de wijzers van de klok gericht op jouw eindigheid
in het juryrapport vandaag worden dames met eremetaal omhangen. een lastig thema – zo een meisje en wat moet je met zo een meisje. Conny duikt de recente geschiedenis van Alkmaar in – Erika schept een dreigende sfeer om het verbannen meisje heen en Ien haalt het meisje terug en houdt het dicht tegen haar aan. ze kan ook niet anders. ‘ het leven als optelsom van geleefde en overleefde meisjes maar hoe sommige meisjes altijd deel van je blijven uitmaken. ‘ schreef ik en zo is het verbannen meisje van IEN een heel bijzonder meisje gebleken en geworden. een meisje op afstand maar toch zo heel dichtbij. prachtig – ik zeg goud! doen we Erika zilver en Conny brons. onder de gedichten leest u waarom. eervolle vermelding voor Cartouche omdat ie nou eenmaal dichten als geen ander kan. alle dichters een lief dankjewel voor de bijdragen.
Het was een zucht, een lichte trilling of toch een zachte fluistering door niemand gehoord, behalve door de google boxen, die zo nu en dan vanuit het niets aangeven dat ze de vraag niet begrepen hebben, terwijl er niets gevraagd werd. vanuit het niets klinkt in de stille kamer de stem van Hannelore Bedert zoals ook google achteraf zo mooi aangeeft. een lied met een tekst die gelijk aangrijpt.
” Is het de dag vandaag Moeten we klaar zijn Is het de dag vandaag Dit was de afspraak niet Dit was de afspraak niet Dit verdriet is te groot”
door wie of wat google in het verdere lege huis aangestuurd werd, geen idee, maar het kwam even binnen en liet zinken in de stoel om te luisteren. stofzuiger aan de kant. ons huis ademt soms zijn eigen leven, deed dat altijd ongeacht waar we woonden. of het nu de Zware van Nelle lucht is die als een warme deken ineens om je heen kan hangen, terwijl ik hem sinds de dood van mijn vader nooit meer in mijn omgeving gerookt heb zien worden. De deurbel die ineens ging, terwijl we al 35 jaar in huizen wonen waar de bel standaard uit staat, of die klok die eeuwig stilstaat op half vier, maar zo nu en dan vanuit het niets slaat, zonder opgewonden te zijn. als je enigzins gespannen zou zijn, zou je er opgewonden van raken. logisch de woorden kunnen ook bijna niet zonder elkaar. Vandaag was het dus Hannelore die deed verwonderen met een lied over afspraken en een duidelijk hartverscheurend verlies in een week waarin afspraken best centraal staan net als hun eventuele gevolgen. Ik speel de YouTube clip nog even af en bedank stil even google of wie of wat dan ook, die Hannelore even binnen liet.
Yvonne Koenderman
https://youtu.be/M7hv4S0MOmA
Ien verrips en Peter Posthumus wisselen elkaar op de dinsdag af met hun bijdragen op de dinsdag aan pomgedichten punt nl – Peter houdt nog even vakantie in het hoge noorden waar hij verblijft – Ien altijd druk – veroverde afgelopen zondag eremetaal met onderstaand gedicht in de inmiddels befaamde zondagochtendwedstrijd – de enige echte virtuele – iedere zondag te genieten op de genoemde site – mannen van Nederland opgelet – hoe een man in een vrouwenhoofd kan spoken:
ik denk dat we vandaag CARTOUCHE maar eens in het gouden zonnetje moeten zetten – wat een prachtgedicht – om tranen van in je ogen te krijgen – schreef ik in het commentaar – Anke en Ien maken de onverwachte wending – de focus niet op een ander – maar Het Zelf centraal gesteld – om voor een ander te bestaan. mooi! zilver en brons delen zij deze week. van harte gefeliciteerd – alle inzenders dankjullie wel – en JAN ROT natuurlijk – dat we nog veel mooie songs mogen genieten.
