IEN VERRIPS – het voorjaar doet geloven…


de winter niet eens koud
al blaast de gure wind de wolken vaal
de lucht en zelfs het licht oogt grauw
je hebt geen verweer

volhardend als een vrijer
dringt hij zich op kruipt bij je binnen
alwaar de kilte stolt
het vurig hart blijft hunkeren

als vrijwel ongemerkt
de lucht zich blozend
vangen laat in zachte vlagen
de grijsheid kleurt de dagen warm

schuldloos en onbevangen
alsof opnieuw geboren
het voorjaar doet geloven
dat het beter worden zal

mrt 2024 – IEN VERRIPS

Share This:

buiten is het 10 graden binnen zit PETER BERGER: ‘Ze is te slank. Te mooi. En veel te jong ook…’



Ze is te slank. Te mooi. En veel te jong ook. Uiteraard. This is about temptation. Maar damn, ik krijg haar niet van m’n netvlies. Vandaag. Die Thaise. Ze is opeens weer volop in beeld. Kwetsbaar is ze ook. Haar ogen. En ze kan heel lief lachen. Zonder prijs te geven dat alles fake is. Aan dat filmpje. Alles. Nep. Clickbait. Die lach? So sweet but totally fake. Who cares?

Damn those Reels! Het algoritme is onverbiddelijk. Meestal krijg ik leeuwen en hyena’s die elkaar bloederig bevechten. Zonder pardon. Op leven en dood. Killing fields. Tot op het bot. Hyena queen. Lion King. Opmerkelijk, want als ik het mij goed herinner is mij ooit wijsgemaakt dat dieren uitsluitend doden voor voedsel. Als kind moest ik er al aan geloven. Blijkbaar. Make believe. Dat alleen mensen vals genoeg zijn om oorlog te voeren. Zinloos. En dat een roofdier haar prooi altijd eerst genadig van het leven berooft eer het feestmaal begint.

Hoezo genade? Dat is lastig te rijmen met wat er zoal in mijn feed opduikt. Een roedel wilde honden bijvoorbeeld. Zo hongerig, die beesten, dat ze zonder pardon het zachte dampende binnenste uit een luidkeels mekkerende bambi scheuren. Schuimbekkend. Aan de anus. Als dat geen bacchanaal is. Onzin dus. Dat alle dieren vredelievende braverds zijn. Survival of the fittest. That’s what matters. Je leert er nog wat van. Soms. Van die filmpjes. 

Vermaak is het. Meestal. Feitjes over het heelal. Weetjes. Zwarte gaten enzo. Oude beschavingen en mysterieuze opgravingen. Al dan niet compleet verzonnen. Quantum mechanica. Filosofie. Levensvragen. Dat soort kwesties. Uncertainty principle. Heisenberg. The Oort cloud. Plus een hoop random shit natuurlijk die je als bonus zomaar in de schoot geworpen krijgt. Piles of clickbait. Spammers. Scammers. Robbers. Your daily dose. Compiled for you to sell your soul. 

De Thaise schone? Die verschijnt met regelmaat. Soms weken niet en dan opeens weer dagelijks. Tussenpozen. Ik denk dat ze uit Bangkok komt. Nee, dat weet ik vrijwel zeker. In ieder geval ver weg geschoten in een tropisch ogende beachclub. Die filmpjes. Dat meiske in een minuscuul bikinietje. Meestal. Of een heel krap jurkje soms. Af en toe eet ze een pizzapunt. Of een glazige salade. Niks opzichtig bloot. Community policies! TikTok dansjes. Nietsverhullend desondanks. Je weet wel. Lustobject. Deprived of everything that makes her human. 

Ik vrees dat ze er zelf weinig of geen snars mee opgeschoten is. Met die filmpjes. Let’s hope someone loves her truly. Adores her. Takes care of her. In real life. Social media? Klik maar lekker raak! Innocent? I plead guilty. Mad world. Beware what you wish for!

PETER BERGER

Share This:

pom wolff: ik kan vanavond de dood niet verdragen max


gedicht aan Max

hoi max vanmiddag berichtte je mij van de dood van
steve harley – de manke
zoals je weet laat ongeveer alles mij onverschillig
de laatste tijd

behalve als er een lieverd van een paard valt

we bezochten een concert van steve in amsterdam
jij leerde je zoon van dromen
van vriendschap van zijn muziek
en jun luisterde

wij kenden dat zeldzame gevoel
van samen gearmd
van even onvergankelijk zijn
en de manke maar zingen

ik kan vanavond de dood niet verdragen max
als ik de manke hoor zingen
vloek ik op de klanken van amalfi
onvergankelijk betekent blijkbaar ook voor goed


pw

Share This:

max lerou bericht – Steve Harley dood

Zulk triest nieuws deze zondag:
Steve Harley is vertrokken naar een andere dimensie en dat vind ik meer dan klote.
Wat blijft is een fijne herinnering aan die dag, 9 november 2017. Jun en ik met Pom en zijn Annemarie in The Q Factory.
Steve en Cockney Rebel speelden de sterren van de hemel. Nog dagen later zong zijn Sebastian door mijn kop.
En nee, we zaten zeker niet bij elkaar op school maar zelden voelde het alsof ik, met de dood van een muzikant, een vriend ben kwijtgeraakt
SEBASTIAN: https://www.youtube.com/watch?v=w5Nu6g3FswA…

‘Somebody called me Sebastian
Somebody called me Sebastian
Dance on my heart, laugh, swoop and dart, la-di-di-da,
Now we all know you, yeah!’

ik schreef: wij treuren mee Max – een grootheid met een onnavolgbaar romantisch hart – en voor eeuwig zal Sebastian onbegrepen zijn – X –

MAX: in 2008, Harley spoke about the song and its lyrics in a feature for the Netherlands programme Top 2000:

“It’s poetry. It means what you want it to mean. ‘Sebastian’ is the conduit, the tubes through which I took myself on that journey to write the story. I can’t say for sure, but I wouldn’t have been far away from tripping when I wrote ‘Sebastian’. LSD, certainly, created so many incidents in your life, so many images, so much madness and mayhem, as well as great tranquility if you were lucky. I can’t define its meaning. It’s like most poetry, it’s a lovely word.”

en dan hebben we deze mooie nog – daar zal ik over enige tijd zijn en grandmarnier drinken en hem gedenken en onze prachtherinnering.

My dream held this picture of beauty
My dream showed this breath-taking load
My dream had the quality of mercy
My dream had the patience of Job
My dream had this elegance and wonder
My dream paid the debts that I owed
I was high on the Coast of Amalfi
I was high on the Coast of Amalfi

Share This:

Rob Mientjes wint de – wie wil niet in schoonheid sterven trofee – op pomgedichten – Frans Terken zilver – Ton Huizer brons


… wil wel sterven in schoonheid. Zojuist de Lichtjesparade in Mierlo-Hout (off all places) opgeluisterd met een shaker als lid van samba-percussieband de Brandeleros. De gezichten langs de kant. Plezier toveren op gezichten. Dat is schoonheid waarin ik kan sterven.
En nu het gedicht. Live uit snackbar Adelaars.



In schoonheid sterven
Ultiem verlangen naar de dood
Zonder gladiolen, maar met rozen
Geen woorden, liefst niet
Alleen gezang
Staber mater en erbarme mich


Een kist van mandarijnen
Gedragen door mijn vrienden
Naakt, compleet naakt
Net als ik
In Adamskostuum
Want zo ben ik geboren


Liefst geen woorden
Over hoe ik was en niet
Herinner mij in beelden
Stroboscopisch en zwart wit
Kleurrijk als ik ben
Daar zijn geen woorden voor


Lieve groet,
Rob Mientjes

net als bij frans terken beschrijft de dichter hoe hij het graag wil hebben meer nog dan hoe het zal zijn – een kleurrijke beschrijving hier – en dat allemaal in:
 
Een kist van mandarijnen
Gedragen door mijn vrienden


je ruikt als het ware door de woorden heen het vruchtvlees. en ja we zullen zingen hoor – en doorgaan nog. op de een of andere manier stemmen de woorden hier toch vrolijk – klinken ze als muziek in de oren – GOUD! en van harte. als het toch moet dan maar zo.

Uitgesproken

Uiteindelijk de lijn getrokken
het hoofd leeggemaakt 
het laatste woord met een zucht
neergelegd op geduldig papier

het kussen opgeschud
en achter in de nek gevouwen
voor het gevoel van comfort 
een proeve van neem de rust

nog het zondagse pak aan
om de sfeer te versterken 
dat het niet van alle tijden is
op deze uitzonderlijke dag 

alle schoonheid in je opgenomen
nog een keer een onverholen blik
waarin woord en kleur opgaan
de wereld wrijft je ogen dicht

© FT 15.03.2024

‘dat het niet van alle tijden is’ – mooi gezegd en geschreven door de dichter – én poëzie omdat het toch van alle tijden is – onontkoombaar van alle tijden – maar meestal onaanvaardbaar. we zien frans hier – en dat komt door die hele specifiek eigen toon in de woorden – je hoort er frans’stem als het ware  bij – ‘het kussen opgeschud’ – op zijn hele eigen manier de laatste adem uitblazen.  zo wenst een dichter dood te gaan. in zijn ‘zondagse pak’ – een limburgs accent. zilver – van harte.

Hospice

Hoog bezoek
het leven komt langs
vermoeid en gehavend

bloemen in de vaas
fruit op de schaal

we keren kussens
dekken toe
lezen voor

ze slaapt al, hoor ik
maar lees nog even 
door

het wordt ochtend
de tuindeur waait open
we zijn thuis

Ton Huizer

Foto: Cimitero di Staglieno, Genova
© Ton Huizer


mooie woorden mooie foto mooi gedicht – laat die combi maar rustig aan de dichter huizer over. ‘het leven komt langs’ – het leven komt nog even langs in de hospice. tsja – hier wordt letterlijk de dood onder ogen gezien. de dood levensecht beschreven. brons! van harte.
  • Frans Terken – de wereld wrijft je ogen dicht
  • Erika de Stercke – de dood stelt geen vragen
  • Ton Huizer – ze slaapt al, hoor ik
  • Vera van der Horst – waarvoor ik wilde leven
  • Rik van Boeckel – uit een troostrijk verleden
  • Rob Mientjes – Zonder gladiolen, maar met rozen
  • Cartouche – in deze aanblik mogen wonen
de – wie wil niet in schoonheid sterven trofee – dit weekend op pomgedichten? een behoorlijk bevrijdend thema deze week op de pom – de enige echte virtuele zondagochtend poëzie wedstrijd ter wereld. het mag gezegd. als er dan toch een einde moet komen dan toch het liefst in schoonheid. mogen wij u daarover lezen? of komt het allemaal te dicht bij professor haha. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.



een bitter bal


die eeuwige professor scherder
die van god naar her rent in de VU
die van zijn eigen doodsangsten een verdienmodel heeft gemaakt
die elke vrijmibo de grond in weet te trappen met zijn goede raad

nooit mag je van de professor even zitten
van een wijntje ga je dood of krijg je uitslag
terwijl ie zelf lijdt aan de vliegende tering
en zo de dood hoopt voor te blijven

die eeuwigheid van meneer is geen eeuwigheid
schrijft dat maar rustig op mijn jongen
ik hoor reve in de hemel
de GOD van de VU is echt rechtvaardig

al zullen jullie op de dag des oordeels moeten staan
om scherder op zorgvlied uit te zwaaien
en ook het wijntje na afloop kunnen jullie vergeten
het wordt een bitter bal

pom wolff

 
onverbloemd

of sterven in schoonheid gebeurt
ik geloof het niet, jouw einde was
een strijd om weg te glijden 

de dagen wogen zwaar, ’s avonds
ik alleen, bijt het verlies nijdig toe
waarom zo onverwachts

de dood stelt geen vragen, komt
eerst kijken, tast af om dan met
zijn ware gelaat te overheersen 

of daar een poëtische kant aan is
mij vreemd, was je maar hier, ik 
zou duizendmaal verwennen

Erika De Stercke 

Erika spreekt het grote onaanvaardbaar uit – bijna in woede – de eerste reactie op de dood die weinig poëzie in zich herbergt – woede voordat het accepteren kan beginnen en helaas moet beginnen – het is niet meer nooit meer anders – tegen de dood kan geen gedicht op.

Ik sprokkel mijn herinneringen
uit een veranderend  bestaan
niet alles kan je bij je houden
dus bundel ik wat me bekoorde

Want wil ik zijn, verontachtzaam
ik de hartzeer, spijt en het onvermogen
overweeg ik waarvoor ik wilde leven
heb lief wat bij me hoorde

Alleen zo kan ik in schoonheid
sterven

Vera van der Horst

erg persoonlijk ingekleurd de woorden – mooi klein gehouden zou de slamjury zeggen als de 9 regels zouden worden voorgedragen – en als dichteres haar drie minuten optreden zou inruilen voor deze 9 regels om vervolgens twee minuten stilte in stilte te laten zijn maakt ze goede kans  – vanwege indrukwekkendheid –  om door te gaan naar de finale ronde –
 
(maar dan is ze helaas al gestorven in haar beschreven schoonheid – haha) – dit gedicht wil ik maar zeggen hangt van de performance af –

Pom hier mijn bijdrage vanaf de begraafplaats van mijn ouders.

Over dood en leven

Aan de Klinkenbergerplas
kwam de dood tot leven
aan Duinhof’s Grafstraat
is dat nimmer te geven

mijn pappa en mamma
jullie hielden van La France
Parijs gaf mij ook een kans
een zonderlinge reis te beleven

die tijd lijkt voorgoed voorbij
maar bestaat in herinnering
film en fotogenieke beelden
opgetild uit een troostrijk verleden

het heden glimlacht even
tot de tijd verstrijkt in dromen
de stoute nacht verstilt
mijn tijd zal nog lang duren.

Rik van Boeckel
Duinhof.Lisse
16 maart 2024

de herinnering aan mooie tijden op waardige en persoonlijke wijze beschreven. zo kan een eerbetoon van een dichter zijn – zo een moment van contemplatie – bij leven even stil staan bij de dood. en bij je ouders.

Gaan

Ik wil gaan naar waar mijn hart, niet straks
mijn toevlucht zoeken in die stad geroemd in oude verzen
maar nu in mijn bestaan om je weer te zien – soefi dansen
zoals jij in oogstrelend kleed, hier die keer in 040 deed

niet als vluchtig beeld gevat in schrijvers-boeken
maar levend zinnebeeld als tegengif voor alle vloeken
een ander soort danse macabre, de vonken sloegen ervan af
toen jij je twin towers liet vibreren – een navel circelen als
tóen de wereld, om de as van kwaad dat geen aflaat kent

op een podium van woorden vonden voeten een eigen loper
lenig als een perzische poes wiegden heupen, draaiden ze
in geestvervoerende roes bewogen handen als maaiden zij
het ongebaande pad, de kilte, de berg, de steen, de rots

baken voor ons dromen – een verstillende kleine dood
geen Saint Saëns of Vermeer had dit beter kunnen verbeelden
dan de parels die ik mocht halen in dit dansant gedicht en
al is het bloed nog niet geronnen het kwade voor even
toch overwonnen in deze tsunami van bewogen gratie

daar, in dit licht, in deze aanblik mogen wonen staat
voor mij voor klaar zijn om in schoonheid te sterven
daar kan geen gedicht, geen Ispahaan aan raken
laat Napels gewoon maar Napels blijven

16-03-2024 / Cartouche


het is weer heel heel veel bij onze Cartouche – meneer is weer even voor gaan zitten. sterven in napels is er niet bij en ook napels zal niet ten onder gaan. de eeuwig door cartouche  beminde en aanbeden schone betreedt het gedicht en neemt bezit van alle woorden en van cartouche – ‘de met haar heupen wiegende perzische poes’ – als je je collegae zo beschrijft bij de omroepen of bij ajax  lig je er voor goed uit – maar cartouche kan zich de woorden permitteren – hij beschrijft slechts de stad Napels als ik het goed lees en uit de vrouwen beneveling die de dichter op de lezer laat neerdalen –  bijkom.

Share This:

de professor is dood – een bitter bal


een bitter bal

die eeuwige professor scherder
die van god naar her rent in de VU
die van zijn eigen doodsangsten een verdienmodel heeft gemaakt
die elke vrijmibo de grond in weet te trappen met zijn goede raad

nooit mag je van de professor even zitten
van een wijntje ga je dood of krijg je uitslag
terwijl ie zelf lijdt aan de vliegende tering
en zo de dood hoopt voor te blijven

die eeuwigheid van meneer is geen eeuwigheid
schrijft dat maar rustig op mijn jongen
ik hoor reve in de hemel
want GOD van de VU is rechtvaardig

al zullen jullie op de dag des oordeels moeten staan
om scherder op zorgvlied uit te zwaaien
en ook het wijntje na afloop kunnen jullie vergeten
het wordt een bitter bal

pom wolff

Share This:

VON SOLO: ‘De foto’s van de gescalpeerde man, die dood tussen een as gedraaid was,…’ – Causaliteit discrimineert niet.



Deze column is speciaal voor de mensen die op hun ‘smart device’ zitten achter het stuur, tegen het verkeer in rijden op hij opgevoerde ‘fat bike’, oversteken zonder te kijken, de leuning niet vasthouden op de trap, met hun handen in hun zakken over straat lopen en hun ogen in hun zak.

Op het journaal worden vaak vreselijke beelden vertoond. Wat ze zo vreselijk maakt, is dat ze suggestief zijn. Ze spelen op een bepaald gevoel, zonder de banale beelden te gebruiken. Je zou denken, dat het beeld van het aangespoelde jongetje vreselijk is. En dat is het ook. Maar lang niet zo gruwelijk als het echte lijden, de ellende en het onrecht. Op het journaal wordt ook heel veel niet vertoond. Dat maakt, dat het nieuws iets is, waar je je van af kan keren. Je kan ervoor kiezen het als deel van je wereld te aanvaarden, of dat niet te doen. Zo kun je veilig in een gedachtewereld blijven bivakkeren, waar alle ellende of welk risico dan ook niet tot het jouwe behoort. Het is ook zo, dat je mensen niet ongevraagd mag confronteren met confronterende beelden. Dat is wel eens anders geweest.

Ergens eind jaren tachtig van de twintigste eeuw, liepen we wat ongemakkelijk de videotheek binnen. Na wat tussen de rekken heen en weer gestruind te hebben, liepen we naar de balie. Daar stond een rockwijf met roodgeverfd haar en slecht gezette tatoeages te roken. Verlegen vroegen we haar of ze ook de film ‘Faces of Death’ had staan. En jawel, dat had ze. Er werd niet gevraagd of we achttien waren. Na een avondje gruwelen met bier en joints brachten we de film weer terug. Het rockwijf vroeg hoe hij was. We stamelden, dat hij wel ‘cool’ was. Sommige stukken waren duidelijk nep, maar we hadden desondanks voor het eerst echte mensen zien sterven op video. Dat hoorde erbij. De dood had een gezicht gekregen.

Zo nu en dan verongelukte er in Zeeland wel eens iemand, die je kende. Polderweggetjes blijven verraderlijk, laat in de nacht, onder invloed van alcohol. Hoewel je je daar misschien niet al te veel van aantrok, was je je er wel van bewust. Je wist dat, als je iets stoms deed, je dat je kop kon kosten. De vuurwerkcampagnes waren er ook niet minder om. Gemutileerde bommenmakers werden door SIRE via één van de twee beschikbare tv-kanalen de woonkamer in gestraald. Je maakte dan wel bommen, maar was je, als je de lont aanstak er ook van bewust, dat jij de volgende in het spotje kon zijn. Op de HTS heb ik tijdens de eerste les werkplaats nog wel eens een medeleerling flauw zien vallen, toen we met zijn allen dia’s moesten kijken van ongevallen met draaibanken en freesmachines. Als je dat gezien had, wist je meteen waarom er veiligheidsvoorschriften zijn. De foto’s van de gescalpeerde man, die dood tussen een as gedraaid was, kan ik me nu nog voor de geest halen.

Aan de ene kant ben ik blij dat een ‘risico’ in ons mooie Europa vooral een economisch en juridisch begrip is geworden. Het aanvaarden hoe gevaarlijk sommige dingen zijn, of hoe hard het leven is, is tot een virtuele keuze geworden. Ik denk dat daar het echte gevaar zit. Want hoe je je ook denkt aan de werkelijkheid te onttrekken. Causaliteit discrimineert niet.


VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

Mirjam AL – 5 – ‘Jij komt goed van pas – sprak zij – hij glimlachte…’


www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 5 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

Share This:

André Manuel stormt in 020 – Peter Posthumus thuis in het hoge noorden

gisterenavond in een vrij rustig amsterdam de kleine komedie bezocht om de wervelstorm Manuel te genieten die hij in elke show al zo een jaartje of 30 het theater in blaast – zeg maar laat woeden – ik kan u melden – het gebouw van de kleine komedie heeft Manuel doorstaan – alles maar dan ook alles en iedereen komt voorbij – wilders, hitler, bernhard, henk kamp, vrienten, amalia, rushdie, zeg maar alles en iedereen tussen diepenheim en amsterdam samenvattend. Manuel stormt en naar zijn eigen zeggen zullen zijn CDs pas gaan lopen als de dokter hem terminaal heeft verklaard – net als zijn collegae ROT en VAN MERWIJK – (hij vergat THé LAU). André manuel kun je niet echt na vertellen dit is een van de 200.000 grapjes die hij aan je voorbij laat gaan. ik kom hier op de pom vandaag maar tot rust met de poëzie van PETER POSTHUMUS – met vandaag bijna een onbedoelde recensie op de geweldige Manuelshow die gisterenavond met niemand en niets ontziende wereldwaarheden 020 in code rood verlichtte.

Hoi Pom,Een tijdje geleden stormde het hier
en dat was niet gering:


Struiken, bomen
grijpen woest verwilderd
om zich heen
robuuste dikke stammen
knakken als een droge tak en
onhanteerbaar zware zeilen
komen wapperend voorbij
stukken schoorsteen, 
delen van een dak
schieten in het rond
of liggen met wat net nog leefde
doelloos door elkaar
wortels met de kluiten  er nog aan
wijzen ontredderd naar omhoog
chaos, niets dan stukken
brokken en ellende
dit is, dit was, dit
ging voorbij en wordt vergeten

Peter Posthumus

Share This:

Peter Berger: ‘Het was gisteren, in lijn twee, na een feestje dat nooit helemaal tot bloei kwam…’


Het was gisteren, in lijn twee, na een feestje dat nooit helemaal tot bloei kwam. Nou lag dat helemaal aan mezelf, dat mijn wereld zich in de knop verschanste, daar op dat feestje, maar daarna, een halte voorbij de tramtunnel, liep ik alsnog Eva tegen het lijf. Midden in de nacht. Of noem het beter tegen het einde van de avond. In ieder geval voor twaalven nog. Brouwersgracht. Daar stapte ze in. Nog geen tien minuten geleden. Gisteren. Vlak voor middernacht.

Eerst dacht ik dat ze een man was, klein en gedrongen als een Mongoolse strijder. Alle kleding leek oorlog te ademen. Van vroeger. Je weet wel. Mocassins. Soort van. Meer schapenleren laarsjes eigenlijk. Elegant en stoer tegelijk tot aan de kuiten. Dan slobkousen. Ongebleekt katoen. Broek. Daarboven nog een nauwe rok. Felgekleurd. En daaroverheen dan nog een hooggesloten grof geweven hesje; en een dik handgebreid wollen vest. Met zigzagmotief. Dat vest. Kleurrijk verdwaald in een urban steppe. Die strijder. Het stralende gelaat platgewalst als pannenkoek. Of moet ik strijdster zeggen?

Ze waggelt broos het voertuig in. Een dunne ebbenhouten stok met kanariegele knop krampachtig in een knokige hand geklemd. Modderig ook. Nagels. De vingers. Alles stram. Ze beweegt als kreupelhout. De schrale stoppelsnor ten spijt, was het haar zangerige stem die haar nog voor de drempel ontmaskerd had. Alt. Uit duizenden. Die stem. Heel zacht. Omgeven door de geur van stopverf, gaat ze gemoedelijk naast me zitten. Zurig als zult en muf als een paardendeken. Kopkaas? Dat vest denk ik. Stopverf? Kruitdamp? Loopgraaf? Kalashnikov verloren. Zoiets. Gekliefde varkenskop! Oud bloed. Alles.

Met een huid bruin als gelooid leer, diepe poten van kraaien en zilveren schilfers rond bijna wimperloze ogen, prevelen haar lippen bezweringen over de dag van morgen. Ik begrijp er geen bal van. Van het gebrabbel; maar het klinkt als een mantra: Eva. Dan een korte pauze. Daarna onverstaanbaar. Dan opnieuw: Eva. Steeds opnieuw. Halte na halte. Eva na Eva. De kromme vingers steeds ratelend van hoofd naar hart. Dakloos? La Tourette? Met haar krachteloze stem zou dat natuurlijk weinig uithalen. Ziekelijk schelden. Qua impact. Hier in de tram. Ze zou kunnen tieren en vloeken wat ze wil maar niemand zou erom malen. Ook al was ze vol bij stem. Wat ze ook zou zeggen. Alles zou zeggen. No one cares. Want iedereen is socially engaged. Aanraakscherm. Oortjes. Devices. Oorlog als clickbait. Liefde? Clickbait! The future is now. It´s a clickbait war. Brainchips. Onze encounter eindigt met een tandeloze lach bij halte Valkenbos. De Mongoolse blijft. Haar hand op het hart.

De geur van stopverf vervliegt in het duister. But Eva is everywhere. Ook bij de buurman. De afgelopen week heb ik mogen genieten van zijn tulpenboom. Beneden in de tuin. Powerhouse. Die boom. Binnen een week. Schoonheid! Eerst steken er een soort kaarsjes uit de knop. Frivool met roze puntje. Dan springen er een heleboel tegelijk open. Fluffy flowers. Die boom? Die bloeit morgen als een bezetene. Op zeker.


PETER BERGER

Share This: