VON SOLO onder aan de dijk van het leven: In de verte zie ik een gordijntje open gaan….We zijn intussen zes dagen niet van het dorp af geweest…

Geplaatst doorPom Wolff Laat een reactie achter op VON SOLO onder aan de dijk van het leven: In de verte zie ik een gordijntje open gaan….We zijn intussen zes dagen niet van het dorp af geweest…

Het is rustig op de dijk. Stil op het erf. De zon schijnt na een frisse bui. Uit het rek in de bijkeuken pak ik de plastic krat met lege flessen en potten. De krat is te groot om in één keer naar het dorp te dragen. Daarom haal ik de helft er uit en loop met een half gevulde krat naar de glasbak in het centrum van Zonnemaire. De wandeling van het erf naar de glasbak bedraagt negen minuten, als je langzaam loopt. De glazen rinkelen rustig. Onderaan de dijk richting het centrum kom ik een schuchtere, naar de grond kijkende scholier tegen. Die is net met de bus uit Zierikzee aangekomen en loopt nu naar huis. Hij denkt waarschijnlijk: ‘Wie is die rare man die ik nog nooit gezien heb?’ Bij de glasbak aangekomen, doe ik netjes het wit glas bij het wit en de rest verdeel ik tussen bruin en groen. De bak is ver leeg en het rinkelt. In de verte zie ik een gordijntje open gaan. Ik verstoor ongewild de rust. Schuldbewust loop ik met een lege krat weer richting ons erf om de rest van het glaswerk op te halen. Ditmaal kom ik niemand tegen. Nogmaals ontdoe ik me van een lading glas, er gaan geen gordijntjes meer open. Er gebeurt verder niets.

We zijn intussen zes dagen niet van het dorp af geweest. De boer waarvan de schapen op ons weiland staan, is een keer langs geweest om de stroomdraad te repareren. Verder zijn we met het gezin, de honden en onszelf. Deze dag zijn we echter van plan naar het strand te gaan. Met het hele gezin rijden we naar Burgh Haamstede. Al onderweg wordt het steeds drukker op de weg. Het stoort me. Inwendig begin ik me op te winden. Aangekomen bij een parkeerplaats in Burgh krioelt het van de mensen. Allemaal dezelfde mensen. Korte broeken en wat men noemt ‘vrijetijdskleding’. Ik draag doordeweeks hetzelfde als in mijn vrije tijd, maar dat terzijde. Hele gezinnen en families scharrelen doelloos richting het strand en eten ijsjes. Wij besluiten nog een poging te doen tussen Burgh en Renesse. Dit brengt geen verbetering. Nog een moment denken we naar de Brouwersdam te gaan, tot iets me doet vragen: ‘Wie heeft er zin in een potje voetbal op het speelveldje op het dorp?’. Twintig minuten daarna sta ik met twee kinderen op een verlaten voetbalveldje. Mama komt even later achterop.

Ik woon in een stad met zeshonderdtwintigduizend inwoners in de grootste agglomeratie van Nederland. Daar moet ik zijn. Het is nodig. Omdat er anderen moeten zijn, die niet doen wat alle anderen doen. Het is een verantwoordelijkheid, die je als afwijkend mens moet dragen, zolang dat gaat. We verhuizen nog niet naar Zonnemaire. Maar er komt een moment dat je weg moet. Maar tot die tijd mag je je lot niet te veel ontlopen. Hoe verleidelijk dat ook is.


VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
 
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten punt nl 

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Laat een reactie achter