Pomgedichten.nl

zomaar een zondag in 020:  storm richting noord , glazen huis amstelpark, kinkerstraat en een been in een emmer in de diderotstraat in amsterdam west

het was me het zondagje wel. begonnen aan de witte wijn met bitterballen bij STORM – een tent bij de schellingwouderbrug als dat ding zo heet, richting amsterdam noord, een strandtent, stormachtige zandvlagen waar doorheen zeilboten op wieltjes vliegen met daarin jonge gehelmde mensen. een tent waar dertigers hun kinderen uitlaten en kadootjes in ontvangst nemen omdat ze iets te vieren hebben. waarschijnlijk omdat ze weer iets verder de dertig ingeschoven zijn. kadootjes van andere dertigers met kinderen die blij zijn dat ze hun kinderen kunnen uitlaten. uitlaten betekent niet meer naar omkijken totdat je kind aandacht vraagt door tegen je been te trappen. vier wijntjes en 8 bitterballen 25 euro 50. dat u het weet.

voor STORM aan de tai chi in het amstelpark. maar niet heus. een fotosessie tai chi. de ware kenner ziet natuurlijk dat de poses die ik ophoud of aanneem niets met tai chi te maken hebben. merik van der torren – een paar weken aan de tai chi – spreekt over een nieuwe wereld – ik ben vluchtiger. ik houd van de oude wereld – van storm en bitterballen – van kijken naar verschillen – ja mounir – ik houd van verschillen. en ik houd van bitterballen. en ik houd van heel holland bakt. met name de constatering in gemoedelijk zuidnederlands – zeg maar brabants – dat iets weer eens net niet GAAR was en dat de laagjes bovendien ook nog ontbraken. heerlijk! en heerlijk dat gerecht niet te hoeven opvreten.

voor het amstelpark nog naar de kinkerstraat. maar niet heus. een gedicht geschreven over de KINKERSTRAAT:

waar we liepen

het was in de kinkerstraat
zo een straat met winkels
met de hema ook

de kinkerstraat
nou ja zo ongeveer
zal het een andere straat geweest zijn

wat maakt het uit
het was een straat
ergens daar in de buurt

van de kinkerstraat
god kolere waar moet het heen
met dit gedicht

laten we het
voor het gemak
op de kinkerstraat houden

ik kan wel schrijven
de rhijnvis feithstraat
maar dat was het niet

we liepen door de kinkerstraat
als dit de rhijnvis feithstraat niet is
zei je

nee zei ik
dit is zeker de rhijnvis feithstraat niet
eerder nog de kinkerstraat

als je dan toch zo precies wil zijn

pw

het gedicht op FB geplaatst.  aan de reacties kun je mooi aflezen wie megalomaan in de wereld staat – die lullen alleen maar over zich zelf – en ook wie niet. er is nog hoop. ik tel veel meer invoelende reacties dan die ene megalomaan. vaak mensen die als ze een manifestatie bezoeken – en ze bezoeken natuurlijk alles wat los en vast zit –   als een boer in een weiland voor een vetgemeste koe op hun eigen gemaakte selfie staan,  zodat je zelf mag raden welke koe er nou weer achter die bontgekleurde selfiekop schuilgaat. ‘moet effe’  lees je dan.

ok even een lesje megalomanie: ‘Wie megalomaan is, ziet zichzelf als belangrijker of machtiger dan zijn omgeving of schrijft zichzelf bijzondere talenten toe. Soms is megalomanie een uiting van een sterk gevoel van eigenwaarde, maar de oorzaak kan ook zijn dat iemand zichzelf eigenlijk minderwaardig, onbetekenend of onbelangrijk vindt. In dit geval is de megalomanie een verdedigingsmechanisme van de psyche. De megalomaan sublimeert dan zijn minderwaardigheidscomplex in het tegendeel daarvan.’ je zal er maar mee behept zijn. ‘nee net niet gaar’ zouden ze in heel holland bakt zeggen in dat onverwoestbare brabants.

de zondag afgesloten in 020 west – een broedplaats aan de diderotstraat waar ook anke labrie exposeerde dit weekend. gewoon kunst. zoals kunst moet zijn. een been in een emmer en een woest naakt. wat wil een mens nog meer. het been  leverde nog twee gedichten op – een van max lerou en een van uw webmaster. zomaar een zondag in 020.

die van de bank

de fles wijn staat er nog
die van die dag die van de zon op de gele bank
die van de hand met bloed uit liefde
gebroken glas
die van een kunstbeen waarop nog tattoo moet
en van het kind met afstandsbediening als wapen
die van die dag
die helemaal goed was
zo goed dat ik zei

dat ik zei
dat ik gelukkig was

pw

en het schaap het scheert zijn eigen wol

dan zie je weer die kinderen
van iemand waarvan je had
gewild dat het een vage kennis was
maar nee het is een oude vriend

druppels van hetzelfde water weet je
nog een jaar of twee en ze steken
de vingers van een vrindje
in het open stopcontact achter de keukendeur

en weer zal er dat theelichtje zijn
dat uit zichzelf dichterbij de rand
van de tafel schuift en dan de hond
in brand het moet wel fikkie zijn

de film in mijn hoofd spoelt onvermijdelijk
en onverbiddelijk naar de dag waarop pa
een poot zal worden uitgedraaid en hij slechts
lachen kan – schaapachtig dat wel

ml

CHARLES STEIJGER laat deze nacht zacht zingen… RIK VAN BOECKEL altijd onderweg – FRANS TERKEN in een bergdorpje met bregje – CARTOUCHE schoon aan de haak in een herfstig zonderland – JOLIES HEIJ voor de dichters zonder naam – MAJA COLIJN bakt een eitje – JAKO FENNEK en zijn liefde

WEDSTRIJD GESLOTEN – we kunnen de straat op vanmiddag voor ieder 1. en voor de dichters die van de liefde schreven op de pom voor ieder 1 – dank jullie wel voor de mooie woorden – de prachtige gedichten – BREGJE zal er blij mee zijn. we wachten haar woorden in vrede af.

IEDER1 – wie wint de enige echte virtuele IEDER1-trofee op pomgedichten?

nederland heeft een nieuw gedicht nodig

schrijft u het?

bregje zonderland is deze week onze  jury voorzitter

wilt u ook voor nederland schrijven

voor IEDER1

want alleen als iets echt vanuit je hart komt dan bereik je ieder1

de gedichten niet te lang tenzij noodzaak – (of als u er een einde aan wil maken pak dan gerust nog eens lekker uit.)  u kunt uw gedicht als reactie plaatsen – onder ‘leave a comment’ – (even registreren, dan inloggen en dan uw reactie) – of stuur in voor zondag 1100 uur  onder ‘contact’. (zie rechtsboven) – ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar  verzekerd.

ga met me mee

ik wil je adem halen

omdat ik de talen ken

die we samen spreken

zuurstof nodig heb

pw

pom:  alsof we in limburg zijn – het land voor ieder1 – die prachtige rust tussen de heuvels waar het goed toeven is – natuur – aan tafel – wie goed doet goed ontmoet – geniet en straal mooi – dat het ook van binnen uit komt als het buiten zo mooi is.  en de woorden.

.

Bregje: Frans Terken:  ja, hoor eens, dit gedicht kan heel mooi worden, romantisch, lyrisch en vloeiend maar het is net of er iets tussenuit is gehaald wat er in hoort. Bijvoorbeeld strofe 2

waar ik afdaal van St. Martinus

tussen heuvels die gemoed bewegen – die het gemoed bewegen?

wandeling door dorp en holle weg ? is het de interpunctie die ik mis, bijv. een komma achter heuvels zodat ik lees, die het gemoed bewegen wandeling?

Ik vind het een mooi beeld, zeker en voel er iets bij, ook al zeker maar ik lees het liever iets directer, ja, ik denk dat ik het directe mis. Poëzie is niet per definitie indirect, dat is mijn bescheiden mening hier.

.

.

pom: het is weer een staaltje cartouche waar de mens warm van wordt. hier wordt een hart leeggeschud op zeldzame wijze. van die ene naar het vele naar ieder1. het is prachtig wat die vromen elke week weer uit zijn mouw schudt. maar deze week stijgen ook deze woorden boven haar uit, boven alles uit – zijn ze voor ieder1.

.

Bregje: Cartouche: Schitterend  gedicht dat een beetje wordt bedorven door de regel ‘breek me de bek niet open’ dat is me te plat. Dat je naast het schrobben van je pik toch nog tijd hebt gezien zoiets te schrijven doet me een ervaren pikwasser vermoeden. Lekker ook hè, dat je diezelfde pik er nog in hebt kunnen passen.

Ze worden net als vrouwen ouder maar het blijven jongetjes, die mannen.

Graag gelezen maar waak over wat ik je steeds al zeg, hou je in.

.

 

.

pom: ja heerlijk 020 waar alles en ieder1 het met elkaar doet. dank je wel jako- dat we het weer weten.

.

Bregje: jako fennek – De regel ‘kunnen vrijen op straat’ kan geschrapt worden, het haalt de vaart uit het gedicht dat verder een heel plezierig te lezen gedicht is.

Ha Pom, juist als je ’t niet verwacht, arriveer ik. Zo staat het in het contract. Het is alweer een half jaar geleden, zag ik. Hopelijk vind je deze wat. Gr Arie

[Arie Arriveert 24.09.2016]

Dietjes en datjes

Peter Kuipers Munneke. Kent u DIE uitdrukking?

Het is weer eens zover. Ik zit in mijn maag.

Wie, wat, waar, wanneer? DAT vraagt u zich wellichtelijk af, inzake de maag. Die, dat, daar, danneer! Het begon ooit met Vader Abraham (God hebbe zijn ziel, of is ie nog steeds niet dood?), die over een bescheiden kroegje in het havengebied zong: ‘Het enige wat je aan eten kunt krijgen DAT is DAAR een hardgekookt ei, maar de mensen DIE zijn DAAR gelukkig gewoon, ja, de mensen DIE zijn DAAR nog blij.’

Hoe was het ook weer, grammaticaliter? Iets met ‘voorlopige’ zinsdelen toch? Het voorlopig onderwerp bijvoorbeeld? Nee, dat betrof nog verdedigbaar dichtgetimmerde constructies. ‘HET is duidelijk, dat ik het niet meer precies weet.’ Vader Abraham, Pierre K. voor zedenzaakvrienden – ooit bouwde hij voor ene Wilma, die almaar op en aan hem moest zitten en in zijn baard moest kroelen, als het even kon voor de camera, en met wie het al voor de volwassenwording gierend verkeerd afliep, een klomp met een zeiltje (1969) – was in het geldzakken vullende wangedrocht ‘Daar in dat kleine café aan deze haven’ (1975) de Alzheimeramicale Vader van het zinsbouwkundige kortetermijngeheugen, met zijn ongrammaticale, daarenboven totaal overbodige demonstrativa en adverbia. (“Sorry: WAAR zei je onlangs dat DAT was?” “Ik zeg DAAR zeg ik buuf. Ik zeg DAAR buuf DAAR in DAT kleine café aan de haven DAAR.”)

‘De neonreclame DIE knipoogt langs ramen.’

“De wát ook alweer? Kom, waar had je het destijds over?”

“De neonreclame! DIE! DIE dus!”

“Ach natuurlijk. DIE! Nee, leer mij DIE neonreclame kennen. DIE neonreclame, DIE knipoogt er flink op los, ja.”

‘De trekkast DIE maakt meer lawaai dan de jukebox, een pilsje DAT is er niet duur.’

En het refrein DAT mag u meezingen. DAAR! In DAT kleine café:

‘DAAR in DAT kleine café aan de haven, DAAR zijn de mensen gelijk en tevree. DAAR in DAT kleine cafe aan de haven, DAAR telt je geld of wie je bent niet meer mee.’

(Gratis zuipen en nog anoniem ook, DAT dan weer wel.)

Ik kan nog meer aansnijden, maar wat er liedtekstueel aan DAT café DAAR aan de haven schort, DAT kleine ja, DAT is grofstoffelijke wel duidelijk. Toegegeven: die kroeg loopt als een trein. DAT DAN nógmaals weer wel. Pierrres dietjes en datjes zijn metrumtechnisch absoluut functioneel. Alle teksten van Pierre lopen trouwens. In ‘Zou het erg zijn, lieve opa’ (1971), een lied over de vleselijke liefde tussen grootouder en kleinkind in apocalyptische tijden, heeft hij omwille van het ritme lak aan de ovt’s in de zou-zinnen (‘Zou ’t erg zijn, lieve opa, als de wind niet meer waait’). Een Frank Boeijend (‘vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijijt’) of Acda & De Munniks (‘schoenmakúr bij dúh verkeerde leest’) zouden er nog puntjes aan kunnen zuigen. Ik mag hopen, om de zaak Pierre K. af te ronden, dat voornoemden direct na het wereldkundig maken van hun tekstgewrochten DIE bui wel voelden hangen.

Over bui gesproken (en ik ben het nu wel zat): laten we tot slot maar de meteorologische vooruitzichten van weerheer Peter Kuipers Munnike beluisteren. Altijd lachen. Peter, we houden het komend weekend wel droog toch?

“Nou Astrid… De zon DIE liet zich vandaag in de Randstad weinig zien. In het oosten DAAR viel zelfs af en toe een spat regen. Maar morgen DAN krijgen we een heel ander verhaal. Een klap onweer DAT kunnen we verwachten. In de noordelijke provincies DAAR zal de wind wat aanwakkeren. De temperatuur DIE zal zo ongeveer pak ‘m beet tussen de 15 à 17 graden liggen. Om het bij benadering te stellen. Want de satellietbeelden DIE verouderen snel.’

Tja. Ook in de weerpraatjes worden niet-bestaande gaatjes gevuld. Peter Kuipers Munneke: de Vader Abraham van de jaren tien. Hij zingt niet, gelukkig. En zo zijn er nog tig voorbeelden te noemen. Let maar eens op. Zelfs de taalpurist Arjen Lubach DIE bezondigt zich er om de drie zinnen aan, bezigt bijna zelf de ‘andersomliner’.

Ach, morgen dan lachen we erom. Dan huilen we weer om andere dingen.

Zou het erg zijn, lieve opa, als iedereen zo sprak?

“Neeee, mijn kleine meisje. Als jijij maar van me houdt.”

“Jaaa, mijn lieve opa. Als jijij maar van me houdt!”

 

 

en al dat water
moet nog terug vandaag
naar engeland
het is bijna eb, ik weet het

pw

POMgedichten presenteert de donderdag column:

VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!!

Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.

Uit onderzoek blijkt dat vijfentwintig procent van de mannen in Nederland vreemd gaat. Denkt u daar gerust eens over na als u in een romantisch restaurant zit of op het schoolplein staat om uw kinderen weg te brengen. Van de acht stellen in het restaurant zijn er dan twee waarvan de man vreemdgaat. Om dus nog maar te zwijgen van de vreemdgaande mannen die de kinderen van anderen wegbrengen ’s ochtends….

Deel 149. Trouw

Het grappige aan de cijfers is, dat het altijd weer kringen buiten de mijne moeten zijn waar dit zich allemaal afspeelt. Of dat al mijn vrienden dit verzwijgen voor me. Maar dat geloof ik niet.

Notoire vreemdgangers vermoed ik wel altijd onder de wat hogere middenklassers bij ons in de wijk. Zeker onder de jaarclub- en dispuutjongens. Verder verdenk ik ook die mannen die reeds met een tweede leg bezig zijn. Die twee groepen zullen dan ongetwijfeld compenseren voor ons sukkelaars. Daargelaten dat wat zij doen ons tot paljassen zou maken. Een fervent voorstander van vreemdgaan of promiscue gedrag ben ik namelijk niet persé.

Voor een vrouw kan trouw in de relatie een heel belangrijk onderwerp zijn. Het is één van de kernwaardes waarom ze een man graag bij zich heeft. Ook al is de humor nog zo leuk, de seks nog zo lekker, is hij de beste vader van de wereld en is zijn kookkunst als Van Gogh in de keuken, als hij niet trouw is, is het over met de relatie. Blijkbaar is het dus wel een beslissende factor. Een gevalletje van op leven en dood waar het relaties aan gaat. Maar wat houdt trouw dan eigenlijk in?

Je zou het kunnen zien als een stukje exclusiviteit. ‘Met mij en geen ander’. Dan zou het de vastlegging van een stukje persoonlijk bezit zijn. Daarnaast zou je het kunnen zien als een verzekeringspolis. Je bent me nu trouw, dus blijft me dat ook. Trouw lijkt hiermee randvoorwaardelijk, maar wel bepalend in het wel of niet van een relatie. Als iemand enkel en alleen maar trouw is, dan kan het nog wel eens een vreselijke partner zijn, waar je je maar van af moet vragen of je daar je dagen wel mee wil slijten. Trouw wordt op deze wijze toch wel een discutabel onderwerp.

Het nut dat ik er van in zou kunnen zien is de intentie van onbepaalde tijd. Je doet gevoelsmatig een toezegging dat je voor een niet te overziene periode tijd wil doorbrengen met iemand. Die tijd vul je dan verder weer met de essentie van een relatie. Als je weet dat een relatie slechts een bepaalde houdbaarheid heeft, dan is er geen sprake van trouw, als in de zin van wat hierboven van gesproken wordt. Het meest absurde voorbeeld hiervoor komt uit de Arabische wereld, alwaar je kan trouwen voor vierentwintig uur met een prostitué opdat je er seks mee kan hebben. Dat is zogezegd voor bepaalde tijd. Maar of het iets met trouw in wat voor zin dan ook te maken heeft. Ik betwijfel het.

Het is dus de intentie van tijdloosheid die trouw waardevol zou kunnen maken. Niet het karakter van een exclusief verzekeringscontract. Dat is een zakelijke transactie. Een man die twijfelt of hij trouw kan zijn, hoeft eigenlijk niet over een andere vrouw in zijn leven na te denken. Daarvoor zal hij op zijn minst twee keer zo trouw moeten kunnen zijn, als dat hij zichzelf blijkbaar inschat. Voor wat mezelf betreft, ik ben geen verzekeringsagent. Ook pretendeer ik geen exclusiviteit. Maar dat er mensen zijn, waar ik voor onbepaalde tijd het leven mee wil delen, dat weet ik zeker. Laat dat dan mijn trouw zijn.

Tenslotte nog dit. Uit ander onderzoek blijkt trouwens dat tachtig procent van de vrouwen vreemd gaat. Maar daarover later meer.

So true
Funny how it seems
Always in time, but never in line for dreams
Head over heels when toe to toe
This is the sound of my soul

I bought a ticket to the world
But now I’ve come back again
Why do I find it hard to write the next line?
Oh, I want the truth to be said

(Ha-ha-ha, ha-ah-hi)
I know this much is true

(‘True’, Spandau Ballet, 1983)

Boris

In 1929 schreef Maurits Dekker onder het pseudoniem Boris Robatsky

“Waarom ik niet krankzinnig ben”, een pleidooi vanuit het gesticht

voor drie psychiaters.

Het verhaal toont de dichter van de bundel “Schaduwen”,

zijn hopeloze liefde, de afschuwelijke minnaar van haar,

diens verschijning en verdwijning in het luchtledige

en nog veel meer; zijn bezoek aan Doctor Oerroesow en

hoe de stenen bijl….

Boris is niet krankzinnig, al zit je er niet voor je zweetvoeten, zeggen ze.

Goed boek.

tring, luidde het welrinkelend in huize heij. spreek ik met ut tuinhuis van radovietsj? sprak een mij niet geheel onbekende stem. dat tuinhuis bestaat alleen in de column, bentsion, sprak ik onze beroepsluisteraar bestraffend toe, wanneer leer je als rechtgeaarde dichterfluisteraar nou es fictie van werkelijkheid te onderscheiden? o, maar bestaat radovietsj dan ook niet? klonk het teleurgesteld. wis en waarachtig, zei ik, de echte radovan is… waar is ie? klonk het furieus in de hoorn, ik wil zunne bakkes verbouwen omdattie jou zo maar in een oostenrijkse politiecel hep laten verkommeren! wat denkt die kwakzalver van den geest wel niet? dat ik voor één gat te vangen ben? als beroepsluisteraar weet ik immers dat zijn powezie niet deugt, dat hij jou verdriet doet en onder de plak van zunne geilsoldate zit. ken ie die niet aan mij overdoen? ik zit al tijden zonder vrouw, ik zou best die tietjes wel es uit dat rode mantelpakje willen zien springen.

ach toe, suste ik, ik zal je aan deur voorstellen op voorwaarde dat je de natuurgenezer met rust laat, gesteld dat hij jou met rust laat as je met je tengels aan zunne wijf komt want die balkanmannetjes zijn haantjes die hun eigen en andermans vrouw besprenkelen, maar als een ander het doet ligt de buks met hagel maar al te fluks klaar. daarom wil ik hem ook naar de eeuwige jachtvelden helpen en jou uit je lijden verlossen! riep de beroepsluisteraar met het schuim op de lippen dat ik het door de telefoon kon horen bruisen. Radovan zit nog altijd in de scheveningse gevangenis, verzuchtte ik, waar hij wordt bewaakt tegen hatefans als jij, pingpong speelt, jolijt heeft met medegedetineerden en exclusieve interviews aan gerenommeerde kwaliteitssites geeft. kijk maar, zunne kop staat levensgroot in die zeit, dus hij bestaat wel degelijk. ik zal wel overspannen zijn, sprak bentsion iets gekalmeerd, maar de laatste tijd zie ik die kuif werkelijk overal.

waar ik eigenlijk voor belde, ik wil naar de nacht… vergeet het maar, gaf ik, al die beroemde dichteresjes zijn al vergeven aan potige hangmannen in de foyer. ze houden jou aan hun lipjes gekluisterd tot je mot ejaculeren en dan gooien ze je eruit als net toevallig de laatste trein is vertrokken dat je op het station de prullebakken met ander ejaculerend gespuis moet delen. maar ik kan toch wel in hotel heij terecht? vroeg hij gemelijk. normaal gesproken wel, alleen ben ik er niet om de deur voor je open te doen, je kussens op te schudden noch een eitje te koken, ik heb een reünie van het poweziebusschoolreisje en een bundelpresentatie. ach laat ook maar, wuifde ie, ik vrees de nacht en de chaos, ik ga een die zeit kopen en me boven radovans kuif aftrekken om vast in de stemming te komen. voor wat? vroeg ik verward. dat ik al ge-ejaculeerd heb voordat ik een bezoekje aan de geilsoldate breng, om zeker te zijn. veel succes, zei ik en hing op om me met dichters te gaan verpozen.

waar hangt de grote baas eigenlijk uit? vroeg ik arie van egmond op het terras bij eijlders. ik heb munne gage al maanden niet ontvangen waardoor ik de doktersrekeningen voor mijn liefdesverdriet en onderhuidse jeuk wegens chronische irritatie niet meer ken betalen. val me niet lastig met je probleempjes, morde arie, alsof ik de roeptoeter van de baas zou zijn. tenzij je even op mijn fluit wilt spelen. waar de baas ook is, ik mag het in ieder geval niet verklappen. misschien heppie stuivertje gewisseld met jou in die politiecel, opperde MARCO ARBOUW. het zou zo maar kunnen, peinsde ik, radovan is werkelijk tot alles in staat. plots veerde ik op. maar das een daad van liefde! als hij mij heeft uitgewisseld tegen de baas houdt hij toch van mij! hou je mond, blafte arie,

daar is iets gaande. en hij stierde met wapperende manen het café in. ook wel nieuwsgierig geworden begaf ik me in zijn kielzog en toen ik me door de mensenhaag had gewurmd stond ik oog in oog met remco campert. o grote meester, hoe kan ik van u powezie leren schrijven? piepte ik. hij gaf evenwel geen antwoord maar keek dwars door me heen en beende toen met antoinette sisto en katelijne brouwer aan den arm eijlders uit. je zult het met mij moeten doen, kwam jako fennek met zijn hand al op mijn kont. onder het genot van een alpenbittertje voor mij en mijn lollie voor jou wil ik je de fijne kneepjes van het vak best bijbrengen.

Catelijne schrijft:

NOOIT MEER

me inzetten

voor kees godefrooi

paar dagen geleden was er een dingetje door kees godefrooij georganiseerd op de boot (van Catelijne)  HET EINDE VAN DE WERELD – een open podium –  we begrijpen dat catelijne de boot mocht openen– catelijne mocht de drank aanslepen, catelijne mocht presenteren, geluid doen licht podium etc etc maar verder moet ze toch echt – aldus KEES GODEFROOIJ – der bek houden.

kees begrijpen wij nu  – was erg hartelijk naar onze lieve catelijne toe: ‘WAAR BEMOEI JE JE EIGENLIJK MEE!’ citeren we kees uit zijn mails aan Catelijne.  en verder lezen we  kees godefrooijs lieve woorden aan Catelijne:

‘Ben je nu zo ver gegaan om de mensen aan te schrijven en te vragen of ze naar het open podium komen… Waar bemoei je je eigenlijk mee? Het is jouw taak om te openen, voor de rest niks…’

ook max lerou is helemaal klaar met kees. dezelfde KEES GODEFROOIJ – de vlees geworden hartelijkheid van 2 meter 12. max stoort zich aan de door kees godefrooij gecomponeerde uitnodiging voor de  Eijlders dichtmiddag:

‘en dan had ik het nog niet over dat paternalistische toontje he:
“Dus bereid je goed voor op een vlekkeloze voordracht (misschien wel uit je hoofd ?)”
uit mijn hoofd? uit mijn reet kan hij het krijgen’

eerder schreef max:

literair café – broedplaats voor duizendjarige eieren of gewoon een graf gemaakt van houtskool en ongebluste kalk?

…en wanneer ze dan horen dat je wel eens een gedichtje schrijft, meteen vragen of je ervan kunt leven…

gewoonlijk verwijs ik dan naar de boterhammen met eer die mij worden toegeworpen, maar vanaf nu kan ik evengoed citeren uit een e-mail van een gerenommeerd literair café. naar verluidt is daar ene Kees aktief.
Kees houdt van boekies, bundeltjes door anderen geschreven liefst en die wil Kees wel uitgeven. nou ja, uitgeven, hij mag zich graag uitgeven voor iemand met hart voor de zaak. driemaal raden wiens zaak.
zo’n beetje een jaar na datum schijnt er dan eindelijk iets te bestaan dat voor een jubileumbundel door moet gaan.
het zal zondag met enige bombarie worden gepresenteerd waarbij men hoopt en verwacht dat maar liefst 68 dichters geduldig in de rij gaan staan, om hun zo welwillend gedoneerd werk te mogen voordragen.

Uit de e-mail van Kees c.s.:

– Elke dichter krijgt (in volgorde van plaatsing in de bundel) de gelegenheid zijn/haar gedicht voor te dragen.
Dus bereid je goed voor op een vlekkeloze voordracht (misschien wel uit je hoofd ?).
Geen inleidingen of inleidende verhalen, want dat gaat af van de tijd voor de volgende dichter(s).

De bundel kost € 7,50 is die middag vanzelfsprekend te koop. –

het antwoord lijkt me duidelijk. dichters blijven leven dankzij dat ommekantje met eer.
indien gewenst schuifkaas zelf meebrengen.

Max Lerou

reactie moos eerland: Worst Kees scenario?