de langste – alhoewel – brief ooit schrijf ik aan jou hij bevat de tuin waarin onkruid hardnekkig de kop op blijft steken tussen de stenen van het terras . het gras is meer een madeliefjesveld en de prunus – maar dit weet je wel – is gestorven . de goudenregen wil gaan bloeien maar gezonde groei belet hem, de blauwe regen daarentegen groeit als kool maar bloeit niet . de vijver gaat hier weg de haag tussen ons en de buren het fluitfabriekje – je weet wel – hij is dun, het woord armetierig valt me in . armetierig . zondag floot er een merel, vlak boven ons hoofd wat klonk dat hard veel mussen zien we hier niet meer soms een vinkje, een enkele keer een roodborstje wat duiven, kraaien, eksters . op het terras staat een nieuw zitje, nou ja nieuw het stond in de kringloop, was net binnen gebracht ik heb het zonder nadenken gekocht . het is groen, er bladdert verf vanaf, de tafel bleek stuk vannacht droomde ik van een man waartegen ik zei dat ik een beetje van hem hield, een beetje, herhaalde hij in zijn ogen stond iets speciaals, ik omschrijf het nu als teleurstelling maar misschien was het iets anders . we omschrijven elkaars handelingen vaak verkeerd woorden komen anders over, ons toegeworpen blikken vullen we zelf in . praten is lastig, de een zegt te veel, is te scherp, te klip en klaar de ander zegt ja en denkt nee, weer anderen willen niet eens praten maar vertellen anderen desondanks over de nooit gevoerde gesprekken dat ze vervelend waren, ze weten zelfs precies waarom . de tuin is een heldin, met haar kan ik lange gesprekken voeren ik durf gerust te zeggen tegen haar dat ze er niet uit ziet en het kost me geen enkele moeite om het hoofd te buigen voor haar . het is mijn schuld, vertrouw ik haar toe, alles wat fout ging is mijn schuld of wordt op mijn schouders gelegd . ik kleur mijn tuin niet in met oordelen en zij vertrouwt mij alles toe haar ongelukkig bruin en de verpieterde verlangens om eens grondig uit te pakken . ze is altijd thuis en weet precies wat ze aan me heeft dat is liefde denk ik, liefde in haar zuiverste vorm.
Jeanine Hoedemakers
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
