dank aan de dichters die inzonden op dit zeker niet makkelijke thema. Rik Van Boeckel sleept goud zijn kamertje in met een ieder rust brengend gedicht. zilver voor Jako Fennek met de taal van de eenvoud en zijn eerbetoon aan oma. van harte!

Geschreven wegen
De tijd laat liefde na
van hand naar hand
van lip naar tong
zo ben ik bij jou beland
nu de wegen geschreven zijn
na scheiding der dagen
zullen we die tijd terugbrengen
tot we de stille driesprong zien
het ene pad op handen gedragen
de andere bemint verleden tijd
het midden brengt het verhaal
van verwondering om bewondering.
Rik van Boeckel
13 mei 2023
bijna een leonard cohen tekst lezen we hier rik – een zen tekst – met een vleugje bhoeddisme – er valt net geen vinger achter te krijgen – om bij hem/haar te belanden – mooi gezegd. en dan lezen we nog die prachtige laatste strofe.

de dertiende vandaag, gelukkig geen vrijdag. maar het weer was er wel naar – wat een voorjaar!
hoop dat het er in de lage landen beter voor staat, wens je morgen een fijne wandeling – in een bloedhete zon!
voorjaarsgroet van jako
want de dagen bleven
ze was mijn voorbeeld
leerde me te onderscheiden
tussen mooi en lelijk
kleinzoon zei ze altijd
ze noemde nooit mijn naam
kleinzoon zei ze op een dag
ik ga spoedig op reis
en kom niet meer naar huis
ze ging op reis
verdween in het onbekende niets
ik wachtte en huilde
want de dagen bleven leeg
jako fennek
mooi klein gehouden eerbetoon aan oma. je voelt kleinzoons liefde ook nog na zoveel jaren. en het verdriet na haar heengaan. mooi en lief.
- RIK VAN BOECKEL – zo ben ik bij jou beland
- ROB MIENTJES – Nog even zijn Gewoon naast haar
- FRANS TERKEN – al bij het ontwaken geurend als seringen
- JAKO FENNEK – want de dagen bleven

laat me drijven
lardeer de taal met lege ogen
snijd mijn ego maar filet
toon in godsnaam mededogen
en stort me niet in volle zee
laat me drijven op de golven
van een kabbelend gedicht
voer me niet op aan de wolven
als je handwerk is verricht
misschien herken ik dan in zwijgen
wat de liefde in me zocht
was het leven in te lijven
niet de oorlog die ik vocht
©pomwolff

Op handen dragen
De voeten kussen
Het hart omarmen
Even neuzen neuzen
Aan rok hangen
De geur opsnuiven
Een ader laten
Bijna dood knuffelen
Naar binnen zuigen
Een kruisje slaan
Samen dag dromen
In niemandsland wonen
Op wolk klimmen
De ladder weghalen
Voor eeuwig blijven
Op moeder’s schoot
Himmelhoch navel staren
Huilen als kind
Nog even zijn
Gewoon naast haar
Rob Mientjes
in het hele gedicht wordt naar de laatste twee regels toe gewerkt. richting moeder – een toepasselijke moederdag tekst – de strofen lekker kort gehouden. een teder einde die laatste regels van het gedicht.

Kundige handen
De planten steken al hun stengels uit
en altijd de bloemen die erin geloven
als zij haar handen ernaar reikt
ze laten zich door groene vingers leiden
tuinvrouw van de beste aarde
zo gedreven door haar natuur
gedijt zij leeft zij bij wat er groeit
geeft het kleur na kleur in overvloed
geen roos waaraan zij een doorn pint
geen lenteklokje dat het kopje laat hangen
als haar hand haar mond het zacht beroert
al bij het ontwaken geurend als seringen
reikt ze haar lenige lippen ook aan mij
haar zuurstof waarin ik mijn adem vind
© FT 13.05.2023
ook jn dit gedicht wordt naar de laatste twee regels toegewerkt – een zoetruikend eerbetoon aan de vrouw met de door de dichter beminde liefdevolle en groene handen. de seringen staan hier in de tuin ook in volle bloei en glorie – ze zijn ook prachtig gesitueerd in dit gedicht.