een sobere Erika de Stercke (goud!) en een uitbundige Cartouche (ook goud) vallen deze week in de prijzen. welk terrasje met welk eremetaal – dat was de vraag – een niet makkelijk te beantwoorden vraag. in de commentaren onder de gedichten is het antwoord gegeven.
dichters dank jullie wel – open de terrassen – open de flessen – open de wijn.
De tafel van twee
Hoe je daar zat, achter de bloembakken, het had iets
schots, iets scheefs, jouw aanblik op het terras, de overslag
van je been, de lichtheid van je dij, het purper van je lip
het bloedrood van je nagellak, je pumps
ik kon er niet omheen, het pijpje achteloos in je hand
de brand in je ogen, het omzien naar een tafel-lelie – een
meneer van dalen -, een echte heer van stand, ik zag hoe
je zocht en vroeg vrijmoedig in mijn beste steenkoolengels
“do you want a light, my dear?’waarop jij ‘no thank you, sir”
geen zee is groot genoeg om een veenbrand te blussen – laat me
even alleen mijn sigaret en mij, daar komt niemand tussen
“no one, no body, never ever”, zelfs geen brandweerman
doet aan vermenigvuldigen als hij optellen en aftrekken kan
1 met 1 geeft nog lang geen pas en met een intrigerende glimlach
nippend aan je Loch Lomond on the rocks bleef je zitten – uitkijken
naar het sein brand meester in de mist die tussen ons in hing, voor altijd
blijven zou –wist je – zoveel had je van kopland meegekregen
kon je met je ogen dicht natellen op de vingers van een hand
‘het verlangen naar’- een vuurtje, een lucky strike –
‘een sigaret is het verlangen zelf’
ah, hoe zonde, het had
zo goed er een voor twee geweest
24-04-2021 / Cartouche
–>
ik zeg een heel verhaal – een verhaal van verlangen – en ik moet eerlijk zeggen met tegenzin aan begonnen – maar cartouche heeft mij meegetrokken in zijn verhaal. en als je dit verhaal in een opzwepend tempo weet te brengen dan is de winnaar van de slam bekend. zo win je een slam – met een goed en verrassend verhaal – twintigers en dertigers doen niets anders. dit is geen gedicht – dit is een performance.
ze lonken
de terrassen
als vliegenvangers
naar hongerige lijven
in het lentelicht
aan de tafel
bij een zwerm
die ons vreemd lijkt
laten we
het gezoem achter
we vliegen
over de grenzen
van regels voor
een vrijheid
tussen jou en mij
Erika De Stercke
–>
moest wel twee keer lezen en ik begrijp nog niet precies wat er staat – maar volgens mij trekt Erika ons hier wel de poëzie in – een vergelijking – wat gezoem en wat er kan ontstaan na een terrasbezoek tussen twee mensen – weg van de regels op naar iets van vrijheid. een gedicht waarin ik langzaam begin te geloven.
- Petra Maria – ik wil dat je blijft
- Frans Terken – de glazen met hartstocht gevuld
- Rik van Boeckel – nu ik met jou de tequila sunrise speel
- Ien Verrips – op tafel dansen in ’t café
- Max Lerou – dichters gefêteerd barbaren bekeerd
- Anke Labrie – omdat hij er was
- Cartouche – Hoe je daar zat
- Erika de Stercke – de terrassen als vliegenvangers
- Vera van der Horst – voor ons staan, de bitterballen
wie wint de enige echte virtuele – terras ik jou vandaag of terras je mij? – trofee op pomgedichten punt nl?
we mogen weer, niet te lang, tot 1800 uur, korter mag ook. de firma list en bedrog schrijft in het wilde weg wat regels voor – de rokjesdagen aanstaande – vooralsnog ook tot 1800 uur. hoe dan ook er valt weer te genieten – we hebben dichters en we hebben een terras – dan hebben we ook gedichten. de zondagochtendwedstrijd deze week op pomgedichten met terrasgedichten. u kent de regels:
gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
ontmoeting
het zou een gedicht kunnen zijn
als een warme zomerdag
een wonderbaarlijk toeval
een leeg terras een berg
midden frankrijk – en daar zat jij
deux vins blancs s’il vous plaît
zei ik in mijn beste frans
aussi pour elle
en jij deed of het de gewoonste zaak
van de wereld was
het eten een belofte nog
‘juste comme toi’
was het eerste wat je tegen me zei
pom wolff
koffie op het terras
jij rookt zwijgend
wist ik maar wat te zeggen
lente
wat voor lente
een uittocht van onschuld
dan staat er iemand op
schreeuwend
nooit meer nooit
niets zal hetzelfde zijn
schreeuwt bij mij ook
diep van binnen
ik wil dat je blijft
altijd wil ik dat je blijft
wist ik maar wat te zeggen
petra maria
–>
petra maria schildert een stil terras vol met gedachten – met één overheersende: hij moet blijven. bijna een tienergedicht waarin een geliefde de woorden niet kan vinden – en elke seconde langer stil meer afstand schept. een onoplosbaar groot probleem. voor de betrokkene. een buitenstaander lost dit probleem zo op met een achteloze opmerking. mijn advies – lees Cartouche hieronder.
Tafel voor twee
Of je hier nu alleen zit vraag ik
is die stoel vrij dan schuif ik graag aan
om met je van de zon te genieten
en wat wil je daarbij drinken
hoe ik zo een bodem leg
voor een vruchtbaar gesprek
het is een vingeroefening
in aftasten en elkaar terugvinden
niet meer achter de voordeur
onbereikbaar in je eigen bubbel
met de telefoon op stil
nee de glazen met hartstocht gevuld
en op dit weerzien geklonken
het leven schitterend in je zonnebril
© FT 23.04.2021
–>
heet een tv programma ook zo niet? ik ken het niet. het gedicht moet het van de laatste strofe hebben – van de glazen gevuld met hartstocht en van het leven in een zonnebril weerspiegeld. mooi gezegd. de eerste drie strofen missen die zeggingskracht.
Een wereld vol lege terrassen verlaten
we kunnen dansen met een borrel
lege zalen zonder artiesten
wachten op uitgeteste lichamen
niemand wacht op de Virushein
de onzichtbare zeis van de Duivel
niemand wil wennen aan ziekte en dood
verveling slaat ons uit het graflood
we zullen de tijd lockdownloaden
nu ik met jou de tequila sunrise speel.
Rik van Boeckel
24 april 2021
–>
rik schetst een beeld van hoe het was – zullen we over een tijdje zeggen – van hoe het nu is. maar de woorden lijken te direct op de werkelijkheid van nu geplakt. dit is een gedicht voor op een vol terras. of in de volle eijlderskroeg – flink wat bier op de tafel – bitterballetje erbij en een dichter die verhaalt van een droef verleden. ‘ja zo was het’ hoor ik iemand zeggen aan tafeltje een.
langer
veel langer dan gedacht
opgehokt
in eenzaamheid
lamgeslagen gelatenheid
met dank aan
zwalkend overheidsbeleid
verdorde verlangens
begeerte ter ziele
ineengekrompen
tot slechts 1 wens
dat ik dansen wil
op tafel dansen in ’t café
en jullie zijn er ook
Ien Verrips
–>
Ien schetst een algemeen verlangen en we zien haar staan. ….en ze staat … op de tafel van het café. of de barman het kan waarderen we zullen het nooit weten. ook hier zorgen de woorden voor een te directe benadering van de werkelijkheid. de beschrijving van enige uitbundigheid maakt nog geen poëzie. hoe zeg je dat – een zwaluw maakt nog geen zomer. tegen mijn dichtersvriendin gerdin linthorst zeg ik altijd – weg met die bijvoeglijke naamwoorden – ‘lamgeslagen zwalkend en verdord’ hier – die woorden zijn wat ze zijn. ze kunnen zo het proza in. de poëzie heeft ze niet nodig. poëzie is poëzie in zich zelf. zoals de laatste drie regels van Ien van de poëzie zijn en de andere niet:
dat ik dansen wil
op tafel dansen in ’t café
en jullie zijn er ook
begin het gedicht met die regels – vraag mij op die tafel en ik zal met de dichter als een dichter dichterlijk dansen. duizend dansen desnoods.
terras aan de korte dwars
nieuwe liefdes worden er beraamd
gebroken en gelijmd
dichters gefêteerd barbaren bekeerd
dwarse plannen voor de stad gesmeed
tot het kort geheugen is vermoord
maar met de ongebakken deegsliert
heb ik er vreselijk illegaal mijn bonzend
hart en een pijpje gesmoord
ml
–>
max verhaalt van de ontmoeting met een groot dichter. de wereld teruggebracht tot een aanvaardbaar geheel in rustige wolken. alles komt voorbij – de dichters scheppen daaruit een aangename wereld – de complexheid te lijf op een eenvoudig terras.
wat was het ook alweer
‘terras’
even googelen:
een deel van de stoep
bezet met stoeltjes
en piepkleine tafeltjes
waar een plekje vrij is
als je mazzel hebt
waar je dan een uur
op lauwe koffie wacht
een prosecco zonder prik
of een biertje zonder schuim
waar je toch weer heen wilt
hoe dan ook
omdat hij er was die laatste avond
en jou het eerst een drankje schonk
anke labrie
(24-04-2012)
–>
een terras in de herinnering van een dichter – mooi beschreven – met alle wel en wee. een gedicht dat vol van herinnering met de jaren voller wordt.
De zonnestralen breken in de glazen
die voor ons staan, de bitterballen
liggen hardnekkig te zwijgen
mijn handen spelen met elkaar
De koetjes en kalfjes staan al op stal
zing nu het hooglied maar
dan volg ik jou, dan vreet ik je
met huid en haar
Vera van der Horst
–>
1 – al weer een vrouw die aan het zwijgen is en zich wentelt in ontembaar stil verlangen. goed dat er poëzie is. staat er een bitterballetje op tafel – dan is het uitkijken geblazen – zoveel is zeker hier.
2 – ik mag van vera nooit te persoonlijke opmerkingen plaatsen onder een gedicht. neen – de IK in een gedicht valt niet samen met de IK van de dichter. begrijpt u wel?
3 – gewoon de Rutte doctrine toepassen! als twee dingen waar kunnen zijn – maar elkaar uitsluiten – gewoon die twee dingen achter elkaar als waarheid verkondigen. dan kun je altijd iedereen gelijk geven en doen wat je zelf het beste uitkomt. Omzigt is echt goed voor onze democratie. Omzigt is daarnaast een gevaar voor welke democratie dan ook.
