pomgedichten.nl – Pagina 151 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Peter Posthumus: Daar zat ze, ja ze was het…

Daar zat ze
ja, ze was het
maar allang niet meer
dezelfde waaraan ik
jarenlang had gedacht

hoe zou ze het
nu alles hapert
nu het kaartenhuis
en je omkomt
in waar je van op aan kon
iedere poging er
één te veel is
met milities in de straten
nu er nauwelijks meer te leven valt
op het steeds kalere beton

ze keek terug
zonder te herkennen

zo gaat dat met wat je ziet
het is er en ook weer niet

Peter Posthumus

KARIN BEUMKES: ik zie een luchtig slagroommeisje a capella schaatsen dit is de eerste maan…

ik zie een luchtig slagroommeisje a capella schaatsen dit is de eerste maan

Dear Pom

Een nieuw klein gedicht voor een grijze maand in een jaar, waar weer van alles mogelijk is en laat ik je daarmee weer het allerbeste wensen. Liefde, gezondheid, vrolijkheid en geluk.

Liefs
Karin

**Januari**

Januari beleef ik in mijn nieuwe Friese washand
of ik zie een luchtig slagroommeisje
a capella schaatsen
dit is de eerste maan
onder de vijver lacht de sneeuw
zoveel mogelijk zal ik trachten
om heel warm van jou te mogen worden.
Streel mijn koude. Dat is zo mooi te vroeg.

Karin Beumkes

Muziek: **Boudewijn de Groot – De reiziger** https://youtu.be/8PIn7o4hqJc

Peter Berger: ‘Heidi is ook zo´n oerwoord. Maar dan anders. Klinkt als Deutsche gründlichkeit. Je ziet haar meteen ook voor je: Heidi. Iedereen heeft haar op het netvlies. Maar mijn Heidi heeft geen vlechten. En ze draagt ook geen witte bloes met zo´n kleurig gesmokte voorgevel. Mijn Heidi is Française …’

Er zijn van die woorden die onmetelijkheid uitstralen. Woorden met impact. Oer is zo´n woord; het refereert aan lang vervlogen tijden. Aan alles wat er al was nog voordat er überhaupt tijd was. En alles wat er nog niet was of is. Hoe dan ook; het woord oer heeft uitwerking op alles. Oerbos. Oermens. Zo dichtbij. Zo ver weg. Oergezellig. Oerkracht. Oer in het Frans? Volgens Google: primordiale. Dat klinkt toch als een melodie van liefde? Eerlijk is eerlijk. Heidi is ook zo´n oerwoord. Maar dan anders. Klinkt als Deutsche gründlichkeit.

Je ziet haar meteen ook voor je: Heidi. Iedereen heeft haar op het netvlies. Maar mijn Heidi heeft geen vlechten. En ze draagt ook geen witte bloes met zo´n kleurig gesmokte voorgevel. Mijn Heidi is Française en ze zit achter de kassa bij de buurtsuper. Met haar zo felrood dat het zelfs de zon doet verbleken. Dat wel. Une femme primordiale. Bier drinkt ze liever dan wijn. Dat ook. Maar dat komt omdat het hier Picardië is. En daar brouwt men bier. Champagne dan? Daar lust ze wel pap van. Mijn oervrouw. Oesters ook. Hoog tijd dus om boodschappen te gaan doen. Want ik wil het haar horen zeggen: bonne année. Dat doet iedereen hier. Maar alles is dicht. Oerdicht.

Peter Berger

en wat wensen dichters in 2022? graag uw bijdrage dit weekend op pomgedichten punt nl – Anke Labrie: ‘lieve Fabrice rust zacht’

ANKE LABRIE bij het overlijden van FABRICE

<!
Ha Pom,

Alle goeds voor het komende jaar voor de hele pom en voor jullie in het bijzonder.

Vandaag heerlijk ontspannen begonnen (zelfs een selfie gepost op fb vanmiddag met m’n ‘lentejasje’ aan) en ineens toch weer die dood.

Fabrice, die veel kleurrijke mozaïeken in Amsterdam heeft gemaakt en die ik al jaren ken en met wie ik vaak een glas wijn heb gedronken
terwijl we het leven doornamen.

Ik heb deze dag met het vreemde einde maar in een gedicht proberen te verwoorden.

Met hartelijke groet,

Anke

2022

geen keiharde knallen
in onze straat vannacht
het nieuwe jaar begon
ook in dat opzicht zacht

men telde af en toostte
de straat ’s morgens
bezaaid met scherven
geluk dacht ik toen maar

de zon die scheen alvast
mijn lentejasje aangedaan
op een bankje in het park
de accu lekker opgeladen

abrupt vanavond het bericht
dat hij er ineens niet meer is
die met scherven onze stad
nog mooier wilde maken

lieve Fabrice rust zacht

anke labrie
(01-01-2022)

Ien Verrips hoopt dat lot haar gunstig gestemd is
Marcel Linssen: ‘Lukt dat dan zijn die twee schamele jaren zo vergeten….’
Pom Wolff: zoals alles een kan zijn…
Jorge Bolle: de bomen staan nog steeds stil..
Frans Terken: dat het niet teveel op dit jaar lijkt
Nafiss Nia met een lepeltje liefde
Rik van Boeckel: hopen we dat het tij de tijd zal keren
Magda Haan: vanavond is er nog een fles Merlot
Cartouche: dat stiekem binnen trekkende helse

<
aaneengeregen dagen van toen naar dan
of daar al ben ik hier
beweeg me in de tijd
zoals ik wandel in een bos
de weg terug gesloten
voor me onbekend terrein
ondanks kaart en google maps
anders dan verwacht
er is geen keus dan door te gaan
en hopen dat het lot me goed gezind is

jan 2021

Ien Verrips

**Op naar 2022**

Tien pogingen om 2021 in woorden weer te geven.
En vooruit – waarom niet – pak 2000 er ook maar bij.
(Het was toen toch een en al corona.)
Maar niets was bevredigend, niets was goed genoeg, niets naar tevredenheid.

We hebben gewoon twee jaren achter de rug die schamel en zo, zo waren.
Niet ZO, nee zo, zo.

En pogingen om van 2022 alvast een positiever toekomstbeeld te schetsen,
lopen evenmin uit op vertrouwde volzinnen en toekomstspiegelingen.
Bijna twintig pogingen gaan mank, zullen nooit uitkomen.
Zoals die 100.000 woningen die jaarlijks gebouwd zouden moeten worden!
Dat lukt alleen maar als er rücksichtslos bouwlocaties worden aangewezen.
Is de laatste pakweg tien jaar niet gebeurd.
En Donald Pols zal als directeur van Milieudefensie nog heel wat in Den Haag moeten debatteren,
babbelen en overtuigen om stikstof verder uit de wereld te helpen, en de natuur de wereld in.
Als junior in het vierde kabinet Rutte mag D66’er Rob Jetten zich druk maken over het klimaat.
Dat zal ‘m lukken, uit de tweede kamerbankjes gesteund door Jesse Klaver van GroenLinks.

Alleen, hoe ver komen ze met debatteren over isoleren?
Blijft het bij praten, ideeën spuien en maatregelen voorbereiden.
Of zorgt de politiek ook voor echte vooruitgang?
Zo ja, dan zijn die twee schamele jaren zo vergeten.
Maar dan moeten we ook nog even corona ‘de grond instampen’.

Lukt dat dan zijn die twee schamele jaren zo vergeten.
Hopelijk niet helemaal, hopelijk blijven we er net genoeg aan denken
Om maatregelen te nemen……

Voor eenieder die deze langer dan bedoelde Nieuwjaarswens onder ogen krijgt,
**een feestelijk, vrolijk, bruisend, spetterend, oorverdovend en sportief uitdagend 2022…..**

**Vooral fijne dagen**
**Marcel Linssen**
**organisator DichtSlamRap Boxtel**
**en voormalig journalist**

**zoals alles een kan zijn**

ik dacht dat het niet mooier kon
niet mooier dan de vroege ochtend
die jonge klimop glimmen liet op vogelhoogte

dat alles al eens is gehoord
geroken, gezien in verleden kleuren
gevoeld, geproefd in woorden die er altijd waren

en toch weer nieuw alsof alles lichter
als echte zon die nooit meer overgaat
die ook tussen deze woorden weer
en dat ik steeds mijn hoofd weer draai om dichter

pom wolff

Jorge Bolle: de bomen staan nog steeds stil..

**Oudjaar bij de open haard**

Je port het uitgeblust vuur
tot het opvlamt en licht knettert
strooit een paar oliebollen en
hapt in een appelbeignet

vult de bubbels nog eens bij
blaast de bovenste bel aan
tot een goudgele glazen bol
om er sprankjes toekomst in te zien

zaken die straks misschien anders
alsof het van nieuwe geestdrift is
tussen veel van hetzelfde en
oud zeer dat snel vergeten mag

dat het niet teveel op dit jaar lijkt
met wat ons allemaal wacht
waarvan je nu nog niet weet
welke kant het opvalt

zoals blok na blok zich opricht
en overgeeft aan het oplaaiend vuur
je brandt er beter niet de vingers aan
hoopt dat het ons gloedvol warmt

© FT 31.12.2021
Veel Vuur & Vlammende Poëzie gewenst in 2022!

Een lepeltje liefde 🌹

Een kopje gezelligheid
een lepeltje liefde
twee klontjes vriendschap
en een gevuld geluk
vandaag heb ik zin.

Opnieuw hebben we een onzeker en turbulent jaar uitgezwaaid. We hebben saamhorigheid, compassie en empathie ervaren en verdriet, zorg en angst ondervonden. We hebben afstand genomen en onze banden levend gehouden dankzij de versoepelingen en digitale mogelijkheden.

We kijken uit naar 2022 en hopen dat we elkaar binnenkort in de armen kunnen sluiten zonder angst, zorg en verdriet. We beloven dat wij jullie blijven trakteren op kleurrijke woorden en beelden die ons leven verrijken. Beloof ons dat jullie in het goede blijven geloven en gezond blijven.

Nafiss Nia
Directeur Granate

Pom, ik wens je het allerbeste voor 2022. Met dichterlijke groet. Rik van Boeckel

**Onvoorspelbaar jaar**

Een nieuw jaar is als een nieuwe dag
die één jaar langer de uren voortduwt
zoals Rutte zichzelf in kabinetten stuwt
‘t hartritme het virus weghoudt met ‘n slag

nu al twee jaar in coronataine
hebben we aan die tijden kunnen wennen
tegen wil en dank lockdownuploaden
het zet aan geen enkele dijk de zoden

voor het nieuwe jaar zo onvoorspelbaar
hopen we dat het tij de tijd zal keren
zodat we weer op ons geluk kunnen teren
met het oude normaal gemak op zak.

Rik van Boeckel
1 januari 2022

**Uitdovend licht**

Verblind gooi ik rozen
naar uitdovend licht
de geur van oud frituurvet
hangt zwaar achter de keukendeur

Vandaag kijk ik
naar het oudjaarsjournaal
en neem de laatste vette hap

Vanavond is er nog een fles Merlot
en proost ik op de cultuursector
en de horeca en voorspoed
in het nieuwe jaar

Morgen wens ik mezelf
en anderen kracht
voor nieuwe voornemens

Magda Haan
1 jan.2021

**Bevangen**

hemeltergend vuur verflauwd
kruitdampen amper verwaaid
mist herneemt zijn plaats
de wind komt weer uit west

licht uit het zicht
en wat rest
dat stiekem binnen
trekkende helse

dat natte koude
waar haast niet
tegen op
te stoken

maar toch
met ons hart
als een lentejas
sal alles reg kom

Een gelukkig Nieuwjaar!

© Cartouche
01 01 ’22

in herinnering: LISAN LAUVENBERG over leegte: ..voelen wat je mist en door het verdriet heen, de wolken willen raken…

in wezen maakt het niet meer uit
de doden leven hier nog even – op
en zij die leven
sterven zachtjes in mij uit
zo lijkt alles langzaam
alles leger

pw

Het was een onstuimige zomer, en nu is het een onrustige herfst.
Ik wil niet meer verlangen naar een zomer, die nu niet meer gaat komen.
Daarom ga ik stiekem een weekje naar de zon en niemand die me volgt.
Ik ga de zee opzoeken en onderduiken in helder fris en schoon water.
De Hollandse kust voldoet niet aan mijn verlangen naar mediterrane blauw.
De zee hier is vertrouwd en is voldoende voor een nazomerdag als het rustig is.
Bij de zee voel ik de liefde voor alles veel intenser.

Vele jaren geleden deed ik een belofte aan zee, dat ik altijd terug zal keren in oktober om het leven te vieren.
En ik vier het leven nog steeds, da na dag, jaar na jaar.

En nu is het bijna weer oktober, ik zocht naar een tekst van een paar jaar geleden, over afscheid nemen in oktober want opnieuw moet ik afscheid nemen van een dierbaar iemand, die er fysiek nog is, maar waar het afscheid al door heen glanst. Ik noem het glanzen omdat hij nog zo hangt aan het leven, dat elke zin haast een grapje is, dat uit alles liefde spreekt en hij zichzelf gelukkig prijst met zulke goede vrienden en dat zijn we ook. Alles is goed tussen ons, altijd geweest en dat zal het na zijn dood ook zijn. Alles is rustig.

Bij het zoeken naar de tekst over oktober vond ik een tekst van 2014, die ook over vriendschap gaat, want je weet pas dat je iemand mist, als die plots opduikt in je leven en een leegte vult waarvan je niet wist dat je die had.
En geen toeval dus dat dit gedicht precies 5 jaar geleden geschreven werd op 25 september.
Deze tekst is nu met verbeteringen ( hoop je dan) weer van toepassing op wat gaat komen en wat me gaat verlaten.

Leegte

We waren ooit
een onbeschreven
nog niet vervuld verlangen
een schip dat hangt
tussen golf en breuk.

We waren voorbestemd.
Het grote niets
bepaalde tijd en ontmoeting
het was in ieder van ons leeg

Het begon met durven
voelen wat je mist
en door het verdriet heen,
de wolken willen raken,
een ander toe te laten

in wat nog onbekend
is voor jezelf.

©lisan lauvenberg
25 sept 2014/2019

von solo vandaag aan de poëzie: ‘je ademt mij niet meer – je rookt te graag…’

Je ademt mij niet meer
Je rookt te graag

P {margin-top:0;margin-bottom:0;}

XV

Je rookt te graag

Kan er niet aan wennen
Het is je ding en je kunt niet stoppen
Telkens als je je peuk weggooit
Pak je al weer een nieuwe
Je smoort ze weg

Ik leg mijn hand op je borstbeen
Tussen je verlepte borsten
Mijn vingers strelen je ribben
De toppen voelen je hart kloppen
Tot de ruis in je longen

Je ademt mij niet meer
Je rookt te graag
Het moet branden zei je
Het vuur der passie
Het moet branden in je
Je ademt in
Ik voel het branden
En doven

Je rookt te graag
Maar ik ga er wat aan doen

Je zegt dat je het nog één keer wil proberen
Voordat je stopt
Knik begripvol
En plak nicotine pleisters
Op je tepels

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Merik van der Torren – oud en nieuw en weet u nog wat ik op de elfde van de elfde schreef over ALJA SPAAN

**Oud en Nieuw**

Zoemt het oude jaar en het nieuwe;
ik hoor je stappen opgaan in de nacht;
je liedje van zon en verlangen
klinkt weer onder de bloeiende kersenbomen.

Neem nog dat olijfje.

Merik van der Torren

o ja weet u nog wat ik op de elfde van de elfde schreef? oa deze regels over ALJA SPAAN! dat we de poëzie niet vergeten in 2022 – dat wens ik U!

Alja weet de zinloosheid van het bestaan in prachtige zinnen neer te leggen. Dat is ongeveer de kern – vermoed ik – van het niet door mij ont-dekte verhaal.

Maar één zekerheid in het bestaan is door de dichter gegeven: “..alles wat niet vliegt stort neer.” lezen we in het aangrijpende gedicht waarin de vrouw van zeshoog wordt begraven – en ook haar dochtertje ‘dat nog ergens onder een kleedje geschoven lag.’

En in het laatste gedicht van de eerste afdeling ‘dichtbij’ komen we dan toch eindelijk als lezer heel dichtbij Alja – alsof de dichter de lezer wil toelaten om zelf niet neer te storten:

‘..verzin een reden voor

het bestaan, tevredenheid. Neem naast me plaats en zie hoe de

regels ontstaan. Voel aan mijn enkels hoe

koud ze op de grond staan omdat de wind steeds harder blaast

en sluit de deur. Draag me tot ik vlieg.”

We zullen deze dichter dragen tot ze vliegt. Het is dat ik niet gelovig ben anders zou ik door de knieën gaan voor de goddelijke poëzie van Alja Spaan – die Alja ondanks de zinloosheid van ons bestaan met ons lezers deelt in prachtige zinnen – in haar nieuwe bundel LOSSE HONDEN. En weet van de honden: ook zij bestaan en dolen zonder doel.

https://www.bruna.nl/boeken/losse-honden-9789464248920

https://www.ako.nl/losse-honden-9789464248920.html

Pom Wolff – 11/11/2021