pomgedichten.nl

Mirjam Al 9: voor Merik

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 9 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

Peter Posthumus over handen wassen in goedkope lijm

Iedere keer en steeds opnieuw
komt het op hetzelfde neer
met iedere muisklik word je
weggedrukt in een verdienmodel
met elke hap, met iedere slok
gedwongen gif te slikken
terwijl de nanoplastics door
de bloedbaan gieren,
de hersencellen binnendringen

vandaar dat even vage als
knagende gevoel
voortdurend je handen te wassen
in goedkope lijm
en wat je schrijft of zegt
lijkt op dat holle geluid, die echo
die wegsterft in een tunnel

Peter Posthumus

nieuw meubilair in huize beumkes

waar onze karin moeiteloos haar gedichten declameert uit het blote hoofd – die prachtige belofte aan haar noordhollandse mamma bijvoorbeeld teken we op uit haar mond – ploetert roderik plaat – haar vriendje voort op de nieuw aangeschafte bank. nee poëzie is niet makkelijk zien we op de foto roderik denken.

rood de kleur van de liefde voegt karin mij ondertussen toe. het is wel een uitverkopie hoor. anders krijgt ie kapsones. en hij moet nog pizzabrokken halen op zijn sportfiets. hoe gaat het verder karin met jou – buiten het meubilair om? ach ja ik zit natuurlijk gewoon het liefst zelf alleen op die bank van liefde maar ja op tessel doen we ook aan goede doelen. als ie eindelijk een goed gedicht heeft geschreven schop ik hem van de bank en het huis uit. hoe lang woont ie nou bij je in kind? 7 jaar al weer. die grijze bank heeft meneer inmiddels helemaal versleten. nu maar hopen dat deze bank wel poëzie oplevert.

belofte

’t wordt buiten kouder
en de ballerina`s van de zomer
maken plaats voor de diva`s van de herfst
bolle spinnen walsen op het rag
en ergens op de wereld begint Maria Callas
een herderslied te zingen

het geluid van onze radio draagt vèr
de stem zingt van haar bladwerk uit ledergebonden
boeken, mijn Noord-Hollandse mamma
gaat de dikke bramen zoeken
noemt de krekeltjes cicaden
olijfgroen is haar hoed

en als mijn mamma sterft
hoef ik niets van haar te erven
ik zal haar lippen verven
omdat de engelen in de hemel
zo dol op mooie doden zijn

Karin Beumkes

Huub van der Lubbe: ‘Dat iets simpels als dit opschrijven zo ingewikkeld is…’

in de lift na het betreden van het revalidatiecentrum de oproep om op te treden voor de mensen die ieder met een eigen verhaal aan hun revalidatie willen werken om weer iets van het lichaam te kunnen bewegen op een wijze waarover zij die op bezoek komen geen minuut hoeven na te denken. ik dacht aan Bjorn van Rozen – wonende in utrecht – wellicht kunnen we een keer een paar liedjes en gedichten?

de mergpijpjes van de dirk van den broek zijn echt te zoet. volgende week die van de hema maar weer – favo bij webmeisje Britt of die van de jumbo favo van mij. ik schrijf revalidatiecentrum De Hoogstraat – utrecht – mijn wekelijkse bezoekje – we bespraken de wijze ervaringswoorden van Anke Labrie: “geduld geduld”- maar dat is begrijp ik nou net het moeilijkste van het moeilijkste. Britt kan met een brace heet dat geloof ik lopen – dan zwikt de enkel niet – ze heeft het over ‘illegaal lopen’ – dat is door de begeleiding verboden lopen zonder karretje.

de vingers willen nog niet echt en ze maken vocht in de rechterhand – en dat is nou net wat brittje als doel heeft gesteld – dat die vingers het gaan doen. dat lopen gelooft ze wel. als zzp-er heeft ze die vingers nodig om te tiepen. alle tien! want ze tiept tienvingerig. britt ongeduldig een beetje in mineur vandaag. het gaat te traag. maar er was een lichtpuntje. na de prikkelingen in de benen kwam het lopen op gang. ze voelde deze week prikkelingen in haar handen.

gisteren vier mei vierde Britt buiten het centrum haar verjaardag in de tuin van haar moeder. lekker weer totdat de regen insloeg. ik verhaalde over mijn bezoek aan katwijk aan zee – ook daar prachtig weer totdat de regen rond 1700 uur het soeficentrum insloeg.

in de lift bij het verlaten van het centrum in de lange gang – een gedicht van de zanger van de Dijk – Huub van der Lubbe alsof ie het gedicht voor de handen van britt heeft geschreven:

Paola Tuin (iswm rik vanboeckel) wint de enige echte virtuele rita hovink / de 4 mei oorlogs en vredes trofee op pomgedichten.nl

**PAOLA TUIN (iswm rik vanboeckel) wint de enige echte virtuele rita hovink trofee / de 4 mei oorlogs en vredestrofee op pomgedichten.nl**

er zijn van die dagen dat ik zo ontzettend trots ben op mijn eigen site – op 4 mei houd je geen wedstrijd op 4 mei is hoe dan ook leed aan de orde van de dag. persoonlijk leed bezongen door de te vroeg overleden rita hovink of ….. wereldleed en dat is dan vooral natuurlijk oorlogsleed – bezongen in het wereldlied – sag mir wo die blumen sind – in wereld beroemde vertolkingen door dietrich, door sven ratzke, door ute lemper – uitgedrukt in die wanhopige en zo rake en zo actuele vraag – wann wird man je verstehen?

sinds gisteren namiddag voeg ik aan de – wann wird man je verstehen – opsomming PAOLA TUIN toe die ik dank zij rik van boeckel in een prachtig rauw meeslepend liederen programma zag optreden – te Katwijk aan Zee – de rauwe randen en de rouwranden vertolkend van het thema oorlog en vrede – in een overwegend brecht/eisler/weil programma en eindigde met Dietrichs wereldberoemde legendarische vredessong song. eminente pianobegeleiding niek van der meij en percussie en toneeltekst ‘ónze rik’. op 4 mei wil je eigenlijk alleen maar van de vrede horen – katwijk aan zee één vlaggenparade – en dan daarbij het hierboven beschreven prachtprogramma en die prachtvertolking door Paola – ik was blij te katwijk te zijn gisteren. dank jullie wel.

trots ben ik op de dichters die zonder uitzondering troostrijke of pure vredeswensgedichten inzonden. dank jullie wel. ze zullen mij het niet kwalijk nemen dat ik hieronder voor één keer met een enkel woord hun teksten aanprijs – en de wedstrijd de wedstrijd laat.

Dank aan Antony Oomen – die stilstaat in een zeer kort gedicht bij de struikelstenen, bij een struikelsteen – nooit meer – nooit meer – in stilte dacht.

Dank aan Erika de Stercke met haar herhaalde wensregel dat de doden zullen rusten. de mensheid in schaamte beschreven.

Dank aan Cartouche die gelijk aan Rita Hovink troostrijk een geliefde toespreekt – het leven in zekere zin beperkt tot een relatie van lief en leed met daarin – kleine en grote oorlogen, het woord ‘ onverlaten’ van een poëtisch diepe dimensie voorziet – het laat me niet alleen tracht te voorkomen.

Dank aan Vera van der Horst die schrijft zoals moeders horen te spreken – zij die het leven doorgeven en het verloren zien gaan – met woede en gelatenheid en met een zekere machteloosheid – de ellende van oorlogsleed – het teveel in de wereld – vervloekend – omdat het overal om ons heen de kop opsteekt en daarmee de onwaarachtigheid van een te goedkoop uitgesproken mantra – dat het nooit meer mag gebeuren – blootleggend.

Dank aan Rik van Boeckel die mij attendeerde op het prachtprogramma in Katwijk aan Zee – de oorlogs en vredessongs vertolkt door Paola Tuin in een poëtische tolstoj omlijsting door Rik.

Dank aan Rob Mientjes die in zijn teksten het persoonlijke – het herdenken van mensen die hem erg na stonden – over laat vloeien in het grote herdenkingsmoment – om samen even alleen te kunnen zijn – en om zo samen te kunnen zijn. een ragfijn en oprecht woordenspel.

Dank aan Ien Verrips die troostrijke woorden bij het verliezen en het verlies in het algemeen schrijft – al weet de dichter dat alles tijdelijk is – ook de woorden van troost –

Dank aan Frans Terken die stilstaat bij het eerste wereldoorlogleed met de beroemde klaprozen en ook bij rita hovink stilstaat die in al haar liefdesleed de bitterheid niet toelaat en woorden van hoop en liefde bezingt zoals frans de kracht van de liefde weet te leggen in de woorden van zijn gedicht: een pleidooi voor de liefde.

dank aan Anke Labrie die het verdriet in woorden zo klein tracht te laten zijn dat er heel weinig van overblijft – een onmogelijke poëtische missie – hoe kleiner hoe groter het verdriet. hoe meer alleen de pijn te dragen. mooi.

Antony Oomen – nooit meer, denk je stil nooit meer
Erika de Stercke – dat de doden kunnen rusten
Cartouche – na elke grote oorlog vele kleine
Vera van der Horst – met een beschouwing en een gedicht
Rik van Boeckel treedt op in OORLOG en VREDE – Alleen ben ik iemand vol liefde en zonder verdriet…
Rob Mientjes – Laat me samen alleen zijn…
Ien Verrips – zullen we samen drinken op de toekomst….
Frans Terken – tot in de velden rondom klaprozen
opengaan…
Anke Labrie – zei alleen gaat het een beetje…

wie wint de enige echte virtuele rita hovink trofee op pomgedichten.nl? in tijden van mei, oorlog, verlies – dan maar door alles heen met rita – vroeger zou je smartlap zeggen – nu zeg je – tot op het bot – de glimlach bezongen als pure parodie – soms moeten we even alleen – dat geldt ook de dichters – gaan we weer eens samen huilen op de pom en lekker over de top? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail. com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

samengevat

ik ga er vandoor
ik moet nog schrijven
kloppende gedichten schrijven

misschien moet alleen de dag genoemd
zodat ik later weet wanneer het was
we dronken thee in de winter
de dikke jassen weet ik nog
in je huis de verwondering

ach wie denkt niet terug
aan die onvertaalbare nachten
zoals het zong van de liefde
en als het ware uit zich zelf
poëzie ontstond

pom wolff