Zo’n dag dat je woorden leent
van een dichter die je dierbaar is
maar ze eigenlijk niet terug wilt geven
dat het een soort van stelen lijkt
je wast je handen in taal
om je onschuld vol te houden
hoe het bijna bekennen is als je zegt
het stond er echt : “een zeker echoënde
zachtheid van toon in mijn werk” *
je weet blind op welke bladzijde
gedrukt staat wat hij schrijft
het is te mooi om niet dicht bij je te houden
al weet je diep in jezelf
er zijn er voor minder opgeknoopt
toch houd je vol en deelt het
je drukt aan je hart wat je koestert
en doet er in stilte het zwijgen toe
hoogstens een zucht over de lippen
© FT 12.06.2021
*Karel Wasch, ‘Een zuchtje in de lucht’,
in Het geluid van denken
–>
een waar en prachtig eerbetoon aan de woorden van Karel Wasch. een mooi een-tweetje in voetbaltermen. en het stond er echt. in Het geluid van denken. het is heel moeilijk om een raak eerbetoon te schrijven. wat wel wat niet, met welke woorden schilder je de verwondering en de bewondering. zelden zag ik een lofbetuiging mooier.
- Petra Maria: of dit alles niet bedoeld is niet voor mij
- Frans Terken: het stond er echt : “een zeker echoënde zachtheid van toon in mijn werk”
- Rik van Boeckel: het leven een korte dooddoener
- Cartouche: een kruis een hart een blaf
- Peter Posthumus : zoals het klinkt
- Anke Labrie: haar mond voorbij gezwegen
- Ien Verrips met de wind die aan haar woorden knaagt
wie wint de enig echte virtuele – naar een regel van Karel Wasch – ‘Het stond er echt’ trofee op pomgedichten punt nl?
deze week schreef ik een recensie bij de nieuwe prachtbundel van Karel Wasch “toen dichters over engelen droomden”– aan het slot van mijn recensie verwees ik naar blz. 35 van de bundel waar het gedicht ‘Het stond er echt’ te lezen is. deze regel van Karel nemen we deze week als uitgangspunt van de zondagochtend wedstrijd op de pom. wat stond er echt? waarover verbaasde u zich ooit en waarover kwam u eigenlijk niet uitgesproken – over die glorieuze of hemeltergende verbazing lezen we u graag terug deze week – u mag natuurlijk ook over uw eigen engel dromen en die droom delen met ons – dat mag altijd – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
zij antwoordt wel
nee verder kon ik niet
snoof tegen de sterren op en voelde
het bloedt uit mij
en waar ik kroop
kon zwarter bloed niet zijn
ik was langzaam aan het sterven jongen
ik rook de meeuwen niet
niet meer het huis waarin ik woonde
en ook de dagen niet daarna
ik leef nog na
pom wolff
zoals de theekopjes
het versleten dienblad
verdragen
het gordijn
een streepje ochtendlicht
op het tafelblad neervleit
ik met jou door hoog gras
en krakend zonlicht
andere tijden bewandel
of dit alles niet bedoeld is
niet voor mij
ligt daarin dan misschien
het geluk van mijn
verbazing
petra maria
–>
Ha mooi werk van de dichters bij de inspiratieregel van Karel Wasch – HET STOND ER ECHT! toch elke week weer een onbegrijpelijke hoeveelheid moois op de vroege zondagochtend op de pom. kleinzoon uit berlijn in the house – dus ik moet voor het eerste ochtendgekraai de commentaren doen – op schieten dus: petra zo kan het ook:
vandaag nog leek het
of dit alles niet bedoeld is
niet voor mij
ligt daarin dan misschien
het geluk van mijn
verbazing
dat ik met jou door hoog gras
en krakend zonlicht
andere tijden bewandel
Ligt de wereld aan de tenen
trillen de handen met verdenking
likken tongen beeldspraak in
de natuur reset de levenden
begraaft de doden in de tijd
filosofen lijken op te staan
je gaat maar een keer dood
soms keer je sneller terug
als het hart eens gebroken is
het leven een korte dooddoener
het duurt lang om honderd te worden
in miljoenen verzonken herinneringen
deze engelen van de eeuwigheid
dromen en dansen zonder dralen
langs het universum van elk millennium.
Rik van Boeckel
12 juni 2021
–>
‘het duurt lang om honderd te worden…’ hahaha laat rik maar los op de tijd en er vliegen poëzie-engelen voorbij. een fraaie optekening in zeer originele beelden door Rik vandaag op de engelen – die uit zijn leven – die zijn hart brak – die voor ons allemaal – die uit de mooie laatste strofe van dit gedicht –
die ene gekke engel die enge engel die zich willem noemt, die afgekeurde dansleraar – die niet – die kan de covid krijgen.
Wonderlijk
De zon dook een ogenblik onder achter een wolk
schaduw viel over een dode hoek, een stuk aarde
een vlaag kwam fluisterzacht langszij, een gezicht
al wat binnen een tuin te vinden hield zijn adem
de droogbloemen binnen de kring van stenen
beschut door een opgeschoten bamboehaag
hoe ze waarlijk tot leven kwamen, het bosje
en de geciseleerde ovalen houten schijf
– in de vorm van een koningscartouche –
waarop in viltstift tast- en zichtbaar
werd een kruis een hart een blaf
† 22-06-2020 ? Cartouche
het stond er, jij was het
levensecht
12-06-2021
Cartouche
–>
een totaal onleesbaar gedicht met een ultiem verrassend geestig slot – een hondje. ja zelfs als cartouche onleesbaar schrijft is ie goed te pruimen. cartouche houdt van decor – ik minder – daarom leven wij ook in een permanente staat van poëzieoorlog – wat cartouche aankleedt wil ik uitkleden – om met de taal te beginnen – dan volgt het meisje later wel.
zoals het klinkt
voor wat het is
geen woorden
ieder woord een oproep
nu alles kan
en gaat gebeuren
Peter Posthumus
–>
mysterieuze taal bij een mysterieuze opmerking – het lijkt me een interessant tiepje dat de woorden schreef – een omgekeerde Heij –
Zeij zoekt het onbegrijpelijke ene en niet zoals jolies het onbegrijpelijke vele.
zo
vaak
haar mond
voorbij
gezwegen
op weg
naar goud
in ivoren torens
gewoond
de koningskroon
voor zilverlingen
ingeruild
het bleek slechts
wisselgeld
anke labrie
(uit ‘Aan de oevers van de droom’ 2002
galerie/uitgeverij ‘De Roos van Tudor’ Leeuwarden)
–>
die bijna jan arends karigheid in taal werkt heel goed in dit gedicht met die prachtige eerste strofe. ik zelf zou kiezen voor het evenwicht om die eerste strofe als derde strofe te plaatsen – want na zo een briljantje is het moeilijk de andere woorden net zo mooi te laten schitteren.
dolend zocht ik naar een wijze
die mij leiden zou
de wind die aan mijn woorden knaagt
vermaalt en waait waar ik niet
heen kan gaan
totdat de stilte wakker werd
mijn spreken brak
Ien Verrips
Ien wentelt zich in stilte, laat de stilte ontwaken , in de wereld en in haar – ze wordt er stil van. ik ook een beetje. Karel Wasch de dichter van de stilte heeft er een poëziezusje bij. ’toen je stilte stuurde’ lijkt me hier een toepasselijk schrijven.
Xxx
Opnieuw verbaasd
Ben ik misschien een mens
gedirigeerd door de natuur,
of is het dat ik als zomerkind
ben geboren. Want altijd weer
smeulen mijn zorgen weg
bij het eerste zonnegloren
waarna de middagzon
mijn vuur en vlam ontsteekt
en de zwoele avond
elke weerstand in me breekt.
vera van der Horst
ja helemaal mee eens Vera – dank je voor inzenden, mooie afsluiting van de wedstrijd met die prachtige regel van je.
‘of is het dat ik als zomerkind
ben geboren…’ FT gaat vandaag glorieus winnen. prachtige woorden in een prachtig gedicht.
vandaag nog leek het
zoals de theekopjes
het versleten dienblad
verdragen
het gordijn
een streepje ochtendlicht
op het tafelblad neervleit
ik met jou door hoog gras
en krakend zonlicht
andere tijden bewandel
of dit alles niet bedoeld is
niet voor mij
ligt daarin dan misschien
het geluk van mijn
verbazing
petra maria
Klein vergrijp
Zo’n dag dat je woorden leent
van een dichter die je dierbaar is
maar ze eigenlijk niet terug wilt geven
dat het een soort van stelen lijkt
je wast je handen in taal
om je onschuld vol te houden
hoe het bijna bekennen is als je zegt
het stond er echt : “een zeker echoënde
zachtheid van toon in mijn werk” *
je weet blind op welke bladzijde
gedrukt staat wat hij schrijft
het is te mooi om niet dicht bij je te houden
al weet je diep in jezelf
er zijn er voor minder opgeknoopt
toch houd je vol en deelt het
je drukt aan je hart wat je koestert
en doet er in stilte het zwijgen toe
hoogstens een zucht over de lippen
© FT 12.06.2021
*Karel Wasch, ‘Een zuchtje in de lucht’,
in Het geluid van denken