pomgedichten.nl – Pagina 21 – Pom Wolff – gedichten – nieuws – rellen

feestje met bjorn en aja en shanna en en… gewonde vogels ach zij zingen het mooiste lied – 8 nov. 020 – 20.30 uur

Poetry Musica
eten inschrijven va 18:00 tot 19:15
wo. 8 nov.
poetry musica begint 20:30 vrij entree

een heel bijzondere avond
met een aantal van de fijnste dichters en troubadours
op de mooiste locatie van Amsterdam
t Einde van de Wereld

Bjorn van Rozen
Pom Wolff
Aja Waalwijk
Shanna de Ruiter
Mireille Buldeo Rai & Trio

Presentatie: Catelijne Beijst Lohoff
Geluid: Niels Nelis Digitalis
info http://www.eindevandewereld.nl
Einde van de Wereld
Javakade 61 (de boot t.o nr 4) 1019SZ Amsterdam
bereikbaar met tramlijn 7 en bus 43 en 65

IEN VERRIPS én de oude dames

van oude dames spraken wij
hun vele kopjes thee
hun rijstpapieren handenhuid
hun niet zo veel meer zeggen
hun wat belegen vriendelijkheid

van oude dames die wel weten
dat zij niet meer gezien laat staan geloofd
als zij hun boekje zouden opendoen

totdat de oude dames samenzijn
de wijn brengt blosjes mee
hun boekjes open
herinneringen opgefleurd en uitgedost

beurtelings het podium
dan weer smullend als elkaars publiek

sept. 2023 – IEN VERRIPS

Ton Huizer dicht bij de beschaving

Beschaving

De vuistbijlen vliegen
over en weer

dat wordt nog wat
als straks de steel wordt
uitgevonden

maar ik ben een oude
ziel
bij mij ben je veilig

zwijg me maar na door
die mist van
onverschilligheid

en leef nog wat mee
als je straks weer wakker
wordt

naast iemand die het ook
niet meer weet

Ton Huizer

met PETER BERGER op een terras

Meteen al ging het mis. Nog geen minuut geleden. Op het terras. Als je de vier tafeltjes aan de straat zo mag noemen tenminste. Of ze aan mocht schuiven met haar beker koffie. Wat mijn doel in het leven is. Vroeg ze. Na de eerste slok nota bene. Ik kan er weinig mee. Dat soort vragen. Ik bedoel. Het leven? Dit leven? Hier en nu. Haar leven? Het mijne? Ik vermoed het laatste. Maar dat impliceert dat ik dingen zou begrijpen, en gewoonlijk doe ik dat niet. Mezelf begrijpen is al helemaal een brug te ver; laat staan jezelf verklaren.

Het bestaan. Levensvragen? Gelukkig verschijnt een waterig zonnetje. ¨Ik twijfel er zelden aan dat het universum iets met mij voor heeft,¨ antwoordde ik de vraag vermijdend. ¨Maar dat is niet helemaal hetzelfde. Toch?¨ Zoiets zei ik. Althans, wilde ik zeggen; maar hou de lippen stijf. Hoe omschrijf je het? Dat gevoel. Dat alles leeft. Alles.

Alles in iedereen. Iedereen in alles. Je zou kunnen beginnen met proberen jouw wereldbeeld te beschrijven. Dan jouw plek in die vermeende wereld. Haar plek. De onze. En dat is al veel meer dan een mondvol. Daarna moet je een tijdframe schetsen en daar vervolgens richting aan geven. Dust to dust. Glad ijs. Bewustzijn? Verbondenheid. Ego. Ik begin er niet aan. Grenzeloosheid. Niets. Helemaal niets weet ik. Ik voel. Je maintiendrai.

Maar hoe zeg je dat in het Spaans? Haal dus stilzwijgend mijn schouders maar op. Lullig, maar er valt geen stilte. ¨Ik ga scheiden,¨ zegt ze strijdvaardig terwijl ze naar haar tas reikt om een sigaret op te steken. De Bic krast luid. Het vlammetje paars. Als ik me afvraag of dat goed nieuws is barst ze stilletjes in tranen uit. ¨Die klootzak is vreemdgegaan,¨ snikt ze. ¨Jarenlang.¨ Met haar boezemvriend nota bene. ¨Ik haat ´em, el puto.¨ Ze is woest gebroken.

Ik zou haar het liefst willen omhelzen, maar dat is lastig terwijl je zit en het schuim van je cappuccino nipt. Ik neem haar hand dus maar in de mijne. Beter had ik maar gezegd hoe erg ik het vind. Voor haar. Voor hem. Voor alles. Iedereen. Por el amor. Maar ik gebaar of ze een peuk voor me heeft. No se nada. En Spaans spreek ik al helemaal niet.

Peter Berger

“Nou ben je te ver gegaan, schat!” de woorden van Miriam Al vanochtend gesproken bij de kist van Merik van der Torren op Zorgvlied.

“Nou ben je te ver gegaan, schat!” de woorden van Miriam Al vanochtend gesproken bij de kist van Merik van der Torren op Zorgvlied. een indrukwekkende bijeenkomst waarbij oa Meriks zus en zijn nichtjes toespraken hielden en verhaalden over het leven van en met Merik. Mirjam afscheid nam Jaap Kamerling Merik woorden meegaf evenals de buurvrouw. onder de aanwezigen oa Vera Jongejan, Ruth Hoeck, Aja Waalwijk, MC Alfredex, Joke Kaviaar, Ar Nederhof, Lucienne Kohler, Frans Bakker die Merik een laatste song meegaf voor zijn gang naar het crematorium. en paul lokkerbol van Eijlders Dichters.

én hondje Betty in een tas – zonder baasje.
Mirjam Al zal hondje Betty gaan verzorgen. Hondje Betty blafte geen woord – keek droevig. op de kist dichtregels, laatste regels, afscheidsregels voor een grote amsterdamse dichter:

Alles gaat goed in Amsterdam-Zuid

Na het bezoek aan de expositie
Art-Zuid op de Apollolaan
strijk ik neer op het terras
voor het Hilton,

bestel een koele fles Chablis
en een kommetje knoflook-olijven,
pak pen en cahier en
schrijf het gedicht.

Ik heb mijn leukste hoedje op.
Alles gaat goed.
Muisstil fietsen kinderen langs me heen.

Merik van der Torren

“Nou ben je te ver gegaan, schat!” de woorden van Mirjam Al vanochtend gesproken bij de kist van Merik van der Torren op Zorgvlied.

én hondje Betty in een tas – zonder baasje.
Mirjam Al zal hondje Betty gaan verzorgen. Hondje Betty blafte geen woord – keek droevig.

DITMAR BAKKER vertaalt! sonnet 11 – ‘Sonnets From An Ungrafted Tree’ van Millay

Beste Pom,

Mijn felicitaties met je tweede kleinkind. Ik begreep dat het in Berlijn het levenslicht zag, en er zijn slechtere plekken om dat te doen ter wereld.

Geluk is een vreemd ding; geluk is gevaarlijk; een zeepbel, heb ik ook weleens horen zeggen. De reeks ‘Sonnets From An Ungrafted Tree’ werd, al experimenterend, door Millay gemaakt, en, tja, grossiert in prachtig leedwezen, denk ik.

De reeks behelst het ziekbed-en-sterven van een man, bezien door de bril van zijn vervreemde wederhelft, die terugkeert naar hem als hij ziek is (ondanks het feit, dat zij niet van hem houdt, wat dat dan ook precies moge zijn—hier verwijs ik graag naar het andere werk van Millay) en hem verzorgt tot het eind. Ik stuur je de oorspronkelijke sonnetten en hun schaduwrijke fluisterstem in het Nederlands toe. Geniet, of niet! Het staat je vrij ze te publiceren of te laten, al naar je verlangt.

Veel geluk met Liva, en veel geluk voor haar.

Liefs! Ditmar Bakker

XI

’t Kwam in haar op, toen zij de sneeuw weg zag,
en daardoor naakt opnieuw het bruine gras,
en wasknijpers, een schort – dat daar al lag
sinds witte storm die raasde achter glas
haar uitzond, om nou eind’lijk daarginter
die kleding -eer de waslijn stukging- daar
binnen te halen, klepp’rend in de winter
als het gevecht van een wit eng’lenschaar,
dat, lang gelee, een schort in zo’n nacht, ooit
was afgewaaid en zeer diep was begraven,
en, tot april het zichtbaar had ontdooid,
vergeten lag, tot nu, vreemd, nieuw, een gave;
ze trok, en groef; toen trof haar het gegeven:
hier was de lente, en een heel nieuw jaar doorheen te leven.

It came into her mind, seeing how the snow
Was gone, and the brown grass exposed again,
And clothes-pins, and an apron — long ago,
In some white storm that sifted through the pane
And sent her forth reluctantly at last
To gather in, before the line gave way,
Garments, board-stiff, that galloped on the blast
Clashing like angel armies in a fray,
An apron long ago in such a night
Blown down and buried in the deepening drift,
To lie till April thawed it back to sight,
Forgotten, quaint and novel as a gift —
It struck her, as she pulled and pried and tore,
That here was spring, and the whole year to be lived through once more.

Ditmar vertaalt!

VON SOLO in parijs: ‘‘Gelukkig kunnen bedwantsen niet tegen knoflooksaus’.

Een maand of wat geleden fietste ik laat in de avond naar huis. Het was een lange dag geweest, ik had gedronken en nog zin in een laatste moment van glorie. Bij het inrijden van de Kleiweg zag ik het bekende neon al schijnen. De man achter de spies verstaat zijn vak. Ik wendde mijn teugels en parkeerde mijn ros. Stapte als een cowboy het sleetse interieur van de vlees saloon binnen en ging zitten aan een tafeltje. Eén van de Arabieren kwam van achter de toog en vroeg me wat ik bliefde. ‘Een Fernandez groen en een broodje shoarma met een extra broodje.’ Even later arriveerde er een geperst houten bakje met daarin in papier verpakt een broodje met veel te veel shoarma en in een apart bakje nog een broodje. De sauzen stonden gewoon in flessen op tafel. Inch Allah.

Niet veel later kwam er een luidruchtig stel binnen. De shoarmatent zit ook op de route naar Hillegersberg-Noord en vormt daarom een soort ‘Guilty pleasure’ voor de rijke blanken die daar wonen. De twee die binnenvielen behoorden duidelijk tot deze categorie. De vrouw zag er niet slecht uit, maar was een beetje bedorven door de drank. De man ook, maar had zich waarschijnlijk van wit poeder bediend om nog meer de man te zijn. Aan zijn geaccentueerde jukbeenderen te zien was dat niet de eerste keer. Ze bestelden en gingen zitten. Hij knarsetandde er een lulverhaal uit en zij luisterde begripvol.

Klassering was gescheiden man in het staartje van zijn midlife. Het jaar van de laatste kansen. Zij was zorgzaam voor haar toyman, maar zelfstandig genoeg om hem morgen weer aan de dijk te zetten. Rustig at ik mijn broodje tot de laatste kruimel op. Zij at haar maaltje maar half op en hij liet nog meer liggen. Niet echt honger, zoals hij zei. Aan de toog vroeg hij haar om af te rekenen. Hij had zogezegd geen contanten meer bij. Het plaatje viel in elkaar.

Afgelopen vrijdag kwam ik met mijn zoon van veertien terug uit Parijs. Rond half twaalf in de avond stapten we uit de tram. Hij vroeg of we nog een kleine kapsalon konden gaan eten bij de ’Jaffo’. Ik zei dat dat een goed idee was. We stapten binnen. Zochten een tafeltje, zetten onze rugtassen neer en gingen zitten. We bestelden twee Fernandez groen. Mijn zoon bestelde een kleine kapsalon en ik een broodje shoarma met een extra broodje. We aten in stilte. De smaak van thuiskomen.

Even later kwamen er twee vrouwen binnen van mijn leeftijd. De één wat zatter dan de ander, maar beiden overduidelijk goed in de slappe was. Ze gingen aan de tafel naast ons zitten. Ze blaatten ophoog volume de ruimte vol en bestelden kipshoarma, expliciet zonder knoflooksaus. Zoiets bestel je alleen als je moeilijk wil doen of geen smaak hebt. Vervolgens vroegen ze ons waarom we van die grote rugzakken bij hadden. Mijn zoon antwoordde dat we net terugkwamen uit Parijs.

Ze begonnen meteen te koeren over bedwantsen. Overal bedwantsen. Mijn zoon antwoordde dat we in een goed hotel geslapen hadden, wat ook klopte. Daarop vroeg de niet onaantrekkelijke, in een lange groenleren plissérok geklede vragenstelster of er vloerbedekking lag. Mijn zoon antwoordde bevestigend. Weer was het bedwantsen all over the place. Wij waren klaar met eten, gordden onze rugzakken aan en stonden op. In het voorbijgaan fluisterde mijn zoon het wijf nog toe: ‘Gelukkig kunnen bedwantsen niet tegen knoflooksaus’. En liet naast haar gezicht een stevige boer.

Sommige mensen weten instinctief wat hun plek is. Ander mensen zullen er wel nooit geraken.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Merik van der Torren – I.M.

I.M. Merik van der Torren

Dit is de laatste foto die ik van Merik kon maken. week of 6 geleden – bloedheet was het in de OBA in Amsterdam Zuid.

hij woonde de laatste jaren van zijn leven in amsterdam zuid en organiseerde in dat stadsdeel net als vroeger in de Pijp – badhuis – poëzie en muziek bijeenkomsten. hij vroeg mij het laatste jaar om het presenteren over te nemen. ik deed het graag voor hem. voor mij was hij de enige echte dichter van Amsterdam. het was alsof hij de dingen – de mensen in de stad verpoëtiseerde tot algemeen menselijke gebeurtenissen, gewoontes, bewegingen. vandaag vond ik de rouwkaart met zijn foto op de mat:

Merik Johan van der Torren Amsterdam – 29 augustus 1956 – 20 oktober 2023. vrijdag zorgvlied. tsja. niet te pruimen.

vandaag zag ik op de lokale tv zender At5 nog een verkeersspotje in en over amsterdam zuid en merik kondigde het item af – het moet opgenomen zijn enkele uren voor zijn dood.

vandaag dinsdagavond had ook zijn mailtje in mijn mailbox moeten verschijnen zoals dat mailtje al jaren op de dinsdagavond in mijn mailbox verscheen met een bijdrage van Meriks hand – een gedicht – een verhaal – een ontboezeming – een bijdrage voor de woensdag op pomgedichten punt nl. een keer in de maand of twee maanden stuurde hij een bijdrage in van zijn dikke dikke vriendin Mirjam Al. die mailtjes waren kort en zakelijk. zo schreef hij bijvoorbeeld:

merik <merikvandertorren@>
14 mrt 2023 08:48

Hoi Pom,
Wat vind je van het programma van onze poëzie-en muziekmiddag op 16 april ?
Bijgaand een tekst, geïnspireerd op het thema van de Boekenweek: “Ik ben alles”, groet, Merik

Dit alles ben jij

Zag je, hoorde je de optocht van
de dieren naar de veilige ark ?
Voor de vloed die ons in storm en regen werpt,
de wateren die kalmeren en
de duif die aanvliegt met de olijftak.
Jij bent dit alles en
dit alles ben ik.

De zon die de bloemen doet openspringen,
de geest laat dansen aan de rand van de vulkaan,
de streling, de knipoog bij het licht van de volle maan.
Jij bent dit alles en
dit alles ben ik.

En je blauwe boekje dat een haiku laat zien
met hand geschreven, Oost-Indische inkt;
zoet geurt de bloesem
de bij zuigt zoemend honing
uit de diepste kelk

Jij bent dit alles en
dit alles ben ik.

Merik van der Torren

een van de strofen vinden we terug op de rouwkaart. de woensdag op de pomsite zal nooit meer die bijzondere woensdag kunnen zijn waarop ik met trots altijd zijn ‘zo gewone’ bijdrage mocht publiceren. zijn zo bijzondere bijdragen. die kolere dood ook!

aan de reacties van de mede dichters en bekenden van merik kun je aflezen hoe geliefd ie was in dichterskringen en elders. de vele podia met name die in amsterdam die hij met zijn zo ‘gewone’ bijdragen mooi maakte. zijn zo bijzondere bijdragen – de mensen gaan hem missen.

en ook ik hier –

Bijlagen — I.M. Merik van der Torren

Dit is de laatste foto die ik van Merik kon maken. week of 6 geleden – bloedheet was het in de OBA in Amsterdam Zuid.

hij woonde de laatste jaren van zijn leven in amsterdam zuid en organiseerde in dat stadsdeel net als vroeger in de Pijp – badhuis – poëzie en muziek bijeenkomsten. hij vroeg mij het laatste jaar om het presenteren over te nemen. ik deed het graag voor hem. voor mij was hij de enige echte dichter van Amsterdam. het was alsof hij de dingen – de mensen in de stad verpoëtiseerde tot algemeen menselijke gebeurtenissen, gewoontes, bewegingen. vandaag vond ik de rouwkaart met zijn foto op de mat:

Merik Johan van der Torren Amsterdam – 29 augustus 1956 – 20 oktober 2023. vrijdag zorgvlied. tsja. niet te pruimen.

vandaag zag ik op de lokale tv zender At5 nog een verkeersspotje in en over amsterdam zuid en merik kondigde het item af – het moet opgenomen zijn enkele uren voor zijn dood.

vandaag dinsdagavond had ook zijn mailtje in mijn mailbox moeten verschijnen zoals dat mailtje al jaren op de dinsdagavond in mijn mailbox verscheen met een bijdrage van Meriks hand – een gedicht – een verhaal – een ontboezeming – een bijdrage voor de woensdag op pomgedichten punt nl. een keer in de maand of twee maanden stuurde hij een bijdrage in van zijn dikke dikke vriendin Mirjam Al. die mailtjes waren kort en zakelijk. zo schreef hij bijvoorbeeld:

merik <merikvandertorren@>
14 mrt 2023 08:48

Hoi Pom,
Wat vind je van het programma van onze poëzie-en muziekmiddag op 16 april ?
Bijgaand een tekst, geïnspireerd op het thema van de Boekenweek: “Ik ben alles”, groet, Merik

Dit alles ben jij

Zag je, hoorde je de optocht van
de dieren naar de veilige ark ?
Voor de vloed die ons in storm en regen werpt,
de wateren die kalmeren en
de duif die aanvliegt met de olijftak.
Jij bent dit alles en
dit alles ben ik.

De zon die de bloemen doet openspringen,
de geest laat dansen aan de rand van de vulkaan,
de streling, de knipoog bij het licht van de volle maan.
Jij bent dit alles en
dit alles ben ik.

En je blauwe boekje dat een haiku laat zien
met hand geschreven, Oost-Indische inkt;
zoet geurt de bloesem
de bij zuigt zoemend honing
uit de diepste kelk

Jij bent dit alles en
dit alles ben ik.

Merik van der Torren

een van de strofen vinden we terug op de rouwkaart. de woensdag op de pomsite zal nooit meer die bijzondere woensdag kunnen zijn waarop ik met trots altijd zijn ‘zo gewone’ bijdrage mocht publiceren. zijn zo bijzondere bijdragen. die kolere dood ook!

aan de reacties van de mede dichters en bekenden van merik kun je aflezen hoe geliefd ie was in dichterskringen en elders. de vele podia met name die in amsterdam die hij met zijn zo ‘gewone’ bijdragen mooi maakte. zijn zo bijzondere bijdragen – de mensen gaan hem missen.

en ook ik hier –

Peter Posthumus: ‘betere tijden zouden niet meer komen…’

betere tijden zouden
niet meer komen

Peter over de dood van Merik van der Torren: ‘We woonden ooit in de Govert Flinck str., gingen toen af en toe bij elkaar langs, door verhuizingen bleef het kontakt beperkt tot bij optredens en een incidenteel bezoek aan het tuinhuisje. Ik zal hem missen, z’n voordracht, z’n gedichten en de Pijp van vroeger , z’n bijeenkomsten in het Badhuis.’

Onopvallend klein en
het liefste samen
hij liep iets voorover
waardoor zij wat groter leek
door de jaren heen het
bleef zoals het was
betere tijden zouden
niet meer komen

van alles niet te veel
meestal genoeg
soms net niet
vaker net dan niet
levenslang nooit erger dan
af en toe te weinig
van, nooit zo weinig dat

tegelijkertijd maar niet precies
zodat hij haar overleefde
en de dagen dat dit scheelde
vertwijfeld, uitgeteld heeft afgewacht

Peter Posthumus

Peter Berger en de botsing: ‘Bumpergirl blijkt een dame van een jaar of zestien met ogen die je subiet naar adem doen happen. Zachtmoedig en diepzwart. Donker als de hemel in een maanloze nacht…’

Ik mag het niet zeggen maar de Spanjaarden van hier zijn nou niet bepaald lang van stuk. Galiciërs zijn nu eenmaal hoekig en compact als Kelten. Mannen. Vrouwen. Kinderen. De baby´s ook vierkant. In de super botst ze tegen me op. Naast het koelvak. Om de hoek bij de schapenkaas. Klein, rond en van rauwe melk. Die kaas. De korst voelt gruizig als vulkaansteen. Leche cruda. Staat op het etiket. Bumpergirl blijkt een dame van een jaar of zestien met ogen die je subiet naar adem doen happen. Zachtmoedig en diepzwart. Donker als de hemel in een maanloze nacht. Een dametje van bijna twee meter.

Dat is flink overdreven, die lengte, maar opmerkelijk lang is ze wel. De jongedame. Voor hier. Een veulen is ze ook. Met van die onhandig lange benen. Het lange haar glinstert steil en ravenzwart. Net als haar broek. Als rubber gegoten zo strak zit ´ie. Ik denk dat ze pauze heeft van school. Ofzo. Je weet wel, met je makkers naar de winkel voor vertier en een snelle snack. Jatten? Nee, hier niet. Nunca. Het groepje hing zojuist nog verveeld voor de ingang. Dat wel. Niños y niñas. Zij een kop groter. Ruimschoots. Twee misschien zelfs. Lichtelijk verward leek ze. Verdwaald in het leven. Eenzaam en torenhoog. En dan boem! Een frontale botsing. In de supermercado. With a total stranger. Dat is wel even schrikken voor het puberveulen. Ze piept als een rookmelder zo schel. Heel even.

De kaas stuitert dof en komt rollend tussen haar enkellaarsjes tot rust. Geen punt. Ze bukt giechelend en graait het ding met een zucht van de vloer. Oeps, die botsing. Spanning. Maar nu? Nu? Nu kijkt ze verrast omhoog en reikt me eigenwijs de kaas aan. Omhoog! That´s totally new. Verder omhoog? ¨Mis disculpas,¨ verontschuldigt ze zich, ¨por favor, tu queso.¨ Iemand langer! Dan zijzelf? De wereld zit barstensvol verrassingen. Haar glimlach is onbetaalbaar. Dan struint ze onhandig richting vrienden tot voorbij de kassa. Buiten straalt ze als de zon. Torenhoog. Adios! Zwaait ze. De lach nog losjes op de lippen. Nog steeds.

Peter Berger