André Heijnekamp met een groet aan pomgedichten –

Hoi Pom,
 
Al bladerend kwam ik langs en ik dacht, laat ik mijn hand even opsteken. Het is al weer jaren geleden, maar misschien weet je het nog. Nu ja, bij deze: Hoi!
 
VrGr,
André Heijnekamp
 
 
 
 
Het meeste hier is steen
 
gevels waarlangs dingen waaien
 
daken waaronder namen vervagen.
 
 
 
De weilanden langs de rails
 
zijn nu tuintjes in de wijk
 
reizen laat ik aan de vogels.
 
 
 
Die komen steeds weer terug
 
als je wat zaad strooit
 
met allerlei wilde verhalen.
 
 
 
Het laat me blijven waar ik ben
 
in een tuin achter een muur
 
waar een herinnering soms voorbij waait.


 André Heijnekamp
erg leuk het berichtje van André – een groet uit de verleden tijd. eigenlijk weet ik niet meer waar wat of precies hoe – de foto herken ik en het opgestuurde gedicht vind ik prachtig. die heerlijke gelatenheid. een groet terug aan André.

Share This:

Ellis van Atten wint de enige echte virtuele – naar BaasB – de hele wereld draait in theorie om poëzie – poëzie trofee op pomgedichten punt nl – Ien Verrips zilver

de zondagochtendwedstrijd in de herhaling tijdens de zomerse vakantiemaanden juli en augustus – deze week de ‘wedstrijd’ van 7 mei 2021 – met inzendingen van Ellis van Atten, Ien Verrips, Frans Terken, Rik van Boeckel, Petra Maria, Cartouche, Anke Labrie, Peter Posthumus, Max Lerou, Vera van der Horst en BABAK.

de onmogelijkheid tot jureren met het thema gegeven. maar dat maakt het jureren welk erg leuk. de beginner weet na alle goede raad van de dichters niet meer waar hij moet beginnen. en zo is het goed. want de beginner moet bij zichzelf blijven zoals de dichter bij zichzelf moet blijven en de dichters hier op de zondagochtend ook bij zichzelf bleven. prachtige gedichten stuk voor stuk dank jullie wel alle dichters. dat we de beginner  die niet meer weet wat of hoe in tranen achterlaten – het is niet anders – het leven van de dichter is geen makkie. maar na verloop van tijd krijg je er wel wat voor terug: POËZIE!

volkomen arbitrair en zomaar uit de lucht valt het goud vandaag – als een brok chinese kernraket op Ellis van Atten – met wat poëzie tussen de regels zorgt ze met lente woorden voor dat heerlijke uitgelaten zomerse gevoel dat we iets te lang in dit landje moesten missen. een compleet gedicht ellis van harte. doen we wel meteen een brok chinese zilver erachteraan voor Ien Verrips – in die tuin van haar eenvoud met die appelboom daarin willen we allemaal. van harte Ien.

Wat is het heerlijk wakker worden vandaag! Als we de vogels toch eens konden verstaan. Of liever niet? Nu zingen ze mijn lied – verbeeld ik me. Ala een vers, en nu naar buiten!


tussen de regels de zomer
 


tju tju tju tju tju
krre krre
roeh roeh roeh roehoe
ssssshhhhhh ssshhhhhh
tutututu ssssshhhhhh
u-uuuuuu
 
over mijn huid strijkt de
ochtend als de hand van een
geliefde en op mijn  tong groeit
zoete bloesem. de vruchten
proef ik pas als het sap
langs mijn kin stroomt
de smaak is lente
en het klinkt als
 
ssssshhhhhh ssshhhhhh
roeh roeh roeh roehoe
tju tju tju krre krre krre
 
hoor je de wind? hoor je de vogels?
voel je de warmte? tussen de regels
leven klanken, leeft een belofte
die alleen jij leest. tussen de regels
woont de poëzie, winnen

woorden waarde

en

komt de zomer
u-uuuuuu
tutututu



Ellis van Atten
www.ellisvanatten.nl
www.zpink.nl
www.tvpo.nl

zie hoe rijk het leven is zingt het uit de radio zojuist – zanger sonneveld – de klanken galmen over de zonnige velden die dichteres Ellis van Atten de lezer schetst. een gedicht met alles wat poëzie zou kunnen zijn erin – klankdicht, woorden van lente en liefde, de uitgelatenheid van een hadewych met de sappen die zij ook toen al op haar huid voelde – woorden die voor een zomers gevoel zorgen – zo moet dat beste beginner – na Ellis weet iedereen wat poëzie is of waar deze zich ophoudt – tussen de regels! het geheim van de meester blootgelegd. en ach kijk daar loopt het musje van hanlo ook nog voorbij:

Tjielp tjielp – tjielp tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp – tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp

Tjielp
———————etc.



Jan Hanlo


het woord was eerst
bracht aarde voort
een tuin een appelboom
en wij
 
het is de dichter
die de woorden schudt en schuurt
 totdat hij tastend schikt
vormvast of vogelvrij
de wereld kantelen doet


Ien Verrips


–>
mooi gedaan Ien – de dichter aan het woord – ‘een tuin een appelboom
en wij…’ ja dat is wel poëzie legt Ien de beste beginner voor – zo moet dat. maak het je aangenaam voor het schuren begint. voor je het weet kantelt de wereld en donder je er van af. zo is het natuurlijk ook in het wereldje van de poëzie. maar dan heb je die appelboom toch maar alvast binnen.



Frans Terken: zie ons hier eens drijven en hoor onze roep

Rik van Boeckel: poëzie hakt betekenis in mootjes

Petra Maria: was er niet de poëzie

Cartouche: de poëzie van het leven die in ons ligt

Anke Labrie: iets over poëzie

Peter Posthumus: de schittering van druppels die verdwijnen in het water

Max Lerou: waar dichters drinken

Ien Verrips: een tuin een appelboom en wij

Babak: het is begrepen willen worden

Vera van der Horst: glanzen zal je

Ellis van Atten: tussen de regels woont de poëzie

wie wint de enige echte virtuele – naar BaasB – de hele wereld draait in theorie om poëzie – poëzie trofee op pomgedichten punt nl?

BaasB weer op het podium, de dichters weer op het podium bijna – nou dan zullen we het weten de hele wereld draait in theorie om poëzie zingt BaasB en voegt er nog een mooie regel aan toe: ‘je bent de eeuwigheid in een oogopslag…’ –

deze week de zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl met een wel heel eigen thema: ‘de hele wereld draait in theorie om poëzie – poëzie!’ – dichters u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.


poëzie is verse vis

poëzie is een meisje
dat uit haar bikini barst
in reepjes snijden
poëzie is verse vis met uitjes

een kuil graven voor een ander
om er zelf in te gaan liggen
met je goudvis

in een kommetje
rondjes draaien
totdat alles boven drijft


pomwolff





Poëzie kleeft aan

Poëzie zwermt bij ons binnen
als moeder zwaan in het voorjaar
met acht pullen op haar rug

koud uit het ei kijken ze nieuwsgierig rond
en denken dat het om niets anders draait
dan spartelend de wereld veroveren

niemand durft ze ongelijk te geven
als vader met klapperende vleugels
het pad naar het riet bewaakt

voor het eerst in vervoering te water
hoe spetterend en groots wil je het hebben
in de plas die je je podium is

geen nerveus gedreutel of plankenkoorts
zie ons hier eens drijven en hoor onze roep
als een kreet opgetild in de eeuwigheid

© FT 07.05.2021


een heerlijk moederdagthema ‘poëzie’ – door veel dichters aangegrepen om even uit te pakken – ze hebben er tenslotte verstand van  – van poëzie. gelukkig maar – ik ben erg blij met de bijdragen – dan kom ik er tenminste ook achter hoe het moet – poëzie schrijven. en de lezers! dat ze het weten hoe het moet. poëzie!
 
dichter Frans doet meteen een boekje open. poëzie is ook optreden – poëZie is ook een podium. poëzie is een kreet maar wel opgetild de eeuwigheid in. zo is dat – om rekening mee te houden als u er aan zou willen beginnen. en de gedichten zijn/ klinken als een moeder met kleintjes achter moeder aan of op moeders rug nog. nou na de les van Frans: probeer het – waar is het papier waar is het scherm – Waar zijn de regels? hier zijn de regels!
 
Loslippig podium

Poëzie is een loslippig podium
waar de eeuwigheid kort duurt
elk moment woorden naar de zin jaagt
een punt achter de tijd zet

poëzie hakt betekenis in mootjes
vindt weerklank in de werkelijkheid
wijst met beeldspraak naar de mens
laat zich niet uitleggen door wetenschap

wij verklaren ons nader en anders
in eigenzinnige zinnen op ritmes
uit wereldse kokers en rijmende verzen
via het vrije en onvrije metrum.

Rik van Boeckel
8 mei 2021



Rik lijkt afgestudeerd op poëzie – maar lapt de regels van Frans Terken aan zijn laars. wat eeuwigheid niks eeuwigheid! mogen we lezen – gaf Frans Terken ons iets van zekerheid – Rik breekt alles af tot het bot. een punt achter de tijd – poëzie hakt betekenis aan mootjes – prachtig gezegd – maar hoe dan? roept de argeloze starter. het lijkt makkelijker een woning te scoren in amsterdam dan aan poëzie te beginnen. de wetenschap helpt ook al niet – de afdelingen literatuur en literatuurwetenschap aan de universiteiten kunnen ook meteen geschrapt – andere tijden – kondigt Rik van Boeckel aan. in de laatste strofe iets uit de school van Boeckel: ‘wij verklaren ons nader en anders! dat lijkt het devies! zo pakt u de poëzie aan!
het is de tijd

hoogste tijd
zoals kastanjeknoppen barsten
uit het schijnbaar dorre hout

de tijd ze nekt ons
de koude
het houdt ook veels te lang aan
de eenzaamheid

de lachende gezichten
op schermen die je uit kunt zetten
ze zijn verre van
verre van

straks weet niemand het nog
als was er niet de poëzie

petra maria


–>
nou van de heren moet de beginner het niet hebben. zo gauw je denkt – zo moet het – stormt van Boeckel door de kamer en roept – zo moet het niet. dan leren we op moederdag gedichten schrijven van een vrouw. ‘de tijd ze nekt ons…’ lezen we – ‘de tijd ze nekt ons…’ oo is dat poëzie? vraagt buurvrouw hier op de stoep van de vroege zondagochtend – ja kind de tijd nekt ons – dat is poëzie – en je moet onthouden dat dichters altijd gelijk hebben – want als ik je zo bekijk zo in het vroege zondagochtendzonnetje dan is de tijd behoorlijk haar gang gegaan. en die schermen dan – ja die moet je uitzetten van van petra maria – want die zijn verre van verre én van! en als je het allemaal niet meer weet – is ook niet errug. dat lees je op het einde – erg troostrijk ook. maar ik zou je wel aanraden wat aan de tijd te doen die in je is gekropen.


De rerum natura
(over de natuur der dingen)



Draai maar, draai maar rond
om je eigen zon, je as, mijn schat
nu je mij afschoot, je van me afkeerde
een nieuwe baan zocht – in de wetenschap
op ontdekkingstocht naar de aard der dingen
 
waarin je je mond en kont kunt keren
de theorie altijd mooier is dan de praktijk
hardleerser en leidender nog dan de poëzie
van het leven die in ons ligt te sluimeren om
voor eeuwig op te gaan in een ogenblik
 
een ster aan de avondhemel, een gedicht
zonder einde, een wereld zoals wij
 
08-0502021
Cartouche


–>
cartouche leidt ons in in de chinese ruimtevaart – poëzie is als een brok chinese raket die in de dampkring verbrandt en waarbij nog stukken oud ijzer de aarde bereiken – zo mogen we lezen. het draait en draait  het zoekt een nieuwe baan. zo beschrijft cartouche de brokstukken.
wat wetenschap erbij – theorie is altijd mooier dan de chinese werkelijkheid lijkt de dichter ons te willen meegeven. en mocht het chinese gevaarte je treffen dan ga je ‘voor eeuwig op in het ogenblik’ – zo  leert cartouche de beginner gedichtjes schrijven.
 

iets over poëzie
 
staande op zijn schouders
zijn sterke handen
om mijn kinderbenen
leerde mijn vader me
om veilig bang te zijn
 
hierdoor durfde ik
te reiken naar de hemel
 
nu zijn het de woorden
waarbij ik me veilig weet
omdat ik ook bang mag zijn
 
anke labrie
(08-05-2012)


->
anke geeft de beginner wijze raad. als je aan de poëzie gaat hoef je nooit meer bang te zijn. je beschrijft mooie dingen uit het verleden – je maakt er een mooi pakketje taal van – strik erom en de dichter is bevrijd van alles wat de dichter bedreigt. zo eenvoudig is de poëzie. wel goed uitkijken lieve beginner  dat je dat chinese gedrocht waar cartouche voor waarschuwde – niet op je hoofd krijgt – maar volgens anke ben je met poëzie veilig hoe bang je ook bent.
 
over poëzie

het ongrijpbare tot feit verheffen
het ogenschijnlijke geluid
van stilte in de leegte

de schittering van druppels
die verdwijnen in het water
van kleuren kunnen horen
in het grijs

rumoer in ruil 
voor woorden
voor even dan
hoe meer er is
hoe minder dat
en laat maar zitten
en verder, o ja, ach wat


Peter Posthumus


–>
dichter peter benadrukt de tegenstellingen waar de beginner op moet letten als ie aan poëzie begint: hoe meer hoe minder! ik roep het ook al jaren. hoe langer cartouche zijn gedichten maakt hoe minder het gedicht. poëzie is de schittering van druppels die ondergaan aan en in water. zo moet dat! prachtig gezegd. geluid dat te zien is en kleuren die te horen zijn. zo eenvoudig moet de beginner de poëtische zaken aanpakken – dan komt het goed volgens peter. nou aan de slag! en laat maar zitten!

                                                           
 
kwetsbare zielen

het wordt weer tijd
voor spierballen rollen
in de etalage  van magazijn ad rem
 
poëten smeren daar eerst de uitgedroogde kelen
dan openen ze luidruchtig hun torsende torso
u kent dat wel – waar dichters drinken
zwelt elk vertrek tot gelachkamer
 
al snel draaien zij om de as van hun wereld
of maken een pirouette van trots
in het voorportaal naar ruimte die zich
nog eens lekker onbeschaamd uitrekt
 
en aan het eind van de avond
altijd weer de aangeschoten dichter
met oeverloze metaforen die het ellenlang
verhalen moeten dichten en zo
 
het publiek een beetje meewerkt smelt massa tot kern
promoveren ponden naar kilo’s per kubieke centimeter
de ontwikkeling enorm en anders is daar altijd nog
de deur naar een onherstelbaar niets
 
ml


–>
de dichter max lerou schetst aan de beginner hoe het zal aflopen met name in de laatste strofe – de poëzie draait op alcohol en andere middelen, maakt overuren, draait dol, sommige dichters heten zelfs dol, hoe dan ook, de poort naar de hel heet in poëzieland ‘de deur naar een onherstelbaar niets’. waar het naar ik vermoed best goed toeven is. in het niets lost alles op tenslotte. ook de kwetsbaarheid.





 

poëzie   
 
het is het ontkennen van onmacht  
en het blijven proberen tot het niet meer    
 
het is de letterlijkheid verafschuwen 
misverstanden aanmoedigen, onbegrip nastreven  
  
het is begrepen willen worden, eenzaam  
stem van het collectief willen zijn, afgezonderd  
troost willen bieden, controversieel  
 
het is voorzichtig, behoedzaam moedig 
tijdloos actueel in alle talen 
 
het is rebelleren, rechtvaardigen, machtig kwetsbaar 
openlijk geheimzinnig protesteren  
 
het is duidelijk, mysterieus, grappig 
romantisch, begrijpelijk paradoxaal 
 
het is feitelijk maar een theorie  
godzijdank, het is maar een theorie    

Babak


–>
nou als de beginner de cursus Babak heeft gevolgd – ik mag wel zeggen de leergangen Babak dan weet ie waar ie aan toe is en weet ie ook of ie er nog wel aan wil beginnen. want zoals Babak het beschrijft zo moet het helemaal en waarschijnlijk nog wel wat meer ook. de poëzie. ‘eenzaam de stem van het collectief zijn’ – dat is de eerste les – begin daar maar eens aan beste beginner – dan praten we volgende week verder. mooie opsomming!
 
Waar alles om draait

Ik zou van jou poëzie moeten maken
want een gedicht moet pijnlijk zijn
zoals de waarheid wreed
of bitter, bitterzoet ben jij

ik fileer het alledaagse uit je
zodat de kern nog overblijft
met zachte hand wrijf ik de glans

want glanzen zal je
diep in mij


Vera van der Horst


–>
dichteres van der horst maakt er maar meteen gehakt van. wat ingrediënten toevoegen – zoet, bitter en bitterzoet en malen maar door die molen. én opensnijden de boel – mevrouw van der horst wil alleen de kern – om op te wrijven. lekker gedicht. ja beste beginner naast en na alles wat geleerd is – hierboven – dient de cursus van der horst ook nog gevolgd om de mastertitel poëzie binnen te halen. snijden maar !

Share This:

VON SOLO – Als je vroeger thuiskwam met het verhaal, dat je gevochten had en een tik gehad had van de leraar of een politieagent, dan gaf je vader er nog één bij…



Mijn dochter startte tijdens de pandemie in de brugklas. Lockdowns hebben haar generatie fors beschadigd. Maar ach, het waren de regels. Dat heeft haar twee jaar blijven zitten gekost. Dit jaar echter, ging alles goed. Ze is er bovenop en werd ook vanuit school goed geholpen. Een van de steunpilaren daarbij was haar klassendocent en natuurkundeleraar. Een man van Antilliaanse achtergrond. Hij was er altijd en nooit ziek, al bijna twintig jaar. Frequente spijbelaars belde hij gewoon, tot hilariteit van de klas, op via het slimme schoolbord. Dan bleek keer op keer, dat het ongeoorloofd verzuim betrof. Lik op stuk. Afgelopen week hoorde ik dat hij ontslagen is.

Het verhaal was, dat hij bij een vechtpartij tussenbeide is gekomen. Na het scheiden van de vechtende partijen, pakt één van de jongens een bezem en gooit die naar de ander. Daarop geeft de leraar de kleine rat een oorvijg. Dat alles natuurlijk in de volle publieke openheid. De uiteindelijke uitkomst is, dat de leraar ontslagen wordt en de leerling mag blijven. Over de inhoud van het dossier mag natuurlijk niet gesproken worden. Zo zijn de regels. Maar ik weet wel hoe het zit.

Het maakt niet uit of zijn ouders moslim, jood of kakker zijn. Al die bevolkingsgroepen kijken neer op Antillianen, dus als ‘zo’n aap’ aan je kind komt, dan is dat een schande, die figuurlijk ‘met bloed’ uitgewist moet. Hoe de druk gezet is op de schoolleiding is onbekend. Dreigen kan op vele manieren. En het mooie is, dat je de wetten aan je kant hebt. Je mag natuurlijk niemand aanraken zonder uitdrukkelijke toestemming en consent, laat staan slaan. Tel daarbij op dat openbare besturen als de dood zijn een risico te nemen of een fout te maken. Ze zullen dus altijd de schuld bij zichzelf zoeken en zo snel mogelijk een zo groot mogelijk zelf zuiverend vermogen aan de wereld tonen, als waren ze een tochtige baviaan. Voor je mensen staan, is er niet meer bij voor modern management. Want boven in de boom zit er altijd een nog grotere, incompetente bangerik. 

Het is tragisch om waar te nemen, dat regels die zogezegd bedoeld zijn om de zwakken te beschermen, telkens weer misbruikt worden door listige, slechte mensen. Als je vroeger thuiskwam met het verhaal, dat je gevochten had en een tik gehad had van de leraar of een politieagent, dan gaf je vader er nog één bij. Ongeschreven regels waren genoeg. Gezag was grotendeels gebaseerd op rede, respect, ethiek en natuurlijk leiderschap. Dit gaf een oneerlijk voordeel gaf aan integere mensen met gezond verstand en een natuurlijk talent om juiste beslissingen te maken, boven nietsnutten, regelneukers en ratten. Daarom werden door kwaadaardige mensen ‘wetten’ verzonnen om de ‘zwakken’ te beschermen, zodat de ongeschreven regels van de realiteit buitenspel gezet konden worden. 

Mijn dochter doet of het haar allemaal niet uitmaakt. Het zijn niet meer dan kale feiten in het rijtje van verborgen onrechtvaardigheden, die deze maatschappij stelselmatig zo gewoon zijn geworden. 

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

Mirjam Al over poem de zwarte poema van de Veluwe

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 40 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

Share This:

Ien Verrips in Extramedura

de aarde hard

gescheurde kleur van zand

het groen in mei al geel

leeggelopen land

maar niet de ooievaars

zij vinden plekken

op de resten van de boerderijen

de overeind gebleven brokken

de schoorstenen van de schuren

zij nestelen zij klepperen de leegte

zij vullen

zolang

Ien Verrips juni 2025 Extramedura

Share This:

Rob Mientjes – Daar naar waar de appelsienen groeien


Daar naar waar de appelsienen groeien

Oranje zonnen
magneten op een bord
pluk me, schil me, pers me
proef het zoet op de tong


iedere ochtend
iedere avond
liefst niet bevroren
maar vers uit Spanje


sap uit de navel
bloed uit het hart
liefst zonder vel
niet uit de vriezer


hekelen die vellen
spuwen die pitten
kleintjes aan top
zuur en taai


iedere dag
vitaminen C
oranje zonnen
van Felix T


Rob Mientjes

Share This:

bij die foto van Loes Essen



bij de foto van Loes Essen – Loes publiceerde op FB een recente foto met de tekst “recente foto (met Prednison hamsterwangetjes)” – ik schreef het is wel even wennen hoor. het went niet pom was haar antwoord – het is wel veel erger geweest.

ik heb Loes lange tijd niet gesproken – ben wel geschrokken wat het leven kan doen met iemand. ook met Loes die ooit zo sterk omging met verlies. ik schreef: nou op naar ietsje beter – goed dat je zo sterk hebt kunnen zijn – het mooiste gedicht moet ik nog schrijven- ik schrijf het voor jou – X – vandaag kan ik niet mooier schrijven:



voor loes
 
ik geloof dat we niet aan herinneringen deden
wel aan onze eigen natuurlijk
 
die liet jij bij wie jij wilde
dat hij ze hoorde
 
jij hebt zijn bestaan geweten
hij was meer dan ooit in jou bestond
 
je zei het zo mooi
ik zal het nooit vergeten
 
pomwolff

Share This:

Frans Terken wint de enige echte virtuele – tot waar zullen zij de dichter gaan brengen – trofee op pomgedichten.nl

tot waar de schoenen ons brengen? tot aan de poëzie – deze week tot aan de gouden poëzie van Frans Terken – op de foto in actie in Café Eijlders, waar hij naar ik vermoed op zondag 20 juli een deel van de dichtersmarathon zal begeleiden en zal presenteren – deze week hier te Pom aan het goud – dank aan alle dichters die inzonden – onder de gedichten de commentaren – zo ook onder het winnende gedicht van Frans – van harte!

Goedemorgen Pom,
Wat een prachtige schoenen, die dragen je vast ver. Veel wandelgenot weer, blijf stevig op de been en omzeil de ellende!
Weekendgroet,
Frans



Op pad

Hoe je tussen het gekrakeel gelopen
om het gekonkel te omzeilen
geheid je eigen weg gaat

je zoekt openingen in het woud
van liegbeesten en onmensen
die hier de grond bevolken

hoe ze graaien naar je voeten
het is hakken met de handen
om daar doorheen te komen

jij gaat in je stoute schoenen
naar waar de waarheid woont
blijft zo op het rechte pad

laat je door hen niet de wet voorschrijven
aan de einder het licht dat weerkaatst
op het schaamrood van hun kaken

© FT 05.07.2025

een prachtig verzetsgedicht gezet in de bekende rake terkenletters. elke strofe raak. ja wandelend door neerlands politiek landschap is het nog de vraag of je door het onkruid nog een weg vindt en of er nog wel te genieten valt van een landschap. de wetten zijn de wetten niet meer.  kwaliteit bij politici is nauwelijks nog aanwezig of weggegleden in een moeras van ik ben het beleid! frans weet het gevraagde thema en de staat van de staat excellent te combineren.
  • Frans Terken – naar waar de waarheid woont
  • Rik van Boeckel – op het Afrika Hertme Festival in Twenthe
  • Vera van der Horst – elke stap vergat de vorige
  • Max Lerou – tot in de puntjes
  • Rob Mientjes – wachtwoord Schoen1?
wie wint de enige echte virtuele – tot waar zullen zij de dichter gaan brengen – trofee op pomgedichten.nl?
vandaag maar weer eens nieuwe schoenen aangeschaft – florisvanbommelschoenen – en ja tot waar zullen ze mij brengen – het blijft altijd de vraag – ook een vraag die gesteld mag worden in de zondagochtendwedstrijd – een open  vraag – wellicht droomt de dichter een plaats – of weet de dichter de plaats waar hij de schoenen zal en wil uittrekken, wellicht draagt hij ze filosofisch tot voorbij een horizon, wellicht tot voorbij de zon, tot aan het voetlicht van – de dichter kan het weten. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

zo

vlokken ja vlokken waren het
we renden de vlokken uit onze schoenen
ach waar zou ze zijn en hoe zou het leven haar

en wij maar praten
over god weet wat en we wisten
dat dit zo én nooit meer zo

zo zonder ochtend
bracht de nacht louter helder engelen
aan het licht

pom wolff
Goedemorgen Pom
Op de camping bij het Afrika Hertme Festival in Twenthe ontdek ik het thema. Overal waar ik ben wandel ik op mijn schoenen. Ook hier.  Bij de Afrikaanse bands zijn ze zeer geschikt om op te dansen. 


Het lot van schoenen 

Schoenen brengen mij
naar het zand van Afrika
naar de zee van Casablanca 
om het lot te beschermen 

sta op de schoen
geef muziek de snelle zoen
op het Afrika Hertme Festival in Twenthe
met liederen van dat continent 

soms gaan de veters los
tijdens wandelingen in het bos
vast leiden ze naar een camping
naar de toekomst in de tent

als dansende drummer zing ik
over de tijd onder de muziek
met schoenen rond voeten 
in beweging zo energiek. 


Rik van Boeckel 
5 juli 2025

 je ziet Rik na het lezen van zijn inspirerende tekst met slippers over het festivalterrein gaan – richting podium om geluid en ruimte te geven aan de wereld die hij van kop tot voet met zich meedraagt en uit wil dragen. van kopf bis fuss total auf  liebe und ritme ingestellt! dietrich zong rik reeds toe.


Leven

ze stonden klaar naast mijn bed
alsof ze wisten, wat ik niet wist

waarheen

ik schoof erin en we liepen
elke stap vergat de vorige
maar het voelde goed
mijn neus wees zelfde richting

ik kwam voorbij  een sloot
er lag een naam in de modder
die van mij had kunnen zijn


Vera van der Horst

even een minder optimistische periode beschreven in het leven van de hoofdpersoon – ‘elke stap vergat de vorige’ – daarin is het leed goed getroffen – de laatste strofe kan bijna niet zwarter. the are comming to take you away haha – was dat niet al langgeleden ook al een minder vrolijk liedje?


ver voorbij de horizon weet ik kaatje
en denk aan die dag in leiden
misschien heb jij de foto nog x –


Nee Max dit is een van de weinige foto’s die ik heb van ons aller Kaatje – (je bedoelde toch niet lisan toch?) beiden trouwens voorbij de horizion.
 

 
poetssporen
 
tot in de puntjes
poets ik haar
botten
 
zij geven zo smoel
aan mijn eertijds
verlopen identiteit
 
wanneer ik mij spiegel
in de kromming
waar het wreef
 
ml

ik ben leiden even kwijt max in de zin van kaatje – ik herinner me wel een leidensessie met onze overleden vriendin lisan – die de een of andere pomgedichten prijs na jou in de wacht had gesleept met briljante optredens van eddy kagie, jouw persoon met de bladen en de grote letters op de gedichte bladen en natuurlijk de koningin van limburgland lisan. lieve antwerpse kaatje herinner ik me – toen we samen de dichter viktor wegbrachten in een aspotje – ik zei nog – zo een grote man en dan in een potje – we dronken er een bolleke op. hoe dan ook max schreef een mooi eerbetoon.
Dag Pom,

Hier life vanuit Hertme of all places.
Vanuut de camping bij de boer in afwachting van het fameuse Afrikafestival. Niet op schoenen maar op slippers.


Schoen1?


Druk maar in ‘shift F1’
hoezo racet Max vandaag?
op grote voet naast Klukkluk
met van die tenenkazen


nieuwe werkplek voor
dichter lik me het vestje
warm mijn tenen op
onder kersvers bureau


vloerverwarming op tien
ict-man fluistert in mijn oor
wachtwoord Schoen1?
druk maar in ‘escape’


en daarna ‘backspace’
het scherm valt uit
ict-man gezonken
direct door naar gevangenis


met voeten spelen
gaat hem niet meer worden
op blote voeten door woestijn
achter karavaan van woorden

Rob Mientjes

ha rob ook al op het afrika festival aanwezig – wij in het westen en zaker in 020 zijn nogal snelweggebonden aan het feesten. we bewandelen al feestend de A10 en dergelijk voorgeschreven asfalt. voor jullie de natuur begrijp ik. mooi! ik begrijp dat max verstappen weer eens uit de bocht is gevlogen – of zoiets – ik volg de autosport niet. in ieder geval beschrijf je iets wat haaks op de natuur staat – fijne dagen in het afrika van brabant !

Share This:

FRISO WOUDSTRA de vier vrijdagen – deel 3 – uit de bundel ‘Dag licht of Dichters, ze stelen de show’

Uit het meerdelige werk ‘VERS van de markt van Den Bosch
uit de bundel ‘Dag licht of Dichters, ze stelen de show’
Beschikbaar gesteld aan Pom Gedichten op 2 juni 2025 ter promotie van de bundel.
Contact: frisowoudstra@hotmail.com – 0032470605944


Mieke Kaas

je kan kennelijk
negentig jaren bouwen
aan een hut
die je kunt verplaatsen

ja de winkel heeft wielen
dus kan de kaas
ook rollen 
en als ze mooi recht staat
kan men hier 
zelfs eerlijk wegen 

deze wagen heeft ook 
een witte luifel
maar men schuilt hier op een marktdag
niet voor de regen

men is namelijk kleddernat van 
het niet gekend of bekend zijn 

hier maak je nog eens een praatje
en laat je je veilig verleiden
omdat dat heerlijk is 
en wel zo menselijk 

hier is het ons kent ons 
een onsje meer


FRISO WOUDSTRA

Share This:

MartinB – ik mis je zo erg dat ik alleen nog kutgedichten schrijf.

over hoe liefde tussen je vingers kan doorglippen – aan wie het ook gelegen heeft. hoe dan ook B over leven wanhoop en complexe liefde en het weten niet zonder te kunnen.

Erg wakker

Sayang,
ik mis je zo erg
dat ik alleen nog
kutgedichten schrijf.

Sayang,
je zou me eens moeten zien.
Zo fucking verdrietig,
samen met mijn halve liter bier.

Sayang,
ik heb hier wat gezelschap
van ramen, deuren & muren.
Maar zij zijn woordenproof.

Sayang,
straks knip ik de sneeuw-tv uit
& loop ik langzaam de trap op
met een ingehouden huilbui.

Sayang,
dan moet ga ik gaan liggen
& druk ik jouw vergeten slipje
tegen mijn lippen.

Sayang,
geloof me, vannacht krijg ik
geen bezoek van mooie dromen.

Mijn ogen zullen gericht staan
op de maan.
& ook hij geeft geen antwoord.

MartinB

Share This: