Je kan wel eens plotsklaps ergens heel veel zin in hebben, een stuk chocola, of kaas met heel veel jalapeño pepers of naan met raita, vul maar in en nu had ik ineens heel veel zin in een film met Marcello Mastroianni. Dit sombere regenachtige herfstweer en corona hier en corona daar deed me verlangen naar ongecompliceerde vrolijk romantische taferelen, of juist gecompliceerde temperamentvolle fellini achtige- met veel zon, rondborstige vrouwen en die mooi dansende italiaanse taal en natuurlijk hoort Mastroianni daarbij met zijn altijd elegant en innemend voorkomen, zijn gestuntel, temperamentvolle uitbarstingen, komisch gejammer en tragisch gebluf en vooral met zijn wenkbrauwen. Er zijn acteurs, die verdwijnen zelf in de rol die ze spelen, maar Mastroianni is altijd heel erg Mastrioianni, of je hem nou een snor op plakt, een gek hoedje op zet een kuif kamt, maar tegelijkertijd ook helemaal de persoon die hij in de film moet zijn. Je ziet hem nooit acteren hij is naturel en onbevangen voor de camera, dat vind ik heel prettig om naar te kijken, echter wat me altijd het meest fascineerde waren zijn wenkbrauwen. Ze zijn erg bewegelijk en bepalen voor het grootste deel zijn mimiek. Soms staat de linker hoger, dan weer de rechter, of zijn het allebei halve manen, dan ineens staan ze als een strakke streep vlak boven zijn oogleden- dan vind ik hem het meest sexy- of zit er een golfje in.
Het leek me geen probleem snel een film van Marcello te vinden. Op Netflix, geen één, niet op Videoland, niet op Film 1, niet op Amazone Prime, je kan hem nergens streamen zonder credit card en ik wil geen credit card. Hoe is het mogelijk, de man heeft in 170 films gespeeld, ok, er waren ook wat slechte bij, maar ook ontzettende goede films. Naar alles wat mooi en goed is moet je graven en we breken onze nek over de pulp, om maar even te chargeren. Uiteindelijk heb ik wat fragmenten en ook 2 hele films gevonden op youtube: La Dolce Vita 1960 in zwartwit en A fine Romance 1992. Vreselijk slechte beeldkwaliteit, maar zijn wenkbrauwen waren nog precies zoals ik me herinnerde, gelukkig.
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
