Pomgedichten.nl

wie wint de enige echte virtuele welke herinneringen koester je aan DE PLEK WAAR JE MENS MOCHT WORDEN – trofee op pomgedichten?

Magda Haan – huppelend door wuivend graan
Frans Terken – televisie kijken op het grote zwart-wit beeld bij de buren
Ien Verrips – de hooizolder om in te spelen

wie wint de enige echte virtuele welke herinneringen koester je aan DE PLEK WAAR JE MENS MOCHT WORDEN – trofee op pomgedichten?

de herinnering – de jeugdherinnering centraal deze week – het dorp – de stad – oma,opa wellicht? of misschien toch anders en later in de tijd – terug naar de plek waar je mens mocht worden – die plek verdient een standbeeld, een gedicht, een eerbetoon – we lezen het graag. u kent de regels:
de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

de witte kaaskop –
we schrijven de jaren 50 en begin jaren 60 vorige eeuw. en limburg was toen ver weg. de steenkoolmijnen net gesloten. of nog net niet. ik moet het met mijn door de jaren aangevreten herinneringen doen. oma limburg heette ze voor mij. ik geloof dat gé reinders met zijn bloasmuziek uit de buurt komt waar ik de zogeheten ‘grote’ vakanties doorbracht. nieuwenhagen – neuenhagen zeiden ze – om precies te zijn nieuwenhagen-heide. opa limburg had een kreidler – hij zat op de opgevoerde brommer als de stoere jongens met kuiven op de foto’s van ed van der elsken of eddy posthuma de boer.
later lag opa opgebaard in de ‘goede’ kamer. wilde je naar bed, de trap op, van de huiskamer de gang in dan kwam je eerst langs opgebaarde opa – die omhoog keek. er zat geen beweging meer in opa. de kreidler opgepoetst in de schuur tegen roestvorming.
in het dorp noemden ze mij de witte kaaskop. amsterdam, alkmaar het lag allemaal boven de rivieren – en dat was kaas, geen rijstevlaai. punt uit. op de tv had je duitse en belgische zenders, die had je in amsterdam niet. zoveel zenders voelde als rijkdom. waarom deze situatie schets uit het verleden? om het volgende gedicht in te leiden en dat u weet waar de dingen vandaan komen:

**vroeger**

vroeger had je films met witte spoken
ineens kwamen ze een hoek om
of opa die opgebaard lag in de gang
die had er ook een handje van
je deed de huiskamerdeur open
en daar lag opa

ja vroeger
toen de melkboer nog losse melk bracht
alles was overzichtelijk
opa kende zijn plaats
je had verse melk
en je wist van wie je zusje was

pom wolff

schaduwen van de mijnschachten
werpen zich over het Mijnwerkersdorp
waar de dokter en meester
nog met U werden aangesproken
vragen niet gesteld en verdiende loon

ik klein was
huppelend door wuivend graan
en glooiend landschap
met het onbekende verlangen
van groot worden

Magda Haan

Hier und Heute

Broertje en ik mochten televisie kijken
op het grote zwart-wit beeld bij de buren

we keken op een Duitse zender naar
Hier und Heute – ‘Hier’ dat snapten we
en ‘Heute’ betekent vandaag zeg maar nu
zei de buurman – het blijft een grensgeval

ging het over iets dat al gebeurd was
maar waar is dat Nu dan vroeg broertje
daar waren we wel benieuwd naar
gingen dat toen zelf maar zoeken

op straat of het kerkplein bij het snoepje
van de week in de winkel van De Gruyter
de etalage van het warenhuis en daar
met de roltrap omhoog en omlaag
we keken onze ogen uit naar
wat er in alle kleuren te zien was
kijk zei ik je kunt het nu meteen pakken
het ligt hier allemaal te gebeuren

ja maar ik wil nu naar huis zei broertje
ik krijg hier heel erge honger van

*© FT 30.01.2020*

**Hooizolder**

er was de hooizolder om in te spelen
en een loods vol onbegrijpelijkheden
rommel dat geen rommel was
zomaar voor het oprapen lag

er was de hooizolder om in te springen
en een schoolbord in de stal met krijtjes en een spons
om fouten weg te vegen of opnieuw te beginnen
geheimpjes bleven onder ons

er was de verste schuur, daar stond de zwadkeerder
‘k vergat steeds de naam en dacht en vond
als ik er vaak kom zal ik het leren
een beetje pijn, de harde grond

Ien Verrips

VON SOLO in 020 – weer géén michelinster voor restaurant Kaagman en Kortekaas aan de Sint Nicolaasstraat – ‘De lamszwezerik smaakte naar kipnugget…’

**Deel 369. Festen**

Iedereen in 020 had verwacht dat ze een Michelin ster zouden halen dit jaar. Dat was niet gebeurd en zou na vanavond ook zeker niet meer gebeuren.

Om kwart na zessen stapte ik het Kaagman en Kortekaas aan de Sint Nicolaasstraat binnen. We hadden om halfzeven afgesproken dus ik was rijkelijk vroeg. Bedeesd gaf ik de serveerder een hand toen hij me die aanbood en stelde me voor. Er werd me een tafelkeuze voorgelegd. Ik nam plaats aan een tafeltje in het midden met goed uitzicht alle kanten uit, maar stoorde me al gauw aan het grommen van de vaatwasser tegenover het gangpad. Een tafeltje bij het raam was nog vrij, dus nestelde ik me daar. De wijnkaart werd me overhandigd en ik verdiepte me in een toch wel lijvig lijstje.

Exact op de afgesproken tijd kwam mijn disgenoot, tevens degene die dit diner had mogelijk gemaakt en veraanstalt, perfect op de afgesproken tijd binnen. Het was een goed weerzien, waarbij me opviel dat het pensioen hem geen kwaad had gedaan. De stoelen zaten redelijk comfortabel en het uitzicht op mijn tafelgenoot zorgde ervoor dat ik mij goed op het gesprek kon concentreren. Naast ons zat aan de ene kant een multitalig stelletje en aan de andere kan een verdwaald Pools stelletje, dat bier dronk en niet helemaal snapte wat ze voorgeschoteld kregen en waarom er zo weinig op de bordjes lag. In mijn oorhoek hoorde ik de vraag of het ook ‘porc’ bevatte, waarop de kelner in zijn beste engels aangaf, dat dat niet het geval was. Het was ‘boar’. Die uitleg scheen voldoende en naar tevredenheid.

De kelner kwam vervolgens aan onze tafel en vroeg hoeveel gangen wij wensten te nuttigen. Ik gaf aan dat ik de trein om tien voor twaalf pas weer hoefde te hebben, waarop ons enigszins smalend werd medegedeeld, dat de tafel maar tot half negen gereserveerd was, ‘de vroege shift’. Nog voor wat gegeten te hebben schoot er al iets in het verkeerde keelgat. Dat moet de goede man gevoeld hebben, want hij spoedde zich snel naar zijn superieur om te vergewissen of er geen sprake was van een misverstand. Dat bleek er uiteraard wel, daar mijn tafelgenoot geen fouten maakt. Om deze schrik weg te spoelen wilde deze een fles Gewürztraminer bestellen, welke was aangeprezen. Deze bleek echter niet meer voorradig. We knikten elkaar toe. Het was duidelijk waarom de voor 2020 nog geen ster van het Michelin mannetje hadden mogen ontvangen. We verkozen zes gangen te nemen, gezien we de tijd hadden. Ik opteerde voor het halve-glaasjes-wijnarrangement gezien ik weet, dat ik anders de volgende dag geen idee meer heb wat ik gegeten heb de avond tevoren, met als die kleine liflafhapjes.

Zowel mijn tafelgenoot, verder te noemen Meneer W., als ik zijn veteranen van de Librije. Hij heeft de toppen nog beklommen, toen de gletsjers nog niet gesmolten waren, en ik ben onlangs door de sjerpa’s van de moderne tijden meteen naar de top gebracht. Ons maakt u dus niets wijs over wat een goed restaurant is.

De amuse van ‘topinamboer’ en langoustine was in orde. Een stukje aardpeer in mayo met een rauwe grote garnaal. Jammer dat er geen wijn bij zat, maar ja, water was er voldoende en het brood met reuzel was ook in orde. Op het gemakje spraken we over de dood en liefde. Zo’n beetje wat je kan verwachten van mannen in ons métier. Het gesprek droeg de avond. En dat was ook wel nodig, want het eerste gerecht van de zes leek nog eerst uit het Markermeer gevist te moeten worden.
Dat bleek inderdaad het geval. Er was een kalf verzopen, waar de hersenen nog van geschikt voor consumptie waren. En voor de snelheid werd dit gegarneerd met wat rauwe makreel uit een zeer goed functionerende koeling. Het was een goed voorbeeld van ‘met mayo smaakt alles’ en ‘als het maar koud genoeg is proef je niks’ gecombineerd.

Het gaf in ieder geval weer stof tot conversatie, welke moeiteloos de tijd overbrugde tot het volgende gerecht. Hiervoor had met garnalen in hun waarde gelaten en wat ongepelde garnalen in de frietpan gegooid. Hier een torentje van gemaakt. Bij het serveren, werd het bord aan tafel afgevuld met kalfssoep en daar werd dan argan olie door gedruppeld. Het was in zoverre een memorabel gerecht, dat ik voortaan de pantsers van garnalen laat liggen en eigenlijk nog steeds niet weet hoe argan olie smaakt.

De wijn werd echter per gang aanmerkelijk beter. De witte wijn die we in ons glas kregen bij de mosselen met lamszwezerik smaakte opperbest. Het zat in glazen als mooie ronde borsten, of heerlijke malse billen. De mosseltjes waren in orde. De wortelzalf smaakte een beetje naar cup-a-soup tomaat in combinatie met het wasabischuim. De lamszwezerik smaakte naar kipnugget. Bij het nader ontleden was ook de structuur hiermee vergelijkbaar. En als iets eruit ziet als, de textuur heeft van en ook nog eens smaakt als, dan kan het bijna niet anders dan dat lamszwezerik een beetje lijkt op kipnuggets.

Het volgende wijntje was een gekoelde Beaujolais primeur. Daarbij een toefje ossestaart stoofvlees met daarop een stukje octopus arm. De wijn stond niet op tegen het zout in de stoof, maar het stukje inktvis was kwaliteit en absoluut in orde. Het gesprek viel even stil. Soms heb je niet zoveel om over te praten, als er in je mond iets anders gebeurt.
We wisselden een tevreden blik van verstandhouding.

Als volgende gerecht was een beetje drabbige polenta bedacht, met daarop een stukje wildzwijn filet, waarop ook nog eens een stukje skrei, afgemaakt met een plakje zwarte truffel. (Voor de onwetende, skrei is winterkabeljauw.) Daarnaast lag nog een onbestemd stukje brioche met daarop een goedje, dat werd aangeprezen als wildzwijn worst gesmolten met kaas. Bij het wildzwijn hadden we weer een zwezerik ervaring. Als het er niet uitziet als wildzwijn, het smaakt niet als wildzwijn en het heeft de structuur van rosbief, tsjah, trekt u dan uw conclusies deze keer zelf maar. De skrei hadden ze voor mij in de zee mogen laten en meneer W. kreeg het onbestemde tostitoastje niet weg. De wijn maakte weer een hoop goed.

Het nagerecht van bananenijs met nootjesgruis en gekruide pindarotsjes was een succes. Niet te groot en smaken die te herleiden waren. Eigenlijk had ik hier wel een dubbele portie van kunnen verstouwen. De dessertwijn was ook dik in orde. Koffie van dubieuze branding kondigde het naderend besluit aan. Nadat meneer W. de rekening had voldaan stonden we weer buiten. 020 en 010 in een duistere steeg. Als vlees en vis, net als zowat alle gerechten die we die avond hadden opgediend gekregen. Een combinatie die eigenlijk niet kan, maar toch op één bord werd gegooid. Wat alles de moeite waard maakte, waren de wijn en de woorden. De rest was niet meer dan ruimte tussen de regels, knullig ingevuld. Op het Damrak namen we kort en discreet afscheid. Meneer W. de lichten van de Dam tegemoet. Ik richting hetgeen waarvan ieder kind weet, dat het mooist van Mokum is.

Het was zoals het had moeten zijn. Volgende keer trakteer ik weer.

Merik van der Torren nippend aan ‘Mannenliefde’

Hoi Pom, bezoek laatst aan een bar bij mij in de buurt bracht dit tekstje. In de bijlage, voor pomgedichten, groet, Merik.

*Uit in Zuid*

En weer kwam ik mezelf tegen
in de kroeg “Jack Dish”,
nippend aan “Mannenliefde”.

Twee jongeheren naast me bedreven
met vuur een artistiek en zakelijk overleg
over de oprichting van een bar in Zuid, geloof ik.

“Daar zit de duvel, “ zei de ene,
“ als je links kijkt zie je de duvel.”

Ik nam nog een slok “Mannenliefde”
en zag dat hondje Betty snoepte van
gemorst gehakt onder de tafel van de engelen.

Het was de hoogste tijd om te gaan.

*Voetnoot: “Mannenliefde” is de naam van een speciaal bier gebrouwen door brouwerij“Oidipous”*

Merik van der Torren

Anne van Walraven: ‘ik ben’

*ik ben*
*een chaos*
*de tegenwind in de storm*
*trek je jas maar dicht*
*druk je handen in het stuur*
*laat het bloed uit je knokkels verdwijnen*
*laat het stromen naar je hart*
*bonkend in je borstkast*
*trap je benen uit je lijf*
*vecht maar tegen de regen*
**want**
*ik ben*
*een chaos*
*de wind in je rug*
*haal je handen van het stuur*
*ga zo hard als je kan*
*je hoeft niet te trappen*
*laat je dragen door de wind*
*voel de regen op je huid*
*en kom maar*
*moeiteloos thuis*

Anne van Walraven
**Instagram: @annexwalraven**

zoektocht naar een blonde vrouw, een zacht gezicht van een jaar of 45

dank jullie wel voor het aandragen van zoveel namen, voor zoveel blond vrouwelijk schoon van rond de 45. vanochtend wist ik het. ik zocht haar foto op – en ja jacob ze was het hoogstpersoonlijk zelf. ze is 52 jaar. mijn 45 jaar inschatting mag ze als een compliment beschouwen lijkt me. ze zag er ook kerngezond uit. het mooie gedicht van remco campert zou voor haar geschreven kunnen zijn – zo langs dat diepe mooie water van de amstel – waar ze liep. geen schrijfster, geen journaliste, geen actrice of tv persoonlijkheid. het is de minister met ziekteverlof en voormalig wethouder in amsterdam – onze kajsa ollongren. dank jullie wel voor de steun en de tekenen van toeverlaatschap.
dank aan Bartke, Catharina, Mathieu, Catelijne, Jacob, Lucienne, J.C. de Graaf, Von Solo, René, Han, Wally, Willem en Hans

Karin Beumkes: “We hebben de hond begraven op een geheime plek het lichaam werd met dekentjes bedekt..”

Lieve Pom
Beetje laat. Hier komt mijn maandag gedicht.

**Metamorfose**

We hebben de hond begraven op een geheime plek
het lichaam werd met dekentjes bedekt
geelgespikkeld bruin waren zijn ogen nog
de hondenbek lag in de dood te drogen.

Hebben de goden in onszelf ontdekt
drie keer hard en vurig op de grond gespogen
het Onze Vader opgezegd
vergeef ons Heer wij weten wat we doen.

Hebben de laatste flessen op het land ontkurkt
toen wij elkander op de poolvlakte ontmoetten
moesten wij wennen aan pantoffelvoeten
en aan de ontnuchterende stilte die ná het drinken valt.

Muziek: **Neil Young – Old King** https://youtu.be/7d4cDMiUarA

Al mijn liefs
Karin

Peter Posthumus en Lisan Lauvenberg winnen de enige echte virtuele – vrij naar slauerhoff – ook in mijn geheimen kan ik wonen – trofee op pomgedichten. Petra Maria brons.

Peter Posthumus – ‘my secret life’ op zondagochtend
Petra Maria – een vrouw weet dat
Magda Haan – het stille weten van…
Ditmar Bakker – “Geheimen zijn er om uit de doeken te doen”: alles over de limburgse vormdichter Frits Criens
Frans Terken – over de vormdichter Ditmar Bakker: ‘In Leidse krochten huist een kakker…”
Erika De Stercke – Geheimen vloeken zich tot leven
Ton Huizer – in Café Timmer
Rik van Boeckel – wachtend op het licht dat verblindt
Anke Labrie – rozen op zijn graf
Ien Verrips – na ‘t stervensuur volgt troost
Cartouche – hoe dan kan ik, kunnen wij
Lisan Lauvenberg – het verdwenen zijn van jou
wedstrijd gesloten

lieve dichters dank jullie wel voor het insturen. mooie werken deze week. en van alles wat maar bij iedereen intens. schimpdichten van frans terken en ditmar bakker. invoelende poëzie van petra maria en lisan lauvenberg. afwijkende poëzie van ton huizer. cartouche en erika de stercke maakten poëzie van het thema. de indringende schets van Anke Labrie in een paar regels. maar voor mij waren er deze week drie die boven alle andere werken uitstegen. die prachtige laatste regel van petra maria, de harde onvermijdelijkheid van peter posthumus en wat zo ongelooflijk weg zal blijven in het voorjaar, door lisan beschreven. hoe te kiezen? petra maria brons – doe ik twee keer goud voor peter en voor lisan. te mooi die gedichten voor zilver. van harte!

**Bijna voorjaar**

Uit de donkere aarde spruit
voorzichtig het nieuwe leven.
Bevend en trillend als je
het van dichtbij zou aanschouwen.

Zo kijken we vandaag niet
we kijken naar wat niet meer
wat nooit meer tevoorschijn.
Wat ongelooflijk weg blijft.

In de donkere aarde woelt
aangrijpend en voor altijd
het verdwenen zijn van jou.

Dit voorjaar kleurt de dagen
en buiten spettert het leven
het missen in mijn hart.

©LIsan Lauvenberg
16 februari 2020

een aangrijpend gedicht – de emotie aangrijpend verwoord in pure poëzie: wat ongelooflijk weg blijft/we kijken naar niet meer/ het verdwenen zijn van jou. mooi, mooi, mooi. de pijn doorvoeld de pijn doorgegeven aan de woorden, de pijn door de woorden heen opgenomen in de woorden. zo is het bijna voorjaar zo houdt het voorjaar ook een verleden zijn in.

**‘my secret life’ op zondagochtend**

laat me mijn geheim over de onvermijdelijkheid
van het lichaam
over de traagheid van
de wegsijpelende tijd

laat me mijn geheim
dat ik zucht onder de
open hemel
in de leegheid van
het landschap

laat me al die zinnen
die ik uit de weg ga

mijn geheim is wat jij
is wat je afdoet
is vluchtig en terloops
is de eenvoud van een kogel
in een korte bijzin

Peter Posthumus

–>
terwijl Dennis over de noordelijke nederlanden raast buiten – hebben we gelukkig binnen nog de poëzie van Peter Posthumus. laat me laat me – in ramses shaffey termen – in een soort smeekbede zingen de begin regels van het gedicht de lezer tegemoet. in de laatste strofe van het gedicht het grote geheim: ‘geheim is wat jij afdoet…. is de eenvoud van een kogel in een korte bijzin’. zo doe je dat in poëzie – eenvoudiger kunnen de zaken niet gezegd of beschreven – maar wat er staat is een blijft een mysterie waar we de hele stormachtige dag bij stil kunnen staan om het mysterie toch niet opgelost te krijgen. waar het gedicht met een smeekbede begon – met een terugtrekkende beweging – slaat het einde als een stormvlaag in je gezicht. als een kogel in een korte bijzin. mooier kan een geheim nauwelijks beschreven. een hard geheim dat is het.

wie wint de enige echte virtuele – vrij naar slauerhoff – ook in mijn geheimen kan ik wonen – trofee op pomgedichten? in welk geheim kan een dichter wonen – in welke liefde, in welk verlangen, in welke dood, in welk leven?

de stelling dat elke dichter een geheim bij zich draagt – of met zich mee torst – kan deze week hier bevestigd of ontkend. natuurlijk lezen we graag welk geheim het dichterlijk gemoed beroert maar dat mogen we niet van u verlangen. wel of en hoe de geheimen gedragen zijn – geen makkelijk thema. in welk geheim kan de dichter wonen – in welke liefde, in welk verlangen, in welke dood, in welk leven? (een eerbetoon aan leonard cohen in poëzie mag natuurlijk ook)-

u kent de regels:
de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

misschien is het grootste geheim
het geheim dat op den duur ook
bij je blijft, het vuur ingaat

een leven lang gekoesterd
en bebroed
warm als de zon

behoed voor het daglicht
met verlangen gevoed
elke dag

elke nacht

pom wolff