wedstrijd gesloten – dank aan bjorn van Rozen voor de inspiratie – de dichters hebben het deze week mij te moeilijk gemaakt voor wat betreft een verdeling van de eremetalen – er is geen kiezen mogelijk in dat opzicht. dank aan alle dichters die inzonden – wat een prachtwerken van ACG Vianen en Ditmar Bakker – de commentaren onder de gedichten. een prachtig soort kwetsbaarheid. dat is 2x goud!
en dan hebben we Anke Labrie en Cartouche nog – dichters bij de bron – anke het gedicht kaler dan de gedichten van jan arends en Cartouche weelderige poëzie vol overgave – dat is ook 2 x goud. tel ik 4 x goud – gij dichters dit heeft u uzelf aangedaan! VAN HARTE.

Ommedraai
in het strijken van jaren
langs je wang , je handen voel je
hoe het was en wat er brak – je tracht
het voor je te zien, wat in het verschiet
en weggesleten wat overbodig leek
langzaamaan keert het weer
naar die ene jij – dat je
in vuur en vlam het licht zag
lachen in haar ogen haar gezicht
alsof je nieuw geboren, nooit dichter
bij de bron dan dit ene ogenblik
van bladeren in het manuaal
van teloor gewaande liefde
neem je haar ter hand, de pen
van haar vleugelslag roept en raapt je
bij elkaar vraagt niet waarom of hoe
ze richt je blik en wat je houdt, de zon
achter de maan die gaat en komt –
draait retrograde met de aarde
me om en om
23-10-2023 / Cartouche
heb je net anke labrie gehad en de mensheid uitgelegd hoe dat moet met poëzie krijgen we Cartouche – een weelderige woordenvloed vol authentieke emotie en taalpracht – en kleurrijke overdadige bos bloemen – met die ene jij – dat ene ogenblik – bladeren in de liefde – PRACHTIG! – de dichter bij de bron die zich in al zijn onmogelijkheden – want zelfs de taal van Cartouche weet haar prachtigheid nauwelijks te vangen – al vraagt hij niet meer waarom of hoe – de totale overgave aan de geliefde – en dan maar alsnog – hier beschreven. ja zo moet poëzie OOK zijn.

mama
het eerste woord
papa
het tweede woord
jij
het derde woord
wij
het vierde woord
ik
het laatste woord
anke labrie
23-11-2024
inderdaad een beetje wrang werken de woorden wel – ik schrik er een beetje van. aan de andere kant het leven zelden zo kort en zo krachtig samengevat gezien en gelezen. ja als uit moet leggen hoe je poëzie moet schrijven dan is dit een prachtig illustratief gedicht. eigenlijk is dit zo een gedicht dat alle andere gedichten overbodig maakt. prachtige titel ook.

KLEINE UURTJES
Des winters, ’s avonds: even om
en geen met wie ik praten kon
dan rijtjes huizen, naast mijn loop,
waar sneeuw haast tegen vensters kroop.
Ik dacht aan wie daarachter school–
in antwoord klonk er een viool,
ik zag (door schaars vitrage heen)
gezichten, mensen, niet alleen.
Ik had gezelschap op mijn tocht
tot ik vergeefs naar huizen zocht
en omkeerde, met spijt in ’t hart:
ik zag geen ramen dan diepzwart.
En in de sneeuw knerpte mijn tred,
die stoorde wie reeds sliep in bed
als harde vloeken, toen jij ging,
om tien uur al herinnering.
***[D.B.]
lieve ongeziene held hoe eenzaam je door de straten gaat – we staan allemaal voor je op – je kwetsbare teksten – ik kan alleen maar zeggen dat ik je woorden een voor een op me leg en me aan je verwarm. en nee ik ga niet. een prachtige ditmar bakker. de pijn tot aan de bron gebracht. wat is dat vandaag met al die prachtige inzendingen.

- ACG Vianen – over de dichter bij de bron
- Anke Labie – telt
- Cartouche – nooit dichter bij de bron dan dit ene ogenblik
- Erika de Stercke – jouw hand op mijn schouder
- Ditmar Bakker – in antwoord klonk er een viool,….
- Rik van Boeckel – de toekomst is een wereld van gedachten
- Frans Terken – Terug naar de bron bij de brug
wie wint de enige echte virtuele – dichter bij de bron kan een dichter niet komen – trofee op pomgedichten? vrij naar het prachtlied DBD-BRON van Bjorn van Rozen. ach elke dichter weet wel waarom het allemaal draait – steeds dichter om en bij de bron – en nou willen we het lezen ook! de zondagochtendwedstrijd is aan! u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

over indringend gesproken
schat
ik vraag je niets
ik wil niets
anders dan zien
hoe de wolken zich gedragen
en over elkaar schuiven
ergens in een wei van broek in waterland
schat
niets anders
dan in het zand liggen
en luisteren hoe de golven
op ons afkomen
ergens in de buurt van bloemendaal
schat
niets wil ik anders dan
een fles witte wijn zonder glazen
de volle belofte nog
die enorme heerlijkheid
ergens in de buurt
van je bed
pom wolff

we hebben de avond ingedronken
het ene glas na het andere
de uren gingen zo voorbij
met een glimlach over het leven
gemijmerd in dromen van vroeger
de regenvlagen vielen stil
jouw hand op mijn schouder
een nieuw gevoel als jonge bron
in de straten van onze stad
of we wisten hoe het verder ging
in de ochtend sprak de nacht
zonder woorden
Erika De Stercke
een lieflijk en subtiel liefdesgedicht uit het verre Gent – alsof alles weer opnieuw – opnieuw geboren liefde en verliefdheid – een hand is soms genoeg – de warmte van de aanraking – die hand die gewoon niet anders kan dan de geliefde aanraken – een jonge bron – de straten van gent beschreven in de nacht en dat de regen dan ook nog stil valt. wat een poëzie mag ik genieten in deze nacht. wat een pracht.

De bron van de tijd
De bron vervloekt geen dichter
in een tijd van vele verzen
toetsen laten woorden heerlijk stromen
dromen zullen dat nooit vergeten
wat dichterbij zal komen
zal een dichter zeker weten
de toekomst is een wereld van gedachten
de op velen wachtende bron van dagen en nachten
van binnen straalt verlichting
herinnering en weemoed uit.
Rik van Boeckel
23 november 2024
een binnen en buiten gedicht – een ook over het verleden van de weemoed en van de toekomst – de wachtende bron van dagen en nachten – een belofteVOL gedicht. een echte van Boeckel.

Voorheen Zeekoelen
Terug naar de bron bij de brug
over wat ons speelwater was
de Roode Beek breder dan
wat wij wijdbeens konden overspannen
nu met een kleine stap genomen
winters vertier als een uitvlucht
om novemberdagen te ontlopen
is het oude zwembad omgebouwd
– vroeger aan de galg gehangen –
tot een luxueus vakantiepark
waar wij over de vertrouwde hei
door het stuifzand zwoegen
in tegenwind en natte sneeuw
en weten hoe het hier ooit begon
© FT 23.11.2024
Ook Frans schreef een juweeltje. de voort – nieuwenhagen heide de tocht naar zwembad zeekoelen in toen brunssum nog brunssum heette – zuid limburg het land rond heerlen – de zomervacanties die ik ooit door bracht in zuid limburg – een warm en weemoedig gevoel – mijn eerste liefde ook daar – samen als pubers naar het zwembad zeekoelen – samen op een grote handdoek in het gras – samen zwijgen – en dan nu zeekoelen is zeekoelen niet meer maar door de nieuwe tijd uitgewist en opgegeten – villawijk etc. – hoe zou het met haar zijn – hoeveel kinderen heeft ze die limburgs praten – ach mooie tijden – dank je wel frans en inderdaad het is ‘en weten hoe het hier ooit begon’.