wie wint de enige echte virtuele ‘ergens tussen das sein en da sein’ trofee op pomgedichten punt nl? mevrouw merkel zal het volgende week met enkel nog ‘das sein’ moeten schaffen. dichters zoeken de grens graag op – zwevend tussen da sein en das sein – ach ja wie niet – op een dag zweven we tenslotte allemaal ergens. graag uw bijdragen al dan niet zwevend – met vaste voet mag ook natuurlijk – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
foto: Ben Kleyn
zo op de vroege ochtend bijna zwevend boven het bestaan ergens tussen das sein en da sein
(in de loop van de dag maar eens kijken of ik dat vertalen kan) mijn god wat een toestand
al die woorden ook die maar aan elkaar blijven hangen tot ze verteren natuurlijk
het lijkt wel liefde
pom wolff
Waar je dan bent
Je bent er maar daar ben je niet zoals een spiegel twee zijden heeft je ziet jezelf in het glas aan de voorkant de achterkant een donkergrijs verleden
dat je bij jezelf meerstemmigheid zoekt een diep fluisteren op de achtergrond je stemt af op de juiste toon
– niet zoals roeptoeters in een spervuur hun haat etsen in de huid van de liefde –
je koestert je woorden zet ze op de goede snaar trekt die strak voor een sprong
je veert uit schaduwen van vroeger omhoog zweeft in het ongewisse
finale lucas kloosterboer – sexueel getinte lik hap snot poëzie – rijmelaar – ‘banaan in je kut’ dat soort regels – een frustraat in een gele geile broek – ‘laat me een baarmoeder zijn’ en nog wat scheten mogen we van hem op het podium horen
monique hendriks – -erg limburgs dat accent – weer een tekst over een vader – en over zichzelf – ‘alles wat pijn doet is ROND’ – een adreanaline junk is ze zegt ze – en dat is waar – maakt een lijst van haar complexen – haar hoofd gaat nooit uit zegt ze en dat is ook waar
nou moet monique maar winnen want anders is het einde van de SLAM daar – de verwarde frustraat kloosterboer hoort in ieder geval niet in een finale thuis – in geen enkele finale thuis
2e ronde:
monique hendriks 2e ronde (9-8,5-8,7)
erg limburgs dat accent – weer een tekst over een vader – en over zichzelf – alles wat pijn doe is ROND – een adreanaline junk is ze zegt ze – en dat is waar – maakt een lijst van haar complexen – haar hoofd gaat nooit uit zegt ze en dat is ook waar
lucas kloosterboer 2e ronde – (5,5-7- 6,5)
sexueel getinte lik hap snot poëzie – rijmelaar – ‘banaan in je kut’dat soort regels
een frustraat in een gele geile broek – ‘laat me een baarmoeder zijn’ en nog wat scheten mogen we op het podium horen
suzanne krijger 2e ronde (jury 8-8-8)
over anders zijn – ik trok mijn step uit de kast en ging met jongens spelen
de vraag is
is het dan nooit echt goed
had ik als vrouw meisje meisje moeten kiezen
maar ja ik stepte naar de jongens toe
wederom een indrukwekkende performance
mag ik zo vrij zijn
als mens!
marit jellema 2e ronde (7-8,5-8,2)
wederom heel veel IK – heel veel angsten – heel weinig afstand
ze vindt de stilte angstaanjagend stil en leegt leeg (ja ik ook)
ik zeg neem nog een pilletje kind – en schrijf maar raak maar ga niet het toneel op
effie ophelders 2e ronde (jury:8.5-8-8,6)
weer over relatie dingetjes
hoe je iedereen kunt martelen
een soort betoog – begint wel als een truukje te lijken
ik zeg: na 2 minuten heb ik deze proza-ist wel gezien
zit niets van poëzie in
maar ja het is utrecht en utrecht stemt haar de finale in
jeroen naaktgeboren: ‘er is geen wolf die een mens nodig heeft om een schaap te verscheuren’
jury: 7.5-7-8
rotterdam helpt rotterdam met een 8.
jeroen komt niet goed over – een opsomming – zagen we vaker – de magie van de woorddanser voorbij
Levi Noe
jury 5,5 – 6-7
‘meneer de jonge – waromme
sinterklaas dingetje – óok nog verder flauwe ggd versjes
bekvechter
jury: 8-6.5-7.5
hitler en stalin in een dialoog – mengele ook nog
met wat maanwandelingen – vertrouwen
toneelstukje met een hele slechte acteur – hopeloos
effie ophelders – sterk optreden
jury: 8-8,5-9
over een stem, een hoer, over hoe het voelt alleen te zijn. jouw stem moet lief voor je zijn.
utrechts applaus voor utrecht
ellen oosterwijk
jury: 8-8-5.8
niet uit het veld geslagen
met een boodschap
niets zeggen is ook verzet – over verkracht worden – erg terepeuties
marit jellema
jury: 8-8-8 –
wat een vreselijke jurycijfers – slaan de plank volkomen mis hier
ze is een looser zegt ze en een astronaut – over pillen en het kindzijn – erg chaotisch en waarom moet zo iemand in de finale staan – mes in der jaszak – veel poeders weer en pillen ook – kortom hopeloos
hindirk hannema
jury:5-4-6
mijn moeder is een maagd – wil beschermd worden tegen zijn moeder
soort hitler performance zonder snorretje – slechter zie je ze niet vaak
monique hendriks
jury: 8 -7,5-7,5
je moet altijd de sprong wagen
zelfs als er niets is dan is er altijd nog de BTW – woorden van haar vader
goede performance effecten – het is toch meer een toneelstukje dan poëzie
lucas kloosterboer
jury: 8-6-6
in een geel pak – nogal wat frustraties – ik ben een mens een godverdomme mens – veel drie letterwoorden. en maar opsommen opsommen opsommen – een mens uit de hele hoerenwereld – nou ja – ik zeg neem nog wat moedermelk jochie
suzanne krijger
jury: 7,5-7,5-8
indrukwekkend perfect optreden – wist je dat benen gemaakt zijn om te rennen
de schoolbel gaat op het goede moment
gesprek met haar moeder – bracht woorden onder woorden over haar afgezakt hart – telt achter haar bureau de lege vellen van …
hoe is het stoepkrijt weggespoeld?
sannemaj betten
jury: 8-8-7.5
goede performance –
neem mij mee – wil meegenomen worden – naar de blauwe plekken van de aardkorst –
De dag sluimert terwijl ik naast mezelf loop en kijk naar het lachende gezicht luister naar de vrolijke babbel. Ik schop tegen wat bladeren en onderdruk het onderbuikgevoel alsof het er niet is. Maak van de door medicijnen onderdrukte koliek een komiek die alle zorgen wegwaait en hoop zelf ook meegedragen te worden door de wind welke dagelijks weer de bloempotten bij de voordeur omblaast. Ik naast mijzelf geniet van het thuis en laat alles in rust. Het mezelf naast de ik geniet van de ontmoetingen waar het ik zichzelf even kan zijn omdat het niet alleen de zorgen wekt, maar ze ook wegstrijkt onder een mantel van begrip waar men om vergelijkbare reden ook soms naast zichzelf staat en blij is even te kunnen zijn om daarna te kunnen genieten zonder bang te zijn dat het over gaat, want over gaat het vroeg of laat uiteindelijk voor iedereen. Laat het maar laat zijn, laten we nog maar even naast ons zelf doorwandelen hopend dat het weer één kan zijn. Vooral geen onrust zaaien, geen gesteun , geen pijn laten zien zoals kan zijn. Wie weet waait het gewoon weer over en zijn alle zorgen voor niets…laat de komiek het maar winnen, het scheelt tenslotte maar een letter die eerst komt.
De woorden hervonden druppelen tijdens het lezen langzaam binnen. Er is een jaar voorbij en de koliek is verdwenen, de komiek daar in tegen heeft overuren gedraaid het afgelopen jaar, op momenten dat een lach meer deed dan een traan. Het was van vele kanten angstaanjagend stil, terwijl je zou wensen dat iemand even de moeite had genomen om langs te komen, maar de grote dood doener was corona…..”nee meis, ik kom nu niet” of “ja, ik zou het leuk vinden om even met Armand op pad te gaan, maar denk dat dat nu niet verstandig is?” Zelfs de telefoon zweeg. Verstand, angst en belang, een probleem wat voor veel mensen een moeilijk iets zal zijn geweest de afgelopen tijd.
Nu het goed met me lijkt te gaan is daar ineens van diverse kanten weer de wil om eens langs te komen. Geen moeilijke gesprekken over ziekte, dood en ellende, maar weer terug naar het oude, naar dat huis wat altijd voor iedereen open stond, waar feestjes gegeven werden, altijd meegegeten kon worden en de drank altijd vloeide voor degene die daar behoefte aan had, maar het lijkt te laat.
Wat al die tijd gewenst werd is in een tijd van stilte zonder zelfs dat telefoontje van hoe gaat het onbelangrijk geworden. Soms is daar het besef dat datgene wat je wenste ook niet meer gemist wordt, dat vriendschappen van jaren ineens niets waard lijken te zijn als het moeilijk wordt en dat juist degene waar je het niet van verwacht zou hebben, je doen verrassen.
Het knaagde eerst, deed zeer, maar nu lijkt het een soort van bevrijding en het geeft ruimte voor nieuwe ontdekkingen, andere inzichten en vooral mooie mensen die onverwacht daar waren in een erg moeilijke tijd.Buiten kunnen we weer bijna schoppend door de bladeren lopen, dit keer met een lach die gemeend is. De wind waait nu even niet, maar als hij waait, dan neemt hij de muizenissen mee. We wandelen een nieuwe tijd in.
Ze had zwart wild krulhaar. Het was op de schouders recht aan afgeknipt. Het liefst zag ik haar in een zwart, strak shirt met lange mouwen en een grote open hals die haar schouders bloot liet. Er liepen geen bh-bandjes over haar schouders. Haar nek was mooi. Strak, elegant, krachtig. Ze danste op een manier, die de overgang van haar brede heupen naar haar slanke taille benadrukte. Vandaar liep de lijn door naar haar schouders en explodeerde in een wild zwierende krullentooi. Het vreemde aan haar was enkel dat ze geen borsten had. Ook al had ze die gezien haar leeftijd al lang moeten hebben. Toen wist ik niet, dat het leven niet draait om zoeken naar die ene ware. Dat het niet draait om wat een ander ervan vindt. Ik wist helemaal niks. Idealen van liefde uit liedjes boden geen houvast. Als alles zo perfect is, zoek je uit twijfel de minpunten. Ze zat op de huishoudschool en rookte. De psychische drempel was gecreëerd. Het zaad van mislukking gezaaid.
Toch konden dergelijke obstakels niet verhinderen, dat iets in me haar op een gegeven moment aansprak. Of ze mee wilde naar het spookhuis? Een dichtgetimmerd blok tegenover de disco. Tot mijn verbazing wilde ze mee. Een meisje, dat alle jongens kon krijgen, zo kwam het mij voor, verkoos met mij op spooktocht te gaan. Gezien het spookhuis op de begane grond geen ingang had, hielp ik haar klimmen naar de eerste verdieping. Vandaar doolden we door het donker van de verlaten kamers, trappen en gangen. Onze jonge lichamen werden als magneten door elkaar aangetrokken. De spanning van de jacht en de nakende vangst zetten de lucht onder stroom. Mijn hand gleed langs haar verleidelijke lijnen en bereikten de plek waar haar borsten hadden moeten zijn. En zachte gekreun ontsnapte haar.
Niet eerder had ik zulke harde tepels gevoeld. Het was wonderlijk om mee te maken hoe het gebrek aan tieten gecompenseerd werd door de overdaad aan dierlijk magnetisme. Alles was hard aan haar. Hard en heet. We belandden in een kamer met een vuil bed met doorgezakte veren. Vastbesloten haar lichaam van kruising tot kruin lief te hebben, knoopte ik haar broek open en trok haar slipje naar beneden. Op het moment, dat ik toe wilde happen, werd ik een geur gewaar. Ze stonk daar beneden, echt heel erg. En ze wist het. Ze schaamde zich en verontschuldigde zich. De betovering was verbroken. En niet alleen dat.
Terug in de disco liep het niet meer. Om twee uur ging ik naar huis. Zij bleef achter. De volgende dagen volgden de berichten via de tamtam. Een maat van me had Corine plat weten te krijgen later die nacht. Dat deed zeer. Zeker omdat hij een lelijkerd en een opportunist was. En ik achttien en zinloos. De week daarop zag ik haar op zaterdag aan zijn zijde. Dat deed weer pijn. Diezelfde avond nog kregen ze ruzie. De week daarop hoorde ik van iemand, dat ze spijt had en met me wilde praten. Gekrenkte trots weerhield me hiervan. Ze moest er maar van leren. Ik heb ze nog zien huilen terwijl mijn vrienden haar op afstand hielden achter de kerk en ik me omdraaide en wegliep. Geen woord. Ze heeft me daarna nooit meer een blik waardig gegund. Ook niet als ik vol drank, spijt en geilheid weer probeerde.
Afgelopen week was het volle maan. In negenentwintig jaar had ik er niet één keer aan gedacht. En ineens voelde ik die tepels weer onder de zwarte ribbelstof van haar shirt. Alsof het gisteren was. Het moet zinsbegoocheling zijn geweest. Maar het hield me uit mijn slaap.
Bij deze een tekstje dat ik gisteren schreef op Schrijfgroep de Klus. Iemand heeft ook een foto van mij en Betty gemaakt; ik heb die geprobeerd te delen, maar weet niet of hij bij jou aangekomen is, groet, Merik
Ontmoeting
Zij was drie meter breed, gooide schaduw over mijn krant, die ik verfrommelde in de vuilnisemmer. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt.
Haar zwarte boezem wiegelde. Ze zei: “Lekker weertje.” Wat moest ik nu nog zeggen ? Voor ze de klapstoel onder me wegschopte.
“Weet u de plek van het gevoeg ?” vroeg ze. En: “Speelt U ook piano, ik zing, “Summertime blues.”
Ze was drie meter breed. Ik stond met mijn bek vol tanden, smolt in de hete zomerzon en ze dweilde me lachend op
het verslagje van de CAFÉ EIJLDERS zondagdichtmiddag moet er nog even uit – opening van het seizoen – coronaproof – poëzie, bokbier en bitterballen. paul lokkerbol die losjes presenteert – af en toe de dichter op de eijlderstrap bijlicht – een opening met een eerbetoon aan LISAN LAUVENBERG – paul lokkerbol en seraphina hassels openden met een gedicht van Lisan – die in het verleden een belangrijke bijdrage leverde aan de maandelijkse dichtmiddagen in Eijlders. 60 jaar zei ik tegen seraphina beetje jong toch – seraphina bevestigde mijn opmerking. nou verder op de middag aardige optredens – oa opmerkelijk aardig optreden van Pieter Stroop van Renen. (weliswaar met opsommingen) en twee debuten – een meisje en een jongen.
‘Nieuw talent in Eijlders Ties Tulp – morgen meer schreef ik gisteren. Ties vertelde voor de eerste keer op te treden met poëzie. 21 jaar – prachtig wit smetteloos pak – in het bruine café eijlders – wat wil een mens nog meer. laat mij het eerste interview doen met jou voor pomgedichten. ik schreef wat kreten op een bierviltje dat ik vergat bij mijn vertrek. wat ik me herinner is 21 jaar – bachelor rechten, bachelor filosofie – met Ties bijzondere voorkeur voor filosofie. Huizen – jongen uit het gooi. trots op zijn eerste teksten en zijn open houding naar mij toe – wilde graag commentaar op zijn teksten. na zijn optreden.
we bespraken een paar zaken – mannen sommen graag op – wees je daar bewust van als dichter als je opsommingen opneemt in je gedicht. we hoorden opsommingen bij veel optredende dichters – een opsomming is wel aardig maar niets bijzonders. filosofie en poëzie liggen wel in elkaars buurt maar gooi ze niet door elkaar. zware filosofische begrippen als ‘werkelijkheid’- ‘projectie’, ‘objectiviteit’, ‘relativiteit’ horen niet meteen thuis in een gedicht – die passen wellicht beter in een filosofisch geörienteerd essay. bij de poëzie is de dichter toch op zoek naar de zeggingskracht van de woorden zelf van de regels van de taal. en pas op voor leuk zijn, voor cabaretteksten – cabaretiers zijn veel beter dan dichters in teksten die mikken op de lach. doe dat als dichter liever niet. of met mate. zo bespraken we zijn debuut – een goed en interessant debuut- ben benieuwd naar Ties volgende optreden.
floor voerman – eijlderskorrievee – de hand gedrukt – zag hem zaterdag van zijn fiets vallen bij de presentatie van ‘OP WEG’ een exclusieve en zeer bijzondere kroniek van een jeugd door GERDIN LINTHORST – ik kom daar op terug. Floor dacht eenvoudig de spaarndammerdijk op te kunnen fietsen maar die is hoger dan zijn e-bike kon vermoeden. ik schreef een naar ik hoop bemoedigend gedichtje voor floor:
ontvelt (voor Floor Voerman)
gisteren viel er een dichter van zijn fiets hij draagt vandaag zijn schaafwonden met verve
alsof ze van de poëzie zijn poëzie ontvelt
daar wil ik het bij laten
pom wolff verder een indrukwekkend optreden van seraphina hassels. die mij vertelde over haar vader die ook gedichten schreef – zijn dochter van kritiek voor zag – niet alleen maar gevoel in je gedichten leggen. ik kan vader gerust stellen – ze schrijft heel mooi en evenwichtig. mag ook wel natuurlijk – zoals ooit de overleden dichter F. Starik tegen mij sprak over de 80- jarige dichter Aachenende die aan een slamwedstrijd deelnam: als ie het nou nog niet kan dat weet ik het ook niet meer. 20 dichters zondag bij eijlders – veel komende activiteiten – elke maand ook weer de dichtmiddag. ook zonder lauvenberg en offerman hebben we eijlders. de koning is dood leve de koning. de dichters zijn dood leve de dichters in Eijlders.
natuurlijk doet pomgedichten ook mee. wij van het platte lage land feliciteren ROOP, levenspartner van de Beum daar boven in op Texel met zijn verjaren. de eilanddichter had gisteren van zijn eiland af moeten komen en de dichtmiddag van café eijlders moeten bezoeken – dan ben je pas echt jarig – maar dat terzijde.
we zullen hier vanmiddag kort verslag van doen. genieten we eerst de maandag van Karin Beumkes – onovertroffen als altijd. mijn god wat een dichter!
Dear Pom Een beetje aan de late kant, er was er een jarig en dan weet je het wel. Een feestje gehad voor twee personen met een uitmuntend eindresultaat: een rondje door Den Burg in het donker, hij pakt mijn hand en geeft me een kus. De rest laat zich raden. Liefs Karin
Soms
Maandagen. Dag van volstrekte onschuld. Boodschappen, het hart vol op de linkerplek
Dinsdagen en ergens mist wat hagelslag. Deuren open, de venter bezoekt dit dorp.
Woensdag. Gehaktvlees van onreine dieren tevens biduur voor het vee.
Donderdag zal ik je komen halen op een schip van zure appelen en klokgelui.
Vrijdag. Een pas gewassen dekbed wacht je op. Ik begin een geheel te vormen van dit uur.
Zaterdag. Na grabbelvingeren in tweedehands. Ik voel in tule, oud katoen, je zocht ook blauw.
Zondag. Waarom zou iets worden verzwegen. Ik wil een naam van jou waar nog geen dag voor is.
