ergens werd gesproken
je verwachtte witte jassen
je zei hier woon ik niet
dat wist ik wel
 
ik zag een deur openstaan
een onopgemaakt bed
een boekenkast
zonder dichtbundels
 
(is geen boekenkast)
 
je lag op dat bed
als een gesealde gedichtenbundel
lachte je
 

 
niet eens een  boekenkast
één verdwaalde dichtbundel
en wat een stilte
op dat schreeuwen na
 
dat mag je niet zeggen
dan nemen ze je mee
cremeren ze je
 
open haarden altijd gevaarlijk hoor
fijnstof
 

 
iedereen weet het nu
je was zo stil de laatste tijd
ik zei dat doet ze niet –  echt niet
maar je deed het wel
 
zo zie je maar weer
de ene mens is de andere niet
je hebt ook van die gedichten
waar geen vinger achter te krijgen is
 
pom wolff

Share This:

de maandag met IEN VERRIPS… wassen, filosiferen, prutselen en modderen

vanaf vandaag zal elke maandag in dit land – van groningen tot verweerd geheel anders zijn. deze ien verrips doet uw comfortzone als sneeuw voor de zon verdwijnen – was het wassen op maandag staat u straks te modderen – was het modderen? dan wordt het Kant! de maandag door op de dinsdag met Ien. waar heb je dat nog – jawel in de zaanstreek én op pomgedichten punt nl.


sinds maandag-wasdag zijn status als zodanig heeft verloren
is deze dag gebombardeerd tot maandag-filosofendag
waarbij de vraag op tafel ligt naar het waarom
van deze apres-weekend dag
deze eerste werkdag van de week dag
deze  helemaal geen zinin dag
deze gestapelde k-dag waaronder katerdag
deze modderige lullige prutseldag
 
daarnaast worden gedachtenexperimenten aangemoedigd
om de mogelijkheid te onderzoeken
en de gevolgen van
het schrappen van de maandag

Ien Verrips

Share This:

Rik van Boeckel en de aanstaande LP: ‘DEZE HOOFDEN PRATEN’





Release LP Deze hoofden praten. Rik van Boeckel. Label: Raakvlak


Op 22 februari vindt de release plaats van de LP Deze Hoofden Praten van de Leidse
dichter/percussionist en spoken-word artiest Rik van Boeckel. De LP wordt uitgebracht door het
nieuwe Haagse label Raakvlak, dat een grote affiniteit heeft met de wonderbaarlijke muziek van de
cassettecultuur van meer dan twee decennia terug. Rik van Boeckel verwierf in de jaren tachtig landelijke bekendheid als popdichter en trad door heel Nederland op met een combinatie van poëzie, liedjes en muziek. Hij bracht toen twee cassettes uit bij Kubus Kassettes van Rob Smit: Deze Hoofden Praten (1983) en Hé Hé Wat Moet Dat (1984). Deze kregen goede recensies in Muziekkrant Oor. De LP Deze Hoofden Praten is samengesteld uit 9 tracks van deze cassettes, die stuk voor stuk
exemplarisch zijn voor de vooruitstrevende DIY-stroming van die tijd. De muziek is een mengelmoes
van new wave, pop, ambient en eigenzinnige dub. Van Boeckel’s teksten hebben deels een surrealistische en dadaïstische inslag. Ze zijn een reflectie op de natuur, op de actualiteit van toen en op de muziek van die tijd zoals Echo & The Bunnymen en Talking Heads, waarnaar de titel verwijst.
Voor Van Boeckel is dichten zowel schilderen met woorden, als muziek maken met woorden. Zo bracht hij december 2018 de poëziebundel-met-CD Beweeg Als Een Strateeg uit en draagt hij nog steeds zijn poëzie voor met live percussie en met andere musici. Want zijn poëzie ligt dicht tegen rap en liedkunst aan. De LP Deze Hoofden Praten is daar een weerslag van, maar dan geplaatst in de
muzikale en artistieke kaders van de jaren tachtig.


De distributie wordt verzorgd door de Amsterdamse platenzaak Rush Hour.
https://www.rushhour.nl/record/vinyl/deze-hoofden-praten


Via Bandcamp is de track IJsvallei te beluisteren.


https://raakvlak.bandcamp.com/album/deze-hoofden-praten


Contact:
Rik van Boeckel
rikvanboeckel@gmail.com



Piet Zaalberg
portoverdemusic@gmail.com

Share This:

Karin Beumkes over de liefde zo liefdevol: ‘Ben je mooier nog dan veertien jonge eksters in je slaap…’

Ben je mooier nog dan
veertien jonge eksters in je slaap

Lieve Pom Op de zondag van de veertiende februari moet je een beetje aan de liefde denken. Laat zoveel mogelijk zonlicht binnen, want zonder liefde is dit leven volkomen waardeloos. Omdat je mijn vriend bent wens ik jou deze week van alles het beste. Liefde, liefde, liefde! Het hogere halleluja van jezelf.

Karin


Ben je mooier nog


Ben je mooier nog dan
veertien jonge eksters in je slaap
het balkon mag open
neem ze uit je hand
één oog gaat teder loom weer dicht

weet je dat je in je slaap zo knarsetandt.

Ben je mooier nog dan het hoofd
achter de muren van mijn rug
ik hoor voel denk dat je loopt op moeilijk zand
je been trekt – wat zie je voor je –

Is iets lichter als ik nu
iets van je schouders optil
zonder dat ik verspilling van de nacht teweegbreng
onder het slapen ken ik je beter nog dan vogels.

Vleugels klappen de wereld open
alles waar we ooit voor vochten
vlucht tussen spaties naar ons terug
er is alleen de stilte en een verdwaald begin van hopen.

Karin Beumkes
Muziek: Eva de Roovere – Fantastig toch

https://youtu.be/Y6zwt7TvXBY

Share This:

Gérard Vromen/ Cartouche sluit de liefdesdag af met een toetje: …O Vale Tina…


O Valentina

Als ik jou ronduit zou vragen

me op handschoenen te dragen
en ijzer witheet te breken
of als ik je zou smeken
tijd over dood punt te tillen
en ruis te doen verstillen

wat zou jij dan zeggen?

dat zand niet te vangen valt
druppels zich niet laten tellen
niets zo buigzaam is als riet
tijd niet te temmen is
de smaak van mort subite?

en als ik nu zou zwijgen

mij alleen bedrinken
aan ogendiep en enkel
bleef verwijlen
bij lippen half open

zou iets dan kunnen
beklijven de zon
zijn rondgang staken
licht het dorsten laven?

zelfs cirkelkwadratuur
kan slagen als ook jij
maar vierkant gelooft
in jou en mij ligt alles

open en besloten

wij staan te boek
rondom zwijgen
dat hartverwarmend
weg zal wijzen


© GV


 
 
 

Share This:

JOZ KNOOP wint de enige echte virtuele – (stuur een) foto én een bijpassend gedicht – (naar de) zondagochtend wedstrijd van pomgedichten – Erika De Stercke en Cartouche zilver, Max Lerou brons

inkijkjes lieve lezer deze week in de ziel en zaligheid van de dichter. wat spookt er in dichtershoofd rond bij een vrije opdracht. aan welke plaatjes/foto’s zou de psych zijn of haar handen vol hebben? welke fototeksten verrijken de ‘nederlandsche’ taal – allemaal vragen – maar bovenal welke bijdragen (lees rustig alle bijdragen dank aan alle dichters die instuurden) maken de lezer van een doodordinaire zondagochtend een zondagochtend om te genieten en een zondagochtend om niet meer te vergeten.

nogmaals dank aan alle dichters – drie gedichten vond ik echt heel bijzonder – drie gedichten voor goud zilver en brons op de enige echte virtuele. de vrouw des huizes roemde cartouche – ‘jajaja’ mijn commentaar maar die erika de stercke die was vandaag ook erg goed hoor. spiritueel optimistisch bijna. en dan wat te zeggen van DE of HET jozzonet van joz knoop. hoe de vorm en de inhoud tot een eenheid te smeden – nou dat kun je aan joz overlaten. ik doe JOZ KNOOP goud, ERIKA DE STERCKE en CARTOUCHE zilver en hemabrons voor de klassieker van MAX LEROU. (als ie het lezen kan natuurlijk.) winnaars van harte!

Hallo Pom,

Dat was een leuke opdracht, dus ik dacht maar weer eens in te sturen. In een van de4 fotomappen kwam ik de foto tegen die ik vorig jaar heb genomen tijdens een wandeling in Dordrecht van een etalage met beelden van, ik denk, raven. Ik heb ook het kaartje van de kunstenaar gefotografeerd dat ik ook op mijn bijgaand Word-document heb geplaatst. Zo ontstond de titel, want ik was verrukt van deze etalage en ere wie ere toekomt. En die eer is een jozzonet geworden. Bedankt voor je leuke opdracht die heeft geleid tot mijn inzending.


Vriendelijke groet
Joz Knoop



Jozzonet voor Jolanda Riedijk
 
Alle snavels dezelfde kant op.
Hou je snavel maar liever niet.
Ik hou me graag koest maar zeg tot mezelf
“Laat jezelf gelden en schiet met je woorden
van die eenling die even de massa ontstijgt”
Alles staat vast en dan klinkt toch de stem
van die eenling die even de massa ontstijgt:
“Laat jezelf gelden en schiet met je woorden”
Ik hou me graag koest maar zeg tot mezelf
“Hou je snavel, maar liever niet
alle snavels dezelfde kant op”.

Joz Knoop


->
de draai die de dichter maakt in de tekst laat zich uitschrijven. we genieten de beroemde vorm van de jozzonet die joz zo eigen heeft gemaakt en op subtiele wijze uitvoert bij de mooie foto van het kunstwerk van jolanda. en inderdaad één vogel houdt zich aan de poëzie van Joz – en draait niet dezelfde kant op – de vogel die – weliswaar op de achtergrond gesitueerd –  een prominente plaats heeft verworven in dit gedicht.
 
  • Rik van Boeckel – glibbers houden de wacht
  • Petra Maria – hij vangt je op
  • Ditmar Bakker – en ’t fijnst van al, alleen te zijn
  • Frans Terken – een meerkoet kijkt me argwanend aan
  • Max Lerou – met de luxe leesbrillen van de HEMA
  • Magda Haan bruist in de Teflonpan
  • Cartouche – Laat ons even
  • Ien Verrips weldoorvoed en aartslui
  • Joz Knoop met een Jozzonet voor Jolanda Riedijk
  • Erika De Stercke: zijn gedachten dwalen af naar de flamingo’s

wie wint de enige echte virtuele – (stuur een) foto én een bijpassend gedicht – (naar de) pomgedichtenwedstrijd?

het thema is aan de dichter – welke foto/afbeelding leidt de dichter tot welke woorden deze week? we zijn erg benieuwd naar de inkijkjes. verder kent u de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht/foto in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

iemand

iemand zegt
het heet roermond hier
je hoort het aan de vogels
die voor de katten bang zijn

iemand anders
met een zachte G zegt
maar roermond is limburg
en we zitten nu in amsterdam

ik zeg
ik weet het niet
ik zie ze vliegen

nog iemand zegt iets
en nog iets
iemand anders zegt ook nog iets
en één iemand zegt niets

pom wolff
Sneeuwdagen

Sneeuw klimt omhoog
langs rake historie lonkende Burcht

huizen kijken weemoedig toe
glibbers houden de wacht

sleeën slank als dennenbomen.
glijden langs trotse sneeuwdagen

Leiden zonder last maakt zich op
voor de wijsheid van vrije uren.


Rik van Boeckel
13 februari 2021

–>
inkijkjes lieve lezer deze week in de ziel en zaligheid van de dichter. wat spookt er in dichtershoofd rond bij een vrije opdracht. aan welke plaatjes heeft de psych zijn of haar handenvol. welke fototeksten verrijken de ‘nederlandsche’ taal – allemaal vragen – maar bovenal welke bijdragen (lees rustig alle bijdragen dank aan alle dichters die instuurden) maken de lezer van een doodordinaire zondagochtend een zondagochtend om te genieten en een zondagochtend om niet meer te vergeten. we beleven de nu snel aflopende sneeuwdagen opnieuw – nu het nog effe kan – met rik van boeckel. hij neemt ons mee naar het leiden van jonge en oude dichters. de onkreukbare zetelt bijvoorbeeld  in leiden – rik zelf dwarrelt als onrustige sneeuw vaak door de stad en wij als lezers krijgen 8 regels en een in toom gehouden gedicht. met vleugjes weemoed en een regel van wijsheid. mooi gedaan.
er klimt kamerbloem
tegen het raam
ga maar gerust naar buiten
voor jou ligt sneeuw

durf gewoon te vallen
hij vangt je op
in vloeiende zinnen
warme ware woorden

neem het maar tot alles
weer anders is
er ligt niet altijd zo mooi
sneeuw voor je neer

petra maria


–>
er groeit van alles en nog wat in het huis van dichter petra maria. als dat maar goed gaat. dichter schrijft en spreekt tegelijkertijd het plantwezen toe. lieflijk lijkt het – maar in wezen zegt ze – mijn kamer uit jij – met je luie trage traaggroeiende donder de sneeuw in – de foto met op de achtergrond dichteres die – waarom valt mij het woord amechtig in? – dichters kijkt met een amechtige blik naar de bloemetjes die nog een cursus valtechniek van dichteres kunnen verwachten vandaag. snel vallen hoor bloemetjes anders val je op de platte harde straatstenen vol met zouten en pekelmodder. de foto vertederend, het gedichtje net over de top.


ONS BOG IS DEET

Ons Bog is deet, ons Bog is deet,
slisten ze welgezind,
maar toen ik om verklaring vroeg,
gingen ze door het lint.
Hoe weet je dat dan; ‘Bog is deet’,
mijn lief zoetsappig kind?

We willen het, dus is het zo,
klonk het, en verder niks,
en opwaarts, in elk kinderoog,
rees trots als een feniks,
denk jij het anderszins dan zó,
ben jij straks crucifix.

Vertel dan, schatten lief en klein,
wat deet is, zo Bog zij?
Dat in ons denken, klonk het toen,
wat in ons denken lei.
Elk boog het hoofd. Aan ons, ons Bog,
en zijns volledig wij.

Toen werd het hoofd weer opgericht,
en ik vergeten—ja,
elk loerde naar de anderen
in trots en ongena,
want wat nu deet was, en wat Bog
kon geen besluiten. Tja.

Fijn was het van hen weg te gaan,
en fijner niets te zien,
en ’t fijnst van al, alleen te zijn
bij ’n zee vol vloed, misschien,
die zee die hen verdrinken zou,
maar mij nooit, sedertdien.

***[Ditmar Bakker] 

–>
bij deze tekst van Ditmar: de 20 regels regel nu toch wel stevig overtreden. en of er sprake van noodzaak is? bij noodzaak mag de regel geschonden. maar of een verhaal vrij naar jopie parlevliet de grens van noodzakelijkheid haalt is wel een discussie. ik zeg bij dit schrijven – geschreven voor de liefhebbers van ditmar bakker – die buiten elke orde  bijna elke week een bijzonderheid instuurt. grote kunstenaar houden niet en houden zich terecht niet aan regels – maar eenvoudige juryzielen zijn er nu eenmaal om deze onbegrepen dete boggen buiten de orde te plaatsen – waar ze ook horen.


 Hallo goedemorgen

Tig keer hallo tegen hondenbaasjes
op het voetpad langs de wetering
we groeten vriendelijk en gaan voort

soms blaft een terriër nog iets terug
een die niet een bal in de bek houdt
maar wacht op een volgende worp 

dan als een hazewind ervandoor stuift
over gras en sneeuw de bevroren sloot op
het is moed die ik vandaag van harte mis

een meerkoet kijkt me argwanend aan
alsof hij denkt : ga je zo door tot honderd 
hak liever een wak dat ik in het water kan

volk en hond zat hier op de dijk
naast de honger van schaatsers voor het ijs
waar blijft voor reiger fuut en eend en mij de hap


© FT 13.02.2021


–>
ja hallo hallo een goede morgen – voor frans wat minder goed zoals we mogen lezen. al die pret maar voor dichters ligt deze geforceerde pret toch minder voor de hand. ook voor taalbeheersers trouwens – ik zie een helge bonset – mijn oude leraar taalbeheersing – door de sneeuw ploegen in een filmpie – met een luid godverdegodver de takke en kutzooivervloekend – hahaha – de weergoden waren hem gunstig gestemd de afgelopen jaren maar nu is het weer feest.  niet voor helge niet voor frans. na het weekend is de bevrijding aanstaande.

ha pom, hierbij een bericht uit onze geliefde eenheidsprijzenmaatschappij



brillenjood of het kleine leed van de 60-plusser
 
uitgerekend op de dag van de bril
raakte ik mijn leesbril kwijt
waarschijnlijk laten liggen in de lidl
ergens bij de diepvries
 
daar wil ik nog wel eens diepgaand
in gesprek geraken met mevrouwen
die je aan de sojabrokken willen helpen
dat het zo goed is voor je stoelgang
 
en ook zoveel beter
voor het meleu en by the way
het is ook heel belangrijk
achteraf je poep te lezen
 
maar of je nu de bril omhoog of niet
als er geen glas in zit en je bemest
al zes decennia dit land
waar kan je dan als dichter nog naartoe
 
naar de hema natuurlijk waar de +3 brillen
net twee centimeter boven de grond hangen
en de nul komma vijfjes
de rookie glasses nota bene…op ooghoogte
 
ml


–>
een klassieker door max – past goed bij dit weer – de hema, de lidl en het meleu bijeengeregen in de teksten van lerou. ik zeg altijd de hema moet wel liefde zijn. de liefdevolle opstelling der brillen  in het brillenrek is in de hema een gymoefening voor de nog niet ingeënten. uit liefde dus. with love!
 

Calorieën tellen
 
Oh shit.
Er zit meer boter in de pan
dan de dieetgoeroe toestaat.
 
Geslagen pannenkoekbeslag
bruist in de Teflonpan.
Een slag in de hoogte
zwevend in de rondte
alles mag even een puinhoop zijn.
 
Ik heb geleerd te tellen
de dagen, de uren
een dalende lijn
op grafieken.
 
Op de zevende dag
mag gezondigd worden
dit komt goed.
 
© Magda Haan febr.2021

–>
onze Magda is aan het tellen geslagen. als je niet uitkijkt tel je jezelf het graf in. niet doen kind. tel ook de  sneeuwvlokken niet, tel de vogels niet – laat de natuurbeschering ze zelf tellen. wij moeten aan de pannenkoeken en de grandmarnier aan alles wat god verboden heeft. geen tijd te verliezen. of dan aan de koeken van van stapele. van stapele eten en dan sterven. dat is leven.

Deksels
 
Laat ons even,
het ritsloze nummer terzijde
luisteren naar hoe het landschap
 
elk jong oud geritsel uit doet blijven
onder een laken tot zichzelf ligt te komen,
witte luisterdingen in ons oor nu dromen, lieve
 
Erica, zo meteen hebben we weer alle tijd
van de wereld om ons de huid vol en
naar de strot te vliegen in bijslaap
 
elkaar onze waarheid in het gezicht
te slingeren, te doen slikken en
verminken voor het leven
 
een borst, een hoge boom en meer
dan zat om ons samen te klitten
maar nu even niet, alsjeblieft
 
laten we – al is het maar eenmaal
een paar dagen, uren bij elkaar
liggen, stil, zonder talen
 
ach hoe deksels mooi
schijndood kan zijn
 
12022021
Cartouche


–>
wie deze erika nou weer is die meer dood dan levend door cartouche onder de sneeuw is weg gemoffeld? we zien een tuintje en lezen en volledig losgeslagen dichter die alle aangebrachte verminkingen laat ondersneeuwen – beter gezegd tracht weg te poetsen. deksel erop putje dicht – erika stil. de korte samenvatting van het gedicht – witte smetteloze glansrol voor de dichter cartouche. met een subtiel gebruik van het woord deksels. knap.  


vanachter glas de kou in grijs en grauw
de tuin op een enkel besje na
niet anders kleurt dan bruin en zwart
 
lentewachters in veelbelovend geel en groen
doen ons de  lust tot jacht vergaan
weldoorvoed en aartslui dragen wij
innig tevreden ons poezenlot

Ien Verrips


–>
Ien laat het aan de poezen vandaag – war petra maria de bloemetjes voor gebruikte. een kijkje van binnen naar buiten. maar de beesten hebben er geen zin in. al die nerveuze vogeltjes die vrolijk heen en weer gaan – de poezen verbijten zich – achter de glazen corona wand – een dichterlijke impressie bij de foto.
inzending gedicht bij de zwart wit foto die bij de wedstrijd op facebook vermeld staat – groeten Erika


Over het trottoir bedekt 
met sneeuw stapt een schaduw gehaast
om voor de avondklok binnen te zijn
tassen belemmeren zijn snelheid 

de verlichte aquarium 
geeft een glans aan de kamer, vissen kijken 
niet op bij het gebrom van de waterpomp 
hij ploft in de zetel neer  

tussen zijn vingers een sigaret
blaast de rook in cirkels naar omhoog
en waant zich aan een terras ver weg 
waar de tijd constant indommelt

souvenirs bij elkaar, kinderlijk geordend
het dodenmasker glimlacht, er ontbreken 
tanden, de eenzaat grinnikt
een herkenningspunt

morgenmiddag vogels van eten voorzien
de vetbollen liggen klaar
zijn gedachten dwalen af naar de flamingo’s
in een bruisende hitte van de Caraïben.  


Erika De Stercke


–>
nou lieve erika ik stond gewoon in een museum. maar waar jij mij naar toe denkt – in ieder geval een zeer rijke wereld geschetst in meeslepende woorden eindigend tussen de flamingo’s in bruisende hitte van de caraïben. ja hoor – ik reserveer. daar wil ik zijn. zo komen we echt uit alle koude en de ellende. de poëzie mag een mens best ook weer eens brengen waar het leven van genieten kan zijn.


Share This:

Yvonne Koenderman nu op een punt dat eten echt niet meer gaat, drinken lastig is en praten nog meer ….,

Yvonne Koenderman maakt moeilijke weken mee en doet verslag op pomgedichten – wat ben ik blij met haar woorden – harde realistische waarnemingen en gevoelens – maar … op zijn/haar yvonne koendermans genoteerd – en dat ze door de sneeuw mag gaan in haar tuintje zoals poezen dat ook doen – alsof ze door de slagroom moeten – wensen wij Yvonne en dat de dinsdag Yvonnes kant uitvalt. hou je taai!


Nog een week en dan komt chemo 8.
Tenminste, de twijfels zijn aanwezig of hij door kan gaan, maar dat verlossende antwoord horen we dinsdag na het bloedonderzoek.
Tot die tijd rommelen we thuis wat aan. De sneeuw is mooi, maar de wandelingen waar naar werd uitgekeken zijn nog niet gemaakt, we zijn niet veel verder gekomen dan die stappen in de tuin, maar het scheelt ook een hoop, je hoeft je niet voor die ander die je misschien tegenkomt op te tutten en dat masker aan te trekken. Pruikje op, kleur op je wangen, zodat wanneer iemand vraagt hoe gaat het, je lachend kan roepen goed hoor!

Terwijl het eigenlijk kut  gaat, je niet kan roepen of lachen omdat de ontstekingen als gevolg van de chemo te veel zeer doen, laat staan een afschrikkend gezicht zijn voor een ander als je je mond te veel open doet. Het is dus kut, met ondanks dat zwarte momenten van humor. “Mam…doe je mond eens een beetje open en beweeg dan met je tong achter je tanden. Brrrrrr het is net of er twee ogen van een monster naar je staren” Hillariteit ten top en iedere keer dat ik probeer mijn tanden te poetsen heb ik sinds die dag een gesprek met de steeds groter wordende ogen achter mijn tanden dat het tijd wordt dat hij oprot. Helaas trekt het zich er niets van aan.

Ik mag nog steeds niet klagen. Er zijn mensen die hebben dit vanaf chemo 1 en tegen de tijd dat het wegtrekt komt chemo 2. Ik hik als al het spul zijn werk goed heeft gedaan tegen 8 aan en kom nu op een punt dat eten echt niet meer gaat, drinken lastig is en praten nog meer, maar zonder uitzicht dat er nog 5 of 7 kuren komen.Het heeft ook voordelen. Je kan ineens in dat leuke bloesje of die skinny zwarte spijkerbroek van je dochter. Ja laten we hier even een leuke foto van maken…pruik op, wangetjes rood, wenkbrauwen die er niet zijn even bijtekenen en met de juiste lichtval van een winterzonnetje wat binnenkomt is daar een perfect gezellige Facebook foto. Zo een van zie je, het gaat prima, het gaat goed.

Als ik er goed over nadenk, dan gaat het eigenlijk ook goed, alleen dat tweeogend  monster met al zijn vriendjes  moet even snel mijn mond verlaten, zodat ik heerlijk kan genieten van mijn yoghurt of boterhammetje.

Yvonne Koenderman

Share This:

Suzanne Krijger: ‘Het maakt je niet meer uit – Jij hebt je eigen plekje ontdekt waar je jouw muziek kan spelen’

Oud huisje

Je woordenschat galmt in het licht
Het zicht wordt buitenshuis minder
Het begint mistig te worden hierbinnen
De deur gaat dicht
De laatste vochtige zinnen vormen ringen op je hart
Die je zonder te kijken oversteekt
Voor jou hoeft het allemaal niet meer
Je breit jezelf nog door de dagen
Ook nu je alle zinnen kent heb je de hoop iets anders te horen
Maar dat is verleden tijd
Je kijkt
Maar zet het liefst je gebit te koop
En verhuist naar een onbewoond eiland om daar alleen te zijn
Zonder dat iemand je kan bereiken
Om maar te zien of ze je op komen zoeken
Want het is goed zo
Langzaam vormt er stof rondom je stem
Je rem die voor verbinding staat laat je langzaam los terwijl je huis schoongemaakt wordt
Je raakt de laatste platen op de muur aan om daarna niet meer op te staan
En zakt in het zand
Het maakt je niet meer uit
Jij hebt je eigen plekje ontdekt waar je jouw muziek kan spelen
Gaf zo langzaam aan ons de woorden weg
In de zon laat je voor de laatste keer je huid bruinen
Terwijl het water wegdrijft tot er alleen droge korrels gedachtenis overblijven
Ook de spelende kinderen kon jij niet meer zien
Het schoolplein is weg
Nu staan we met z’n allen naast je ziekenhuisbed
De laatste spetters van je brein op te vangen
Terwijl we jouw netjes in een hangmat van herinneringen weven

Suzanne Krijger

Share This:

waar is het feestje? bij merik van der torren is het feestje!… over ‘hoe Richard Olga ranselt met de takken, naakt met veel wijn en bluesmuziek…’ – met een reactie van Rik Van Boeckel


Hoi Pom,
 Ik droom de laatste tijd veelal van uitbundige feesten met theater en voordrachten, nu dat allemaal niet meer kan. Onlangs schreef ik deze fantasie uit, groet, Merik




Feestje

Richard heeft de duindoorn gesnoeid.
Stekelige taken liggen op straat.
 
Ga een feestje organiseren met
Richard en Olga en Tiele als politieagent
en tien andere buren als publiek.
 
Hoe Richard Olga ranselt met de takken,
naakt met veel wijn en bluesmuziek.
 
Kan niet vanwege corona.



Merik van der Torren
Goedemorgen Pom
Meriks gedicht Feestje heeft me geïnspireerd tot deze uitbundigheid.
Groeten,
Rik


Varende Vertiermakers


Het lentecarnaval rolt door de straten
de Ra Die Ra Die Fanfare leidt de stoet
over feestende stoepen straten stegen
dames en heren dansen achter ramen


in ijsvrije grachten varen boten
met orkesten van plezier en champagne
drumbands met salsa ritmes en wijn
djembé groepen en zingende dichters


van 071 naar 020 varen zij
gevaccineerd en getest de dorst gelest
zij zijn de Varende Vertiermakers
blakend van gezond vertrouwen.


Rik van Boeckel
10 februari 2021

Share This:

Ien Verrips heeft het gehad met de amsterdamse conducteur – op naar Den Haag vandaag


de tram

de tram van Den Haag
is anders
dan die van Amsterdam
 
de kleur
niet alleen de kleur
maar ook de deur
de manier waarop die opengaat
en sluit
de stoelen
en de knop waarmee je zegt
dat je eruit wilt
 
de conducteur
en dan de haagse conducteur
zo één
zul je echt nooit vinden op een tram
in Amsterdam


Ien Verrips
 

Share This: