PETER BERGER: ‘Wat rest is uitzicht op een dorre boom die nog vol ongedroomde dromen zit…’


Alles nat. Alles nieuw. Alles groen. Gras tot aan de navel, woest wuivend in een oceaan van wilde bloemen. Manshoge distels. De knoppen bijna paars. De beukenhaag compleet ontspoord. Een bosnimf heeft de boel betoverd. Alles fluistert haar naam. Alles zingt liefde. Voor haar. Voor hem. Voor het. Liefde voor het leven. Voor alle dingen overal. ¨Même dans la mort il y a de l’amour,¨ heeft ze mij ooit onthuld. Stilzwijgend in haar nimfen taal. Dat was nog eens een zomer!

Liefde in de dood? De treurwilg heeft eraan moeten geloven. Haar grillig gekromde takken zijn broos als herfst en kaal als winter. Die bewuste zomer leek het al met haar gedaan. Droogte. Alle groen krachteloos verlept. Het was een zomer waarin alles gezegd leek. Maar vorig jaar ging ze plots toch weer los. De treurwilg. Als een katapult.

Die spurt was blijkbaar haar zwanenzang. Morsdood is ze. Die boom. Nu een onbestemd object geworden. Een grillig kunstwerk zonder context. Nou was het me altijd al een raadsel. Die treurwilg pal voor het huis. Wat had ze daar te zoeken? Water? Het altijd stroperige stroompje is vijftig meter verderop!

Wat rest is uitzicht op een dorre boom die nog vol ongedroomde dromen zit. De kettingzaag zal mij van dat beeld verlossen. De boel gierend in brokken brandhout snijden. Een oorverdovend lege plek achterlatend. Daar komt straks een vijgenboom.

PETER BERGER

Share This:

8 jaar geleden! – FRANS TERKEN wint de enige echte virtuele HOERA HET IS EEN…… trofee op pomgedichten – 4 strofen frans terken ruimschoots genoeg voor dikverdiend GOUD!

IMG00202-20110602-1254

Het zout op de lippen

Omdat het overvol is de stad een pakhuis
opeengepakte meute op de vierkante meter
neem ik de vlucht naar een schiereiland

over de hoofden lopen kan ook hier
het aanlokkelijke van schuimkoppen
het rondborstige van aanrollende golven

weg uit de gekte naar een ondiepe duinpan
waar de kunst van stilleven heerst

onder het geschreeuw van meeuwen
meereizend theater op het podium van zee

.

FT 18062016

het eilandleven samengevat. met deze regels van frans hoeven we niet meer met de boot naar texel, terschelling of andere nog verder gelegen oorden. het lezen een reis. terken in optima forma in de tweede strofe – en voor uw rust de strofen drie en vier. de vogeltjes op de koop toe. in deze terken huist de stad, de natuur, frans terken zelf en de kunstenaar die in enkele regels u op een wereldreis meeneemt, mooier dan u deze ooit zelf zult regelen. goud! en van harte.

 

 

JOOP KOMEN sturm und drank – CARTOUCHE aan de spa blauw – FRANS TERKEN met het zout op de lippen – RIK VAN BOECKEL hoera het ritme – ERIKA DE STERCKE in besuikerde glazen een bijdrage van MAJA COLIJN – en het eerste protest is binnen van JOOP KOMEN –

wedstrijd gesloten – dank jullie wel voor de bijdragen – geen makkelijk thema deze week. volgende week verheugen we  ons op de komst van bregje zonderland. dan weten we onze verzen en woorden weer in onpartijdige handen. deze week ligt dat ietsje anders. uw webbie is wel voor de vrede maar heeft ook zo zijn voorkeuren. hieronder kunt u mijn commentaar lezen.  joop komen komt in verweer nog voor de uitslag is gewezen.  bovendien hanteert joop deze week een woordgebruik waarin woorden als ‘bouten’ niet van de lucht zijn – daar komt bij dat joop ons uitlegt dat de ene SOA de andere niet is. op kwaadaardige wijze wordt in het openbaar uitgelegd dat het seksueel overdraagbare alcoholisme wild om zich heen grijpt in bepaalde kringen. hoe dan ook de uitslag moet nog worden bepaald.  iedereen zal begrijpen dat joop deze week niet in de prijzen valt –  sterke thematiek dat wel maar de vorm waarin het allemaal gegoten is daar hebben we zo onze bedenkingen bij. jammer joop volgende week beter bij bregje.

 

joop komen
verweer tegen onterechte kritiek.
het is mijn gewoonte pas te reageren op recensies zondag na 11:00 uur, zodat de criticus de tijd heeft om mijn verweer tot zich te nemen.
allereerst mijn gedicht drang.
zoals u allen inmiddels weet dat mijn sonnetten niet alleen in nederland wijd worden verbreid, zowel via media als via internet en in mindere mate van mond tot mond, wordt mijn werk ook gelezen in siberië als wel in australië bij de aboriginals.
speciaal voor de laatstgenoemde volkeren schreef ik het sonnet ‘drang’ en wel om de volgende reden.
al eeuwenlang worden bij de aboriginals als ook bij de siberische nomaden grote hoeveelheden hardgekookte eieren gegeten, zeg maar gevreten, zodat op den duur de volkeren hoe langer hoe meer moeite hebben om fatsoenlijk te kunnen schijten.
obstipatie is de verschrikkelijke ziekte waaraan inmiddels 90% van de siberische nomaden en de aboriginals lijdt.
als hart onder hun riem schreef ik het sonnet om ze te laten zien dat ook de beschaafde mensen in nederland wel eens moeite hebben met bouten.
 
het sonnet ‘drank’ werd mij door god geschonken om geheel andere reden.
het is alom bekend dat, vooral in nederland en belgië webmasters en critici zich onbetamelijk te goed doen aan sterke drank die zij voor, tijdens en na hun werk tot zich nemen.
ook verpleegsters, die belast zijn met het verzorgen van patiënten die lijden onder de ziekte van guigelton, de z.g. guigeltonnen, ook wel zuipvaten genoemd, worden besmet met deze ziekte.
sinds de verpleegsters bij de ziekte worden betrokken is bij de doktoren de kwaal bekend als soa (seksueel overdraagbaar alcoholisme).
onlangs is bij een groot onderzoek van de medici van de vrije universiteit gebleken dat vooral de drank grand marnier de grootste boosdoener is.
aangezien mijn drankbehoefte zich beperkt tot twee glaasjes rode wijn per dag, zegt mijn sonnet, dat de voldoening na het moeizaan ontkurken van een flesje wijn, mijlenver opweegt tegen het nonchalant losdraaien van de plastic dop van een fles grand marnier.

 

 

 

IMG03276-20121023-1637

wie wint de enige echte virtuele HOERA HET IS EEN…… trofee op pomgedichten?

ja wat is het nou geworden? en waar bent u zo blij mee? we lezen het hier heel erg graag. bregje zonderland is vanaf volgende week onze vaste juryvoorzitster (om de week) – wij van hier roepen dan ook hoera het is een bregje – maar wat of wie vervult u van blijdschap? er zal toch nog wel iets zijn of iemand die blij maakt? 

u kent de regels: de gedichten niet te lang tenzij noodzaak – (of als u er een einde aan wil maken.) 20 regels is wel genoeg blijdschap. de andere regels als vanouds: u kunt uw gedicht als reactie plaatsen – onder ‘leave a comment’ – (even registreren, dan inloggen en dan uw reactie) – of stuur in onder ‘contact’. (zie rechtsboven) – ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaren verzekerd natuurlijk. deadline zondagochtend 1100 uur.

 

IMG03276-20121023-1637

.

vloeipapier of hoera haar gebruikte tampon
 
dat ze eindelijk beseft
dat wat van binnen uit komt
óók recyclebaar is
 
dat ze haar gebruikte tampon
niet meer dwangmatig in toiletpapier wikkelt
en tussen de spinazie van gisteren kwakt
 
maar het rode naakt en in full color
met een zekere regelmaat op blaadjes
mislukte gedichten over gebruikte tampons legt
 
 
pw

 

 IMG03276-20121023-1637

Drang
 
Hij zat thuis op de plee in stil verdriet,
wat komen moest dat wilde maar niet komen.
Het laatste restje hoop werd hem ontnomen,
toen luid een droge wind zijn lijf verliet.
 
Maar hij had veel karakter, zette door.
Zweetdruppels op zijn hoofd als nooit tevoren.
Door ’t hele huis was zijn gekreun te horen.
Zijn hoop ging langzaam in verdriet teloor.
 
Maar plotseling, hij perste als een kraamvrouw,
voelde hij zijn kans op succes vergroten.
“Het komt, het komt”, riep hij in dolle pret.
 
En met een hoofd, van ’t persen purperblauw,
stortte hij, bij ‘t gejuich der huisgenoten,
zijn zwaarbevochten vrachtje in ’t toilet
 
Nadat ik dit sonnet had geplaatst in het tijdschrift ‘Diamantjes van het puik der Nederlandstalige dichters’, ontving ik woedende dreig- en- haatmails van geschokte lezers en lezeressen. “Of ik niet begreep dat hun kinderen dergelijke vuiligheid onder ogen kregen” en “Als je die smerigheid niet snel verwijdert dan vereren we je met een bezoekje” en meer van dergelijke angstaanjagende mailtjes.
Snel en laf wijzigde ik 1 letter in de titel en 9 woordjes in het sonnet en veranderde de laatste zin en de volgende edelsteen was geboren:
 
Drank
 
Hij zat thuis op bank in stil verdriet,
wat komen moest dat wilde maar niet komen.
Het laatste restje hoop werd hem ontnomen,
toen luid een droeve snik zijn mond verliet.
 
Maar hij had veel karakter, zette door.
Zweetdruppels op zijn hoofd als nooit tevoren.
Door ’t hele huis was zijn gekreun te horen.
Zijn hoop ging langzaam in verdriet teloor.
 
Maar plotseling, hij werkte als een kraamvrouw,
voelde hij zijn kans op succes vergroten.
“Hij komt, hij komt”, riep hij in dolle gein.
 
En met een hoofd, van ’t werken purperblauw,
rukte hij, bij ‘t gejuich der huisgenoten,
de halsstarrige kurk uit de fles wijn.
 
Joop Komen

 

het is het droeve lot van joop komen – het onbegrepen zijn. schrijft ie een sonnet krijgt ie haatmails. die kinderen schrikken zich rot natuurlijk – het ‘mama ik moet plassen’ op de bekende dreinende toon  is nu eenmaal in vele propere hollandse gezinnen een gevleugeld gezegde – ook in het oosten van het land – zijn de kinderen eindelijk zindelijk zit er een wildvreemde man op leeftijd op het schijthuis en die neemt ook nog gewoon 14 regels de tijd terwijl de kinderen het in het halletje in hun broek doen.  

ja zo maak je nooit vrienden joop –  het toilet leent zich niet voor poëzie – moeders kan de wasmachine weer laten draaien – huilende kinderen versmeren het goed onderhouden halletje – er vallen klappen – zo heb ik je niet opgevoed krijst moeders – alleen ouwe mannen laten alles lopen –overstuur  natuurlijk en een stank van jewelste in het – tot voor kort – zo keurig onderhouden huis.

waarom joop moet jij nou uitgerekend op het toilet een sonnet schrijven en dan ook nog de boel herschrijven zoals we kunnen vaststellen. wist je niet dat vaders aan de drank was. moest dat de familie ook nog eens lekker ingewreven?  je ontwricht hele gezinnen met je sonnetten joop. we wisten natuurlijk wel dat jij niet een maatschappelijk werker in je had maar een provocateur als deze hier hadden we echt niet achter je gezocht.  pomgedichten staat wijd en zijd bekend als een vredesite –

.

mikekooskickjeannine mercedes winklaar2

nijlpaardrui1roopbeum

.

een platenkamp, een kick, een winklaar, een droog, een gevallen engel als hagar peeters, een roop, al die schatjes  getuigen dag na dag over de innemende wijze waarop hier op de pom de stoelgang beschreven wordt – de vrede dienende. die vaardigheid missen we hier joop bij jou in deze verder prachtige sonnetten. bregje zou glimmen maar ja die mag volgende week weer. ik ben deze week aan de beurt en wil het kort houden. jou kort houden. trek je wel nog even door? want dat missen we een beetje aan het einde in het gedicht ‘drang’.  de boel blijft daar liggen. dat kan niet de bedoeling zijn. toch?

 

IMG03276-20121023-1637

.

Houd je vast
 
Dat je met twee voeten op de grond
zonder om te vallen, hoe wonderlijk
licht wij aarde met voeten treden
 
Dat er zoveel water in een mens
een binnenzee, oké, van lucht
alleen kun je niet leven
 
Dat er daarenboven diepgang
geen brandgang om het vuur
te keren: hoera hoezee
 
Het is een schip, een zegen
jij, mijn kwintessens
maakt mij
.
 
18-06-2016
Cartouche
.

hebben we hier boven een joop komen gehad blij met elke grote boodschap en blij dat hij het ontkurken nog niet verleerd is – zaken van belang en goed om even bij stil te staan – met beide benen op de grond van het toilet –  mag ik joop zo voor u samen vatten – cartouche duikt de natuur in – van de mens. ‘hoera hoezee’ het lijkt me een strijdkreet uit vroeger tijden. een schip een zegen en de diepgang. water zee en lucht – licht en lucht – de lanen op de paden in – cartouche marsjeert wat af. houd je vast de titel – geen touw aan vast te knopen het commentaar. onze cartouche  blijft er vrolijk onder – moeder aarde kent vreemde kostgangers en laat in sommige gevallen echt  te makkelijk over zich lopen.

IMG03276-20121023-1637

.

Het zout op de lippen

Omdat het overvol is de stad een pakhuis
opeengepakte meute op de vierkante meter
neem ik de vlucht naar een schiereiland

over de hoofden lopen kan ook hier
het aanlokkelijke van schuimkoppen
het rondborstige van aanrollende golven

wie likt er niet aan het vooruitzicht
van ergens anders eens een feestje
vandaag de drukte rechts en links laten liggen

weg uit de gekte naar een ondiepe duinpan
waar de kunst van stilleven heerst

onder het geschreeuw van meeuwen
meereizend theater op het podium van zee

.

FT 18062016

.

Omdat het overvol is de stad een pakhuis
opeengepakte meute op de vierkante meter
neem ik de vlucht naar een schiereiland

over de hoofden lopen kan ook hier
het aanlokkelijke van schuimkoppen
het rondborstige van aanrollende golven

weg uit de gekte naar een ondiepe duinpan
waar de kunst van stilleven heerst

onder het geschreeuw van meeuwen
meereizend theater op het podium van zee

.

ik denk dat het gedicht heel goed kan zonder die wat  gekunsteld aandoende derde strofe. sterker nog in de afgedrukte vier strofen is heel wat eilandleven samengevat. met deze regels van frans hoeven we niet meer met de boot naar texel, terschelling of andere nog verder gelegen oorden. het lezen een reis. terken in optima forma in de tweede strofe – en voor uw rust de strofen drie en vier. de vogeltjes op de koop toe. in deze terken huist de stad, de natuur, frans terken zelf en de kunstenaar die in enkele regels u op een wereldreis meeneemt, mooier dan u deze ooit zelf zult regelen.

IMG03276-20121023-1637
.

Ode aan het ritme

Hoe het ritme verhaalt
rara het ritme onthult
en langzaam vertaalt

elk woord een klank uit een andere taal
de toren van Babylon verzint wat ooit werd gezegd
de oudheid een verhaal in vele zinnen verteld
we horen en lezen wat misschien is geweest
uitvergroot tot een mythe historie
een verzonnen mysterie prehistorie hysterie

hoera het ritme is gebleven
want het ritme geeft ons leven
als het hart niet meer klopt
is het gedaan zijn we weg
waren we er maar voor even
tijdens miljarden jaren de wereld gegeven.

Rik van Boeckel
18 juni 2016

.

het ritme een plaatsje gegeven in de wereld van de filosofie van rik van boeckel. en in de biologie mogen we concluderen. want wat niet meer klopt leeft ook niet meer. zo tikt de tijd door in de werken van rik, zo tikt de tijd in de taal, zo tikt de tijd in de taal van ons allemaal, uniform en door de eeuwen heen in ons hart. rik kijkt niet op een paar jaar.

 IMG03276-20121023-1637
.
Zondag
———-
 
De stilte in dit huis danst solo’s op
de treden van een marmeren trap.
 
Haar sluier, verscheurd volgens wens
zweeft als rookwolken die we omhoog
blazen nog voor ze raken.
 
Nat van de klamme nacht kijken billen
met een gulzigheid naar godendranken
uit.
 
Schillen van sinaasappels schommelen
door een wasem vroeg licht.
 
In de besuikerde glazen drenken we
onze stemmen.
 
 
Erika De Stercke


 .

Erika gisteren nog in de amsterdamse jordaan – festina lente – vanochtend al weer present op de pom – kind kind kind welk een leven lijd / leid je toch. onze bloed eigen DITMAR BAKKER zal trouwens worden afgevaardigd naar de NK poetry slam vanuit festina’s  020. een prachtig resultaat. uiteindelijk komt alles wat goed is boven drijven. we hebben er heel wat in moeten investeren. maar uiteindelijk is het zo als erika het beschrijft: ‘In de besuikerde glazen drenken we onze stemmen.’ en ook die andere regel zo treffend: “Nat van de klamme nacht kijken billen met een gulzigheid naar godendranken uit.” erika weet altijd de meest exclusieve momenten in een mensenleven aan te raken – de samenhang verzinnen we er zelf wel bij.   ook het broodnodig fruithapje wordt hier niet vergeten. een uitgeperst sinasappeltje tegen de dorst. en allemaal in een setting van een heerlijke grandeur – marmeren trappen, godendranken en besuikerde glazen. bij erika is het heerlijk wegdromen zeker als ditmar weer eens niet naast je ligt.

 

IMG03276-20121023-1637

 

 Zondagmorgen.

Hé meisje, ik  ben  captain Sparrow en  hoorde  je  van  mij  dromen

Oh Jack, ja  dat  klopt

Wat  fantaseer  jij  zoal ?

Uhm..niet  van  sonnetten, dat  is  saai
Goed  zo, een  piraat doet  daar ook niet  aan, hij maakt  lange  zinnen om voor  regel twintig te  kunnen  eindigen
Wow, dat  is  best  snel
Ja,   maar lukt     wel, je  wilt  toch  niet  gediskwalificeerd  worden  meisje?
Nee, liever  niet, ga  maar  verder met wat  je  doet
We  zijn nu  bij  tien blosjes
Goh Jack,  inmiddels  elf
Zie  jij  al  flitsen aan  de  binnenkant  van  jouw ogen?
Ja, bliksems Jack, bij welke  regel zijn  we  nu?
Kan jou  dat iets  schelen, dertien, who  cares

Nee  niets, veertien-en-een-half

Hoera..  vijftien !

.

Maja Colijn

 

een fijne dialoog als in een jongensboek – een welkome bijdrage op de zondagochtend. kan nog spannend worden als ze nog even doortellen. laat joop het maar niet lezen van die sonnetten. ik zou zo iets niet durven schrijven. voor je het weet heb je joop in je nek. ik zeg altijd ik waardeer elk ingezonden werk. van dialoog tot sonnet.  dank je wel ook maja. fijne zondag ver nog.  niet teveel regels. niet teveel om joop te citeren bouten. niet teveel drank. teveel is nooit goed. liefs ook.

 

Share This:

JOOP KOMEN ruimt op! en vindt ‘Zestien boekjes van “Dick Bos” door Alfred Mazure met deskundige medewerking van Jaap Nauwelaerts de Agé, leraar jiu jitsu en judo.’

Joop Komen deze week in de herinnering. De zondagochtendwedstrijd volgende week weer in volle glorie.
môge pom, eergisteravond vierde in oudejaar op mijn zolder en zelden beleefde ik een
prettiger oudejaarsavond.
overmand door nostalgische herinneringen op die zolder schreef ik gisteren mijn op zolder
genoten pakkende ‘aha-erlebnis’ voor een eeuwige herinnering en stuur ze aan jou, in de
hoop dat die memoires door pomgedichten naar de eeuwigheid worden meegenomen.
hierbij dus mijn noeste auteurswerk van gisteren vergezeld van een oprechte wens voor
een gezond en dichtrijk 2017.
joop.
======================
Zolderopruiming
Na jaren dubben hakte ik gisteren, geïnspireerd door mijn goede voornemens voor 2017, de knoop door en besloot de inventaris van mijn zolder eens grondig op te ruimen, of beter gezegd, uit te mesten..
De eerste aanblik maakte mij al moedeloos.
Drie vogelkooien, drie hondenmanden, defecte apparaten, schemerlampen, tuintafeltjes, klapstoeltjes en dozen, heel veel dozen.
Nadat ik lampen, meubilair, vogelkooien, hondenmanden e.d. tijdelijk in de tuin had gedropt in afwachting van de Kringloop, besloot ik de dozen aan een nadere inspectie te onderwerpen.
Na een uurtje snuffelen in oude kleding, fotolijstjes, al dan niet met foto’s, speelgoed en boeken, viel mijn oog op een doos die mijn nieuwsgierigheid wekte.
“Klokzeep” stond met er met grote letters op, een woord dat in mijn geheugen een klein petroleumlampje ontstak.
De doos bevond zich samen met drie teddyberen, een paar gezelschapspelen en een speelgoedhijskraan in een grote doos.
Hij was met een goorgroen, halfvergaan lint kruislings dichtgebonden.
Toen ik het lint had verwijderd zag ik bovenop twee fotoalbums liggen.
Allemaal foto’s uit de jaren dertig en veertig deden mij een half uurtje heerlijk mijmeren. Onder de fotoalbums lagen boeken.
Bulletje en Bonenstaak  auteur A.M. de Jong met tekeningen van de Vlaming George van Raemdonck, een stripverhaal dat ik mij nog vaag herinnerde.
Ik bladerde het door en mij werd, na een kleine vijfenzeventig jaar, o.a. weer medegedeeld dat Bulletje in New-York een bekeuring kreeg wegens het spuwen op straat.
Een stuk of dertig zogenaamde kwartjesboeken, slappe kaft, folioformaat en een schat aan jeugdsentiment. Menko Minkema (10 delen), Tien jongens op een wereldreis (3 delen), De verdwenen locomotief, Onder de vaandels van Franco e.v.a..
Ook vond ik nog De Scheepsjongens van Bontekoe en boekjes waar ik al jaren van dacht dat ik ze kwijt was t.w.:
Zestien boekjes van “Dick Bos” door Alfred Mazure met deskundige medewerking van Jaap Nauwelaerts de Agé, leraar jiu jitsu en judo.
Kleine boekjes, ter grootte van de Enkhuizer Almanak met veel tekeningen en weinig tekst.
In de jaren veertig was het verboden deze boekjes mee te nemen naar school in verband met hun gewelddadige inhoud.
Dick Bos was namelijk een jiujitsuheld en wierp criminelen sierlijk doch meedogenloos, meters van zich af.
Ook klemde hij ze in houdgrepen, waarbij ze kermend om genade smeekten.
Nooit vielen er echter doden of ernstig gewonden te betreuren.
In deze tijd zal geen kleuter door deze boekjes van streek raken, maar vroeger werden ze door de leraar op school onherroepelijk in beslag genomen.
Vermoeid maar voldaan heb ik ’s avonds onder het genot van een paar glaasjes “Drambuie” in “De Scheepsjongens” zitten lezen.
Ik ben gestopt halverwege het hoofdstuk waarin Padde de “Nieuw Hoorn” in de fik stak.
Ik vond dat zó stom met die brandende kaars, en ik voelde me net zo thuis op dat schip, dat ik van kwaadheid en mede door alcoholgebruik, het boek heb dichtgeslagen en naar bed ben gegaan.
Het was trouwens toch al bijna half twee. Ver over kinderbedtijd dus.
Joop Komen

Share This:

een Groet op de vrijdag: ‘niemand moest dood…’


was je altijd zo

wat waren we nerveus
nu we niet meer rookten
begreep ik waarom
we vroeger zoveel

de plant de bank de tas de jas
alles werd er tussenin
maar alles wist zich
een weg

niemand legde een woord
verkeerd of verkeerd uit
er gebeurde gewoon niks
en ook dat niet

niemand moest dood
niemand moest stuk
was je altijd zo
was je altijd

Karlijn Groet

Share This:

VON SOLO: ‘Mijn hele leven wordt me al afgeleerd impulsief te handelen…’



Misschien is het wel zo, dat de doorgewinterde Calvinisten gewoon gelijk hebben. Dat er zoiets bestaat als goddelijke voorbeschikking. Dat wij over de loop van dingen ins ons leven bar weinig te zeggen hebben. Misschien heeft neurocalvinist Dick Swaab wel gelijk als hij beweert, dat wij ons brein zijn en dat je als persoon niet meer bestaat, als je brein niet meer functioneert. Dat de keuzes, die we maken geen keuzes zijn, maar de uitkomst van een heel saai algoritme, opgebouwd uit in DNA vastgelegde data door de eeuwen heen.

Soms zie ik een glimp van een andere wereld, die ergens zou moeten zijn. Vaak ben ik dan onderweg. Bij voorkeur op een voor mij eerder onbetreden pad. Of ik denk aan vroeger en wat had kunnen. Dan neem ik even later een hap van mijn biefstuk en realiseer me, dat het echte leven nooit zo goed kan zijn. Het kan toch niet, dat alles zo ontzettend perfect is? Tot de bearnaisesaus en de krokantie van de aardappelcroquettes aan toe. Maar dan is er altijd wel weer wat, dat me uit het moment trekt en mijn hoofd weer aan de gang zet, waardoor ik in het echt geen meter van mijn plek kom.

Mijn hele leven wordt me al afgeleerd impulsief te handelen. Eerst waren het mijn ouders en school. Later was het mevrouw Solo en werk. En tegenwoordig heb ik mezelf zo netjes geconditioneerd, dat ik mijn eigen impulsen onder controle heb. Meestal in ieder geval. Meestal ga ik niet zonder plan en afspraken de deur uit. Meestal ben ik op tijd thuis. Meestal doe ik wat goed is voor me. Ik vertoon de voorspelbaarheid van een goudvis die rondjes zwemt. En mijn omgeving lijkt daar heel content mee.

Heel soms denk ik aan die ongedefinieerde plek, waar ik ooit heel even was. Misschien een uur, misschien een paar dagen. Dan zie ik de plek voor me en loop ik heel even door een straat en verlang er ineens heel erg naar daar heen te gaan. Als was het gewoon om weg te zijn uit de vissenkom. In het geniep start ik dan de voorbereidingen voor die ene keer, dat het echt gaat gebeuren. Dat iedereen naar de kat kijkt en de lege kom. Schrödinger zal op dat moment wijselijk zwijgen.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

Mirjam AL 12: ‘Ik ben dichter zei hij… Ik ben niets zei zij…’

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 12 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

Share This:

een Groet op de vrijdag – over ‘de laatste die alles wel zolang ik maar…’

de laatste
die alles wel
zolang ik maar




elk van ons

de beleefde
die de beugel
de dwangneuroot
die niets

degene die met alle winden
van het universum
de liever boze
dan bedroefde

de droeve
die soms volledig
de laatste die alles wel
zolang ik maar
 
Karlijn Groet
 


 

 

 

Share This:

Peter Posthumus: ‘Leven van wat net niet…’


Hoi Pom,Het is hier erg druk. Ik wilde in juli en augustus stoppen en hoop in september weer mee te kunnen doen op pom gedichten.
Ik wens iedereen die dit leest deze zomer het volle leven in alle vrijheid met zoveel mogelijk liefde gezondheid, geluk enz. e.d.

Verder las ik dat volgens het Centraal Plan Buro alswel de Nederlandse Bank de economie in Nederland er goed voor stond. Vandaar het volgende;

Leven van wat net niet
van minder dan genoeg
van gaat wel, hoeft niet echt
of kan er nog mee door
soms iets meer en
af en toe een uitgestoken hand

zorgen dat hij niets merkt, niets mist
naar school kan gaan zoals die anderen
blijven schipperen en redderen

genoeg in voorraad hebben
weten ook wanneer en waar naartoe
nergens nooit te lang
als het moet verhuizen
weg wanneer het nog kan

Peter Posthumus

Share This:

Peter Berger: het droge schuim op de krampachtig bewegende lippen verraadt dat er meer in het spel is dan alleen wodka. XTC all over…


Het bloedde als een rund. Mijn wijsvinger. Ik wist het. Dat dat niet zo handig was. Om dat zo te doen. Met dat mes. Haastige spoed. Het dorp even verderop heeft een dokterspost. Maar zaterdagmiddag, dus gesloten. Het antwoordapparaat babbelt er lustig op los. Wat je doen moet bij afwezigheid. Er is een dokter van dienst, maar ook dat nummer heeft een keuzemenu dat daarna doorverbindt naar datzelfde ratelende antwoordapparaat. Schiet niet op. Dan maar het ziekenhuis. Op een half uurtje rijden. Eerst bellen. Daar neemt nog een mens op. Meteen. Lekker! Of ik langs kan komen. Snee in de vinger. ¨Bien sûr,¨ zegt de stem. ¨Altijd welkom.¨ Rijden maar.

Het ziekenhuisgebouw staat er vervallen bij. Doet denken aan een ouderwets zwembad. Of een gesticht ofzo. Oostblok. Op de eerste hulp weet de dame achter de balie al hoe de zaak ervoor staat. ¨Aha, u bent die meneer met snee in de vinger,¨ zegt ze meer dan vriendelijk. Na geduldig naam en adres te hebben genoteerd, gebaart ze me in de wachtruimte plaats te nemen. Er was daar al flink wat reuring toen ik zojuist de eerste hulp binnenliep. Daar in die wachtruimte. Nog steeds. Een jonge vrouw in shorts, compleet uit haar plaat, maakt onophoudelijk luid giechelend obscene gebaren. Flirt met iedereen. Haar kompaan, evenmin fris, vraagt me niet op haar te letten. ¨Dronken. Wodka. Overgegeven. Bloed.¨ Versta ik. 

De wulpse dame huppelt ondertussen opzichtig met veelzeggende heupbewegingen door de gang. Het doet haar blote dijen wiebelen. Ze danst plotseling pal voor me. Verleidelijk lachend. Wat ze zegt versta ik niet, maar zodra ze knielt en met half open vuistjes draaiend een denkbeeldige pijp voor de getuite mond vormt barst ik in lachen uit. Ze knipoogt en knikt met het hoofd richting toilet. De blik is veelzeggend, maar het droge schuim op de krampachtig bewegende lippen verraadt dat er meer in het spel is dan alleen wodka. XTC all over. Ze heeft er zin in. Op iedereen verliefd. Wie wil kan een beurt krijgen. Ook de oude grijze vrouw met rollator, die half slapend naast mij zit. Het is een uur of drie. ´s Middags? Alles kan. Hier in de Picardie. Het wordt de dame achter het loket te veel, ze verlaat kordaat haar post en maant het wiebeldier vriendelijk doch dringend naast haar vriend plaats te nemen. Dan draait er een deur open en wordt mijn naam geroepen.


De verpleegster heeft het snel gezien. ¨Coupé jusqu’à l’os,¨ zegt ze. Tot op het bot? Daar moet een dokter bij komen. Ik word naar een ander kamertje gedirigeerd, via een corridor met een stuk of tien van dat soort piepkleine behandelruimtes. Allemaal bezet. Het gekerm galmt er traag. In die gang. ¨Cinq minutes,¨ geeft ze aan. De verpleegster. Korter nog, want binnen no time verschijnt een bloedmooie blondine die na een korte blik op mijn kwetsuur aangeeft de wond te willen gaan hechten. ¨Je reviens tout de suite.¨ De blote dijen dansen inmiddels ook hier ontredderd door de gang, achtervolgd door een stel nerveuze verplegers. Treurnis alom. De dokter komt terug met een wat oudere collega die me vraagt of ik het oké vindt om de wond te lijmen. Prima. ¨Mais tu ne devrais pas bouger ton doigt. Une semaine.¨ Mijn vinger niet buigen? Een week? ¨Impossible,¨ geef ik aan. De man lacht, trekt een laatje open en toont triomfantelijk de perfecte oplossing. Een aluminium spalk, die in het koude kunstlicht schittert als een klein kunstwerk. Daarna is de boel snel gefikst. Als ik vraag waar ik kan betalen zegt ie dat het tout gratuit is. Hôpital public. Mij hoor je niet klagen. Vive La France! Een prachtig sieraad houdt mijn gelijmde vinger inmiddels in bedwang. Van klussen zal niet veel terecht komen. Lekker rustig.

PETER BERGER

Share This:

geen zondagochtend wedstrijd – (wie wint de enige echte virtuele…) vanwege hoog berlijnbezoek kleinzoon Mio mijn

we zijn weer een jaartje verder – de grote droogte van vorig jaar is inmiddels vervangen door zoals het Parool kopte een natte herfst in juni – het item kan herhaald – groeide aan – is nog steeds en steeds opnieuw te genieten – uitgelezen dichters frans, rob, anke, ton, cartouche en rik, seraphina, elbert, geraldine, vera droegen bij. een lust voor de lezer – voor de webmaster een weekje geen wedstrijd om de handen vrij te hebben – wens ik jullie een fijn weekend niet met ‘spekjes’ maar met ZON!
die magistrale stralende zon’!
Goedemorgen Pom, 
Ja, kleinzoons groeien groter, daar weten we alles van. Ze kunnen blijven eten; kleinzoon B. is inmiddels klaar om zijn turnkunsten te tonen, a.s. zondagmiddag 
voor publiek in P.
Warme groet, 
Frans



Freerunner

Pizza wordt het niet vandaag 
we scheppen pasta op zijn bord
voegen rode saus en geraspte kaas toe
genoeg energie voor weer een avondje 4daagse

vliegt hij bij terugkomst de tuin in de grote mat op
een aanloop dan koprol in de lucht nog een flikflak
en kijk papa kijk opa wat ik vandaag geleerd heb
we zien hem stunten met een barani 

kleinzoon is er klaar voor 
oefent verder op de trampoline
springt voorover en achterover 
acrobaat in vloeiende beweging

honger heeft hij 
vraagt nog maar eens pasta 
boterhammen met pindakaas mag ook
maakt zich zo op voor de grote finale


© FT 24.06.2023

ja hoor het is weer zover – dit item kan vandaag herhaald – kleinzoon is inmiddels groter gegroeid – heeft over alles en iedereen een mening – net als zijn opa. stelt vragen – zijn ze schoon? en dan kijkt hij zijn opa indringend aan. hij bedoelt zijn handen. eten? en dan bedoelt ie waarom staat het eten nog niet op tafel. en de woorden met een P zijn erg in trek: pannenkoek, patat, pizza, pindakaas, paaseitjes – geen wedstrijd maar uw weekendbijdragen blijven als voorheen zeer welkom. het gedicht met de titel ‘pannenkoek, patat, pizza en pindakaas’ zal zeker in de smaak vallen.

  • bijdragen van CARTOUCHE – cartouche leest Nijhoffs Het kind en ik
  • Rob Mientjes – voor alle oma’s en opa’s
  • Rik van Boeckel – Het ritme van pannenkoeken

Ton Huizer: plas maar vrolijk naar de maan

nu met een bijdrage van Seraphina Hassels:haar stille glimlach plots eeuwenoud, de blik op zijn handen gericht, …’

Anke Labrie: het water in de sloot was bijna zwart

bijdrage van Elbert Gonggrijp: ‘Beste Pom, ik stuur je bij deze maar eens een gedicht op ter troost. Moge het je wel bekomen…Hartelijke groet,Elbert

bijdrage van FRANS TERKEN: onder opa’s

bijdragen van: Rik van Boeckel – Vera van der Horst

met een bijdrage ook van Geraldine Bankcaenen: ‘en dan sneeuwde het kersen…’


op pomgedichten punt nl – deze week een keertje niet de enige echte virtuele zondagochtendtrofee – vanwege kleinzoon. lieve kleinzoon is een wakker tiepje. rond een uur of 6 in de ochtend hoor ik luid en duidelijk HALOPA HALOPAA! HALLOOOOOOOO OOOOOOOOOPAAAAAA en na 30 keer deze ACG VIANEN klanken rolt opa uit bed en begint de dag voor opa en kleinzoon. het is eten geblazen, pietsen geblazen – voor de kenners fietsen – het is wandelen geblazen, glijbaan geblazen – liedjes zingen geblazen samen met juffrouw roos – die ik niet vertrouw maar dat terzijde –

we spelen met autootje toettoet – hebben we toch even de beroemde dichter uit dordrecht ook over de vloer PETER M VAN DER LINDEN- kijk je op je horloge is het 10 voor 7. amstelpark piano spelen staat op het programma door weer en wind en 38 graden – mamma en pappa ja ja lekker op texel ja pietsen ja zeker pietsen – mamma pietsen pappa pietsen heel texel pietsen en wij maar smoren in die smoorhitte van dat altijd maar weer prachtige amsterdam. Kleinzoon heeft een bijzondere wijze van het uitspreken van het woord amsterdam: hij gaat er voor zitten kijkt opa met twee stoere ogen aan en brult – waar hij zich ook bevindt AM-STER-DAM! u begrijpt het 10 uur in de ochtend amstelpark klaar nog een een uurtje of 8 te gaan om vervolgens de kleine met nijntje en al in bed te begeleiden. nee voorlezen doen opaas niet dat doen alleen mammaas en pappaas – ciao ciao – dag dag – doeg doeg om kapot op de bank te ploffen in afwachting van NIETS NIETS EVEN NIETS MEER. vergeet ik natuurlijk wel even het verschonen van de luiers te vermelden – als PARFUM!

en dat is waarom we deze week even geen zondagochtendwedstrijd hebben -wilt u opa of kleinzoon steunen schrijf rustig een gedicht ik zal het plaatsen op de site – het leven is en blijft van de poëzie. u kent inmiddels het adres.
Het kind en ik
 


Ik zou een dag uit vissen,
 
ik voelde mij moedeloos.
 
Ik maakte tussen de lissen
 
met de hand een wak in het kroos.
 
 
 
Er steeg licht op van beneden
 
uit de zwarte spiegelgrond.
 
Ik zag een tuin onbetreden
 
en een kind dat daar stond.
 
 
 
Het stond aan zijn schrijftafel
 
te schrijven op een lei.
 
Het woord onder de griffel
 
herkende ik, was van mij.
 
 
 
Maar toen heeft het geschreven,
 
zonder haast en zonder schroom,
 
al wat ik van mijn leven
 
nog ooit te schrijven droom.
 
 
 
En telkens als ik even
 
knikte dat ik het wist,
 
liet hij het water beven
 
en het werd uitgewist.


Martinus Nijhoff
Goedemorgen Pom,
Wee en wel in familia.
Soms wens je hem haar anders.
Een kort verhaal lang uitgemeten en een klein gedicht. Toe maar. Voor alle opa’s en oma’s dan maar.



Met één link in één regel.
Om mee te beginnen.
https://mienweblog.blogspot.com/2013/11/omatje-lief.html



Voor alle opa’s en oma’s

Opa knuffelt oma
stiekem in de keuken
giechelend natuurlijk


nog nooit gezien gevoeld
oud gedaan zo jong geleerd
aangedaan


samen dansen
kringetje van drie
tranen biggelen op de vloer


ze zijn niet meer
waterlanders in woestijn
opgedroogd in liefde


hemelsblauw gegluur
of toch een kleine blik
op familie aarde


Groet,
Rob Mientjes (alias Mien)
Hallo Pom


Ik geef veel djembé en percussie les aan kinderen en daar genieten ze van. Wellicht iets voor jouw kleinzoon. Ik gebruik lettergrepen van woorden  om het aantal slagen aan te geven. Zoals ‘ik wil pannenkoeken: twee slagen aan de rand van de djembé en vier slagen in het midden op de bas.
Hieronder het gedicht hierover.


Groetjes,


Rik





Het ritme van pannenkoeken

Een meester geeft het ritme aan
vraagt veel schoolkinderen op te staan

ze zingen ik wil pannenkoeken tata tatatata
zo gaat de drummer’s dag op djembé vellen

een meisje roept nee ik wil pindakaas
een jochie lacht nee pizza zazaza

hij geeft een solo een hele ingewikkelde fijne
je hebt talent hoort deze goede kleine

de meester laat hem verder spelen
kinderen dansen zullen zich nooit vervelen.


Rik van Boeckel
25 maart 2023
Geboortegolfje

Welkom in de wereld kleine man
poep maar flink in het papier
plas maar vrolijk naar de maan

voorlopig ben jij nog de ster
moeders mooiste onderdaan

denk maar niet aan alle waanzin
alle oorlogen en epidemieën die
je nog te wachten staan

geniet maar rustig van je beer
beter wordt het echt niet meer

Ton Huizer

in de middag schreef ik al korte recensies en een kort dankwoord  aan de dichters voor de ingezonden werken – sommige gedichten als troost – maar floep weg – moet je ook niet doen in haast en onrust – nu de avondrust is ingetreden – de kleine ligt te ronken toch nog maar even een samenvatting van wat ik mij herinner.

prachtig gedichtje van Ton Huizer hieronder over ‘moeders mooiste onderdaan’.  in die waan waan waanzinnige wereld om die kleine heen – blijf zo lang mogelijk van je beertje genieten. zo simpel kan het leven zijn en mooi.
 


Vertrek, 


maart, 2022, treinstation, Lviv, Ukraine


Uitgestrekte handen
raken het koude glas daar waar

aan de andere kant peuterhandjes 
de zijne raken als ware het
een onschuldig kiekeboe spel
achter melkwit waas het gezichtje
nu al een vaag verdwijnende schim
in zijn geheugen geëtst 
haar stille glimlach plots eeuwenoud, de blik
op zijn handen gericht, houdt leven in balans
zij tillen elkaar op 
deze kleine eenheid van hoop 
tegen de wanhoop.​


 Seraphina Hassels.

zonder meer zeer zeer pijnlijke regels  van Seraphina – verhalende poëzie – poëzie met een verhaal dat je eigenlijk niet kunt voorstellen – niet wil lezen – dat het niet mag bestaan. hoe kiekeboe met de woorden van het gedicht tot een hartverscheurend tafereel verwordt. dit soort treinen mogen niet rijden, mogen nooit nooit meer rijden. een gedicht voor de verjaagden uit de wanhoop.
watersnood 1953

het water in de sloot was bijna zwart
het stroomde anders dan normaal
heel snel in kleine golfjes
het stond ook hoger
soms spatte het gewoon over de weg

ik bleef in de erker voor het raam staan
naar buiten mocht ik niet
het stormde veel te erg
en er liep niemand op de weg
ook de hond moest binnenblijven

het hele land stond onder water
hoorden we op de radio
mensen verdronken of ze zaten op het dak
ik kon niet zien of onze boot nog vastlag
de grote schuur die stond ervoor

de radio bleef aan de hele dag
vandaag mocht hij van mama hard
er braken nog meer dijken door
de koningin was er naar toe gegaan
in een helikopter want de weg was weg

we hadden er die week een nieuwe baby bij
die zou wel blijven drijven in het rieten wiegje
die zou gered worden door een prinses
of door de koningin op kaplaarzen
want we waren veel aan het bidden

de zuster met de mooie ronde broche
waar een kleine ooievaar op stond
had haar een schone luier omgedaan
en lekkere warme kleertjes aangetrokken
ze lag zo lief te slapen en ze merkte niks

mama deed geen middagdutje
ze ging tekeer tegen de zuster
dat ze de stofzuiger moest laten staan
want straks stond alles blank beneden
onze kleren moest ze in gaan pakken

toen ik de zuster hielp op zolder
de grote koffer leeg te maken
zag ik over de weilanden
langzaam het water komen stromen
het was een mooi gezicht

ik mocht de onderbroeken tellen
voor ieder twee en ook twee hemden
de zuster zei dat mama bang was
en daarom had gescholden
ook op mij

ik was niet bang
papa was ook nooit bang
hij zwom zo naar de overkant van de rivier
als er een wedstrijd werd gehouden
en hij won altijd

mama kon niet zwemmen
ik al wel een beetje
bij de palen aan de kant
papa had het me geleerd
op de oude autoband bleef ik al drijven

ik kon ook al een stukje varen
alleen het sturen lukte niet
de vaarboom was te zwaar voor mij
als papa hielp dan ging het wel
zijn armen waren langer

met onze knechten en de buurman
was hij al heel vroeg naar de dijk gegaan
op een grote vrachtwagen met zand
uit de schuur namen ze schoppen mee
hij zou de dijk weer heel gaan maken


anke labrie

anke labrie schetst in een fors aantal strofen kindertaal – hoe het was toen. in kindertaal wordt iedereen geboren – het is van grote kunst om die taal later ook nog vorm te kunnen geven. over niet bang zijn – omdat papa ook niet bang was en omdat papa altijd wist te winnen. zo geef je je kind stevige zelfverzekerdheidsbagage mee voor het leven – zo kan een mens de grootste rampen aan.
Buitenissig
 
Is het met de liefde eender, heeft het spel eenzelfde beweegreden om
de verbazing te boven te komen – er zijn niet de juiste woorden voor
te vinden. Geen gedachte lijkt op deze zomer en toch – de stilte juicht
zijn heldere ogenblikken, lacht het geduldige gras, trakteert ons op
de juiste bloemen – alsof het nooit anders was.
 
Het is niet aan elk voorval hetzelfde te doen – het hoeft niet verklaard,
leeft zijn eigen weg, geeft aan een déjà vu de terugkerende vraag, doet
een zeker vandaag misschien zichzelf te suggereren – waarom het
hier een gisteren betreft die hedendaags dezelfde dadendrang
aanheft – bijna levensecht. Toevalligerwijs eenzelfde melodie.
 
Vind het zijn synchroniciteit uit – wil het een heel universum worden
vergeleken – dat je hier bent gebleven ongeacht rangorde of komaf,
het pure kind gebleken, de origine niet langer ontkend. Je staat er
maar verlegen, je bent hier nooit eerder daadwerkelijk gebleven
als diegene die mij nu helder voor ogen staat –
 
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 23 juli 2022

bij elbert schreef ik vanochtend dat ik het gedicht toch moeilijk toegankelijk vind. hermetisch. je kunt het gedicht vijf keer lezen en je weet nog niet wat er en waarover geschreven is., luchtdicht zeg maar en dat in dit weer. het pure kind staat centraal maar wat er met het kind aan de hand is in de relatie tot de dichter blijft volkomen ‘gedicht’.
Onder opa’s

Hoe het dromt en drumt
gezeten tussen kleinzoons en -dochters
als het spel op de wagen is

na mens-erger-je-niet nog uno
gevolgd door familie poen
tussendoor de boterhammen gesmeerd

dat het smullen is van kindervertier
en voor wie al groter groeit
groeit ook de schermtijd

kijk opa zo maak je een tiktokfilmpje
klik maar als je ons volgen wilt
kom hup doen we samen een dansje

nee hoor liever hop in de benen
buiten wacht de ijscoman

© FT 23.07.2022

voor de beginnende opa troostrijke en inspirerende woorden van dichter Frans Terken – dank je wel. er staat van alles nieuw te gebeuren – als de generaties elkaar opvolgen.
 
Een archipel aan stijlen


De jazz van Korpo een archipel aan stijlen
geïntegreerde tango van Buenos Suomi
het kwintet van dromerige klanken
arrangeert de vibrafoon zachtmoedig


rode huisjes kleuren het groene licht
onder de blauwe luchtige hemel
tot aan het haventje van Korpoström
en de boulevard van noord Nauvo


de saxofoon schettert jazzy tuinen in
de Sea Jazz All Stars zijn de sterren
de gypsy jazz viool kleurt de standard
van eilanden zoals Herbie’s Cantaloupe.


Rik van Boeckel
Skärgårdscentrum Korpoström
22 juli 2022 

een echte rik van boeckel – in een fins ritme de woorden – zal ik ooit met mijn kleinzoon de rode huisjes zien kleuren in het groene licht onder de blauwe luchtige hemel
tot aan het haventje van Korpoström? ik wil het na lezing van Rik hopen.

Zo

Soms wil ik alleen maar in je armen liggen
dat je niet praat dan, nee ik ook niet
zeker ik ook niet, gewoon
allebei woordenloos, letterloos, geluidloos
stil, zodat ik daar later niet op hoef te kauwen

met de ogen dicht,
ze mogen ook open hoor, ja
ze mogen zeker open
en blazen mag ook

dat ik dan de haartjes in je nek
in mijn adem zie bewegen

zo wil ik je houden.

Vera van der Horst


prachtig klein gehouden gedicht van Vera. een liedje van verlangen. het gedicht zou zelfs kunnen gaan over de liefde voor een kind – als we de laatste regels van het gedicht isoleren:
 
met de ogen dicht,
ze mogen ook open hoor, ja
ze mogen zeker open
en blazen mag ook

dat ik dan de haartjes in je nek
in mijn adem zie bewegen

zo wil ik je houden.

Beste pom, jouw gedicht 1953 is voor mij ook een rampjaar.De watersnoodramp , mijn ouders wilden een kind uit Holland opvangen dat zou voor mij 8jr leuk zijn
Hij werd ziek 48jr en stierf in april 1953.


Gedicht:

Toen we allen nog samen waren


In de zomer zaten we onder de kersenboom
rond de witte tafel
haalden herinneringen op
schaterlachten
en dan sneeuwde het kersen


Tussen de takken zweefde een schim
een engel dachten we
een mand met rode kersen
aan zijn vleugel


Mijn vader, die al jaren dood is
bracht de mand
aan tafel aten we samen kersen



MVG
Geraldine Bankcaenen

mooi eerbetoon – onmogelijk blijft het om met woorden het lot het noodlot de dood om te keren. geraldine haalt met wat pennenstreken de herinnering aan vader de poëzie in. prachtige schets, klein gehouden ook – een fragment  – zoals doden altijd nog in fragmenten  voortleven.

Share This: