hieronder leest u ontroerende gedichten – mede naar aanleiding van de dood van Campert die morgen in zeer persoonlijke kring zal worden meegegeven aan de dood. de ontroering voelbaar in het gedicht van Lisan Lauvenberg – prachtige ontroering voor de grote dichter Campert. deze week natuurlijk geen wedstrijd – dichters leveren een bijdrage al dan niet op Campert geinspireerd. Rik van Boeckel benoemt en memoreert de groten en kleinen der poëzie-aarde van de laatste dertig jaar.
Frans Terken verhaalt van een door Campert geinspireerde zoektocht door het ongewone gewone leven. en Anke labrie ontroert door het klein maken van het onmogelijk te accepteren grote – en dan is het kleine nog bijna te groot voor woorden. voelbare pijn laat zich niet klein krijgen. geen wedstrijd deze week slechts ontroering – de dood laat zich niet vertalen in goud, zilver of brons.
Een liefde zonder doornen
Ooit gaf ik je een plantje
met roze roosjes, heel klein
je plantte het groots langs
de straat voorin de tuin
Het groeide 30 jaar maar door
ook na je dood, een meter of drie
soms bel ik aan, omdat je zoon
er nu woont en ik even je ogen
wil zien.
Vera van der Horst
- RIK VAN BOECKEL: Bontebal Zevenbergen Starik Lauvenberg Niemeijer Offermans – Eijlders’ geest laat zich nimmer verjagen…
- FRANS TERKEN: die mij uitlegt hoe alles in elkaar zit / de wereld en de regen / de oorlog en de dromen…
- ANKE LABRIE: streelde hij een keer met die nog ene sterke hand…
- VERA VAN DER HORST: Een liefde zonder doornen
wellicht ook door de grote Campert of wellicht door Lisan wel – ontroering laat zich niet sturen – doen we deze zondag een zondagstrofee met ontroering – met uw ontroering – mogen we mee lezen? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Lieve Remco Campert,
U ontroert mij
U reist al veertig jaar in mij.
Met woorden in boeken
nog meer in gedichten
Het zacht gezegde
nooit verdwenen verwonderen
ontroert mij telkens weer.
Het leven is verrukkelijk.
Ook als het dat niet was
boden uw woorden troost.
Ik sla u open waar anderen
weggaan, verdwijnen en sterven.
Verleng uw sluitingstijd broos.
En teder draagt mijn hart
de vele vragen verder die
u niet verloren liet gaan.
Lisan Lauvenberg
vroeger waren r woorden voor
nu drinken we witte wijn
op een dag dat een echte dichter
de geest geeft aan maarten
hij geloofde het allemaal wel
liefdes leven en de hele kolere bende
alsie maar schrijven kon
hij sprak over verliefdheden
over Cafe Eijlders
en over alles en nog wat
wel fijn dat er vrijplaatsen zijn
waar het goed toeven is
met wie je lief hebt
zo lief heb ik jou ook gehad
pom wolff
Pom hier mijn inzending voor de ontroeringstrofee. Voor jouw informatie: met Adriaan Bontebal en Frank Starik heb ik in de jaren tachtig vaak opgetreden en met Derrel Niemeijer na de Poëziebus van 2015.
In café Eijlders heb ik ook opgetreden. Simon Vinkenoog heb ik in 1986 geïnterviewd voor het artikel ‘Het podium van de poëzie’ in het underground magazine Trespassers W (heb ik bewaard) en daarna ook bij optredens ontmoet. En een enkele keer Johnny van Doorn en Lisan Lauvenberg. Remco Campert heb ik nooit ontmoet maar wel gelezen: Het leven is verrukkelijk en Een ellendige nietsnut! En verschillende bundels zoals Vogels vliegen toch en Een standbeeld opwinden!
Met Ton Lebbink heb ik wel eens het podium gedeeld in mijn popdichterstijd; en werd in de pers zijn kleine broertje genoemd omdat ik net als hij mijn poëzie voordracht met muziek combineerde; en met ritme want hij was drummer en ik percussionist.
Met dichterlijke groet,
Rik
Dood stil aan verwerpelijk
Het leven verrukkelijk met dichterszielen
naar Remco’s vader scholen genoemd
Annie MG Schmidts jeugdige naam
met Campert de grote literaire faam
kleiner Bontebal Zevenbergen Starik Lauvenberg Niemeijer Offerman
Eijlders’ geest laat zich nimmer verjagen
hun namen blijven we dragen
zoals stemmen van Deelder
Lebbink Vinkenoog Van Doorn
hun grote en kleine roem kan nimmer stuk
dood is stil aan verwerpelijk
daad van leeftijd ziekte ongeluk
ontroering ontstemt de tijd van gaan
metterdaad de kuren van Komrij verlicht
sterren brengen niemand terug
vallen op in verzen vol symboliek
zachte zinspiratie voor rijke verhalen.
Rik van Boeckel
8 juli 2022
mooie en ontroerende laatste strofe regels – zelfs de sterren brengen niemand terug – rest de dichter ‘zinspiratie’ en ‘rijke verhalen’ – de opsomming van kleurrijke figuren is een prachtig herinneringsbeeld van zoveel jaren poëzie – ze mochten er zijn n ze waren er – ieder op een eigen wijze – dichters hebben een eigen geluid – zowel in als buiten de performance. we hebben geen lexicon van de poëzie nodig – een gedicht van Rik is voldoende en verschaft de lezer op leeftijd dierbare herinneringen. je kunt zeggen van de dood wat je wil – ik blijf aan de dood een tering aan hebben. van mij hadden ze nog wel even mogen blijven.
Voor de ontroeringstrofee, mag buiten mededinging, vanwege te lang: dit gedicht schreef in in 2002, eerbetoon aan Remco Campert.
Weekendgroet, Frans
Vader
Mijn vader is al jaren dood
dus schiep ik langzaam
een nieuwe
een die nog eens vertelt
van hoe het was en wat er toen
te koop was, in het
oude woonhuis, in de straat
met bruinkoolwagens die
de muren deden scheuren
de ronde Gispenlamp viel nog
bijna op je hoofd
naar wie ik kan luisteren
naar wat er allemaal niet gebeurt
kleine rampen, het stille leven
afgewisseld met muziek
zoals op sombere zondagen
de Belcanto klonk uit
het radiodistributieapparaat
ik leerde dat er zoiets
als opera was
(wij wisten nog niet van jazz)
die mij aan zijn hand meevoert
op stap door de grote stad
door de straten, de pleinen over
en met me stilstaat bij
statige huizen waarin gewone mensen
wonen die hij al jaren kent
(soms mag ik zelfs in
zijn schoenen lopen)
die mij uitlegt hoe alles
in elkaar zit
de wereld en de regen
de oorlog en de dromen
en de liefde natuurlijk
en de geheimen van
de taal
die als hij reist
altijd naar mij blijft
schrijven
vanuit de hotels
en verre theaters
vanuit de plekken die
hij bezoekt
de zegels bewaar ik
in mijn album
de brieven de berichten
in de brandkast
van mijn hoofd
© Frans Terken
(uit de bundel: Op het plaveisel, 2002)
een lief bericht van de dichter terken – in wezen een beschrijving van het dichterschap Campert – het gewone gevonden in het gewone leven – een met dichtregels gelardeerde gewoonheid maakt het leven nog net leefbaar door de ongewone poëtische schoonheid van de dichtregels. – frans terken beschouwt het dichtwerk van Campert als persoonlijke berichten – als vaderlijke berichten – als een vaderlijke routebeschrijving door stad en land – door het leven. mooi en ontroerend.
ben je gek
kop op
je bent geen doetje
het gaat wel weer voorbij
nooit was hij ziek
daar deed hij gewoon niet aan
nou ja
later dan dat hart
tot door dat andere infarct
ook al zijn spraak
de vloeken inbegrepen
nooit meer terugkeerde
hierna streelde hij een keer
met die nog ene sterke hand
boekdelen in zijn ogen
heel voorzichtig
voor het eerst
een van mijn littekens
anke labrie
09-07-2022
een kleine ontroerende beschrijving – hoe in dat ene het allesomvattende kan zitten – een streling – heel voorzichtig – om het litteken heen bijna – dat altijd voelbaar is en blijft.
