wij van de pom feliciteren Ien met de komst van de kleine – haar kleinkind – met die mooie naam – die vreselijk spannende uren voor een geboorte vastgelegd in een gedicht – dat je je adem bij voortduring inhoudt en dat het maar goed mag gaan – de machteloosheid van het niets kunnen doen – en ja het is goed gegaan – wat een pracht – wat een geluk
Wachten op Alicia
de zon schuift op naar maan de nacht besluipt de dag wind wordt tot storm en gaat weer liggen al doet de klok wat moet mijn tijd is stilgezet in eeuwigheid en zal pas verdergaan als jij geboren bent
Iets magisch heeft het. De naam. Het is zo´n struik waarin dronken kabouters feest vieren. Want familie van de berk. Toverboom. Maar onkruid is het ook: hazelaar. Eekhoorns zijn er dol op. De noten. Nou ja, zeg maar hazelnootjes want groter dan een erwt heb ik ze nooit kunnen ontwaren. Eenmaal aan de aarde ontsproten woekert het gevaarte in wording breeduit alle kanten uit. Als een verenpauw. Aangewaaid wild zijn ze. Die struiken. Ooit geboren uit het niets. Een paar decennia later een massieve muur vormend die je zonder pardon het zicht ontneemt. Uitzichtbrekers!
Verderop beneden is er nog een zwammenstam en die moet om voordat storm ´em kraakt. En in de achtertuin schuren een paar uitlopers van een uit de kluiten gewassen kers tegen de draden van de elektra en glasvezel. Kortom ladder uit de schuur. Benzine in de machine, olie op de ketting en gaan. Herriehakken. Krachtpatserij. Zo gepiept. Het omhalen. Maar dan. Mootjes moeten het worden. Klein genoeg voor de gulzige mond van de houtkachel. Ben nog wel even bezig. Klam dampend van zweet. Kou deert niet als je bezig bent. Straks de voeten bij het vuur. Met rode port en kaas van hier. Bonne soirée.
dank aan alle dichters die deze site weer heel erg mooi maakten deze zondag bij het thema vriendschap – dank voor het insturen en de imponerende woorden van poëzie – vriendschap van alle kanten belicht. lees mijn commentaren onder de gedichten – ik schreef al over mijn zwarte romantische kant – die kant dicteert ook mijn voorkeur voor menselijke gedichten deze week -de prachtgedichten van frans terken en jako fennek bekleed ik met goud – brons gaat naar Rob Mientjes die het thema op een bijzondere wijze vorm en inhoud gaf. van harte frans, jako en rob.
Dag Pom, Schreef al een bijdrage voor het thema, vriendschap die was, en ook is, postuum dan toch. Warme Weekendgroet, Frans
Vrienden begroet – voor Joop –
‘Vrienden begroet het leven’ zei je het glas geheven monter we maakten het een motto in onze samenspraak
zo traden wij de dagen tegemoet gaven elkaar als goede vrienden over en weer warme en inspirerende woorden om tijd en kou te lijf te gaan
tekens van wellevendheid steeds een groet om van elkaar te horen te zien wat het leven ons bracht dat samen tot poëzie te maken
met woorden afgemeten en gewogen gingen we naast elkaar door licht en donker als volgden we de schaduw van onszelf schaduw van een levende vriendschap
over ‘vriendschap’ gesproken dit prachtige gedicht van frans terken over zijn dichtvriendschap met joop scholten – ik heb ze nog zien optreden – en deze terugblik is een waar eerbetoon aan de overleden joop scholten. uit elk woord spat de vriendschap – voel je als lezer dat het mooi is geweest en voor frans niet over. ‘door licht en donker’ schrijft de dichter – gingen ze – gaan ze nog steeds.
Pom,
Je hebt met het thema van vandaag mijn jeugdleven even opengebroken. Het resultaat is, dat ik één van mijn boezemvrienden na zo’n vijftien à twintig jaar eens spontaan heb opgebeld. Verrassend zoiets.
Wens je een fijne dag. Groet van jako.
kamers
in zijn binnenste opgestapeld oude vrienden doodgewaand, verpakt in stilte nooit een levensteken
dan, na tien twintig dertig jaar een telefoontje hé kameraad, hoe is’ie de stemmen, dunner en veranderd krijgen na even praten weer gestalte
daarop zoekt zijn handy terug naar zwijgzaamheid, maar in zijn boezem zijn de kamers weer gewit
jako fennek prachtig persoonlijk gedicht en toch min of meer met algemene gelding – die stemmen dunner… ja dat zijn de woorden van een dichter – die kijkt en luistert en dan fantastisch mooi kan verwoorden. boezemvrienden nooit uit het hart.
Vriendschappen
Vriendschappen sluit ik met mezelf en mijn boeken uit de doeken dus
Daar waar vriendschap stroomt vloeien rivieren samen eeuwig oeverloos
Ik vernoem je niet nergens voor nodig immers wij kennen elkaar
Zet ze op een rij vriendschap op vriendschap tot de kast vol is
Rob Mientjes
vriendschap in haikuvorm – ach ja waarom niet – ik zelf ben minder voor haiku’s maar deze 4 bij elkaar werken wel zeer geestig – dat moet ik toegeven – ik kan ze niet recenseren omdat ik van die vorm geen verstand heb maar qua inhoud mogen ze er zijn – de beste vriend van jezelf ben je zelf. je moet er maar op komen. geestig ja.
TON HUIZER: je weet immers nooit
FRANS TERKEN – naast elkaar door licht en donker
RIK VAN BOECKEL – vrienden dichten in verzen
MERIK VAN DER TORREN – Hij zat naast me in de metro
VERA VAN DER HORST – Zoveel vrijer als liefde ooit kan zijn
IEN VERRIPS – ze kwamen en de meesten gingen weer
BABAK – uitspraken die soms lief maar vaak confronterend
ROB MIENTJES – vriendschap op vriendschap
JAKO FENNEK – de stemmen, dunner en veranderd
LUK PAARD – dan doen we jij en ik
ach laten we meevaren in de vaart der volken – vriendschap als thema van de poëzieweek – dan ook op pomgedichten punt nl ! – hopen we ook op een vriendschappelijke bijdrage van ons aller DITMAR BAKKER – zolang al niets van hem vernomen – en van u ! lieve vrienden – maak pomgedichten deze week tot een belevenis. X – de dichter van 010 ton huizer gaat u voor. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Beste Pom, Bij het thema vriendschap past zeker ook het aspect ‘verloren vriendschap’ Vertrouwde namen van wat mensen om je heen die er altijd voor je waren en die nu geruisloos voortbestaan op de zwaartekracht van ons geheugen. Prettig weekend, Ton
We-Phone
Verbinding verbroken een zeis op de lijn
maar ik zie ze nog steeds op een schermpje
dicht bij mijn huid ze gaan waar ik ga ik wis ze niet uit
althans nu nog niet dat komt later wel je weet immers nooit
de techniek gaat zo snel…
Ton Huizer
over ‘vriendschap’ gesproken ik zit nog na te trillen van een adembenemend intens liefdevol en diepontroerend premiere-optreden van Ludique in Baarn – ‘levenslong’- fijngesnaarde liefdespoëzie van robert long in een ludique jasje met die prachtvertolking van martijn mulders oa van ‘josje’ – zo werd het door Ton Huizer hier gepresenteerde thema ook aangeraakt door Ludique – dat je toch altijd iets in je meeneemt van wie je lief was – prachtig trouwens de begeleidende tekst van Ton: dat mensen om je heen die er altijd voor je waren nu geruisloos voortbestaan op de zwaartekracht van je geheugen – prachtig!
ook daar
kom ik je in buenos halen van de rio de la plata ja ook daar maakt niet uit
dansen we door het vondelpark zoals alleen geliefden dansen ik ga voor de mordida
klimmen we in alle bomen ook in de jonge dichte
schreeuwen we middeleeuws olla vogala van de daken
pomwolff/ pw 2023
De toets van vriendschap
De toets van vriendschap in hoofd en hart zingt de wereld rond zo blijven wij gelukkig en gezond gevend lerend nemend en sprekend
wennen aan die kennis is de gift van de tijd zij speelt en gedijt wordt vriend of vriendin met gemak brengt vriendschap in vervoering
vrienden dichten in verzen muziek is een goede vriend vriendschap leidt vaak tot allesomvattende levens van jarenlang tot sinds kort en prachtig
‘t ritme van de tijd treedt ons hart binnen luisterend naar elkaars lieve woorden uitgerekt tot zinnen kan vriendschap goed beginnen.
Rik van Boeckel
ik mis net de persoonlijke touch hier in dit gedicht – sorry rik het zal mijn zwarte romantische aard zijn – bij het thema horen voor mij mensen die je lief zijn of die je lief had. zie hier mijn beperkte machteloosheid bij dit thema.
Wie ?
Hij zat naast me in de metro en leek zijn lach te lachen fijntjes over het toeval. Het is hem niet, dacht ik en hij liep de coupé uit. Welk jaar, welke zomer trok ik met hem op ? We gingen eten in het Russisch restaurant en dronken veel bier op terrassen. Hij naast me in de metro, was hij nou hem of niet ?
Merik van der Torren
tsja hoe de jaren er tussen gaan zitten – hoe de tijd de wonden heelt is een cliché maar wel waar. we hebben er allemaal wel mee te maken gehad. en dat je dan na verloop van tijd alleen nog een glimp kan zien van hoe het was, hij was.
Mijn lieve vriend
Je komt nooit ongelegen als ik je zie, zo moeiteloos gebeurt er iets wat bruist, beweegt ontstaat een tussenruimte die verbeelding leven geeft
waar ik me overgeven kan en ben wie ik wil zijn je vormt me, laat me mezelf zien we hebben ons eigen rijk
Hebban olla vogala alle vogels zijn aan het nestelen, behalve ik en jij wij dansen de mordida zoveel vrijer als liefde ooit kan zijn
Vera van der Horst
mooie slotregels – dat een ware vriendschap soms meer nog kan zijn – meer of anders mooi kan zijn dan de liefde ooit zal kunnen zijn. ja dat is vriendschap. voor het leven waar de liefde slechts voor korte of lange duur maar altijd toch in tijdelijkheid ten onder gaat. ik heb wat moeite met de 1e strofe – ik ga voor de tweede en de derde.
vrienden
ze waren er altijd overal op school op werk en tussendoor vooral veel tussendoor’ het diepe denken deelden we in drank gedoopt ons lief en leed vooral veel liefdesleed
ze kwamen en de meesten gingen weer de vrienden van voorheen we zijn nog over met een paar het diepe denken raakte sleets het lief en leed nog steeds gedeeld
jan 2023 Ien Verrips
zoals het kan gaan – ien beschrijft het leven waarin vriendschap een gegeven is met iets van genadeloosheid – soms is poëzie genadeloos. soms de dichter ook.
Voor F
Op een nieuwe oude vriendschap Op een vernieuwde ik en een hervonden jij Herbeschreven ik, herbeleven jij Op een hertaalde, naar de oorsprong én de toekomst vertaalde kameraadschap
Op jouw luide stem die soms gênant maar vaak aandoenlijk mijn uitspraken die soms lief maar vaak confronterend Op onze grijze haren die heel wat liefde heel wat haat, heel wat onrechtvaardigheid overleefd hebben
Het liefzijn is ons gelukkig nog niet ontgaan Op onze vernieuwde vriendschap Daar drink ik op
Babak
de eerste strofe is mij net te veel – net als bij vera van der horst hierboven – een gekunstelde beginstrofe – alsof de dichters hun gedicht inleiden – als een geboorte – maar het kindje komt echt wel uit zichzelf de wereld in – en hier ook de tweede en derde strofe voor F zijn mooi genoeg op zichzelf en ze kunnen ook op zichzelf – in alle eenvoud.
“ bloedbroeders “ luk paard
dat jij met 2 hande desnoods tot bloedens toe mijn buik de jouwe
en van hakke er zou geen dag meer om nie te sneuvele bloedbroeders zoas in’et filmpje
en altijd die smile zodat’k weet straks wordt’et koffie
een heerlijke LUK PAARD als besluit van het gevraagde thema vriendschap – als bijsluiter schrijft Luk: ‘vriendschap hoeft nie altijd/alleen van bloemetjes en suikerkransjes te zijn…’ – ik denk dat het gedicht niet beter van een recensie te voorzien is. het bruist het swingt een gedicht van Luk – de woorden dansen.
Tot voor kort was ik er van overtuigd, dat het belangrijk was om ‘goed te doen’. Specifiek door te zorgen voor andere mensen en te zorgen voor een leefbare wereld. Verder valt het zorgen voor dieren er ook onder. En het zorgen, dat de wereld net een stukje beter wordt, door mijn bestaan op aarde. Dat klinkt allemaal redelijk vaag. In de praktijk kwam het neer op het voordragen van poëzie, het maken van een paar films, het pogen op te voeden van een paar kinderen, het betrachten een lieve en goede levensgezel te zijn, gezond te leven en toch ook soms de teugels te laten vieren, op tijd vegetarisch te eten, niet te vliegen, duurzame producten te kopen of helemaal geen dingen te kopen en positief te zijn. Daarnaast ook van tijd tot tijd activistische uitingen doen en discussies aangaan tegen het kapitalisme.
Maar dat is nu voorbij. Ik heb nagedacht over de definitie van ‘goed doen’ en de zin van het leven. En weet je, of je nu ‘goed doet’ zoals ik dacht hoe dat moest, of gewoon de wereld naar de bliksem helpt, het maakt allemaal niet uit. Niets maakt uit. De waarde van de mening van een kapitalist is net zoveel waard als die van een anarchist. Die van een vleeseter net zo veel als die van een vegetariër. Die van een fascist of een neo-liberaal net zo veel als die van een communist of een socialist. Er is geen goed of kwaad. Dat is enkel wat je jezelf wijs maakt. Vroeger had je daar het geloof voor. Nu mag alles. Dus zijn ook goed en kwaad niets anders dan een mening meer. De meeste stemmen gelden soms, als het uitkomt. Dus ben ik bereid me daar aselect, gewoon naar te gaan voegen.
Zoals Iggy Pop al zong: ‘Well, I’m just a modern guy’. Of een ‘Passenger’ voor mijn part. Ook dat maakt niet uit. Als je kind bent, ben je schizofreen. Jantje lacht, jantje huilt. Als je in de puberteit zit, dan rommel je maar wat aan en probeer je jezelf naar de knoppen te helpen. Als je ouder wordt, probeer je wat op te bouwen en dat lukt maar zo, zo. Dan takel je af en verstoot de wereld je weer en uiteindelijk ben je er niet meer. Wat maakt het dan allemaal nog uit. Wat is die hele zogenaamde beschaving dan waard. Met z’n wetten en z’n politiek. Met z’n genot en z’n lijden. Met z’n duurzaamheid en z’n afbraak. Onder de streep kloot de hele wereld maar wat aan. Van de rat in het riool, tot de pakkenman in z’n mooie Tesla. Wat maakt oneerlijke verdeling dan uit? De één z’n brood is de ander z’n dood. Zo gaat het toch gewoon. Als er iets goed of slecht is, dan is het gewoon de max te accepteren dat het is, zoals het is.
Velen hebben de boot al stuurboord of bakboord pogen te laten gaan. En telkens is het enkel de stroming of de wind, die het uiteindelijk voor het zeggen heeft. Spielerei. Lang heb ik de illusie gehad een goed mens te moeten zijn. Overtuigd als ik was van mijn morele gelijk. Pas nu zie ik, dat ik een dwaas was. Iedereen had namelijk gelijk. Iedereen die het met me eens was, maar ook iedereen, die het er niet mee eens was. De kruiden in het koelvak bij de Albert Heijn net zo veel als het onkruid tussen de tegels in de tuin. De poes of de kater. Een blanke of een klootzak. Een neger of een vriend. Een Dacia of een Lancia. Educatie of ejaculatie. Idealisme is geen haar beter dan nihilisme. De onrust in me, was net zo wel de stilte. De bomen in het bos hebben net zoveel gelijk als de bosbrand.
Hoe ik dit alles aan mijn, door de dwangwereld geïndoctrineerde, kinderen moet uitleggen weet ik niet. Misschien is het ook het beste dat gewoon niet te doen. Beter vliegen we vanavond naar Ibiza en eten we een dikke steak, terwijl we onder de coke een dansje doen in de afterclub. En daarna door naar Moskou om ons aan te sluiten bij de Wagner groep voor de Götterdämmerung. Het enige dat goed is, is alles. Het spel te spelen, door het niet te spelen.
Verder heeft het toch geen zin.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Enige tijd geleden sloeg ik het boek Traumdeutung van Sigmund Freud, de grondlegger van de psycho-analyse, weer eens op. Die nacht kreeg ik deze droom over mijn vroegere psychiater, groet, Merik
Droom 25
Vannacht kwam ik hem weer tegen.
Ik had hem in decennia niet gezien, hij was weder opgestaan, mijn oude psychiater.
Ik lag naakt met hem in bed. Het schemerde en ik vertelde hem van de dolende mannen in het park.
“Nooit geweten, “ zei hij, “ En dat vertel je me nu!”
Alles wit. Bomen wit, het weiland wit; de horizon verhuld door ijle mist. De vannacht stijf bevroren beukenhaag kraakt in z’n voegen onder een inmiddels druipende laag sneeuw. Gisteravond druilde het vlokken witte drek maar zelfs de kleinste wegjes waren goed begaanbaar. De reistijd een uurtje langer dan normaal want sneeuw en groot licht zijn nu eenmaal geen beste vrinden. Tractors hebben goed werk verricht. Als sneeuwschuivers vermomd. Chapeau. De laatste paar honderd meter uitgezonderd. Glibberglad. Stuurmanskunst. Vooral niet remmen. Nachtrust bij drie celsius is ook een uitdaging. Bij voorkeur slaap ik bloot. Naaktheid zonder lust. Meestal. Maar dat was vannacht een brug te ver. Er moest een trainingsbroek en dikke trui aan te pas komen. Inclusief capuchon. En dan nog. Whisky. Woelmuis. De wollen deken bovenop het dikke donzen dekbed ben je dan zo kwijt. Of allebei. Wakker van kou. Inmiddels tikt de thermometer bijna de twaalf aan. Even nog en het is behaaglijk want dat begint hier bij twaalf. Vijftien is luxe. Het lijf moet nog wennen. Een dag of vier. Dan zullen ook de muren zijn opgewarmd. De houtkachel rochelt en kraakt en de cheminée braakt een sliertje witte rook. Een waterig zonnetje breekt door. Zometeen naar de super. Als ik straks terug ben is het gras weer groen. \ Peter Berger
we lezen hieronder prachtige gedichten – momenten van afscheid enerzijds maar ook dichters die de geciteerde woorden van sober zijn en sober schrijven van john zwart als het ware als een opdracht in praktijk hebben gebracht -hoe je ook over de overledene van hernehim moge denken – een mens kent vele kanten – we lezen hieronder indrukwekkende gedichten van tijdgenoten – dichters die de overledene een laatste groet brengen. vaak ook puttend uit de memorabele momenten van een of meerdere ontmoetingen. rik van boeckel schreef mij dat hij buiten mededinging mee deed aan deze wedstrijd. maar deze wedstrijd is eigenlijk nooit een wedstrijd en vandaag al helemaal niet. je zou er bijna voor willen sterven om zo een prachtig eerbetoon als kado mee te krijgen – dichters dank jullie wel voor de poëzie. jullie sobere woorden van troost bij dichters vergankelijkheid.
Ton Huizer – i.m. John Zwart
Frans Terken – de laatste boot
Rik van Boeckel -in het poëtisch hart
Alja Spaan – voor dichter, schrijver, vertaler, organisator, wereldverbeteraar, ex-zeeman
Luk Paard – RIP John
Rob Mientjes – Sober niet somber
Peter Posthumus – Zing zeeman, zing met de zee – zij liet je leven
Ien Verrips – niets dan wit
Anke Labrie – je weet de woorden niet
Vera van der Horst – een korreltje zijn
Jako Fennek – en de wind die alles aarzelend streelt
JOHN ZWART: “woorden moeten sober blijven – met witregels…” – woorden van de deze week overleden dichter John Zwart – op de beelden te zien bij zijn laatste optreden op het einde van de wereld – op ‘de boot van’ Catelijne.
deze week nemen we de oproep van John Zwart tot sober zijn als onderwerp in de zondagochtend – ‘wedstrijd’* op pomgedichten punt nl – wie wint de enige echte virtuele ‘sobere woorden’ trofee op pomgedichten punt nl – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
* wedstrijd in de zin van poëzie is nooit een wedstrijd – in de zin van een bespreking van ingestuurde gedichten of memorabele poëziemomenten als vandaag een IM.
toen je stilte stuurde
niets is me liever dan eenvoudig mooi
het bloemblauw vers gescand natuurlijk in het licht
een meisje drinkt in stilte woorden denkt hem goddelijk lief
en ik ik kan in stilte niet meer denken ik kan het denk ik niet
pom wolff
foto: Ton Huizer
Buitengaats (i.m. John Zwart)
Een schepeling dreef uit zijn dagen navigerend tussen bezinking en verdrijving
een leeg wijnglas bleef achter op een oude zeekaart
ergens tussen Libido en Hernehim
waar zijn anker bleef krabben voor de havenmond van de poëzie
Ton Huizer
Dag Pom, I.m. John, vaak de zee in zijn gedichten. Vaste gast op vele podia, en gedreven schrijver op zijn eigen poëziesite Hernehim, daar ruim en gul met woorden.
Groet weer, Frans
De laatste boot
Dobberen tussen stilte en gefluister vraagt woorden als in een kalme zee niet meer zeggen dan dat
je het amper kunt horen hoe het zuinig neergeschreven met bijna onzichtbare inkt
de koers uitgetekend op de kaart zonder stemverheffing varen naar de einde van de wereld
het water dat alles wast neemt de laatste boot mee het stuurwiel al onbemand
Zing zeeman, zing met de zee zij liet je leven door haar kende je de weg in vele havens zag je het land opdoemen het Zuiderkruis oplichten de dolfijnen om het schip zwemmen door haar overleefde je de storm
nu de zee voor altijd met je mee zingt horen we in haar ruisen nog je woorden zien we in het schuim het wit waar al het licht in samenkomt zien we dat de golfslag is verdwenen in de deining van de oceaan
Peter Posthumus
met het verstrijken van de jaren neemt ons zwijgen toe het spreken verworden tot een functioneel discours het wit tussen de regels is wit niets dan wit
jan 2023 Ien Verrips
Weinig woorden zelfs tijdens zijn onverwachte telefoontje ineens. Misschien is luisteren dan wel zo belangrijk. Gelukkig geen lange lijdensweg meer erna, snel gegaan.
i.m. John Zwart
‘s morgens vroeg de telefoon een nummer onbekend dat het nu echt het einde is wat kun je zeggen nog
aandachtig luister je naar een verdwaalde stem maar je weet de woorden niet witregels in de taal
bloemen worden snel bezorgd van de schoonheid en de troost denk je dan in je onmacht maar
anke labrie 2023
John Zwart ontmoette ik voor het eerst bij een optreden op het schip Het einde van de wereld in Amsterdam, het blijkt nu ook de enige ontmoeting te zijn geweest.
Na een reactie op het gedicht Korreltje sand, van Ingrid Jonker, dat hij plaatste op zijn site, hadden we een korte chat over de nietigheid van de mens- een korreltje zand- in het nog ongekende geheel en het einde van je eigen bestaan en het nergens meer weet van kunnen hebben.
John schreef oa.: Ja, valt niet mee hé maar toch geeft acceptatie toch wel rust.
Daar moet ik nog aan werken, vrees ik, schreef ik terug.
Heb er heel mijn leven aan gewerkt…weet nog niet of ik er klaar mee ben. Veel jaren onder de open nachthemel op alle wereldzeeën hebben wel geholpen, antwoordde John.
Je kan van alles willen dromen zijn grenzeloos fantasieën onbeperkt denk je, tot je iemand sterven ziet
dan ga je jaren tellen maanden, weken, uren tot de laatste minuut een korreltje zijn
Vera van der Horst
voor zeelui (en sober volk)
helmgras waartussen zon en zand zij en ik – in een duinpan voor het ongezien zijn een wind die alles aarzelend streelt
een kever vecht met korrels zand, rolt steeds weer van de helling
pak hem op, laat hem los op haar venusheuvel ze denkt dat ik haar kietel
dan begint alles te ruisen de zee – de wind – het gras de golven in de schelp van een kind het bloed in onze lijven
