die alles en iedereen verwoestende subtiliteit neergelegd in die laatste regel van haar gedicht is zo onontkoombaar deze week dat het goud wel vera’s kant op moet gaan. goud voor mevrouw van der horst daarachter in dat eindhovense. zo ‘is elk gedicht een metafoor voor hoe ze zal beminnen.’ ja prachtig en van harte. dank natuurlijk ook aan alle dichters die werken inzonden.

Er slaapt een dichter in me
droomt de wereld zo volmaakt
zoals de kleuter zag
geen weet meer van de aarde vol met shit,
die van slachtoffers beulen maakt
waar het leven dat je denkt te kennen
niet bestaat
daar is het waar de dichter in ontwaakt
zoeken alle zinnen naar waarachtigheid
en is elk gedicht een metafoor voor
hoe ze zal beminnen.
Vera van der Horst
dichter is een meester in het opwerpen van regels die bijna genadeloos en zeer zeker subtiel – ‘nebenan’ zouden ze in duitsland zeggen – het ontembare verlangen naar liefde in een derde persoon aan de lezer voorbij laat zweven – als aerosolen: ‘..elk gedicht een metafoor voor hoe ze zal beminnen.’ –
nou ja dan had er moeten staan voor hoe ze wil beminnen. het is dus nog erger – we lezen over een onstuitbare beminbehoefte van een derde persoon want hoeveel gedichten zijn er wel niet? en dat doornroosje sluimert in de eerste persoon zoveel is hier zeker en dat ze door de lezer wakker gekust moet worden. niet gek voor een dag in de week als de zondag ook is – maar weet waar u aan begint lieve lezer. aerosolen zijn aerosolen – voor je het weet ben je met een onbedwingbaar virus besmet. want tegen beminnen hebben ze nog niets uitgevonden.
- Rik van Boeckel in de vroege ochtend
- Frans Terken op de dijk
- Ton Huizer waakt waar wordt gedroomd
- Cartouche tussen waken en slapen
- Vera van der Horst hoe ze zal beminnen
- Anke Labrie binnen in mij
- Jako Fennek in mijn volkstuin
- Ien Verrips ik hou van deze uren

de nacht is lang soms te lang – wel een tijd en mogelijk ook een plek voor contemplatief dichten – nou eens niet praat nederlands met me maar – ga er eens goed voor zitten en praat rustig in uzelf. we lezen het resultaat graag mee. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
het ontstaan van een gedicht
het is nog vroeg
niemand leest mee
ik kan nog rustig in mijzelf praten
de lap hier is een martelgang
een vreemd huis, vreemde geluiden ook
een vreemde trap en alles kraakt
ik schrijf nooit op vreemde computers
en waarom heet de plek hier waar ik alleen zit gemeenschapsruimte?.
de nacht hangt nog buiten
dweilt de laatste resten op
pomwolff

En ik vond tijdens die wandeling ook nog eens een nieuw ritme uit: Krangiki Rico!
Met dichterlijke groet
Rik
De poëtische ritmeborst
De dichter laat deze hoofden praten
in zijn droom na het groene licht
van Nieuw Leeuwenhorst
het uitgevonden Krangiki Rico ritme
geeft aan de dag frisse betekenis
van melodische dorst
beelden van alfa adelaars
kruipen de ziel binnen
tot aan de poëtische ritmeborst.
Rik van Boeckel
10 juni 2022
Rik beschrijft wat de dag hem brengt – ik ken geen dichter die meer in het NU leeft als deze dichter en daarvan elke dag ook weer getuigt – in taal, in beeld en in ritme – het ritme van de week is vrij gegeven – lezers we gaan eraan – aan de Krangiki Rico!

De dijk is bij uitstek een plek
om rustig in mezelf te praten
al valt het vandaag nog niet mee
bij het schreeuwen van de meeuw
een dijk van een prooi
blijft hij maar roepen
waar ziet hij me voor aan en
hoe denkt hij mij te verschalken
behapbaar zeg ik tegen mijzelf
en zet een grote mond op
maai dan wild met mijn armen
van rustig praten wil hij niet horen
houd je gore snavel snauw ik hem toe
ik kom hier voor de rust en inspiratie
zit niet te wachten op vreemde vogels
die nietszeggend mijn gang verstoren
FT 11.06.2022
een meeuw toespreken is niet echt zinvol. aan de foto is overigens de ergernis niet af te meten. buurman hier zou een schiettuig met hagel hanteren. maar ja dat mag weer niet van de partij voor de dieren. aan de dijk is het zonder meeuwen goed toeven. lijkt de dichter ons voor te houden. frans moet maar niet naar oostende gaan op vakantie – bij de dijk moet ik altijd aan dat liedje denken van wie ook al weer met die vlaamse stem erbij – even zoeken:

Ik kijk niet naar je slaap
te dichtbij
vergeelde beelden waar geen
woorden voor bestaan
maar dat gaat jou niets aan
jij holt weer met je hondje
langs het strand
jij bent op reis in dromenland
een oude ziel waakt waar jij
droomt
luisterend naar het leven dat
door je longen stroomt
Ton Huizer
ook dit mag. ik zeg: het is een wat onwennig Poetry International nieuwe stijl gedicht zou je kunnen zeggen – of in ieder geval ontstaan door of vanwege de nieuwe stijl – we lezen over inmiddels vergeelde beelden van weleer – herinneringen die de dichter uit de slaap houden – maar de oude dichter blaast een gedicht het nieuwe leven in. waar nog gedroomd kan worden waar men nog zuurstof ademt.
het is een wel erg vrije interpretatie van de woorden – maar ja dat krijg je als een gedicht op de rand van persoonlijk lijkt geschreven. hoe helder hier de woorden ook zo onduidbaar bijna de regels. het is inderdaad even wennen – Poetry International nieuwe stijl.

hoe gaten te dichten?
je ligt en luistert
bestaat leven niet
in hoofdzaak uit de leemtes
verbindingsstukken tussen al
wat je helder voor de geest
en het donkere, verborgene
gaat het niet meer
om wat broeien en boeien blijft
niet te ontcijferen – alleen
tussen waken en slapen
even aanraakbaar
in woorden niet te omschrijven
bepalend wat en wie je bent
in wezen voor altijd
een raadsel
voor de wereld en jezelf
11-06-2022 / Cartouche
ja cartouche stelt de lezer vragen – altijd mee oppassen – maar bij dit thema mag het. oppassen omdat de lezer maar al te graag de vragen beantwoordt op een wijze die de dichter niet zint. de dichter wil helemaal geen antwoorden hier. gelukkig vult cartouche de antwoorden voor een deel ook zelf in. (is het niet zus of is het niet zo…)
maar daar kleeft ook een risico aan – dat zijn dichters antwoorden en niet die van de lezer.
maar cartouche is een geslepen dichter; hij stelt de vragen getuige de titel van het gedicht aan zichzelf.

te veel en te ver weg
om ze op te diepen
binnen in mij
zonder jou zinloos
het wordt stil
steeds stiller
vredig zou je kunnen zeggen
pas als jij weer terugkomt
komen zij tevoorschijn
vrijwillig
maar dan nog
wat moet je met die woorden
leg liefde maar eens uit
anke labrie
(11-06-2022)
een verstilde mijmering – lichte weemoed –
en die mooie alleenstaande regel:
‘zonder jou zinloos’
de liefde uitgelegd in poëzie!

Het wordt een mooie dag, geniet ervan. Groet van Jako.
stevig
al vroeg in mijn volkstuin
gedreven door verlangen
naar zwart en vocht van aarde
zie tineke van een tuin verder
ook al bezig
in haar korte schortje
hoe ze zich bukt in het zonlicht
alles erop en eraan
wat een weelde
jammer hoe de afstand tussen ons
het zicht verzwakt
wel weer verlangen sterkt
naar zwart en vocht van aarde
jako fennek de derde strofe mag rustig weggelaten. we begrepen al genoeg van de beschreven weelde. uitleg was niet nodig beste jako. tineke in al haar doen en laten in al haar aanwezigheid – bukkend in haar tuintje in het zonlicht en dan ook nog eens in dat korte schortje – ja dat is dé BETTIE – ons aller BETTIE – in dat altijd weer zo prachtige zwitserland (levensgevoel.) we houden van bettie ze hoeft niet uitgelegd. en dat elke meter afstand in dat zonnetje teveel afstand is begrijpen we echt wel.

wat zeg ik tegen mij als ik soms wakker lig
herinneringen maan te vormen naar mijn wil
als witte wieven zijn ze fluïde prikkelend plagend
ontroerend soms
ik hou van deze uren laat mij niet kwellen
door spijt of enig chagrijn
vermaak mij met de woorden van van Gaal
als ik mij nestel voor de slaap
“ik hou van mij”
Ien Verrips
zo wordt er wel heel veel van jezelf gehouden als van gaal als voorbeeld wordt genomen. de olieplatte flatcharacter en gymnastiekleraar van weleer die nog nooit in zijn leven een gedicht heeft gelezen. zijn talen niet beheerst en alleen maar waarheden als een noordhollandse koe debiteert – verguld van zichzelve. gelukkig hebben we Ien nog. zelfs ook als ze van gaal citeert.
De meeuw
De dijk is bij uitstek een plek
om rustig in mezelf te praten
al valt het vandaag nog niet mee
bij het schreeuwen van de meeuw
een dijk van een prooi
blijft hij maar roepen
waar ziet hij me voor aan en
hoe denkt hij mij te verschalken
behapbaar zeg ik tegen mijzelf
en zet een grote mond op
maai dan wild met mijn armen
van rustig praten wil hij niet horen
houd je gore snavel snauw ik hem toe
ik kom hier voor de rust en inspiratie
zit niet te wachten op vreemde vogels
die nietszeggend mijn gang verstoren
FT 11.06.2022