Marc Tiefenthal wint de enige echte virtuele – leg uw hoofd zo in mijn arm dat ik…- trofee op pomgedichten- vrij naar paul van ostaijen (ons polleke).

Geplaatst doorPom Wolff 2 reacties op Marc Tiefenthal wint de enige echte virtuele – leg uw hoofd zo in mijn arm dat ik…- trofee op pomgedichten- vrij naar paul van ostaijen (ons polleke).
TIEFENTHAL wint deze week het goud. van harte. hij geeft ons op een zeer bijzondere wijze een zeer menselijke versie van het beroemde Alpejagers lied – gedicht van paul van ostaijen – zo blijft alle eer vandaag in antwerpen – de bezette stad – de stad die tiefenthal heeft verlaten – de stad van kaatje, herman, paul en marc, die de dingen in de ochtend groet. rein bloem mag trots zijn vandaag op de tief.
Ho, ho, heer Pom, wolf in berendracht, wat doe jij ons  nu aan, een column elke dag. En dan nog een vanuit Antwerpen. Ja, geen  Herman noch Kaatje meer en Jo en ik zijn verhuisd. De andere dus dood. Maar morgen zondag en trofee: 


Stijgen en dalen
 
Je wenkt soms op de maat
van je binnenste muziek, ja laat,
waarvan je heupen getuigen
als we op elkaar inhaken en huigen
in de diepste dans.
 
Je wenkbrauwen dan weer
brouwen me een mengsel tekeer
dat ik met volle teugen
van al je lippen lik en stijg je.  
 
Strak slaap ik dan verdoofd
door deze overvloed,
daalt de sluier neer. 
—
marc tiefenthal
dichter essayist / poète essayiste
Sint-Niklaas
blogs: Tieftalen (nl) Profonde lalangue (fr)

de stijgende en de dalende mens van paul van ostaijen vormgegeven in een heftig minnespel. polleke wordt er onrustig van in zijn graf. en dat allemaal vlak vóór de winkel van Hinderickx en Winderickx
vlak vóór de winkel van Hinderickx en Winderickx van de
  beroemde hoedemakers zou van ostaijen toegevoegd hebben. ja deze versie is de dandy van een eeuw geleden waardig. een hoogtepunt in het werk van tiefenthal.
  • RIK VAN BOECKEL van de zachte tijd dat ‘t hoofd rust in de armen
  • FRANS TERKEN er is geen houden aan ik vouw je arm om me heen
  • PETRA MARIA dan kwam er iets voorbij van lief of jij zo mooi
  • MARC TIEFENTHAL verdoofd door deze overvloed
  • JAKO FENNEK na onze dood zal ik je schilderen


wie wint de enige echte virtuele – leg uw hoofd zo in mijn arm dat ik…- trofee op pomgedichten?- vrij naar paul van ostaijen (ons polleke).
 
Gisteren op de Groote Markt Antwerpen  te midden van alle bollekes-feesten gefotografeerd voor de lezers en de dichters op pomgedichten. het gedicht van paul van ostaijen. en vandaag reeds thema in de zondagochtendwedstrijd. het is aan de dichter – de vormvrije of de vormvaste dichter. welke arm, welk hoofd, welke geliefde – dat we er zijn om elkaar. daar gaat het om. ik lees u zo graag over dit thema – dank aan polleke – een eeuw geleden dandy-de en paradeerde polleke op diezelfde groote markt.  
u kent de regels: de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

ochtendlicht

ik vermoed dat het zo’n ochtend wordt
waarin ik blij ben met wat ochtendlicht
waarin de nacht is opgegaan
 
een beker koffie vasthoud
alsof het de laatste koffie is
mijn lippen langzaam naar mijn handen breng
 
ik mijn voeten niet verplaats
het natte gras weer voel
zo’n ochtend waarin het lijkt
alsof het licht de dood heeft ingehaald


pomwolff
Goedemorgen Pom

Vanuit Portugal mijn bijdrage aan de enige virtuele de ochtend na een prachtig optreden van fado ster Mariza op het O Sol da Caparica festival in Costa da Caparica, gelegen onder Lissabon.
Groeten, Rik


De roos van Caparica

De armen van Caparica
zij slapen nog met de handen
in haar zingende dromen

het lied van Mariza’s rode roos
is getuige van de perfecte liefde
voor ‘Ó gente da minha terra’

zie haar wandelen langs de mensen
van haar zuidelijk fado land
haar stem van goud zuivert de lucht

de zee wordt een tedere golf
droomt van de zachte tijd
dat ‘t hoofd rust in de armen.

Rik van Boeckel
Costa da Caparica. Portugal
17 augustus 2019


prachtig klein gehouden de tekst – zo zuiver je de lucht: ‘haar stem van goud zuivert de lucht..’ rik hoort haar stem en zet die stem om in poëzie. je verwacht bij rik vervolgens de euforie in een ratelend ritmisch geheel vormgegeven – daarom leest die rustgevende laatste strofe met zachte tijd en tedere golf en een hoofd dat rust als een weldaad. we reizen af en weten vandaag waarheen.
 
 
Grijs

Het laken van mijn hoofd getrokken
laat een andere wereld zien
dan waar ik vannacht
in mijn slaap van lag te woelen

jij wuift met liefdevolle hand
het grijs voor mijn ogen weg
dat ik kan zien hoe jij kijkt
bij het eerste licht van de ochtend

kijk hoe helder zeg je
geen nachtmerrie die ons bedreigt
niets om je zorgen over te maken
lees mijn klare lippen

er is geen houden aan
ik vouw je arm om me heen
zo naadloos geborgen
trek ik me op aan de dag

FT 17.08.2019



de eerste strofe is van proza en overbodig bij de poëzie van de volgende drie strofen – laat haar maar beginnen te wuiven met die liefdevolle hand. het wegwuiven van het grijs – prachtig begin van een gedicht. en hoe een liefdevolle wereld zich vervolgens ontvouwt tussen de geliefden – zo dat ook de lezers deze zondag ingetrokken worden.
 


het is zo lang geleden

dat de woorden
jou en mij ontdekten
de klanken dwarrelden
van mond tot mond

dan kwam er iets voorbij
van lief of jij zo mooi
een lach een knipoog
dat trekje bij je mond

nu zit jij daar gebogen
aan dat tafeltje
over lange zorgelijke
zinnen

kom eens hier liefste
dan babbel ik je terug
en klanken we
weer de liefde

Petra Maria



het is alsof petra maria de singersongwriter een antwoord geeft. dat de woorden hem en haar ont-dekken. zo dat ze weer geheel open naar elkaar kunnen zijn. en  daar heb je ze weer – die onvergankelijke regels:

dan kwam er iets voorbij
van lief of jij zo mooi


na – kom eens hier liefste – moet het gedicht ophouden – de laatste drie regels doen geen goed aan wat zo mooi werd opgeschreven en gezongen. zo is het goed, meer dan goed:


het is zo lang geleden

dat de woorden
jou en mij ontdekten
de klanken dwarrelden
van mond tot mond

dan kwam er iets voorbij
van lief of jij zo mooi
een lach een knipoog
dat trekje bij je mond

nu zit jij daar gebogen
aan dat tafeltje
over lange zorgelijke zinnen
kom eens hier liefste
onsterfelijk
 
in een zomerkleed verscheen je
je was uitdagend mooi
en  droeg de geur
van seringenbloesem in mei
 
je bleef in de greep van mijn ogen
maar heb geen angst
zoek te schuilen onder mijn oogleden
vlij je neer in hun hoeken
en lik de tranen
zolang het leven stof tot huilen geeft
 
je zult mijn bloem blijven
na onze dood zal ik je schilderen
op vloeipapier
onsterfelijk zul je zijn
 
jako fennek


‘na onze dood zal ik je schilderen’. zo zie je maar weer dat de poëzie langs elke waarheid, elke logica, elke wetmatigheid of natuurwet heen kan gaan. dat onsterfelijke, ook al in de titel gegeven is als je het benoemt geen poëzie meer. dit is niet het sterkste gedicht van onze man uit zwitserland. ongeveer het slechtste dat ik ooit van hem las lezen we vandaag. resteert qua schoonheid alleen die onmogelijke regel: ‘na onze dood zal ik je schilderen’ waarmee eigenlijk alles al  is gezegd. het nadeel  van prachtregels is dat ze geen lelijke om zich heen verdragen.

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Doe mee met de conversatie

2 reacties

  1. het is zo lang geleden

    dat de woorden
    jou en mij ontdekten
    de klanken dwarrelden
    van mond tot mond

    dan kwam er iets voorbij
    van lief of jij zo mooi
    een lach een knipoog
    dat trekje bij je mond

    nu zit jij daar gebogen
    aan dat tafeltje
    over lange zorgelijke
    zinnen

    kom eens hier liefste
    dan babbel ik je terug
    en klanken we
    weer de liefde

    Petra Maria

  2. Grijs

    Het laken van mijn hoofd getrokken
    laat een andere wereld zien
    dan waar ik vannacht
    in mijn slaap van lag te woelen

    jij wuift met liefdevolle hand
    het grijs voor mijn ogen weg
    dat ik kan zien hoe jij kijkt
    bij het eerste licht van de ochtend

    kijk hoe helder zeg je
    geen nachtmerrie die ons bedreigt
    niets om je zorgen over te maken
    lees mijn klare lippen

    er is geen houden aan
    ik vouw je arm om me heen
    zo naadloos geborgen
    trek ik me op aan de dag

    FT 17.08.2019

Laat een reactie achter