ik denk dat we vandaag CARTOUCHE maar eens in het gouden zonnetje moeten zetten – wat een prachtgedicht – om tranen van in je ogen te krijgen – schreef ik in het commentaar – Anke en Ien maken de onverwachte wending – de focus niet op een ander – maar Het Zelf centraal gesteld – om voor een ander te bestaan. mooi! zilver en brons delen zij deze week. van harte gefeliciteerd – alle inzenders dankjullie wel – en JAN ROT natuurlijk – dat we nog veel mooie songs mogen genieten.
Stel , ik kon je overdoen, ik zou je
hemelblauw of papaverrood kunnen
dopen, ofschoon zwart en wit
is natuurlijk in het licht
van huid en haar
meer voor de hand
maar doe ik je recht
als ik me jou verbeeld
liggend op een canapé als
‘de oorsprong van de wereld’
blikvanger en topstuk in mijn goed
geklimatiseerde vaste collectie
van verloren onderwerpen het beste
is jij – en ons natuurgetrouw te bewaren in wit
regels van dit gedicht-palet, hoe ontoereikend
ook om jou ten voeten uit te schilderen
mijn lieve – jazeker, je geeft me zo veel
te betekenen nog, onnoemelijk veel
met jou te stellen
05-09-2021
Cartouche
–>
ach ja – stel dat het zou kunnen – dat prachtige zo persoonlijke thema deze week aangedragen – aangezongen door JAN ROT die prachtige gedachte – stel stel…. – maar ja een regel met ingebakken weemoed – de onvervangbaarheid een gegeven maar ook het besef van nooit meer, nooit meer zo, nooit meer zoals het was, alleen in de nachten wellicht nog waarin we toveren – toveren in het duister – dat zou een titel van een gedicht kunnen zijn – een titel, een gedicht, hoe ver weg ben jij.
Cartouche benadert de zaak op juridische wijze: doe ik je recht de vraag die hij stelt – niet meer aan haar maar aan zich zelf en aan de lezer, aan ons. het antwoord in schilderachtige bewoordingen gegeven in de laatste strofe. een voluit JA. met die mooie regel: ‘je geeft me zo veel te betekenen nog…’ om tranen in je ogen te krijgen zo mooi dat eerbetoon.
Bijzonder thema en ik aarzel dit keer om in te zenden omdat ik het lied van Jan naast heel mooi ook best confronterend vind.
Vooral het idee dat het níet kan (soms verzin ik gewoon maar een hemel als het te verdrietig wordt).
Toch maar inzenden, dat het wat vreemd is besef ik, zoals je ziet.
Hartelijke groet,
Anke
vreemd liefdesliedje
wie zou mij nog een keer
willen zien
stel dat dit zou kunnen
als ik er niet meer ben
wie zullen mij missen
niet een beetje
dat uiteindelijk wel went
maar echt heel veel
jij
gelukkig ben jij er niet meer
anke labrie
(04-09-2021)
–>
ach ja – stel dat het zou kunnen – dat prachtige zo persoonlijke thema deze week aangedragen – aangezongen door JAN ROT die prachtige gedachte – stel stel…. – maar ja een regel met ingebakken weemoed – de onvervangbaarheid een gegeven maar ook het besef van nooit meer, nooit meer zo, nooit meer zoals het was, alleen in de nachten wellicht nog waarin we toveren – toveren in het duister – dat zou een titel van een gedicht kunnen zijn – een titel, een gedicht, hoe ver weg ben jij.
Anke houdt het bij de ’Umwertung aller Werte’ en maakt het heel persoonlijk – wie zou MIJ missen schrijft ze – op die ene onvervangbare wijze – die manier waarop we allemaal gemist zouden willen worden – stel dat het zou kunnen – hier beschreven in die wending – in die U bocht om toch weer uit te komen bij JOU – de enige echte, niet meer mogelijke.
wil ik zonder schroom
de kroeg in zonder blikken
die me keuren maar gewoon
met vrienden slap lullen
boven ’tbier
die ene dag als man
een vrouw versieren
en weten bij die ene dag
hoort ook de nacht
Ien Verrrips
–>
ach ja – stel dat het zou kunnen – dat prachtige zo persoonlijke thema deze week aangedragen – aangezongen door JAN ROT die prachtige gedachte – stel stel…. – maar ja een regel met ingebakken weemoed – de onvervangbaarheid een gegeven maar ook het besef van nooit meer, nooit meer zo, nooit meer zoals het was, alleen in de nachten wellicht nog waarin we toveren – toveren in het duister – dat zou een titel van een gedicht kunnen zijn – een titel, een gedicht, hoe ver weg ben jij.
Ien pakt het thema anders aan – maakt het thema ook persoonlijk – zoals de stadsdichter van Amersfoort begreep ik uit zijn woorden graag zich innestelt in de zienswijze van het beschrevene – in zijn geval de ontsnapte en inmiddels dode wolven daar te Amersfoort – nestelt Ien zich deze week in de psyche van de man die – vrij naar sonneveld – het lonken niet kan laten. (onee in het liedje van sonneveld is een ZIJ beschreven.) hoe dan ook Ien komt bij zich zelf uit en wil een keer ongecompliceerd – misschien mag het gedicht zo samengevat.
- Rik van Boeckel: morgen reikt de dag een warme hand naar moeders
- Frans Terken: de maag met liefde gevuld als dat vandaag zou kunnen
- Cartouche: Stel , ik kon je overdoen,
- Anke Labrie: als ik er niet meer ben
- Ien Verrips: ontwaken als een man…
- wedstrijd gesloten
wie wint de enige echte virtuele – naar JAN ROT – ‘stel dat het zou kunnen’ – trofee op pomgedichten punt nl?
yvonne koenderman zat de afgelopen week in een rotterdams bootje met hem – mooie opnamen trouwens – van de heel vaak zo onderschatte singer songwriter jan rot- prachtig nummer ook – stel dat het zou kunnen – de nieuwe columnist van AD tot de dood hem van zijn lezers scheidt. maar deze week zijn de dichters hier aan bod – WAT DAN? als het zou kunnen – jan rot uw inspiratiebron – we lezen het graag hier bij de enige echte virtuele. u kent de regels:
gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
en ik, ik wil de amstel zien
zwanen zwemmen witheet weg
dat noem ik geen natuur
afgesloten vrouwen
fietsen me voorbij
de een de hel, de ander rood
een derde kijkt nog even om
zich heen en opgebroken weg
maar toch om één keer nog
in die bezeten blik van de stuurvrouw
van de laga acht
het meisje zien zoals ze was
wil ik altijd naar die amstel weer
pom wolff
Groeten,
Rik
Met de douce Franse slag
Zal de reis toch niet vergeten
la douce France zal het wel weten
met moeders eau de cologne
langs de groene weiden in de Dordogne
de megalithische franje van Bretagne
doch die reis is nu een droom
van Duinkerken naar Brugge
raakt de werkelijkheid in zicht
vandaag hangt liefde in de lucht
wordt het lustig lied zo snel gezongen
met de stem van Pavarotti
de ladderende tonen van Jacques Brel
morgen reikt de dag een warme hand
naar moeders aan de overkant
laat de harp haar tonen strelen
met de douce Franse slag.
Rik van Boeckel
4 september 2021
–>
ach ja – stel dat het zou kunnen – dat zo persoonlijke prachtige thema deze week aangedragen – aangezongen door JAN ROT die prachtige gedachte – stel stel…. – maar ja een regel met ingebakken weemoed – de onvervangbaarheid een gegeven maar ook het besef van nooit meer, nooit meer zo, nooit meer zoals het was, alleen in de nachten wellicht nog waarin we toveren – toveren in het duister – dat zou een titel van een gedicht kunnen zijn – een titel, een gedicht, hoe ver weg ben jij.
Rik memoreert de 4711 van moeder ooit op weg naar douce france – eau de cologne – kölnisches Wasser inmiddels verdampt. het einde van de reis waarin gisteren, vandaag en morgen zijn beschreven. mooi gedaan.
Jaja maar toch
zei m’n moeder steeds
alsof ze niet halfdoof was
voor m’n dwarsdenken
alles kon ik tegenwerpen
maar niet hoe ze de emaille pan
– de betere wereld van Cousances –
met een halve gebraden kip
van het fornuis haalde
en zei ‘neem dit nu maar mee’
dan zou ik wel anders denken
over hoe het ons en de wereld verging
niet de smaak van wat gedacht
maar de vingers afgelikt
de maag met liefde gevuld
als dat vandaag zou kunnen
haar hand aan de knoppen
het vuur als onder de pan
© FT 04.09.2021
–>
ach ja – stel dat het zou kunnen – dat zo persoonlijke prachtige thema deze week aangedragen – aangezongen door JAN ROT die prachtige gedachte – stel stel…. – maar ja een regel met ingebakken weemoed – de onvervangbaarheid een gegeven maar ook het besef van nooit meer, nooit meer zo, nooit meer zoals het was, alleen in de nachten wellicht nog waarin we toveren – toveren in het duister – dat zou een titel van een gedicht kunnen zijn – een titel, een gedicht, hoe ver weg ben jij.
ook Frans memoreert – op smaakvolle wijze moeder – in de keuken, woorden, geuren en het gerecht en wat wijze raad. de woorden vandaag met liefde gevuld – zo kan het gedicht samengevat.
Dwarsdenken
Jaja maar toch
zei m’n moeder steeds
alsof ze niet halfdoof was
voor m’n dwarsdenken
alles kon ik tegenwerpen
maar niet hoe ze de emaille pan
– de betere wereld van Cousances –
met een halve gebraden kip
van het fornuis haalde
en zei ‘neem dit nu maar mee’
dan zou ik wel anders denken
over hoe het ons en de wereld verging
niet de smaak van wat gedacht
maar de vingers afgelikt
de maag met liefde gevuld
als dat vandaag zou kunnen
haar hand aan de knoppen
het vuur als onder de pan
© FT 03.07.2021