Yvonne Koenderman: “Mevrouw Koenderman, ik weet eigenlijk niet hoe ik het u moet vertellen, maar u gaat niet dood, u bent zwanger en gaat vermoedelijk binnen een week of vier bevallen”
Geboren worden was een wonder. Naar baby getransformeerd kankergezwel, wat leven niet beëindigde, maar juist veel gaf ( volgens zeggen). Na twee weken bewuste zwangerschap werd de navelstreng losgeknipt en groeide een innige band die nu zelfs de dood overstijgt. Die navel bleef toch wel een gevoelig punt en brak vlak nadat met ook mijn moeder de aardse ouderlijke band verdween. Blijkbaar woekerden de destijds verzonnen cellen daar door, net als de liefde voor ouders pijnlijk in het hart.
De vrijdag vandaag is er een waar bekeken wordt of de gevaarlijk woekerende navelbreuk verwijderd kan worden. Zo’n nieuw dingetje wat er even tussendoor walst na twee mindere weken. Gek genoeg kijk ik er nuchter tegen aan. Mijn buik was altijd een soort van heiligdom, mijn lichaam delen geen probleem, maar mijn buik was van mij in elk formaat die hij gehad heeft. Het was altijd, ook na de zwangerschappen, alsof iets daarin gekoesterd moest worden. Ik kijk naar mezelf in de spiegel nu 54 jaar, 7 maanden en 4 dagen op deze aardkloot, maar 54 jaar, 7 maanden en 18 dagen geregistreerd als een nieuw mensje in wording. de maanden daarvoor was ik een levensbedreigend kankergezwel waarvoor mijn moeder die geen kinderen kon krijgen in het academisch ziekenhuis van Leiden liep en volgestopt werd met medicijnen die helaas niets uithaalden, want de tumor groeide en groeide met weinig perspectief voor de toekomst.
Een jonge arts in opleiding trok ergens begin april 1967 bij zijn meerdere aan de bel. Ik vraag me nog steeds af hoe dat gegaan is, maar uiteindelijk kreeg mijn moeder te horen ” Mevrouw Koenderman, ik weet eigenlijk niet hoe ik het u moet vertellen, maar u gaat niet dood, u bent zwanger en gaat vermoedelijk binnen een week of vier bevallen” zo’n buik, die een verschrikkelijk iets leek te bevatten werd ineens het meest gekoesterde wat er was en ik denk dat ik het meest gewenste kankerkind was wat twee weken later geboren is en losgelaten werd in de wereld toen de navelstreng doorgeknipt werd.
Deze ochtend gaan we dus in de weer met dat aanhechtpunt en die breuk, waar lymfomen toch hun weg weer weten te vinden. Niet zo erg als vorig jaar, maar toch pijnlijk aanwezig laten ze in de nu slanke buik een soms zwanger beeld achter. De chirurg gaat het bekijken en als corona niet in de weg zit weghalen. Hij mag, hij krijgt toestemming om aan die buik te zitten en daarmee de cirkel te sluiten. Gek genoeg heb ik er vertrouwen in, ongeacht wat er eventueel nog komt lijkt dit symbolisch de juiste afsluiting voor dit kankerkind, wat altijd brulde ik wordt 104. Dat zijn nog minimaal 49 jaren, 4 maanden en 27 dagen. Nog genoeg tijd om te genieten!
Yvonne Koenderman
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
