ik kies deze week – onder de gedichten leest u de verantwoording -natuurlijk ook met dank aan alle dichters die troostrijke gedichten instuurden – ik kies voor de bevrijdende verhalende poëzie van Frans Teken – goud – en de sprankelende bruisende taal van Luk Paard – zilver – van harte dichters!
Amigo
Er zijn dagen dat je ver moet gaan
voor een ontmoeting met een vriend
een die al jaren op je wacht
samen landen in de stegen van deze stad
wandelen zonder de wijzers van de klokken
over de plaza’s tot waar de poorten staan
een rondgang door wijken en parken
langs bar en theater de statuur van koningen en
helden de dichters in standbeeld en geschrift
alsof het van een hogere orde is
zweven boven daken en koepels
tot het late licht de avond inluidt
even rust als in de verte het gebergte
in zachte zon die nog schijnt op de toppen
bedekt met een rand van sneeuw
de geur opsnuiven van deze stad dit losse leven
op het lijf geschreven tot diep in de nacht
glans in de glazen – hoe het ons vleugels geeft
© FT 08.02.2023
een prachtig relaas – er even tussen uit – dat je soms ver moet reizen – ver moet gaan om een vriend – vrienden te ontmoeten – om met hoeveel verleden ook – de dag te genieten – de stad te genieten – de avond de drank – prachtige troostrijke rustgevende regels en de mooiste is deze: ‘even rust als in de verte het gebergte’- Frans legt zijn woorden op het gevraagde thema: niet dat het verleden ontkend hoeft maar soms is het wel fijn om even niet aan verleden te doen – om op te ademen, – even weg uit wat is geweest – op weg naar nieuw.
“ ‘n laatste keer “
de nacht hing vol sterre
zij speelde schaduwe
om ons heen
jij en ik die van voluit
asof’et de laatste keer
‘k voelde hande grijpe
we zoude houde
asof’r nooit genoeg
nooit die laatste keer
in de ochtend dan
deed je zonder’n kus
en ik alleen
© luk paard (de rockdichter)
de levenslust spat van de beginregels af – in een heerlijk woordenspel – het is haar allemaal toch net teveel geworden moeten we begrijpen – en daar sta je dan – desolaat en aangevreten door de pijn. valt de stilte in. dichter paard weet wat leven is en van de stilte ook.
- FRANS TERKEN – even rust als in de verte het gebergte
- RIK VAN BOECKEL – de tijd leeft ongestoord voort
- IEN VERRIPS – zo kan het worden weer misschien
- LUK PAARD – we zoude houde asof’r nooit genoeg
- JAKO FENNEK – een nacht waarin de liefde woord wordt
- ANKE LABRIE – het was ook allemaal zo snel gegaan
- ROB MIENTJES – Een plek blijft leeg
- VERA VAN DER HORST –
‘alsof er niets is gebeurd…’ zingt maarten van roozendaal – niet dat het verleden ontkend hoeft maar soms is het wel fijn om even niet aan verleden te doen – om op te ademen, waar maarten van roozendaal ook ‘mooi’ over zong – even weg uit wat is geweest – op weg naar nieuw.
soms is het een ontmoeting, soms de hoop, soms de woorden van een dichter, een zanger, die je over een dood punt heen brengen. troosten. we lezen ze graag – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd
ik heb geen reden
er is geen grond
jíj laat geen ruimte
voor verleden
alleen al
je bestaan te weten
is meer
dan ooit in mij bestond
ik zag je kijken
niemand was ooit dichter bij
ik zag je ogen
en ik zag mij
pom wolff
Met dichterlijke groet,
Rik
De driesprong
Het heden is de puzzel
horizon verdwaalt nimmer
wandelend naar nu geeft betekenis
onder de muziek van morgen geen gemis
het gebeuren danst ons los
de tijd leeft ongestoord voort
de weg naar de schaduw van de maan
blijft in het geheugen staan
de driesprong leidt kansrijk verder
we laten het verleden eenzaam achter.
Rik van Boeckel
11 februari 2023
een echt boeckels woordenspel met het heden en het verleden en alles wat daartussen denkbaar is – met die mooie regel ook: ‘de tijd leeft ongestoord voort’ – een onvergankelijke regel die rik aan de poëzie schenkt.
Hoi Pom,
Het went niet. Ik zit bij een vriendin van wie zojuist haar man dood is gegaan. Wat een verdriet.
De prijs van ouder worden geloof ik.
heel even na het slapen
net voor het echte wakker zijn
als onverbiddelijk de waarheid binnendringt
dat zegenend moment
van bijna onnozele onwetendheid
heel even maar
toch is het dat moment
waarvan je weet
zo kan het zijn
zo kan het worden weer
misschien
Ien Verrips – feb. 23
ik ben niet zo van de bijvoeglijke naamwoorden – ze voegen teveel persoonlijks toe aan de woorden die er echt toe doen – echt / zegenend en onnozel mogen geschrapt het gedicht wordt er niet slechter van.
dat moment
van bijna onwetendheid
dit fragment bevat meer poëzie dan het met gevulde koek en bijvoeglijk naamwoord geladen geheel dat de lezer geen enkele ruimte meer overlaat – ach laat ik ook eens overdrijven.
het is ook een onevenwichtig gedicht – is kopzwaar – het eerste gedeelte staat bol van de bijvoeglijkheid en de laatste regels zijn kaler van inhoud dan nodig.
het gedicht lijkt wel een turks flatgebouw net voor de beving – als de grond beeft stort dit bouwwerkje zeker in. ligt de lezer onder het puin te kreperen. dat moeten we niet hebben.
Koud maar mooi in het Zwitserse. Uitmuntende gelegenheid om te dichten. Hier mijn bijdrage.
Ik hoop dat het je goed gaat? Wens je in ieder geval een fijn weekend. Groet van Jako.
zelfs vogels blijven zingen
ver terug de dagen
waarin hij de zin van het leven zoekt
maar in de loop der tijd
ontdekt hij toch bij toeval
dat zijn leven een schimmenspel
van woorden is
tussen dageraad en schemering
tussen schrijven en lezen
vertellen en luisteren
er volgt een nacht waarop
de dag met moeite aanbreekt,
een nacht waarin de liefde
woord wordt, een nacht waarin
de vogels zelfs blijven zingen
jako Fennek
ja die nachten bestaan vertel mij wat – toch wordt dit gegeven hier niet helemaal eenduidig over het voetlicht gebracht. de woorden zijn net te hoogdravend gekozen – zeker die in de tweede regel. nee de vogeltjes zingen dit keer niet echt geloofwaardig in de nacht. maar er mankeert meer aan het gedicht – normaal zou ik met het weglaten van wat woorden het gedicht redden – hier moet ik teveel weglaten.
een tijgerbroek heeft ze gekocht
ze zag hem hangen bij een kraam
dwars door haar tranen heen
het was ook allemaal zo snel gegaan
in nog geen week ineens een weduwe
dacht aan haar oma’s altijd in het zwart
en hoe vreselijk oud die toen al waren
maar een keer heeft ze hem gedragen
die avond in een onbekende kroeg
waar ze zomaar in haar eentje
naar binnen was gestapt
ze is tot sluitingstijd gebleven
en heeft nog nooit zoveel gelachen
anke labrie
11-02-2023
een herkenbaar tafereel – om wat was maar even te laten voor wat het is – een onmogelijke missie – maar dat wist zij ook wel. deze bittere waarheid mis ik een beetje in de woorden.
Alsof er niets gebeurd is
Nette kleren aan
zwijgzaam de conversatie
Een plek blijft leeg
stilte, waar blijft ie nou
Tijd niet gehaald
lange haren ongekamd
Smakkend eten
pa staat op, helt over tafel
Haalt uit en mist, niemand lacht
boze pa trekt langzaam terug
Steunt in bord tomatensoep
rode waterval op zondags hemd
Pa zet zich neer
alsof er niets gebeurd is
Tot het lachen hem vergaat
Rob Mientjes
ha een aparte open interpretatie – een familiegebeuren – niet uitgeschreven – de scene laat zich nog door de filmregisseur verder invullen afhankelijk van de andere gebeurtenissen die we hier niet voor ogen krijgen. bij de dichter Mientjes weet je heel vaak niet waar je aan toe bent. dat heeft wel wat. ‘een plek blijft leeg’ voor mij de mooiste regel met de meeste zeggingskracht los van de verhalende invulling.
Mooi stukje ook over, een collega, neem ik aan. Een week van afscheid nemen en herinneringen voor jou.
Helaas heb ik niet voldoende focus, mn moeder is er weer een week, dat leidt erg af. Miss dat ik morgenochtend de geest krijg, maar ik vrees van niet, ze staat erg vroeg op en kan zelf geen koffie zetten, daarna gaat ze praten.
hahaha daarna gaat ze praten – dank je en goed luisteren hoor! beste groet
