pomgedichten.nl

Ditmar Bakker rekent toch ook nog even af met Jaap van den Born (dat oude veenlijk met een te vet hart) dichter en redacteur van Het vrije vers

http://ditmarbakt.nl/Sonnetten/229

Ach Pom,

Wat een toestanden toch allemaal. “Why, Ditmar?” Vroeg mij de oud-stadsdichter van Heerugowaard nog op Smoelenboek. Inmiddels heeft deze een antwoord gekregen op je website. Aangezien une politesse en vaut une autre, -hemel, dat Frans krijg je maar lastig uit je systeem als het er eenmaal in zit- stuur ik je hierbij het gedicht geschreven op dhr. Van den Born, dat oude veenlijk met vet hart dat het dure lef heeft gehad mij op eigen titel van Het Vrije Vers te verwijderen toen hij daar zin in kreeg. Aanvankelijk heette het “De Walging”, maar de hertiteling lijkt me gepaster. Er mag een vinkje achter zijn naam, wat mij betreft.

**OP DE PERSOONLIJK SIGAARAANSTEKER VAN DRS. P**

*Voor Jaap van den Born*

Zo Christus ferm zijn passiegang beleed
walg ik van jou: gelijk een Gargamel
van smurfen walgt–doordrongen en compleet
zoals de Muzelman van Israël,

republikeinen ooit van Watergate,
patiënten van een malicieus gezwel,
junks van de dealer die hun stuff versneed,
cultuurbarbaren van chansons door Brel.

Je bent een netel, een letaal allel
voor moeders, dwangvoeding voor de asceet,
zo walgelijk als tarrels aan een reet,

potsierlijk als een kerstboom in de hel,
ranzig als een bedorven ulevel
en euvelmoedig als een vals profeet.

***[D.B.]

Peter Verstegen is tweeëntachtig-en-een-half, volgens Wikipedia. dus waarschijnlijk zal de tijd hem vanzelf afvinken.

-x-
van den Born is dichter en redacteur in ruste van Het vrije vers

lees ook de eerdere verfijndheden hieronder over de kwestie Het Vrije Vers:

DITMAR BAKKER doet een boekje open over de beerput/adderkuil vormdichters van het Vrije Vers -nu ook Peter Verstegen, (een schoft), Bas Boekelo (afgrijselijk homofoob) en Hanna Pest ( de schuilnaam van Frits Criens sr. ) door het slijk!

VON SOLO – authentiek, oprecht, eerlijk, contemplatief, uitnodigend: over hoeren en huizen

Wij wonen op nummer vierenzeventig in een oude viswinkel. Die hebben we drie jaar geleden gekocht en helemaal kaal gesloopt en vervolgens met de overwaarde van ons vorige huis geheel getransformeerd tot polyvalent woonhuis met een hip atelier aan de voorzijde, waarbij we de oude etalageruit behouden hebben. Met dien verstande dat we het oude glas vervangen hebben door dubbel gelaagd glas. Elke maand hangen we weer nieuwe mooie kunstwerken en objets trouvés in de etalage. Dat verlevendigt het straatbeeld. De buurt is in opkomst.

Een paar huizen verderop op nummer vierenzestig beneden, een huisjesmelkerspand, woonde een hoertje. De eerste keer dat ik haar zag was ik gecharmeerd van haar Indische uiterlijk en haar weelderig zwierende borsten. Ze liep toen in een trainingspak richting de Action bij ons in de straat. Haar leeftijd zal ergens voor in de twintig zijn geweest. De gordijnen van naar slaapkamer aan de voorkant van de woning waren altijd dicht. Eén keer ben ik een pakje op gaan halen dat de bezorger bij haar had achtergelaten voor mij. Ze deed open in een satijnen kamerjasje. Ze groette nooit terug op straat. Als ze ergens heen ging was dat altijd met de taxi. Dat kon ik zien vanuit onze erker op de eerste verdieping, waar ik in de avond vaak het leven in onze straat gade sla. Als ze een keer niet met de taxi ging, stonden de auto’s die haar ophaalden altijd ver weg aan de overkant bij de bloemenzaak. Mevrouw Solo was niet overtuigd dat het om een meisje van plezier ging. De uitbater van de vintage winkel tegenover ons deelt mijn mening wel. Zeker zullen we het nooit weten, want ze woont er niet meer.

Tegenwoordig woont op vierenzestig beneden een jonge gast met tattoos en een baseball petje. Hij heeft een vriendin die als twee druppels water op het hoertje van weleer lijkt. Had zo d’r zus kunnen zijn. Twee weken geleden stond er ineens een grote Dodge Ram Hemi 5.7 liter pontificaal met twee tractorwielen op de stoep voor ons huis geparkeerd. De buurjongen had een feestje. Om het uur kwam hij met een nieuwe verjaardagsgast de Ram starten en laten horen wat een herrie die kon maken. Twee keer is het brullen van een 5.7 liter Hemi motor best leuk. Maar na zes keer is de verrassing er wel af. En dan ga je naar bed. En als het zo warm is, slapen we altijd met alle ramen open. Vanuit de dode hoek van ons blok, waar de betegelde binnenplaats van vierenzestig beneden zich bevind, galmt een feestje aardig door. Zeker als de feestgangers om het luidst boven de bas van de happy hardcore uit, proberen elkaar zaken toe te roepen. Gezien het gespreksniveau was dit op zich op best mogelijk. Ik had verwacht nooit boven de herrie uit in slaap te vallen, maar dat bleek mee te vallen. Op één of andere manier was het best rustgevend.

Om half drie ’s nachts werd ik echter toch weer wakker. Uit de tuin van vierenzestig beneden klonk allerlei onsamenhangend geruzie, dat ik, zonder de inhoud te kennen, perfect kon associëren met feestjes waar ik vroeger ook wel kwam. Kansloze gebeurtenissen met veel drank en weinig perspectief. De onduidelijke woordenwisseling culmineerde in het moment dat er klonk of er iets brak, toen één van de feestgangers struikelde. Vervolgens klonk er het geluid van een snel leeglopende gastank en een algehele feestpaniek. Ik vermoed dat er niets onze slaapkamer was binnengewaaid, maar toch moest ik er erg om lachen. Kort daarna vatte ik de slaap weer. De volgende morgen was ik al vroeg op om de hond uit te laten. Op de stoep voor vierenzestig beneden lag een aardige hoeveelheid zwarte ballonnetjes. Een dag later was de grote Dodge Ram voor onze deur weer verdwenen. Die had onze buurjongen voor zijn verjaardag een dagje van zijn oom mogen lenen. Zijn oom is waarschijnlijk de huisjesmelker en de buurjongen bewaakt voor hem tegen inwoning de stash of plantage.

Sinds de corona crisis is het bijna elke vrijdag wel borrel bij de vintage winkel aan de overkant van de straat of bij ons voor op de stoep. Ik heb zelfs een uitklap terrasje aan mijn gevel gemaakt om alles wat meer een hip Berlijn-gevoel te geven. Sommige mensen vinden dat amusant. Anderen zien het met lede ogen of meer of minder milde afkeuring aan. De leukste mensen zijn degenen die gewoon aanwaaien voor een biertje. Als ik de buurjongen van vierenzestig beneden en de zus van het hoertje voorbij zie lopen, zie ik ze denken: ‘Die lui zijn niet goed wijs.’ Maar dat is niet zo. Dit is hoe de woningmarkt werkt. This is gentrification man!!! Alles begint met een eerste stap. Over tien jaar wonen hier geen stoepdrinkende hipsters, undercover prosti’s en lachgassende proletenjeugdigen meer. Dan is alles gewoon Deloitte en Audi wat de klok slaat. Maar voor nu moet dat even. Over tien jaar zetten we met een dikke overwaarde onze wooncarrière ergens anders voort. En dat brengt ons bij de moraal van dit verhaal. De één verkoopt z’n lichaam, de andere drugs en de derde zijn huis. En waarvoor? Ach, in de grond van onze ziel zijn er allemaal gelijk en leven we allemaal op dit kleine stukje aarde als verdorven kapitalistjes. Gewoon op de ….weg in Rotterdam. *(adres bij de columnist zelf op te vragen red. pomgedichten)*

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

DITMAR BAKKER doet een boekje open over de beerput/adderkuil vormdichters van het Vrije Vers -nu ook Peter Verstegen, (een schoft), Bas Boekelo (afgrijselijk homofoob) en Hanna Pest ( de schuilnaam van Frits Criens sr. ) door het slijk!

http://ditmarbakt.nl/Sonnetten/229

Ha Pom,

Mijn dank voor je warme woorden op mijn Stilistisch Alfabet. Ikzelf heb misschien nog het meest plezier gehad van het tantebetje in de ‘B’–de reeks zal van de herfst wel een tastbaar boekje worden (ja, dan zend ik je een exemplaar toe) en dan is de triptiek compleet (en heb ik één van mijn Grote Voorbeelden, de onvolprezen F.L. Bastet, zo niet in kwaliteit dan toch maar in kwantiteit overtroffen–het is zijn schuld, en zijn schuld alléén dat ik de boekenmarkt ontwricht heb met die alfabetten).

Voor wat betreft het vormvaste landschap: ik heb mijzelf erin opgewerkt tot *persona non grata*, hoewel ik niet zeggen kan (nu goed: wil) dat mij dit erg deert. Roddel is goedkoop, maar we blijven Nederlanders, dus doe ik je graag uit de doeken hoe één en ander mijns inziens in elkaar steekt.

Zo je weet zit mijn pen vol megalomane alsem, wat men niet direct gist zo men mij in persoon spreekt. Zoals de herdichter van Martinus Nijhoff mij eens zei, en ik parafraseer, ontbreekt het mij in schrijven zo nu en dan aan “zelfkritiek en deemoed”. Ontegenzeggelijk had (en heeft?) de beste man gelijk wat het eerste punt betreft, maar aan valse bescheidenheid doe ik niet–ik ben mij bewust van de incidentele kwaliteit van mijn werk.

Volgt dan een terzijde met gratis of gratuit vertaling of hertaling. Een doctor in de Neerlandistiek, met (zo men in het Engels zo mooi en beknopt zegt) “tenure” aan de universiteit, riep na lezing eens uit (zowel beduusd als verrukt als geamuseerd als solverend): “Een gave. ’t Is gewoon een gave.” Behandeld in de les werd Bredero’s “Rodd’rick ende Alphonsus” en ermee gemoeide zogenaamde polymetrie (afgekeken van het Spaans toneel): alexandrijnen worden afgewisseld met kortere versvoeten en hier en daar is zelfs de structuur van het sonnet te vinden in de toneeltekst. Het is hiermede dat Vorm dan toch Inhoudelijk werken gaat–maar daarover zwijg ik hier decent. Wel laat ik enkele regels uit Bredero’s stuk volgen, waarin de oplettende lezer de sonnetstructuur onmiddellijk herkennen zal (r. 1317-1330, zo men het navorsen wil; het octaaf wordt uitgesproken door het personage Almijn, het sextet door zijn, laten we zeggen, ‘bediende’ Haalnaa):

***
Waar blijft den Pochert nu? of macht hem noch niet beuren,
Door het verbaast besorgh van sijn bedeesde romp,
Die hy door ’tsemm’len ciert met een weerlóóse pomp,
Of Vrouwe pronckery? Al klackelóóse leuren.
Die ‘k van ’tversaaghde lijf met stucken sal of scheuren:
Ja rooven hem den huyck daar hy bevreest in kromp,
En drongh vervaart in een als een ghedronghen klomp,
Rinselent van ancxst, en cypert in sijn treuren.

Wat toeft den trotsaart, he ?Wel is het noch gheen Tijdt?
My yvert tot de Móórt, my lust nu na de de strijdt,
De welck sal zijn het graf van dit balóórisch rasen:
Ick gis dat hy hem biecht, sijn sonden vast belijdt,
Wt vrese vande Doot:
*Rodderick wt.*
Maar houwt, wie daar? Is hijt?
Mijn Heeren gheeft verlof om den Trompet te blasen.
***

Een sonnet, volgens de gebruiken van de tijd in keurige alexandrijnen en een Italiaanse schemavariant geschreven. Geprikkeld, had ik er het volgende van gemaakt:

***
Waar blijft die snoever?! Dúrft die twijfelkont,
bezorgd om van zijn lijf te moeten scheiden,
gekleed met opsmuk of verwijfd als meiden
getooid? Bah! Derg’lijk dracht mist elke grond.
Die zal ‘k –en mijns zijn mantel–straks terstond
van zijn door schrik verkrampte lichaam snijden
in stukken, ja, schier angsten zal hij lijden
en doornat sidd’ren dat ’t zijn hart doorwondt.

Waar heult dat parvenu, het is toch tijd?
Ik smacht naar bloed en moord, gevecht en strijd;
de grafgang van zijn nurks en narrig kallen…
Ter biecht vast, dat hij ’t hellevuur vermijdt,
in doodsangst.
*Rodderick op*
Ho! Hoor ‘k zijn aanwezigheid?
Uw woord, heer, zal mij de klaroen doen schallen.
***

Aldus in een in deze tijd gebruikelijker (tot vervelens aan toe, soms, wil ik wel zeggen) jambische pentameter gegoten met behoud van het strakke schema. Beeldig, en begrijpelijk, nietwaar (nee, geen valse bescheidenheid; die loopt ongemerkt over in een hypocrisie zoals die waar Inge Boulonois mee begiftigd is–maar ik moet niet op de zaken vooruit lopen; ik zal mijn armzalige kant van de historie met je delen, Pom, waarbij de onschuldigen beschermd blijven en het addergebroed in de kuil wordt ontbloot)? “Een gave. ’t Is gewoon een gave.” De doctor klapte in haar handen.

Natuurlijk heeft werk als bovenstaand weinig te doen met de Gave Gods maar des te meer met zweet, tranen en jaren van lees- en ploeterwerk. Vijftien, inmiddels. En Jezus weende.

Terug naar de adderkuil–overigens had je het over een ‘vluchtige lezing’ Pom, wat mij geenszins deert, maar kijk nu, ja nu, even vluchtig naar de ‘Y’ en lach bulderend–die adderkuil betreft (het forum van) “Het Vrije Vers”.

Het is namelijk vrij treurig gesteld met het gebonden vers. Bij mijn weten schiet er géén andere periodiek meer over in het Nederlandstalig gebied die op de propaganda ervan is gericht, sinds het ter ziele gaan van tijdschrift “De Tweede Ronde”. Ik meen dat dit blad een korte doorstart heeft beleefd als “KortVerhaal”, waar die perfide Peter Verstegen in redactie zat en mijn inzending van “De Gevonden Hondendrol” snibbig afwees, begeleid door één enkele, bijzonder onvriendelijke, zin: ‘Uw verhaal is geen verhaal en we hebben geen belangstelling.’

Ik citeer de Dalai Lama: “*When it is possible, show kindness. It is always possible*.” Den heer–pardon–*doctor* Verstegen is klaarblijkelijk geen boeddhist. Of gewoon een, zeer belezen & getalenteerde, schoft. Mijn repliek op zijn afwijzing sloot als volgt: ‘Ik zal elders met mijn waar leuren en hoop daarbij van types als u gespeend te blijven’. Dit is mij, helaas, niet gelukt: aangezien het (enige) blad voor gebonden poëzie vlot ter ziele ging en aangezien als enige ehm…*gemeenschap* voor bewonderaars (en zeloten, zie ook de ‘S’ in dat alfabet, Pom) van gebonden poëzie het door Frits Criens jr. (die onder de schuilnaam Quirien van Haelen schrijft) opgerichte webstekje “Het Vrije Vers” overschoot, besloot ik er mijn licht op te steken. *Poenitet, hei mihi!*

Ik introduceerde mijzelf met een reeks scabreuze ollekebollekes. Dezelfde, die ik eerder aan Cees van der Pluijm zaliger zond–de goede man stuurde mij een vriendelijke repliek…èn het adres van wijlen Heinz Polzer, wien ik vervolgens dezelfde reeks toestuurde, waarop de laatste mij trakteerde op een briefkaart met gepersonaliseerd ollekebolleke: naast de pentekening die J.K. van mij maakte één van mijn grootste, gekoesterde schatten. Deze reeks werd níet goed ontvangen op dat forum. Hierbij was vooral stuitend op te merken dat enkelen het werkje vanwege een bekrompen of zelfs homofoob karakter (een treffend hyperoniem; alle homofoben zijn bekrompen edoch niet alle bekrompenen homofoob) afwezen, afkeurden, afdeden als bagger. *Quod non.* Tussen haken en terzijde: Bas Boekelo is niet alleen ‘een mager talent dat toch dik lelijk is’, om mijn eigen sententie maar te citeren, maar ook afgrijselijk homofoob. Nu goed–die bejaarde heeft zijn vet al gehad. Voort moeten we, voort.

Inderdaad stonden er–kleine–grammaticale missers in, in die reeks olbols. De discussie is voor lekkerbekken nog terug te lezen op de poel des verderfs die dat forum is (een foutloze, *o mores o hybris*, want verbeterde versie is te vinden op mijn eigen webstek). Ironisch genoeg is het Criens sr. geweest die deze krentjes uit de pap viste en mij bewust maakte van de noodzaak tot scherpere zelfkritiek. Waarschijnlijk meende hij dat daarmee de kous af zou zijn en ik mijn kop toe zou houden. In elk geval vond hij, getuige een later bericht, dat “de grote broek die je aantrekt” de drager misstond.

Enter Hanna Pest. *Spoiler 1*: Hanna Pest is de schuilnaam van Frits Criens sr. *Spoiler 2*: Inge Boulonois was zich bewust van deze informatie, deed alsof haar neus bloedde, en speelde (na een misser van Criens sr. waardoor zijn alter ego openbaarheid werd) de vermeende troefkaarten van gesmoorde onschuld èn morele superioriteit uit. Een hypocriete heks is het die haar graad in de psychologie misbruikt om zich met ellebogenwerk de Parnassus op te tijgeren. Getuige haar verzoek aan de redactie destijds om mijn hilarische “Gonorroe Song” (ik heb het je toegestuurd, lieve Pom) te verwijderen nog bekrompen ook, haar graad ondanks. Het mens heeft zich inmiddels de redactie van Het Vrije Vers èn van Meander ingewurmd. Genoeg over die kol met vingers en terug naar dat ander insidieus sujet.

Je zult je nog wel herinneren dat ik mij onvriendelijk uitgelaten heb over deze–zo dacht ik toen nog–dame Pest die zich kort na mijn introductie op Het Vrije Vers aanmeldde. Al voelde ik aan mijn theewater dat er *iets* niet klopte aan het mens, ik wist niet wat het was. De idee van een alter ego van Frits Criens sr. is wel door mijn hoofd geschoten, maar net zo snel door mij afgedaan: een volwassen man doet zoiets niet, toch?

Mis.

Criens sr., nog steeds overtuigd van mijn confectiemaat, en later (gelijke monniken, gelijke kappen, spreekt Stoett wijs) op eender wijs onschuld & morele superioriteit biedend als was hij bezig met een voos bridgespel, heeft in deze gedaante al gedaan wat in zijn bereik lag om mij te treffen, te schofferen, of neer te halen.

Tweede terzijde: nu de metafoor van het kaartspel toch op tafel ligt (hihi): ook in de argumentatieleer wordt gesproken van ‘zetten’. Gesimplificeerd: zetten doen, gaat om en om. Heeft discussiant één een zet gedaan, dan is het aan de ander. Criens sr. heeft zichzelf middels het personage Pest verzekerd van de mogelijkheid in elke discussie die zich op dat forum voorgedaan heeft, een dubbel aantal ‘zetten’ te doen.

Nog simpeler gezegd: Frits Criens sr. heeft een vals spel gespeeld. Lekkerbekken & *gourmands* kunnen zich hiervan verzekeren door de interacties op Het Vrije Vers na te gaan–voorbeelden schieten te over.

De combinatie van mijn uitgesproken zijn en mijn geprikkeld zijn door de homofobe en ronduit denigrerende houding van Bas Boekelo & het voortdurende steken, steken & steken door de schizoïde karakter(s) van Frits Criens sr. heeft geleid tot mijn verwijdering en blokkering van dat forum door Jaap van den Born, persoonlijk sigaaraansteker van drs. P. Overigens heeft Criens sr., in de gedaante van Pest, nog het lef gehad mijn geestelijke vermogens in twijfel te trekken. De pestlijder.

*Enfin*. Ik ben er dus weg. Boekelo en Criens sr. zijn gestraft met versjes op Hekelvers, die fijne webstek van Alexis de Roode en de zijnen–de regels hebben jouw website ook gesierd. De schijnheiligheid van Boulonois laten we verder maar voor wat het is–maar weet je? *Don’t hate the player, hate the game*: ik had meer professionaliteit van hen verwacht.

Professionaliteit zoals diverse academici, werkzaam aan diverse universiteiten, uit diverse vakgebieden (maar allen Bekend met Literatuur of Vertaling) hebben getoond, die mijn schrijven simpelweg geprezen hebben, zonodig begeleid met goed advies. Ik zal hen aanhalen noch benoemen, wat overigens ook geldt voor enkele lieve frequentanten van Het Vrije Vers–ze weten wie zij zijn en de onschuldigen dienen beschermd–die mij behandeld hebben zoals het hoort: met respect, vriendelijkheid en goede raad. Nogmaals: zij weten wie zij zijn, en ik meen hen altijd met gelijk respect behandeld te hebben. Er is gezaaid, er volgde oogst.

Evenzogoed ben ik verworden tot *persona non grata*, mag ik níet meer meedoen aan discussie aldaar, en heeft de redactie het lef gehad mij volledig uit de annalen der gebonden poëzie van de afgelopen tien jaar te verwijderen, de kwaliteit van het gebodene desondanks. Nu goed, de wijzen hadden tot mijn entrée daar nog nooit van F.L. Bastet gehoord, en in hun privé-Pléiade van het gebonden vers worden auteurs als J.P. Rawie, E. Coenen en O.S. Tromp volkomen genegeerd. Nu, daar wil ik mij best tussen scharen.

Ik blijf, met de meeste hoogachting en succes wensen aan Trojka, de inmiddels nieuw opgerichte periodiek voor het gebonden vers,

Ditmar Bakker
dichter te Leiden

lees ook:

INGE BOULONOIS – Dichter, kunstenaar, psycholoog, Redactrice Het Vrije Vers en Meander, Oud-stadsdichter Heerhugowaard genadeloos in de tegenaanval: giftige DITMAR BAKKER geroyeerd door Het Vrije Vers – BAKKER beticht van giftige taal!

plotsklappe aanval van Ditmar Bakker op ‘hypocriet kutwijf’, de oud-stadsdichter van Heerhugowaard Inge Boulonois

INGE BOULONOIS – Dichter, kunstenaar, psycholoog, Redactrice Het Vrije Vers en Meander, Oud-stadsdichter Heerhugowaard genadeloos in de tegenaanval: giftige DITMAR BAKKER geroyeerd door Het Vrije Vers – BAKKER beticht van giftige taal!

plotsklappe aanval van Ditmar Bakker op ‘hypocriet kutwijf’, de oud-stadsdichter van Heerhugowaard Inge Boulonois

http://ditmarbakt.nl/Sonnetten/229

Ach, Pom, omdat ik weet dat jij de Kleine Polemiek nooit schuwt, en aangezien het mens Frans schijnt te spreken want daar zelden haar bek over weet te houden (*si chic!*), stuur ik je onderstaand sonnet toe, want ondergetekende spreekt toevallig tevens een klein woordje Frans. Er is weinig Frans bij (hihi).

Ik had ook kunnen zeggen dat Inge Boulonois een hypocriet kutwijf is, maar daar ben ík nou net weer te chic voor.

Con amore c.q. fuck you, Frits & Inge.

SUR L’HYPOCRISIE D’UNE POÉTESSE PÉTASSE
Connaissez-vous la chatte ‘Boulonois’?
Pétasse, grasse, bien connue par tous
les gens (qui lui disent ’touche-á-tout’)
car elle s’insert, en jouant, au moins dix doigts.

Une dame si profonde—pas bourgeoise,
dit-elle cauteleuse, sur ses genoux,
apprivoisante de toutes les bites: de nous,
d’ailleurs…comme c’étaient des salades niçoises!

C’est pour le mieux que maintenant je divulgue
qu’elle fût rien qu’une morte cérebrale
qui cette poème finalement promulgue
pour ce qu’elle est: une répulsion ventrale;

elle est laide, bonne qu’à remplir des seaux…
Somme toute, grâce de Dieu, il y a de l’eau.
***[D.B.]

(Spreekt u geen Frans? Haal het maar door Google Translate heen, dan heeft u de strekking wel. Kostelijk!)

-x-

D.

wij hebben Dichter, kunstenaar, psycholoog
Redactie Het Vrije Vers en Meander
Oud-stadsdichter Heerhugowaard – Inge Boulonois voor wederhoor/reactie uitgenodigd: ‘mag ik je voor wederhoor uitnodigen – graag je reactie voor op de site – wat een toestanden zo ineens – waar komt dat toch vandaan? wat heeft er gebroeid Inge?’

Karin Beumkes in vorm: ‘En elke keer dat er een baby uit mijn moeders lendenen rolde hoopte de zeeman op een zoon…’

En elke keer dat er een baby
uit mijn moeders lendenen rolde
hoopte de zeeman op een zoon

Hoi Pom

Hier heb je weer het gedicht voor de maandag. Wil je met mij een toastje poëzie eten? Je bent welkom.

Liefs
Karin

**Gezin**

En elke keer dat er een baby
uit mijn moeders lendenen rolde
hoopte de zeeman op een zoon
die hij kon laten vechten met Boreas
of tot een boksertje kon maken
misschien een leeuwentemmer

maar op dit eiland was geen leeuw
er was een dijk om te mijmeren
over filmsterren met een kuif
wij werden mannen onder vaders maan
en moeders zon
hielden de vlet op koers
en waren ongemerkt veranderd in zonen
die spuugden op het gras.

ik heb een foto uit die tijd
voor het huis staan wij stoer
te zijn met onze handen
met een houding van kom maar op
in de voering van onze jas
hangt een katapult en mijn zus
lijkt op James Dean, ik zie het nu.

Muziek: **Madness – Our house** https://youtu.be/rXuvdeEC5y8

Ditmar Bakker over Campanella, zijn meest complexe: Anima Immortale: onsterfelijke ziel – Maar laten we de zaken niet ingewikkelder maken dan ze zijn, Pom.

Soms heb je twee jaren nodig om tot het juiste woord te komen, Pom. Dan heb ik het niet zozeer over *le mot juste*, dat zich vooral met de semantiek van een woord bezighoudt, maar vooraleer over het juiste verbindingswoord, dat de correcte constructie aangeeft en eerder grammaticaal van node is. Een functiewoord, noemen ze dat geloof ik.

Het kon niet anders zijn dan Campanella, en zijn meest complexe, bovendien. *Anima Immortale*: onsterfelijke ziel.

Di cervel dentro un pugno io sto, e divoro
tanto, che…

De komma achter STO moest ik even nazoeken, maar verder kan ik het gedrocht ongeveer uit mijn hoofd neertikken. Aangezien het alleen om de eerste regel gaat, zal ik je dat besparen, Pom. De rest is goed vertaald, Pom, ik zend het je aangehecht mee.¹ Wellicht is duiding van de eerste regel, haar vreselijke tweeslachtigheid, voldoende om het hele gedicht te ontsleutelen.

**Van-hersenen-in het midden-een vuist-ik-ben-en-ik verslind**

Dat staat er letterlijk.

Op het eerste gezicht staat er, grofweg, iets als ‘Middenin de hersenen ben ik een vuist, en ik verslind (zoveel, dat…)’

Het moet nu voldoende voor de willige lezer zijn, te aanvaarden dat het gehele werk tweestemmig is. De eerste stem betreft die, van de onsterfelijke ziel. De tweede stem betreft die van een rechter, of een magistraat, en een renaissancistische dan bovendien.

Goed. Dat functiewoord. In bovenstaand italiaans is dat de ‘e’; ‘io sto’ is netjes opgeknipt in een ‘ik’ en de eerste persoon van een werkwoord; ‘divoro’ laat de ‘ik’ preuts getoond in zijn uitgang -o.

Ik houd niemand in spanning en geef de uiteindelijke, hondsmoeilijke, vertaling van de eerste zin:

Gevestigd in harns vuistpand ik, en ’t verslindt
zoveel, of…

Wat staat dáár nu eigenlijk? Ik sprak over tweestemmigheid. Twee dingen, dus. Ik geef ze zonder tromgeroffel:

1. In de hersenen gevestigd, ben ik een vuistpand, en ik verslind (zoveel, of…)
2. In Harlingen gevestigd, ben ik aan het vuistpanden, en dit verslindt (zoveel, of…)

Ik laat het aan de zichzelf inspannende lezer over om het vuistpand na te gaan, of waarom de hersenen zó, in een haast dialectische vorm, neergezet zijn, dat qua betekenis ook de havenplaats Harlingen uit onze Friese kolonie in haar eigen charmante schrijfwijze wordt opgeroepen.

Het is, zodat de ambiguïteit, de tweeslachtigheid, de meerduidigheid van het origineel in vertaling weergegeven kunnen worden. In bovenstaande eerste zin, spreekt de onsterfelijke ziel. In de tweede spreekt een magistraat, een soort politierechter, misschien—een notaris die beschikt.

Maar bovenstaande zinnen, die de betekenissen van voorgaande alinea uitdrukken, zijn niet dezelfde zin.

Er zijn talloze herschrijvingen geweest, nog veel meer twijfels. Nooit wilden de Nederlandse woorden zich gevoeglijk schikken naar het Italiaans. Tot heden:²

Gevestigd in harns vuistpand ik, en ’t verslindt
zoveel, of…

Het noodde het wijzigen van de grammaticale persoon naar de derde. Het bruut toevoegen van een geëliseerd voornaamwoord. Het vergeten van de ‘ik’ in de nevenschikkende zin. Die laatste kan nu moeiteloos voor het oog van de lezer verwijzen naar ‘het vuistpanden’, d.w.z. naar het vuistpand eerder in de regel, indien als werkwoord gelezen of gebruikt. Tegelijkertijd kan men ‘het (vuistpand) ik’ op de ‘het’ van het latere verslinden, laten slaan. Dat de Oort en Frisius (specifiek Friese geleerden) verderop zowel model kunnen staan voor hun wetenschappelijke bijdragen (een metonymisch gebruik van de eigennamen), als model kunnen staan als beklaagden, of beklaagde en aanklager, in een juridisch proces (waarbij de personen bij hun eigennaam genoemd worden, en of dat metonymisch is wordt een andere discussie) voor eerder genoemde rechter, notaris, magistraat (*Padre*).

Nog radicalere lezing laat vuistpand als onderwerp optreden, genoemd Ik. Maar laten we de zaken niet ingewikkelder maken dan ze zijn, Pom.

Het was me een genoegen, Thomas.

1:
5 – ANIMA IMMORTALE
Di cervel dentro un pugno io sto, e divoro
tanto, che quanti libri tiene il mondo
non sazian l’appetito mio profondo.
Quanto ho mangiato! e del digiun pur moro!
D’un gran mondo Aristarco, e Metrodoro
di più cibommi, e più di fame abbondo;
disïando e sentendo, giro in tondo;
e quanto intendo più, tanto più ignoro.

Dunque immagin sono io del Padre immenso,
che gli enti, come il mar li pesci, cinge,
e sol è oggetto dell’amante senso;
cui il sillogismo è stral, che al segno attinge;
l’autorità è man d’altri; donde penso
sol certo e lieto chi s’illuia e incinge.
***[T.C.]

5 – ONSTERFELIJKE ZIEL
Gevestigd in harns vuistpand ik, en ’t verslindt
zoveel, of geen aardrijk in schrift afgenomen
ooit ’t dorsten, mijn onpeilb’re drang, weet betomen.
Zoveel nam ik tot mij, en vraatzucht blijft blind!
Zo’n Oort’s al, met Frisius’ leefruim, waarin ’t
weldadig vertoeven is, ’n oordeel bekome—
ik hunker met boekmaag naar meer, bol van dromen,
die, zekerheid zoekend, onwetendheid vindt.

In ’t ik-zijn lei ’t beeld des weids Vaders gewis
alleen, door zijn innig gevoelen omhuld:
zo vat hij elk leven, zo zee vat elk vis.
Deductie de schicht die geen dubio duldt,
dan ’t dogma in handen van anderen is,
wijl zuiver Zijn wording met zegening vult.
***[D.B.]

2: Voor liefhebbers: de volgorde was ‘en verslind –> ik verslind –> en verslind –> die verslind(t) –> die verslindt –> wien verslindt –> en ’t verslindt. Een aantal grammen paracetamol, bovendien. Oh, en die Zeeleeuw Gods? Die wordt inderdaad gepresenteerd als uitleg van Eugene Nida. In een artikel van Anthony Pym, getiteld *Natural and directional equivalence in theories of translation*, pp. 283. Voor de liefhebber die Nida’s equivalenties nog niet bij het afval teren wil.

Anke Labrie wint de enige echte virtuele – ook van appels schil je soms wat poëzie – trofee op pomgedichten

Petra Maria – laten we de groene appels…
Frans Terken – zie fruitvliegjes op appels landen
Rik van Boeckel – de appels vallen graag
Ien Verrips – toen ik nog appel was
2 berichten uit de gewondenboomgaard: Anne Borsboom – Behalve dat er vd auto niets over is, ben ik zelf ook nogal beschadigd geraakt.
Jako Fennek – we hadden honger en aten van de appel
Lisan Lauvenberg – Er vallen appels uit de boom.
Anke Labrie – de kleur van vele appels
wedstrijd gesloten

ik kies deze week voor de eenvoud – geen opsmuk – geen verhaal – geen mooipraterij – ik kies voor de de lichte touch van enkele woorden en een appel in poëzie getekend om geschilderd te worden en vereeuwigd. alsof de beschreven appel een schilderij is zo is de beschrijving hier getekend. het (de) goud (renet) voor Anke Labrie! van harte. en ik bedank natuurlijk alle dichters voor de heerlijke appels die we hier mochten genieten.

Ditmar Bakker rekent toch ook nog even af met Jaap van den Born (dat oude veenlijk met een te vet hart) dichter en redacteur van Het vrije vers

VON SOLO – authentiek, oprecht, eerlijk, contemplatief, uitnodigend: over hoeren en huizen

Merik van der Torren stript

Anne van Walraven aan zee

DITMAR BAKKER doet een boekje open over de beerput/adderkuil vormdichters van het Vrije Vers -nu ook Peter Verstegen, (een schoft), Bas Boekelo (afgrijselijk homofoob) en Hanna Pest ( de schuilnaam van Frits Criens sr. ) door het slijk!

INGE BOULONOIS – Dichter, kunstenaar, psycholoog, Redactrice Het Vrije Vers en Meander, Oud-stadsdichter Heerhugowaard genadeloos in de tegenaanval: giftige DITMAR BAKKER geroyeerd door Het Vrije Vers – BAKKER beticht van giftige taal!

plotsklappe aanval van Ditmar Bakker op ‘hypocriet kutwijf’, de oud-stadsdichter van Heerhugowaard Inge Boulonois

Karin Beumkes in vorm: ‘En elke keer dat er een baby uit mijn moeders lendenen rolde hoopte de zeeman op een zoon…’

Ditmar Bakker over Campanella, zijn meest complexe: Anima Immortale: onsterfelijke ziel – Maar laten we de zaken niet ingewikkelder maken dan ze zijn, Pom.

Anke Labrie wint de enige echte virtuele – ook van appels schil je soms wat poëzie – trofee op pomgedichten

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: