derrel niemeijer 2015 vondelpark 020 – voormalig columnist op deze site hieronder aan het woord:
– Der, je moet toch een column schrijven maar heb je daar wel nog tijd voor want je chat steeds met mij.
– Verrek, ja de column. Zal er maar een gaan beginnen.
– Maar dan kan ik niet wakker worden met jouw lieve woorden.
– Shit, … ik mag haar niet een goed ontwaken afnemen.
Kijk de onderlinge afstand die is te overbruggen dit door gebruikmaking van de gedachten aan elkaar. Het lijkt zo of je dan toch bij elkaar in de nabijheid mag vertoeven …. toch is dat anders.
Bijvoorbeeld het dagelijkse ontbijtje op bed kan je niet brengen en ook niet elke dag de lieve woorden gevangen op papier.
Wie mij een beetje kent weet dat ik dat me daar nu al schuldig al over voel. Afspraak is afspraak tenslotte. En ik ben een man van mijn woord. Kleren maken mij namelijk niet en zelfs met ring blijf ik een lelijk ding.
Maar ja is dat aanwezige gevoel alleen bij jou of ook bij haar aanwezig.
Pfffffuuuu …. zucht, …. ze is wel een out of your league woman. Het is een op en top dame met alles erop en eraan. Jij bent maar een dichter die niet vooraan in de rij stond toen schoonheid werd uitgedeeld. Je gist en vist. Soms komt er een compliment je kant op wat je meteen verlegen maakt. Mijn hoofd is soms nog roder dan een tomaat. Misschien zelfs nog wel roder dan mijn hart.
Ok wat van belang is: synchroniciteit check is er, geflirt check is er, soort van verbale onhandigheid in geval van complimenten check is er, kruisbestuiving op het gebied van kunst check is er ….. et cetera.
Ook van noodzaak, dat ze beseft dat de (liefdes)gedichten over haar gaan. Die mate van bewustzijn heeft ze.
Wat het leukste is om te weten is natuurlijk ben je aanwezig in haar gedachten, schrijft ze over je. Ja, dat doet ze en zelfs met gebruikmaking van een voor jou bekende methode, knippen/plakken/bijschrijven en veranderen.
Dus van mij is nu niet veel meer over dan een grote plas water. Ik ben weggesmolten. En met de laatste krachtinspanning noteerde je dit.
Mijn hoofd maakt overuren.
does she loves me or
does she loves me not.
Hoor tandwielen knarsen
en jouw stem
die bezig is met
mijn begiftiging.
Jouw stem
die stukken vlees van me afsnijdt.
Zelfs mijn mannelijkheid
geraakt verloren.
Bekom een mens
van de pluche soort
met watten als vulling.
Ik geraak verloren
terwijl ik het pad afloop
wat achter je ogen ligt.
Je blauwe ogen die
als je erin kijkt
vertellen wat de richting is
naar de hemel.
Je hart is de hemelpoort
en de stem van je hart is
de bewaker van de poort.
Deze zegt je welkom te zijn.
Weigeren is geen optie
en zekers niet voor een zondaar
want deze ziet in haar hart
bevrijding van zijn zijn.
Hij wandelt haar hart in
en ze sluit de poort
om hem nooit meer
te laten gaan.
Hij zou ook niet willen.
Bij haar wil hij vergaan
maar dat zal niet gebeuren.
Haar hemel is eeuwig,
eeuwigdurende extase.
