dichter neemt geen blad voor de mond. dichter spreekt niet in woorden met meel erom heen. zo kennen we de tweewekelijkse bijdragen op de dinsdag van Peter Posthumus. dichters houden zichzelf en ons – én maxima in het bijzonder om over die nieuwkerk maar te zwijgen – een spiegel voor – dat is de functie ook van dichters:
Onder het vaandel van de feiten door de porieën in het aanzicht van de waarheid dringen de leugens langzaam door
de leugens uit je jeugd de ontkenning toen het erop aan kwam de vergissing die er niet toe deed
met open mond hoor je het verraad in je eigen stem hoor je de boemerang die inhakt op de bodem onder je bestaan
vriend Max schreef mooie woorden op FB aan uw webmaster – ik neem ze vandaag graag op om ze te plaatsen op de site – dank je wel Max – heerlijke regels! onder Max’ prachtwoorden de prachtwoorden van de dichter Cartouche – dichter Cartouche was zondag een beetje in de war – hij schreef een gedicht op het thema vroeger van de zondagochtendwedstrijd hier op de site en stuurde zijn gedicht naar zichzelf op per mailbericht. en maar wachten en maar wachten wanneer de site zijn gedicht zou opnemen. Dichter Cartouche heeft er de nacht niet van kunnen slapen. volkomen gebroken belde hij vanochtend aan hier in Buitenveldert om zich te beklagen. uit een sporenonderzoek van de lokale recherche bleek dat de dichter tegenwoordig verzen aan zich zelf stuurt. wel blij dat Cartouche het goede adres na zijn bittere nacht heeft weten te vinden – dat we Cartouche nog lang mogen lezen! eerst MAX dan Cartouche:
Pom begint vandaag aan een gloednieuw rondje om de magistrale stralende. Eijlders juicht, Amsterdam juicht en ook Den Haag doet mee
vandaag telt vooral de som der delen als was de tijd een tapasbar
vriendschap komt stapsgewijs aan tafels waar men drinken tot eetlust verheft en woorden rustig blijven in gedachten
naderbij komen is als dichten in het diepe weten van een samenloop langs onverlichte paden en wij hoeven niet te raden wat nog in de verte
Max Lerou
Verloren
Bleu, bleuer dan bleekblauw op de markt van liefde wist hij zijn gulden een wiebelding
altijd op zoek naar een snede rolde en tolde hij kantje boord, kon zijn draai niet vinden en ging als een ketter tekeer en rookte van de duivel bezeten alle vuur uit zijn lijf om in de nacht alleen, aan haar denkend, in bed te kruipen er ‘s-anderendaags weer op los te trekken met mist in het hoofd zich weg te zoeken naar het onbestaanbare – baken
om op te varen – zo kwamen de dagen hem voor dat ze nooit voorbij zouden gaan
tot een druilerige maandagmiddag de zon heel behoedzaam door de wolken prikte dat hij hijzelf de kilo was, die zou knallen als meester van de wereld – warenmarkt in elk vaarwater zeven smarten niet meer dan voetnoten waren na het ontmoeten an dat melkmeisje nu in de verskraam van bloemen, fruit en vergeten groenten
waar zij zijn hand nam en hem voerde door het boek van verloren zinnen
mooi om de dag zo te beginnen op pomgedichten punt nl – de eerste dag van de week 17 mei – de maandag met mens&melodie van lieve Karin Beumkes – de eerste dag van een nieuw levensjaar van uw webmaster – dank voor alle felicitaties – op deze maandag vormgegeven door de dekselse texelse karin. dank ook aan alle columnisten die de week op pomgedichten zo mooi maken – dank ook aan de trouwe inzenders van de zondagochtendwedstrijd hier op de pom – elke week mogen we genieten van prachtig werk – heerlijk om de jurering te verzorgen. in wat voor tijden we ook leven – dit jaar leefden. mijn grote wens om dit jaar nog ergens in augustus – een keer de zondagochtendwedstrijd op een mooie zon dag live in mijn tuintje te houden met de gevaccineerden – met de prachtdichters die elk weekend tot een feestje maken – dat het kan – in die wetenschap – laat mij vandaag maar voor één dag een wappie zijn en dansen – dansen dansen! zoals Karin het ons zegt: ‘met alle wilde spinnen mee!’
Yo man!! Een cadeautje voor je. Van mij voor jou. En ik blijf blij met jou. Van harte gefeliciteerd van dat meisje op een eiland.
Liefs
Karin
September feeling
Ik wil vrijen weet je. Hij zegt dat wens ik ook. We hebben bakstenen gestolen en earl grey gerookt. Mijn ogen zaten potdicht van al die rare kruiden en in de verte huilde een oud kasteel.
Ruk niet aan ons, september is los alles wordt zichtbaar kun je er tegen? Beweeg je als ons, als ons, ons Als, Ons Als.
–> vandaag is het echt onmogelijk om onderscheid te maken in eremetaal – zoals je ook geen rangorde in leed kunt aanbrengen – door de woorden heen galmen de emoties van dichters – grote dingen kleine dingen maar waardevol in herinnering. dichters dank jullie wel voor mooie woorden – waarbij ondanks de persoonlijke zaken 7 sterke gedichten de lezer worden aangeboden – om te genieten bij elkaar – een gevoel van weemoed – een gevoel van weleer voor iedereen omarmend. goud dus voor Frans – dat limburgse oergevoel – voor Rik – die Haagse wind – voor Petra Maria in een erker – voor een huilende Ditmar – voor de analyse van Max, voor de hooizolder van Ien en de vanzelfsprekende grootheden van Anke. met felicitaties en met dank.
Frans Terken: nozems al met de mayo in hun kuif
Rik van Boeckel: zoals vroeger alles in verandering was
Petra Maria: niet alles wat voorbij gaat is ergens goed geweest dit wel
Ditmar Bakker: daar het jouw liefde als de bloem zal gaan die vreest te sterven
Max Lerou: gemaskerd bal
Ien Verrips: en een loods vol onbegrijpelijkheden
Anke Labrie: de eerste stapjes
wie wint de enige echte virtuele – de markt was van ons – met een tientje was je er rijk – trofee ? naar een regel van sophie (van de) straat . misschien met enige weemoed misschien ook wel niet – we hebben allemaal wel ‘een vroeger’ – de hoe het vroeger was trofee deze week op pomgedichten punt nl – bleef de vislucht van de visboer op de markt hangen of neemt u er toch nog maar een extra lekkerbekkie bij? we gaan van de weemoed lezen of hoe fijn het is dat het allemaal achter ons ligt. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
foto: Ben Kleyn
zat op de plek weer waar ik ooit ook met mijn vader snackbar bastiaans, velsen noord tafeltjes buiten en de zon oplichtend rood
op de fiets toen ijsje ola nu kroketten en wat brood
straks het kanaal langs voorbij de sluizen tot de boot als je eindelijk de weg vindt in ijmuiden loopt ijmuiden dood
pomwolff
Bon Appetit
Hoe je de dag begon door resten van de snackbar uitgleed over platgetrapte friet weggesmeten door opgeschoten jongens bijna nozems al met de mayo in hun kuif
en jij verlekkerd kijken naar wat er nog in de vitrine lag maar niet voor je weggelegd was als broekie van een paar centen
al blij als het bijna Pasen was met eieren in de mand vol stro een paar gulden soms een knaak langs de deuren opgehaald cadeau voor toegewijde misdienaars
zo het jaar door in korte broek de knieën gepolijst op het marmer hapte je een wolk van wierook alsof die verlossing bracht
–> de limburgse versie geschreven door Frans op het voorgestelde thema van de straat. met inderdaad elementen van vroeger in woorden van vroeger. (nozems, kuif, friet, misdienaars, korte broek). hoe je als kind op eigen manier wist te overleven in het land van limburg, het land van de kolenmijnen en de löss. de frietzaak als belangrijk anker in het bestaan van een kind. en dat de meeste gezinnen het niet echt ‘breed’ hadden – prachtig door Frans beschreven in de tweede strofe:
en jij verlekkerd kijken naar wat er nog in de vitrine lag maar niet voor je weggelegd was als broekie van een paar centen
Langs andere tijden
Dansend langs de geboortestraat zingend langs de lange Haagse laan waar ik getogen en vergeten ben
dromend in duinen met ‘t hart in het zand zwaaiend naar de zee de Noordzee naar golven in een schuimende verte
wandelend langs de school van mijn kind puber kabouter zijn langs de ramen van protest hippie verzet en sixties ballet
springend door het park met Santana en Pink Floyd in de oren stel ik de zon onder controle
haal dankbaar een patatje bij het park waar voetbal en popmuziek als troeven met Q65 in andere tijden vertoeven
rij op de Puch via de Gotthard naar Siena eet een ijsje in de Romeinse cel sla ritmes uit ‘t Griekse zand van Pelekas zoals vroeger alles in verandering was.
Rik van Boeckel 15 mei 2021
–> prachtig gezegd en geschreven door Rik. een reis in de tijd terug en weerom naar het heden – hoe de dichter is geworden wat hij is geworden en waarom. de Puch, Q65, Den Haag en verder naar verre landen – ze komen allemaal voorbij. den haag een tijdsbeeld, een veranderend beeld zoals de tijd ook is. met mensen die veranderen – maar altijd op tijd.
het kamertje
als ik kon dan zat ik op het stoeltje bij het raam daar was ik nooit moe ik hield van de ramen aan de overkant de hangende kleuren over balkonrelingen de geur van stoffige boeken en shag als het boekwinkeltje met de koperen bel aan de deur verderop in een achterkamertje hoor je dan beweging helpt iemand je zoeken naar dat ene boek
niet alles wat voorbij gaat is ergens goed geweest dit wel
petra maria
–> meer een mijmering door petra maria geschetst, ingekleurd met wat beelden van vroeger, de geuren, de kleuren. we wanen ons even in dat ‘kamertje’. goed dat kamertje weer te zien.
Als jij, die mij liever is, dit moment, dan al ’t geschrevene, toch weggaan zult, ’t beschermen van mijn hart niet meer vervult, toegang daartoe mijzelf slechts weer bekend, niet langer meer, door schone schijn omhuld: de zon, begin van bloei en warmte, en ’t fraai wolkenspel, geen maanlicht zelfs—je bent geen schittering die in de branding brult; dan denk ik enkel aan dit uur, voortaan, en huil wat, zoals je me nu ziet doen, daar het jouw liefde als de bloem zal gaan die vreest te sterven: bloeiend in het groen neigt zij droef neer en weet dat wind die al opsteekt haar bladertooi wegvoeren zal.
***[D.B.]
–> we helpen Ditmar hopen – goed hem weer te zien – na verloop van tijd – zal het moment ooit wel weer een keer komen. de huidige pijn prachtig verwoord – een gedicht met opgehelderd verdriet erin weliswaar met zware natuurromantische elementen.
gemaskerd bal
zoals het was
de straten puilen uit met uitgelaten mensen terrassen overvol, het circus jeroen bosch stort zich in de draaikolk van het hossende volk op de wangen van de stad gloeit een oranje blos
zoals het is
het zijn nu schaduwen die dansen langs de gevels als hogepriesters uit een ver verleden terwijl het bruisen van de stad achter mondmaskers verstomt en duizenden wappies het malieveld betreden
ml
-> een heldere analyse geschreven door Max. een gedicht waar je na lezing voor je uit bromt: ‘ja zo is het’. met wappies die met gele pluutjes een wereldvirus trachten weg te wapperen. ach ja de wereld is nu eenmaal één bal.
er was de hooizolder om in te spelen en een loods vol onbegrijpelijkheden rommel die geen rommel was zomaar voor het oprapen lag
er was de hooizolder om in te springen en een schoolbord in de stal met krijtjes en een spons om fouten weg te vegen of opnieuw beginnen geheimpjes bleven onder ons
er was de verste schuur, daar stond de zwadkeerder ‘k vergat steeds de naam en dacht en vond als ik er vaak kom zal ik het leren een beetje pijn, de harde grond
Ien Verrips
–> hooihark opgezocht het woord voor de zwadkeerder – grappig – mooiste regel is hier toch de tweede: ‘een loods vol onbegrijpelijkheden’- prachtig gezegd – daarheen willen alle dichters wel een plaatsje hebben. mooie herinneringen in eenvoudige woorden beschreven op dat malle apparaat na natuurlijk – die grondspin.
gekrompen landschap van mijn kinderjaren vertekend beeld voor altijd opgeslagen
mijn blik was ruim de wereld wijd en grote mensen wisten overal de weg
anke labrie
–> aantekeningen voor het archief – de eerste stapjes de wereld in – de ervaring later bij een terugkeer naar die plek van de eerste stapjes – hoe klein en afgemeten de plaats was waar de wereld oneindig groot leek en voor de kleine was. de grote mensen wisten wel de weg maar waarheen – gelukkig vraagt een kind zich dat niet af. vertrouwen en veiligheid zijn de vanzelfsprekende grootheden die je later pas op waarde weet te schatten.
Hoe de lijnen op jouw hand eruit zien? Ik zou ze verdomd graag willen volgen
Handje lezen
Ik wilde je al een tijdje vragen of je jouw hand eens kon laten zien Wanneer je zwaait zie ik elke keer dat handjes boven komen en de zon voor mij laat schijnen Ik verdrink mijmerend in die lijnen Als je hem van dichtbij kon laten zien zou ik heel misschien Zo kunnen zijn als jij
Jij laat alles zien wat ik zou willen zien Door angst tevreden te stellen met het wegwuiven, niet waar? Ik weet dat ik soms aannames maak maar Ik zou je zo graag willen leren kennen
Ik vroeg me af: ken jij dat? Hoe de lijnen op jouw hand eruit zien? Ik zou ze verdomd graag willen volgen Zodat ik zelf weet wie ik ben misschien
ja hoelang weet ik ook niet precies meer. maakt ook niet uit. Anne Hardeman bezocht jaren geleden vrij regelmatig poëziecafé Eijlders in Amsterdam. altijd vergezeld door Lammie, haar echtgenoot. contact met Anne is altijd wel gebleven – gaf ze me wijze raad in het leven, vond ik haar altijd een sterke persoonlijkheid – groet aan Lammie was een vaste afscheidsgroet. vandaag dus voor de laatste keer – groet aan Lammie – morgen dinsdag zal het definitieve afscheid plaatsvinden. ik weet Anne en naar ik vermoed ook Lammie als vaste bezoekers van deze site – vol van poëzie – vol van mooie mensen – maar vanaf morgen met een mooi mens minder. sterkte voor Anne en de familie.
laten we het de wind maar laten
het is de droeve plicht van een dichter om met een enkel woord als het moment daar is ik noem het woord maar niet het is te groot
aan huilen is niets verkeerds ook niet als je sterk wil zijn het is toch de wind die beslist over licht en donker laten we het de wind maar laten
de wind die over de graven waakt – zal waken het is die wind die vandaag waait
ik ben beslist geen open oase vader dat weet je zelf ook.
Dear Pom
Voor deze lenteochtend een klassieker. Iets dat zo met je verweven is dat je het wel op moet schrijven. Iets dat misschien een klotegedicht is, maar al die tranen zijn dan toch nog ergens goed voor geweest. Voor dit dus.
Groeten van Teksel. Liefs! Karin
Oase
Stofplaats op schaapscheerdersgrond waar een keutel makkelijk maansteen wordt ik ons voor de grap uit de linkerdroomduim zuig lam ben van klappen in mijn handen nu de kudde stuift een losse steen doet taal verzinnen.
Ik kan je wegkrabben uit alfabedden hier ook blijven tot wind is aangewakkerd iets van a naar b verzetten en als ik regen vang een waterplaats openen.
Vergelijk me daar hoe de dijk mij nietiger en kleiner maakt het maakt in leegte niet langer uit ik ben beslist geen open oase vader dat weet je zelf ook.
Over Subtekst, of: Wat Leerde de Franse Les op de Middelbare School Nou Echt?
HOOFDSTUK 1 Introductie
Je suis Monsieur Tazoulin. Je suis le père de la famille. Ik ben meneer Tazoulin. Ik ben de vader. Ik ben erg mannelijk.
Je suis Jean-Paul. Je suis le fils de la famille. Ik ben Jean-Paul. Ik ben ook een man, dus kom ik vóór mijn zus.
Je suis Marie. Je suis la soeur de Jean-Paul. Ik ben de zus van Jean-Paul: Marie. Mijn opvoeding dient mijn latere huwelijk.
Je suis Madame Tazoulin. Je suis la mère de Jean-Paul. Ik ben de echtgenote. Ik heb geen voornaam. Ik ben teleurgesteld dat ik een dochter heb en niet twee zoons.
HOOFDSTUK 2 Waar Woon Jij?
M. Tazoulin: Nous habitons à la capitale. Zoals alle Fransen wonen wij in Parijs.
Mme. Tazoulin: Je l’aime Paris! La ville d’amour! Waar het hart van middelbare leeftijd van vol is, loopt de in een iets te jeugdige tint gestifte mond overduidelijk van over.
Marie: Le ville de la culture et les chefs de cuisine! Mam, doet pappa je pijn? Glimlach maar als het antwoord ‘ja’ is.
Jean-Paul: Je l’aime le Tour Eiffel! C’est magnifique! Waarom is de Eiffeltoren uit letterlijk elk raam zichtbaar?
HOOFDSTUK 3 Naar de Supermarkt
M. Tazoulin: Je vais faire des courses maintenant. Ik alleen doe de boodschappen. Blijf hier in de kleine auto met de raampjes omhoog.
Marie: J’espère qu’il achète des chocolates. Hij is weg. We kunnen vluchten.
Mme. Tazoulin: Je voudrais des fleurs pour le jardin. Dan vindt hij ons, Marie. Dat doet hij altijd.
Jean-Paul: J’espère qu’il machète un nouveau ballon de football! Er zitten godverdomme alleen maar wijn en stokbrood in die tas. Ik heb honger!
HOOFDSTUK 4 Een Avondje Uit
M. Tazoulin: Ce restaurant, c’est tres couteux! Geld uitgeven vind ik niet prettig. Is het nog steeds legaal om je te slaan?
Mme. Tazoulin: Oui, c’est tres couteux! Ik ben het zo volledig met je eens, dat ik het niet eens anders hoef te verwoorden. Ook vraag ik me af hoe een orgasme voelt.
Jean-Paul: Marie, voulez-vous du brioche et fromage? Mam en pap zijn stom. Wil je blowen in de badkamer?
Marie: Mais oui! Fuck, JA!
HOOFDSTUK 5 Wat Doen We Morgen?
M. Tazoulin: Je pense faire laver ma voiture demain. Mogen ga ik de auto wassen, maar blijkbaar heb ik daar drie werkwoorden voor nodig.
Jean-Paul: Je vais aux grands magasins avec mon ami François. Frank en ik gaan namaakvuittons verkopen achter de supermarkt zodat we drugs kunnen kopen. Als we stoned genoeg zijn, houden we elkaar vast en huilen, wat ongetwijfeld leidt tot ongemakkelijk en levensveranderend seksueel experimenteren.
Marie: Je prépare une tarte des pommes. Mamma, ik ben zwanger. Heb ik nou eindelijk je aandacht?! Mamma?
Mme. Tazoulin: Je vais au cinéma. Moet ik je brengen, Jean-Paul?
 straat.){kind=link}
