pom wolff: ‘je denkt dat je voelt wat je schrijft maar je schrijft wat je voelt…’



je schrijft wat je voelt
en je doet wat je denkt
maar denken houdt op
houdt de eeuwigheid op
 
en je denkt dat je voelt
wat je schrijft
maar je schrijft wat je voelt
omdat je doet wat je denkt
 
maar denken houdt zo op
vooral als je herhaalt
wat je schrijft wat je doet
als je herhaalt wat je denkt
 
pom wolff

Share This:

pom wolff: ‘die regen die doden doder maakt / die regen bedoel ik’

lekker weertje in europa – in het zuiden zeker – de reizigers brandhoff en grootscholten trakteren ons/ berichten ons dagelijks op FB. in nederland – en nederland is 020 – zeker nu ze De Schouw in 010 hebben afgebroken – begint het door te zaniken. die regen. dag na dag regen, week na week regen. matige neerslag noemen ze het. waar is de zon? zong ooit willeke alberti. de dichter pom wolff weet zijn gedicht prachtig gezongen door ‘per vrouw’ – ik geloof dat ze zich vroeger per vers noemden – maar dat terzijde. Saarein te Brake zingt – Karlijn Groet groet. pom wolff schreef over die regen die doden doder maakt. en zo is het. vandaag 140 milimeter regen in peking meldt het journaal – dat ook nog. vanavond maar aan de pekingeend.



die regen

die regen
die altijd weer
vanzelf over gaat

in wat is wel de vraag
in droog het antwoord
dat ik waag, die regen

die in zich zelf
nat en maakt
dat ze regen zeggen

die regen
die doden doder maakt
die regen bedoel ik


pom wolff
 
 

Share This:

Peter Berger is even aan rust toe: ‘Thor is boos, maar het is zijn gouden schaterlach die de planeet doet beven. Iedereen is bang. Nou ja, iedereen behalve natuurlijk El Presidente…’



Ruis. Overal is ruis. In stilte zelfs ruis. Oorverdovend bulderend als de bliksem die Thor vanuit z’n donderkar de wereld in slingert. Thor is boos, maar het is zijn gouden schaterlach die de planeet doet beven. Iedereen is bang. Nou ja, iedereen behalve natuurlijk El Presidente. Hij, de machtigste, weet er wel raad mee. Met dat soort volk. Thor? Een oproerkraaier. Nietsnut. Mooiboy. Niets meer dan een kansarme lastpak die erom vraagt te worden geneutraliseerd. Terrorista! Voor de machtigste is dat een eitje. Afweergeschut. Vuur! Just push the red button.

Thor is er even stil van. Een tel of twee maar, want z’n kar is sneller dan het licht. Op naar het laatste bolwerk. Vrienden voor het leven zijn ze: Loki en Thor. Laat Loki nou meester van het vuur zijn! Hij doet vulkanen openbarsten en al het ijs ter aarde smelten. En dreigt El Presidente om al het water te doen verdampen. De machtigste lacht. Terrorista! En jaagt ook Loki met een raket naar Walhalla. Twee nul! De media staan er bol van. El Presidente: Saviour of the Earth! Loki kan er niet mee zitten. Vakantie? In Walhalla is het altijd feest. Hij papt het er aan met Eva, maar Eva lacht hem weg met glimmend rode lippen. Ze weet dat alles goedkomt. Hoe dan ook. Met huid en haar desnoods. In het stinkende snot van de witte wolf. Het dreunen van de wapenvlieg, de spieren van de draak, de stoppels van het allerlaatste blondje, wortels van de maan, lepel van de steur, en de laatste klodder spuug van de dodo. Ik vlei mij neder. Rausch imme hoof. Welterusten.

Peter Berger

Share This:

pom wolff: ‘als de dood…’



1
 
nu ik je
helemaal en alles
als alles weg is
 
je voetstappen
niet meer en
nergens
 
je hand niet
meer en
nooit
 
je hand die
ik alleen nog
in een gedicht
 
over hoe wij
onbeschreven
en ooit
 
en niet wisten waar
we liepen en liepen
waar wij
 
met
jouw hand
in mijn hand
 
2
 
nu moet ik toch
de dichter in me
loslaten
 
nu alles weg is
en niets meer
zeggen
 
of alleen
alles is weg en
de weg onbeschreven
 
zeggen
een punt
achter de dingen
 
bij mensen zwijg je
oeverloos en onpeilbaar
als de dood
 
 
pomwolff
 


 

 

Share This:

wereldhit Mark Lohman – ‘ik weet niet hoe ik leven moet…’



De kattenbak al twee dagen genegeerd Op de overloop hing de lucht al een tijdje De avocados zijn op en de handzeep ook Ik moet boodschappen doen, ze zijn nu nog open Maar ik zit met m’n knieën op de grond It’s Time To Say Goodbye kwam langs op radio Ik weet niet hoe ik leven moet Huilend naast de kattenbak Een schepje in m’n ene hand In m’n andere een klein zakje met poep De boodschappenmevrouw achter de kassa Kent me ondertussen, ze helpt me altijd met mijn tassen Ik denk dat ze weet dat ik denk dat ik weet wat de mensen in de rij denken over wat ik eet Als ze zien wat ik op de lopende band leg Maar ze stelt me weer gerust dan Tassen die ik niet kan tillen Seksuele frustratie bij Dille en Kamille Ik weet niet hoe ik leven moet Huilend in de winkelstraat Zakken gevuld met dierenplaatjes Die ik ook nog eens aan die vervelende kinderen geven moet En dan denk ik aan m’n opa Die er niet meer is En dan denk ik aan m’n ex En dat geeft ook niet Ik verstop alles diep in het zand En vergeet het altijd naderhand tot op een dag het opeens aan komt draven Huilend naast de kattenbak Een schepje in m’n ene hand Misschien is het toch eens tijd om toch wat dieper te graven

Share This:

Pom Wolff & Frans Terken – over en weer – week 5 – dat je ons oneindig lief bent…

zie voor alle gedichten het Tag archief ’terken en wolff over en weer’ onderaan het item

de dichter Frans Terken neemt de uitdaging aan – de komende negen weken schrijven wij in het weekend op pomgedichten punt nl over en weer. ik schreef Frans dat wat mij betreft het een persoonlijk thema mag zijn. dochter Sonne bevalt rond 1 augustus – ik schreef Frans: een persoonlijke reeks – de verwachting – het geboren worden – en dan het leven in Frans – en dat we het mogen meemaken. Frans stemde in:  eind september wordt zijn oudste zoon Tjebbe vader.

leven

laten we het uitpakken
en het bewonderen
 
waar we een leven over deden
om het lief te zien
 
in hoeveel gedichten
stond het niet beschreven
 
in hoeveel
ongelezen gedichten wél
 
dat je eerst bijna sterven moet
om het ademloos lief te hebben

pom wolff
Een dronk straks ook op het nieuwe leven, gaan we vieren!
Hart.groet, 
Frans



Een leven lang 


vieren we de dag
dat je uit je binnenwereld komt


schrijven wij van wonderschoon
zoals je je aan ons laat zien


nog even vastgenaveld aan haar
open je je ogen en kijk je om je heen


in de warmte van haar buik en borst
weten dat je ons oneindig lief bent


lezen wij tien keer een vingerafdruk 
van dorst naar leven 


© FT 28.07.2023

Share This:

toen we rick (van de konijnenbelt) nog hadden…



van de konijnenbelt

‘het gaat om woningen aan de Bobelseweg
de Heereweg, het Achterpad
om huizen met een rieten dak’


meldt rick van de konijnenbelt
‘schoorl kraakt, er gebeurt weer wat’
ach ja toen we rick nog hadden


nu rukt bij elke klipscheet gerrie uit
‘het is goed mis hier’ klinkt het nasaal
in het acht uur journaal


én ‘getverderrie het spat het spat
voordat de bewoners geëvacueerd werden
hielden zij – naar ik vermoed – de huizen goed nat’


pom wolff

Share This:

prachtig beschreven afscheid door Olivier van Nooten van poëzie Café De Schouw


Rond de oprichting van de Poetsclub was ik 17 jaar geleden per toeval in Rotterdam en ben gebleven. Gisteren was het de laatste keer in De Schouw (hier mijn laatste aandeel aan de geweldige avond, deze keer voor je ogen). Nergens sprak ik zoveel creatieve, intelligente, grappige, lieve, boeiende en vreemde mensen, bijna elke eerste woensdag van de maand. Alle soorten poëzie hebben we samen gehoord, van hartverscheurend tot hilarisch, van vorm tot inhoud, van bagger tot prachtig. Gegroeid dankzij elkaar, daar, door de mystieke ervaring die de minstens 10.000 gedichten waren. We missen Tineke misschien even als ze op reis is (kenne we hebbe, zij ook effe rust), maar zien ons gelukkig weder bij café Ari, waar we graag over haar avonturen horen… zou ze onderweg wellicht ook eindelijk aan het dichten slaan? Wie weet. Het verhaal is nog lang niet afgelopen. Alleen de echo al zal decennia klinken. Dank voor de inspiratie en liefde, ieder die er was. Tot snel.

OvN op FB – 27/7/23

Share This:

VON SOLO: over tevreden momenten – geen verfilmbare pieken misschien, maar ook geen psychiatrische dalen.

d.d. 11 oktober 2018 06:52

Deel 307. Zorgeloos

Afgelopen week zat ik ergens met een kopje koffie voor mijn neus en een pen in mijn hand. Voor me een leeg blad dat ik vulde met mijn gevoelens. Toen het blad vol was, bekeek ik mijn pen. Een Waterman vulpen die ik heb gekregen van een stel dat ik in Toscane in de echt verbonden had. Hij schrijft lekker. Tevreden met mijn schrijfsels en mijn pen stapte ik op de fiets. Het leven is tegenwoordig overwegend een aaneenschakeling van tevreden momenten. Geen verfilmbare pieken misschien, maar ook geen psychiatrische dalen. Zorgeloos. In gedachten lette ik even niet op en werd bijna geschept door een auto van links die geen voorrang verleende. Tijdig trapte ik op mijn rem en er was niets aan de hand. En ineens moest ik aan mijn zoontje denken. Dat is een klein wildemannetje dat soms zijn omgeving helemaal vergeet, als hij opgaat in zijn gedreven bezigheden. Mijn zorg is dat hij door zijn onoplettendheid zichzelf nog eens letsel of verdriet bezorgt. En ineens zag ik mezelf terug.

Toen ik op de lagere school zat, kreeg ik van mijn ouders een doos met schrijfspullen. Enveloppen, briefpapier en een pen. Een ranke balpen. Lichtgroen met chroom. Dat waren de schrijfspullen die mijn vader gebruikte om brieven naar mijn moeder te schrijven in de tijd dat hij in den verre verkeerde. Spullen met een verhaal. In die tijd had zich op mijn lagere school een weelderige ruilhandel in kantoorartikelen, knikkers en aanverwant klein speelgoed ontwikkeld. Dat ging van kwaad tot erger. Net als op de aandelenmarkt werd het steeds gekker. Op een goede dag ruilde ik een volle etui met pennen voor twee oude muntjes uit 1905. In de bibliotheek zocht ik in het muntenboek de waarde na. Dat bleek bijkans driehonderd gulden te zijn. Ik had financieel een gigantische slag geslagen. Blij zoals een kind dat kan zijn.

De eerste golf van geluk rolde terug de zee in. Een paar dagen daarna wilde ik wat schrijven. In de schrijfdoos was echter de pen waarmee mijn vader zijn brieven schreef verdwenen. Na wat rommelen in laatjes drong het langzaam tot me door dat de pen misschien wel per ongeluk in de geruilde etui beland had kunnen zijn. Tegelijk met dat besef spoelde er iets over me heen dat ik nog nooit eerder zo had gevoeld. Een gevoel van verlies. Schuld. Dat ik iets had gedaan in een bui van onachtzaamheid en daarmee iets had kwijtgespeeld dat niet van mij was. En niet te vervangen was. Die avond kon ik de slaap niet vatten en lag huilend in bed. Mijn moeder trachtte me te troosten en zei me dat we de volgende dag wel zouden kijken of we de pen nog terug konden krijgen. Maar ik wist dat dat niet zou lukken. Hij zou verdwenen blijven. Natuurlijk maakte het voor mijn ouders niets uit. Maar ik was iets verloren, voorgoed.

De schuld is intussen door de decennia gesleten. En toch, toen mijn vader laatst met een zak muntjes aan kwam van zolder en ik er feilloos de muntjes uit 1905 uit viste. Het herinnerde aan een moment. Het besef zorgeloosheid eindig is. En sommige daden, hoe onschuldig ook, gevoelens onomkeerbaar maken.

 

VON SOLO

DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl

Share This:

afscheid van een monument – Café De Schouw – ook Amsterdam huilt!


in café De Schouw

weet je dat ik allemaal rare dingen doe
sinds ik je ken
allemaal dingen die niet horen
langs een kunstwerk lopen bijvoorbeeld
zonder er naar te kijken

maar dat ik ooit mijn hand aan jou
mocht drogen in café De schouw
omdat het papier op was
vond ik wel lief van je
die hand waar jij een zoen van maakte

het lijkt erop dat dit een goede avond is
om een gedicht te doen
niet een avond zoals die avond toen
ik hoorde dat je er niet meer was

nee dit is toch geen goede avond
om een gedicht te doen
want als dood gewoon de stilte is
hoe kan het hier dan stiller nog

pom wolff

zo blij met de foto gemaakt door Fred Ernst in Café De Schouw 010 – het café van de inmiddels toch wel als ‘legendarisch’ te benoemen – te eren – Tineke. Het Café dat per 1 augustus de deuren sluit – voor een bulldozer – vanavond vanaf 2100 uur de laatste van de gedurende jaren en jaren maandelijks gehouden poëzie-avonden. ook Amsterdam huilt!

Share This: