I shall come back without fanfaronade Of wailing wind and graveyard panoply; But, trembling, slip from cool Eternity- A mild and most bewildered little shade. I shall not make sepulchral midnight raid, But softly come where I had longed to be In April twilight’s unsung melody, And I, not you, shall be the one afraid.
Strange, that from lovely dreamings of the dead I shall come back to you, who hurt me most. You may not feel my hand upon your head, I’ll be so new and inexpert a ghost. Perhaps you will not know that I am near— And that will break my ghostly heart, my dear.
[Dorothy Parker]
.
Ik Kom Terug
Ik kom weer terug zonder trompetgeschal Of huilwinden of ijselijk gegil, Maar trillend uit de Eeuwigheid, die kil Een geest ontviel: vreemd, en ontheemd, vooral.
Terug zonder nacht’lijk knokencarnaval, Verschijnen waar ‘k slechts wezen wilde, stil In schemering en luwte van April, En ik, niet jij, zal bang zijn in dat al.
Vreemd—wie mij ’t meeste zeer heeft toegedaan Bezoek ik ’t eerst als dode: jou. Beloofd, Wellicht als spook zo nieuw en onbekwaam Dat jij niet eens mijn hand voelt op je hoofd,
Niet eens voor mijn nabijheid sensitief, En dat breekt dan mijn spokend hart, mijn lief.
Mensen in Amsterdam die coke snuiven moeten zich realiseren dat ze het bloed van een onschuldige advocaat aan hun handen hebben. Die man is omgekomen door een aanslag op de rechtsstaat. Harde feiten zijn dat er een vader van twee kinderen doodgeschoten is door een tiener die daarvoor beloond wordt door een man, die Nederland op grote schaal van coke voorziet. De reden hiervoor is dat er voor deze man andere wetten gelden dan die van ‘de Nederlandse rechtstaat’. Voor deze man geldt het recht van de wreedste. Het recht van de meest daadkrachtige. Geen geschreven wetten. Maar harde wetten. Bijna natuurwetten. Een rechtstaat op zich. Naast de papieren rechtsstaat waar wij in leven.
‘De grootste misdrijven ter wereld worden niet gepleegd door mensen die de regels overtreden, maar door mensen die de regels naleven’ (Banksy) Wij worden in onze rechtstaat beschermd als scharrelkippen, als we tot de middenklasse behoren. Zolang we eitjes leggen door hypotheken af te sluiten en auto’s te kopen. De armen en de mindere klassen worden met velen in hokjes gepropt om te dienen als kiloknallers op consumptiegebieden als Primark, Action en McDonalds. Intussen betalen Shell en Unilever geen winstbelasting onder de regels van de rechtstaat. Worden giftige schepen onder gaten tussen rechtstaten rustig in Bangladesh op stranden gedumpt. Wordt de olie in Nigeria nog steeds rustig uit de grond gepompt, een ecologisch ramp achterlatend. Als er voor elke scheepssloper of sloppenbewoner die de kanker sterft op zijn dertigste ten gevolge van wat onze welvaart en winst moet dienen, in het beschaafde westen een advocaat zou sterven, dan zou er geen advocatuur meer over zijn. Ook deze ‘voor-onze-welvaart-doden’ laten jonge kinderen achter. Maar halen nooit het nieuws als ‘echte mensen’. Feiten die dichtbij zijn, spreken natuurlijk altijd meer aan. En wat ver weg is, dat kun je wegrationaliseren of gewoon negeren. Of je kunt schermen dat daar andere wetten gelden. De wetten van de jungle. En dan zijn we weer thuis.
De huidige rechtstaat is op vele vlakken een werktuig van de heersende macht. Vooral daar waar het gaat om de juridische bescherming van grote belangen zoals corporate profit en onschendbaarheid voor de rijken. Dat alles gestoeld op die goede oude VOC-mentaliteit. Maar daar waar heersende machten elkaar raken, schuren verschillen in rechtstaten. Het vermoorden van een advocaat is in onze rechtstaat een aanslag daarop. In de rechtstaat van de straat is het een causaal gevolg van een begane overtreding. Het lichtpuntje in dit hele geval is, dat op Nederlands grondgebied de bureaucratische rechtstaat niet meer almachtig blijkt. Dat verklaart ook de ophef en het belang in de volksbeïnvloeding. ‘Blijf onze rechtstaat alsjeblieft trouw…’, smeken de slinkse paladijnen van de macht ons. Een Robin Hood wil ik Ridouan T. niet meteen noemen, maar het komt er in overdrachtelijke zin wel het dichtste bij voor wat er nu rondloopt in dit land. Criminelen en motorbendes zijn, hoe verachtelijk ook, de laatste en meest succesvolle rebellen die er nog rondlopen. Tenslotte nog een hart onder de riem voor onze yoga snuivers in 020: Wil je echt iets goeds doen, stop dan met benzine tanken en eet geen appels meer uit Nieuw-Zeeland. Daar redt je meer levens mee, dan door te stoppen met coke snuiven.
VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!! Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.
Ik ben soms net een wijf. Of een slak. Mijn halve huisraad sleep ik achter me aan. Elke dag. Schrijfboekjes, elektronica, pennen, kleurpotloden en gereedschap. In een tas. Die ik over mijn schouder draag en die overal mee naar toe gaat. Lang was een ouderwetse pukkeltas genoeg om alles te bevatten dat mee moest. Tot er een half jaar geleden ineens structureel een broodtrommel aan het assortiment werd toegevoegd. De pukkel was te klein en er moest een nieuwe tas komen…
Deel 109. Rugtasje
En toen begon de ellende. Vijfentwintig jaar lang had ik niet meer over tassen na hoeven denken.
Tel daar bij op dat ik wat praktische zaken ongeduldig kan zijn en een voorliefde heb voor snelle resultaten. Met andere woorden, er moest snel een oplossing komen. En dat lukte. Ik wilde weinig geld uitgeven. Daarbij had ik met mijn pukkel goede ervaringen. Dus belandde bij de dumpzaak. Vijf minuten en vijftien euro later stond ik weer buiten met een zwarte pukkel met twee zijzakken. De tas was iets ruimer dan mijn traditionele pukkel. Het canvas was echter twee keer zo dun. Er zat enkel een schouderband aan, maar dat hinderde niet. Na twee dagen gebruik kon ik concluderen dat ik best in mijn nopjes was met mijn nieuwe tas. Ik greep nog wel te pas en te onpas naar mijn oude pukkels als ik enkel een schrijfboekje mee wilde nemen, maar de nieuwe tas had zijn plaats veroverd.
Totdat de herfst recentelijk aanbrak. Pijpenstelen regende het. Zelf vind ik het niet erg om nat te regenen. Dat droogt wel weer. Maar mijn iPad, schrijf- en schetsblokjes verdragen dat een stuk minder. Nu was mijn dikke canvas pukkel altijd wel in staat geweest om de regen een half uur buiten te houden. Zo niet mijn nieuwe tas. Het dunnen canvas vormde geen match voor de relentloze slagregens. De oplossing was onderweg snel gevonden in een vuilniszak als bescherming. Maar dat was natuurlijk nooit de bedoeling geweest. Op dat soort punten ben ik net een soort Steve Jobs. Een ding is goed als het geen extra toevoegingen nodig heeft. Een iPad heeft geen toetsenbord nodig, want de toetsen zitten er virtueel al in. Alleen sukkels pluggen er nog zo’n toetsenbordje aan. Dat is vergelijkbaar met een hybride auto leasen voor de lage bijtelling en vervolgens alleen op benzine rijden, omdat dat zo lekker vertrouwd is. Maar dat terzijde. Mijn tas bleek dus niet geschikt als vriend door alle seizoenen. En dat is dus wel wat ik zoek in een tas. Dus moest ik verder op zoek.
En dan lijkt toch weer de volgende wetmatigheid op te gaan. Het lukt binnen vijf minuten, of het wordt een strijd van de lange adem. Een knock out in de eerste ronde, of dertien ongewisse ronden knokken zonder zicht op de zege. Momenteel vecht ik de zevende ronde. De eerste ronden heb ik overleefd. Specificeren op basis van ervaringen. Zoeken op internet. Mensen bevragen naar ervaringen met hun tas, zelfs onbekenden op straat en op het werk. Herspecificeren van de eisen op basis van beschikbaarheid. Keuzes maken. Merken selecteren. Herijken. Hoeveel wil ik uitgeven? Zoeken, vinden, overwegen, heroverwegen. Welke kleur zou er leuk staan? Toch weer terug twee stappen terug. Wat zegt mijn gevoel? Ik schat in dat ik intussen alles bij elkaar opgeteld een volle werkdag in uren besteed heb aan het zoeken naar mijn nieuwe tas. Zonder het gevoel te hebben dat het einde van de zoektocht in zicht is. Zo’n zoektocht waar je zoveel nieuws ontdekt, dat de tocht interessanter wordt dan het aanvankelijke doel. Intussen brengt de reis me wijsheid en nieuwe inzichten. Stiekem geniet ik er wel van. Dat in de intussen nieuw verworven wetenschap dat het aan het einde van de week altijd wel een keer Freitag wordt. Met die tas gaat het wel goedkomen.
Lookin’ back on the track for a little green bag Got to find just a kind or losin’ my mind Outside in the night, outside in the day Lookin’ back on the track, gonna do it my way Outside in the night, outside in the day Lookin’ back on the track, gonna do it my way Lookin’ back
Lookin’ for some happiness But there is only loneliness to find Turn to the left turn to the right Lookin’ upstairs lookin’ behind
Lookin’ back on the track for a little green bag Got to find just a kind or losin’ my mind Outside in the night, outside in the day Lookin’ back on the track gonna do it my way Lookin’ back on the track for a little little green bag Got to find just a kind or losin’ my mind
Lookin’ for some happiness But there is only loneliness to find Turn to the left turn to the right Lookin’ upstairs lookin’ behind
(‘Little Green Bag’, George Baker, 1969)
Deel 88. Intergalactisch Deel 89. Wild horses Deel 90. Eeuwige liefde Deel 91. Boze Buurman Deel 92. Het leed dat sociaal zijn en camperen heet Deel 93. Carnaval Festival Deel 94. Yes, we can Deel 95. Het grootste geluk Deel 96. Vluchten kan niet meer Deel 97. Suicide Solution Deel 98. De Afvallige Deel 99. First time right Deel 100. Haarfijn Deel 101. Bukken Deel 102. Womanizer Deel 103. Onmogelijk Deel 104. Quetzal Deel 105. #zeghet Deel 106. Waar zijn ze gebleven Deel 107. Valt een eend van een flatgebouw en zegt… Deel 108. Te vreten
mensen die iets te verkopen hebben weten altijd wat goed voor jou is én ook waaraan je zeker morgen zult overlijden als je niet dit of dat. zo heb je ze van de lichttherapie, je hebt opruimcoaches, je hebt ze van de vitamines – nou ja je komt ze elke dag tegen. u ook. en morgen zijn we samen dood als we de boel niet naar hun behoren opruimen, het licht niet aandoen of hun pillen niet slikken.
ik verheug me al op morgen. nooit meer dit of dat. heerlijk. voortaan altijd lekker in het donker in mijn eigen troep. en niks vitamines. neen! slagroom, gevulde koeken, gebakken eieren met spek, hompen gatenkaas, uitgesneden paling. koekjes heel veel koekjes, van der laan laat zich in het donker goed eten, dozen met witte bonbons, alle gebakjes in het rijksmuseumrestaurant van holtkamp.
en je hebt ze van de politiek. die weten ook wat goed voor jou is. belasting betalen, pensioen afschaffen, geld betalen om je geld te stallen, fietsen alleen nog maar in hokjes parkeren, scootertjes tussen vrachtwagens en ander snelverkeer de weg op sturen. en je hebt ze ook nog van god. god weet helemaal precies wat goed voor je is. je laatste geld geven aan de kerk. en de kindjes aan de priesters. hoe Antoine Bodar er ook omheen lult.
Toen Jan uit de Govert Flinckstraat het zei, riep ik: “Ho, stop, scheef!”
Vier mannen trokken de paal recht, die uitzwaaide over het midden. Met veel moeite hielden zij hem tegen en duwden hem de andere kant op en weer zwaaide hij uit, alleen niet zo ver deze keer. En zo verder. Het leek de slinger van een klok wel, die steeds heen en weer beweegt met steeds kleinere uitslagen. Eindelijk stond de paal recht en kon het heien beginnen.
Ook de volgende dag kwam Jan op de koffie en zei die het weer.
Hoewel het zo scheef was als wat, zei ik er deze keer niets van.
eens even kijken – omzetten naar nederland. je bent minister president – rutte – en je gaat naar de 2e kamer en je zegt – jullie gaan even 8 weken wat voor jezelf doen – inpakken en wegwezen. arib jij ook wegwezen. wilders wegwezen, baudet wegwezen, asscher wegwezen, van haga jij helemaal wegwezen, klaver wegwezen, jij daar ja jij van de 7e dag adventisten thieme ja jij inpakken en ook onmiddellijk wegwezen. 8 weken naar god!
ik denk dat we in nederland toch zouden zeggen – in koor – rutte je doet een beetje raar – een beetje te raar rutte – je deed al raar maar zo raar nee, we zijn klaar met je rutte – wegwezen én nooit meer terugkomen – ook over 8 weken niet.
niets van dit alles bij de britten. parlement laat zich daar wegsturen door een gek met een blonde kuif: het hoogst verkozen beraadslagende orgaan van een democratische rechtsstaat, bestaande uit verkozen vertegenwoordigers van het volk laat zich wegsturen. wat moeten we nog met die gasten. kan de brexit morgen niet?
Jolies Heij @ Ditmar Bakker gelukkig weer terug op het vertrouwde nest. jolies na lange omzwervingen – waargenomen door Alja Spaan met woorden over leven en overleven, we kunnen er weer tegen – nogmaals dank je wel alja. ditmar bakker onregelmatig op de pompubliceren wij vanmiddag hier. teksten van uitzonderlijke kwaliteit. welkom terug hier voor alle verjaagden uit de wanhoop.
de dinsdag voor jolies heij, de woensdag voor merik van der torren (soms mirjam al) , de donderdag voor VON SOLO voor U! en de vrijdag soms mooi gemaakt door lisan lauvenberg met een limburgs accent. tweewekelijks peter posthumus en zomaar af en toe arie van egmond of ditmar bakker – van noord tot zuid … pomgedichten – met in het weekend de enige echte virtuele zondagochtendwedstrijd.
maarhet woord is nu aan JOLIES:
Over pianospelers & bordeelsluipers
Columniste onderweg naar het tuinhuis na een lange reis vanuit Sarajevo. Hier en daar piepten herfstkleuren door het helmgras. Eikels lieten zich van de boom op het tuinpad vallen. De natuurgenezer lag genoeglijk languit op de sofa aan zijn fluitekruidpijp te lurken. Hij schoot overeind alsof ik hem betrapte bij een sacrale bezigheid. Ben jij nou alweer terug? blies hij. Voor mijn gevoel ben jij gisteren weggegaan. Ik geb niet eens de kans gegad om jou te missen.
Tuttut Radovan, zei ik vermanend, een beetje hartelijker asjeblief. Ik ben bijna een maand weggeweest, heb een zware reis achter de rug en dan wacht mij zo’n ontvangst. Maar ach, ik ben inmiddels wel aan je nukken gewend. Was sich liebt, das neckt sich, zal ik maar denken. Neem mij niet kwalijk, zei hij iets milder gestemd, ik gad een geweldige tijd in gotel Oud Londen, geb geerlijk in de bossen gedwaald met mijn bulldog, algoewel zij niet meer zo goed ter been is, maar dan rustten we uit tegen een boom of op een zandverstuiving en lagen na afloop uren te weken in get ligbad. Ach mijn lieve bulldogje, zij is de enige vriendin die ik nog geb. En ik dan? riep ik verontwaardigd uit. Jij was er toch niet! riep hij terug. Jij gebt je vermaakt op die verre Balkan met die gitsige mannen die jou maar naar gun gol bleven slepen terwijl ik gier wegkwijnde. In de bossen van Zeist kon ik tenminste even alles vergeten, er waren geen rechters, geen aanklagers, geen kwijlende medegevangenen zoals die gek van een incontinente Mladic en geen kantinevoer van drabbige gutspot.
Waar héb je het over? vroeg ik. Alsof jij het in het tuinhuis zo slecht hebt, alsof jij niet je eigen potje kunt koken, niet vrij bent in je doen en laten en de cel met Mladic zou moeten delen. Wanneer heb je die überhaupt voor het laatst gezien? Hij zuchtte. Wel, sinds mijn geilsoldate de gort op is en niet meer voor mij kookt maakt get servokroatische leraresje soms iets voor me klaar, maar de scholen zijn weer begonnen, dus geeft zij weinig tijd. Dan zit er niets anders op om in de gevangeniskantine te eten en soms voel ik mij zo eenzaam dat ik Mladic aanklamp voor een spelletje kaart, maar gij kan niet tegen zijn verlies, dus laat ik gem maar winnen, anders maakt gij mij voor Snorremans uit en zegt dat ik een slechte pianospeler ben. Maar gij wil bij patience steeds toupen en geeft niet door dat ik zijn bluf doorzie.
Maar gelukkig ben jij terug en goef ik niet meer naar die vervelende generaal toe. Als jij nou ook nog mijn potje kookt, geef ik jou een befbeurtje. Slivootje? Nee, dank je, dat heb ik de afgelopen weken al genoeg op, dat is daar net zo goedkoop als water. En ik wil best voor je koken, maar laat dat befbeurtje maar zitten. Geen gedoe met kerels meer, ik heb me ook naar die hitsige Balkanmannen toe heel decent gedragen. Zelfs toen er geen taxi kwam en ik wel naar zo’n feromonenhol moest. Maar ik zei, je moet niet denken dat je een pijpbeurtje krijgt als dank, want ik hou alleen van Radovan. Echter, zeker van jou wil ik geen befbeurtje, wat denk je wel niet? Het is je enkel om wraak op je geilsoldate te doen. Hij boog beschaamd het hoofd. Je gebt gelijk, ik gou van jou als mens en dan mag ik jou niet misbruiken voor mijn intriges en politieke spelletjes. Maar ja, jij misbruikt mij ook als personage om wraak te nemen op je muze, om gem via de literatuur trappen na te geven.
Tuttut, zei ik, eerder om via de literatuur met hem te communiceren, daar is hij immers mijn muze voor. Zoals ik jou iedere keer in de column laat opdraven om de lieve lezers te begroeten. En nu moet je naar mijn vakantie vragen, zodat ik de lieve lezers daarover kan informeren. Jij hield je daar toch in een klooster schuil, Radovan? Ik was nog in een klooster in Dobrun bij Visegrad. Ach werkelijk? grijnsde ie. Bij die bordeelsluiper met de baardje en die vettige haren? Ja, dat is ‘m, zei ik, had ik hem soms de groeten van je moeten doen? Neenee, gij kent mij alleen met energetische knot, die geb ik zelfs op zijn verzoek laten staan.
Maar de busreis was een hel, vervolgde ik, een Serf op de bus schold me uit omdat ik geen servische krant had en een kroatische grammatica bij me droeg. Daarom ga ik ook nooit met vakantie, zei hij, bussen doen me aan deportatie en etnische zuivering denken, daar geb ik m’n bekomst van. Ik zag op de markt in Banja Luka anders een T-shirt met je afbeelding, gaf ik. Dat waren andere tijden, verzuchtte hij. Mijn rijk is verkwanseld. Nu ben ik enkel nog geer en meester over get tuinguis.
Krochten in de Oost
Nalatigheid is essentiëel voor deze streken. Hier spuugt men op de stoep en rookt een sigaret. Vooruitgang is een oprisping gebleken.
We zijn voor geld en Volkswagen bezweken, zo rijden we naar plaatsen op de niemandskaart gezet. Nalatigheid is essentiëel voor deze streken.
Teloorgang heeft iets bestendigs en de bleke kinderen verveeld tussen de raderen geplet. Vooruitgang is transfer van voorwerpen gebleken.
Met wat er is gebeurd kun je niet breken, het verleden is vernis en onbeheerst verzet. Nalatigheid is essentiëel voor deze streken.
Deze mislukte kopie ligt maar te weken in de tijd, herinneringen verontwaardigd ingevet. Vooruitgang is mythologie gebleken.
Wij zijn de lachspiegel van jullie vorstelijke streken, wij willen als de heren zijn in het gespreide bed. Nalatigheid is ’t fundament van deze streken, vooruitgang is een ontsnappingsfuik gebleken.
het hondje betty van merik van der torren is inmiddels gewend aan het leven in amsterdam zuid. merik meldt: ‘Daar zijn de chips en de vleesrolletjes ! Af, Betty, af !’ – het was even wennen voor betty maar inmiddels is betty de baas – op straat, in het huis van dichter van der torren, in het gehele stadsdeel van amsterdam zuid waar betty resideert. het is niet meer mogelijk om in vrijheid met vleesrolletjes of met chips van de appie richting huis te gaan. betty heeft een enorme reukzin en bij elke zak chips die over straat gaat is het inleveren geblazen. betty pikt het gewoon niet dat de mensen zich tegoed doen aan chips en vleesrolletjes. zij proeft alles voor en in het voorproeven vergeet betty dat ze aan het voorproeven is – het ene vleesrolletje na het andere vleesrolletje verdwijnt in amsterdam zuid. daar komt bij dat betty in elk gedicht wel een vleesrolletje vermoedt. bij sommige dichters denkt betty vooral aan chips – maar linksom of rechtsom bij elke poëziemanifestatie bezocht door de dichter van der torren gaat de beer los in onze betty. op de foto – merik bericht: ‘Betty luistert op de schoot van dichteres Janneke naar poëzie.’ – we kunnen beter schrijven merik van der torren vergoeilijkt het optreden van het hondje betty. op de foto is duidelijk te zien dat dichteres janneke met inzet van al haar krachten nog net betty in bedwang weet te houden. de oren vooruit – de vleesrolletjes voor het grijpen – de chips uit het zakje – betty startklaar.
U bent zelf een frits wester. “gelul”: “Ik drink al bijna helemaal niet meer.” aldus frits wester. dat moet ie bij het CDA geleerd hebben – de leugen zo uitrekken dat het in de verte op iets van waarheid lijkt. maar ja zijn ogen hadden nu eenmaal niet drie weken in de chloor gelegen en zijn dubbele tong sprak ook boekdelen.
De teksten in het AD waren duidelijk genoeg:‘Dronken Frits Wester kampt met groot alcoholprobleem’, RTL grijpt in – Volgens AD-journalist Gudo Tienhooven is het “al jaren een publiek geheim” dat Frits onder werktijd regelmatig aan de drank zit. Zelf ontkent hij dit. “Niemand twijfelt aan Westers professionaliteit, maar zijn drankprobleem is een groeiende ergernis onder zijn RTL-collega’s”.
De optredens van Frits krijgen meer aandacht dan het nieuws zelf. hahaha. Niet dat ik van het AD ben. maar ik ben ook niet van een leugenaar. We wachten op het moment dat frits aanschuift bij Harm Edens, Jan Jaap van der Wal en Peter Pannekoek in Dit Was het Nieuws.
