Er zijn meer culturen naar de sodemieter gegaan door decadentie, maar deze keer kost het waarschijnlijk de aarde.
“Ik wil zo veel geld hebben dat ik deze kamer kan vullen. Ik wil het geld allemaal uitgeven en het kussen”, zegt de zesjarige schoonheidswedstrijdwinnares en reality-ster Eden Wood, toen ze werd geïnterviewd door fotografe en documentairemaakster Lauren Greenfield in haar documentaire : Generation Wealth.
Ach, dacht ik, ze leest de Donal Duck en vind Dagobert leuk, zwemmend in zijn pakhuis vol geld. Hoewel die was niet zo van het uitgeven daarvan. Nee, natuurlijk dacht ik dat niet, ik had graag gewild dat dit waar was.
Ik herinnerde me deze uitspraak toen ik in de media overal berichten tegenkwam over de tas van 10.000 dollar, die North, de zesjarige dochter van Kim Karadashian aan haar prille armpje had hangen. Die tas was eigenlijk nog niets vergeleken bij het kerscadeau dat ze eerder kreeg: een door Michel Jackson gedragen jasje dat voor 65.000 dollar werd geveild, omdat de zesjarige spruit zo’n grote fan van hem was. North zal geen dromen hebben over een kamer vol geld, die heeft ze namelijk al. Waar zou zij over dromen?
Wereldwijd droomt het gros van de jeugd over rijk en beroemd worden.
Greenfield: “Het is verworden van een cultuur waarin hard werken en discipline werd gewaardeerd tot een droom die bestaat uit geld, beroemdheid en narcisme. We vergelijken onszelf niet meer met de buren, maar met de Kardashians en met goud omhangen over geld rappende rappers. Dromen van rijkdom is een perverse verslaving, gegroeid onder invloed van globalisering, vercommercialisering, media zoals MTV en internet.”
Ik ben een kind uit de Flower Power generatie: wij verzetten ons tegen de materialistische en kapitalistische wereld, we waarschuwden tegen de vervuiling van de aarde door de nieuwe technologieën, droomden over gelijkheid, vrijheid, duurzaamheid, kunst, schoonheid, gingen de straat op om tegen de vietnam oorlog te demonstreren: make love, not war, scandeerden we, lazen boeken, filosofeerden eindeloos.
We waren uiteindelijk met te weinig om de door ons gewenste maatschappij te realiseren. Dit is denk ik de grootste desillusie in mijn leven.
Ook nu zijn er mensen die zich verzetten tegen een maatschappij waar welvaart hoger in het vaandel staat dan welzijn, maar ook nu zullen het er te weinig zijn.
Het gros vergaapt zich aan de kunstmatige kont van Kim Kardashian, lijkt zich niet te bekommeren om perverse prikkels bij banken, bedrijven, de zorg enz. waardoor het niet meer gaat over het publiek dienen, maar alleen zichzelf verrijken. Ze stemmen weer lustig op een Trump of een Rutte.
Nee, ze gaan alleen nog de straat op om te protesteren tegen het verdwijnen van zwarte piet.
Er zijn meer culturen naar de sodemieter gegaan door decadentie, maar deze keer kost het waarschijnlijk de aarde.
Zo, na deze niet zo vrolijke gedachtengang, ga ik mezelf maar troosten met de aanschaf van een nog grotere tv, kan ik al die de ellende beter bekijken, maar vooral Netflix serries. Je moet toch wat.
Vera van der Horst
