Hoi Pom, een paar dagen geleden liet je gedicht over Marianne Thieme wat stof opwaaien, vooral bij Mirjam. Vandaar dit tekstje. Groet, Merik
Avond met Mirjam Al
Perfecte avond gevierd, vijftig jaar huwelijk, op de tachtigste verjaardag de geboorte van ons kind,
de komst van Betty de Hond.
Een fantastische avond gevierd, een lang geleden geschreven gedicht van Ans Wortel en Mirjams kronkeltje.
Perfect, fantastisch; we klonken onze glazen en proefden “het Zwarte Schaap” witte wijn uit Chili, enorm afgeprijsd.
en als peper boven onze gebakken kibbeling het ontzettend schofterige gedicht van Pom over Marianne Thieme,
We proostten erop.
Merik van der Torren, Donderdag 3 oktober 2019
pom: hahaha schofterig een mooi woord – iets van een paard ook – maar ‘ontzettend schofterig’ stijgt boven alles uit. ik wist niet dat ik het in me had – ik had beter kunnen weten. de dichter van de bundel ‘je bent erg mens’ wil nog weleens uitpakken. het is maar waar je de klemtoon op legt. op mens of op erg. het als ontzettend schofterig ervaren gedicht behandelde de ruzie tussen het eerste tweedekamerlid en het tweede tweedekamerlid van de partij van de dieren. inmiddels kent die ruzie andere slachtoffers. partijleden liepen weg en het eerste tweedekamerlid heeft er de brui aan gegeven. in wezen gaat het gedicht natuurlijk over de kleinheid in politieke partijen – dat ze bij de PvdD toevallig elkaar in de haren vlogen op moment van schrijven is toeval. maar als een dichter schrijft wil ie ook schrijven en duidelijk zijn – de kracht van de taal ligt nu eenmaal in de hand van de dichter:
het is weer eens hommeles in de PvdD
het eerste tweede kamerlid voor de dieren dat zich zo heeft ingezet voor de zeehondjes gemanipuleerde ratten en katten vlooien als het maar vleugels heeft poten, vinnen mevrouw is er als de kippen bij –
zet zich wat minder in voor het tweede tweedekamer lid – onze lieve esther ouwehand van dat wijf met der gladde praatjes en der gemanipuleer krijg ik zo langzamerhand wel acute jeuk aldus marianne thieme
maar dat zij zich te pas en te onpas door een paard laat neuken is natuurlijk wel roddel meneer en wat betreft de frequentie al helemaal achterklap
pw
Mirjam Al gewapend met een wandelstok heeft in haar hoedanigheid als lid van de partij vdD aan merik van der torren een tekst meegegeven waarin zij in ferme woorden haar ongenoegen uitspreekt over het gedicht van webmaster. de tekst van de door ons allen zo geliefde Mirjam Al is zo vreselijk dat ik deze de lezer, mijzelve, merik en vooral ook vooraanstaand lid van de PvdD Mirjam Al zelf wil besparen. ik begrijp dat ik met deze woorden uw nieuwsgierigheid vergroot, maar we hebben hier op de site al rellen genoeg deze week. én ik moet mirjam beschermen tegen der eigen woorden – kind daar gaat je reputatie als vredesengel zouden de mensen zeggen – de tekst zou ook een directe aanleiding kunnen zijn om mirjam uit die toch al zo onstabiele partij vdD te gooien: zo beestachtig ga je op dierendag toch niet met een lief wolfje om – het dierenargument dat men zeker tegen onze Mir zou inbrengen.
belangrijkste reden is evenwel dat door toedoen van marianne thieme zelf , door af te treden als 1e 2e kamerlid het gedicht van webmaster is achterhaald. waarom ze aftrad, de beesten mogen het weten, beter gezegd ook de beesten weten het nog steeds niet. van openheid is geen sprake in die partij. het ledennajaarscongres is door het bestuur afgefloten en vindt geen doorgang. de voorzitter van de partij die enige partijdemocratie wenst is monddood gemaakt. prominent lid van de partij Mirjam Al loopt door het amstelpark met een wandelstok gewapend op kleine lieve wolfjes te jagen. en die ouwehand heeft niets met paarden als we Mirjam mogen geloven. kortom de hele partij in verwarring.
ik geloof dat ik met deze verklaring de openheid naar ieders genoegen heb gediend. een soort openheid waar ze bij de PvdD nog net niet aan toe zijn.
Jolies Heij heeft deze week willens en wetens voor een hele hoop onrust gezorgd in de sociale media. en ze weet van nature dat de sociale media bevolkt worden overdag door depressieven, zwaar labiele medemensen, populisten en natuurlijk ook door ander volk. bovendien is deze jolies heij direct verantwoordelijk voor de ruzie die is uitgebroken tussen rosmalen en leiderdorp – de ruzie tussen de dichters hoedemakers en terken.
Heij schreef naar haar eigen zeggen een VILLANELLA (“Een villanella (afgeleid van het Italiaanse villano = landelijk, boers) is een `boerenliedje` of gedicht met een vaste vorm.) ze schreef dus een of ander boerenlied waar niemand op zit te wachten – alleen die stikstof fanaten wel. juryvoorzitter jeanine hoedemakers bracht terecht in een bespreking het boerengedrocht van Heij terug tot een paar regels poëzie. we hebben genoeg van die boeren sprak uit de heldendaad van Hoedemakers.
juryvoorziter jeanine hoedemakers vloog wel even later uit de bocht bij de bespreking van het prachtwerk van dichter frans terken. frans had in de laatste strofe van zijn gedicht het heerlijke gerecht zuurvlees met frites beschreven. wanneer een dichter gerechten serveert dan wenst Hoedemakers alleen gerechten die zij lust.
conclusie: jeanine hoedemakers is de ideale juryvoorzitter op pomgedichten. zij weet vriend en vijand op de kast te krijgen. en webmaster wolff heeft er de hele week werk aan om alle gemoederen weer te bedaren.
Ongemerkt gaat het lieve leven verder en bevind je je weer nonstop op het spoor en tussen de rails. Van Utrecht naar Breda naar Zwolle naar Scheveningen, op de tussenstops orerend en luisterend naar de woorden van anderen. Met het servokroatische leraresje op sleeptouw. Dat Servokroatisch van jou loopt niet helemaal soepel, sprak een luisteraar in Zwolle haar vermanend toe. Ik ben leraar Russisch met als bijvak Servokroatisch, vervolgde hij, en jij moet echt nog aan je uitspraak werken. Ik weet de klemtonen nooit te leggen, snifte het leraresje, en mijn vader wil het niet met me praten. Mijn veldwachter wil überhaupt niet meer met me praten. Veldwachters zijn ook niks voor jou, gaf de Rus, je moet wel je plaats kennen.
Leg het aan met mij en ik zal je leraar zijn. Leraar in wat? vroeg ze. In de taal der liefde. U bent wel een beetje oud, mokte ze. De taal der liefde is leeftijds- én geslachtsloos, hoe genderneutraal wil je het nog hebben? Ik hou van jou als mens, niet van je geslacht of leeftijd. En weg waren ze, naar het plantsoen aan de zwolse singel. In het scheveningse Muzee zag ik de Terk weer terug. Hij liep te schuimbekken dat het een aard had. De grote baas en z’n chaperonne weten niet eens wat zuurvlees is! foeterde de hij. Frieten met mayo kennen ze wel, maar frieten met zuurvlees niet. Dat is een typisch zuidlimburgs gerecht van bier, jus, stroop, peperkoek en kruidnagel. Ach, die Amsterdammers zijn niet onderlegd in de regionale keuken, gaf ik. Shoarma is het enige wat ze kennen, dat kun je ze niet kwalijk nemen. Erger is dat de jury niet eens is onderlegd in de poëzie als ze mijn villanella inkorten. Aan de lengte van een vaste versvorm valt toch niet te tornen! Enfin, zo stonden we nog even te schuimen boven het bier en toen werd het tijd om de schuimende zee te aanschouwen. Voor ik het wist zat ik weer op het spoor. Mevrouw, mag ik even met uw telefoon bellen? vroeg een meisje met een springerigblonde paardestaart mij. Ik was zo beduusd dat ik vergat de gebruikelijke vraag te stellen: heb je zelf geen telefoon? Omdat het überhaupt de eerste keer was dat ik een jeugdig iemand zonder smartphone aantrof gaf ik haar pardoes mijn nokia. Maar de vriend in Groningen nam niet op.
Wat gaan jullie eigenlijk in Groningen doen? bemoeide de vrouw voor mij zich ermee. O, bij een vriend logeren, gaf het huppelding. Zijn jullie niet een beetje te jong om helemaal alleen naar Groningen te reizen? liet de vrouw niet los. Ik ben in de eerste plaats moeder. Zelf heb ik een zoon van twintig, maar als hij in z’n eentje naar Groningen wil, zeg ik: gast, doe normaal. En jullie zijn meisjes! Duh? Hoorde ik dat goed? Sinds wanneer mag een volwassen jongeman van twintig niet solo de hort op naar Groningen? Ik was achttien toen ik in mijn uppie met de Rivièra-express van Italië naar NL reisde! En het werd nog bizarder. In Gouda werden de meisjes uit de trein geplukt en zag het op het perron geel van de spoorpolitiehesjes. Zo, ik heb de conductrice even ingefluisterd,, sprak de moederkloek tevreden, dat waren duidelijk twee minderjarige meisjes die van huis zijn weggelopen. Mogen meisjes dan tegenwoordig ook niet eens meer ongestoord van huis weglopen? Dat deed ik op die leeftijd bijna dagelijks als ik een meningsverschil met mijn ouders had, dan liep ik het bos in en bleef een paar uur weg. Of gewoon om stiekem een saffie te roken.
Dat mag zeker tegenwoordig ook al niet meer. En als ik de middelen had gehad, was ik misschien wel verder gereisd dan het bos achter ons huis. Daarbij was de wereld in de seventies voor meisjes een stuk onveiliger dan nu. Me too werd frank en vrij tussen de lakens bedreven, de kerk misbruikte op grote schaal kindertjes, pedofilie was een leefstijl, potloodventers liepen in het wild rond en je diende op je veertiende maagd af te zijn. Arme jeugd van tegenwoordig, dacht ik. Ze kunnen geen kant op, want hun ouders volgen hen de godganse dag op sociale media en als ze iets willen, wordt dat tot in detail gemonitord via de app. Ik wierp een meelevende blik uit het raam waar de meisjes inmiddels achter een haag van hesjes waren verdwenen. Toen haalde ik gelaten de schouders op en legde de laatste hand aan het gedicht voor bij deze column.
Zondag in Scheveningen
Ze smeekt om een telefoon, gestrand in een vreemde haven. Moeders willen zich over haar ontfermen, bezorgdheid is van deze tijd. De boulevard spiegelt de regen. Het is perfect strandweer. De wind rukt de ingeklapte parasols
uiteen als een twistappel. Wandelaars trekken zich niets aan van bijtend zout, binnen branden de vuren van huiselijkheid. Kusten zijn om aan te spoelen, het liefst buiten het seizoen van overvloed. De horizon is oneindig leeg, zoals het hoort.
Ik brand een kaars in de Lourdesgrot waar de heilige moeder maagdelijk krijtwit staat te wezen. Het is bijna alsof jij bij me bent, maar je staat het niet toe. De zeven zeeën heb ik bevaren om je te vinden in het druipsteen, deze onderduik, dit
panorama zonder dak. Je hebt me als een potvis op het strand achtergelaten. Je bent niet verliefd, maar je vrouw tekent bezwaar aan. Ik loop alleen de horizon tegemoet. Er is geen aftiteling, nog even en ik ben als de wind die jou verzucht.
Wat een Joleijt weer, Pom. Natuurlijk heeft die Hoedemakers er geen kaas van gegeten, maar om La Heij nu te vergelijken met een vdTorren, wiens schrijverijen wel pantoems worden genoemd door Hen Die Weten en die niets onderdoen voor het afwisselend Hoog- en Klaaglied der Freggles®—dat gaat wel ver.
Anderszijds gooit J.H. de knuppel pas in het hoenderhok nadat zij deze versneden heeft tot piketpaal; de vormnaam zo minnend volgend en vervolgens—Bishop in de mix gooiend als was zij de Dresselhuys der dichtkunst, time for tears, says the almanac—aanpassingen doorvoerend zoveel zij gelieft! Neen, het fluitje is prijziger.
Zo bleek namelijk dat, met ampele aanpassingen, de Villanelle (4 x L, toch? Ja.) zoals door La Heij aangeleverd doorkijkjes biedt in een schraal-doorvoelde jeugd, alsof Joop Terheul in Goes opgroeide en daar de gezusters Loveling herschrijft. Het rot dat vreet aan zijen spek / snijdt men eruit, men is niet gek…
ECHTE JOLIEZEN ETEN GEEN KAAS
Van oudsher over mijn schouder gekeken, van jongs af aan toch die baarmoeder uit. aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
Op weg naar school wel meermaals uitgeweken voor buien onder luifels, en ’t geluid van oudsher. Over mijn schouder gekeken
het jonge manvolk, dat, in pennestreken mijn dagboek vat. Het warmt tot in mijn stuit. Aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken,
noch raakt men op mijn borstjes uitgekeken tot men, bemoedigd, zuchtend spuit: een kluit van oudsher over mijn schouder. Gekeken,
vidi, venerunt—schools zonder gebreken, ’t lyceum mint mijn lijf. Dees modderschuit: aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken,
maar laatst zou dan ons directrice spreken, Het schoelje schitt’rend door mijn brillenruit. Van oudsher over mijn schouder gekeken… aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
FRANS TERKEN: Tja, dat je zelf geen zuurvlees blieft, is tot daar aan toe, des temeer blijft er voor de ware liefhebbers; maar om daar een (mijn) gedicht aan op te hangen, c.q. op af te rekenen, is mij in het verkeerde keelgat geschoten. Hoe zuur dan toch! Ik waag nu te betwijfelen of mevr. Hoedemakers wel uit het goede vlees is gesneden!
Heer Pom,
Dat gedoe van dit weekend, u heeft het ook niet makkelijk! Zelfs Ik krijg er het zuur van, ik stuur dat bij deze.
Hoe je het zuur krijgt
Hai zeg ik tegen de boer wat kijkt die koe zuur of is het van de melk verzuurd in de emmer
alsof je er een tigtal van leeggooit een zure mond wil er niet vrolijk van worden laat staan dat die de hoeken optrekt tot jofel
en niemand die met het lot van de boerin begaan is zij stikt bijkans in haar tongval
breek haar de bek niet open als in een getroebleerd gedicht spreekt er een zuur gezicht
FT 07.10.2019
de jolies heij rel begint enorme vormen aan te nemen. hier las u de kritiek van jolies op jeanine hoedemakers juryrapport. inmiddels heeft ook frans terken zich in de strijd gestort. u leest in het zelfde juryrapport dat jeanine hoedemakers niet van zuurvlees houdt. frans terken benoemde het zuurvlees in zijn bijdrage. en dat nam jeanine hem kwalijk. wanneer een dichter gerechten serveert in een gedicht dan graag alleen gerechten waar juryvoorzitster van houdt – zo heeft juryvoorzitster haar voorkeuren. frans schreef de bijdrage hierboven.
wij van de pom memoreren graag de gemoedsrust die onze jolies altijd weer uitstraalt:
zeeuws meisje
de ons allen zo inspirerende en zelfs tot voorbij goes geprezen dichteres J.H. mag zich dan wel bezighouden met de diepere gevoelens van de medemens ook haar eigen gemoed wil nog wel eens ontploffen
sommigen noemen het een deinen op wat heeft overleefd anderen spreken weer over een drijvend waterbed in een volgelopen tranendal – prachtig allemaal!
JOLIES witheet – ongeremde opwarming van de aarde – VILLANELLA demonstratie morgen op de stadhouderskade in amsterdam – voor een zuiver poëtisch klimaat!
Zo zout heb ik het nog niet gegeten. Soms stuur ik wel eens iets in voor het zondagwedstrijdje op pomgedichten.nl. Je wordt dan onderworpen aan de veelal persoonlijke commentaren van de jury. Dat zij zo, je weet waar je aan begint. Maar deze keer maakte de jury het wel heel erg bont, of beter, spreidde zij haar ondeskundigheid op onbeschaamde wijze tentoon. Ik had mijn gedicht “De gelukkige nostalgicus” ingestuurd, dat een villanella is, een vaste versvorm. De grootsten hebben zich eraan gewaagd, zoals Dylan Thomas met “Do not go gentle into that good night” en Elisabeth Bishop met “One art”. Ik probeerde dat op mijn bescheiden wijze in te vullen. Groot was mijn verbazing toen de webmaster in zijn commentaar refereerde aan de herhalingspoëzie van Merik van der Torren. Nu weet ik dat Merik pantoums schrijft – ook een vaste versvorm, waarvan de herhaling een wezenlijk bestanddeel vormt. Dat is nou eenmaal de regel van het vers. Je kunt net zo goed een sonnetdichter verwijten te rijmen en in jambes te schrijven. Maar juryvoorzitster Hoedemakers maakte het helemaal bont door mijn villanella godbetert in te korten! Vraagje aan mevrouw: zou u dat ook met een sonnet van Gerrit Achterberg of Ida Gerhardt doen? Ik bedoel maar, een villanella is een vers van 19 regels, daar kan niet aan getornd worden! Maw als een jury blijk geeft van zoveel ondeskundigheid vraag ik me serieus af of het loont om iets in te sturen voor wat voor wedstrijd dan ook. Het minste wat je toch mag verwachten als deelnemer is dat een jury verstand van (poëzie)zaken heeft. U kunt het nalezen op
Van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken. Ik oefen het beroep nostalgicus graag uit. Aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
Als ’t moeilijk werd ben ik naar vroeger tijden uitgeweken. Ik hou van ’t knarsen, ’t klepperend en knarsende geluid – van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken –
van brievenbussen, langspeelplaten, pennestreken het contactloze is wat mij tegen de borst stuit aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
En varend op de zeven zeeën raak ik steeds niet uitgekeken. Herinnering als waakhond, als een warme kluit van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken.
In vroeger tijden waren er zoveel gebreken, maar nu zijn smartphones vlaggen op de modderschuit: voor die frivoliteit ben ik nog niet geweken.
Ik ben over het hier en nu echt niet te spreken, bezie de wereld als door een beslagen ruit. Van oudsher ben ‘k in tijdmachines neergestreken aan vooruitgang zou ik maar zijn bezweken.
Jolies Heij
pom:
ergens doet mij deze poëzie mij aan de herhalingspoëzie van merik
denken met her en der enige mallotigheden zoals alleen tiefenthal ze
zou verzinnen. voor wie rijmen leuk vindt. voor mij hoeft dit niet.
jeanine: –> Jolies Heij
Een spel met herhalingen. We wandelen mee met de dichter en het doet
mij als lezer deugd dat zij niet aan de vooruitgang is bezweken.
Ik heb in cursief willen zetten, waar ik vanaf wil of het net iets
anders op een andere plek terug wil zien maar ik ben ermee gestopt.
Het gedicht gaat gaandeweg wat ten onder aan lichte rijmdwang en een
herhaling die mooi klinkt maar de rest onvoldoende optilt en dus niet
overtuigt. De boodschap is duidelijk en ik denk echt dat dit gedicht
sterker kan. Fijn dat de huidige tijd je niet opvreet. De gelukkige nostalgicus
Van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken. Ik oefen het beroep nostalgicus graag uit. Aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
Als ’t moeilijk werd ben ik naar vroeger tijden uitgeweken. Ik hou van ’t knarsen, ’t klepperend en knarsende geluid – van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken –
van brievenbussen, langspeelplaten, pennestreken? het contactloze is wat mij tegen de borst stuit aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
En varend op de zeven zeeën raak ik steeds niet uitgekeken.
De dagen laten niets heel van wat is, over de herfstgrond ligt vloeiend het rood een late regen valt weg in de goot en ik denk aan jou en hoe ik je mis en ik mis je.
juryvoorzitster Jeanine Hoedemakers is deze week streng. ik schreef haar al vanochtend – best een moeilijk thema voor de dichters – we lezen dat een beetje terug – de gedichten wat moeizaam tot stand gekomen. het kan niet altijd zomer zijn in de herfst – wat maakt het ook uit. ik heb met plezier vooral de bijdrage van merik gelezen – die bijdrage krijgt woensdag nog een staartje mocht ik begrijpen. dan is mirjam al aan het woord. anke labries bijdrage bracht me bij romy haag die ik binnenkort live zal bewonderen – hoe dan ook here are the votes of the ROSMALEN jury: ” –> Het goud uitdelen vind ik lastig. Geen enkele inzending verdient goud dit keer is mijn bescheiden mening. Ik denk er nog even over na: –> Ik heb nagedacht en ze krijgen allemaal zilver van me, voor de moeite, de loyaliteit van het insturen en omdat elk gedicht wel iéts heeft. Goud zit er deze week helaas niet in.”
ach laten we het finale woord deze week aan henny vrienten: ‘… het gaat niet over zilver … niet over goud… maar over wie het meeste van je houdt… ‘
Merik van der Torren viert het leven
Petra Maria ontdekt
Rik van Boeckel aan de Laan van Meerdervoort
Frans Terken aan de frieten met zuurvlees
Jolies Heij net niet aan het rijm bezweken
Anke Labrie in de wijde wereld
Naar Lisan Lauvenberg: ‘Vele jaren geleden deed ik een belofte aan zee, dat ik altijd terug zal keren in oktober om het leven te vieren.’ de wedstrijd deze week vrij naar dit door Lisan Lauvenberg aangedragen thema. de grote of kleine belofte trofee op pomgedichten – juryvoorzitster jeanine hoedemakers.
Wie wint de enige echte virtuele de grote of kleine belofte trofee op pomgedichten – en/of waarheen zou de dichter in u naar willen terug gaan? we lezen het zo graag van u al was het maar om de zo huidige regen te verdragen.
u kent de regels: de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
snackbar bastiaans
zat op de plek weer waar ik ooit ook met mijn vader snackbar bastiaans, velsen noord tafeltjes buiten en de zon oplichtend rood
op de fiets toen ijsje ola nu kroketten en wat brood straks rechtsaf het kanaal langs voorbij de sluizen naar de boot
pomwolff
Hoi Pom, een paar dagen geleden liet je gedicht over Marianne Thieme wat stof opwaaien, vooral bij Mirjam. Vandaar dit tekstje. Groet, Merik
Avond met Mirjam Al
Perfecte avond gevierd, vijftig jaar huwelijk, op de tachtigste verjaardag de geboorte van ons kind,
de komst van Betty de Hond.
Een fantastische avond gevierd, een lang geleden geschreven gedicht van Ans Wortel en Mirjams kronkeltje.
Perfect, fantastisch; we klonken onze glazen en proefden “het Zwarte Schaap” witte wijn uit Chili, enorm afgeprijsd.
en als peper boven onze gebakken kibbeling het ontzettend schofterige gedicht van Pom over Marianne Thieme,
We proostten erop.
Merik van der Torren, Donderdag 3 oktober 2019
pom: hahaha schofterig een mooi woord – iets van een paard ook – maar ‘ontzettend schofterig’ stijgt boven alles uit. ik wist niet dat ik het in me had – ik had beter kunnen weten. de dichter van de bundel ‘je bent erg mens’ wil nog weleens uitpakken. het is maar waar je de klemtoon op legt. op mens of op erg. het als ontzettend schofterig ervaren gedicht behandelde de ruzie tussen het eerste tweedekamerlid en het tweede tweedekamerlid van de partij van de dieren. inmiddels kent die ruzie andere slachtoffers. partijleden liepen weg en ook het eerste tweedekamerlid heeft er de brui aan gegeven. in wezen gaat het gedicht natuurlijk over de kleinheid in politieke partijen – dat ze bij de PvdD toevallig elkaar in de haren vlogen op moment van schrijven is toeval. maar als een dichter schrijft wil ie ook schrijven en duidelijk zijn – de kracht van de taal ligt nu eenmaal in de hand van de dichter:
het is weer eens hommeles in de PvdD
het eerste tweede kamerlid voor de dieren dat zich zo heeft ingezet voor de zeehondjes gemanipuleerde ratten en katten vlooien als het maar vleugels heeft poten, vinnen mevrouw is er als de kippen bij –
zet zich wat minder in voor het tweede tweedekamer lid – onze lieve esther ouwehand van dat wijf met der gladde praatjes en der gemanipuleer krijg ik zo langzamerhand wel acute jeuk aldus marianne thieme
maar dat zij zich te pas en te onpas door een paard laat neuken is natuurlijk wel roddel meneer en wat betreft de frequentie al helemaal achterklap
pomwolff
‘ontzettend schofterig’ inderdaad hahaha. wat betreft het gedicht van merik: ik lees er een cabarettekst in met een grappige opbouw. het is allemaal even prachtig en fantastisch – het leven – de verjaardag – totdat dichter pom wolff de zaal betreedt. dan is het uit met de leut.
jeanine: –> Merik van der Torren, Donderdag 3 oktober 2019 Hier hebben twee mensen zitten genieten en wij – de lezers – mogen meekijken. Waarschijnlijk hebben ze enorm gelachen, of ze spraken het schofterige gedicht nog eens door. Enfin, het heeft hun avond in elk geval niet bedorven. Veel herinneringen en heerlijke kibbeling.
mag ik jou ook een keer vergeten dan vergeten we elkaar samen om dan geheel en al elkaar opnieuw te ontdekken niet in de zon maar onder een boom liefst een olijke beuk dan zien we in jouw ogen dat ik er nog ben
Petra Maria
pom: dan… dan.. dat kan mooier beschreven. om in je ogen te zien bijvoorbeeld etcetera. voor mij is dit meer een aanzet tot een gedicht. een beetje hap-snap nog de woorden en de beelden. niet af, niet goed.
jeanine: –> Petra Maria
Ach, ach, dit is wat me als eerste invalt. Bij de olijke beuk ontwaakt voor een moment de haikudichter in me maar die kunnen ook heel goed zwijgen, dus dat vonkje vatte geen vlam. Het is grappig, een olijke beuk, het doet me aan de lente denken. De dichter heeft hier een beetje gespeeld met vergeten en ogen en opnieuw ontdekken. Erg overtuigend staat het er niet, ondanks die olijke beuk. Ik kort het even in:
mag ik jou ook een keer vergeten
dan zie je misschien dat ik er nog ben
Verloren tijd
In een droom lag de belofte terug te keren naar de bosjes waar honden uit de verloren tijd met blaffende bekken ronddwalen
ze nemen me mee naar tennisbanen jonge hufters prikken fietsbanden door aan de Laan van Meerdervoort vluchten naar duinen van de wind
de zee mijn vriend slokt ze op wijst naar de driemaster achter een horizon van herinnering mijn vloek verdwijnt in het zand
tussen de struiken van Pex sluipt de terriër op zoek naar prooi zijn baasje schrijft de belofte op laat mij luisteren naar zijn woord.
Rik van Boeckel 5 oktober 2019
pom: honden uit verloren tijden met blaffende bekken – wat een toestanden vroeger. bij mij komen de dit gedicht zo dominerende honden niet binnen. veel herinneringen lees ik maar de samenhang is een beetje zoek. de belofte ook.
jeanine: –> Rik van Boeckel 5 oktober 2019
Honden uit een verloren tijd met blaffende bekken en jonge hufters. Er staan wat aardige beelden in dit gedicht maar het gaat er ook wel een beetje aan ten onder.
Loze woorden
Belofte maakt schuld zeg je ik zoek naarstig naar manieren om die in te lossen – al weet ik daaraan mankeert van alles
dat ik je mee wil nemen naar een stille plaats en dat het dan in het donkere zuiden is bij Onze Lieve Vrouw ‘Sterre der Zee’
ik steek er een kaarsje voor ons op maar jij valt ter plekke spontaan van je laatste restje geloof in mij hoezeer ik stroop om de mond smeer
blijft aan de overzijde van het plein De Lanteern voor een verzoenmaaltijd frieten met zuurvlees om het zoet te proeven – dat ik binnen in me draag
FT 05.10.2019
pom: een schuldbewust gedicht waarin wordt toegewerkt naar die prachtige laatste twee regels met de frieten met het zuurvlees. ja je zou zo een treinkaartje kopen naar het donkere zuiden. moet ze er wel zijn.
jeanine: –> FT 05.10.2019
Tja, soms helpt een kaarsje aansteken niet 😉 Met frieten maken ze bij mij doorgaans veel goed maar dat zuurvlees…brrr. Doe mij maar mayonaise.
De gelukkige nostalgicus
Van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken. Ik oefen het beroep nostalgicus graag uit. Aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
Als ’t moeilijk werd ben ik naar vroeger tijden uitgeweken. Ik hou van ’t knarsen, ’t klepperend en knarsende geluid – van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken –
van brievenbussen, langspeelplaten, pennestreken het contactloze is wat mij tegen de borst stuit aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
En varend op de zeven zeeën raak ik steeds niet uitgekeken. Herinnering als waakhond, als een warme kluit van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken.
In vroeger tijden waren er zoveel gebreken, maar nu zijn smartphones vlaggen op de modderschuit: voor die frivoliteit ben ik nog niet geweken.
Ik ben over het hier en nu echt niet te spreken, bezie de wereld als door een beslagen ruit. Van oudsher ben ‘k in tijdmachines neergestreken aan vooruitgang zou ik maar zijn bezweken.
Jolies Heij
pom: ergens doet mij deze poëzie mij aan de herhalingspoëzie van merik denken met her en der enige mallotigheden zoals alleen tiefenthal ze zou verzinnen. voor wie rijmen leuk vindt. voor mij hoeft dit niet.
jeanine: –> Jolies Heij
Een spel met herhalingen. We wandelen mee met de dichter en het doet mij als lezer deugd dat zij niet aan de vooruitgang is bezweken. Ik heb in cursief willen zetten, waar ik vanaf wil of het net iets anders op een andere plek terug wil zien maar ik ben ermee gestopt. Het gedicht gaat gaandeweg wat ten onder aan lichte rijmdwang en een herhaling die mooi klinkt maar de rest onvoldoende optilt en dus niet overtuigt. De boodschap is duidelijk en ik denk echt dat dit gedicht sterker kan. Fijn dat de huidige tijd je niet opvreet. De gelukkige nostalgicus
Van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken. Ik oefen het beroep nostalgicus graag uit. Aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
Als ’t moeilijk werd ben ik naar vroeger tijden uitgeweken. Ik hou van ’t knarsen, ’t klepperend en knarsende geluid – van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken –
van brievenbussen, langspeelplaten, pennestreken? het contactloze is wat mij tegen de borst stuit aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
En varend op de zeven zeeën raak ik steeds niet uitgekeken.
gekrompen landschap uit mijn kinderjaren vertekend beeld voor altijd opgeslagen
mijn blik was ruim de wereld wijd en grote mensen wisten overal de weg
anke labrie
pom: doet me denken aan romy haag: ‘du brauchst een ganzes leben um die kindheit zu verstehen…”
jeanine: anke
labrie
Ja, zo ongeveer hebben we dat allemaal ervaren, denk ik en
dan ineens ben je zelf een groot mens en verdorie, je verdwaalt. Dankjewel
Anke.
het journaal meldt een enorme vooruitgang. niet meer 49.9 procent van de mensen uit de risicogroepen heeft dit jaar de gratis griepprik bij de huisarts gehaald. neen, het percentage is gestegen tot een duizelingwekkende hoogte van 50.1 procent. jaja.
de griepprik zal bedoeld zijn om de risicofiguren zelf te beschermen maar er zal toch ook geprikt worden ter bescherming van argeloze mogelijke slachtoffers die niet tot een risicogroep horen, tegen de besmettingsgevaarlijke risicodragers, die hoestend en proestend door het leven gaan. de lezer voelt de conclusie aankomen.
niet de griep is de grootste bedreiging van boze hardwerkende blanke nederlanders en zijn buren, neen de grootste bedreiging zijn de besmettingsgevaarlijke risicodragers die jaar na jaar weigeren een prikje te halen om de hoek. de griep tiert welig juist bij dat soort tiepjes. tiepjes die met een satanisch genoegen de hardwerkende boze & blanke nederlander aan een schier dodelijke griep helpen.
We schreven hier al over politiecoach Carel Boers en zijn kritiek op akerboom in NRC Handelsblad: interne meldingen over discriminatie, seksuele intimidatie en ander wangedrag worden genegeerd door de politietop. Boers spreekt over 10 tallen door hem gemelde misstanden. Het gaat onder meer om seksuele intimidatie en aanranding van vrouwelijke collega’s, ernstige discriminatie en valsheid in geschrifte. En wat deed akerboom met zijn meldingen: NIETS!
En wie heeft vandaag weer eens de grootste mond bij de politie: AKERBOOM. en wie weet precies wie allemaal heeft gefaald: AKERBOOM. Den Haag – de politiek – iedereen om akerboom heen heeft gefaald volgens akerboom. en wie heeft volgens akerboom zeker niet gefaald: juist ja AKERBOOM!
de politie is inmiddels verworden tot een enorme puinhooporganisatie. en er is één man direct verantwoordelijk voor de aangerichte puinhopen en het wegkijken bij de politie en laat die man nou toevallig ook akerboom heten. een kleine kleuter met een grote bek – weghollend voor zijn eigen verantwoordelijkheden. en laat die kleuter nou toevallig ook akerboom heten.
