twee gedichten springen er boven uit vandaag en doen volledig recht aan het prachtige gedicht – inspiratiebron van Kees Smits. Anke Labrie en Cartouche stuurden kleine wondertjes in. zilver en goud is mijn waardering – goud voor Cartouche en zilver voor Anke. Dank ook aan de andere dichters voor de inzendingen – en dan dat in dit weer – Cartouche maakt de vervlogen liefde in woorden mooier dan mooi. zoveel gedaan, zoveel verdragen, zoveel gezien, zoveel bemind en zoveel geleden en dat alles om éen gedicht waarin de diepe liefde is te lezen. van harte!
Brugwachter
Weet je nog van ons – Venetië – duiven
voetstappen op het plein, de gewijde stilte
hoofd in de wolken – die er niet waren – zon
die gaten wou branden maar zong in het hart
al ons zweten en zuchten daar op die brug
en het kanaal, het grote dat we bevoeren
en van jaren later Mostar, de stari most
waar ik hoog boven rustig stromend water
een slot wilde vasthaken aan een uitsparing
in de pijler en jij zei wat allemaal besloten ligt
hoeft niet naar boven te komen en het bleef
daarbij, bij rondzien en heen en weer
de reis naar het deel – restant van een
dubbelkoninkrijk, bronsgloed en gezicht
van een rij schoenen aan de Donaukade
wij, die kwamen om de brug te zien
verdwaasd, toonbeeld van een paar
voor een driekleur met een rond wit gat
tussen bastion en heldenplein – een ketting
te zien liggen tussen boeda en pest
24-08-2019
Cartouche
https://www.youtube.com/watch?v=XYiZAFt7gCc
“… wat allemaal besloten ligt
hoeft niet naar boven te komen …” zo lezen we Cartouche het liefst. de wandeling hier voltooid, vele bruggetjes vanochtend gezien in de polder maar zo mooi als de brug over de donau van Cartouche zo mooi zag ik ze vandaag niet. een werkelijk schitterend relaas over een in de lucht vervlogen liefde – echte liefde genereert in ieder geval poëzie.
- PETRA MARIA dat ik daar nu aan denk in augustus
- FRANS TERKEN Zo heb ik naar je gezocht
- RIK VAN BOECKEL naar de brug je kunt eroverheen maar niet terug
- MARC TIEFENTHAL Toen Léon je zo zag
- ANKE LABRIE graag was ik met je meegegaan
- CARTOUCHE wij, die kwamen om de brug te zien
- wedstrijd gesloten
Wie wint de enige echte virtuele – naar de dichter Kees Smits – ‘soms was er nog de loze waan
dat wij, aan liefdesdood ontstegen, weer samen zullen en voortaan…,’- trofee op pomgedichten?
Ik vroeg de dichter Kees Smits of ik zijn prachtige bruggedicht mocht gebruiken voor de wekelijkse zondagochtendwedstrijd ter inspiratie – we moesten even op het antwoord wachten maar het antwoord is positief. gelukkig maar want onderstaand gedicht MAG gewoon niet ontbreken op deze gedichtensite. dank je wel Kees voor de foto en het gedicht!
u kent de regels: de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
profiel van droombedrog
ik zou met jou de brug aangaan,
erover liefst, maar halverwege
stokt onze reis – we wederstaan,
geknakt en komen ons zelf tegen
– soms was er nog de loze waan
dat wij, aan liefdesdood ontstegen,
weer samen zullen en voortaan,
in nieuwe taal, elkaar genegen,
één dak om schuilen – maar ontdaan
zijn bruggen met ons zwaar verlegen
Kees Smits/ 8 augustus
chauffeur
doe mij halte liefde maar
voorbij de wanhoop en de troost
dan heb ik wat voor onderweg
iets moet er zijn
misschien te teer om te benoemen
een onontkoombaar niemandsland
waar de ruimte tussen – ons – geen ruimte laat
nog zo onaf zo onontgonnen
dat niemand daar ooit leven kon
of taal een weg heeft kunnen vinden
maar wij wel – zo dichtbij sprakeloos
mijn laatste woorden zijn voor jou
nog een maal licht – de zon – iets in de verte
dan gaan we in ons zelf op
ontdaan van wie we waren
pom wolff
dat ik daar nu
aan denk
in augustus
het was op de kade
van jouw vertrek
langs de IJssel
waar winterkou
ons raakte
breng mij maar
naar de overkant
dacht ik gebogen
over de reling
draai eens om
vroeg jij
jouw zachte fluister
onder de wollen sjaal
dat moment
neemt
niemand ons
meer af
Petra Maria
de prachtige woorden van Kees, de hittegolf die verlamt, een foto uit het verleden van Petra Maria brengt de herinnering naar boven. in poëzie slechts in de eerste strofe – een prachtig begin van een gedicht. daarna lezen we in proza bijna, de meer persoonlijke gedachten van de dichter. daar moet nog poëzie van gemaakt. na strofe 1 wordt het gedicht te specifiek.
Zo heb ik naar je gezocht
in de ramen van stad en ommeland
opende zelfs deuren die klemden
vond in spelonken nog geen schaduw
van jou die ik voor ogen had
ster op de foto aan de muur
leerde onderweg
in alle wezens die ik zag
welke taal ook gesproken
dat het een brug te ver is
de vrouw te vinden
naar jouw evenbeeld
FT 23.09.2019
frans trekt meteen het woord ommeland de poëzie in. de onwezenlijke ster aan de muur – die betoverende foto – dat droombeeld – dat nooit meer te overtreffen blijkt en bleek. frans blijft dicht bij het aangereikte thema. over een zoektocht die een leven lang meegaat.
Fado is de brug naar liefde
het verdriet in het einde
daar zag ik je lopen
met een rode roos in de vingers
het dorpje met de romantische naam
zag jou op ‘n zomerdag voorbij gaan
zo zong je daar een fado van hartzeer
danste door ‘t labyrint van vreugde
zo alles voorbij gaat de scheiding
de smart het breken van beloftes
de tunnel leidt na ‘t lijden naar de brug
je kunt eroverheen maar niet terug.
Rik van Boeckel
Alter do Chão. Portugal
24 augustus 2019
rik schrijft vanaf zijn vakantie adres over de zachte melancholieke fado pijn neergelegd in de klanken van de zangeres die hij in dit gedicht in woorden neerlegt voor de lezer. de brug wordt dan de brug naar de liefde en ook naar de pijn – er is wel een heen maar er is geen terug lezen we. mooi gedaan. rik reikt de fadozangeres een treffend beeld aan voor een smartelijke song.
Toen Léon je zo zag
Je liep niet weg
uit het doek
van Léon Spilliaert.
Je stond erop.
Naakt reets ruggelings
naar het land toe
wachtte je tot uit de zee
de draak jou zou steken.
Zo geschiedde,
zo zag je er dra uit,
verloor ik je.
marc tiefenthal
dichter essayist / poète essayiste
Sint-Niklaas
blogs: Tieftalen (nl) Profonde lalangue (fr)
ja wel een apart beeld. maar toch de woorden voegen weinig toe aan het beeld. een beschrijving is niet meteen een gedicht.
afscheid
samen aan de reis begonnen
steeds een nieuwe horizon
soms alleen een woestenij
vaak verborgen achter bergen
dan weer zichtbaar boven zee
over elke afgrond maakte jij een brug
waarbij je mij moest overtuigen
dat hij ons wel houden zou
de laatste afgrond zo afgrijselijk diep
graag was ik met je meegegaan
maar ik durfde niet
anke labrie
maar durven deed ze niet – (maar durven deed ik niet) mooie slotregel van een indrukwekkend gedicht. de brug heel functioneel in het midden geplaatst. een reis door het leven van twee mensen in een paar woorden gegeven met de ups en de downs, de vergezichten en de afgrond die daarbij horen. mooi.
