wat een rijkdom toch weer vandaag zondag op de site aan prachtgedichten – navolgbare en onnavolgbare – van marten janse tot en met geraldine bank en alle andere dichters dankjewel voor insturen – dat we mochten genieten – we genoten. het virtuele goud en zilver moet nog uitgereikt – een werkelijk wonderschoon gedicht mochten we ontvangen van GERALDINE BANK – de waardering is onder het gedicht uitgesproken. zo een gedicht schrijf je maar een keer in je leven: GOUD.
nu Ton huizer een keer niet de leukste van de site wilde zijn met een serieus en op een door hem gewaardeerd filosoof geïnspireerd gedicht – moet het zilver voor de broodnodige lach toch echt naar de – hopen wij ook – bijna van de teringcorona herstelde dichter rené brandhoff – goud en zilver hieronder te genieten van harte voor de winnaars dank aan alle dichters. lees hieronder de poëzie als verkoelend sproeiwater over ons heen gesprenkeld in de oplichtende gouden en zilveren glans van rené en geraldine:
bewaar ik de entree van de vrouw
met het gezicht uit een oude film
in haar Japanse jas
geliefden om haar heen
drie rijen voor mij in het midden
Toen ze gingen zitten
legde iemand aan haar
linkerzijde zijn hoofd
op haar schouder
Als ze zich losmaakte
en rechtstaand een foto maakte
werd er gewacht om dan weer
zijn hoofd bij haar neer te leggen
De muziek wiegde
en twee jonge kinderen
kwamen, aan haar rechterzijde
legden ze hun hoofd bij haar neer
Ik was toeschouwer en toen
de voorstelling eindigde
was ik verward en bedroefd
onwetend over de tragiek
of het geluk dat ze bij zich droegen
En altijd denk ik bij dit gedicht
was ik maar meegegaan
Geraldine
ik moet zeggen een bijzonder gedicht – voor zover je hoofden kunt neerleggen – er worden heel veel hoofden in dit gedicht neergelegd. maar dat kan dit gedicht merkwaardigerwijs wel hebben. het gedicht draagt iets van melancholie in zich in zachte meeslepende woorden. en die laatste strofe is werkelijk briljant. als dichter dit gedicht / haar eigen gedicht leest – herleest – dan denkt ze wat ze daar zelf geschreven heeft – ‘was ik maar meegegaan’ – een mooie en waardige slotregel van een bijzonder gedicht. het is ook alsof dichter afstand neemt in die laatste twee regels van het gedicht maar wel IN het gedicht. dichters worden vaak vereenzelvigd met één gedicht uit hun oeuvre. ik heb de vaste overtuiging dat dit gedicht door geraldine niet meer door haar te overtreffen is. dit is HAAR gedicht.
en altijd denk ik bij een min of meer ondoorgrondelijke slotregel – had ik deze maar geschreven.
Nee, niet waarom de bergen zo hoog zijn
Of de zeeën zo diep
Omdat uw boekje voorbij gaat
Aan de zegeningen van plaattektoniek
Neem ik aan dat hier uw expertise niet ligt
Maar
Stel dat uw concept van eeuwig leven bestaat
Kom ik dan na de passage ook weer al die mafkezen tegen
Van wie ik blij was dat ze eindelijk dood waren
Dan hoef ik namelijk niet zo nodig
René Brandhoff
Met een knikje naar J. De Corte, artiest.
arme al tijden geleden overleden blinde Jules de Corte uit de mottenballen gevist door de dichter Brandhoff die getroffen door Corona er toch al weer aardig bovenop lijkt te komen. toch stelt de dichter nog maar een vraagje daar boven op. op dit soort vragen antwoordt god niet – zoveel is zeker. René neemt dan ook maar voor de zekerheid het zekere voor het onzekere en antwoordt zelf. ja als dat genoemde concept bestaat dan kom je ze inderdaad allemaal weer tegen haha. en dan krijg je ook nog die god erbij die het nu verdomt om een antwoord te geven. god is ook geen dichter zoveel is in ieder geval zeker. nooit een gedicht ingestuurd. bovendien ik zou zijn conceptuele kunstjes ook niet vertrouwen. geestig gedicht.
- MARTEN JANSE: zegt dankjewel
- FRANS TERKEN – de boer met zijn trekker hij maakt het hoe langer hoe gekker
- CARTOUCHE weet niet hoe
- RIK VAN BOECKEL – geland
- RENÉ BRANDHOFF – over al die mafkezen
- TON HUIZER – we kwamen samen bij de namen
- VERA VAN DER HORST – Ik weet niets meer te zeggen
- GERALDINE BANK -En altijd denk ik bij dit gedicht was ik maar meegegaan
- JAKO FENNEK – het is een jongen
- ANKE LABRIE – over een prachtig berglandschap met een diepblauw meer ervoor –
- WEDSTRIJD GESLOTEN
een lekker vrij thema deze week in de hitte van de week, van de dag, van de zondag ook – het zou toch jammer zijn als we niet kunnen lezen hier op de site – wat u eigenlijk wel had willen zeggen of schrijven. geen grenzen deze week – alles mag – de absolute vrijheid aan de dichters!
oja u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
—
er gaan mensen dood
gewone mensen
en mensen met gedichten
in overlijdensadvertenties
heel soms
hebben ze die gedichten zelf geschreven
dan lees je
wat ze hadden willen zeggen
of je leest
ik had je nog zoveel willen zeggen
en dan denk ik altijd
aan jou
pom wolff
Marten Janse
Dank!
Ik mocht je tot leven wekken
de wereld insturen en loslaten
bewonderen om wie je bent
Jou achteloos moeder maken
nadat ik de bandjes had afgepeld
je huid gestreeld, je mond geproefd
Ik keek je in de ogen toen ik dronk
en jij mij wiegde. Jouw mening
heeft mij eeuwig lang beroerd
Marten Janse
wat gebeurt er in de eerste strofe – dat is voor mij toch ook na herlezen de vraag. wat gebeurt er in de tweede strofe – bandjes afpellen – moeder maken – de onduidelijkheden geplaatst in het licht van de derde strofe die wat mij betreft wel duidelijk is – een kind wordt gewiegd en ligt aan moeders borst – dank je wel moeder zegt de dichter. naar ik vermoed dus. blijf ik toch met de raadselachtige tweede en eerste strofe zitten. misschien zit ik er naast.
Zie de boer met zijn trekker
hij maakt het hoe langer hoe gekker
dumpt zijn afval met asbest gevuld
bij nacht en ontij in nevelen gehuld
vervuilt hij snelweg en berm
ja dat doet hij onvermoeid ferm
gooit nog de brand in een baal hooi
hij houdt maar niet op met dat geklooi
voelt zich boven de wet verheven
door Hermandad immers niet verdreven
en maar klagen over hoge heren
dat ze meer van hem kunnen leren
ja zo doe je dat met fors intimideren
met trekkers en hooivorken als geweren
naar politici en andersdenkenden sneren
wie gaat dit tij deze terreur nog keren?
Frans Terken
Frans Terken lekker aan het rijmen geslagen – een boerenrijm haha – zo lezen we frans niet vaak. het dichtwerk werd door Frans op FB geplaatst onder een item van mijn hand – inhoudelijk helemaal eens met Frans en hij met mij. wat moeten we met die gasten. ‘eigen land eerst’ donder op met jullie asbest en andere rotzooi. frans daalt in dit gedicht af op boerennivo. dat ze het kunnen lezen met hun boerenverstand. nederland staat helemaal niet achter boeren stank en boeren mest – en de meeste dichters nog minder.
Hoe
verongelijkt leven lijken kan
ook lijdzaamheid
geen heil vermag
het jij en ik
niet buiten onszelf treedt
met geen mogelijkheid
het een en ander
de een met de ander
versmelten zal
het halsstarrig pogen
het goddelijke toch
te ontmoeten, verzoenen
in één woord
de weerloosheid
van wat van waarde
zon en maan, kim en horizon
dat is alles wat ik wilde
zeggen maar ik weet niet hoe
Cartouche /13-08-2022
eens kijken wat Cartouche ons toch nog even wil zeggen. wat flarden lucebert komen we tegen. iets goddelijks ook nog – wat archaïsche woorden ook – ‘heil/vermag’ welja de poëziekastdeur wordt door Cartouche geopend. net wil ik roepen houd die deur maar dicht en doe een beetje gewoon – of de dichter doet uit zich zelf gewoon en gewoon mooi in de laatste twee regels – en heel in de verte klinkt ook nog de stem van benny neyman – die wist ook niet hoe.
Dit heb ik te zeggen. Ik had een vreemde terugreis van Stockholm naar Schiphol. We vlogen op tijd weg, ik maakte foto’s vanuit het raam tot omgeroepen werd dat we teruggingen naar Stockholm wegens technische problemen. Niet gevaarlijk zei de stewardess maar toch. Daarna anderhalf uur wachten op Arlanda AirPort en met een ander vliegtuig veilig landen op Schiphol maar wel drie uur later. Mijn ruimbagage kwam gelukkig goed aan maar de puinhoop aan opgestapelde koffers bij de bagageband was goed zichtbaar.
Dit is een poëtisch overzicht van mijn vooral Finse reis die ik al begon te schrijven toen de geplande vlucht naar Amsterdam begon en ik ging ermee verder toen we weer in Stockholm geland waren enzovoorts! Ik ben in ieder geval weer veilig thuis gekomen!
Het vliegend geheugen geland
Het vliegend geheugen neemt
de tijd voor lieve waarheid
langlopend van Helsinki naar Stockholm
via de Kokkola trein langs groen uitzicht
de delegaties van Kaustinen bevolken
de Finse folk en wereldfolkmuziek
van Mari Boine tot Värttinä
Loimolan Voima Orevesi All Stars
de Halsua sjamaan keert naar binnen
bij ons en draait het runtele wiel rond
tot de archipel van zee jazz eilanden
de oren met melodische passie omhelzen
de dagen van Rovaniemi en Ivalo
in herinneringslagen gedragen
door rendieren husky’s en Santa Claus
met zijn waardige geaarde kerstbaard
geheugen wandelt langs de rivieren
zingt vier de rendieren van Ivalo
op het ritme van het groene licht
de melodie van de joik van Lapland
het landend geheugen vertraagt de tijd
Stockholm wordt weer werkelijkheid
het stilstaand geheugen wacht op vertrek
laat de tijd toch sneller en dapper vliegen
over de zee van het Noordoosten
voorbij de varende Botnische Golven
spoedt herinnering zich de lucht in
is klaar voor het herrijzend thuisland.
Rik van Boeckel
Retourvlucht Stockholm en dan naar Amsterdam
12 augustus 2022
gelukkig is rik veilig thuis na wat omzwervingen op vliegvelden. mogen we lezen. we mochten een van zijn reisverhalen in poëzie al eerder plaatsen en lezen op pomgedichten punt nl. wie op reis gaat richting het noorden zal zeker Riks woorden tot zich nemen. en verwonderd zijn wellicht. of nieuwsgierig. in het kader van de zondagochtendwedstrijd moet ik streng zijn 28 regels zijn geen 20 regels – het gedicht valt dus buiten de wedstrijd.
It’s no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society –
Prettig weekend
Herdenking
Het was weer nooit meer oorlog
we kwamen samen bij de namen
mijn burgervader was aanwezig
en een roedel geüniformeerden
vol edelmetaal
‘vrede is nooit vanzelfsprekend’
was de boodschap
‘waarom eigenlijk niet’ dacht ik
hardop
de oortjes keken om
harde handen bewogen over
zorgvuldig verborgen
het was een mooie dag
het geschut bleef in de schuur
Ton Huizer
een serieuze dichter Huizer lezen we niet zo heel vaak. mooie regel in dit gedicht is opeens een hele gewone mededeling – die uit alle gewoonheid de poëzie in getild wordt: ‘het was een mooie dag’ – een mooi gedicht ook. om bij stil te staan.
A posteriori
Ik weet niets meer te zeggen
dan dat al ooit gezegd is
ergens door iemand
sla er alle boeken
maar op na
ik kan wat woorden plukken
uit mijn brein en hier willekeurig
aaneenrijgen: daarom eindig ik
stil in een wereld vol chaos.
Vera van der Horst
zing het maar dan. nee haha we lezen de gedachten van dichter. ik vermoed dat peter le nobel hier zou concluderen tot ‘een smakelijke eenhapscracker’ – lekker opgegeten.
dag pom,
aubergines rijp, peperonies rijp, meloenen rijp, volgend jaar dadels.
de spinnen angstig groot, wat een tijden! groet uit bergenland, jako
‘t is een jongen
ze wilde per se die tafelberg op
om het uitzicht
ik bijna kruipend
zij springend
tot ik eindelijk boven aankwam
zij daar al stralend stond
haar handen wild bewegend
ik heb wat te zeggen
hier waar niemand meeluistert
het komt in zes maanden
het is een jongen
ik zei dat ik het al wist
want zulk nieuws
heeft steeds weer hoogte nodig
jako fennek
hoera voor opa en of overgrootvaderopa jako. een schitterend maar particulier poëtisch tafereeltje in woorden geschilderd door Jako Fennek. de nieuwe en de aanstaande generaties – dat je weet niet voor niets geleefd te hebben – en ach niemand leeft voor niets. zo is het natuurlijk ook nog een keer. maar dat het goed gaat met de kids en de nieuwe kids is prachtig – en dat ie daar dichtend in redelijke gezondheid en stralend op kan toezien is prachtig en wel een klimmetje waard. van harte! en dat het gezegd is!
takotsubo
als je dan toch bijna gaat
kies dan een mooie naam
ook wel genoemd
het gebroken hart syndroom
hoorde ik van de cardioloog
als je daar dan eenmaal ligt
gekoppeld aan machines
denk je niet eens aan hem
of je hem weer zal zien of niet
maar aan je nachthemd thuis
en je tandenborstel
en hoe die dan
als je tot rust gekomen bent
zijn er geen woorden
die je zo nodig nog zeggen moet
je ziet een prachtig berglandschap
met een diepblauw meer ervoor
aan woorden heb je niets
anke labrie
14-08-2022
De kracht van het gedicht ligt wat mij betreft in de bijna slotregels – de laatste regel kan wel weg hoor – in die prachtregels die veroverd zijn na de doorstane hel van het gebroken hart syndroom – woorden zoals een schilder ze alleen kan zien:
‘je ziet een prachtig berglandschap
met een diepblauw meer ervoor’
zoals Anke Labrie de wereld vaak ziet en deze aan ons laat zien.
red: Wat is een gebroken hart?
Het takotsubo-syndroom (TTS), ook wel het ‘gebroken hart–syndroom‘ genoemd, ontstaat na een heftige negatieve emotionele gebeurtenis. De hartspier verzwakt, met pijn op de borst, ademnood en soms een hartaanval. Een nieuwe studie toont dat dit ook kan gebeuren na een zeer positieve gebeurtenis.
