Ditmar lijkt me ietsje buiten de orde te vallen met zijn prachtige verhaal – de keuze voor het goud zal vandaag tussen de dames van der Horst en Verrips gaan – nog even Cartouche overwogen – maar die haalt het goud net niet. ik kies vandaag voor subtiel en weinig – niet voor opsmuk wel voor drama. ‘dat dood zo dood kan zijn…’ – de slotzin in Ien Verrips’ gedicht – dodelijker en directer kan niet.
‘Sinds ik je ken en jij me in m’n leven roert…’ een heerlijk dramatische regel van Vera van der Horst – hier wordt onvoorwaardelijk in een leven en in een gedicht geroerd. nou ik kan niet kiezen dan maar 2x goud – waarom ook niet. dank aan alle inzenders – de felicitaties aan Ien en Vera.
Vera van der Horst
soms worden gedichten in strofen met witregels aangeleverd maar levert het kopiëren geen enkele witregel meer op – de woorden willen blijkbaar verstrengeld als de inhoud bij elkaar zijn. die verstrengeling tekent het gedicht. subtiel rijm goed gesitueerd – roerend ook. ontroerend ook.
herinneringen opgebruikt
geen honger meer naar samen toen
ik mis niet jou maar het gemis
de rouw om wat verloren is
en nooit zal zijn
zelfs is je naam verworden
tot naam van velen
die ik uitspreek zonder
dat mijn stem gaat beven
nooit heb ik geweten
dat dood zo dood kan zijn
okt. 2023 Ien Verrips
hoe mooi klein ook gehouden de definitieve afrekening wordt hier toch wel even gepresenteerd. resulterend in die dodelijke slotregel waaraan niets meer toe te voegen is – doet de dichter dan ook niet.
- Ditmar Bakker – ‘maar ’n droom kan prachtig zijn en luchtkasteel,…’
- Frans Terken – je vurige dans in ergens een verte..
- Ien Verrips – dat dood zo dood kan zijn
- Cartouche – je lippen bezonken rood
- Anke Labrie – in al die lieve dingen
- Vera van der Horst – en jij me in m’n leven roert
ze zijn alle twee dood – ina bot en lisan lauvenberg. ina omdat ze het wel genoeg vond het leven -lisan omdat een ziekte haar leven wel genoeg vond – ze had graag doorgewild. voor haar vriendin ina schreef lisan een prachtig gedicht. wie wint de enige echte virtuele – jij blijft bij mij – trofee op pomgedichten.nl? wie bij u? en hoe? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
moet ik dan eeuwig
tegen je zwijgen
en vergeten dat je ooit
in een oogopslag
al mijn verhalen las
het weten van je stilte
van toen en verder
over het brakke water
nooit was het zo
mooi nog
zo werden de bruggen
van de stad
lege verbindingen
met een zwijgen
dat ik nooit had gehad.
©lisan Lauvenberg
trots
hoe het soms niet te begrijpen is
dat je gaat naar wie je lief hebt
om alleen nog dat te zeggen
niet meer
om iets te bewerkstelligen
maar om iets te laten
zoals we in een stroom
de gelijke stemmen van elkaar kunnen horen
door alles heen
het nemen zoals het is
en het verlaten
maar nooit verlaten van wat was
pom wolff
M.V.
De vriendengroep, gevormd uit ons kwartet
zo nu en dan met manvolk uitgebreid,
een buurvrouw ook, die op gezette tijd
wat roddels langsbracht bij het grote bed
waarop men lag, al of niet uitgespreid,
grossierde in de Liefde, al werd het
zelden gevierd als in het triolet
dat mij liet delen in geborgenheid.
Het bleek ze niet vergund. Twee zouden trouwen,
de derde hield van beiden ècht heel veel,
maar ’n droom kan prachtig zijn en luchtkasteel,
waarvan men dan ruïnes mag berouwen:
twee gingen dood, de derde voor de helft;
die woont nu al vier jaar in Assendelft.
***[D.B.]
wie wint de enige echte virtuele – jij blijft bij mij – trofee op pomgedichten.nl? wie bij u? en hoe? nou ze bleven hem inderdaad bij en HOE! heel assendelft mag het weten. terugkijkend op aardig wat burengerucht en leven tot het verderf en de dood assendelft weer assendelft liet zijn. erg geestig deze levendige seksorgie.
Mooi om Lisan weer te lezen, altijd blijvend.
Goed weekend,
met groet,
Frans
Dat blijven
Blijven – ook al ben je er niet meer
het is vasthouden wat was
om het altijd te laten zijn
zo ben je er nog
op het netvlies als ik de ogen sluit
je vurige dans in ergens een verte
jij op blote voeten aan het strand
het zand dat opspringt
van tussen de tenen
dwalen langs de kust waar ik je neerleg
als ik je bij me wil houden
tegen de vliedende stroom in
een zacht bed voor de nachten
als jij in stilte spreekt
van hoe ik je droom
© FT 21.10.2023
een mooi eerbetoon voor Lisan – inderdaad die prachtige foto – lisan dansend – terug gehaald – de herinnering weer tot leven gebracht. zo wilde ze ook herinnerd – dansend en wel. mooi gedaan. de voorlaatste strofe hoeft niet echt – kan beter weg.
Blijven staan
het glas dat je achterliet, al wat wij
zagen, ons verbeeldden, dronken
en tot bodem deelden
woorden
van je lippen bezonken rood
onmogelijk eraan voorbij te gaan
de geest uit de fles als ware
het mondgeblazen
nevel die me
meevoert elke avond als ik
voor mij uitstaar naar het scherm
de morgen in als ik me beslagen
voor de spiegel scheren wil
ontwaar ik meer en meer
me als wasem van je adem – dat
wij elkaars blijf – mijn – lijfhuis zijn
21-10-2023 / Cartouche
met enige weemoed de terugblik in het koude huis beschreven – 2 strofen herinnering en twee strofen met de harde realiteit. maar de harde realiteit toch wel net in het bed van poëzie neergelegd – het bed waarin ze ooit – het is koud in huis – dat doet dit gedicht
anekdotes in overvloed
als je naam genoemd wordt
ze hebben wat gelachen
om jou en ook met jou
hoe je toen je zo ziek was
het je elke ronde lukte
dat je de arts, een chagrijn,
aan het lachen kreeg
pas merkbaar op de gang
vertelden zijn studenten later
soms ook mis ik nog die humor
maar eigenlijk zoveel meer
jouw ernst in al die lieve dingen
waar niet om gelachen wordt
anke labrie
(22-10-2023)
het gemis in een enkele pennenstreek tot uitdrukking gebracht. drie klein gehouden strofen – hoe laat je pijn als het ware licht om de pijn heen op en over papier dansen. hoe breng je een lach terug in herinnering als lichte en liefdevolle glimlach.
