zo af en toe missen we Joop hier op pomgedichten punt nl zo af en toe Bettie ook
Karin Beumkes in Mens&Melodie op de maandag – één afscheidsritueel en honderd gedachten
Lieve Pom
Hierbij dan mijn maandagochtendbijdrage. Groeten van een herfstig eiland.
Liefs
Karin
Afscheidsritueel
Twee tandenborstels één
twee messen, ook voor twee
twee abrikozen, drie
twee kussen, nu zo koud.
Drie geheimen, vier
vier boeken, vijf gedeeld
vijftien tranen, honderd gedachten.
Negen bijbels, tien kaarsen
twintig lessen, dertig gebaren
wij hebben tweeduizend jaar geleefd.
Twee tandenborstels, één
tweehonderd excuses door een telefoon
God in de Hemel
laat ons slapen.
Ontwaken.
Twee tandenborstels.
Eén.
Karin beumkes
Muziek: Neil Young – Sugar Mountainhttps://youtu.be/L86gQQBYSc4
Frans Terken wint deze week de enige echte virtuele positieve tijden trofee (zijn aanstaande) op pomgedichten punt nl – Rik van Boeckel zilver
altijd moeilijk voor dichters – het beschrijven van een zonnige toekomst – het leed geleden – de weg van optimisme gesierd met woorden van blijdschap en poëzie. dank aan de dichters die de blijdschap aandurfden. Rik van Boeckel sprak in hoopvolle woorden – Frans Terken beschreef in een mozaiek van gouden woorden en beelden de blijdschap en het optimisme. van harte Frans Terken goud, van harte Rik van Boeckel zilver.
Terug op de vlakte die ons draagt
dansen we weer boven het zand
we laten het van de voeten vallen
zien hoe het oplost in het schuim
zoeken binnen in een strandtent
een uitzicht met rust en liefde
vragen om glühwijn en drinken
de beker tot de bodem leeg
proeven diep de ommekeer
die opstijgt van onder in de benen
het blaast de hoofden leeg en warm
gloedvol geschoond stappen we buiten
tollen hand in hand het betere leven in
onder onze zolen smelt de winter weg
© FT 07.11.2020
–>
prachtig getroffen in beelden van blijdschap en de drank, voorbij het schuim, de gifbeker leeg, de ommekeer verwoord. hand in hand het betere leven in. (‘geschoond’ is wat mij betreft één Cartouchiaans woord teveel)- gloedvol stappen we naar buiten (kan ook – het was tenslotte al opgelost in de eerste strofe) om hand in hand het betere leven in te tollen, zo dat ons dansen de winter aankan. mooie beelden.
Rik van Boeckel: zon van leven verdrijf zieke wolken
Petra Maria: en jij bent de troost met kleine woorden
Cartouche: late haver komt ook op
Frans Terken: hand in hand het betere leven in
Erika de Stercke: in zonnekleuren en jij, onverwacht
Ien Verrips: naar de stip op de horizon
Anke Labrie: het beste breekijzer is liefde
ik zie er tóch een keerpunt in – de tijden van armoede van verschraling van cultuurarmoede – van de trumpen en van de corona – door de poëzie met succes – beetje voor beetje – stapje voor stapje – voetje voor voetje – maar toch succesvol bestreden – met optimisme – er komen weer positieve tijden aan! – een goed moment om uw schoorsteen te tooien met de positieve-tijden-trofee (de enige echte virtuele) behaald op pomgedichten punt nl – wie wint deze week de enige echte virtuele positieve tijden trofee op pomgedichten punt nl? u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
woensdagnacht
ze zegt
ik ga weer aan het werk
dode honden houden op
ik zeg
het lijkt wel file in de straat
wat een leven
ze zegt
het leven gaat altijd door
ik kijk en zie haar schaamlippen bewegen
pom wolff
uit: een vrouw schrijft een jongen
door dichter Benne van der Velde
Een perfecte dag
wat sangria in de stad
en dan later
een donker pad, samen thuis
Gewoon een prima dag
slenteren in ‘t plantsoen
en dan later
en filmpje doen en naar huis
Oh, het is zo’n perfecte dag
blij dat ik hem heb met jou
oh zo’n perfecte dag
jij bent waar ik vast aan hou
jij bent waar ik vast aan hou
Een perfecte dag
problemen doen geen pijn
dit weekend samen zijn
doet ons plezier
Ja een perfecte dag
door jou vergeet ik mezelf
ik dacht dat ik
een ander was, een goed mens
Oh, het is zo’n perfecte dag
blij dat ik hem deel met jou
oh zo’n perfecte dag
jij bent waar ik vast aan hou
jij bent waar ik vast aan hou
Een ieder krijgt wat ‘ie verdient
Een ieder krijgt wat ‘ie verdient
Een ieder krijgt wat ‘ie verdient
Een ieder krijgt wat ‘ie verdient
Dat is de huidige Shakespeare vraag
te zijn of niet te zijn in het virusvenijn
laten we opwaaiende bladeren zijn
in de toekomst van optreedmoed
water was ons zacht met verve
zon van leven verdrijf zieke wolken
universum verjaag president Narcist
naar uithoeken zonder waarde
laat sterren in alle staten stralen
van gezonde dagen op hemel en aarde.
Rik van Boeckel
6 november 2020
–>
pomgedichten ziet er een keerpunt in, de usa ziet een keerpunt, de hele wereld ziet een keerpunt en ook Rik van Boeckel – dichter uit Leiden – beweegt hemel, aarde en gesternte om gezonde dagen terug te krijgen. mooi gezegd – gezonde dagen zonder de narcist en zonder ziekte – laten we weer opwaaiende bladeren zijn in een zon van leven. kort en krachtig de woorden hier van Rik van Boeckel – als die in de toespraak van biden, meer nog als die van Harris.
je loopt op wolken
door de straten
gelukkig te zijn
waar je moe van werd
ebt weg
waar je aarzelde
spreek je nu uit
wie jou ziet
is zichtbaar vol
er licht een aura
van vertrouwen
alsof het universum
jouw kant op draait
en jij bent de troost
met kleine woorden
harten zullen
veroverd worden
vreugde en tranen
gedeeld
nu valt alles
op zijn plek
nu komt alles goed
petra maria
–>
ook bij petra maria zien we hemel en aarde bewogen. de blijdschap zoals deze vannacht in de usa op het beeldscherm te zien was spat ook hier van de woorden. alles komt goed – volgens mij ook de titel van een nog niet opgevoerd toneelstuk. dezelfde intentie lezen we als bij rik, ietsje minder direct, ietsje wolliger. zachter ook, prozaïsch zacht bijna. nee het kan niet elke week een gouden feest zijn daar in het oosten van het land.
positiviteit is plicht
alles wordt een keer
beter, kom mij daar niet om
alles is wel heel erg veel
wij zijn meer
van de realitijd, zuinigheid
de onwerkelijkheid die ik
omvat, omvademen kan
een oog dat lacht, de wereld
een tepel die ik strelen kan
een paar – woorden
als ik en jij
een handvol
is al heel wat om
de nacht te doorstaan
wij als god
– late haver komt ook op –
in het diepst van ons gedacht
081120
Cartouche
–>
Cartouche weet heel goed dat ie met de eerste twee strofen niet bij mij hoeft aan te bellen. ‘realitijd’, ‘positiviteit’, nee weg ermee. en dan als ie eenmaal op hol is geslagen slaat de dichter genadeloos toe in de laatste drie strofen. ‘een oog dat lacht, de wereld’- ja dan smelt elk dichterlijk hart en dan ook nog die late haver die opkomt – god waarom gaf u hem (cartouche) wat wij zo vaak moeten missen?
kruipt de verfoeide, de knutselaar met zijn ‘gedacht’ onverwacht toch nog het slot van het gedicht in. is het toch een mens onze Cartouche. nou ja als werkwoordvorm kan dit denken natuurlijk wel – houden we alleen de woordspeling over.
en ach zo mooi als hij vorige week dichtte met een overal en altijd geldend gedicht dat hier elke week wel in goud zou kunnen worden belegd kun je ook niet elke week:
Bij de hand
Wat als later nu is
katers hun zwaarte verliezen
dingen niet meer dan dingen zijn
waaien slechts een vorm van wiegen
adem die de lucht doet klaren
wolken alleen een teken zijn
van ingehouden zonneschijn
als het tellen is gestaakt
van jaren rondjes draaien
nemen wij – jij en ik – elkaar
zonder maat, voor wat we zijn
in een woordenloos gebaar
over en bij de hand
en de tijd in een
zelf sprekend verband
301020
Cartouche
Spiegelmoment
ligt het geluk
op de dansvloer, ik geloofde erin
liep tegen lege glazen aan waar
angst zich tegen de wanden vastzette
Herkenning van hopeloos zijn
met nachten waar de muren bewogen
ik zie oplossingen in het stappenplan
een bruisend begin
mijn handen dekken valkuilen toe
de kracht borrelt uit het niets
alsof een fles water spat naar
wolken van verfrissing
patronen veranderen
in zonnekleuren en jij, onverwacht
er springen tintelingen
uit de spiegel
Erika De Stercke
–>
ook bij Erika wordt gedanst. en we dansen natuurlijk mee als lezers. maar pas toch op kind – pas op de glazen. loopt ze er toch tegen aan in de eerste strofe. ze blijft optimistisch – in de scherven ligt een bruisend begin lezen we – dat zei mijn overgrootvader al in edam als ie teveel gedronken had – alleen bij hem spatte de alcohol richting de wolken – bij erika het water – een wereldwonder – bij dichteres tintelt thuis haar spiegel – nog een wereldwonder -een gedicht helemaal over de top. met onnavolgbare vergelijkingen – dichteres is geheel in de war van blijdschap – dat ze tot bedaren mag komen helpen we haar hopen. zo bijzonder is biden nu ook weer niet.
in dit land
van platte polders
waar sloten zich uitrekken
als potloodstrepen tot
land en lucht
in eeuwigheid verdampen
in dit land
van grijze tegenwind
en miezer
wordt van toppen niet gedroomd
naar de stip op de horizon
strekt het verlangen zich
Ien Verrips
mooie slotregels van de strofen – die van de eeuwigheid en die van het verlangen. het lukt niet vaak om woorden als verlangen en eeuwigheid van de poëzie te laten zijn. meestal wordt er in de poëzie iets van verlangen en van eeuwigheid gesuggereerd. maar bij Ien kan het wel. er verdampt iets, iets strekt zich uit – de dichter hanteert de relativering op knappe wijze – dat we weten dat niets vast staat. op de platte polders en de tegenwind na natuurlijk. een echt noordhollands gedicht tussen de opperdoezer rondes vandaan geplukt.
elke muur kent wel een zwakke plek
als je lang genoeg blijft zoeken
hak een nooduitgang voor
woorden, beelden en muziek
het blijkt vaak een ingang
het beste breekijzer is liefde
anke labrie
een waardig slotwoord aan het thema van optimisme. breekijzer liefde opent nooit gedachte vergezichten in beeld en geluid én in poëzie.
 op pomgedichten punt nl – Rik van Boeckel zilver){kind=link}
klaar over en uit – trump wegwezen jij!
vrijdag yvonne koendermandag: halen we vandaag de schoonheid niet uit de woorden maar uit de foto.
Vera van der Horst over de wenkbrauwen van Marcello Mastroianni. over het streepje boven de oogleden
Je kan wel eens plotsklaps ergens heel veel zin in hebben, een stuk chocola, of kaas met heel veel jalapeño pepers of naan met raita, vul maar in en nu had ik ineens heel veel zin in een film met Marcello Mastroianni. Dit sombere regenachtige herfstweer en corona hier en corona daar deed me verlangen naar ongecompliceerde vrolijk romantische taferelen, of juist gecompliceerde temperamentvolle fellini achtige- met veel zon, rondborstige vrouwen en die mooi dansende italiaanse taal en natuurlijk hoort Mastroianni daarbij met zijn altijd elegant en innemend voorkomen, zijn gestuntel, temperamentvolle uitbarstingen, komisch gejammer en tragisch gebluf en vooral met zijn wenkbrauwen.
Er zijn acteurs, die verdwijnen zelf in de rol die ze spelen, maar Mastroianni is altijd heel erg Mastrioianni, of je hem nou een snor op plakt, een gek hoedje op zet een kuif kamt, maar tegelijkertijd ook helemaal de persoon die hij in de film moet zijn. Je ziet hem nooit acteren hij is naturel en onbevangen voor de camera, dat vind ik heel prettig om naar te kijken, echter wat me altijd het meest fascineerde waren zijn wenkbrauwen. Ze zijn erg bewegelijk en bepalen voor het grootste deel zijn mimiek. Soms staat de linker hoger, dan weer de rechter, of zijn het allebei halve manen, dan ineens staan ze als een strakke streep vlak boven zijn oogleden- dan vind ik hem het meest sexy- of zit er een golfje in.
Het leek me geen probleem snel een film van Marcello te vinden. Op Netflix, geen één, niet op Videoland, niet op Film 1, niet op Amazone Prime, je kan hem nergens streamen zonder credit card en ik wil geen credit card.
Hoe is het mogelijk, de man heeft in 170 films gespeeld, ok, er waren ook wat slechte bij, maar ook ontzettende goede films. Naar alles wat mooi en goed is moet je graven en we breken onze nek over de pulp, om maar even te chargeren.
Uiteindelijk heb ik wat fragmenten en ook 2 hele films gevonden op youtube: La Dolce Vita 1960 in zwartwit en A fine Romance 1992.
Vreselijk slechte beeldkwaliteit, maar zijn wenkbrauwen waren nog precies zoals ik me herinnerde, gelukkig.
om 20.36 woensdag 4 november 2020 amsterdamse tijd stelde pomgedichten de definitieve uitslag van de USA for president verkiezing vast: Biden heet de nieuwe president van de USA – trump slechte verliezer wegwezen jij!
trump
na verloop van taal
weet je dat het dezelfde zin is
dezelfde woorden zijn
dezelfde hond
dezelfde lege ogen
op het bordes
wegstervend geblaf
pw
krijgt Mirjam Al de poppen aan het dansen?
Hoi Pom, dit keer stuur ik een recent gedicht van Mirjam Al in voor pomgedichten. In de bijlage, groet, Merik
Pandepop
De poppen dansen niet meer.
Roerloos liggen ze op het toneel,
de lijnen doorgeknipt.
De marionettenspeler kijkt
droevig voor zich uit,
hij zucht en snuit zijn neus.
Hoe krijg ik mijn poppen weer aan het dansen
en de mensenkinderen in de zaal.
Mirjam Al
Peter Posthumus: ‘in de verte nog wat wanhoop en geschreeuw….’
in de verte nog wat
wanhoop en geschreeuw
bedoelingen zijn ver te zoeken…
Hele nachten, dagen lang
was er muziek
de zusters van ’t theater
in hun vol ornaat
kramen met vers gebakken sieraad
de nog warme najaarswind
die met geruchten
zachtjes langs de tenten woei
de speelman uit het noorden
met z’n harp en
z’n glimlach met gesloten ogen
mijn spullen zijn gepakt
de nacht is al zowat voorbij
in de verte nog wat
wanhoop en geschreeuw
bedoelingen zijn ver te zoeken
hoe kwam ik hier terecht
er gaat een bus
tot aan de veerboot
nog even, dan ben ik
weer op weg
Peter Posthumus
Tonny Hollanders – hoe snel ‘het’ kan gaan – overleden
op 28 oktober lezen we dichteres hieronder – op 2 november van haar dood
Beste fb vrienden. Bedankt voor het vragen naar mij. Hier mijn Corona update: De belangrijkste klachten zijn weg, ik ben 7 kg lichter wegens het niet eten van vast voedsel voor 3 weken. Alles smaakt verschrikkelijk, en het is moeilijk om iets te eten. Ik heb nu extra Nutridrink om me hopelijk sterker te maken. Ik ben heel dankbaar dat ik niet naar het ziekenhuis hoefde te gaan en in mijn prachtige nieuwe flat te verblijven. Zo blij dat ik hier nu woon. Alles kost veel energie, wassen, wat licht strijken. Het duurt maanden om te herstellen, maar ik ga erheen! Mijn geliefde doet boodschappen en komt langs voor een praatje. Telefoontjes van mijn IJslandse kleinkinderen, vrienden en familie houden me op de been. Het is zwaar maar ik voel me nog steeds een van de gelukkigen. Dagtelevisie, Radio4 Klassieke muziek en begin opnieuw te lezen. Blijf goed en veilig en denk niet dat dit gewoon een griep is… Liefs voor jullie allemaal
Tonny Hollanders
——
als eerbetoon een gedicht van deze dichter – sterkte voor de familie.
Rouwgedicht van Tonny Hollanders
Vraag
De enquête vraagt:
heeft u kinderen?
JA schrijven
leest als een leugen
NEE vinken
voelt ook als niet waar
Ben je nog wel moeder
als je kind er niet meer is?
Tonny Hollanders
