o weet u het weer beter ChatGPT?

Natuurlijk. Pom Wolff staat bekend om zijn associatieve, vrije stijl, waarbij beeldspraak, klank en onverwachte wendingen een centrale rol spelen. Zijn gedichten zijn vaak fragmentarisch, zintuiglijk, licht absurdistisch en bevatten soms een ondertoon van melancholie of vervreemding.

Hier is een gedicht in die stijl:



tijdens het vouwen van de maan

de stoelen stonden recht als herinneringen
een vis gleed uit mijn ooghoek –
blauw van binnen,
alsof hij iets wist

ik hield een lucifer tegen de wind
maar de wind was vergeten waarom

onder mijn nagels kraakte het grind
van gisteren,
of misschien van een droom met te veel regen
en een vrouw die nergens begon


de tijd droeg een hoed
met gaten erin
alle uren vielen eruit
behalve die waarin je niets zei
maar alles hoorde


ik liep
niet naar voren
niet naar achter
maar langs de rand van je afwezigheid

zoals een mier langs een god



Laat me weten als je graag een gedicht wil met een ander thema, of in een iets andere toonaard binnen Wolffs stijl.
met de dik gedrukte regels kan ik leven.


gisteren

misschien was het die droom met te veel regen
en een vrouw die nergens begon


de tijd droeg een hoed
met gaten erin


alle uren vielen eruit
behalve die waarin je niets zei
maar alles hoorde


bewerking/pw

Share This:

uw eerbetoon aan leonard cohen – met slotwoorden van anke labrie en jako fennek- de zondagochtendwedstrijd op pomgedichten kan deze week niets anders zijn dan een eerbetoon

de zondagochtendwedstrijd van 11 november 2016

img00202-20100820-2033

Woodstock

 

één  beeld zal ik bewaren

je toonde me de kracht van poëzie

de stilte

waarin jij het licht ontstak

 

anke labrie

http://www.ankelabrie.nl

 

de dichters bedank ik voor de bijdragen. deze week geen wedstrijdwoorden. de woorden in dit item zijn allemaal gemeend en uit het hart – een dankwoord aan de dichter – zanger – die voor velen een leven lang meeging en in zijn poëtische songs nog wel een tijdje onder ons blijft. wie leonard niet kan waarderen kan van alles zijn, een goed mens ook nog wellicht, maar een dichter is hij of zij niet. dank jullie wel.

 

img00202-20100820-2033

 

vrij naar ‘dance me to the end of love’

ons eerbetoon aan het leven
is dat van hongerige honden
die hun bot afstaan
draag ons door de hel
tot we zekere oevers vinden
wees voor ons de merel
die de hoogste takken zoekt
dans ons naar de vloedlijn
van de liefde
laat ons schreeuwen in woestijnen
de ooggetuigen zingen

jako fennek

 

 

eerbetoon (maar ook een lesje spint) van DITMAR BAKKER

_ – – _ (-) A

_ – – _ (-) A

_ – – _ (-) A

-_ (-) Xn

 

dichteres MIRJAM AL heeft laten weten op zondag een eerbetoon af te geven

met een eerbetoon van MAX LEROU: het zijn altijd de verkeerde

met een eerbetoon van MARTEN JANSE: blauw als de jas die zij droeg

met een eerbetoon van MERIK VAN DER TORREN: laten we lachen en schreeuwen

met een eerbetoon van JOOP KOMEN: nu mijn idool is overleden weet ik pas wat sterven is..

met een eerbetoon van RIK VAN BOECKEL: door de brokate hemelpoort

met een eerbetoon van CARTOUCHE: je rookmond, je stem een bezwering

img00202-20100820-2033

we kunnen lisan lauvenberg citeren die ooit eremetaal won in de zondagochtendwedstrijd over een regel van de dichter cohen: ‘En toen zag ik jouw thema, en heb het nachtgedicht geschaafd tot wat het nu is, niet af, maar in werking, zoals het verdriet. Dank voor de prachtige song van Cohen, ik was even weer helemaal gelukkig. Liefs Lisan.’

”and you who had the honor of her evening”

misschien bent u ook aangeraakt door de zanger, de dichter leonard  cohen die over mensen zong – over zoveel – stuur uw gedicht – uw eerbetoon aan pomgedichten@gmail.com
of u kunt uw gedicht als reactie plaatsen – onder ‘leave a comment’ – (even registreren, dan inloggen en dan uw reactie) – of stuur in voor zondag 1100 uur  onder ‘contact’. (zie rechtsboven) – ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.
cohen
.
zoveel
 
het zijn de mensen
die weten dat er mensen zijn
het broze lijf naar zoveel nog
dat er geen grenzen zijn
en in elke dag een begin
 
pw
.
 img00202-20100820-2033

groeigedicht bij de overgang van leonard cohen

namen die we lezen in
de sterflijst van de dag
het zijn altijd de verkeerde

nooit eens staat er mark edith
halbe of jetta voor mijn part
was het diederik geweest nee

lezen we godverdomme weer van leonard
na eerst al david habakuk marnix joris
gerrit met de grote snor leo lou maarten
rutger gerrit zonder snor adriaan harry rudy
ramses en simon mies gerard jan hugo
en anders is het johnny wel – die van de kicks

zal je zien dat morgen alsnog
de naam van een klootzak opduikt en
dat ik er dan niet ben om die te lezen

ml

 

cohen

 

Blauw als de jas die zij droeg
achter papierdunne wanden
in het hotel waar ik mij nooit
thuisvoelde, in het land
waar ik niet woonde, in
de rol die ik niet speelde

Jij wilt het donkerder?
Blaas dan de kaarsen uit!
Juist waar de barst zit
glijdt het licht naar binnen
Ik voel mij de sergeant die
straks voorgoed verdwijnt

Ik twijfel aan het lot
omdat het onbeholpen
onvoorspelbaar en ook
onbegrepen toeslaat
Dood, daarentegen, was
ook voor mij voorspelbaar

Marten Janse

 

img00202-20100820-2033

I.M. Leonard Cohen
 
Jaren geleden liep ik met Suzanne langs de rivier te wandelen,
Suzanne met het rood-bruine haar.
Hallelujah!
Ik droeg mijn beroemde regen jas,
Die met de scheur op de schouder,
Hallelujah!
En zij voerde me naar Babylon,
De hangende tuinen, zijn feesten
Met dromen fabricerende
Bedwelmende dranken,
Halllujah!
In de jaren van de flower power
En zeg, geef die joint eens door,
So long, melancholieke bard.
(laten we lachen en schreeuwen
Lachen en schreeuwen
Over dit alles opnieuw).
 
 
12 november 2016, Merik van der Torren
cohen

nu mijn idool is overleden weet ik pas wat sterven is..

So long Marianne

Ik zwierf maar miste ieder doel.
Het leven was voor mij een doos
vol avonturen. Tot jij koos
te leiden, onbarmhartig koel.

Ik weet het wel, ik trouwde jou
in tijden, onbezorgd en vrij.
Wij zweefden, maar ik voelde mij
langzaam verankerd aan een vrouw.

Jouw brieven vormen nu de draad
naar een verleden zonder haat.
Soms zachte pleisters, soms een kerf.

In mijn hoofd gonst Leonard Cohen,
als ik weer eenzaam, doelloos zwerf,
klinkt snijdend: “So long, Marianne.”

Joop Komen

img00202-20100820-2033

Het nimmer laatste lied

Er is geen tijd meer voor hen
die sterven als dichters
troubadours van het nimmer laatste lied

so long Leonard als je met Suzanne wandelt
door de brokate hemelpoort
waarachter de zusters van genade wonen
luisterend naar jouw dichtzangstem

je zingt neuriet
met de melancholieke intonatie
van de eeuwig geboren verteller
oh Lady Midnight ik was een man
ik ga nu maar ben bereid om te gaan
als een gelukkige partizaan
de wind waait over de graven
neemt mijn stem mee

zo ging die tijd voor hem
zijn hoed en regenjas hangen voor altijd
aan de kapstok van zijn geschiedenis.

Rik van Boeckel
12 november 2016
RIP Leonard Cohen

 

cohen

(in a class of one’s own)

Boek van verlangen

Winterman, novemberregen, hoelang
ik jou bleef volgen, bard van mijn hart
merrie die mij meenam in het zadel
van ballades stapte ik in een lawine
ze dekte mijn ziel

kwikzilverogen en gezangen als rijmen
je rookmond, je stem een bezwering
denken ze echt ze kunnen je begraven
de aarde in donkerte laten verdwijnen

ik leefde met een kind van sneeuw
als partizaan, soldaat in een loopgraaf
bevocht ik elke man die ik tegenkwam
tot de dagen kouder en kouder werden
ik was alleen

een halte, een statie op je weg ik weet
ik ben niet de laatste liefde, als je wilt
dat ik niet meer spreek, stil zal ik zijn
wil je dat een stem oprecht is laat me
op deze plat gebroken heuvel

meezingen van liefde, haat en weemoed
naar de rivier waarheen jij mij leidde
de vogel op de draad, de rollende steen
de nacht die niet overgaat, nooit meer
dezelfde, ik, die de eer kreeg, Suzan
Lisan, een stuk van je avond te zijn

in alles

zit een barst, dat is de kras
waarlangs het licht binnenglijdt
en de vogels, ze zongen ze zingen
bij het breken van de dag, maak
een nieuwe hoorde ik ze zeggen, blijf
niet staan bij wat was of komen gaat

Hineni, hier ben ik, heer, bevlekt
en bezield dat is zoals het is, zoals iedereen
weet een goede manier om gedag te zeggen
stof te over, meer dan as, een boek
van verlangen, een slaapliedje

van liefde die haar eigen weg kiest
halfweg – in eenenveertig verzen-
nooit zelf overgaat

11-11-2016
Cartouche

 

img00202-20100820-2033

 

Pom, liefste,
Stilgezeten heb ik níet, nu ons wederom een grote bard ontvallen is. Ik stuur je hierbij een spintje toe. Een wat? Een spint. Wat is een spint?

De vorm:

_ – – _ (-) A

_ – – _ (-) A

_ – – _ (-) A

-_ (-) Xn

Uitgaande van de choriambe (drie in totaal per stanza), waar een onbeklemtoonde lettergreep aan vastgeplakt kan worden, maar die niet noodzakelijk is. Het maakt het geheel makkelijker, omdat mannelijk en vrouwelijk rijm allebei gebruikt kunnen worden.
Het rijm dan: hierboven staat schematisch een stanza van de spint, bij herhaling naar stanza twee, drie, vier, ad infinitum, verandert rijm A in rijm B, rijm C, rijm D, ad infinitum. Deze zijn steeds in drietallen gelijk. Dan het X-rijm waar elke stanza in een jambe mee afgesloten wordt. Ongeacht het aantal stanza’s blijft deze rijmklank (mannelijk) gelijk.

 

I.M. Leonard Cohen

Leonard Cohen,
-ik ben een fan-
beter qua stem
dan Maywood,

ligt in zijn kist:

hij wordt gemist.
Méér dan beslist
ooit Weemoedt.

 

-X-
D.(itmar Bakker)

 

Share This:

FRISO WOUDSTRA de vier vrijdagen – deel 4 – uit de bundel ‘Dag licht of Dichters, ze stelen de show’

Uit het meerdelige werk ‘VERS van de markt van Den Bosch
uit de bundel ‘Dag licht of Dichters, ze stelen de show’
Beschikbaar gesteld aan Pom Gedichten op 2 juni 2025 ter promotie van de bundel.
Contact: frisowoudstra@hotmail.com – 0032470605944


…er is hier geknutseld 
aan zotte dromen…

 

Onze vader

als de lange neuzen 
dezelfde kant op staan
en we onze statuur even 
te grabbel mogen gooien

dan krijgt het leven eenvoud en kan
kinderlijk plezier van weleer 
zijn korte tocht 
naar het daglicht voltooien 

er is hier geknutseld 
aan zotte dromen 

in een klaarlichte roes van plezier 
slaapwandelt men er gezamenlijk doorheen 

een prins uit ons midden
is in het zadel gehesen
en de blauwe kieltjes zijn volgeprikt met insignes
het zullen allen boeren wezen 

zeg eens, wat is er mooier dan een grap
die je niet hoeft te vertellen?
de kinderen kijken simpelweg om zich heen
en omhoog

daar is even geen hoogbouw te zien
want dit is een oergezellig dorp 
in fluïde, vloeibare motie geworden 
oeteldonk zal ze heten 
op de mért verkleurt een oud bruin café
dat vrij vertaald ‘onze vader’ heet 
naar het bekende rood-wit-geel 
er staat een wachtrij 

kroegbaas bert is ook de portier
is ook de stem die zegt 
komt u maar
of nog even niet 

is ook de bedenker 
van smoesjes voor stamgasten 
is ook degene die dan ‘loodgieters’
of zelfs indien gelijkend
zijn zogenaamde vaders uit de wachtrij plukt 
komt u maar 

bert is schatplichtig
en zijn gasten kennen dit ritueel
en het kan allemaal
omdat de lange neuzen dezelfde kant op staan 

een bekende met bolhoed en kiel
twee koppen kleiner dan kroegbaas bert
zoekt contact vanuit de rij

hij vraagt bijna verlegen 
kroegbaas bert
mag ik nu ook eens een keer
je vader zijn? 



FRISO WOUDSTRA

 

 

 

 

 

 

 

 

Share This:

VON SOLO: ‘Uit mijn iPhone klinken de klanken van één van de mooiste liedjes aller tijden: ‘Go your own way’….’



Deel 365. Wilson Philips
(d.d. 23-1-2020)
 
Het is tien uur in de avond. Aan het aanrecht sta ik de broodtrommeltjes voor de kinderen en mezelf te maken voor de volgende dag. Uit mijn iPhone klinken de klanken van één van de mooiste liedjes aller tijden: ‘Go your own way’. De zoete stemmen die deze klassieker coveren zijn van Wilson Philips. Een meidengroepje uit de jaren negentig. Eén of twee van de meiden was de dochter van Brian Wilson van de Beach Boys. De andere vader heette Philips. Zo’n niets zeggend bandje waar na 1993 niemand ooit meer wat van gehoord heeft. En in mijn keuken klinken die stemmen van vroeger.
 
Op vier januari hadden we de gehele familie van mijn moeders kant over de vloer voor een nieuwjaarsborrel. Ik leidde iedereen trots rond door ons paleis. Zo ook mijn homo neef en partner. Hij was wat voller dan dat ik van hem gewend was. Achteraf hadden we het erover dat het hem eigenlijk nauwelijks af te zien was, dat het heel slecht met hem ging, ondanks de meedogenloze ziekte in zijn bloed. Toen ik jong was, hadden wij als gezin zijn huis in Delft aan de Buitenwatersloot ooit weleens mogen gebruiken als uitvalsbasis voor een dagje Delft.
 
Toen heb ik voor het eerst bij de Buenos Aires op de Peperstraat Argentijnse steak heb gegeten van de houtskoolgrill. Het heeft de maatstaf gezet voor gegrilld vlees voor de rest van mijn leven en ik zou er negentwintig jaar later zo weer gaan eten. Ook dat ik met mijn vader de kroeg in ging, terwijl mijn moeder en acht jaar jongere zus al naar huis gingen. Dat ik toen een ‘Satan’ en een ‘Vondel’ gedronken heb bij Bierhuis De Klomp. En dat het leek of er gras op de gracht groeide toen we in de voornacht terug op kot liepen. Mijn vader ging slapen. Ik droomde me wakker. Alles dat nog beginnen moest. En het moment kon zich elk ogenblik aandienen. Stiekem doorzocht ik de koelkast en vond nog wat kleintjes pils. Doorzicht de Cd-collectie en zette Wilson Philips op. Tot de muziek op was en het bier klaar.
 
Ja. We hadden vaker bij de Argentijn moeten gaan eten en ik zou met mijn vader ooit weer eens de kroeg in moeten. Beloftes die je jezelf altijd maakt. Terwijl je kinderen naar Ariana Grande luisteren.
 
VON SOLO
DICHTER, PERFORMER, COLUMNIST EN CINEAST
www.vonsolo.nl
 
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 
En volg VON SOLO ook op Facebook, Twitter en LinkedIn!!!

Share This:

Vera Jongejan las dat leven één voortdurende doodsstrijd is


Stapelwolken zei de weerman
was daar druk doende mee

en ik las in een oud gedicht dat leven
ook toen al
één voortdurende doodsstrijd is

de campanula’s met hun sensuele paarse monden
zag nu hoe ze naar adem snakten
herhaling van de schreeuw van Munch
en gele tongen

later zittend aan het water 
schrok ik van die zo slepende tred 
alsof er iemand aankwam en nee niemand

was er nog die meeuw 
vast van stem en blinkend wit 
zoals hij zat te oreren hoog op een paal
goed te verstaan

dat we wat moeten doen aan het klimaat!


Vera Jongejan

Share This:

IEN VERRIPS – al die tijd dat je daar lag…



al die tijd dat je daar lag
leek je op mij te wachten
nu ik je zoek in dit labyrint
van vergeten herinneringen
die als  wolken boven je graf
die mij het zicht ontnemen
vind ik je niet

IEN VERRIPS

Share This:

Rob Mientjes blootvoets richting geur…

Eitje Nederland
 
Zomaar zondagochtend
vogels fluiten
opstaan niet meer liggen
 
baklucht kringelt
van beneden naar boven
blootvoets richting geur
 
voor fornuis staat lief
koffie bruin, zon in gezicht
of er goed geslapen is
 
Nederland op koers
onder sunny side up
klaar om op te vreten
 
klein, onnozel
rafelig de randjes
beste jongetje uit de klas

Rob Mientjes

Share This:

André Heijnekamp met een groet aan pomgedichten –

Hoi Pom,
 
Al bladerend kwam ik langs en ik dacht, laat ik mijn hand even opsteken. Het is al weer jaren geleden, maar misschien weet je het nog. Nu ja, bij deze: Hoi!
 
VrGr,
André Heijnekamp
 
 
 
 
Het meeste hier is steen
 
gevels waarlangs dingen waaien
 
daken waaronder namen vervagen.
 
 
 
De weilanden langs de rails
 
zijn nu tuintjes in de wijk
 
reizen laat ik aan de vogels.
 
 
 
Die komen steeds weer terug
 
als je wat zaad strooit
 
met allerlei wilde verhalen.
 
 
 
Het laat me blijven waar ik ben
 
in een tuin achter een muur
 
waar een herinnering soms voorbij waait.


 André Heijnekamp
erg leuk het berichtje van André – een groet uit de verleden tijd. eigenlijk weet ik niet meer waar wat of precies hoe – de foto herken ik en het opgestuurde gedicht vind ik prachtig. die heerlijke gelatenheid. een groet terug aan André.

Share This:

Ellis van Atten wint de enige echte virtuele – naar BaasB – de hele wereld draait in theorie om poëzie – poëzie trofee op pomgedichten punt nl – Ien Verrips zilver

de zondagochtendwedstrijd in de herhaling tijdens de zomerse vakantiemaanden juli en augustus – deze week de ‘wedstrijd’ van 7 mei 2021 – met inzendingen van Ellis van Atten, Ien Verrips, Frans Terken, Rik van Boeckel, Petra Maria, Cartouche, Anke Labrie, Peter Posthumus, Max Lerou, Vera van der Horst en BABAK.

de onmogelijkheid tot jureren met het thema gegeven. maar dat maakt het jureren welk erg leuk. de beginner weet na alle goede raad van de dichters niet meer waar hij moet beginnen. en zo is het goed. want de beginner moet bij zichzelf blijven zoals de dichter bij zichzelf moet blijven en de dichters hier op de zondagochtend ook bij zichzelf bleven. prachtige gedichten stuk voor stuk dank jullie wel alle dichters. dat we de beginner  die niet meer weet wat of hoe in tranen achterlaten – het is niet anders – het leven van de dichter is geen makkie. maar na verloop van tijd krijg je er wel wat voor terug: POËZIE!

volkomen arbitrair en zomaar uit de lucht valt het goud vandaag – als een brok chinese kernraket op Ellis van Atten – met wat poëzie tussen de regels zorgt ze met lente woorden voor dat heerlijke uitgelaten zomerse gevoel dat we iets te lang in dit landje moesten missen. een compleet gedicht ellis van harte. doen we wel meteen een brok chinese zilver erachteraan voor Ien Verrips – in die tuin van haar eenvoud met die appelboom daarin willen we allemaal. van harte Ien.

Wat is het heerlijk wakker worden vandaag! Als we de vogels toch eens konden verstaan. Of liever niet? Nu zingen ze mijn lied – verbeeld ik me. Ala een vers, en nu naar buiten!


tussen de regels de zomer
 


tju tju tju tju tju
krre krre
roeh roeh roeh roehoe
ssssshhhhhh ssshhhhhh
tutututu ssssshhhhhh
u-uuuuuu
 
over mijn huid strijkt de
ochtend als de hand van een
geliefde en op mijn  tong groeit
zoete bloesem. de vruchten
proef ik pas als het sap
langs mijn kin stroomt
de smaak is lente
en het klinkt als
 
ssssshhhhhh ssshhhhhh
roeh roeh roeh roehoe
tju tju tju krre krre krre
 
hoor je de wind? hoor je de vogels?
voel je de warmte? tussen de regels
leven klanken, leeft een belofte
die alleen jij leest. tussen de regels
woont de poëzie, winnen

woorden waarde

en

komt de zomer
u-uuuuuu
tutututu



Ellis van Atten
www.ellisvanatten.nl
www.zpink.nl
www.tvpo.nl

zie hoe rijk het leven is zingt het uit de radio zojuist – zanger sonneveld – de klanken galmen over de zonnige velden die dichteres Ellis van Atten de lezer schetst. een gedicht met alles wat poëzie zou kunnen zijn erin – klankdicht, woorden van lente en liefde, de uitgelatenheid van een hadewych met de sappen die zij ook toen al op haar huid voelde – woorden die voor een zomers gevoel zorgen – zo moet dat beste beginner – na Ellis weet iedereen wat poëzie is of waar deze zich ophoudt – tussen de regels! het geheim van de meester blootgelegd. en ach kijk daar loopt het musje van hanlo ook nog voorbij:

Tjielp tjielp – tjielp tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp – tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp

Tjielp
———————etc.



Jan Hanlo


het woord was eerst
bracht aarde voort
een tuin een appelboom
en wij
 
het is de dichter
die de woorden schudt en schuurt
 totdat hij tastend schikt
vormvast of vogelvrij
de wereld kantelen doet


Ien Verrips


–>
mooi gedaan Ien – de dichter aan het woord – ‘een tuin een appelboom
en wij…’ ja dat is wel poëzie legt Ien de beste beginner voor – zo moet dat. maak het je aangenaam voor het schuren begint. voor je het weet kantelt de wereld en donder je er van af. zo is het natuurlijk ook in het wereldje van de poëzie. maar dan heb je die appelboom toch maar alvast binnen.



Frans Terken: zie ons hier eens drijven en hoor onze roep

Rik van Boeckel: poëzie hakt betekenis in mootjes

Petra Maria: was er niet de poëzie

Cartouche: de poëzie van het leven die in ons ligt

Anke Labrie: iets over poëzie

Peter Posthumus: de schittering van druppels die verdwijnen in het water

Max Lerou: waar dichters drinken

Ien Verrips: een tuin een appelboom en wij

Babak: het is begrepen willen worden

Vera van der Horst: glanzen zal je

Ellis van Atten: tussen de regels woont de poëzie

wie wint de enige echte virtuele – naar BaasB – de hele wereld draait in theorie om poëzie – poëzie trofee op pomgedichten punt nl?

BaasB weer op het podium, de dichters weer op het podium bijna – nou dan zullen we het weten de hele wereld draait in theorie om poëzie zingt BaasB en voegt er nog een mooie regel aan toe: ‘je bent de eeuwigheid in een oogopslag…’ –

deze week de zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl met een wel heel eigen thema: ‘de hele wereld draait in theorie om poëzie – poëzie!’ – dichters u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.


poëzie is verse vis

poëzie is een meisje
dat uit haar bikini barst
in reepjes snijden
poëzie is verse vis met uitjes

een kuil graven voor een ander
om er zelf in te gaan liggen
met je goudvis

in een kommetje
rondjes draaien
totdat alles boven drijft


pomwolff





Poëzie kleeft aan

Poëzie zwermt bij ons binnen
als moeder zwaan in het voorjaar
met acht pullen op haar rug

koud uit het ei kijken ze nieuwsgierig rond
en denken dat het om niets anders draait
dan spartelend de wereld veroveren

niemand durft ze ongelijk te geven
als vader met klapperende vleugels
het pad naar het riet bewaakt

voor het eerst in vervoering te water
hoe spetterend en groots wil je het hebben
in de plas die je je podium is

geen nerveus gedreutel of plankenkoorts
zie ons hier eens drijven en hoor onze roep
als een kreet opgetild in de eeuwigheid

© FT 07.05.2021


een heerlijk moederdagthema ‘poëzie’ – door veel dichters aangegrepen om even uit te pakken – ze hebben er tenslotte verstand van  – van poëzie. gelukkig maar – ik ben erg blij met de bijdragen – dan kom ik er tenminste ook achter hoe het moet – poëzie schrijven. en de lezers! dat ze het weten hoe het moet. poëzie!
 
dichter Frans doet meteen een boekje open. poëzie is ook optreden – poëZie is ook een podium. poëzie is een kreet maar wel opgetild de eeuwigheid in. zo is dat – om rekening mee te houden als u er aan zou willen beginnen. en de gedichten zijn/ klinken als een moeder met kleintjes achter moeder aan of op moeders rug nog. nou na de les van Frans: probeer het – waar is het papier waar is het scherm – Waar zijn de regels? hier zijn de regels!
 
Loslippig podium

Poëzie is een loslippig podium
waar de eeuwigheid kort duurt
elk moment woorden naar de zin jaagt
een punt achter de tijd zet

poëzie hakt betekenis in mootjes
vindt weerklank in de werkelijkheid
wijst met beeldspraak naar de mens
laat zich niet uitleggen door wetenschap

wij verklaren ons nader en anders
in eigenzinnige zinnen op ritmes
uit wereldse kokers en rijmende verzen
via het vrije en onvrije metrum.

Rik van Boeckel
8 mei 2021



Rik lijkt afgestudeerd op poëzie – maar lapt de regels van Frans Terken aan zijn laars. wat eeuwigheid niks eeuwigheid! mogen we lezen – gaf Frans Terken ons iets van zekerheid – Rik breekt alles af tot het bot. een punt achter de tijd – poëzie hakt betekenis aan mootjes – prachtig gezegd – maar hoe dan? roept de argeloze starter. het lijkt makkelijker een woning te scoren in amsterdam dan aan poëzie te beginnen. de wetenschap helpt ook al niet – de afdelingen literatuur en literatuurwetenschap aan de universiteiten kunnen ook meteen geschrapt – andere tijden – kondigt Rik van Boeckel aan. in de laatste strofe iets uit de school van Boeckel: ‘wij verklaren ons nader en anders! dat lijkt het devies! zo pakt u de poëzie aan!
het is de tijd

hoogste tijd
zoals kastanjeknoppen barsten
uit het schijnbaar dorre hout

de tijd ze nekt ons
de koude
het houdt ook veels te lang aan
de eenzaamheid

de lachende gezichten
op schermen die je uit kunt zetten
ze zijn verre van
verre van

straks weet niemand het nog
als was er niet de poëzie

petra maria


–>
nou van de heren moet de beginner het niet hebben. zo gauw je denkt – zo moet het – stormt van Boeckel door de kamer en roept – zo moet het niet. dan leren we op moederdag gedichten schrijven van een vrouw. ‘de tijd ze nekt ons…’ lezen we – ‘de tijd ze nekt ons…’ oo is dat poëzie? vraagt buurvrouw hier op de stoep van de vroege zondagochtend – ja kind de tijd nekt ons – dat is poëzie – en je moet onthouden dat dichters altijd gelijk hebben – want als ik je zo bekijk zo in het vroege zondagochtendzonnetje dan is de tijd behoorlijk haar gang gegaan. en die schermen dan – ja die moet je uitzetten van van petra maria – want die zijn verre van verre én van! en als je het allemaal niet meer weet – is ook niet errug. dat lees je op het einde – erg troostrijk ook. maar ik zou je wel aanraden wat aan de tijd te doen die in je is gekropen.


De rerum natura
(over de natuur der dingen)



Draai maar, draai maar rond
om je eigen zon, je as, mijn schat
nu je mij afschoot, je van me afkeerde
een nieuwe baan zocht – in de wetenschap
op ontdekkingstocht naar de aard der dingen
 
waarin je je mond en kont kunt keren
de theorie altijd mooier is dan de praktijk
hardleerser en leidender nog dan de poëzie
van het leven die in ons ligt te sluimeren om
voor eeuwig op te gaan in een ogenblik
 
een ster aan de avondhemel, een gedicht
zonder einde, een wereld zoals wij
 
08-0502021
Cartouche


–>
cartouche leidt ons in in de chinese ruimtevaart – poëzie is als een brok chinese raket die in de dampkring verbrandt en waarbij nog stukken oud ijzer de aarde bereiken – zo mogen we lezen. het draait en draait  het zoekt een nieuwe baan. zo beschrijft cartouche de brokstukken.
wat wetenschap erbij – theorie is altijd mooier dan de chinese werkelijkheid lijkt de dichter ons te willen meegeven. en mocht het chinese gevaarte je treffen dan ga je ‘voor eeuwig op in het ogenblik’ – zo  leert cartouche de beginner gedichtjes schrijven.
 

iets over poëzie
 
staande op zijn schouders
zijn sterke handen
om mijn kinderbenen
leerde mijn vader me
om veilig bang te zijn
 
hierdoor durfde ik
te reiken naar de hemel
 
nu zijn het de woorden
waarbij ik me veilig weet
omdat ik ook bang mag zijn
 
anke labrie
(08-05-2012)


->
anke geeft de beginner wijze raad. als je aan de poëzie gaat hoef je nooit meer bang te zijn. je beschrijft mooie dingen uit het verleden – je maakt er een mooi pakketje taal van – strik erom en de dichter is bevrijd van alles wat de dichter bedreigt. zo eenvoudig is de poëzie. wel goed uitkijken lieve beginner  dat je dat chinese gedrocht waar cartouche voor waarschuwde – niet op je hoofd krijgt – maar volgens anke ben je met poëzie veilig hoe bang je ook bent.
 
over poëzie

het ongrijpbare tot feit verheffen
het ogenschijnlijke geluid
van stilte in de leegte

de schittering van druppels
die verdwijnen in het water
van kleuren kunnen horen
in het grijs

rumoer in ruil 
voor woorden
voor even dan
hoe meer er is
hoe minder dat
en laat maar zitten
en verder, o ja, ach wat


Peter Posthumus


–>
dichter peter benadrukt de tegenstellingen waar de beginner op moet letten als ie aan poëzie begint: hoe meer hoe minder! ik roep het ook al jaren. hoe langer cartouche zijn gedichten maakt hoe minder het gedicht. poëzie is de schittering van druppels die ondergaan aan en in water. zo moet dat! prachtig gezegd. geluid dat te zien is en kleuren die te horen zijn. zo eenvoudig moet de beginner de poëtische zaken aanpakken – dan komt het goed volgens peter. nou aan de slag! en laat maar zitten!

                                                           
 
kwetsbare zielen

het wordt weer tijd
voor spierballen rollen
in de etalage  van magazijn ad rem
 
poëten smeren daar eerst de uitgedroogde kelen
dan openen ze luidruchtig hun torsende torso
u kent dat wel – waar dichters drinken
zwelt elk vertrek tot gelachkamer
 
al snel draaien zij om de as van hun wereld
of maken een pirouette van trots
in het voorportaal naar ruimte die zich
nog eens lekker onbeschaamd uitrekt
 
en aan het eind van de avond
altijd weer de aangeschoten dichter
met oeverloze metaforen die het ellenlang
verhalen moeten dichten en zo
 
het publiek een beetje meewerkt smelt massa tot kern
promoveren ponden naar kilo’s per kubieke centimeter
de ontwikkeling enorm en anders is daar altijd nog
de deur naar een onherstelbaar niets
 
ml


–>
de dichter max lerou schetst aan de beginner hoe het zal aflopen met name in de laatste strofe – de poëzie draait op alcohol en andere middelen, maakt overuren, draait dol, sommige dichters heten zelfs dol, hoe dan ook, de poort naar de hel heet in poëzieland ‘de deur naar een onherstelbaar niets’. waar het naar ik vermoed best goed toeven is. in het niets lost alles op tenslotte. ook de kwetsbaarheid.





 

poëzie   
 
het is het ontkennen van onmacht  
en het blijven proberen tot het niet meer    
 
het is de letterlijkheid verafschuwen 
misverstanden aanmoedigen, onbegrip nastreven  
  
het is begrepen willen worden, eenzaam  
stem van het collectief willen zijn, afgezonderd  
troost willen bieden, controversieel  
 
het is voorzichtig, behoedzaam moedig 
tijdloos actueel in alle talen 
 
het is rebelleren, rechtvaardigen, machtig kwetsbaar 
openlijk geheimzinnig protesteren  
 
het is duidelijk, mysterieus, grappig 
romantisch, begrijpelijk paradoxaal 
 
het is feitelijk maar een theorie  
godzijdank, het is maar een theorie    

Babak


–>
nou als de beginner de cursus Babak heeft gevolgd – ik mag wel zeggen de leergangen Babak dan weet ie waar ie aan toe is en weet ie ook of ie er nog wel aan wil beginnen. want zoals Babak het beschrijft zo moet het helemaal en waarschijnlijk nog wel wat meer ook. de poëzie. ‘eenzaam de stem van het collectief zijn’ – dat is de eerste les – begin daar maar eens aan beste beginner – dan praten we volgende week verder. mooie opsomming!
 
Waar alles om draait

Ik zou van jou poëzie moeten maken
want een gedicht moet pijnlijk zijn
zoals de waarheid wreed
of bitter, bitterzoet ben jij

ik fileer het alledaagse uit je
zodat de kern nog overblijft
met zachte hand wrijf ik de glans

want glanzen zal je
diep in mij


Vera van der Horst


–>
dichteres van der horst maakt er maar meteen gehakt van. wat ingrediënten toevoegen – zoet, bitter en bitterzoet en malen maar door die molen. én opensnijden de boel – mevrouw van der horst wil alleen de kern – om op te wrijven. lekker gedicht. ja beste beginner naast en na alles wat geleerd is – hierboven – dient de cursus van der horst ook nog gevolgd om de mastertitel poëzie binnen te halen. snijden maar !

Share This:

VON SOLO – Als je vroeger thuiskwam met het verhaal, dat je gevochten had en een tik gehad had van de leraar of een politieagent, dan gaf je vader er nog één bij…



Mijn dochter startte tijdens de pandemie in de brugklas. Lockdowns hebben haar generatie fors beschadigd. Maar ach, het waren de regels. Dat heeft haar twee jaar blijven zitten gekost. Dit jaar echter, ging alles goed. Ze is er bovenop en werd ook vanuit school goed geholpen. Een van de steunpilaren daarbij was haar klassendocent en natuurkundeleraar. Een man van Antilliaanse achtergrond. Hij was er altijd en nooit ziek, al bijna twintig jaar. Frequente spijbelaars belde hij gewoon, tot hilariteit van de klas, op via het slimme schoolbord. Dan bleek keer op keer, dat het ongeoorloofd verzuim betrof. Lik op stuk. Afgelopen week hoorde ik dat hij ontslagen is.

Het verhaal was, dat hij bij een vechtpartij tussenbeide is gekomen. Na het scheiden van de vechtende partijen, pakt één van de jongens een bezem en gooit die naar de ander. Daarop geeft de leraar de kleine rat een oorvijg. Dat alles natuurlijk in de volle publieke openheid. De uiteindelijke uitkomst is, dat de leraar ontslagen wordt en de leerling mag blijven. Over de inhoud van het dossier mag natuurlijk niet gesproken worden. Zo zijn de regels. Maar ik weet wel hoe het zit.

Het maakt niet uit of zijn ouders moslim, jood of kakker zijn. Al die bevolkingsgroepen kijken neer op Antillianen, dus als ‘zo’n aap’ aan je kind komt, dan is dat een schande, die figuurlijk ‘met bloed’ uitgewist moet. Hoe de druk gezet is op de schoolleiding is onbekend. Dreigen kan op vele manieren. En het mooie is, dat je de wetten aan je kant hebt. Je mag natuurlijk niemand aanraken zonder uitdrukkelijke toestemming en consent, laat staan slaan. Tel daarbij op dat openbare besturen als de dood zijn een risico te nemen of een fout te maken. Ze zullen dus altijd de schuld bij zichzelf zoeken en zo snel mogelijk een zo groot mogelijk zelf zuiverend vermogen aan de wereld tonen, als waren ze een tochtige baviaan. Voor je mensen staan, is er niet meer bij voor modern management. Want boven in de boom zit er altijd een nog grotere, incompetente bangerik. 

Het is tragisch om waar te nemen, dat regels die zogezegd bedoeld zijn om de zwakken te beschermen, telkens weer misbruikt worden door listige, slechte mensen. Als je vroeger thuiskwam met het verhaal, dat je gevochten had en een tik gehad had van de leraar of een politieagent, dan gaf je vader er nog één bij. Ongeschreven regels waren genoeg. Gezag was grotendeels gebaseerd op rede, respect, ethiek en natuurlijk leiderschap. Dit gaf een oneerlijk voordeel gaf aan integere mensen met gezond verstand en een natuurlijk talent om juiste beslissingen te maken, boven nietsnutten, regelneukers en ratten. Daarom werden door kwaadaardige mensen ‘wetten’ verzonnen om de ‘zwakken’ te beschermen, zodat de ongeschreven regels van de realiteit buitenspel gezet konden worden. 

Mijn dochter doet of het haar allemaal niet uitmaakt. Het zijn niet meer dan kale feiten in het rijtje van verborgen onrechtvaardigheden, die deze maatschappij stelselmatig zo gewoon zijn geworden. 

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This: