gelukkig staat onze Ien met twee benen in de noordhollandse klei. ik heb het even gecontroleerd per mail. ‘…zelf kan ik wel opknappen van een potje zeuren…’ lees ik in de retourmail – dat is de ware instelling op pomgedichten punt nl – de wereld een mesthoop maar wij dichters zullen overleven!
wat je zou willen dromen wat wensen je verlangens werd aan mij gevraagd
eeuwig jong misschien het middelpunt van alles het leven dat zich nog ontvouwen moet dat je weet dit wordt niet zomaar goed dit wordt gewoon geweldig
of liever oud de vaart eruit verstild maar om je heen beweging overal gekraak van ijdel streven en ambities herinnering dwaalt alle kanten op
mijn dromen door corona aangetast mijn lichaam onvrijwillig übermaagd gedoemd tot onaanraakbaar zijn verlangens weggevaagd.
vraag goede mensen alles vraag kwade mensen alleen het allermooiste
Hee dichter
Op de valreep van het nieuwe jaar zou ik wel weer eens naar een stad willen. Dergelijke versnaperingen heb je niet op dit eiland. Ik zou kunnen gaan verhuizen naar Den Helder, maar iedereen die Den Helder een beetje kent wil zo gauw mogelijk weer opsodemieteren. Steden als Sodom en Gomorra… Tja, ik denk er nog over na. Te veel geluld, hier is het gedicht over de stad Rotterdam, de stad van mijn studie.
Liefs Karin
Steden
Steden worden gebundeld door feromonen steden braden in de bedrading van een zon steden betoveren zichzelve steden waaronder mijn oude nachtmot Rotterdam slaap de slaap der wijze slapen slaap de onrust uit de onbekende dag slaap voor wat je niet wenste te horen slaap de oren uit je kussenrug sloop dat tragisch hopeloze loop morgen naar vandaag loop en laat alle antwoorden vraag goede mensen alles vraag kwade mensen alleen het allermooiste.
Probeer. Meer heeft zichzelf niet nodig geef een goed oog door voorzie het breder nog met blij.
moeilijk de keuze deze week – eerst maar eens even uitgewaaid in de polder. we zagen eenden tegen de stroom in – voor ons buigende bomen – zo hoort dat ook – de natuur dient een buiging te maken voor dichters – zoals wij hier elke week. dank jullie wel voor insturen. deze week heel veel persoonlijks te lezen van wolfjes tot ringen die niet kunnen worden gedragen. ik geloof toch dat ik deze week voor de liefde &de troost moet gaan – en voor Erika De Stercke maar dan wel de verkorte versie van het ingezonden gedicht – zonder de drie strofen overbodige uitleg lezen we ineens een prachtig gedichtje. Ditmar goud! Erika zilver! nederland – belgie – de nederlanden in een oudejaarsstorm. van harte!
ZOMAAR EEN LIEDJE
Dit is wat ik zweer: Zijns wordt heel mijn hoofd, mijn hart, Slapen doen we nooit apart Later, als weleer. Echte liefde vond ik hier, Zielerust en klaar vertier Stromende als een rivier, Dit is wat ik zweer.
Dit is wat ik vraag: Liefde, warmte van zijn zij, Zacht en lief en steeds bij mij, Altijd, als vandaag. Smart, blijf oud, van lang gelee, Laat míj, voor ons pais en vree ’t Minst beminnen van de twee, Dit is wat ik vraag.
Dit is wat ik weet: Trouw beloven mettertijd Resulteert in rouw en spijt, Wat je steeds vergeet. Liefde schrijnt en is misplaatst, Wordt als haat teruggekaatst; Hij was ’t eerst zomin als ’t laatst, Dit is wat ik weet.
***[D.B.] –> ja jongen ik riep het al voordat je je avontuur met hem aan ging. maar ditmar eet het liefst van twee walletjes – de lichamelijke passie laat ie toch niet links liggen – ook niet tegen beter weten in – en het vervolg in de wereld van de poëzie zeker ook niet. dichter zingt het liedje van lief en leed wezen. en wie mag onze ditmar weer opvangen. juist ja wij van pomgedichten mogen weer eens troosten, ontbijtjes serveren, zakdoekjes aanslepen en dekentjes over dichters hoofd draperen. ‘kan ik iets voor je zijn.., met een arm om je heen, voor je grote gemis van wie je zo liefhad en die je nu zo mist..’ zingt huub van der lubbe/ de dijk in de top 2000. we vermoeden het nummer nog zo vaak voor ditmar te moeten zingen. we doen het zo graag.
Vera van der Horst – tot de laatste dag
Frans Terken – wat voor ons zo kostbaar is
Ton Huizer – dichtbundels, lacht ze
Ditmar Bakker – Dit is wat ik vraag: Liefde, warmte van zijn zij, …
Anke Labrie – een echte kerstfeestmoeder
Petra Maria – het zonlicht als een sieraad
Erika De Stercke – een toevallige botsing
Ien Verrips – jouw ring zal ik niet dragen
Rik van Boeckel met De juwelensamba
wie wint de enige echte virtuele – ook dichters doen een geliefde een kostbaarheid om hoor – trofee op pomgedichten punt nl?
de geliefde op zich zelve al een kostbaarheid – liefde en kostbaarheden zijn gelukkig niet aan rijken voorbehouden – ook armlastigen kunnen met een gebaar een geliefde met een kostbaarheid sieren. en dichters – armlastig of niet armlastig – natuurlijk ook maar dan in woorden, in een gedicht, in een tekst. we lezen het zo graag – dit kerstweekend – u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
een juweel
weet je in alle dingen ligt van het weten eigenlijk niets meer dan we altijd al wisten
we nemen ze mee en denken er zogenaamde betere tijden bij al weten we wel beter
een dichter als Babak zou hier in het gedicht met iets onontkoombaars komen een kostbaarheid die hij jou zou omdoen
jou en jou alleen
pom wolff
Dit is het sieraad dat ik kocht toen mijn kleinzoon Wolf geboren werd, ik draag het elke dag. In het zilver is een wolf uitgebeeld. Later is het voor hem.
Wolf
Nooit was de angst zo groot als toen jij ter wereld kwam De dokters renden met je moeder over de ellenlange gang het was nog lange geen tijd maar je kwam
En was de sterkste kleine man zoals je lag in mijn hand je zocht mijn gezicht af klikte vast in mijn ogen keek me nieuwsgierig aan had zin in het leven ik zag het dank je voor de rust die je me toen gaf.
Ik draag je als sieraad tot de laatste dag dat ik je iets geven kan
Vera van der Horst
–> ach een wolfje met juwelen omringd: zijn omawolfje én de zilveren kettingen met welke zij met elkaar verbonden zijn en blijven. het gedicht in lieftalig proza geschreven. met herkenbare angsten en gevoelens van omaliefde. natuurlijk had ie zin in leven. en zin in melluk ook. doktors die met een zwangere vrouw de 100 meter in 10 seconden uitproberen. merkwaardige atleten in een ziekenhuisgang – merkwaardige doktoren op een atletiekbaan. vera hield het allemaal van dichtbij bij. de pen in de hand – omawolfje kon vroeger ook goed rennen hoor.
Clair-obscur
Ook vandaag licht en woord koesteren en weldadig warmte geven aan wat voor ons zo kostbaar is
dat aanreiken op een presenteerblad in zachte zoete liefkozingen als ringen hangend in je oorlel
van gelispel dat lichte geprevel het onuitspreekbare maken en in een halsketting vlechten
Welk geschenk kiest de dichter voor een geliefde in coronatijd? Zijn laatste bundel.
-.-.-.-.-.
Biceps
Samen op slot vreemd gedroomd een heel leven achter de rug
ook wakker omhelzing bovenarmen dichtbundels, lacht ze
slappe kaft nog maar net leesbaar lichaamstaal binnenrijm
daarna koffie
Ton Huizer
(foto: Gevel in Bologna) Fijne dagen Pom. Groet, Ton
–> ton huizer koppelt hier van alles en nog wat aan elkaar. dichter lijkt slaapdronken nog – de spierbundels in zijn hoofd komen minder overeen met de door de geliefde onder de dekens te ontdekken bundels. ‘tuurlijk KOFFIE denkt ze’ dan komt ie bij zijn positieven met die bundels van hem. dichters in bed het blijft behelpen, denkt ze ook nog.
het laatste kerstcadeau
het boompje zonder lichtjes die zij niet meer verdragen kon
reflectie van het smalle lampje boven het witte bed in de kleine zilveren ballen
zij was een echte kerstfeestmoeder en ik meer kind nog dan ik dacht
anke labrie
–> in een wereld die in brand staat – zo stond het belangwekkende brabantse dorp ‘ veen’ vannacht geheel in de fik – stormkracht negen overal onstuimig de regen ook – zware windstoten hoor ik bomen op de rijbaan – verbindingswegen dicht – er liggen bieten op de N7 die uit een vrachtwagen zijn gewaaid – ja wie ruimt ze op – bieten op de weg – je verzint het niet – en te midden van al dit geweld – de kleine observaties van anke bij een beeld van moeder en (toch nog) kind.
EEN GESCHENK
soepel als zijde loop je langs de ogenblikken die we vermijden het zonlicht als een sieraad op wat je dan ook draagt
zoals je je omdraait vanaf de brug je glimlach schenkt als laat het hier maar blijven
gewoon echt een mooi geschenk
petra maria
–> ook hier in dit gedicht belicht de dichter een moment – zon en zijde – oplichtend mooi zo ook de glimlach die hier ‘geschonken’ lijkt.
gebarentaal
het ene verhaal na het andere onze monden staan niet stil
al wil ik de avond zonder woorden vullen, zijn handen rond het glas
precies of hij een relikwie beschermt bij het gedempte licht
ik las een artikel over toenaderingen met lichaamstaal en test het uit
schouders los, een toevallige botsing ik noem het een aanraking
de zachtste glimlach bij mijn fruitig geurende haren
nooit gedacht hoe een man met mij als gezelschap wegzinkt in de drank
Erika De Stercke
—-> ik denk dat het gedicht kracht wint als Erika drie strofen weglaat – poëzie hoeft niet uitgelegd: gebarentaal
het ene verhaal na het andere onze monden staan niet stil
al wil ik de avond zonder woorden vullen, zijn handen rond het glas
schouders los, een toevallige botsing ik noem het een aanraking
de zachtste glimlach bij mijn fruitig geurende haren
Erika De Stercke
kleinood
samen kerst is er voor ons niet bij jouw ring zal ik niet dragen jouw naam zal nooit de mijne zijn nooit ga jij jouw vrouw verlaten
ik schenk jou wat zelfs niet lijkt op ooit
presentjes van weleer werden kleinoden van jouw schuldigheid kostbaarheden die ik koester ze blijken waardevast
Ien Verrips
–> die drie laatste regels zijn er net teveel aan. die eerst acht komen wel binnen zo met de kerst en andré hazes op de achtergrond. iets van raadselachtigheid mag best aan de woorden gehangen door een dichter. natuurlijk niet al die kiloos zoals ton huizer hierboven presteert – dat een gedicht door zijn hoeven gaat. maar een beetje ooit en weleer en best veel nooit zoals hier doet het altijd goed bij de lezer hoor. bij de romantische zeker.
De juwelensamba
Jij bent mijn sieraad geworden ik hang om dag en nacht de gouden strepen van ‘t hart
als jij vertrekt ga ik mee varend langs eilanden van de zee juwelen van het universum
we verblijden de stralende horizon met de zilveren ankers van ons schip jij danst aan stuurboord de samba.
Rik van Boeckel 27 december 2020
voor jong en oud de aanstekelijke vrolijke dansende woorden van Rik. ook de kinderen dansen mee. als ome rik zingt van de juwelen van het universum en de gouden strepen van het hart. klinkt goed.
Ditmar Bakker – ons kerst mens – stuurt een mooi werk – in plaats van kaarten – de kerst wens – zijn kerst wens – we ontvingen het gedicht al eerder – maar de eerste strofe is zo toepasselijk geestig dat we die nog een keer doen – en natuurlijk alle liefde voor Ditmar in 2021
Lieve Pom, in lieu van een Kerstkaart, hierbij een gedicht van Edna St Vincent Millay:
AAN JEZUS, OP ZIJN VERJAARDAG
Hiervoor zwoegde Uw moeder in de kou en bloedde U op het ruwhouten kruis: versiering die per el verkopen zou en kransjes en een extra dagje thuis.
(…)
Vrolijke Kerst! Ditmar
Gedicht van Pom Wolff aan mij gericht 2012 (kon het niet delen …heb het overgeschreven) – schrijft Miezan – en ik:
jouw rode hoedje – en me dat misschien van al het doen het liefste was – ik moest het je toch schrijven –
een van de helden van pomgedichten heet Yvonne Koenderman – die meestal blijmoedig en vol optimisme van een slechte periode in haar leven een bijzondere tijd weet te maken met mooie dingen en een paar van die mooie dingen met ons deelt op de vrijdagen. wij van hier wensen haar en haar lieven een onvergetelijk 2021.
Ik ben niet kerkelijk opgevoed, de enige keren dat ik als kind de kerk van binnen zag was tijdens Schiedam Zingt. De tijd voor kerst had altijd iets magisch. We deden thuis niet aan kadootjes, maar het huis werd op en top versierd, en zo geniet ik nu nog van mijn moeders en vaders eerste kerstbal uit 1924 en 1930 en mijn eigen eerste kerstsok. De geur van de echte Gouda kaarsen die opsteeg uit de kist met kerstspullen kan ik nu nog oproepen ,net als het beeld van mijn vader die ieder jaar bezig was om de lampjes in de oude kerstkrans te maken. Het uitzoeken van de kerstboom was altijd weer een feest, maar het toppunt van alles was toch wel Schiedam Zingt in de grote kerk.
Wanneer ik als klein kind aan de hand van mijn moeder door het donker naar de kerk liep, kon je de geur van kerst opsnuiven. Het was een hervormde kerk, maar op die avond kwam iedereen om te luisteren naar het kerstverhaal, verteld door Hans van Willigenburg, het trompetspel van de gebroeders Brouwer, maar vooral om het samen zijn. Het met elkaar luisteren naar en zingen van de welbekende kerstliedjes, zonder preken tussendoor maakte het voor mij als klein meisje een evenement om ieder jaar naar uit te kijken. De grote kerk…nu gebeurt er niets, maar als het weer mag is het nog steeds een verzamelpunt voor mensen. Of het nu een concert is of een discofeest. Een plek waar mensen samenkomen om iets te vieren, meestal qua tijdstip onder het sterrenblinken.
Vandaag vier ik kerst thuis, warm met man en kinderen die nog thuis zijn en morgen met een vriend van hun en een collega van mijn dochter die uit Jamaica komt en hier verder niemand heeft en graag langskomt, om toch samen kerst te vieren. Ik wens jullie allen fijne dagen. Maak er iets van net zo groot of klein als je wilt en vergeet elkaar niet. Niet alleen deze dagen, maar vooral ook die erna…samenkomen of aan elkaar denken is altijd van belang.
deze verschrikkelijke sneeuwman – gekleed door de firma Bristol – wenst u allemaal een onvergetelijk 2021 én een beregoede Kerst, met name de helden die pomgedichten punt nl elke dag – elk weekend ook – weer tot een feestje weten te maken. ik houd van U!
Nieuw jaar
Niet meer de kas waarin we onder en achter glas het bestaan verzorgen als een tere plant
maar het vogelhuis in en uit als door een sluis weer heen en weer op vleugelslag
voeding zoeken voor ziel en mond zaadjes die we pikken van de grond een pot pindakaas verstopt in de klimop
opstijgen zonder of met gerucht bij de zang van vliegers hoog in de lucht niemand meer in een kooi getemd
zo luid nieuw leven maken dat het zuchten van dit jaar overstemt
Geprobeerd alle QR-codes op de wereld te scannen Ongeërgerd stond je daar de laatste dagen te tellen Op het perron “Het komt goed” zei je Alle zorgen die ik had bedacht gleden als schijnende vloei van me af Het is dag 107 nu En alle kleuren die te zien zijn gloeien Ik weet niet of het jouw gedachtekracht is, maar ook de vliegen blijven weg van het fruit Ik koop geen bordjes meer met ’Dit is een gezellig huis,’ want het zonlicht laat mijn geluk groeien Op het balkon drink ik altijd jouw eerste koffie Want dat loslaten voelt te vroeg Soms denk ik ik bof niet, maar je zei dat kwetsbaarheid een luxe product was
En dat zag ik gister toen ik Max’ zijn eerste geest verjoeg Hij wordt morgen zes en hangt zelf de slingers op Hij heeft een hart zo reikend als de wortels van een boom En beweert nu al dat taal leuker dan rekenen is Stickers van de juf vindt hij speciaal en voor zijn verjaardag wil hij en sok en een sandaal Je zou hem moeten zien Als hij tikkertje speelt zoals wij tussen de verhalen Als ik een brief kon sturen met zijn uitgeblazen kaarsjes zou ik je terughalen
Maar kijk Dat is tot spijt een realiteit bedacht om nooit mee te kunnen maken Maar goed Jij hoefde ook niet te zeggen dat vroeger alles beter was Toch doet hij me al zoveel aan jou denken Alsof kwasten in verf humor aan elkaar schenken En je je gedachten in hem verankerd hebt om ons nooit kwijt te raken Dat maakt het moeilijk Je zei dat ik de tijd twee minuten tijd moest geven wanneer ik me zo voelde Dat dan ik moet zuchten Want net als vruchten worden alle huizen eens van buiten oud Dat is nou eenmaal zo Je lachte Om enige confrontatie om te bouwen en riep dat een dambord zonder zwart of wit ook niet fout is
Maar weet je Ik zou van die daken willen schreeuwen dat jij als een ademend geheim verdwenen bent Maar gister probeerde ik jouw klank nog te vinden in een krantenprent En nu wil ik terug Naar het gevoel van met jou tikkertje spelen Naar de dank voor verhalen en grappen in verschillende talen Maar het is dag 107 nu En ik lig al dagen in jouw landschap naast mijn fiets De wolken komen samen Maar als bladeren vallen hoor ik nog altijd niets Als een uitgemergelde origami dat schijn gelooft lig ik daar in de kou Getreurd als een gefaald examen En is deze enkele brief van klein geluk voor jou
afscheid van VERA VAN DER HORST als columniste op de donderdag – welkom SUZANNE KRIJGER
jarenlang kende de site pomgedichten op donderdag de columns van VON SOLO – Von Solo de veertiger die van het leven van dertigers en veertigers verhaalde. 400 maal VON SOLO was genoeg. vanaf de zomervakantie heeft Vera van der Horst het gat von solo opgevuld. als je het doet moet je het tot het einde van 2020 doen hoor – blufte ik. iedereen is natuurlijk vrij op pomgedichten te schrijven zolang en zoveel of zo kort en zo weinig als gewenst. veer trapte erin en heeft de site prachtige contemplaties gegeven vanaf de zomer tot vorige week aan toe. vorige week kon ik haar melden – je bent ontslagen hoor – een opluchting wist ik – ik heb suzanne krijger bereid gevonden om de donderdag een aantal weken voor haar rekening te nemen. winnares van een voorronde van de rotterdam slam – indringende spoken words teksten. we zijn blij en verheugd en kijken uit naar de nieuwe bijdragen van suzanne op deze site op de donderdag. natuurlijk krijgt deze (bijna)twintiger de vrije hand op de donderdag – zolang of zo kort zij wil. wensen wij vera alle liefs en kussen we haar een heel heel dik dank je wel. morgen hier SUZANNE!
Mijn naam is Suzanne Krijger, 19 jaar oud en kom uit Zeeland. Ik woon sinds een jaar in Tilburg. Ik ben daar begonnen aan het eerste jaar van de opleiding ‘Docerend theatermaker’. Naast dat ik theater maken en acteren enorm tof vind, ben ik al een tijdje bezig om verschillende kanten binnen de poëzie te onderzoeken. Met name spoken word. Al schrijvend ben ik mijn eigen stijl aan het vinden waarin de verschillende kanten en betekenissen van kwetsbaarheid zeker een rol spelen. Met mijn teksten wil ik anderen naast entertainen, ook intrigeren aan de hand van mijn visie op verschillende onderwerpen.
