Pomgedichten.nl

Peter Posthumus met zekerheden die er niet toe deden

hoe in het kielzog
van de colonnes in beweging
leven
in het voorbijgaan
weer verdween

achter de vergezichten
waarmee je werd geleefd
achter de schermen
waarmee alles kon

vernietigd met woorden
in wegstervende zinnen
met zekerheden
die er niet toe deden

Peter Posthumus

Liefste – nu in vertaling door erwin vogelezang, manu, edith de gilde, mohs volke, berelaf, miranda mei, rené brandhoff, julien deschamps, een zwierige vera van der horst en petra maria vdE

liefste

laten we het zo
maar houden
ik mijn leven
jij het jouwe
en samen vergeten
hoe mooi ‘t was

pomwolff

let us, then
keep things as they are
that is to say
you living your life and me,
living mine, If only
as a feeble attempt to forget
how beautiful we were together

(vertaling Erwin Vogelezang)

Keppe

lat ’t us
mor azo laten
ik mien monage
en gie ’t joene
en tegaere
der nie mee up peinzen
oe schone dat wos

(vertaling westvlaams: manu)

mon amour

le laissons là
n’y touchons plus
ma vie à moi
à toi la tienne
et oublions ensemble
comme c’était beau

(vertaling Edith de Gilde)

my love

let’s keep it
this way
me, my life
you, your own
and the both of us
forgetting
how beautyful it was

(vertaling: Mohs Volke)

let’s keep it
this way
me living my life
you living yours
and let’s forget together
how beautiful it was

(vertaling Edith de Gilde)

Let us keep it as it is
You, living your life
and me, living mine
Let us together
try to forget
how beautiful it was.

(vertaling Berelaf)

Ik vind die van Berelaf het mooist,
alleen is het woordje. -try- niet geheel conform wat jij schrijft: jullie proberen niet het moois te vergeten, jullie vergeten het zo gewoon.

Over de titel kan je ook nog verschillend denken:

Dear
of mij beloved, bijvoorbeeld

Gezien de strekking van dit gedicht zou ik hier kiezen voor dear.
De strekking is het (betreuren van het) uit elkaar groeien van 2 geliefden, het my beloved klinkt dan hier misschien te innig actueel.

Daarom stel ik het volgende voor, het is slechta een kleine ingreep:

Dear

Let us keep it as it is
You, living your life
and me, living mine
Let us forget
together how
beautiful it was.

of
together
how beautiful it was.

de eerste is wat meer ambigue en heeft denk ik mijn voorkeur.

Vera van der Horst

Lieber

sagen wir mal
so soll es sein
mein leben wie es ist
so wie deins auch
und das uns entwischt
wie wunderbar es einmal war

René Brandhoff

myn leafste,

lit ús it sa
mar hâlde
ik myn libben
do dinent
en tegearre ferjitte
hoe moai it wie

(oerset troch M. Mei)

ik was zo vrij, een vrije vertaling te pogen

my love

let it be
let it be
let it be
yeah
let it be
whisper words
of wisdom
let it be

Petra Maria

Amor

Dejémoslo así

Como está

Mi vida es mía

A ti la tuya

Y olvidemos juntos

Lo maravilloso que era

Julien Deschamps

Spaan special 4 – Alja Spaan doet de dinsdag: ‘Stel dat we het voortdurend over onszelf hebben, we hebben het voortdurend over onszelf. Bedenk dat dit alles is…’

alja bedankt, over leven en overleven de 4 columns die we de afgelopen weken van haar mochten ontvangen. de afwezigheid van jolies heij op een wel zeer bijzondere wijze op haar spaans vorm gegeven. als de administratie deugdelijk is bijgehouden keert jolies volgende week dinsdag terug – hebben we van alja een beetje geleerd hoe het is om te leven.

**Huishoudelijk geneuzel**

De wegen van dit land zijn gemakkelijk en goed, de auto’s van dit land hebben goede veren: dokteres, u liegt ook. En ik ben geen meeuw. Wat zal ik doen, kind? Zal ik verder rijden, zal ik terugkeren? Als ik terugkeer is het erger: dan moet ik hetzelfde onmogelijke stuk opnieuw rijden. Als ik doorrijd, daarentegen, is er hoop dat het beter wordt. Met de moed om retorisch te zijn zou ik kunnen zeggen dat ik een weg aan het rijden ben die gelijk is aan mijn leven: allemaal gaten en keien, moeilijkheden. Ik heb eens een schrijver gekend die beweerde: iedereen heeft het leven dat hij verdient. Dat is hetzelfde als willen beweren dat een arme verdient arm te zijn, dat een blinde verdient blind te zijn. Hoewel het een intelligente schrijver was, was het een domme man. Ook de lijn die de intelligentie van de domheid scheidt is zo’n dunne lijn, dat zal je wel merken. Wanneer die dan ook breekt, vloeien de twee dingen samen zoals de liefde en de haat, het leven de dood, of je nu man of vrouw bent. Ik ben me weer gaan afvragen of je een man of een vrouw bent, en ik zou nu willen dat je een man was.

Oriana Fallaci, uit: *Lettera a un bambino mai nato,*
vertaald tot *Brief aan een nooit geboren kind* door Henny Rip

Je zou ongetwijfeld op je vader lijken, met dezelfde drift mij proberen iets uit te leggen, je krullen zwart en de ogen woedend maar je zou stampvoeten zoals ik deed, mollige witte benen die konden rennen waarheen ze wilden en je zouden houden hoe groot je ook werd. Je werd alleen niet groot, je werd zelfs helemaal niets, je kwam niet verder dan een zachte kriebel onderin mijn buik en een steek in mijn hart.
Ik vertelde het hem pas later, ik schreef een mooie brief over liefde en rivieren en van de ene in de andere bron overlopen, hij geloofde me niet. Ik zei iets over eeuwig en denken aan terwijl hij dreigde de bomen te nemen langs de A2. Ik wist dat hij dat niet zou doen.
Ik had alleen een meisjesnaam.

hijgen werd heel ver adem
halen, voorbij de grenzen van de tijd.

Herman de Coninck, uit: Vriendin van één nacht,
uit de bundel Met een klank van hobo

**een afloop**

Stel dat het de poëzie niet is. Bedenk dat het zelfs
het schrijven niet is, niet de kunst, niet het ritme,
zelfs niet de waan van

alle dag. Stel dat we het voortdurend over onszelf
hebben, we hebben het voortdurend over onszelf.
Bedenk dat dit alles is.

Hijgen is uitgesteld ademen, zegt een wereldberoemd
dichter, en er gaan zoenen aan vooraf. Mij is het
steeds het hert dat achter adem aan

zijn jager ontkomt. Mijn moeder die dat zingt, de
handen van mijn vader op het orgel. Het opgejaagde
beest dat mij telkens weer in de

ogen kijkt. Er ontkomt niemand. Mijn baby’s die
allemaal moesten huilen om Bambi, mijn armen die
gruwelijk te kort zijn, het hart dat

bloedend niet kan stelpen. Stel dat de troost vanuit
een heel andere hoek komt: het gras dat je zacht in
haar opneemt zodra je valt. Geen

woord echter over haar heerlijk ruiken, het verende
van haar mos, het uitgestrekt herwinnen van haar
meters, haar koesterend kriebelen.

(log 5 mei 2016)

Ik vertelde hem helemaal niets, er stonden geen bomen langs de A2 en al mijn kinderen waren blond. Drift is hen onbekend, uitleggen blijkt een passie, stampvoeten is voorbehouden aan moeders, rennen kan altijd. Kriebels en steken bleven.

Kunt gij geen arts zijn voor een krank gemoed,
Een smart, diep in de ziel geworteld, wieden,
Het schrift der zorgen wissen van het brein,
En met een zoet, slaapwekkend tegengif
De boezem zuiv’ren van die bozen stoffen
Die ’t hart beklemmen?

William Shakespeare, uit: Macbeth

**als kind misschien**

Mijn zoon vraagt of ik hem goed kende, die dichter die dood
was nu, want we appen waar we waren en ik zei

ik liep over een terrein dat 33 voetbalvelden groot was want
ook dichters gaan dood en hij zei ‘o jee’, nee,

antwoordde ik, hij liet zich niet kennen, alleen in zijn gedichten
dan. Is dat iets goeds of iets verkeerds, vroeg mijn

kind, en ik zei dat het net zoiets was als bij ons. Hij wist zonder
meer wat ik bedoelde. Er is niemand die deelt in

mijn zijn tenzij ik het opschrijf in 7 x 2 regels. Hoe is het daar,
vraag ik, want alle drie kinderen zitten al weken

in het buitenland en hij onderzoekt de levensvatbaarheid van
een relatie. Ik ben al bijna terug, zegt hij, en ik

ga niet nog eens. Dat wordt schrijven dan, noem ik, en geef
een liedje door van die middag, hij appt ons hart.

(log 29 december 2018)

Beumkes & Spigt op de maandag- mens & melodie

Misbruik

Dagboek, overzet, onbezonnenheid
mokkaijs, meteoor, megabyten in je oor
nageboorte toen ik je vertelde hoe hij was
muizenval, moustachesteppekoning Mm On BaH
uit het kennisland Tumba
die zoveel in mij versneden had
natuurbos van vrouw
zonder peperboom
het spijt me
percussiehamers in mijn hoofd
onder de tamtam van jouw lid
moet me nu iets te binnen schieten
een klodder zaad
een schoolmelkspoor.

Muziek: Fréderique Spigt – Isis https://youtu.be/r-mP3SmJA18

Liefs
Karin Beumkes

U bent zelf een brabander!

U bent zelf een brabander!

wat is er toch in brabant aan de hand? er verbranden kinderen. ze rijden met auto’s in op het publiek. dichters schrijven daarachter niet meer gedichten welnee ze plakken en knippen alles wat los of vast zit aan elkaar. en wat rijmt er op ‘aan elkaar’- heel goed – de naam van de dichter adelaar.

we gaan hier niet mee door beste brabanders. het geduld in het westen is echt op – zeker nu er doden vallen. dat kunnen we niet hebben. brabant stond altijd voor gemoedelijk, voor zachtaardig – niet voor moord en doodslag, openbare verbranding en culturele neergang.

in het westen moesten we al eerder afscheid nemen van texel. het waait daar teveel. ze waren net teveel fout in de oorlog – ze hebben daar een eilanddichter die proza schrijft en proza verwart met poëzie.

limburg hadden we hier ook al eerder de deur uit gedaan. ze zitten in limburg op 321 meter hoogte en nog steeds stroomt de boel daar elk jaar weer onder en over. groningen? nee asjeblieft zeg al dat gepiep en gekraak, al dat instortingsgevaar, weg ermee. brandhoff snel verhuizen. friesland/drente zult u zeggen. nee nee nee en nog eens nee – je verstaat ze niet. wil je de boel daar tot ontwikkeling brengen – niet te betalen en ze snappen het toch niet.

nou ja met de rest van nederland is het behelpen – we geven het toe. maar we zijn nu eenmaal redelijk en sociaal hier in 020. nouja de rest, de rest, de rest is een beperkt begrip. de rest is zuidholland en utrecht. zuidholland omdat max lerou daar woont en utrecht omdat utrecht van van piekeren is.

Frans Terken wint de enige echte virtuele – het is zo erg als het is, zo erg is het al – trofee op pomgedichten

Frans Terken wint de wedstrijd deze week met een compleet gedicht. Het thema erg is een moeilijk thema gebleken. je schrijft de erge dingen niet zomaar op in poëzie. afstand nemen dat is de taak van een dichter – niet je storten in de ellende van een ander of van jezelf zonder afstand. neen – de dichter beschrijft, troost, signaleert, voorziet in een toekomst, grijpt in een verleden, actualiseert in een onschuldige taal waar hij natuurlijk schuldig aan is. Frans van harte.