Natuurlijk. Pom Wolff staat bekend om zijn associatieve, vrije stijl, waarbij beeldspraak, klank en onverwachte wendingen een centrale rol spelen. Zijn gedichten zijn vaak fragmentarisch, zintuiglijk, licht absurdistisch en bevatten soms een ondertoon van melancholie of vervreemding.
Hier is een gedicht in die stijl:
⸻
tijdens het vouwen van de maan
de stoelen stonden recht als herinneringen een vis gleed uit mijn ooghoek – blauw van binnen, alsof hij iets wist
ik hield een lucifer tegen de wind maar de wind was vergeten waarom
onder mijn nagels kraakte het grind van gisteren, of misschien van een droom met te veel regen en een vrouw die nergens begon
de tijd droeg een hoed met gaten erin alle uren vielen eruit behalve die waarin je niets zei maar alles hoorde
ik liep niet naar voren niet naar achter maar langs de rand van je afwezigheid zoals een mier langs een god
⸻
Laat me weten als je graag een gedicht wil met een ander thema, of in een iets andere toonaard binnen Wolffs stijl.
met de dik gedrukte regels kan ik leven.
gisteren misschien was het die droom met te veel regen en een vrouw die nergens begon
de tijd droeg een hoed met gaten erin
alle uren vielen eruit behalve die waarin je niets zei maar alles hoorde
de dichters bedank ik voor de bijdragen. deze week geen wedstrijdwoorden. de woorden in dit item zijn allemaal gemeend en uit het hart – een dankwoord aan de dichter – zanger – die voor velen een leven lang meeging en in zijn poëtische songs nog wel een tijdje onder ons blijft. wie leonard niet kan waarderen kan van alles zijn, een goed mens ook nog wellicht, maar een dichter is hij of zij niet. dank jullie wel.
vrij naar ‘dance me to the end of love’
ons eerbetoon aan het leven is dat van hongerige honden die hun bot afstaan draag ons door de hel tot we zekere oevers vinden wees voor ons de merel die de hoogste takken zoekt dans ons naar de vloedlijn van de liefde laat ons schreeuwen in woestijnen de ooggetuigen zingen
jako fennek
eerbetoon (maar ook een lesje spint) van DITMAR BAKKER
_ – – _ (-) A
_ – – _ (-) A
_ – – _ (-) A
-_ (-) Xn
dichteres MIRJAM AL heeft laten weten op zondag een eerbetoon af te geven
met een eerbetoon van MAX LEROU: het zijn altijd de verkeerde
met een eerbetoon van MARTEN JANSE: blauw als de jas die zij droeg
met een eerbetoon van MERIK VAN DER TORREN: laten we lachen en schreeuwen
met een eerbetoon van JOOP KOMEN: nu mijn idool is overleden weet ik pas wat sterven is..
met een eerbetoon van RIK VAN BOECKEL: door de brokate hemelpoort
met een eerbetoon van CARTOUCHE: je rookmond, je stem een bezwering
we kunnen lisan lauvenberg citeren die ooit eremetaal won in de zondagochtendwedstrijd over een regel van de dichter cohen: ‘En toen zag ik jouw thema, en heb het nachtgedicht geschaafd tot wat het nu is, niet af, maar in werking, zoals het verdriet. Dank voor de prachtige song van Cohen, ik was even weer helemaal gelukkig. Liefs Lisan.’
”and you who had the honor of her evening”
misschien bent u ook aangeraakt door de zanger, de dichter leonard cohen die over mensen zong – over zoveel – stuur uw gedicht – uw eerbetoon aan pomgedichten@gmail.com
of u kunt uw gedicht als reactie plaatsen – onder ‘leave a comment’ – (even registreren, dan inloggen en dan uw reactie) – of stuur in voor zondag 1100 uur onder ‘contact’. (zie rechtsboven) – ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.
.
zoveel
het zijn de mensen
die weten dat er mensen zijn
het broze lijf naar zoveel nog
dat er geen grenzen zijn
en in elke dag een begin
pw
.
groeigedicht bij de overgang van leonard cohen
namen die we lezen in de sterflijst van de dag het zijn altijd de verkeerde
nooit eens staat er mark edith halbe of jetta voor mijn part was het diederik geweest nee
lezen we godverdomme weer van leonard na eerst al david habakuk marnix joris gerrit met de grote snor leo lou maarten rutger gerrit zonder snor adriaan harry rudy ramses en simon mies gerard jan hugo en anders is het johnny wel – die van de kicks
zal je zien dat morgen alsnog de naam van een klootzak opduikt en dat ik er dan niet ben om die te lezen
ml
Blauw als de jas die zij droeg achter papierdunne wanden in het hotel waar ik mij nooit thuisvoelde, in het land waar ik niet woonde, in de rol die ik niet speelde
Jij wilt het donkerder? Blaas dan de kaarsen uit! Juist waar de barst zit glijdt het licht naar binnen Ik voel mij de sergeant die straks voorgoed verdwijnt
Ik twijfel aan het lot omdat het onbeholpen onvoorspelbaar en ook onbegrepen toeslaat Dood, daarentegen, was ook voor mij voorspelbaar
Marten Janse
I.M. Leonard Cohen
Jaren geleden liep ik met Suzanne langs de rivier te wandelen,
nu mijn idool is overleden weet ik pas wat sterven is..
So long Marianne
Ik zwierf maar miste ieder doel. Het leven was voor mij een doos vol avonturen. Tot jij koos te leiden, onbarmhartig koel.
Ik weet het wel, ik trouwde jou in tijden, onbezorgd en vrij. Wij zweefden, maar ik voelde mij langzaam verankerd aan een vrouw.
Jouw brieven vormen nu de draad naar een verleden zonder haat. Soms zachte pleisters, soms een kerf.
In mijn hoofd gonst Leonard Cohen, als ik weer eenzaam, doelloos zwerf, klinkt snijdend: “So long, Marianne.”
Joop Komen
—
Het nimmer laatste lied
Er is geen tijd meer voor hen die sterven als dichters troubadours van het nimmer laatste lied
so long Leonard als je met Suzanne wandelt door de brokate hemelpoort waarachter de zusters van genade wonen luisterend naar jouw dichtzangstem
je zingt neuriet met de melancholieke intonatie van de eeuwig geboren verteller oh Lady Midnight ik was een man ik ga nu maar ben bereid om te gaan als een gelukkige partizaan de wind waait over de graven neemt mijn stem mee
zo ging die tijd voor hem zijn hoed en regenjas hangen voor altijd aan de kapstok van zijn geschiedenis.
Rik van Boeckel 12 november 2016 RIP Leonard Cohen
(in a class of one’s own)
Boek van verlangen
Winterman, novemberregen, hoelang ik jou bleef volgen, bard van mijn hart merrie die mij meenam in het zadel van ballades stapte ik in een lawine ze dekte mijn ziel
kwikzilverogen en gezangen als rijmen je rookmond, je stem een bezwering denken ze echt ze kunnen je begraven de aarde in donkerte laten verdwijnen
ik leefde met een kind van sneeuw als partizaan, soldaat in een loopgraaf bevocht ik elke man die ik tegenkwam tot de dagen kouder en kouder werden ik was alleen
een halte, een statie op je weg ik weet ik ben niet de laatste liefde, als je wilt dat ik niet meer spreek, stil zal ik zijn wil je dat een stem oprecht is laat me op deze plat gebroken heuvel
meezingen van liefde, haat en weemoed naar de rivier waarheen jij mij leidde de vogel op de draad, de rollende steen de nacht die niet overgaat, nooit meer dezelfde, ik, die de eer kreeg, Suzan Lisan, een stuk van je avond te zijn
in alles
zit een barst, dat is de kras waarlangs het licht binnenglijdt en de vogels, ze zongen ze zingen bij het breken van de dag, maak een nieuwe hoorde ik ze zeggen, blijf niet staan bij wat was of komen gaat
Hineni, hier ben ik, heer, bevlekt en bezield dat is zoals het is, zoals iedereen weet een goede manier om gedag te zeggen stof te over, meer dan as, een boek van verlangen, een slaapliedje
van liefde die haar eigen weg kiest halfweg – in eenenveertig verzen- nooit zelf overgaat
11-11-2016 Cartouche
Pom, liefste, Stilgezeten heb ik níet, nu ons wederom een grote bard ontvallen is. Ik stuur je hierbij een spintje toe. Een wat? Een spint. Wat is een spint?
De vorm:
_ – – _ (-) A
_ – – _ (-) A
_ – – _ (-) A
-_ (-) Xn
Uitgaande van de choriambe (drie in totaal per stanza), waar een onbeklemtoonde lettergreep aan vastgeplakt kan worden, maar die niet noodzakelijk is. Het maakt het geheel makkelijker, omdat mannelijk en vrouwelijk rijm allebei gebruikt kunnen worden. Het rijm dan: hierboven staat schematisch een stanza van de spint, bij herhaling naar stanza twee, drie, vier, ad infinitum, verandert rijm A in rijm B, rijm C, rijm D, ad infinitum. Deze zijn steeds in drietallen gelijk. Dan het X-rijm waar elke stanza in een jambe mee afgesloten wordt. Ongeacht het aantal stanza’s blijft deze rijmklank (mannelijk) gelijk.
I.M. Leonard Cohen
Leonard Cohen, -ik ben een fan- beter qua stem dan Maywood,
Uit het meerdelige werk ‘VERS van de markt van Den Bosch’ uit de bundel ‘Dag licht of Dichters, ze stelen de show’ Beschikbaar gesteld aan Pom Gedichten op 2 juni 2025 ter promotie van de bundel. Contact: frisowoudstra@hotmail.com – 0032470605944
…er is hier geknutseld aan zotte dromen…
Onze vader
als de lange neuzen dezelfde kant op staan en we onze statuur even te grabbel mogen gooien
dan krijgt het leven eenvoud en kan kinderlijk plezier van weleer zijn korte tocht naar het daglicht voltooien
er is hier geknutseld aan zotte dromen
in een klaarlichte roes van plezier slaapwandelt men er gezamenlijk doorheen
een prins uit ons midden is in het zadel gehesen en de blauwe kieltjes zijn volgeprikt met insignes het zullen allen boeren wezen
zeg eens, wat is er mooier dan een grap die je niet hoeft te vertellen? de kinderen kijken simpelweg om zich heen en omhoog
daar is even geen hoogbouw te zien want dit is een oergezellig dorp in fluïde, vloeibare motie geworden oeteldonk zal ze heten op de mért verkleurt een oud bruin café dat vrij vertaald ‘onze vader’ heet naar het bekende rood-wit-geel er staat een wachtrij
kroegbaas bert is ook de portier is ook de stem die zegt komt u maar of nog even niet
is ook de bedenker van smoesjes voor stamgasten is ook degene die dan ‘loodgieters’ of zelfs indien gelijkend zijn zogenaamde vaders uit de wachtrij plukt komt u maar
bert is schatplichtig en zijn gasten kennen dit ritueel en het kan allemaal omdat de lange neuzen dezelfde kant op staan
een bekende met bolhoed en kiel twee koppen kleiner dan kroegbaas bert zoekt contact vanuit de rij
hij vraagt bijna verlegen kroegbaas bert mag ik nu ook eens een keer je vader zijn?
Het is tien uur in de avond. Aan het aanrecht sta ik de broodtrommeltjes voor de kinderen en mezelf te maken voor de volgende dag. Uit mijn iPhone klinken de klanken van één van de mooiste liedjes aller tijden: ‘Go your own way’. De zoete stemmen die deze klassieker coveren zijn van Wilson Philips. Een meidengroepje uit de jaren negentig. Eén of twee van de meiden was de dochter van Brian Wilson van de Beach Boys. De andere vader heette Philips. Zo’n niets zeggend bandje waar na 1993 niemand ooit meer wat van gehoord heeft. En in mijn keuken klinken die stemmen van vroeger.
Op vier januari hadden we de gehele familie van mijn moeders kant over de vloer voor een nieuwjaarsborrel. Ik leidde iedereen trots rond door ons paleis. Zo ook mijn homo neef en partner. Hij was wat voller dan dat ik van hem gewend was. Achteraf hadden we het erover dat het hem eigenlijk nauwelijks af te zien was, dat het heel slecht met hem ging, ondanks de meedogenloze ziekte in zijn bloed. Toen ik jong was, hadden wij als gezin zijn huis in Delft aan de Buitenwatersloot ooit weleens mogen gebruiken als uitvalsbasis voor een dagje Delft.
Toen heb ik voor het eerst bij de Buenos Aires op de Peperstraat Argentijnse steak heb gegeten van de houtskoolgrill. Het heeft de maatstaf gezet voor gegrilld vlees voor de rest van mijn leven en ik zou er negentwintig jaar later zo weer gaan eten. Ook dat ik met mijn vader de kroeg in ging, terwijl mijn moeder en acht jaar jongere zus al naar huis gingen. Dat ik toen een ‘Satan’ en een ‘Vondel’ gedronken heb bij Bierhuis De Klomp. En dat het leek of er gras op de gracht groeide toen we in de voornacht terug op kot liepen. Mijn vader ging slapen. Ik droomde me wakker. Alles dat nog beginnen moest. En het moment kon zich elk ogenblik aandienen. Stiekem doorzocht ik de koelkast en vond nog wat kleintjes pils. Doorzicht de Cd-collectie en zette Wilson Philips op. Tot de muziek op was en het bier klaar.
Ja. We hadden vaker bij de Argentijn moeten gaan eten en ik zou met mijn vader ooit weer eens de kroeg in moeten. Beloftes die je jezelf altijd maakt. Terwijl je kinderen naar Ariana Grande luisteren.
VON SOLO DICHTER, PERFORMER, COLUMNIST EN CINEAST www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl En volg VON SOLO ook op Facebook, Twitter en LinkedIn!!!
al die tijd dat je daar lag leek je op mij te wachten nu ik je zoek in dit labyrint van vergeten herinneringen die als wolken boven je graf die mij het zicht ontnemen vind ik je niet
Al bladerend kwam ik langs en ik dacht, laat ik mijn hand even opsteken. Het is al weer jaren geleden, maar misschien weet je het nog. Nu ja, bij deze: Hoi!
VrGr, André Heijnekamp
Het meeste hier is steen
gevels waarlangs dingen waaien
daken waaronder namen vervagen.
De weilanden langs de rails
zijn nu tuintjes in de wijk
reizen laat ik aan de vogels.
Die komen steeds weer terug
als je wat zaad strooit
met allerlei wilde verhalen.
Het laat me blijven waar ik ben
in een tuin achter een muur
waar een herinnering soms voorbij waait.
André Heijnekamp
erg leuk het berichtje van André – een groet uit de verleden tijd. eigenlijk weet ik niet meer waar wat of precies hoe – de foto herken ik en het opgestuurde gedicht vind ik prachtig. die heerlijke gelatenheid. een groet terug aan André.
de zondagochtendwedstrijd in de herhaling tijdens de zomerse vakantiemaanden juli en augustus – deze week de ‘wedstrijd’ van 7 mei 2021 – met inzendingen van Ellis van Atten, Ien Verrips, Frans Terken, Rik van Boeckel, Petra Maria, Cartouche, Anke Labrie, Peter Posthumus, Max Lerou, Vera van der Horst en BABAK.
de onmogelijkheid tot jureren met het thema gegeven. maar dat maakt het jureren welk erg leuk. de beginner weet na alle goede raad van de dichters niet meer waar hij moet beginnen. en zo is het goed. want de beginner moet bij zichzelf blijven zoals de dichter bij zichzelf moet blijven en de dichters hier op de zondagochtend ook bij zichzelf bleven. prachtige gedichten stuk voor stuk dank jullie wel alle dichters. dat we de beginner die niet meer weet wat of hoe in tranen achterlaten – het is niet anders – het leven van de dichter is geen makkie. maar na verloop van tijd krijg je er wel wat voor terug: POËZIE!
volkomen arbitrair en zomaar uit de lucht valt het goud vandaag – als een brok chinese kernraket op Ellis van Atten – met wat poëzie tussen de regels zorgt ze met lente woorden voor dat heerlijke uitgelaten zomerse gevoel dat we iets te lang in dit landje moesten missen. een compleet gedicht ellis van harte. doen we wel meteen een brok chinese zilver erachteraan voor Ien Verrips – in die tuin van haar eenvoud met die appelboom daarin willen we allemaal. van harte Ien.
Wat is het heerlijk wakker worden vandaag! Als we de vogels toch eens konden verstaan. Of liever niet? Nu zingen ze mijn lied – verbeeld ik me. Ala een vers, en nu naar buiten!
over mijn huid strijkt de ochtend als de hand van een geliefde en op mijn tong groeit zoete bloesem. de vruchten proef ik pas als het sap langs mijn kin stroomt de smaak is lente en het klinkt als
hoor je de wind? hoor je de vogels? voel je de warmte? tussen de regels leven klanken, leeft een belofte die alleen jij leest. tussen de regels woont de poëzie, winnen
zie hoe rijk het leven is zingt het uit de radio zojuist – zanger sonneveld – de klanken galmen over de zonnige velden die dichteres Ellis van Atten de lezer schetst. een gedicht met alles wat poëzie zou kunnen zijn erin – klankdicht, woorden van lente en liefde, de uitgelatenheid van een hadewych met de sappen die zij ook toen al op haar huid voelde – woorden die voor een zomers gevoel zorgen – zo moet dat beste beginner – na Ellis weet iedereen wat poëzie is of waar deze zich ophoudt – tussen de regels! het geheim van de meester blootgelegd. en ach kijk daar loopt het musje van hanlo ook nog voorbij: – Tjielp tjielp – tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp – tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp – Tjielp ———————etc. – – – Jan Hanlo
het woord was eerst bracht aarde voort een tuin een appelboom en wij
het is de dichter die de woorden schudt en schuurt totdat hij tastend schikt vormvast of vogelvrij de wereld kantelen doet
Ien Verrips
–> mooi gedaan Ien – de dichter aan het woord – ‘een tuin een appelboom en wij…’ ja dat is wel poëzie legt Ien de beste beginner voor – zo moet dat. maak het je aangenaam voor het schuren begint. voor je het weet kantelt de wereld en donder je er van af. zo is het natuurlijk ook in het wereldje van de poëzie. maar dan heb je die appelboom toch maar alvast binnen.
Frans Terken: zie ons hier eens drijven en hoor onze roep
Rik van Boeckel: poëzie hakt betekenis in mootjes
Petra Maria: was er niet de poëzie
Cartouche: de poëzie van het leven die in ons ligt
Anke Labrie: iets over poëzie
Peter Posthumus: de schittering van druppels die verdwijnen in het water
Max Lerou: waar dichters drinken
Ien Verrips: een tuin een appelboom en wij
Babak: het is begrepen willen worden
Vera van der Horst: glanzen zal je
Ellis van Atten: tussen de regels woont de poëzie
wie wint de enige echte virtuele – naar BaasB – de hele wereld draait in theorie om poëzie – poëzie trofee op pomgedichten punt nl?
BaasB weer op het podium, de dichters weer op het podium bijna – nou dan zullen we het weten de hele wereld draait in theorie om poëzie zingt BaasB en voegt er nog een mooie regel aan toe: ‘je bent de eeuwigheid in een oogopslag…’ –
deze week de zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl met een wel heel eigen thema: ‘de hele wereld draait in theorie om poëzie – poëzie!’ – dichters u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
poëzie is verse vis
poëzie is een meisje dat uit haar bikini barst in reepjes snijden poëzie is verse vis met uitjes
een kuil graven voor een ander om er zelf in te gaan liggen met je goudvis
in een kommetje rondjes draaien totdat alles boven drijft
pomwolff
Poëzie kleeft aan
Poëzie zwermt bij ons binnen als moeder zwaan in het voorjaar met acht pullen op haar rug
koud uit het ei kijken ze nieuwsgierig rond en denken dat het om niets anders draait dan spartelend de wereld veroveren
niemand durft ze ongelijk te geven als vader met klapperende vleugels het pad naar het riet bewaakt
voor het eerst in vervoering te water hoe spetterend en groots wil je het hebben in de plas die je je podium is
geen nerveus gedreutel of plankenkoorts zie ons hier eens drijven en hoor onze roep als een kreet opgetild in de eeuwigheid
een heerlijk moederdagthema ‘poëzie’ – door veel dichters aangegrepen om even uit te pakken – ze hebben er tenslotte verstand van – van poëzie. gelukkig maar – ik ben erg blij met de bijdragen – dan kom ik er tenminste ook achter hoe het moet – poëzie schrijven. en de lezers! dat ze het weten hoe het moet. poëzie!
dichter Frans doet meteen een boekje open. poëzie is ook optreden – poëZie is ook een podium. poëzie is een kreet maar wel opgetild de eeuwigheid in. zo is dat – om rekening mee te houden als u er aan zou willen beginnen. en de gedichten zijn/ klinken als een moeder met kleintjes achter moeder aan of op moeders rug nog. nou na de les van Frans: probeer het – waar is het papier waar is het scherm – Waar zijn de regels? hier zijn de regels!
Loslippig podium
Poëzie is een loslippig podium waar de eeuwigheid kort duurt elk moment woorden naar de zin jaagt een punt achter de tijd zet
poëzie hakt betekenis in mootjes vindt weerklank in de werkelijkheid wijst met beeldspraak naar de mens laat zich niet uitleggen door wetenschap
wij verklaren ons nader en anders in eigenzinnige zinnen op ritmes uit wereldse kokers en rijmende verzen via het vrije en onvrije metrum.
Rik van Boeckel 8 mei 2021
Rik lijkt afgestudeerd op poëzie – maar lapt de regels van Frans Terken aan zijn laars. wat eeuwigheid niks eeuwigheid! mogen we lezen – gaf Frans Terken ons iets van zekerheid – Rik breekt alles af tot het bot. een punt achter de tijd – poëzie hakt betekenis aan mootjes – prachtig gezegd – maar hoe dan? roept de argeloze starter. het lijkt makkelijker een woning te scoren in amsterdam dan aan poëzie te beginnen. de wetenschap helpt ook al niet – de afdelingen literatuur en literatuurwetenschap aan de universiteiten kunnen ook meteen geschrapt – andere tijden – kondigt Rik van Boeckel aan. in de laatste strofe iets uit de school van Boeckel: ‘wij verklaren ons nader en anders! dat lijkt het devies! zo pakt u de poëzie aan!
het is de tijd
hoogste tijd zoals kastanjeknoppen barsten uit het schijnbaar dorre hout
de tijd ze nekt ons de koude het houdt ook veels te lang aan de eenzaamheid
de lachende gezichten op schermen die je uit kunt zetten ze zijn verre van verre van
straks weet niemand het nog als was er niet de poëzie
petra maria
–> nou van de heren moet de beginner het niet hebben. zo gauw je denkt – zo moet het – stormt van Boeckel door de kamer en roept – zo moet het niet. dan leren we op moederdag gedichten schrijven van een vrouw. ‘de tijd ze nekt ons…’ lezen we – ‘de tijd ze nekt ons…’ oo is dat poëzie? vraagt buurvrouw hier op de stoep van de vroege zondagochtend – ja kind de tijd nekt ons – dat is poëzie – en je moet onthouden dat dichters altijd gelijk hebben – want als ik je zo bekijk zo in het vroege zondagochtendzonnetje dan is de tijd behoorlijk haar gang gegaan. en die schermen dan – ja die moet je uitzetten van van petra maria – want die zijn verre van verre én van! en als je het allemaal niet meer weet – is ook niet errug. dat lees je op het einde – erg troostrijk ook. maar ik zou je wel aanraden wat aan de tijd te doen die in je is gekropen.
De rerum natura (over de natuur der dingen)
Draai maar, draai maar rond om je eigen zon, je as, mijn schat nu je mij afschoot, je van me afkeerde een nieuwe baan zocht – in de wetenschap op ontdekkingstocht naar de aard der dingen
waarin je je mond en kont kunt keren de theorie altijd mooier is dan de praktijk hardleerser en leidender nog dan de poëzie van het leven die in ons ligt te sluimeren om voor eeuwig op te gaan in een ogenblik
een ster aan de avondhemel, een gedicht zonder einde, een wereld zoals wij
08-0502021 Cartouche
–> cartouche leidt ons in in de chinese ruimtevaart – poëzie is als een brok chinese raket die in de dampkring verbrandt en waarbij nog stukken oud ijzer de aarde bereiken – zo mogen we lezen. het draait en draait het zoekt een nieuwe baan. zo beschrijft cartouche de brokstukken. wat wetenschap erbij – theorie is altijd mooier dan de chinese werkelijkheid lijkt de dichter ons te willen meegeven. en mocht het chinese gevaarte je treffen dan ga je ‘voor eeuwig op in het ogenblik’ – zo leert cartouche de beginner gedichtjes schrijven.
iets over poëzie
staande op zijn schouders zijn sterke handen om mijn kinderbenen leerde mijn vader me om veilig bang te zijn
hierdoor durfde ik te reiken naar de hemel
nu zijn het de woorden waarbij ik me veilig weet omdat ik ook bang mag zijn
anke labrie (08-05-2012)
-> anke geeft de beginner wijze raad. als je aan de poëzie gaat hoef je nooit meer bang te zijn. je beschrijft mooie dingen uit het verleden – je maakt er een mooi pakketje taal van – strik erom en de dichter is bevrijd van alles wat de dichter bedreigt. zo eenvoudig is de poëzie. wel goed uitkijken lieve beginner dat je dat chinese gedrocht waar cartouche voor waarschuwde – niet op je hoofd krijgt – maar volgens anke ben je met poëzie veilig hoe bang je ook bent.
over poëzie
het ongrijpbare tot feit verheffen het ogenschijnlijke geluid van stilte in de leegte
de schittering van druppels die verdwijnen in het water van kleuren kunnen horen in het grijs
rumoer in ruil voor woorden voor even dan hoe meer er is hoe minder dat en laat maar zitten en verder, o ja, ach wat
Peter Posthumus
–> dichter peter benadrukt de tegenstellingen waar de beginner op moet letten als ie aan poëzie begint: hoe meer hoe minder! ik roep het ook al jaren. hoe langer cartouche zijn gedichten maakt hoe minder het gedicht. poëzie is de schittering van druppels die ondergaan aan en in water. zo moet dat! prachtig gezegd. geluid dat te zien is en kleuren die te horen zijn. zo eenvoudig moet de beginner de poëtische zaken aanpakken – dan komt het goed volgens peter. nou aan de slag! en laat maar zitten!
kwetsbare zielen
het wordt weer tijd voor spierballen rollen in de etalage van magazijn ad rem
poëten smeren daar eerst de uitgedroogde kelen dan openen ze luidruchtig hun torsende torso u kent dat wel – waar dichters drinken zwelt elk vertrek tot gelachkamer
al snel draaien zij om de as van hun wereld of maken een pirouette van trots in het voorportaal naar ruimte die zich nog eens lekker onbeschaamd uitrekt
en aan het eind van de avond altijd weer de aangeschoten dichter met oeverloze metaforen die het ellenlang verhalen moeten dichten en zo
het publiek een beetje meewerkt smelt massa tot kern promoveren ponden naar kilo’s per kubieke centimeter de ontwikkeling enorm en anders is daar altijd nog de deur naar een onherstelbaar niets
ml
–> de dichter max lerou schetst aan de beginner hoe het zal aflopen met name in de laatste strofe – de poëzie draait op alcohol en andere middelen, maakt overuren, draait dol, sommige dichters heten zelfs dol, hoe dan ook, de poort naar de hel heet in poëzieland ‘de deur naar een onherstelbaar niets’. waar het naar ik vermoed best goed toeven is. in het niets lost alles op tenslotte. ook de kwetsbaarheid.
poëzie
het is het ontkennen van onmacht en het blijven proberen tot het niet meer
het is de letterlijkheid verafschuwen misverstanden aanmoedigen, onbegrip nastreven
het is begrepen willen worden, eenzaam stem van het collectief willen zijn, afgezonderd troost willen bieden, controversieel
het is voorzichtig, behoedzaam moedig tijdloos actueel in alle talen
het is rebelleren, rechtvaardigen, machtig kwetsbaar openlijk geheimzinnig protesteren
het is duidelijk, mysterieus, grappig romantisch, begrijpelijk paradoxaal
het is feitelijk maar een theorie godzijdank, het is maar een theorie
Babak
–> nou als de beginner de cursus Babak heeft gevolgd – ik mag wel zeggen de leergangen Babak dan weet ie waar ie aan toe is en weet ie ook of ie er nog wel aan wil beginnen. want zoals Babak het beschrijft zo moet het helemaal en waarschijnlijk nog wel wat meer ook. de poëzie. ‘eenzaam de stem van het collectief zijn’ – dat is de eerste les – begin daar maar eens aan beste beginner – dan praten we volgende week verder. mooie opsomming!
Waar alles om draait
Ik zou van jou poëzie moeten maken want een gedicht moet pijnlijk zijn zoals de waarheid wreed of bitter, bitterzoet ben jij
ik fileer het alledaagse uit je zodat de kern nog overblijft met zachte hand wrijf ik de glans
want glanzen zal je diep in mij
Vera van der Horst
–> dichteres van der horst maakt er maar meteen gehakt van. wat ingrediënten toevoegen – zoet, bitter en bitterzoet en malen maar door die molen. én opensnijden de boel – mevrouw van der horst wil alleen de kern – om op te wrijven. lekker gedicht. ja beste beginner naast en na alles wat geleerd is – hierboven – dient de cursus van der horst ook nog gevolgd om de mastertitel poëzie binnen te halen. snijden maar !
Mijn dochter startte tijdens de pandemie in de brugklas. Lockdowns hebben haar generatie fors beschadigd. Maar ach, het waren de regels. Dat heeft haar twee jaar blijven zitten gekost. Dit jaar echter, ging alles goed. Ze is er bovenop en werd ook vanuit school goed geholpen. Een van de steunpilaren daarbij was haar klassendocent en natuurkundeleraar. Een man van Antilliaanse achtergrond. Hij was er altijd en nooit ziek, al bijna twintig jaar. Frequente spijbelaars belde hij gewoon, tot hilariteit van de klas, op via het slimme schoolbord. Dan bleek keer op keer, dat het ongeoorloofd verzuim betrof. Lik op stuk. Afgelopen week hoorde ik dat hij ontslagen is.
Het verhaal was, dat hij bij een vechtpartij tussenbeide is gekomen. Na het scheiden van de vechtende partijen, pakt één van de jongens een bezem en gooit die naar de ander. Daarop geeft de leraar de kleine rat een oorvijg. Dat alles natuurlijk in de volle publieke openheid. De uiteindelijke uitkomst is, dat de leraar ontslagen wordt en de leerling mag blijven. Over de inhoud van het dossier mag natuurlijk niet gesproken worden. Zo zijn de regels. Maar ik weet wel hoe het zit.
Het maakt niet uit of zijn ouders moslim, jood of kakker zijn. Al die bevolkingsgroepen kijken neer op Antillianen, dus als ‘zo’n aap’ aan je kind komt, dan is dat een schande, die figuurlijk ‘met bloed’ uitgewist moet. Hoe de druk gezet is op de schoolleiding is onbekend. Dreigen kan op vele manieren. En het mooie is, dat je de wetten aan je kant hebt. Je mag natuurlijk niemand aanraken zonder uitdrukkelijke toestemming en consent, laat staan slaan. Tel daarbij op dat openbare besturen als de dood zijn een risico te nemen of een fout te maken. Ze zullen dus altijd de schuld bij zichzelf zoeken en zo snel mogelijk een zo groot mogelijk zelf zuiverend vermogen aan de wereld tonen, als waren ze een tochtige baviaan. Voor je mensen staan, is er niet meer bij voor modern management. Want boven in de boom zit er altijd een nog grotere, incompetente bangerik.
Het is tragisch om waar te nemen, dat regels die zogezegd bedoeld zijn om de zwakken te beschermen, telkens weer misbruikt worden door listige, slechte mensen. Als je vroeger thuiskwam met het verhaal, dat je gevochten had en een tik gehad had van de leraar of een politieagent, dan gaf je vader er nog één bij. Ongeschreven regels waren genoeg. Gezag was grotendeels gebaseerd op rede, respect, ethiek en natuurlijk leiderschap. Dit gaf een oneerlijk voordeel gaf aan integere mensen met gezond verstand en een natuurlijk talent om juiste beslissingen te maken, boven nietsnutten, regelneukers en ratten. Daarom werden door kwaadaardige mensen ‘wetten’ verzonnen om de ‘zwakken’ te beschermen, zodat de ongeschreven regels van de realiteit buitenspel gezet konden worden.
Mijn dochter doet of het haar allemaal niet uitmaakt. Het zijn niet meer dan kale feiten in het rijtje van verborgen onrechtvaardigheden, die deze maatschappij stelselmatig zo gewoon zijn geworden.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
