alles overziende onder dankzegging aan alle dichters die instuurden – met veel plezier gelezen de werken – kan niet geconcludeerd dat de moeders nu altijd even geliefd zijn bij het dichterlijk nageslacht. er spelen nogal wat trauma’s op en op de achtergrond bij de gedachte aan moeder. moeder heeft het gedaan – het baren ok maar wat er daarna aan het leven werd gehangen was vaak toch minder aangenaam voor de kids. ze gingen er gewoon van dichten.
pomgedichten eert moeder en zoon, moeder en dochter. hoe vreselijk ook moeders geest door de gedichten waart moeders zette wel dichters op de wereld en daar gaat het hier nu eenmaal om pomgedichten punt nl – geen moeders geen site zeg ik altijd maar.
kom ik uit bij goud en zilver deze week CARTOUCHE verslaat alles en iedereen met zijn gedicht zo over de top dat Ditmar Bakker daar nog een puntje aan kan zuigen. prachtig werk liefde vol ook. Ien Verrips zilver. lekker rauw, lekker tegendraads, de bevrijding heerlijk beschreven – het moedermonster, het moederloeder overleefd, bedwongen en afgelegd. Van Harte!
aha hier hebben we Cartouche. we kunnen niet wachten op de woorden. De U vorm en de totale eerbied bijna op zijn Ditmar Bakkers beschreven – de totale overgave prachtig weergegeven in de U-vorm. en ja hoor: HIJ STAAT! zo prachtig over de top deze dichterlijke sprong/oefening met moeder aan zijn zijde dat slechts het meest grote applaus de dichter toekomt – een moeder zo over de top beschreven maakt de dichter zelf tot een ware held. het kan ook anders gezegd: De Vromen-Cartouche- én zijn moeder-combinatie ook wel genaamd de Cassina-Kovacs-Kolman-combinatie bestaat uit officiële onderdelen die zonder tussenzwaai achter elkaar worden uitgevoerd. De combinatie bestaat uit achtereenvolgens een dubbele salto gestrekt met hele schroef, onmiddellijk gevolgd door een salto gehurkt en daaraan vast een salto gehurkt met hele schroef. De cassina heeft een moeilijkheidsfactor G, de kovacs een D en de kolman een F.
Mijn waarde
Hoe kon ik – opkijken naar hoe u
elke week weer alles op kleur sorteerde
wat was door de wringer haalde, uw zachte ogen
stralen zag om uw hoofd, weldaad van handen
voelde, de kus onbestorven op uw mond, als u
mij in de avonden te rusten legde, in een deken
van vertrouwen bedde, en alle donkerte
omsmolt tot sneeuw voor uw gezicht
hoe zou ik – mij ooit verloren kunnen voelen
bij zoveel goedertierenheid en hoeveel
later pas de droefheid, de groeven ook
in uw hoofd en handen de zorgen
zien om uw zoon
die zozeer hing
aan elke vuige vrouw waar zijn oog op viel
nu wring ik mijn handen omdat ik dat
eerst toen u uit beeld verdwenen was
vóór me zie, hoezeer het me verdriet
dat ik u niet ben – blijven schatten
op waarde, mater dolorosa
moedertje lief
13-03-2021
Cartouche
- Ien Verrips – altijd aanwezige
- Petra Maria – zulke armen heb je nooit meer om je heen
- Frans Terken – haar handen een stormvaste steun
- Magda Haan – jouw liefde heb ik niet begraven
- Cartouche – Mijn waarde
- Rik van Boeckel – je probeert haar zo nog te zien
- Peter Posthumus – ons sal lewe ons sal sterwe
- Erika de Stercke – anders had ik duizenden keren
- Anke Labrie – dat ik er mee kan leven
- Ditmar Bakker over de familie
- wedstrijd gesloten
Wie wint de enige echte virtuele hoe veilig kun je het hebben hoe veilig zul je het later nooit meer kunnen krijgen trofee op pomgedichten punt nl
in zekere zin hebben we elke dag moederdag. we hebben er allemaal een of een gehad. de geborgenheid, de onbaatzuchtige liefde, de moederschoot, de moedermelk. de vanzelfsprekendheid en de gulzigheid waarmee de kleine het moederschap absorbeert. hoe veilig kun je het hebben hoe veilig zul je het later nooit meer kunnen krijgen. het beertje, haar trots bij het eerste kruipen de trots bij het eerste staan – hoe het leven steeds opnieuw, steeds anders weer en ook steeds hetzelfde verder zal gaan. de zondagochtendwedstrijd mag ook weleens een beetje met sentiment hoor. zeker bij een ode aan onze moeders. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
moeder
nu ik mijn ogen
om wat alleen te voelen was
om wat alleen nog voelbaar is
sluit
zo onuitwisbaar zacht
wil ik jou van liefde liefde
mijn liefde schrijven
pom wolff
Wie wint de enige echte virtuele hoe veilig kun je het hebben hoe veilig zul je het later nooit meer kunnen krijgen trofee op pomgedichten punt nl
Maagdelijke moeder heilige hoer altijd aanwezige
Overal waar we komen denken we je te zien
Een vrouw als jij naar wie wij verlangen
Die wij vervloeken naar wezen
Eerst los gekomen kan de vrijheid het
Raadsel van ons zijn ontwarren
Ien Verrips
Alex Roeka zingt over moeders en de liefde die zij zelf ook nooit heeft gehad. ja dan kan ze zelf ook niet alle denkbare liefde geven. noem het geen liefde asjeblieft – zingt Roeka ietsje verderop – ‘noem het wat je wil maar noem de liefde liever niet’. ja zo kan het ook. het is niet altijd feest in een dichtershuis als moeder aan de orde van de dag is. grote zanger deze limburger, broer van de erfrecht hoogleraar van Mourik, prachtige docu ook – deze week uitgezonden op NPO. ROEKA.
deze woorden over moeder gelden ook een beetje het gedicht van IEN. ze schrijft over de ‘altijd aanwezige’ en IEN gooit er een aantal kwalificaties tegenaan – van heilige hoer tot een naar wezen. het dichterschap bood/biedt dichteres de noodzakelijke bevrijding uit een complex geheel. een gedicht over loskomen – hoe dan ook deze moeder heeft toch maar even een dichter gebaard. daarom prijzen wij ook deze moeder hier op pomgedichten. we hadden ientje niet willen missen. voor geen goud, zilver of brons.
houden vast aan jong begin
aan oud verleden
dansen ongemakkelijke
waarheid door je hoofd
je snapt niet hoe dat ooit
verlies is zoveel groter als zij sterft
zulke armen
heb je nooit meer om je heen
petra maria
–>
petra maria schrijft een paar koele vaststellingen op – blijft bij de feiten en heeft de feiten zo geordend dat enkele regels voor haar het werk doen en voor de lezer: oud verleden – ongemakkelijke waarheden – verlies is zoveel groter als… – het is alsof we roeka horen zingen. mooi getroffen zeg ik. moeder als een onvervangbaar compleet mens beschreven – eigenlijk alleen aangestipt. de woorden ergens zwevend tussen feitelijkheden en sentiment gekozen, gesitueerd.
Hoe je met een dochter danst
die meermaals moeder geworden
zuiver weet wat borgen is
alsof ze de tijd koestert van het kind
dat ze was in een arm om haar heen
de borst om soms bij uit te huilen
belichaamt ze vleesgeworden zorg
steeds in beweging tussen uit en thuis
met tassen vol speelgoed en schoolwerk
de tafel dagelijks als een oase gedekt
oog nog voor vega en glutenvrij
de noden van ouder en kroost
schenkt ze aangeboren warmte
haar handen een stormvaste steun
waarvan nageslacht groeit
© FT 13.03.2021
–>
Frans schrijft moeder helemaal uit – in – zijn gedicht. op bijna Cartouchiaanse wijze wordt ze aan de lezer gepresenteerd. ik begrijp het idee om haar zo compleet mogelijk te presenteren aan de buitenwereld. maar toch de eenvoud wint van de hang naar compleetheid. hoe compleet ook woorden zullen haar – de hier beschrevene – nooit helemaal kunnen typeren. ik ga voor de eenvoud:
Moederhart
Hoe je met een dochter danst
die meermaals moeder is geworden
alsof ze de tijd koestert van het kind
dat ze was in een arm om haar heen
met tassen vol speelgoed en schoolwerk
schenkt ze aangeboren warmte
haar handen een stormvaste steun
Niet begraven
Zelfs al ben je vergeten
vergeten doe ik je niet
jouw liefde heb ik niet begraven
niet gecremeerd, niet uitgestrooid
ik zou geven en nemen
hand in eigen boezem
in vermanende taal
de voordeel van de twijfel
geborgenheid aan de boezem
in mij zie ik flarden van jou
ik hou wat ruimte over
… om het een plek te geven
© Magda Haan
<–>
ook hier geen onverdeeld genoegen beschreven – voor de ‘altijd aanwezige’ naar de rake typering van Ien Verrips. moeders komt er wel nog ietsje humaner af dan bij Ien. ik heb moeite met de eerste twee regels. wel vergeten niet vergeten – ja wat is het nou. een dergelijk begin van een gedicht leidt af. en ik lees liever over het voordeel van de twijfel dan over de voordeel. ‘in mij zie ik flarden van jou’ Daar begint volgens mij het betere deel van het gedicht. als de dichter nog in verwarring is de lezer hoeft niet meegesleurd in dat proces – bij de volgende regels haak ik als lezer aan – en nu graag het gedicht verder uitgeschreven:
in mij zie ik flarden van jou
ik hou wat ruimte over
… om het een plek te geven
Als moeders sterven
Als moeders sterven
gaat er een leven voorbij
kijk je ernaar door een verrekijker
omdat het onwerkelijk blijft
dat zij die je op deze wereld bracht
nu achter ‘n onzichtbare einder ligt
je probeert haar zo nog te zien
maar je ontwaart slechts herinnering
liefdevolle tedere beelden
uit ‘n verleden dat eens heden was.
Rik van Boeckel
–>
ja zo is het. zo kan het ook zijn. eenvoudige constateringen over de vrouw die een zoon op deze wereld bracht. was baudet maar nooit geboren – flitst er even door mijn hoofd – maar dat geheel terzijde. rik wisselt in een paar regels de eenvoud af met moeilijke woorden. eigenlijk een moeilijk woord dat veel te dominant overkomt bij deze lezer: ‘ontwaren’ – past hier niet. dit lieflijk gedichtje behoeft de eenvoud van lieflijkheid – die onzichtbare einder mag wel blijven.
dat zij die je op deze wereld bracht
nu achter ‘n onzichtbare einder ligt
je probeert haar zo nog te zien
liefdevolle tedere beelden
uit ‘n verleden dat eens heden was.
is/werkt net zo mooi en lief – mooier nog en liever.
ons sal sterwe
de strijd dat is het leven
sla dood, sla dood
dood aan de ongelovigen
kantel de aarde
en laat de wereld barsten
maar geloof in mij
niet in al die woorden
zolang ik nog een nummer heb
mocht je toch gaan schieten
dan geef ik je
alles wat ons
nu nog redden kan
dan geef ik je
in een enkele ademtocht
mijn vooruit geschoven zwanenzang:
0610109319
Peter Posthumus
ik heb toch ergens het vermoeden dat het thema “moeder’ hier niet wordt gehaald. voor de rest een krachtig gedicht. hahaha – hoe veilig kun je het hebben hoe veilig zul je het later nooit meer kunnen krijgen – zal peter hebben gelezen en hebben gedacht dichten maar, schieten ook – maar dan wel de ongelovigen raken graag op de dag des Heeren!
omkijken
jouw stem vertelde over de wereld
met zijn vreemde ogen
je hield gevaren tegen, sprak liever van
vogels of bollen die bloemen werden
hoe wonderlijk het leven zich aanbood
een puber naar groter en uitvloog
dat je uitgeput in een nacht weggleed
wist ik toen nog niet
want anders had ik duizenden keren
de zelfverzonnen sprookjes willen horen
moedertje
op jouw zachte schoot
Erika De Stercke
–>
door emotie overmoederd – mag ik het gedicht zo samenvatten. vol empathie ook. maar het geheel moet wel een beetje logisch worden gebracht hoor. de lezer wil ook wat. die zelfverzonnen sprookjes wil ze NOG duizenden keren horen – vermoed ik – schrijf dat dan ook. niet elke regel is even mooi: ik las het gedichtje het liefste zo:
jouw stem vertelde over de wereld
je hield gevaren tegen, sprak liever van
vogels of bollen die bloemen werden
moedertje
Ha Pom,
Toch maar, ik weet niet goed of dit gedichtje positief of negatief is.
Hoe ingewikkeld vaak, als er maar wat liefde overblijft…
(Roeka was prachtig, wel fan)
Hrtgr. Anke
nalatenschap
waren ze aangetroffen
ik had ze niet gelezen
haar nagelaten brieven
ik had ze weggeborgen
alle verzwegen woorden
onder haar angst verstopt
afleesbaar in haar woede
getekend door verdriet
het beeld lijkt nu compleet
codes vrijwel ontcijferd
nu geen ander licht meer
op een gedeeld verleden
brokstukken zo geschikt
dat ik ermee kan leven
haar nagelaten brieven
ik had ze nooit verscheurd
anke labrie
–>
het kind dat moeders gedachten wist te achterhalen middels geschreven documenten. hoe de angst het leven domineerde en het leven bepaalde – van moeder op dochter – iets van een zoektocht tot de oplossing werd gevonden – hier in brieven. bewaarde brieven. om ooit eens te lezen, gelezen te worden. zo wordt hier een verhaal over een ingewikkelde relatie – in een gedicht beschreven.
De Familie
Mijn moeder was de jongste bij haar thuis;
een jonger broertje stierf aan wiegedood,
zodat grootvader—zij was vier—besloot
tot haar logies bij oma’s zus in huis.
De rest, haar ouder, enig zus incluis
bleef dicht en warm bij pap en mam op schoot
tot men haar na een jaar retour ontbood:
adoptie vond mijn oma toch niet pluis.
Uit twee zoons is mijn broer de jongste spruit
en nooit zou iemand hem zo bruut blesseren
als haar destijds—zij moest apert en luid
ons klein-zijn lang haar jeugd nog compenseren
en zat haar kroost voortdurend op de huid.
Nu ja, de oudste. Want ze zou hen leren.
***[D.B.]
–>
nooit goed geweest in familierelaties – deze lezer. en dit gedicht helpt ook niet echt mee. ik breng het gewoon niet op om door de vorm heen deze inhoud te consumeren. het zal allemaal wel – denk ik en ik ben mij van een zekere onbeleefdheid tegenover de dichter bewust. aan de andere kant wat heb ik met die hele familie te maken – dichter mag ook wel eens bij het gemoed van de lezer stilstaan. lezers hoeven niet bedolven onder familieperikelen van anderen. pap en mam en opa en oma ook en dan weer een zus. prima allemaal. lang zullen ze leven in de gloria.
moeders blijven leven
houden vast aan jong begin
aan oud verleden
dansen ongemakkelijke
waarheid door je hoofd
je snapt niet hoe dat ooit
verlies is zoveel groter als zij sterft
zulke armen
heb je nooit meer om je heen
petra maria
Moederhart
Hoe je met een dochter danst
die meermaals moeder geworden
zuiver weet wat borgen is
alsof ze de tijd koestert van het kind
dat ze was in een arm om haar heen
de borst om soms bij uit te huilen
belichaamt ze vleesgeworden zorg
steeds in beweging tussen uit en thuis
met tassen vol speelgoed en schoolwerk
de tafel dagelijks als een oase gedekt
oog nog voor vega en glutenvrij
de noden van ouder en kroost
schenkt ze aangeboren warmte
haar handen een stormvaste steun
waarvan nageslacht groeit
© FT 13.03.2021