PIERRE MARECHAL in 2011 op pomgedichten te midden van willem adriaans, de dames De Clercq (Helena) en Malinka (Amanda, Westerhuis (Ria) en Heij (Jolies), Miranda Mei, Reisig en de heren roop, kok, de jong, terken en fennek, veen en lerou
Geplaatst op| Gedichten : WILLEM ADRIAANS wint de enig echte virtuele ja/neelouzie trofee op pomgedichten |
| Gepost door Pom Wolff op 2011/3/6 6:00:00 (1115 keer gelezen) |
|
ook deze week zien we af van de cijfers tussen de 10 en de 100. twee gedichten sprongen eruit. twee juwelen. die van helena de clercq (zilver) en die van willem adriaans (goud). willem en helena gefeliciteerd. alle dichters mijn diepe dank. in het commentaar ligt de waardering verscholen en de verantwoording waarom uw gedicht vandaag niet werd gekozen tot gedicht van de week. als goede derde kies ik EVA LIBRA. eveneens mijn felicitaties. ROOP en MIRANDA MEI schreven prachtige gedichten maar raakten een ander thema aan – de geile slotstrofen van Amber-Helena Reisig staan als een huis. ik verkies het gedicht van willem boven het gedicht van helena de clercq omdat het thema jalouzie niet schrijnender en zwarter ook niet korter kan worden verwoord. willem houdt het bij zichzelf waar helena nog nageniet. uiteindelijk smaakt het haar wel.
LE SACRE DU PRINTEMPS Mannen Mannen Allen Als straf Als man Willem Adriaans alles en allen leidend naar die genadeloze laatste vier regels. mooier kan het thema niet gevangen, bitter is het woord niet eens, het is bitterder maar dan opgelost en voor eeuwig onaanvaardbaar. hier geen steentje in het water – vier zweepslagen aan het einde van een gedicht. getekend deze willem adriaans. een meester in de weergave van een gevoel waarover veel boeken vol geschreven zijn. willem heeft 11 woorden nodig, vier regels. het is moeilijk om dit gedicht niet te laten winnen. nu al inzendingen van de dames De Clercq (Helena) en Malinka (Amanda), Pierre Maréchal na het carneval, Frans Terken ook niet mis, Miranda Mei legt de liefde uit, inzendingen van de kanonnen Roop, Josse Kok en Martin M.A. de Jong, Willem Adriaans wijzigt inzending – het is tijd voor een medicijn, Eva Libra met haar ‘dit was het dus’, Max Lerou op de fiets, voorts nacht inzendingen van de dames Westerhuis (Ria) en Heij (Jolies) – ze hoeft hem geen meneer meer te noemen -, Jako Fennek haalt nog even genadeloos uit, op de valreep Robin Veen, Amber-Helena Reisig. de wedstrijd is gesloten. is het van de llllliefde de jalouzie zoals de zangeres zingt. waar zal ze vanavond zijn, wie zal haar veroveren, door wie laat zij zich? ligt ze straks in het bed waar je ook in gelegen hebt of ligt ze nu in zijn bed – met wie – u kent het gevoel wel – of anders maar toch hetzelfde – waar is hij? denkt hij dan helemaal niet meer aan mij. hoe zeer de stilte. laten we deze week elkaar tot troost zijn. die kruipende alles beheersende buikpijn met elkaar delen. dat het ook weer over gaat. dat we daarin niet alleen zijn. het zal vast weleens tot poezie hebben geleid. de verwerking – de ontkenning, de woede, de berusting. ja/nee louzie het thema. insturen tot zondagmiddag 12.00 uur. geen lappen. we zeiden gewoon ik houd van je mijn god ik heb gedaan pw
Vrolijk een roos, ik kocht ze Gepeinzen dit is een vruchtbare nacht eerst moet het verlangen komen Helena de Clercq in het zogeheten ‘gepeinzen’ hier in een paar eenvoudige regels het hele pijnlijke proces van loslaten neergelegd. het is werkelijk prachtig – een spoorboekje voor ons allen – zo deed deze helena dat dus met der lovers. een opwekkend verlangen naar verrotting en vergaan en dan maar proeven. een wijze levensles. en het is allemaal van de natuur – ik houd van dat diepe doordenken als het er niet te dik bovenop wordt gelegd. een bijna volmaakt gedicht. de vileinheid goed gedoceerd en neergelegd in de laatste woorden ‘de smaak daarvan’. herkenbare beelden ook, bomen, welja meervoud – de een na de ander – mispels – en vruchtbaarheid. nee leven van dichteres is niet voor niets geweest – er werd wat afgeleefd om tot dit gedicht te kunnen geraken. is ze ook nog vrolijk. een zeer manonvriendelijk gedicht de slotconclusie.
de ballen jij bent zo lapjeskat de dierendokter is onderweg ik snij me er niet meer aan © Amanda Malinka een beeld waar ik moeite mee heb. (lapjeskat – openhalen) . ‘de ballen’ denk ik betekent hier gegroet en wegwezen. misschien is het een misverstand om een afrekening in een enkelvoudig rammelend beeld te promoveren tot poezie. voor een poëzielesje op de 85ste montessorischool hebben we met deze eerste twee gedichten prachtig lesmateriaal. waar helena passend en geraffineerd een gelaagde afrekening opbouwt aan de hand van natuurbeelden eindigt dit tekstje in een volkomen oninteressante vaststelling – een pijnlijk getroffen ik-persoon laat ons iets weten waarin we helemaal niet geïnteresseerd zijn. zie daar de laagste trede op de trap van de poezie en bij helena bijna de hoogste. ja je moet inderdaad een heel slecht mens zijn amanda om goede poezie te schrijven. je moet nog even voort.
Stratumseind 16 november 2009 Maandagochtend, Veel bouwvallige vunzige Pierre Maréchal 16-11-2009 een typisch mannengedicht zou Maria van Dalen concluderen. mannen houden van opsommingen. het thema jaloezie is ver te zoeken en hoe ver je ook zoekt je vindt het niet. resteert die maandagochtend in die afgeleefde straat die vanavond vol karnaval zal zijn. nogal uitgeschreven de beelden. een gedicht van een stadsdichter die ons de andere kant toont van disko glitter en jong rumoer. je moet ook in de nacht dansen pierre met mooie meisjes dat is poezie. haar braaksel en het maandagochtendcondoom zijn van de wereld. op stratumsend ga je aan de wereld voorbij. daarom was ik er zo graag met haar. buiten het thema geen punten.
Mannen van leeftijd Het is de groene waas over de bomen zij weet nog niet met wie ze haar hand om haar heen hunkeren naar een liefde- niet die gelooide rimpels in elk aangezicht Frans Terken 05032011 een beschouwing. dat mag gezegd. geraffineerd opgezet – van het verhevene tot aan het washandje. een lekker ordi washandje. waarom moet ik hier toch aan jolies heij denken? toch klinkt de weemoed van de dichter door in het gedicht, in de beschrijving – ‘zoveel leeftijd’ – hier spreekt het inlevingsvermogen een handje mee. er wordt in stilte wat afgehunkerd als de lammetjes weer huppelen in de wei. het is van alle leeftijden, van alle tijden, van alle leven. alleen helena is zo ver dat zij nog slechts verlangt naar de smaak van vergaan en de verrotting. dat de hoofdpersoon er in dit gedicht een handje van heeft om haar aanvankelijke onwetendheid snel van zich af te spoelen is wel duidelijk. het gedicht is nog niet afgelopen of ze ‘legt’ alweer te neuken. wie is j.h. toch? ik las eerst Jn.
alles wat ik wens ik gooi met woorden ik voel je schrik in de stilte na het zinken Miranda Mei betoverende eenvoud. miranda aan het water – het steentje spat vier keer op. ze houdt van hem. het thema moet hier wel ingelezen worden. eigenlijk is het meer van het verlangen dan van de jalouzie. ja ik wil – een vrouw die zo voor MIJ schrijft. kristalhelder. het moet wel een boer zijn miranda die het niet begrijpt. dat heb je daar in Friesland. laat die boeren hun vrouw zoeken tussen het roodbont. laten ons dichters het water. soms leek het op leven, soms zelfs meer. een heel verhaal om duidelijk te maken dat ik van deze eenvoud houd maar dat het thema hier niet door mij gevonden werd.
het is soms zo druk in mijn hoofd kijk haar daar met dat of dat meisje kijk ze lopen ik ken ze toch en er komt een nacht Roop ook hier hebben we een liedje van verlangen weliswaar in roopse bewoordingen. de ‘hoge borsten ‘ verdienen een eervolle vermelding. meneer heeft stevig geobserveerd dat mag geconcludeerd. het ik – mooi getransformeerd tot een ik die in ons allen huist. dat hij het op haar heupen heeft – weer een eervolle vermelding – is hem gegund.
Vervangen de overbuurman voor een huis de rammelende banken voor de deuken in mijn kussens jouw ogen voor de lange droom hoor het bulderen op straat maar liefde kolkt langer vervangbaar is zij niet Josse Kok hier is wel heel veel ‘voor’ gezet voordat de boodschap doorgegeven wordt. de eerste drie strofen kunnen me gestolen worden. het gedicht neemt met strofe vier een aanvang. en dan blijft er toch te weinig over.
Finita la Commedia Met wie ze het doet, hoe vaak en hoe, dat vraag ik vrijwel gedragen al. Een kind uit een ander deel van de wereld. het nu alweer verleden tijd. Ze blijft maar zwijgen als Vertel mij niet dat er iets beters is dan deze zieke hel. Martin M.A. de Jong hmm. ook hier moeten veel eervolle vermeldingen de deur uit. ‘een kind uit een ander deel van de wereld’ een prachtig metafoor zomaar op ons bordje. de koppeling in EEN regel van de toekomst aan de verleden tijd is zonder meer een staaltje dichtkunst om stil van te worden. dat ze zwijgen blijft in zijn zieke hel en dat er toch niets beter is dan dat raakt het thema in de kern.
Dit wás het dus Ik omarm je met mijn ogen, Woorden die er niet om logen, Niemand valt wat te verwijten? Ik omarm je met mijn ogen, Eva Libra Eva’s eerste inzending voor de zondagochtend wedstrijd. en wat voor een. de woorden klinken als een liedje. de eerste en de vierde strofe van vraagteken naar uitroepteken. normaal houd ik niet van rijm maar hier wel. dit is een liedje. de bijlen net iets te geforceerd het gedicht ingetrokken voor het rijm maar verder is alles rond. dit was het dus – het onmogeljke bestreden met eenvoudige woorden die de pijn laten voelen. in liefde verlaten. het hele proces in eenvoud geschilderd – de ontkenning, de woede en de berusting. en door alles heen schreeuwt het gedicht de lezer tegemoet. mooi.
piet pelle en zijn gazelle – gedicht voor een rijwielhersteller de band is nu echt ze kan veel uit blik verdragen het doet haar denken aan gestolde tijd ©ml strofe een is helemaal goed. het blikje kan ook nog net maar dan glijdt het gedicht weg. de openingsstrofe verdraagt geen invoelend vermogen verderop. hier moet worden afgerekend. de band is naar de kloten dan gaan we ons niet inleven ja – zou dichteres groet krijsen – en ik heb haar wat horen krijsen. elke week moest ik weer over een lijk stappen op de stoep beneden voordat ik voor koffie aanbelde in de tweede jan van der hel straat 44 B drie hoog voor. op een gegeven moment houdt het echt op max. allergie voor lijm – we kunnen niet steeds maar begrip op blijven brengen voor de medemens. als er een gat in zit en ze het plakken ook al niet meer toestaat dan is het echt tijd voor een nieuwe binnenband.
meedogenloos tot over mijn schouder kijk je als ik me argeloos omdraai bij het vallen ik had voor minder kunnen gaan als je knie mijn ballen beukt jako fennek ingewikkeld tafereeltje met drie personen. er worden ballen gebeukt. alles net te nadrukkelijk in beeld gebracht tot en met de titel. ik weet niet of deze tekst op de lach mikt – de poezie is in ieder geval ver te zoeken. minder geslaagd en nogal pijnlijk lijkt me.
Als groupie was ik niet maar hij was erbij maar zij Ria Westerhuis ook een ingewikkeld tafereeltje, een vier of vijfhoeksverhouding. en er wordt ook stevig gemept. het is dat zij geen ‘ballen’ heeft zoals Jako zo zorgvuldig de zijne formuleerde. ik houd het bij de formulering die ik ook bij Jako gebruikte: ik weet niet of deze tekst op de lach mikt – de poezie is in ieder geval ver te zoeken. minder geslaagd en nogal pijnlijk lijkt me. kan er geen uitwisseling drenthe – Zwitserland tot stand worden gebracht. probeer het samen eens. en vergeet de boksbeugels niet.
zondags pension we zijn aangekomen in het stof liefste we knippen harten als plakplaatjes uit we zwerven door uitgewoonde kamers de portier zwijgt in alle talen niets om van te houden alleen Jolies Heij ergens iets van de lust bespeur ik, mooi gezegd mond-mond huid-huid en dat ze hem geen meneer meer hoefde te noemen – nee dat hoeft dan niet meer he. waarom Jezus christus zo nodig van stal moet worden gehaald om een titel te rechtvaardigen – is toch een beetje te ver gezocht allemaal. typisch een gevalletje van oppimpen. ik las het liever zo: zondags pension we zijn aangekomen in het stof er was niets om voor te blijven Jolies Heij
PRUIMENBOOM Hoe de bloesem ons verraste, Hoe jij het tuinpad veegde. Robin Veen een gedicht met meerdere interpretatiemogelijkheden. op een mooie manier zeggen dat ze er vandoor is met een ander – is er een van lijkt me. zelf had ik haar mooi in die tuin gelaten met der schoonmaakwoede en al dat gebladerte op der hoofd. (voor de jordanezen onder ons: op der harsus)
de vervanging het is zoals het feest waar je bent er is een terrasstoel ik heb je verboden soms wil ik naar je toe soms wil ik kijken hoe je soms wil ik je verliezen Amber-Helena Reisig een erg verleidelijk gedicht. je stelt je een jonge dichteres voor die dit gedicht op een afgelegen plek in je oor fluistert. doe die laatste strofe nog maar een keer lezen. zeg je dan. ik verstond je niet zo goed. en doe die voorlaatste ook nog maar een keer. en die daarvoor – die 2 regels ook – heel mooi. het woord vervanging mag wel vervangen worden. de laatste drie strofen werken heel goed. de eerste drie zijn overbodig. zowel in poetisch opzicht als waar het de verleiding betreft. |
 en Malinka (Amanda, Westerhuis (Ria) en Heij (Jolies), Miranda Mei, Reisig en de heren roop, kok, de jong, terken en fennek, veen en lerou){kind=link}
