VON SOLO voor U op pm – pomgedichten punt nl – ‘De dood is dus eigenlijk het grote vergeten. Het formatteren van het levenslange geheugen. Misschien is het daarom, dat de vergeten momenten na een bacchanaal voelen als een voorbode…’


Wakker worden en niet meer weten hoe de avond daarvoor afgelopen is. Dat kan erg
vervelend voelen. Jezelf nog voor de geest halen, dat je met de beste intenties niet te veel
zou drinken. En dan toch komt net te laat die fles weer op tafel, terwijl het eigenlijk al veel te
veel is geweest. Het voelt alsof je een stuk van jezelf verloren bent dan. Dat komt niet meer
terug. De harde schijf is niet meer herstelbaar.

Het vertoont overeenkomsten met het leven zelf. Als je er middenin zit, dan beleef je alles.
Op een gegeven moment ga je dood en rest enkel de vergetelheid. Daar ga ik voor het
gemak vanuit, daar het bestaan van een bewustzijn na de dood nog niet onomstotelijk
aangetoond is. De dood is dus eigenlijk het grote vergeten. Het formatteren van het
levenslange geheugen. Misschien is het daarom, dat de vergeten momenten na een
bacchanaal voelen als een voorbode.

Intussen vrolijk ik mezelf op het een liedje van Kathy Perry, ‘Last Friday night’. Daarin zingt
ze: ‘It’s a blacked out blur, but I’m pretty sure it ruled.’ Het is ook niet erg om van alles
vergeten te zijn. Je hele leven lang vergeet je dingen. Hoe je jeugd was, hoe het met je jonge
kinderen was, toen je zelf klein was, alle verliefdigheden. Er vervaagt zoveel, als waren het
tranen in de regen. Maar het gevoel van klein verlies blijft. Zoals toen ik op elfjarige leeftijd
de pen verloor, waarmee mijn vader vanuit het leger brieven schreef aan mijn moeder. Ik
heb daarom gehuild. Ben daar weken volledig van overstuur geweest en heb dat mezelf
nooit vergeven. Herinneringen die nooit meer terug komen. Door onachtzaamheid uitgewist.

En toch, wat brengt me ertoe. Soms zijn het ‘de omstandigheden’. Dat kan de euforie zijn
waarin je verkeert, de graad van beneveldheid. De duivel, die je nog één keer de fles
aanreikt. Onverschilligheid, onoplettendheid of gewoon een bijna wanhopige levenslust, die
enkel het moment kent en geen verleden en toekomst. Dom of niet, goed of niet. Zolang we
leven kunnen we ons de luxe van het vergeten nog permitteren. Niemand garandeert ons,
dat er als alles voorbij is, nog herinneringen zullen zijn, of zelfs maar iets als vergetelheid.
Nu op maandag is het ‘normale leven’ weer begonnen en trekken de wolken weg. Alles zal
weer normaal worden. Voor dat je het weet is het weer einde van de week. En zoals Kathy
Perry zou zingen: ‘Last friday night….do it all again’. Leren leven is ook zonder spijt en schuld
durven vergeten.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Laat een reactie achter