dank aan alle dichters die inzonden. er zaten gedroomde prachtwerken bij. en onbegrepen prachtwerken – neem het mij rustig kwalijk – een mening is ook maar een mening – wat doet de beschouwer anders dan een gedicht in zijn eigen leeservaring plaatsen – zo leerde kees fens het ons ooit. hoe dan ook – een gedicht sprong er voor mij uit deze week – GOUD voor Monique Wilmer-Leegwater die het thema wist om te buigen – wist te verbreden – van mens naar dier en natuur én mens. van harte. Rob Mientje en Rik van Boeckel ook erg graag gelezen.
Het recht om te stromen
Iemand moet het doen. Laten we duizend kraanvogels vouwen
om alle wensen te vervullen. Irrawaddydolfijnen wijzen
ons de vis, in ruil daarvoor zullen we met ze spelen.
We laten de rivier maar niet de schuren, die halen we neer.
De hoop die daar leeft, nemen we mee. Bergen hem in wei
en bos. Een maan van steen breekt in stukken om ons heen.
Onze longen vullen zich met overvloed, door niemand
af te nemen. Dit zuigen zo veel, zo veel, van jou en mij, het dier.
De wind zoals in het begin, het dekzand dat hier altijd al was
de golven in cadans, standvastig en ferm, nemen ons mee.
Er zijn mensen die verhalen van zo’n land, zo’n land aan zee.
Het is er goed en blauw. Niet eerder zag de lucht zo blauw.
Monique Wilmer-Leegwater
Uit Wisselplaats, uitgeverij U2pi (2023)
‘Er zijn mensen die verhalen van zo’n land, zo’n land aan zee.
Het is er goed en blauw. Niet eerder zag de lucht zo blauw.’
we kregen een positief beschreven begin van onze zondagochtend wedstrijd. hier wordt geen mens bezongen maar de natuur en de dieren door Monique in een gedicht uit haar alom geprezen debuutbundel WISSELPLAATS. we krijgen niet te weten als lezer hoeveel mensen verhalen van het gedroomde blauw. ‘er zijn mensen die verhalen..’ lezen we en we lezen meteen in die regel ook de droom – de hoop op een wereld vol van dat prachtige blauw. Monique Wilmer-Leegwater vult als het ware de voor velen verborgen gebleven aardse schoonheid in met prachtige poëzie. de zo door haar intens gewenste werkelijkheid dichter bij de lezer.
- Monique Wilmer-Leegwater: ‘Er zijn mensen die verhalen van zo’n land,…’
- Rik Van Boeckel: ‘zingen en dichten (..) op het ritme van het dromende hart.’
- Luk Paard: ’n lied dat sloeg doordrong en bleef
- Frans Terken: hoe ze langzaamaan oplossen
- Cartouche: beslagen ramen in de noodopvang
- B. Amiri: om de onmogelijke verlangens te ontwijken
- Rob Mientjes: Van dat wat nooit was
karin beumkes schreef zo mooi bij de dood van shane deze week: Shane leek op de maand november, melancholiek en kwetsbaar, set fire on them.
November
Soms zie ik hem fietsen
zijn ogen zijn grijs
daar gaat hij langs het biddend riet
Soms denk ik dat november bestaan kan in een man.
karin Beumkes
Wel dat had iedereen
Jij nam mijn dromen van me weg
Toen ik je de eerste keer vond
Ik hield ze bij me, schat
Ik zette ze bij de mijne
Ik kan het niet alleen redden
Ik heb mijn dromen om jou heen gebouwd‘
shanes onverwoestbare kerstnummer brengt ons het thema van de week – wie wint de enige echte virtuele – ach ja dromen je verliest ze – trofee op pomgedichten.nl? we hebben ze allemaal – we hebben ze allemaal gehad en ook als ze verloren gingen waren ze nog van waarde in de herinnering.
we lezen graag deze week over al het mooie over alle verborgen gebleven schoonheid over alle ongekende mogelijkheden, over de zo intens gewenste werkelijkheid die maar geen realiteit wilde of kon worden. in het prachtnummer ‘fairy tale of New York’ wordt zo een droom bezongen. u kent de regels hier: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
je hand door je haar 2
nog nooit zong iemand mooier
‘je nam mijn dromen af’
zo komt het en zo gaat het
het misschien-was-dat-het-dan
moment
het onmogelijke weten
het onontkoombare
dat smeult
om in je te vergaan
om in je te sterven
pom wolff
Hier mijn bijdrage aan de enige virtuele.
Helaas heb ik vorige week de uitvaart bijgewoond van de
Uruguayaanse tango zanger, dichter, acteur, regisseur en maker van
maskers Juan Tajes – (Juan Tajes links van Rik op de foto) – die in Amsterdam woonde en met wie ik in de
GlobalLorca groep heb samengespeeld: een voorstelling over de poëzie
en het toneelwerk van Federico Garciá Lorca die we niet alleen in
Amsterdam hebben gespeeld maar ook in Zwitserland. Over die
voorstelling schrijf ik in mijn reisboek Muzikale reizen van Portugal
naar Finland in het hoofdstuk GlobalLorca vanuit Spanje, Cuba en
Buenos Aires naar Zwitserland.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel
Langzaam ontwakende droom
Dromen gaan niet verder
dan ontwakende realiteit
nu dit zo is verhaald
lijkt een ieder afgedwaald
langs de doornige roos
uit Pandora’s schimmige doos
het aardse koren verschroeiend
in een langzaam groeiende droom
dramatisch is het tragisch slot
begraven in aarde van pure waarde
zo moet het wezen en zijn
voor de universele werkelijkheid
zo zingen en dichten dienaars van het lot
op het ritme van het dromende hart.
Rik van Boeckel
8 december 2023
wij condoleren Rik met de mensen die hij de afgelopen weken verloor. onder anderen Juan. het levert een langzaam indalend besef in poëzie gegoten van die soms zo afschuwelijke onontkoombare werkelijkheid die met geen pen te bestrijden valt. ‘zo zingen en dichten dienaars van het lot op het ritme van het dromende hart’ – pijn.
https://youtu.be/BJIoDTcPGds?si=lp8HzyxGXPI6hAs8
” shane “
(‘k mocht je paar keertjes live geniete en zo herinner ik
jij die ook muziekgeschiedenis schreef…voor altijd)
met elke noot die je
uit je lichaam zong
asof’et de laatste keer
’n laatste noot
of zo
en the band die speelde
machtig as’n ruggesteun
de fles half leeg
’n trouwe vriend
en elke noot uit je lichaam
asof’et de laatste keer
de fles
en de jongens speelde
zij droege je lied
’n lied dat sloeg
doordrong
en bleef
zoas’n nieuwe fles
telkens weer asof’et
de laatste en jij
met elke noot nog
meer’et zinge dat
blijft
doordringt
© luk paard
shane mac gowan RIP
(25/12/57-30/11/23)
een goudeerlijk en uit het hart geschreven eerbetoon van de rockdichter LP aan shane die onlangs overleden is. een eerbetoon zoals LP ook herman brood in poëzie vereeuwigt – zangers als shane en herman blijven – zingen in een baan om de aarde hoe dood ze ook zijn.
Dag Pom,
Een bijdrage voor de virtuele, we dromen maar dat het weer goed komt, de demonen weggeblazen.
Weekendgroet, Frans
Dromen in december
Zo donker als de nacht is
zijn de dagen van deze maand
tussen waken en slapen val je
weg in een schemergebied
een voorbode van demonen
die in dromen aan je voorbijtrekken
luchtledige schimmen springend
en krijsend om hoofd en lijf
waar je geen vinger achter krijgt
laat staan de hand op kunt leggen
ongrijpbaar als mist in december
hoe ze langzaamaan oplossen
als je slaapdronken je stem verheft
een lied van leven voor ze zingt
© FT 09.12.2023
‘een lied voor leven’ om de demonen te verdrijven. het medicijn. de donkere dagen voor de kerst met bittere koude en heel veel regen werken niet echt een vrolijk dichterlijk gemoed in de hand. er wordt hier niet echt vrolijk gedroomd. gelukkig kent de dichter het medicijn bij het ontwaken.
Weerklank
In de stilte van de nacht je ogen
glans van nooit vermoede dromen, grazig
ongebaande paden, te verrichten daden
hoe ze de klanken weten te verstommen
van onversneden vallend glas, gebral
en borrelpraat van praatjesmakers
en hun klonen de godganse dag
waarvoor woorden moeten wijken
de slinger houdt zijn slagen – de tijd
een ogenblik zijn adem stil in een
alleen door ons te horen symfonie
gaat een wereld open, niet langer
plat en dolgedraaid, het leven staat
voor even – in deze huiver, deze ril
weet ik mijn tranen
eenmaal wakker, in het tikken
van de regen hier, het spreken van
beslagen ramen in de noodopvang
09-12-2023 / Cartouche
Cartouche slaagt er zo af en toe in – maar de laatste tijd toch vaker hier om buiten mijn dichterlijk jargon te treden. deze lezer begrijpt dit gedicht echt niet. wat is ‘een onversneden vallend glas’ ik zou het niet weten – welke ‘grazig ongebaande paden’ worden hier betreden en door wie? ik weet het echt niet. de dichter moet van het door hem zelf beschrevene huilen zoveel is zeker in de voorlaatste strofe – en in de noodopvang spreken beslagen ramen. begrijpt u het wel?
(in de leer van de receptie esthetica zouden ze opmerken dat als de dichter/zender teveel voor de lezer/ontvanger onbegrijpelijke tekens in zijn gedicht/boodschap verwerkt dan is de kans groot dat de communicatie tussen zender en ontvanger niet echt lukt.)
Als ik zeg II
Als ik zeg: de bus wacht op mij
terwijl ik weet dat de bussen
begrijpen niet wat wachten is
en jij weet ook dat de bussen niets
van het wachten begrijpen
dan begrijpen we elkaar voor het eerst
en dat vertalen we naar de liefde
het verlangen naar overeenkomsten
is een evolutionair begrip
duizenden vlinders in jouw buik
duizenden fascinaties in de mijne
Als ik zeg: we gaan nu de bergen in
terwijl ik weet dat je nooit de bergen in gaat
en dat zeg ik alleen omdat ik de onmogelijke verlangens
met de onzinnige woorden probeer te vermijden
en jij maakt andere onzinnige klanken om
de onmogelijke verlangens te ontwijken
dan zijn we al te laat
duizenden sterren in mijn gedachte
duizenden hoop in de jouwe
Als ik zeg: wanneer de zon onder gaat
terwijl ik weet dat de zon nooit onder gaat
en ik neem aan dat jij ook weet
dat de zon eigenlijk nooit onder gaat
terwijl jij denkt dat de zon werkelijk onder gaat
en je neemt aan dat ik ook geloof
dat de zon wekelijk onder gaat
dan weten we het even niet meer
duizenden praktische bezwaren
geen enkele spijt
B. Amiri
dichter Babak is niet geheel op de hoogte van de 20-20 regel die hier gehanteerd wordt – zie bovenin – tenzij noodzaak! en dat is wel even de vraag of het mantra achtige geheel van de noodzaak is. ik herken mezelf een beetje tijdens een schrijfproces – je begint en je weet niet waar je uit komt. na de schrijfseance resteert best een bijzondere tekst – en toch mag er wat mij betreft in gesneden worden. (duizenden hoop?) – ik vermoed dat deze tekst veel beter als performance tekst werkt dan als een tekst op papier. de herhaling is prettig voor een toehoorder niet voor een lezer. de passage met de zon die wel of niet onder gaat – ik weet het niet. de teloorgang van een relatie kan beter beschreven – de relatie hangt hier in de zon uit te drogen.
Een laat dicht met de groeten van Scarlett.
Rob
O haar
Gone with the wind
Toupet malheureux
Sweet dreams made of hair
Waaien door het bos van bomen
Takkewijf met witte wieven
Dromend verliest ze
Van haar prins op pony
Die staart en benen neemt
Waar blijft de tijd
Dat mijn hoofd nog droomde
Van dat wat nooit was
Rob Mientjes
de filmpersonages/ het filmpersonage in een aardige poëtische vorm gegoten en teruggebracht tot de dichter die haar beschreef. mooie slotstrofe – waar blijft de tijd vraagt de dichter. wij van hier weten het ook niet. weg als de dromen die werden nagejaagd wellicht. ‘wegger dan weg’ las ik deze week mirjam al. en ik moet denken aan die geweldige kinderlogica – toen een kind gevraagd werd even stil te zijn en het antwoord luidde: ik praat niet mijn mond praat. hier een variant: ik droomde niet – mijn hoofd droomde.
