assepoester
ik sloeg een wak in meisjes ogen
wilde leven met de dag met jou
gebogen 28 graden zonnewarmte
met jouw verschijning om mij heen
ik wilde nooit meer ongelukkig zijn
en vanaf morgen de jaren terug
slaan als een blad uit oude boeken
waarin ik eeuwen opgeschreven had
passeerde generaties zwom door
zeëen kwam je tegen op een blad.
ik sloeg een hoofdstuk af verdween
in kantlijnen om weg te dromen in
de nacht van grote woorden zag ik
hoe een koningin tot spiegels sprak.
Martin Aart de Jong
| Gedichten : MARTIN AART DE JONG wint de enige echte virtuele waar ga jij nou weer in op? trofee op pomgedichten – JOSSE KOK zilver en CAROLA brons |
| Gepost door Pom Wolff op 2012/2/19 8:30:00 (897 keer gelezen) |
| wedstrijd is gesloten. prachtige inzendingen. een lust voor het oog lijf en leden.ben er in op gegaan. dank jullie wel. mooi. mijn waardering in schrift en punten hierbij. de results of the amsterdam jury sturen we om 11.00 uur richting utrecht waar juryvoorzitter Peter Le Nobel zijn 100 punten over de gedichten uitspreidt. Carola gaat op in liefgedoe- pom 15 peter 11 VON SOLO in kraaltjes- pom 4 peter 10 Tiefenthal in alle ernst- pom 2 peter 4 Gino van Weenen helemaal in marianne- pom 5 peter 4 Frans Terken in haar ogen- pom 5 peter 3 Erwin Troost in haar cocoshuid- pom 5 peter 3 Max Lerou ook al in die thieme?- pom 7 peter 3 Josse Kok in de deining- pom 12 peter 18 Martin Aart de Jong in assepoester- pom 12 peter 19 Jako Fennek in kift- pom 2 peter 2 René Brandhoff in broek in waterland- pom 5 peter 5 Lisan Lauvenberg in wat jong en mooi is- pom 8 peter 3 Anne Borsboom in een nieuw te vormen lijf- pom 2 peter 5 Ploos in rook en hekel en liefde- pom 8 peter 3 Alja Spaan in een filmisch gebeuren- pom 8 peter 7 sneeuwhappen begint een beetje afgezaagd te worden. een eind maken aan je eigen leven op je verjaardag hebben we ook wel gehad. misschien iets esoterisch? opgaan in…. ja waar je allemaal niet in op kunt gaan. wie wint de enige echte virtuele waar ga jij nou weer in op? trofee op pomgedichten. Het mag geestelijk, het mag lichamelijk, net zoals het u uitkomt. Noem het overgave, noem het zoals u het wil. Maar u moet wel op – gaan. Ik bedoel geen slappe kost graag. Insturen tot zondagochtend 11.00 uur. Jury voorzitter is peter le nobel. PETER LE NOBEL. de grote man achter nationale boekenblog. We verdelen ieder 100 punten over de ingestuurde gedichten en rond 12.00 uur weten we wie helemaal opging. Juryrapport verzekerd. oja wie het lukt in mevrouw thieme op te gaan krijgt van mij wel een extra punt hoor, maar dat terzijde. het is een plaats die open is waar niemand komt en wij van explosie flinterdun de flarden nog blauwe lippen pw Lust je liefgedoe verlaat m’n hart oerdriftig naar mijn dijen ongeremd in mij wil ik je hard en lijf in glijig lief bedrijven ©Carola pom: ja een perfect gedicht. Een klassieker. Je voelt haar gaan. Pregnanter, eenvoudiger kan de lust niet beschreven. In volledige overgave. Niet alleen de ik-persoon gaat hier op ook de lezer. Hoofd hart en buik. Je blijft het lezen. Eindeloos. peter: Lustig. 11 punten Schemer poëzie Poëzie klinkt Maar er rammelen Kraaltjes Achter in mijn oor Woorden zweven Door de lucht Maar er rammelt iets En ik voel het in mijn nek Twee ivoren spiesen Leiden me af Ze zijn zo mooi Ze glimmen Scherp Mooi rood Doorzichtig Kralengordijn Sluier Ik wist het wel Want ik luisterde Niet Naar de poëzie Maar naar de kraaltjes En het kloppen Van de aders In die nek Nabij de oren Poëzie Hoefde ik allang Niet meer te horen Er vloeide Veel meer dan woorden VON SOLO POEZIE, VOORDRACHT EN PROZA www.youtube.com/vonsolo010 pom: die ‘aders’ doen het wel. Uit het leven gegrepen, poezie is mooi maar je moet er wel wat bij te drinken hebben, vrij naar reve. Een echte von solo. Zelfs in dichters schuilt een man soms en nu ook al als ze glimmende kraaltjes draagt. Wel een geil gedicht. Hoe de werkelijkheid de poezie inhaalt. Dichten het is behelpen. Waar stond ze eigenlijk von solo met der kraaltjes? En dat die aders ‘nabij de oren’ waren. Ja dat zou ik wel het hoogtepunt willen noemen hier. peter: Originele keuze: als tegenhanger van ‘in iets opgaan’ wordt gekozen voor afleiding. Leuk beeld met de kraaltjes. 10 punten In alle ernst Neem jij je vrouw ernstig? Ik neem haar ernstig, op haar vraag. Schat, neem me! Daar ga ik op in, zie en hoe! In alle ernst en voel hoe ernstig ze me opneemt. Niet in een deuk van het lachen liggen wij maar in een knoop van verrukking. — marc tiefenthal dichter essayist / poète essayiste Temse blogs: Tieftalen (nl) Profonde lalangue (fr) pom: ik zie er proza in tief. Een lichtvoetig spel rond de ernst. Over die knoop van verrukking ben ik nog niet uitgedacht. Ik zou zeggen laat de ratio maar, luister naar het gerammel van haar kralen, laat het ‘liefgedoe’ zonder denken indalen. peter: ‘Knoop van verrukking’ mooie uitsmijter. Aanloop in eerste strofe net wat te weinig spannend. 4 Aan Marianne Als je zo over de schapen praat dan lig ik daar wakker van. Niet met de ogen open maar in dromenland, met jouw rode lokken op het kussen. Hangend aan je lippen verlies ik mijzelf bij elke blaat, blaf of Tjielp. Er zit passie in je woorden. De eindeloze droom dieren te redden. Gino van Weenen pom: een eerbetoon aan marianne. Een extra punt, dat is zeker. Die schapen zijn werkelijk briljant. Daar kan ik nou de hele zondag blij van zijn. Verder heb ik niets met de natuur en haar voorvechters. Maar als ze zo worden neergezet dan kan ik er inderdaad niet om heen. En dat dan ook nog ‘passie’ noemen. Mogelijk onbedoeld – maar was dit cabaret – ik had het entreekaartje al gekocht. peter: Goed, ingegaan op de uitnodiging van Pom. 1 punt al binnen. Grappig gedicht, maar eenmaal gelezen weet je ook alles. 4 Haar ogen Laat vandaag de toorn van de stralen het lichaam slaan in een waaier van draden haar ogen die stoom blazen die stroom van boven benevelt het stekelige vel eenrichtingsverkeer dat van onderop weerstand wekt het lid tevergeefs in de lucht geslagen ik beef het vocht van het vel leg me in haar ogen te drogen Frans Terken 18022012 pom: ‘persoonlijk zwijmel ik weg bij terken’ schreef jolies heij zonet. Die waardering heeft frans al binnen. Kan ik daar nog over heen. Moet ik dat wel willen? Ik begrijp het wel – die laatste twee prachtige regels legt jolies op haarzelf – en ja dan ben je verkocht. Het was een beetje laat vannacht – ik kan niet alles volgen nu in de vroege ochtend. Stoom en stroom beetje veel in het begin, ik laat het over mij gaan. frans mag het – om zo bij die mooie laatste regels uit te komen. peter: Tsja, eenmaal gelezen weet je niet alles, dus wat heb ik dan te klagen? Grote, onalledaagse woorden als ‘toorn’ drijft je weg van dat ‘opgaan in…’ 3 Mijn beste Florence, soms als ik aan je denk, met je kleren aan dan krijg ik een stijve harde paal in mijn broek. Ik weet niet wat de gedachte en mijn lichaam beweegt om bij het denken aan jouw tengere lijf opgewonden te raken en er verder niets mee doe. Dan zou ik je willen masseren, dat jij onder ligt en ik jouw nek, hals, schouders en de rug zachtjes beweeg onder mijn handen, alsof je voor het eerst wordt aangeraakt. Langzaam en zacht tot onderlijf. En bij de aanblik van jouw billen voel ik mijn harde erectie groter worden. Je draait je om, we lachen. Ik beweeg je cocoshuid en streel jouw geoliede borsten van boven naar beneden en ga zo naar je navel en keer weder naar borst en huid. Jouw wapperharen, naast je en onder de ontblote hals. Je kraaltjes in oogkarkassen stralen, jouw mond glundert, mijn handen nemen de onderbuik en gaan naar beneden, mijn gezicht wendt zich tot jouw gezicht. Jij voelt mijn hand en dan tussen jouw lippen ontbloot ik mijn tong en zo weet jij. Erwin Troost pom: we moeten hier veel lezen om bij die ontblote tong en haar cocoshuid uit te komen. Prozaïsch gebeuren. De schrijver die geen detail wil missen. Dat is ze waard natuurlijk. Aan haar denken is al een ‘stijve harde paal’. Nou zo op een zondagochtend leest dit wel lekker weg eigenlijk. Erwin troost doet vandaag niet aan subtiel. Als er een is in nederland die dat mag is het erwin. Zo weet zij. prachtig slot. peter: Dit is een verhaal, geen gedicht. Kan zo wel verfilmd worden. 3 kutwijf met je koeienogen zo’n negerjochie achter een uitgemergelde koe door de dunne stront dat kind tenminste nog een dikke buik nee dat kan je van die koe inderdaad niet zeggen ml pom: we staan weer in de wereld, tussen de koeien beter gezegd, met beide benen. Of hier marianne is bedoeld ik weet het niet. Een derde wereld plaatje. Max bewogen in het wereldleed. Wel direct en raak. peter: Goed, dit is niet zwijmelend in iets opgaan. Je krijgt het op je bolle ogen. Ook woedende engagement kan je van dat ‘opgaan in’ wegdrijven. 3 Deining Ik laat me gidsen door fluwelen velden en satijnen wouden. Zo vertrouwd als zomerregen druipt de liefde door mijn huid. In jouw blik zie ik de flikkering van elke jonge morgen. Wat er tussen ons ontstaat, lag ooit verborgen als een oorlogsbuit in kraters van jouw adem, in de gleuven van mijn weefsel. Tot jij zei, en gaf. Ik wankelde. Nu zijn wij van de zee. Josse Kok pom: ja bij eerste lezing al dacht ik dit is wel van de poezie die van mij vandaag mag winnen. In een soort poëtische overgave deze josse waar ik van houd. Misschien net iets teveel satijnerig aangezet in het begin maar ja je wil als dichter ook wel eens mooi. Een prachtig gedicht. Dat jolies hier niet bij zwijmelt. Onbegrijpelijk. Baarmoederzee denk ik bij dit gedicht. peter: Hier staat alles op zijn plaats. Ook onalledaagse woorden zoals ‘fluwelen velden’ en ‘ satijnen wouden’, maar zo wordt de juiste sfeer opgeroepen. Metaforen, ritme en gebeurtenis deinen alle in de juiste ritme mee. 18 assepoester ik sloeg een wak in meisjes ogen wilde leven met de dag met jou gebogen 28 graden zonnewarmte met jouw verschijning om mij heen ik wilde nooit meer ongelukkig zijn en vanaf morgen de jaren terug slaan als een blad uit oude boeken waarin ik eeuwen opgeschreven had passeerde generaties zwom door zeëen kwam je tegen op een blad. ik sloeg een hoofdstuk af verdween in kantlijnen om weg te dromen in de nacht van grote woorden zag ik hoe een koningin tot spiegels sprak. Martin Aart de Jong pom: ja ook hier weer ben ik reddeloos en redeloos verloren. Altijd die de jong weer. Waarom heb ik nou niet zo een boek voor me liggen. Sprak hij vol jaloezie voor zich uit. Mooie beelden, oorspronkelijk. Het boek is nog lang niet uit. Kan een leven mee, levens mee. Zoals het altijd gaat en de mensheid in stand houdt. Goed dat er dichters zijn, een martin aart de jong is, die het ook nog even voor ons opschrijft. Dat we weten dat we doorgeven, doorgegeven zijn. En dat het pad er een van de liefde is dat we begaan en vereeuwigen. peter: Eerder had ik hem al geroemd om de rijkdom van zijn taal en het koortsachtig tempo, dat zich hier aanpast aan het langzamer ritme van verwondering. Zie ook de eerste regel: ‘Ik sloeg een wak in meisjesogen’ en de afsluiter: ‘hoe een koningin tot spiegels sprak’. Er gebeurt meer dan ‘opgaan in’. 19 niet zeer koosjer hoe hij me uit zijn testikels stuwt ik me verlies in wedlopen maar winnend bij haar binnentreed tot osmose en groei kom nu veel later houd ik me schuil in woorden buiten staan vijf ooien en een ram hij gaat op in geneuk ik in mijn kift zoek een meldpuntnummer wegens islamitisch wangedrag jako fennek pom: ja een gedicht dat moet schuren en vanuit dat gezichtspunt zijn de woorden wel goed gekozen. Of het thema ‘opgaan in’ gehaald is? Woede is dat ook natuurlijk. peter: Tsja, net iets te veel maatschappelijke gebeurtenissen en omstreden woorden in een beker gedaan, beetje roeren, en klaar. 2 Zwemmen met droog haar zo’n natte blik naar boven vanuit gesteven startpositie doen alsof het allemaal kan te beginnen in Nederland je noemt het beestje bij zijn naam houdt toch de lippen stijf opeen hier valt niet tegen te stemmen een droge dag brak aan in Broek in Waterland René Brandhoff pom: ik zal wel wat missen. Ik mis zo vaak wat. Die laatste regels klinken klassiek. Het begin van een roman kan niet mooier. Een tijdsbeeld. een droge dag brak aan in Broek in Waterland ik heb genoeg aan deze regels. peter: ‘Zo’n natte blik naar boven / vanuit gesteven startpositie’ is een mooie, zwoele opening. Afsluiter ‘Broek in Waterland’ geeft een mooie beschrijving van lullige, Hollandse polderpassie. 5 Verdwijnen we wijzigen elke dag onze richting ons gevoel om maar niet te verdwijnen in leegte, een bedoezelde oude man vol herfstvlekken beetje druil aan zijn mond pratend alsof alles smaakt naar goor papier, zo’n man we wijzigen elke dag onze oordelen, ons verlangen om maar in jonge natte huid onze ondergang te voeden. ©lisan lauvenberg 18 februari 2011 pom:ja ik zal het niet tegen spreken. De tweede strofe is een poëtisch hoogtepunt. Daarom heen de boodschap zorgvuldig geformuleerd. Lisan de vrouw die vanmiddag de wisseltrofee de jantje van leiden in cafe eijlders zal uitreiken aan max lerou. Max is weliswaar nog geen: een bedoezelde oude man vol herfstvlekken beetje druil aan zijn mond pratend alsof alles smaakt naar goor papier, zo’n man nee, hier zal wel weer de webmaster bedoeld zijn van deze kwaliteitssite. Nouja het is een met liefde geschreven gedicht – dan kun je veel hebben. peter: De tweede strofe roept een mooi beeld op, maar in de eerste en laatste strofe wordt teveel uitgelegd. Zo ga ik er niet in op. 3 Waar ga jij in op? nooit zou ik zou ik dan zou ik opgaan in in een nieuw te vormen lijf een nieuw te vormen hoofd met nieuw te vormen benen waarvan er slechts een goed genoeg moest zijn om zijn ego nog hoger te schoppen zo hoog dat hij wist dat dat been niet zomaar een been was Anne Borsboom pom: bij anne weet ik nooit of het een persoonlijke boodschap is, een gedicht, of een contemplatie in de nacht. De aarzeling in het begin mooi weer gegeven. En ja ze gaat om, even om – om hem met haar ratio te killen. peter: Leuk, de vorm duidt op bewondering, maar dan met een been op de grond. 5 Stil als het stil geworden is en ik een peuk gedraaid heb en die opsteek en denk en lees wat schrijvers schreven en ik niet meer kijk wat ik schrijf maar blind typ als ik niets meer wil corrigeren en mijn leesbril richt op horizonten zodat ik niet meer zie wat om me is nog een shaggie draai en opsteek uit alles wat ik als blinde aan de hand van honderden hongerige honden las ik me geen moment meer laat verleiden op enig scherm te kijken en denk ik vind het in de verste verten en bedenk dat ik foutjes later recht kan zetten of niet zodat ik altijd naar beneden en vooral voorbij het toetsenbord kan blijven kijken en dat terwijl Muis blind om Brahms komt en ik haar negeer even maar want aan Guten Abend kun je geen weerstand bieden en we daar dus samen toch maar weer naar luisteren en zij haar goeie oor richt en ik mijn blik niet wij beiden onze blikken niet en ik alleen maar fluister dat het misschien eindelijk stil geworden is als ik wil gaan slapen gaan apologeten verder voor in niet geweten hoeders -god beware- van de moraal allemaal Simonis weet waarom hij Jacob zou hebben moeten heten Ploos pom: voor mij is de regel: ‘terwijl Muis blind om Brahms komt’ – de parlando prachtig vervolmaakt. Ja ik houd van dit soort gedichten. Simonis is me dan net te veel eer. Die moeten gewoon opgesloten onder de bruggen in amsterdam en middeleeuws behandeld. Laat god en zijn criminelen er toch buiten ploos. De woede niet waard. Verder is de tekst adembenemend. peter: Net iets teveel schrijversromantiek, bedacht ik met een shaggie. 3 nergens dan hier Dan daar te zijn, voor hem knielend en beide Handen in zijn liezen en beginnend bij de bovenste Knoop en dan langzaam alsof Nadenkend de overige twee terwijl hij, met moeite Zijn evenwicht bewarend, mij filmt, witte vrouw Half opgericht Mij begroetend en dan mijn linkerhand door het Vrije vlees en mijn rechter zachtjes duwend, de Mond dan Zodat de handen zijn billen vinden, mijn hoofd Schuil onder het overhemd en in zijn vacht, dan Mezelf en hem vastschroevend met Open lippen, mijn benen keurig bij elkaar, mijn Enige beweging het hoofd en dan hij langzaam Achterovervallend (heeft hij dat gefilmd?) zodat ik ook en dan mijn Handen onder zijn hoofd heel lange armen makend En dan langs zijn Rug trekkend terug naar daar waar het begon, tussen Zijn benen grommend, steeds meer ruimte makend Tussen links en Rechts en al die tijd dat witte lijf voor hem, hem Optillend met mijn tong, behoedzaam meer makend En dan een hand onder zijn Gewicht, mezelf dan langzaam naar boven laten Glijden en hem berijden daarbij alle zwaarte Verplaatsend naar het lichtmakend hart Alja Spaan, uit de in januari verschenen bundel “de hand de beweging laten maken” zie ook – http://vimeo.com/35327837 red: ja hoor die bundel moeten we hebben! alja hierbij een gesigneerd exemplaar besteld! ik houd niet zo van fillum, maar dit is fillum in een ander licht. pom: een lichtmakend hart. Dat is dit gedicht. Een gestyleerde erwin troost ook. Tot een in detail uitgewerkt filmscript. Alja & erwin moeter samen nog maar eens een schrijven. Dan vermoed ik ontploffingsgevaar. Daar tegen zal de taal niet meer bestand zijn. Ja een uitnodigend gedicht. Die film wil ik wel zien. De nieuwe bundel van alja spaan lezen. Beeldend is zo een lullig woord bij zoveel lichtmakend hart. peter: Een vierde vrijscène, dichterlijker, maar nog erg verhalend. Lust vond ik van de drie de beste: meest poëtisch, en laat wat te raden over. Zo verdeel ik de punten. Dus deze 7 |
){kind=link}
