dank aan alle dichters die hun werken van verontwaardiging instuurden. geen makkelijk thema. ik viel eigenlijk meteen voor de opwekkende woorden van Rik van Boeckel in zijn helicoptergedicht – het wereldleed overziende doet hij die prachtige oproep –
‘laat de mens elkaar niet de das om doen maar de shawl van liefde en mededogen.’
ik zeg goud! zilver voor Frans Terken en zijn verontwaardiging over wat extreem is en de democratie tracht uit te hollen. ‘klaar voor de tegenmacht’! Rik en Frans van harte.
Het boze lied Leve de zinvolle verontwaardiging zing het lied van boosheid met handjeklap en juichend applaus zonder de glorie van weemoed doch laat de olifanten met rust zij hebben het leven gekust laat de landen voor zichzelf zijn de Amazone los van houthakkerspijn zo zal het boze lied kunnen worden verdwijn Rus uit jouw leugen imperium laat de mens elkaar niet de das om doen maar de shawl van liefde en mededogen. Rik van Boeckel 12 november 2022 het gevraagde thema staat heel ver af van de blijmoedigheid die Rik elke week weer in de poëzie brengt. en toch slaagt hij er in met een prachtige oproep in de twee laatste regels om het gemene leed in de wereld dichterlijk te omarmen. de mensheid een ‘shawl van liefde en mededogen’ om te hangen.
Vuist Spoel de leugen met water van gracht en bidet voor ik de valse woorden dwars in je keel druk een vuist in je muil tegen al het vuil dat uit je mond komt hang ik de goede woorden aan het blauw van de winter staan wij gestaald klaar voor de tegenmacht © FT 13.11.2022een min of meer a-typisch gedicht van Frans Terken waar de verontwaardiging vanaf spat. a-typisch in de zin dat Frans ze heel sporadisch schrijft en de verontwaardiging meestal richt tegen vertegenwoordigers van ultra rechtse politiek – poetin aanhangers en dergelijk ongerief.
Rob Mientjes – Laat vrede met rust
Ditmar Bakker – Wie sta je voortaan nog ter zij?
Geraldine Bankcaenen – hoorden de kettingen de roep achter de laatste huizen
Ton Huizer – Ik heb het gehad met je schat
Rik van Boeckel – shawl van liefde en mededogen
Anke Labrie – pas later komt de psychiater
Cartouche – ja, zo’n dag, klotedag
Frans Terken – een vuist in je muil
Jako Fennek – we spraken over sexy ondermode
wie wint de enige echte virtuele ver-ont-waardigings – trofee op pomgedichten punt nl – naar het kunstwerk in het Beatrixpark in 020 – voor elke maand een vuist – dichters hechten vaak aan waardevolle zaken – dat er ook NEE gezegd kan worden op poëtische wijze. ach u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
teken haar graniet teken mij een uitgelopen vrouw die elke hand aangrijpt zo dat de afgelopen dag haar bij me brengt als al het licht haar niet verdragen kan teken haar begrepen teken dan het oordeel niet verlangen is misschien wel onbegrepen zijn teken haar graniet in wat ik warmte noemde ik wil dat zij er is – teken mij ga niet pom wolff
Titelloze stilte Geen vogels in lucht Aarde in zichzelf gekeerd Bodem voedselarm De korst breekt open Vloeibaar magma spuit omhoog Daalt neer in grauw zwart Sirenes loeien Armen reiken naar hemel Met gebalde vuist Zelfmoord in slagveld Soldaten omgekomen Generaal het leed De stad genomen Land gepikt grens gestolen Homeless country Verschroeide wereld Zielen harten gebroken Het zijn dat ooit was Oorlogen ga heen Laat vrede met rust Rob Mientjesverontwaardiging door wat oorlog doet in de strofen 4-5-6 en een vredesoproep aan het einde – de donkere natuurbeschrijvingen in de strofen 1-2-3 voelen als met de haren erbij gesleept – dat krijg je met die haiku’s – nee dit gedicht komt niet bij mij binnen – de verontwaardiging eigenlijk ook niet daar zijn de laatste 2 regels te slap voor. als je vorm voorrang geeft dan moet je niet verbaasd staan dat de lezer niet met de inhoud kan meevoelen. komt bij dat ik helemaal niet op haiku’s zit te wachten. dat kunstje kennen we zo langzamerhand wel toch?
Wie sta je voortaan nog ter zij? Wie sterk is, is ook trouweloos, Weg banden die beknotten—snij! Wie sta je voortaan nog ter zij? Ze kijken niet om naar ’t karwei; Ze raken vrij, maar grenzeloos. Wie sta je voortaan nog ter zij? Wie sterk is, is ook trouweloos. * Voed kind’ren op met vuur, devoot; Ze kiezen, groot, hun eigen baan. Je lijkt vast nietig, idioot. Voed kind’ren op met vuur, devoot En zij denken dat jij hen noodt; Geen reden niet toch weg te gaan. Voed kind’ren op met vuur, devoot, Ze kiezen, groot, hun eigen baan. * Wat is je ware pad? Loop heen; Oog sterk; ze blijven argeloos. Je weet hoe trouw vergeldt, zo ‘k meen. Wat is je ware pad? Loop heen Dat ze je noden; blijven. Geen Durft met je breken, bang en broos. Wat is je ware pad? Loop heen; Oog sterk; ze blijven argeloos. Ditmar Bakkerook Ditmar geeft voorrang aan de vorm – zonder enige noodzaak -inhoudelijk gezien – wordt een regel drie keer herhaald in elke strofe. aan zo een regel blijf ik hangen. laat ik het zo formuleren – de regels zijn goed bedoeld. de ware verontwaardiging is ver te zoeken. het gedicht heeft iets van een kinderrijmpje – de gladde weg de gladde weg – de hobbelweg de hobbelweg etc.
We komen maar niet samen alles wat we willen zeggen sterft onderweg zo kunnen we niet de wereld lopen. We sliepen naast de zomer hadden angsten, hoorden de kettingen de roep achter de laatste huizen en als we toch zouden kunnen vergeten zal alles wat we schreven voor altijd de geur hebben van spijt. Omdat we nooit samen kunnen leven omdat we gek zijn omdat we alleen zijn omdat er zoveel zijn. Beste Pom, nu kan ik zeggen wat eerst niet kon. Moeder Maria doet niet ( nooit meer mee) mee. Geraldine Bankcaenenbeetje moeite met de regels: ‘zo kunnen we niet de wereld lopen. en ‘’ We sliepen naast de zomer’ – ik geloof dat niemand naast de zomer slaapt en heel weinig mensen zullen de wereld lopen – wel slopen! dat dan weer wel. ik bedoel te zeggen je moet met een betekenis van de woorden niet te ver afwijken van een reguliere gang van zaken. dan verliest de lezer zich zelf in de woorden en stokt verder lezen. het lijkt een erg persoonlijk gedicht te zijn – deze lezer staat te ver af bij de beschrijving van dit persoonlijk gebeuren.
Ja Pom. Ik weet het. Te simpel. Maar dat krijg je nu eenmaal als ik iets over relatiepoëzie ga schrijven… Als het goed gaat is ieder woord overbodig. Als het niet meer gaat, geen gezeur. Boekenkast uitruimen, andere sloten op de deur. Mooie herfst, T. Tweespalt Ik heb het gehad met je schat ik ben het goed zat dat jaloerse gezeik maakt me ziek ik sliep niet met Truus, niet met Yvonne en al helemaal niet met die treurwilg Monique jij gaat hier naar rechts en ik ga naar links en na de rotonde zien we wel weer ik hol je voorbij of we leggen het bij en hopelijk irriteren we elkaar dan nooit meerTon Huizer Gerard Reve schreef mij zojuist uit zijn hemel het volgende. meneer wollufsun – naar ik heb begrepen schrijft U zo af en toe belangrijke dingen onder dichters – wilt U een keer daar van af zien en een keer een paar van mijn woorden plaatsen onder het gedicht van de dichter huizer? ik zal U belonen met alles wat aan mij hangt hier in de hemel – mocht de Heer U ooit tot zich nemen. ik zal een goed woordje voor U doen – maar dat terzijde – het is hier in de hemel trouwens goed te harden – zet U dat er gerust ook maar bij – en deze woorden bij huizers woorden: Scheppend Kunstenaar Naarmate ik ouder word, wordt, wat ik schrijf, hoewel fraaier verwoord, steeds enkelvoudiger van inhoud: liefde (of geen liefde), en ouder worden, en dan de Dood. Gerard Reve
mama het eerste woord leven papa het tweede woord liefde mama en papa leven is liefde pas later komt de psychiater en ook woede krijgt ruim baan ruimte genoeg nog over voor wat resten liefde die er uiteindelijk nog steeds blijken te zijn anke labrie 13-11-2022 Anke grijpt het thema aan – prachtige foto trouwens van Anke in actie de afgelopen week op de boot van Catelijne – het einde van de wereld – foto van André Homan – om te reflecteren op leven liefde en waartoe dat nu eenmaal heel vaak leidt. het gedicht als reflectie.
Ochtend zon die door de lamellen wil Jij die je draait op je andere zij je ogen dicht doet en denkt laat me met rust, rot op mompelt, klop niet op mijn luiken als je weet dat je ‘voor niks’ opkomt en je schuift je been vleit een hand tussen jouw dijen ja, zo’n dag, klotedag zondag, die niets te geven heeft geen beweging, geen licht en al helemaal geen poëzie val dood! 13-11-2022 / Cartouche iemand schreef mij ooit – die ‘Cartouche wil altijd ergens in’ – hahaha – ik weet niet of die opmerking hier ook van toepassing is. niet geheel duidelijk is het wie hier nou eigenlijk wat vindt – het een klotedag vindt – ton huizer zou spreken over relatiepoëzie – ik zeg het hem na en ik zeg erbij dat cartouche beter kan. dichter heeft weinig inspiratie en schrijft dat net te nadrukkelijk van zich af. dichter is eigenlijk verontwaardigd over zijn eigen tijdelijke onvermogen.
ondermode een zomeravond die alles mooi maakt ik hield haar pols vast zij de mijne we spraken over sexy ondermode ik vond dat juiste slipjes de billen fijnere vormen geven ze liet mijn pols voor waar hij was trok de hare terug zei nog iets over achterwerk en eigenwaarde liet me zitten met wijn en zomeravond jako fennek‘de juiste slipjes’ zij geven te denken. haha – ik zie een dichter in zijn zoektocht voor me naar de juiste slipjes – veel slipjes zijn niet de juiste slipjes – sommige wel. niet alle slipjesdragers werken mee mogen we lezen. misschien moet jako meer of andere gespreksonderwerpen proberen. de juiste BH wellicht?