Max Lerou wint de enige echte virtuele – vrij naar Paul Snoek – ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen een mens vol gaatjes- trofee op pomgedichten punt nl – Petra Maria zilver

Geplaatst doorPom Wolff 2 reacties op Max Lerou wint de enige echte virtuele – vrij naar Paul Snoek – ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen een mens vol gaatjes- trofee op pomgedichten punt nl – Petra Maria zilver

ik schreef: ga er maar aan staan – deze opdracht – deze week –  de verbeelding van een mens met gaatjes – aanleiding de ongeveer 65 jaar oude in het Amstelpark (de boekenpaal) gevonden bundel van PAUL SNOEK – ‘ik rook een vredespijp’ en daarin het gedicht ‘een skalp’ met de regels: ‘Ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen was,  een mens vol gaatjes.’

en ik schreef: dichter max lerou weet hoe dat moet: poëzie laten gisten in een koe, nog specifieker in maag drie. hahaha. dat is weer eens een andere blik op de poëzie. poëzie ligt vanaf vandaag niet meer op straat maar staat in de wei. en dat er ook nog soep van getrokken kan worden. stralend geluk met altijd ook  een aangebrand randje als je niet uitkijkt. gelukkig redt de lichtvoetigheid het gedicht, de biefstuk en de mens. JEZUS REDT! (niet meer) op zondag – biefstuk redt! de mens – en een koe de poëzie! met deze lichtvoetigheid kan ik de gewijde zondagochtend aan. een dichter weet hoe uit een koe ook nog poëzie te melken is. GOUD voor Max Lerou! van harte.

en ik schreef: petra’s gedicht  regendag bestaat uit drie strofen – de derde is een prachtige – te mooi zelfs voor de inleidende twee. ik heb genoeg aan de derde:
 
morgen zal het nooit meer
zijn als wat ons
te vaak in de weg staat
zo te kijken naar een dag

als deze

prachtig! ja zo vallen in poëzie de gaten in een mens. de vergankelijkheid met poëzie gelardeerd. zo mogen er ook gaten in een mens vallen. de taal als wondermiddel – een wasmiddel dat de aanstaande donkere tijden in de bleek legt. Zilver dus voor Petra Maria! van harte! alle dichters mijn grote dank voor de inzendingen bij een zo een moeilijk te vatten thema als de mens is  in al zijn gaten.



vrede is biefstuk eten met muziek uit het slachthuis
 
bij elk stralend geluk
doemt wel vaker een beeld
van bonte koeien in zwart wit
 
hoor ze loeien
wanneer in maag drie
het gisten van de poëzie
een hoogtepunt bereikt
 
en het was al niet veel soeps
die zomerdag nee
dan deze – een lichtvoetige
 
maxlerou


–>
dichter lerou weet hoe dat moet: poëzie laten gisten in een koe, nog specifieker in maag drie. hahaha. dat is weer eens een andere blik op de poëzie. poëzie ligt vanaf vandaag niet meer op straat maar staat in de wei. en dat er ook nog soep van getrokken kan worden. stralend geluk met een aangebrand randje als je niet uitkijkt. gelukkig redt de lichtvoetigheid het gedicht, de biefstuk en de mens. JEZUS REDT! (niet meer) op zondag – biefstuk redt! de mens – en een koe de poëzie! met deze lichtvoetigheid kan ik de gewijde zondagochtend aan. een dichter weet hoe uit een koe ook nog poëzie te melken is.
regendag

ongeraakte vingers spelen
met het steentje in je zak
het oog viel er op
tussen de andere gladde grijze

het regent heel draaglijk
zo met jou
alsof alles eindelijk
is ingekleurd

morgen zal het nooit meer
zijn als wat ons
te vaak in de weg staat
zo te kijken naar een dag

als deze

petra maria


–>
ook bij Petra Maria regent het – ‘Ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen was,  een mens vol gaatjes.’ blijkbaar moet het weer erin – het gedicht in. hoe anders de gaatjes te verklaren. petra’s regendag bestaat uit drie strofen – de derde is een prachtige – te mooi zelfs voor de inleidende twee. ik heb genoeg aan de derde:
 
morgen zal het nooit meer
zijn als wat ons
te vaak in de weg staat
zo te kijken naar een dag

als deze

prachtig! ja zo vallen in poëzie de gaten in een mens. de vergankelijkheid met poëzie gelardeerd. zo mogen er ook gaten in een mens vallen. de taal als wondermiddel – een wasmiddel dat de aanstaande donkere tijden in de bleek legt.
  • FRANS TERKEN – het blijft water naar de zee dragen
  • PETRA MARIA – morgen zal het nooit meer zijn
  • MAX LEROU – vrede is biefstuk eten met muziek uit het slachthuis
  • CARTOUCHE – maak een vlek van leven
  • ANKE LABRIE – met dank aan Leonard Cohen
  •  ERIKA DE STERCKE – een aktetas met wilde plannen
Wie wint de enige echte virtuele – vrij naar Paul Snoek – ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen een mens vol gaatjes– trofee op pomgedichten punt nl? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

gaatjes
 
ergens tikt sneeuw tegen een raam
daar weer doden door de warmte
hier een dichter
ook getikt
 
veel
behoorlijk wat
eentje
en maar tikken
 
moet ik dit allemaal bijhouden
 
aan welk strand lig jij nu
en met wie
ooit liep je alleen
met de zon weet je nog
 
ze zeggen dat data wat zeggen
maar ik heb ze nog nooit gehoord
die data
waar ben je?
 
 
pom wolff
 
Verlangen naar een streepje zon

Hoe het lijf van ongeduld moe wordt
en zich in afwachten neervlijt
tot het er in streepjes bij ligt
barcode gedrukt door een zonnebank

weg van de druppels
die gaten maken in de tijd
en putten slaan in de opperhuid
het is gewassen worden met overdaad

vanbinnen laait de weemoed
naar een eerder in verre streken
het verleden van koperen ploert
waar je de tanden op stuk beet

hoe je hier met lege handen staat
tot de hoosbuien zijn overgetrokken
het blijft water naar de zee dragen

daarin dan toch de zon zien
spiegel die je doet golven
je springt een gat in de lucht

© FT 03.07.2021


–>
ga er maar aan staan – deze opdracht – deze week –  de verbeelding van een mens met gaatjes – aanleiding de ongeveer 65 jaar oude in het Amstelpark (de boekenpaal) gevonden bundel van PAUL SNOEK – ‘ik rook een vredespijp’ en daarin het gedicht ‘een skalp’ met de regels: ‘Ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen was,  een mens vol gaatjes.’ Frans Terken doet een verdienstelijke poging. een optimistische poging. de dichter blijft de zon zien – hoeveel water er ook naar beneden komt. met lichte weemoed geschreven lichte hang naar een verleden – met echte zon en zonder hulpmiddelen als een zonnebank. dat ook je huid niet ontkomt aan de tijd.


Abc+

Je zult vloeken
noch andermans goed
begeren, stelen zul je
niet, geen woord, geen zin
tittel of jota, slechts zwart
op wit wil ik jullie zien

gestempeld
als poëet, man en vrouw
en van alles daartussen
dienen wij geduldig
en gedurig alleen
gaten te dichten
 
in de tijd
op dat niet zomaar
iets verloren gaat:
maak een vlek
van leven

04-07-2021
Cartouche


< –>
‘Ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen was,  een mens vol gaatjes.’ eens kijken wat onze Cartouche van de opdracht wist te maken. ik vind het maar knap – op je nuchtere maag zwerfkeien vinden, deze verwerken in een min of meer aanvaardbaar mens nog – waarin gaten dreigen te vallen. ook Cartouche komt bij de tijd uit, de vergankelijkheid en de poëzie. bij het leven. mooi gedaan deze week. helder ook de vlekken beschreven. de tien geboden in een nieuw jasje.
 

met dank aan Leonard Cohen
 
de openheid als kind
krijg je niet meer terug

al snel gewaarschuwd
o zo goed bedoeld
 
later begreep je pas
dat het gevaarlijk was
je kwetsbaar op te stellen
 
nu dek ik de gaten niet meer af
 
uiteindelijk lieten zij
naast de kwetsuren
zo veel meer liefde binnen


anke labrie
(03-07-2021)


–>
met de wijsheid der jaren zingt Anke met Leonard zijn gouden regels mee. hoeveel gaten er in een mens eerst moeten vallen om het leven in al zijn pracht te kunnen omarmen. als je geluk hebt een tijd samen met een geliefde. kwetsbaarheid als groot goed geschilderd.
 
 

wending 

hoe een ziel volloopt met beelden uit 
het verleden, ze kleven aan je vast 
de handen laten begaan

is jouw stem moe in een kleine ruimte
zijn de voeten versleten, koelkast leeg
ik stel geen verdere vragen 

en zie verschuivingen, een aktetas met
wilde plannen zit op een stoel verzwakt
bij een halfvol glas 

rondgekeken, ik vind je niet meer
jouw ogen zwerven tussen woorden 
raken de dag, een vluchtig contact 


Erika De Stercke 


–>
Ook Erika laat de tijd haar werk doen. er vallen gaten in hem – dat is wel duidelijk hier, hij met zijn aktetassie. langzaam maar zeker en zeer doeltreffend snijdt dichter hem hier in stukken – in elke strofe wordt het gat groter. hahaha. geef erika een thema als dit en er blijft weinig van ‘de man’ over.
haar poëzie niet bepaald een stopmiddel.

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Doe mee met de conversatie

2 reacties

  1. Verlangen naar een streepje zon

    Hoe het lijf van ongeduld moe wordt
    en zich in afwachten neervlijt
    tot het er in streepjes bij ligt
    barcode gedrukt door een zonnebank

    weg van de druppels
    die gaten maken in de tijd
    en putten slaan in de opperhuid
    het is gewassen worden met overdaad

    vanbinnen laait de weemoed
    naar een eerder in verre streken
    het verleden van koperen ploert
    waar je de tanden op stuk beet

    hoe je hier met lege handen staat
    tot de hoosbuien zijn overgetrokken
    het blijft water naar de zee dragen

    daarin dan toch de zon zien
    spiegel die je doet golven
    je springt een gat in de lucht

    © FT 03.07.2021

  2. regendag

    ongeraakte vingers spelen
    met het steentje in je zak
    het oog viel er op
    tussen de andere gladde grijze

    het regent heel draaglijk
    zo met jou
    alsof alles eindelijk
    is ingekleurd

    morgen zal het nooit meer
    zijn als wat ons
    te vaak in de weg staat
    zo te kijken naar een dag

    als deze

    petra maria

Laat een reactie achter