-FRANS TERKEN zingen dat we zijn dat jij en ik zolang wij zijn…
-CARTOUCHE een hand de jouwe, geef ze me
-PETRA MARIA een belofte schuilt in ons samen
-MARC TIEFENTHAL de voet ontplooit
RIK VAN BOECKEL over de vrouw die van hem houdt
mogelijk vult onze lisan de vrijdag nog. anders hebben we de wedstrijd op de site – die ik bijna naar de knoppen hielp – dat laatste komt goed. de wedstrijd gaat hoe dan ook door deze week met die prachtige FH.
de regels als vanouds: de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10.30 uur. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. het commentaar is verzekerd.
pom
geef me je hand –
nu ik aan het einde gekomen ben en kijken kan zoals nooit eerder de dingen zie in die rusteloze staat van overbodig doen die we
de heerlijkheid van een ontbijtje samen dat vanzelfsprekende geluk – op een ochtend wist ik dat ooit die ochtend zonder er zou zijn
geef je me dat ik onstuimig zeilen zal
pom wolff
Frans
Uitzingen
Niet op je handen zitten nee zingen noem het uitzingen wat er aan leven in je zit
hoe jij omfloerst en vol weemoed
je stem opzet en me de hand reikt
wenkt om met me te dansen
lijkt het niet een dodendans
een wake tot de laatste snik
die blik in het hart gesloten
laat er geen minuut verloren gaan
samen zingen dat we zijn
dat jij en ik zolang wij zijn
als jij er bent
er hier voor mij was
FT 14122018
Gérard
Alles gaf je me
schouders om op te bouwen
oren die van golven weten
ogen in staat tot drinken
borst om leed te torsen
en armen die warmen
benen om te leren hoe
zich vrij te maken
mee te bewegen
met een schoot
de zeilen strijken
dat ene alleen, echter nog niet
nu ik op het punt van hoogte sta
ab te seilen naar land zonder
grenzen waaraan we roken
ons voorgoed zullen raken
vingers die haken, naar
en in elkaar, een hand
de jouwe, geef ze me
en ik zal niet langer
..
14-12-2018 Cartouche
petra maria
mijn vriend
we spreken er niet over
maar het lijkt ons
voor eeuwig gegeven
al het andere sterft
als stilstaand water
in de zwarte nacht
een belofte schuilt
in ons samen zijn
hoe zeldzaam
vriend
alsof je weet
wanneer ik moet gaan
PetraMaria
marc
Tussen oever en strand
De spleet telt twee kanten
altijd telt de spleet er twee.
Met toegeknepen hand
en samengetrokken voet
ga ik binnen
met ingetrokken voet
en ingestoken hand.
De warmtewisselaar buigt zich
over de rest
warmte stroomt langsheen de kou.
De sfeer gaat er gaandeweg op vooruit naarmate de benen ontspannen de voet ontplooit en de hand zich open plooit.
Marc Tiefenthal
rik
Het spelende lied
De hand zit er niet mee dat zij reikt naar de
horizon van een innig met melodie verbonden ritme
een monument in het
leven een avontuur dat scheidt en leidt naar verre onbekommerde
stranden
daar klinken bongo’s van het morgenland in snaren van
eilanden verzonken drinken stemmen het lied dat speelt
daar lachen
tranen de ogen toe varen door de baai van herinnering een teken aan de
melancholieke wand
het spelende lied tokkelt met vingers nooit onder
de dwalende duim gehouden zingt verhalen van oorsprong en eenvoud
zij
vertellen de jongen voordat hij man wordt over de vrouw die van hem houdt
stilte koestert wegzeilt op het ritme zo voorbij de avond danst.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST VOOR U! Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Gele hesjes in Nederland zijn de nietszeggende kleinburgerlijkheid tentop. Het zijn de debielen aan de macht. De chimpansees die je een Kalasjnikovgeeft. De vetzakken die roepen om meer frikandellen, omdat dat hun recht is.Het zijn de lui die hun hond laten schijten zonder op te ruimen. Het zijn demongolen die elke ochtend naar hun zinloze kutbaan in de file staan. En hetzijn de lui die naar hun buurman wijzen, want dat is ook een klootzak. Het zijnde lui die een mbo- opleiding of een cursus kwakzalven-met-yoga een studienoemen. Ze zijn tegen alle oplossingen voor de problemen die ze zelfveroorzaken, omdat ze die oplossingen niet willen of kunnen snappen. Ze zijntegen, ze zijn tegen en nog eens tegen. Want zij zijn goed en hullie zijnslecht. Ze hebben altijd gelijk. Maar niemand luistert ooit naar ze. Maar zehebben zo godverdommes veel gelijk, dat ze het er bijna uit moeten schijten. Enze willen goedkope benzine. Zodat ze kunnen rijden. Veel kunnen rijden. Overasfalt. Veel asfalt. En kunnen parkeren, bij winkels. Om te kopen. Veel tekunnen kopen. Stront kopen. Het zijn de huisje-van-de-bank-,boompje-in-de-haard-, beestje-op-mijn-bord-types. Fuck de wereld, fuck hetmilieu. Fuck alles wat lastig te snappen is en niet op de vervette hart vanNederland klep komt. Diersoorten sterven uit?! So what?! De Toppers in concertis vanavond. Een auto is een recht. Kiloknallers op mijn bord is een recht.Koopkracht=kooprecht. En kom niet aan mijn vrijheid van meningsuiting. Rust invrede, regelmaat van salarisbetaling en reinheid van huidskleur. Geel is dekleur van treinen. Geel is de kleur van bier, de kleur van kaas. En geel is dekleur van pis. Geel is de kleur die je oogwit krijgt als je lever ziek is. Ermoet toch echt eens wat gebeuren.
Intussen zweren op de klimaattop in Polen de VS, Rusland,
Saoedi Arabië en Koeweit het verdrag van Parijs af. Maar ik zeg maar, gele
hesjes. Belangrijk!
‘Geen geziek, iedereen
rijk! Samen voor ons eigen.’
Pardon Pardon, mag ik even ?De arm strekte zich over tafel langs mijn neus,de haartjes op de huid kriebelden me,naar de Franse kaaswaar de hand een groot stuk van af sneed.Heerlijke kaas, pardon mag ik even ? Ik wachtte bij de bakker op mijn beurten een onverlaat drong voor.“Drie kaascroissants, twee gevulde koekenen een half gesneden speltbrood,” zei de man.“Ho, meneer,” fluisterde ik, “ik ben aan de beurt.” Maar niemand hoorde mij,steeds dromden figuren tussen de toonbank en mij.Ik moest zeker nog groeien,ik telde niet meer mee. Pardon, mag ik even ?Ben ik in beeld ?Leuke foto !
Columniste met het servokroatische leraresje inde huiskamer van Tim Otentic in Etten-Leur. Dat gaf ons degelegenheid om als dames onder elkaar bij te kletsen, maar niet nadathet leraresje een gedicht over hogere wiskunde had voorgedragen enTim had opgebiecht dat hij op de middelbare school zijnwiskundeproefwerken instraalde omdat kansberekening had uitgewezendat daardoor de kans op een voldoende net zo klein was als wanneerhij de opgaven op de ouderwetse manier zou maken. Ach, bekende hetleraresje, ik had zo maar een lesmethode, waarmee ik op school moetwerken, in het gedicht verwerkt. Ik vind wiskunde ook maar stom, alsdichter hoor je wiskunde immers te minachten. Hoewel het natuurlijkook een taal is, maar dan een die wij niet spreken.
Toen droeg Tim zijn “Slakkengang” voor endat duurde zo lang dat we er genoeglijk op los konden klessebessen.Hoe het met de liefde staat, wilde ik natuurlijk van haar weten. Mijnveldwachter is mijn grote liefde, verzuchtte ze, maar zijn sabel isscherp en zijn uniform maakt hem onbereikbaar en zo lang dat hetgeval is, zal ik leven als een non. Nee toch? schrok ik. Kind, jebent nog zo jong! Waarom neem je er niet een minnaar naast? Zeschudde mismoedig het hoofd. Geen minnaar kan het aan veldwachtertippen. Bovendien heb ik genoeg van mannen, ik kies voor het hogere.Als het niet mijn lotsbestemming is om bij veldwachter te zijn, wilik mijn leven aan de pure poëzie wijden en een dichterlijke maagdzijn.
Pfff, gelukkig is het dan nog de poëzie enniet God, verzuchtte ik, anders liet ik je per gillende ambulancenaar de zielzorgers afvoeren. Ik ontmoette mijn vrouw op de bus, kwamTim ter onderbreking van zijn slakkengang, en het was liefde op heteerste gezicht. Dat moet ook wel als je Rotjeknor voor Etten-Leurverruilt. Hoe romantisch! kraaide ik, maar het leraresje ging nogmisnoegder kijken. Voor sommigen is de aardse liefde weggelegd,anderen moeten het hoog boven de wolken zoeken. Daar zeg je zowat,gaf ik, laatst kwam ik Radovan nog boven de wolken tegen. Wat? riepze ongelovig. Heeft hij geen huisarrest meer? Hoe kan hij nou uit hettuinhuis ontsnapt zijn? Hij is natuurgenezer af, antwoordde ik, eneen godsvruchtig leven gaan leiden van zelfkastijding en sexueleonthouding. Geen lipjes meer, geen zweepjes, geen tepelklemmen, zelfsgeen handkussen meer, alleen nog bidden met de blote knieën op dekoude keukenvloer. Jullie zouden het ongetwijfeld goed met elkaarkunnen vinden. Nu ja, wat is er mis met hoofse liefde?
Helemaal niks, onderbrak Tim opnieuw zijnslakkegang, zo ken ik een vrouw die iedere week met haar geliefdekoffie drinkt. Gedurende twee uur en drie cappuccino’s raken zeelkaar niet aan, afgezien van een omhelzing bij het weerzien en bijhet afscheid. Dit klinkt als een therapeutische sessie, zei ik. Neen,dat heet geestelijk copuleren, dat heeft namelijk de toekomst en isgeweldig opwindend. Sex wordt zwaar overschat. Neuken wordt nogzwaarder overschat. En hoe zit het met de geilsoldate? vroeg hetleraresje. O, die is weer bij hem teruggekeerd en nu bidden ze zijaan zij met hun blote knieën op de keukenvloer.
Bovendien gaat hij zijn mémoires schrijven. Ikwist niet dat hij ook schreef, zei het leraresje verbaasd. Ach wat,hij heeft toch ook vanuit de scheveningse gevangenis een poëziebundeluitgegeven? Tsss, al die privileges die die boeven tegenwoordigkrijgen, nu is het weer Mladic die telefonisch in een servischTV-programma optreedt. Maar goed, hij zei dat de liefde mij taligmaakt waarop ik repliceerde dat het met mijn Duitser al eeneeuwigheid uit is. En die Servokroaat dan? begon Tim naar het eindevan zijn slakkengang toe te werken. Slechte tijd, slechte plaats,slechte levensfase, verzuchtte ik. Hij is mijn wederhelft, mijntweelingziel volgens de jungiaanse psychologie, maar soms wou ik datik hem nooit had ontmoet. Dan had ik nooit van zijn bestaan afgewetenen hem dus ook niet gemist. Hier waren we alledrie even stil van. Timstaakte zijn slakkengang. Wij gingen de regen in, op zoek naar een station in Etten-Leur.
nooit gekend op vaste grond
alsof je er nooit was geweest verdween je boven dewolken zodra we aan de grond stonden, je groeidereigerlengtes
hoog en hield één been aan de grond waarover ikachteloos liep een vuist om het hart, niet om te vouwen of te dragen
maar om te werpen, om het gewicht weg te smijten om niet in een gedicht te verschijnen, een aandeel tehebben
in de verhalen van vreemde anderen die het ook nietweten die strijd leveren met hartekreten, zo wil hijverleider zijn
maar wordt voor haar vader versleten, wat ook eenmanier is om zich in te vechten en dan vraagt hij mij
wat het nut van verkwistende liefde is terwijl we een boonekamp en een rokertje voor de aldi nuttigen
het regent als altijd, maar mijn compagnon in deverblinding kijkt maar al te graag tegen de zon in
wie heeft het over nut tegen het bandeloze vloeien in wat is, is dat jij bestaat, er is een jou, gisterenwist je dat nog niet
er is een weder, er is geen keer, vandaag doet hetzeer, ik wilde dat ik je nooit had gekend, dat de grond onder mijnvoeten vast
Hoe het was en is en dat ik alleen soms lijkt het samen – hoor ze roepen een schreeuw als bij een lijdensweg een kil verdriet in andere woorden vreemde talen die ik hier hoor
ah mamasita en corazón mia si amo voor alle dagen dat ik hier zit en hik tegen de lik waarin ik niet bij jou kan zijn jij in je land ver weg overzee terwijl ik met Freddy uit Utreg 4Life
hij telde de dagen als noten op een kolkende 4lijns balk hij zong erbij alsof het hem buiten bracht muziek waarin het tot in de nacht stormde de luchtplaats lachte hem bij daglicht uit
of was het toch Training Brother in Jumpi Soto City dat we rondjes liepen we wilden real free met onze matties op blote voeten in gras en zand maar de grond stonk naar nat beton
dit wil ik niet meer terugzien de laatste ronde van de bewaker de ongewassen ruitjes van het tralievenster muren waartegen soep en koffie gesmeten het leed druipt er nog als bittere tranen af
Zei hij: Ze zoop als een Russin zei hij, Zei hij: Ze kon zo schateren in de zon als ze normaal was zei hij, Zei hij: Zou het waar zijn als ze liegt? Zei hij: Maar als ze zegt ik ben je vriendje meent ze het ook zei hij, Zei hij: En oprecht zei hij, Zei hij: Ze vertelt me in een nachtmerrie hoe ze een kater moet bestrijden met een carcinoom zei hij, Zei hij: En natuurlijk geef ik haar wederom gelijk.
muziek:First Aid Kit – Emmylou https://youtu.be/PC57z-oDPLs Groetjes en liefs Karin Beumkes – (in de serie MENS&MELODIE op de maandag)
columniste houdt de wereld vast in het redaktielokaal
de bereikbaarheid van de site liet te wensen over vanochtend – ach niet altijd is wat met elkaar verbonden is verbonden. jeanine heeft haar juryrapporten bij de gedichten tussen de wimpers door van max lerou weten te schuiven – zodat ze nu op de vloermat liggen van pomgedichten – hoe dan ook – hier de uitreiking van de eremetalen deze week – de winnaars van harte!
Goud Frans Terken Zilver Max L
Brons Petra
Fijne zondag allen en Merik en Mirjam gefeliciteerd met jullie nieuwe bundel.
RIK VAN BOECKEL – Nu ik in stilte verzucht met jou kan ik niet meer zijn
PETRA MARIA – enkel met jou kan ik alleen zijn met mezelf
FRANS TERKEN – je droegen jou alle dagen dragen
MARC TIEFENTHAL de hond is daags nadien gek geworden
MAX LEROU – glip dan onderlangs mijn wimpers denk nog even niet aan hem
JOLIES HEIJ – alsof je er nooit was geweest
CARTOUCHE – en droge lippen resten
JAKO FENNEK – ik heb geen andere jou dan jou
wie wint de enige echte virtuele MET WIE? MET JOU! trofee op pomgedichten?
ons staat deze zaterdag weer een poëziebundel van belang te wachten – met wie?? met merik van der torren, met mirjam al – met nauwelijks af te wachten poëzie – nemen we de titel als thema voor de zondagochtendwedstrijd: MET JOU – een vrije opdracht – lieve dichter vul het in – vul het aan – wie is deze jou in jouw leven – welke betekenis kennen we deze jou toe. THEMA is “MET JOU” – dat is het thema. bregje hoedemakers is de juryvoorzitter. Wie? ZIJ! u kent haar wel en u kent de regels van dit spel: de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10.30 uur. stuur in onder ‘contact’. (zie hierboven in de zwarte kolom) – of op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.
ik schrijf je op een bierviltje dat als een volle maan voor me ligt
ik denk die volle maan bij het schommelbankje waarop we koffiedronken wisten wat we niet zeiden belangrijker was dan wat we wel
en wisten hoe half ook de maan vol en wij niet minder
pom wolff
Verlaten achterland
Nu ik in stilte verzucht met jou kan ik niet meer zijn de dagen zonder voorbij trekken de dagen mét vertrokken zijn naar het land van diepe weemoed
de rouw om wat verdwenen is in de tijd een koord dat aan het leven hangt strak aan me trekt in loslaten verstevigt de dagen raden de dageraad aan herinnering hard weg te poetsen
in het bos van gedachten bladeren uit de herfstige hersenpan te vegen nu ze gevallen zijn en doorweekt de stille ruimte vullen met jou met mij in de tijd van een verlaten achterland.
Rik van Boeckel 8 december 2018
pom: hier wordt een prachtig hart uitgestort. vorige week rik zelf in het zonnetje – zijn bundelpresentatie van ‘beweeg als een strateeg’ – deze week met mirjam&merik – met jou het thema – omgebogen door rik tot: zonder jou! zoveel is wel duidelijk. de geliefde wordt verwerkt! en achtergelaten in het land van weemoed. waar de geliefde natuurlijk ook gewoon thuishoort. linksom of rechtsom uiteindelijk belanden alle geliefden in het land van weemoed. een voor riks doen tamelijk zwart gedicht. ik houd er wel van – aangezette zwarte romantiek – zet de verwerkingsmachine maar aan – en verwerken maar.
jeanine: Rik van Boekel
Een melancholisch geschreven gedicht over verlies, een gedicht waarin de dichter nog worstelt met het verschil tussen accepteren en loslaten, een miniem verschil zou je denken maar acceptatie van het zonder een geliefde door moeten gaan is toch net een stapje verder dan het proces van los gaan laten. Een schilder is hier in aan het woord, in rustige, zachte pasteltinten zette hij zijn weg naar berusting op het linnen. Mooi gedaan.
alleen
soms zie ik je staan in mijn gedachten zoals je was als kind blond en ernstig zoals nu
het is alsof je woont in mijn verleden vanzelfsprekend verschijnt in de stoffige fotoboeken van toen
soms kijk ik naar je ongevraagd je glimlach zegt genoeg enkel met jou kan ik alleen zijn met mezelf
Petra Maria
pom: enige overwegingen bij het grootgroeien van de kids. hoe het allemaal heel dichtbij blijft. en dichtbij komt. dichtbij blijft. dichtbij met jou in drie strofen – dat is dit.
jeanine: Petra Maria,
Ik lees hier een heel gevoelig geschreven gedicht, niet over loslaten maar over bij zich houden op een prettige, te dragen manier, of lees ik het fout? Ik krijg er niet volledig mijn vinger achter omdat ik in de eerste strofe het idee krijg dat er iemand niet meer is, stierf? Ouder werd? Een kind. Verderop blijkt dan dat ik het waar dat gestorven zijn toch wel fout lees. Ik weet niet of ik het erg vind dat ik het gedicht niet in zijn totaliteit vat. Ik vind vooral die laatste regels bijzonder fraai. Ik begrijp dergelijke regels voor de volle honderd procent.
Deze dag voor jou
Dat jij eerstgeborene vandaag vier tienen viert drie voor de meisjes en éen voor je man
dit getal zoveel groter gegroeid in wie je bent en met wie je bent het huis vol levenslust &
liefde voor de mensen om je heen vrouw uit hart gegroeid in alle kamers het bloed dat klopt zoals alles in jou klopt
dat wij je gemoederd en gevaderd vanaf het eerste uur tot de eigen benen je droegen jou alle dagen dragen
FT 08122018
pom: ook bij frans aandacht voor de kids en hoe zij verder in het leven zijn gegaan – de innige relaties die niet verloren kunnen gaan omdat ze in de genen zitten – en ook niet in de poëzie
jeanine: Frans Terken,
Hier is een trotse vader aan het woord, dat is wel duidelijk. De dichter toont ons zijn gezin, haar gezin. Hoe het was, eens, toen er nog gevaderd en gemoederd werd. Mooi neergezet.
Klein beschrijf
Straks valt ook nog het klein beschrijf weg. Ik had je al lang opgegeven, met het huis erbij.
Het staat al zo lang leeg, ook. En de hond is daags nadien gek geworden. Niet van jou, dus.
Daar denk ik maar best niet meer aan.
Marc Tiefenthal
pom: tiefenthal van het vele toch altijd hetzelfde. niemand weet meer onduidelijkheden bij elkaar te krijgen in een gedicht dan deze dichter. ook hier is met jou zonder haar – en de hond doet ook al raar. hahaha – ik begrijp die hond wel.
jeanine: Marc Tiefenthal
Als de keuze is om er, zo de laatste regel zegt, niet meer aan te denken dan valt het natuurlijk ook niet mee om een helder beeld neer te zetten waar het in het leven van de dichter aan schort. De hond werd niet gek van jou, schrijft Tiefenthal, en even denk ik, zou de hond dan gek van de dichter zijn geworden?
Enfin, het gedicht komt niet volledig tot bloei in mijn brein.
zwarte straler (het spectrum van max)
vannacht wil ik jou steken in tuigleer jouw benen bekleden met gitzwart gladde zijde balancerend op het scherp van de schede
dagen tover ik om tot bruidsweken het zinken van de zon een zinderende dans de nacht een jaargetijde
sluit ik dan eindelijk mijn uitgewoonde ogen glip dan onderlangs mijn wimpers denk nog even niet aan hem
ml
pom: een wat minder gebruikelijke uitnodiging maar met heel veel intentie neergeschreven. het zijn die nachtelijke verlangens – welke vrouw is bestand tegen die ogenblikken die max lerou soms op haar laat vallen. ik vermoed weinig vrouwen. dames het glippen is aan U! vannacht.
jeanine: ML
Een gedicht met een lekkere vaart, bomvol verlangen en dan die laatste regel. Och toch.
Denk nog even niet aan hem.
nooit gekend op vaste grond
alsof je er nooit was geweest verdween je boven de wolken
zodra we aan de grond stonden, je groeide reigerlengtes
hoog en hield één been aan de grond waarover ik achteloos liep
een vuist om het hart, niet om te vouwen of te dragen
maar om te werpen, om het gewicht weg te smijten
om niet in een gedicht te verschijnen, een aandeel te hebben
in de verhalen van vreemde anderen die het ook niet weten
die strijd leveren met hartekreten, zo wil hij verleider zijn
maar wordt voor haar vader versleten, wat ook een manier is
om zich in te vechten en dan vraagt hij mij
wat het nut van verkwistende liefde is terwijl we
een boonekamp en een rokertje voor de aldi nuttigen
het regent als altijd, maar mijn compagnon in de verblinding
kijkt maar al te graag tegen de zon in
wie heeft het over nut tegen het bandeloze vloeien in
wat is, is dat jij bestaat, er is een jou, gisteren wist je dat nog niet
er is een weder, er is geen keer, vandaag doet het zeer, ik wilde
dat ik je nooit had gekend, dat de grond onder mijn voeten vast
Jolies Heij
pom: ja gooi alle regels maar weg – de totale overbodigheid van een teveel is weer eens aangetoond met die prachtige regels aan het einde van dit gedicht – meer is echt niet nodig om binnen te komen bij de lezer:
wat is, is dat jij bestaat, er is een jou, gisteren wist je dat nog niet
er is een weder, er is geen keer, vandaag doet het zeer, ik wilde
dat ik je nooit had gekend, dat de grond onder mijn voeten vast
jeanine: Jolies Heij
Wauw, ik lees hier een hoop aanzetten die tot meerdere gedichten kunnen – en wellicht uiteindelijk – leiden. Veel vaartvondsten die wedijveren met elkaar en tja, dan gebeurt het niet. Dan komt het gedicht niet tot stand. Ik heb tijd nodig, hoor ik het gedicht mopperen, ik zit te vol. Ja, denk ik dan, dat is mooi gedacht, dit gedicht moet nog wat uitbuiken.
Met jou
Het moest er een keer van komen dat verdwijnen dat onvermijdelijk zou gaan schrijnen
pijnlijker dan het eerste vrijen waarbij wij beiden ons – ik en jou in elkaar verstrikten maar draad en garen vonden om te hechten
tot aan niet te dichten naden niet te naaien rits voor handen geen plaats, enkel grote ogen en droge lippen resten
zie die rode draad die ons doet hechten daags en vleselijk lijden is wanneer wij vechten om te blijven
dichter- bij elkaar als oog en naald
08-12-2018 Cartouche
pom: wat een gedoe toch allemaal in huize cartouche. dit breiwerkje is mij te gortig. maar ik vermoed dat bregje hoedemakers hiervoor wel valt. of uit dit gedicht 5 – 6-7 haiku’s weet te ritsen. als ze je vandaag eremetaal toeschuift dan grijp ik in.
jeanine: Cartouche
Ai, ik krijg buikpijn van dit gedicht, alsof mijn blindedarm er weer is uitgehaald en de wond wordt dichtgenaaid zonder verdoving. Ik lees de commentaren van Pom altijd pas als ik klaar ben, nu ik de site niet op kan en de teksten kreeg toegestuurd ontkom ik er bijna niet aan om ze te lezen. Het lukt me redelijk om ze over te slaan. Helaas zag ik hier in een flits het woord haiku, ik heb geen flauw idee waar Pom de haiku ziet, ik zie ze niet. Ik zie naald en draad en een oog waar die draad in moet en ontmaagding en, enne …. Opstandige liefde, het wrikken en plukken aan wat niet lukken wil zonder prikken.
wie is die jou
met wie je . . . ik heb geen andere jou dan jou met wie ik . . . in haar ogen leeft wantrouwen voor verhoor is geen dag vandaag ik trek mijn hemd aan haal de handen door m’n haar bij de oever waar we zitten glijdt ineens een windvlaag langs op een roeiboot zingt men queen het is die vlaag, nu is het zeker die haar optilt licht als een blad, een vlinder ijl als nevelwaas verdwijnt ze uit mijn zicht kijkt zelfs niet om
jako fennek
pom: ‘op een roeiboot zingt men queen …’ prachtig – verrassend gedicht. hoe in het hoofd van de immer jeugdige jako het altijd lente is. en hoe hij in alles schoonheid weet te ontwaren. bloot te leggen. tot ze weg vliegen. mooi!
jeanine: Jako Fennek
Al meteen constateer ik dat de puntjes achter de regels me wat hinderen. Ze doen wat puberaal aan. Verder heeft het gedicht wel vaart en absoluut potentie maar ik voel erg de drang om te gaan schuiven. Iets te haastig neergezet wat mij betreft. In tegenstelling tot het gedicht van Cartouche zie ik in deze inzending wel aanzetten tot haiku. Ik vis er een uit:
het is die vlaag
die haar optilt
licht als een vlinder
.
ijl als nevelwaas
verdwijnt ze uit mijn zicht
ze kijkt zelfs niet om
Goed, twee dus maar we gaan hier geen verhandeling over haiku houden daar zijn andere podia voor.
Een nieuwe computer, een ongebruikt toetsenbord, een ander geluid.
Het installeren duurt eindeloos, je keuzes bepalen ook. Maar heerlijk dat ie er eindelijk is. Een klein stil laptopje, zodat de schrijverij weer blij wordt uitgevoerd in plaats van met gezucht en gesteun om haperende toetsen en ander ongemak. En dan die voortdurende angst dat ie gaat crashen.
Maar uiteindelijk is het zoveel gemakkelijker om een tekst te maken, die ongehinderd door technische gebreken op je witte blad verschijnt. Wat zijn we toch afhankelijk geworden van apparaten, die de handgeschreven vellen zijn aan gaan vervangen. Ik kan nu ook niks meer aanvangen met een wit vel en mooie vulpen, die opgedroogd mooi liggen te wezen in hun speciale laatje.
Vroeger, ja ik ben inmiddels zo oud dat ik regelmatig vroeger verzuchtend uitspreek…vróeger is zo’n 40 jaar geleden, dat ik met kaarslicht, eindeloos veel sigaretten en dito drankjes mijn poëzie schreef, die dan in de ochtend afgekeurd en troosteloos werden verbannen naar een diepe la in mijn antieke bureau. Maar dat was in onze ogen romantiek, vele van mijn dichters vrienden beleden hun kunst met pen, potlood en papier. Die zweem van ongewassen, diepzinnige, denkende en armoe leidende dichtersromantiek van toen is vervangen door geile marketing en digitaal tot stand gekomen teksten. De oude doorgestreepte en slordige papieren vellen, de diverse try-outs van regels is vervangen door een cleane tekst, die geprint en al ontdaan is van zijn zwoeging, van zijn totstandkoming is de zichtbaarheid verdwenen. Die zijn opgeslorpt door de delete knop, woord voor woord, of door met highlight plak en knip vervangende teksten.
Omdat ook wat ruimere huizen dichtslibben en mij gevraagd werd om een bourgondische tekst te maken, ben ik in de lades vol handgeschreven vellen en uitgeprinte en nooit afgemaakte probeersels gaan struinen, omdat ik me een tekst herinnerde over karbonaadjes en stoofvlees.
De dichterspijn straalt uit die la.
De frustratie ook. De herinneringen zijn somber. Grappig, omdat ik bekend sta als een vrolijk mens, bij wie af en toe de melancholie toeslaat, maar op het juiste moment, met de juiste mensen.
Hierbij de handgeschreven tekst van een gedicht dat uiteindelijk bijgeschaafd en wel, uitgetypt en geprint in leven bleef.
