pomgedichten.nl

bij het thema – vriendschap – PW 2023 -wie wint de enige echte virtuele vriendschapstrofee op pomgedichten punt nl?

TON HUIZER: je weet immers nooit
FRANS TERKEN – naast elkaar door licht en donker
RIK VAN BOECKEL – vrienden dichten in verzen

ach laten we meevaren in de vaart der volken – vriendschap als thema van de poëzieweek – dan ook op pomgedichtn punt nl ! – hopen we ook op een vriendschappelijke bijdrage van ons alle ditmar bakker – zolang al niets van hem vernomen – en van u ! lieve vrienden – maak pomgedichten deze week tot een belevenis. X – de dichter van 010 ton huizer gaat u voor. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

Beste Pom,
Bij het thema vriendschap past zeker ook het aspect ‘verloren vriendschap’
Vertrouwde namen van wat mensen om je heen die er altijd voor je waren
en die nu geruisloos voortbestaan op de zwaartekracht van ons geheugen.
Prettig weekend, Ton

**We-Phone**

Verbinding verbroken
een zeis op de lijn

maar ik zie ze nog
steeds
op een schermpje

dicht bij mijn huid
ze gaan waar ik ga
ik wis ze niet uit

althans nu nog niet
dat komt later wel
je weet immers nooit

de techniek gaat zo
snel…

Ton Huizer

**ook daar**

kom ik je in buenos halen
van de rio de la plata
ja ook daar
maakt niet uit

dansen we
door het vondelpark
zoals alleen geliefden dansen
ik ga voor de mordida

klimmen we
in alle bomen
ook in de jonge dichte

schreeuwen we
middeleeuws
olla vogala van de daken

pomwolff/ pw 2023

Dag Pom,
Schreef al een bijdrage voor het thema, vriendschap die was, en ook is, postuum dan toch.
Warme Weekendgroet,
Frans

Vrienden begroet
– voor Joop –

‘Vrienden begroet het leven’
zei je het glas geheven monter
we maakten het een motto
in onze samenspraak

zo traden wij de dagen tegemoet
gaven elkaar als goede vrienden
over en weer warme en inspirerende
woorden om tijd en kou te lijf te gaan

tekens van wellevendheid
steeds een groet om van elkaar te horen
te zien wat het leven ons bracht
dat samen tot poëzie te maken

met woorden afgemeten en gewogen
gingen we naast elkaar door licht en donker
als volgden we de schaduw van onszelf
schaduw van een levende vriendschap

© FT 19.01.2023

**De toets van vriendschap**

De toets van vriendschap
in hoofd en hart zingt de wereld rond
zo blijven wij gelukkig en gezond
gevend lerend nemend en sprekend

wennen aan die kennis is de gift
van de tijd zij speelt en gedijt
wordt vriend of vriendin met gemak
brengt vriendschap in vervoering

vrienden dichten in verzen
muziek is een goede vriend
vriendschap leidt vaak
tot allesomvattende levens
van jarenlang tot sinds kort en prachtig

‘t ritme van de tijd treedt ons hart binnen luisterend naar elkaars lieve woorden uitgerekt tot zinnen kan vriendschap goed beginnen.

Rik van Boeckel

het maakt VON SOLO allemaal geen sodemieter meer uit : ‘De kruiden in het koelvak bij de Albert Heijn net zo veel als het onkruid tussen de tegels in de tuin. De poes of de kater. Een blanke of een klootzak. Een neger of een vriend. Een Dacia of een Lancia. Educatie of ejaculatie. Idealisme is geen haar beter dan nihilisme…’

Tot voor kort was ik er van overtuigd, dat het belangrijk was om ‘goed te doen’. Specifiek door te zorgen voor andere mensen en te zorgen voor een leefbare wereld. Verder valt het zorgen voor dieren er ook onder. En het zorgen, dat de wereld net een stukje beter wordt, door mijn bestaan op aarde. Dat klinkt allemaal redelijk vaag. In de praktijk kwam het neer op het voordragen van poëzie, het maken van een paar films, het pogen op te voeden van een paar kinderen, het betrachten een lieve en goede levensgezel te zijn, gezond te leven en toch ook soms de teugels te laten vieren, op tijd vegetarisch te eten, niet te vliegen, duurzame producten te kopen of helemaal geen dingen te kopen en positief te zijn. Daarnaast ook van tijd tot tijd activistische uitingen doen en discussies aangaan tegen het kapitalisme.

Maar dat is nu voorbij. Ik heb nagedacht over de definitie van ‘goed doen’ en de zin van het leven. En weet je, of je nu ‘goed doet’ zoals ik dacht hoe dat moest, of gewoon de wereld naar de bliksem helpt, het maakt allemaal niet uit. Niets maakt uit. De waarde van de mening van een kapitalist is net zoveel waard als die van een anarchist. Die van een vleeseter net zo veel als die van een vegetariër. Die van een fascist of een neo-liberaal net zo veel als die van een communist of een socialist. Er is geen goed of kwaad. Dat is enkel wat je jezelf wijs maakt. Vroeger had je daar het geloof voor. Nu mag alles. Dus zijn ook goed en kwaad niets anders dan een mening meer. De meeste stemmen gelden soms, als het uitkomt. Dus ben ik bereid me daar aselect, gewoon naar te gaan voegen.

Zoals Iggy Pop al zong: ‘Well, I’m just a modern guy’. Of een ‘Passenger’ voor mijn part. Ook dat maakt niet uit. Als je kind bent, ben je schizofreen. Jantje lacht, jantje huilt. Als je in de puberteit zit, dan rommel je maar wat aan en probeer je jezelf naar de knoppen te helpen. Als je ouder wordt, probeer je wat op te bouwen en dat lukt maar zo, zo. Dan takel je af en verstoot de wereld je weer en uiteindelijk ben je er niet meer. Wat maakt het dan allemaal nog uit. Wat is die hele zogenaamde beschaving dan waard. Met z’n wetten en z’n politiek. Met z’n genot en z’n lijden. Met z’n duurzaamheid en z’n afbraak. Onder de streep kloot de hele wereld maar wat aan. Van de rat in het riool, tot de pakkenman in z’n mooie Tesla. Wat maakt oneerlijke verdeling dan uit? De één z’n brood is de ander z’n dood. Zo gaat het toch gewoon. Als er iets goed of slecht is, dan is het gewoon de max te accepteren dat het is, zoals het is.

Velen hebben de boot al stuurboord of bakboord pogen te laten gaan. En telkens is het enkel de stroming of de wind, die het uiteindelijk voor het zeggen heeft. *Spielerei*. Lang heb ik de illusie gehad een goed mens te moeten zijn. Overtuigd als ik was van mijn morele gelijk. Pas nu zie ik, dat ik een dwaas was. Iedereen had namelijk gelijk. Iedereen die het met me eens was, maar ook iedereen, die het er niet mee eens was. De kruiden in het koelvak bij de Albert Heijn net zo veel als het onkruid tussen de tegels in de tuin. De poes of de kater. Een blanke of een klootzak. Een neger of een vriend. Een Dacia of een Lancia. Educatie of ejaculatie. Idealisme is geen haar beter dan nihilisme. De onrust in me, was net zo wel de stilte. De bomen in het bos hebben net zoveel gelijk als de bosbrand.

Hoe ik dit alles aan mijn, door de dwangwereld geïndoctrineerde, kinderen moet uitleggen weet ik niet. Misschien is het ook het beste dat gewoon niet te doen. Beter vliegen we vanavond naar Ibiza en eten we een dikke steak, terwijl we onder de coke een dansje doen in de afterclub. En daarna door naar Moskou om ons aan te sluiten bij de Wagner groep voor de Götterdämmerung. Het enige dat goed is, is alles. Het spel te spelen, door het niet te spelen.

Verder heeft het toch geen zin.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Merik van der Torren leest Sigmund Freud

Enige tijd geleden sloeg ik het boek Traumdeutung van Sigmund Freud, de grondlegger van de psycho-analyse, weer eens op.
Die nacht kreeg ik deze droom over mijn vroegere psychiater, groet, Merik

**Droom 25**

Vannacht kwam ik hem weer tegen.

Ik had hem in decennia niet gezien,
hij was weder opgestaan,
mijn oude psychiater.

Ik lag naakt met hem in bed.
Het schemerde en ik vertelde hem
van de dolende mannen in het park.

“Nooit geweten, “ zei hij,
“ En dat vertel je me nu!”

Merik van der Torren

Peter Posthumus: ‘De geur, de schaduw in het oude huis / de kamer, de zon…’

De geur, de schaduw
in het oude huis
de kamer, de zon
die er naar binnen viel
waar ie z’n moeder
hoorde zingen

totdat er mannen kwamen
een auto en ook een vrouw
toen zijn moeder
en hij zijn moeder
nooit meer zien zou

nog altijd slaapt ie
met z’ n rug naar het leven
dat hem zo’n pijn deed
die levenslange leegte
een wrede droom
en de wereld een fantoom

Peter Posthumus

Peter Berger: ‘Inmiddels tikt de thermometer bijna de twaalf aan. Even nog en het is behaaglijk want dat begint hier bij twaalf. Vijftien is luxe…’

Alles wit. Bomen wit, het weiland wit; de horizon verhuld door ijle mist. De vannacht stijf bevroren beukenhaag kraakt in z’n voegen onder een inmiddels druipende laag sneeuw. Gisteravond druilde het vlokken witte drek maar zelfs de kleinste wegjes waren goed begaanbaar. De reistijd een uurtje langer dan normaal want sneeuw en groot licht zijn nu eenmaal geen beste vrinden. Tractors hebben goed werk verricht. Als sneeuwschuivers vermomd. Chapeau. De laatste paar honderd meter uitgezonderd. Glibberglad. Stuurmanskunst. Vooral niet remmen. Nachtrust bij drie celsius is ook een uitdaging. Bij voorkeur slaap ik bloot. Naaktheid zonder lust. Meestal. Maar dat was vannacht een brug te ver. Er moest een trainingsbroek en dikke trui aan te pas komen. Inclusief capuchon. En dan nog. Whisky. Woelmuis. De wollen deken bovenop het dikke donzen dekbed ben je dan zo kwijt. Of allebei. Wakker van kou. Inmiddels tikt de thermometer bijna de twaalf aan. Even nog en het is behaaglijk want dat begint hier bij twaalf. Vijftien is luxe. Het lijf moet nog wennen. Een dag of vier. Dan zullen ook de muren zijn opgewarmd. De houtkachel rochelt en kraakt en de cheminée braakt een sliertje witte rook. Een waterig zonnetje breekt door. Zometeen naar de super. Als ik straks terug ben is het gras weer groen.
\
Peter Berger

wie ‘wint’ de enige echte virtuele ‘sobere woorden’ trofee op pomgedichten punt nl – vrij naar een dichtregel van de deze week overleden dichter John Zwart

we lezen hieronder prachtige gedichten – momenten van afscheid enerzijds maar ook dichters die de geciteerde woorden van sober zijn en sober schrijven van john zwart als het ware als een opdracht in praktijk hebben gebracht -hoe je ook over de overledene van hernehim moge denken – een mens kent vele kanten – we lezen hieronder indrukwekkende gedichten van tijdgenoten – dichters die de overledene een laatste groet brengen. vaak ook puttend uit de memorabele momenten van een of meerdere ontmoetingen. rik van boeckel schreef mij dat hij buiten mededinging mee deed aan deze wedstrijd. maar deze wedstrijd is eigenlijk nooit een wedstrijd en vandaag al helemaal niet. je zou er bijna voor willen sterven om zo een prachtig eerbetoon als kado mee te krijgen – dichters dank jullie wel voor de poëzie. jullie sobere woorden van troost bij dichters vergankelijkheid.

Ton Huizer – i.m. John Zwart
Frans Terken – de laatste boot
Rik van Boeckel -in het poëtisch hart
Alja Spaan – voor dichter, schrijver, vertaler, organisator, wereldverbeteraar, ex-zeeman
Luk Paard – RIP John
Rob Mientjes – Sober niet somber
Peter Posthumus – Zing zeeman, zing met de zee – zij liet je leven
Ien Verrips – niets dan wit
Anke Labrie – je weet de woorden niet
Vera van der Horst – een korreltje zijn
Jako Fennek – en de wind die alles aarzelend streelt

JOHN ZWART: “woorden moeten sober blijven – met witregels…” –
woorden van de deze week overleden dichter John Zwart – op de beelden te zien bij zijn laatste optreden op het einde van de wereld – op ‘de boot van’ Catelijne.

deze week nemen we de oproep van John Zwart tot sober zijn als onderwerp in de zondagochtend – ‘wedstrijd’* op pomgedichten punt nl – wie wint de enige echte virtuele ‘sobere woorden’ trofee op pomgedichten punt nl – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

* wedstrijd in de zin van poëzie is nooit een wedstrijd – in de zin van een bespreking van ingestuurde gedichten of memorabele poëziemomenten als vandaag een IM.