ik wil alle dichters die werk instuurden van harte bedanken. makkelijk is het niet om vreemde gedachten om te vormen tot een poëtische uiting met allure – deze week lukte dat Rik van Boeckel als geen ander. hoe vreemd ook de gedachten zo mooi ook – regel na regel – riks poëzie – goud voor hem. van harte Rik! hoewel gediskwalificeerd – Antony ging door de befaamde 20 regels regel! heen – niet meer dan 20 dichtregels graag ter bescherming van de mensheid en alle lezers op de pom – toch krijgt het ingezonden werk een speciale vermelding – lees en geniet zijn gorteriaanse oproep – dat we NIEUW mogen worden.
Hallo Pom, net terug uit Lissabon hoop ik niet daar een laatste zoutje met iemand gegeten te hebben wat de laatste tijd op onze leeftijd helaas toch vaker gebeurt. Groetjes Rik Het duo van toen Het duo van stille tijd en harde dood laat zich niet uitkleden door ervaring in lichtjaren verdwijnen wij nimmer na het voorlaatste en laatste zoutje hij schrijft met mij de tijd van toen zijn laatste woord gericht op vaarwel wij zijn oude toffe gasten zonder last door de jaren uit elkaar geschreven etend in een Fins restaurant met zout slapend in een wereld van natuurlijk goud wij drinken door de tijd heen met verve namen geven wij aan het dode anker het schip voert ons naar verkeerde kanten langs eilanden van voorgoed afscheid. Rik van Boeckel 28 oktober 2022rik memoreert met optimistische associaties het duo van toen ‘in een wereld van natuurlijk goud’. dat de wereld nu een beetje anders lijkt laat de dichter aan de wereld. de samenvatting van deze ‘vreemde gedachten’ in pure poëzie geschreven:het schip voert ons naar verkeerde kanten langs eilanden van voorgoed afscheid. ik denk dat we rik vaker met ‘vreemde gedachten’ op pad moeten sturen daar komen hele normale prachtige gedichten van.
Dag Pom ik doe maar eens mee aan je prijsvraag met het volgende gedicht, dacht ik, met zoveel vreemde gedachten die ik heb; hopelijk vermaken ze je. Fijne zondag!Luchtwegen Ik heb helaas twee slechte longen Op een druilerige herfstdag begon het gedonder weer Een fluitgeluid klonk uit m’n rechterlong Ik dacht dat ergens een kievit zong Maar alras hoorde ik nog een krolse kater mauwen Muggen, muizen, muskusratten Een schreiend wicht – ach heden – Heur handjes gebrand aan de kokende fluitketel De singer-naaimasjien op de ziel getrapt Een reutelpruttelende percolator Mijn borstkas werd een schaapskooi vol jammerende lammeren Een gammelrammelende dorskast Een puffend stoomgemaal waar rondom krijsende meeuwen zwermen Krakend en schurend trapharmonium, vals bespeeld door een oude non met een snor En op de kade klaagzong meerstemmig het eeuwige koor van kijvende viswijven Hier diende men schielijk te vluchten in hersengespinsel Men verbeelde zich herstel, droomt van genezing, geluidloos rustige adem Mijn oude longen zingen in dit koor niet langer mee! verklaar je plechtig Ik droom van twee gloednieuwe gezonde longen Zoals de oude piepten zingen thans de jonge, juich je De vernuften der wetenschap laten je weer ademen als een pasgeborene Ik sta voor niets, ik hef een lied aan dat seizoenen overstijgt Ik ga rondrollen in de herfstbladeren in het bos Ik beklim de Himalaya, de piramide van Cheops, de Machu Picchu of de Chinese Muur, de Kilimanjaro Ik ga op surfles aan de Marokkaanse kust Diepzeeduiken in Guadeloupe en wadlopen op Ameland. Ik ga dansen en zingen Ik kan mijn geluk niet op Ik word dichter Antony Oomen 29.X/2022 Amsterdam we heten Antony natuurlijk van harte welkom in de wedstrijd die geen wedstrijd is. een gedicht vol verlangen. ja dat willen we allemaal wel – nieuwe longen. en een gedicht dat alle kanten opvliegt: ameland wordt aangedaan, er wordt diepzeegedoken, de himailaya beklommen – dichter Oomen haalt alles maar dan ook alles ‘van stal’ – zeg maar – van van Ostaijen tot aan Oomen – om zijn met nieuwe longen voorziene dichterschap te bezingen – het is alsof we Gorter lezen: ‘ik wil nieuw worden…’ – een bijzondere bijdrage met dichterlijke wegen door de wereld en door de tijd heen – een bijna te positief gedicht voor een gemiddelde hollandse zondagochtend. maar toch – fijn om te lezen – het is ook de dichter Cartouche vaker overkomen – die springt dan uit zijn dichterlijke vel. hopen we dat Antony in alle vrolijkheid en met nieuwe zuurstof deze zondag zal omarmen. hier dient gediskwalificeerd: de opdracht luidt: ‘gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg -…’ de noodzaak hier is in de eerste regel van Antony’s gedicht al een gegeven. het was heerlijk om mee te glijden langs berg en dal met dichters woorden – en hoewel god en de VAR vandaag antony het voordeel van de twijfel gunnen. ik blijf hard.
Rik van Boeckel: langs eilanden van voorgoed Frans Terken: de dagen van samen zingen Etwin Grootscholten: het ego dat jij Ien Verrips: ik droom me Anke Labrie: die wonderlijke wereldbol Antony Oomen: Ik beklim de Himalaya, de piramide van Cheops, de Machu Picchu of de Chinese Muur, de Kilimanjaro … Jako Fennek: buurman in de tuin
wie wint de enige echte virtuele – je laatste zoutje – de vreemde gedachten trofee op pomgedichten punt nl? wellicht heeft u er ook weleens last van – vreemde gedachten – ik wijt mijn vreemde gedachten aan V. een enorme grote man – een dichter uit Antwerpen – ik sprak met hem in purmerend – een paar maanden later viel het bericht van overlijden op de deurmat – sindsdien heb ik last van vreemde gedachten – u ook? we lezen graag vreemd. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
foto: ben kleyn nog een zoutje altijd een beetje bang dat het de laatste keer is dat komt door V de tweede keer zag ik hem terug in een potje zo’n grote man en dan in een potje ik heb het ook altijd bij uitgelaten mensen op zonnige terrasjes of op verjaardagen je laatste zoutje denk ik dan pom wolff
Goedemorgen Pom, Ja, vreemde gedachten, nog bij de borreltafel borrelen ze op. Warme weekendgroet weer! FransOp een hoop Zoveel zand als er opgehoopt ligt alsof je naar een forse berg zoutjes kijkt meer dan genoeg om je doorheen te eten hoop je dat het niet je laatste is als ligt het er om een dode onder te begraven dat je de overblijfselen bijeen raapt wat rest kan in een potje geveegd je werpt er nog een laatste blik op denkt terug aan de dagen van samen zingen van wanneer doen we weer een feestje zorg jij voor de borrel strooi ik de noten sta je daar verstomd in je eentje graaft een kuil in het zand om de as in uit te strooien © FT 29.10.2022 heel even samen weer – dat beeld in gedachten gebracht door de dichter in het gedicht – de verjaardag, de zoutjes, het zingen en de borrelnoten – maar helaas niet meer dan een enkele strofe lang – harde realistische gedachten nemen plaats in het gedicht en brengen de harde werkelijkheid van – zand – kuil – as als strooigoed.
enorme axolotl die ik met zich het ego dat jij zich is ons Etwin GrootscholtenDe Axolotl is een amfibie met kleine pootjes en een grote, zijdelings afgeplatte staart en opvallende, roodgekleurde kieuwen. of het hier een antwoord betreft aan de man die de laatste tijd zo met reptielen in de weer is. met iets minder schubben de plomp in zeg ik altijd maar – ik weet het niet. grootscholten én vreemde gedachten – ach dat is niet zo een vreemde gedachte eigenlijk. deze dichter zoekt altijd wel de randen van de werkelijkheid op. ‘een fijne eenhapscracker’ hoor ik peter le nobel zeggen in mijn achterhoofd waar ik onlangs op gevallen ben. hoe dan ook deze recensie is in no-time geschreven – ergens tussen zomer en wintertijd – waren het ronnie en de ronnies niet die zongen – weet je wat ik zie als ik gedronken heb – nou nou? allemaal beestjes – allemaal beestjes om mij heen. of het gedicht op die manier tot stand is gekomen – ook dat weten we niet.
ik droom mijn vader op het dak van ons huis ik droom me naast hem op het dak van ons huis dat brandt ha pap ik sta in vuur en vlam dat ik mijn dode vader droom samen op het dak van ons huis dat brandt hé pap of hij me duwen wil de vuurzee in ik droom me wakker met een gil Ien Verripseen angstdroom – geen pretje – en inderdaad met voor de meeste mensen vreemde gedachten – een vader die een dochter min of meer de afgrond in duwt – een dochter die nog een gezellig gesprekje met een vader voert op een brandend dak en zelf in vuur en vlam staat – ik weet het niet – rare gedachten leveren niet altijd mooie gedichten op. hier blijven ze in de tekst een beetje te raar en te angstig. niet geschikt voor de poëzie.
die wonderlijke wereldbol waarop ik ook zomaar een beetje rondloop en telkens als ik denk eraan gewend te zijn een soort van grip begin te krijgen word ik opnieuw verrast een gave voor mijn geest die zich zo nooit verveelt anke labrie 29-10-2022anke blijft hier vrolijk stappend in haar verwondering in de wereld van het proza – de wereld van de poëzie wordt op de vorm na niet betreden. we lezen over iemand die vol verwondering door de wereld paradeert – ok – dat mag.
vreemd die avond heeft hij een depressie met angst voor open deuren het is het surrealisme van een doek waarop een boom geschilderd die uit een hersenpan groeit de dag daarop ligt buurman in de tuin, de mond wijd geopend als een grafkuil alsof hij al toevlucht tot de aarde zoekt uit zijn keel puilt een spruitenplant jako fennek inderdaad een beetje vreemd doet buurman wel ja. geef jako fennek één vinger vreemd en de hele buurt ligt in de tuin. zo lijkt het. met plezier gelezen in tijden van halloween – toch lijkt de dichter ons een aantal mededelingen te doen. ik denk dan het is weer eens wat anders in deze tijden van poetin en mogelijke kernstofsplijting – grappig – ik denk niet wat een geweldig gedicht ontploft hier in mijn kamertje op 2 hoog achter in de jordaan.