Bij de gratie Pom’s ga ik de komende weken genieten van een vakantie in Frankrijk. U leest mij na die tijd weer. Want er is nog zoveel.
Of het ooit klaar zal zijn met schrijven? Of de verhalen ooit op zullen zijn? Vorige week leek het er even op. Maar dat was schijn. Ik werd in beslag genomen door drukte voor de vakantie. Zo’n jaarlijks werkdingetje. Zelfs op dat moment gonsde het nog in mijn hoofd. Had ik alleen maar ergens nog dat uurtje vrije geest kunnen schrapen om ook iets op papier te knallen. Nou ja, soms gaat dat niet, maar dat wil dan niet zeggen dat de verhalen er niet zijn. Na honderden weken heb ik genoeg penvaardigheid om zelfs over de meest banale dingen nog een a-4tje vol te kunnen plempen, zonder daarbij al te veel in herhaling te vallen of het over te doen komen als gedachtendiarree. Maar het grappige is, dat ik meestal ook echt vol ben van wat ik aan het schrijven ben. Meestal zijn het een paar kleine ideetjes, die een paar dagen gisten in mijn hoofd en aan elkaar smelten, om dan op dat moment, dat je gaat zitten aan het klavier, uit te kristalliseren in omvattend taalgebruik. Ik kan daar nog steeds elke keer van genieten. Ook van dat lege gevoel, dat volgt op een voltooid schrijfsel. Het is als het beklimmen van een heuvel en uitbollen aan de andere kant. Het is ook mijn eer te na er geen aandacht aan te besteden. Het is als een soort bushido. Onverdeelde aandacht en toch tegelijk voort tasten als meanderende wijnranken. En waarom ik dit dan de moeite vind om te delen? Gewoon omdat het zo simpel is. Het kost bijna niets. En toch vervuld het mijn wezen, als is het maar voor heel kort. Het leven heeft niet zo veel zin. We worden geboren en verdwijnen ooit ook weer zo. Meestal voegen we weinig tot niets toe aan het goed op de planeet of aan de geschiedenis. Onze jaren werk zijn paarlen voor de zwijnen. En toch, als je de grote grap des levens een beetje accepteert, dan zou het maar net kunnen, dat je begint te snappen, dat juist dat gebrek aan zin hetgeen is, dat het koesteren waard is. Het is geen ledigheid. Dat is de dood. Daarvoor zijn we niet hier.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
