JOKE KAVIAAR wint zaans (bruna/fluxus) dichtersfestival 2020 – publieksprijs voor IEN VERRIPS en de aanmoedigingsprijs voor SOPHIE WAY

op de foto de latere winnares van het zaans dichtersfestival 2020 Joke Kaviaar, vrijdagavond gehouden in de GROOTE WEIVER, een heerlijke locatie in zaanstad/wormerveer. 9 kandidaten streden om de drie prijzen die te vergeven waren. een juryprijs, een publieksprijs en een aanmoedigingsprijs.

zie ook het verslag in het Noordhollands dagbladhttps://www.noordhollandsdagblad.nl/cnt/dmf20200111_98558021/mijn-traan-slaat-een-rimpel-in-de-oceaan-negen-dichters-treden-op-bij-dichtersfestival-in-de-groote-weiver
Joke kaviaar veroverde in een slamwaardige afwisseling van strijdpoëzie en zachtaardige invoelende poëzie de dik verdiende hoofdprijs: “mijn traan slaat een rimpel in een oceaan” dichtte zij. in de zaanstreek hoort strijdbare poëzie van oudsher thuis. joke is een waardig vertegenwoordigster van deze poëzie.
Ien Verrips veroverde de publieksprijs. een geraffineerde mengeling van vileine poëzie, een hard soort realisme doorspekt met zachte woorden van verlangen deed het publiek massaal voor haar stemmen. als mooiste regel in de poëzie gaf Ien een regel van de dichter Leopold aan: ‘als ik dood zal dood zal zijn, kom dan en fluister iets liefs..” als de mooiste regel van haar zelf beschouwt zij: “zo zoet is het jouw naam te noemen…” op de foto feliciteert juryvoorzitter Kees-Jan Sierhuis voormalig stadsdichter van Zaanstad Ien. Kees Jan en organisator Rob Vos samen met ondergetekende vormden de jury – in het heerlijk broeierige slamcafe van de Groote Weiver.
eigenlijk hadden er 2 aanmoedigingsprijzen moeten zijn – een voor Anne van Walraven, die voor de tweede keer in haar leven op het podium stond met een performance over een niet beantwoorde liefde: “gekleurd door herinneringen van gisteren zal ik niet meer kunnen grijpen naar de waarheid van toen…” – anne moet vooral doorgaan – zeer geloofwaardige intense poëzie. anne heeft nog maar één gedicht – zie haar eerste keer – de performance in haarlem hieronder – dezelfde performance verzorgde zij in de groote weiver vrijdagavond.
Verder en breder – gevorderde klasse bijna waren de woorden, de gedichten van Sophie Way, hierboven op de foto. soms adembenemende en brutale poëzie. had joke kaviaar niet gewonnen dan had deze Sophie Way gewonnen. prima slam performance – inhoudelijk afwisselend en altijd aangenaam. het was een mooi avondje zaanstad/wormerveer. jong en oud, intens en intens. tussen de gedichten door verzorgde CAMP een meeslepend muzikaal optreden. en dat het publiek geprezen is – absolute stilte bij dichters optreden ondanks de drank die heerlijk en rijkelijk vloeide,

Share This:

Shaffy Poëzie Podium -Vrijdag 10 januari 2020 Aanvang 16:00 uur… en bewonder… het slagveld van de liefde

https://youtu.be/TaA3Wd5RUGU

Shaffy Poëzie Podium

Vrijdag 10 januari 2020
Aanvang 16:00 uur

Dichters dragen voor uit eigen werk

Joyce Hes | Paul Roelofsen | Pom Wolff | Saskia van Leendert | Michel van Dijk

Op 10 januari 2020 betreden bovengenoemde vijf dichters het Shaffy Poëzie Podium en lezen voor uit eigen werk.

Aansluitend is er de gelegenheid tot gezellig napraten onder genot van een glaasje wijn aan De Stamtafel; iedere tweede vrijdagmiddag van de maand ná het Shaffy Poëzie Podium, om 17:00 uur.
Iedereen is van harte welkom!

Info 
Locatie: Sociëteit Ramses Shaffy Huis, Piet Heinkade 231, Amsterdam
Datum: vrijdagmiddag 10 januari 2020
Aanvang: 16:00 uur
Entree: gratis

eerder schreven wij hier op deze site over Saskia van Leendert – Hoe Zij Mij Leest – ik zou mijn poezie geen LESBO poezie noemen – ik schrijf over DE LIEFDE
Gepost op 2010/1/5 18:20:00 (1274 keer gelezen)

Saskia Leendert
Saskia Leendert (1972) publiceerde in mei 2009 haar bundel “Hoe zij mij leest”. Saskia schrijft over de dingen die ze mee maakt binnen haar werk en privé leven en haar gedichten zitten vol met lichtheid, weemoed, diepgang en vertedering die samen komen in een rauwe en soms achterhaalde werkelijkheid.
Thema’s in haar werk zijn onder meer (het slagveld van) de liefde en de gekte van de menselijke geest. Ook zichzelf schuwt Saskia daarbij niet; luchtig, soms ook schrijnend, is zelfspot een regelmatig terugkerend onderdeel van haar bespiegelingen.

Share This:

VON SOLO over JINEK: “Aan de kop van de tafel zit een vrouw. Ooit een mooie vrouw. Nu een Slavische heks in ontplooiing…”



Deel 363. Nieuwe waarheid
 
Een man in zijn begin veertiger jaren. Ambitieus is hij. Dat straalt hij uit. Het is aan hem te zien dat de staatsbanketten en dinertjes met lobbyisten hem wat extra vet rond de hals gegeven hebben. Het kan ook een combinatie van dit met een gezond lijntje wit poeder zijn, om bij de les te blijven op die lange dagen. Hij verliest in het spervuur van kwaadaardige vragen niet het hoofd. De kijker ziet hem wel schudden onder de barrage, maar hij houdt koers. Het zal uiteindelijk betijen. Ik volg zijn ogen en gedragingen. Zijn woorden hoor ik al lang niet meer. Deze man is een slechte leugenaar. Maar hij doet erg zijn best. En de mensen zijn geneigd hem te geloven. Dat heeft hij alles goed voorgewend.
Het heeft hem van wethouder tot minister gebracht. Maar probeert tegen elke prijs in zijn eigen leugens te geloven. Een authenticiteit, die Rutte wel heeft.
 
Aan de kop van de tafel zit een vrouw. Ooit een mooie vrouw. Nu een Slavische heks in ontplooiing. Ze heeft een kind gebaard en zal de wereld laten weten hoe het zit. Ze stelt geen vragen. Ze verkondigt gemeende waarheden en dwingt bevestiging af. Als een gillende furie, schijt ze haar hele nest onder. En gebiedt allen zich te wentelen in de koude harpijenmest van haar wil tot triomf. De Leidse hakken zijn haar voertuig geweest met een Menora als Mercedes ster. En nu de over gekamde Messias in Washington herrezen is, is de tijd van een vijgenblad voor de mond verleden. Al het zaad dat geslikt is heeft wortel geschoten en het is tijd de storm te oogsten. Alleen Jules Deelder had het ruimschoots door en bleef Spartaans in de aanwakkerende storm, verguisd de volgende dag, door de brave, bange burgerkliek.
 
Op dat moment stap ik boos op van de bank. Heb spijt dat ik me vijf minuten heb laten vergiftigen achter de manipulatie doos en grom bij herhaling in mezelf: ‘Leugenaars, leugenaars, het is godver te erg! Dat het volk dit gelooft! Hoe heeft het zo ver kunnen komen??!!’ Mevrouw Solo maant me tot kalmte. Zwijgend neem ik me voor nooit meer naar dit soort hoogstaand vermaak te kijken. Ook nooit meer kranten te lezen en ook alles dat maar zogenaamd nieuws over mijn telefoon gooit, uit te bannen. Ik wil niet eens meer weten wat ze nog over alcohol en vuurwerk te zeggen hebben, want het maakt niet uit, het is evident. Vervreemd, is het woord dat in me opkomt.
 
De nieuwe waarheid is voor mij niet weggelegd. Mij rest een geschiedenis, waar de geur van zwarte blokmarkers en de brandlucht van boeken het heden vormt, met op de achtergrond aanzwellende marsmuziek.

VON SOLO
DICHTER, PERFORMER, COLUMNIST EN CINEAST
www.vonsolo.nl
 
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 
En volg VON SOLO ook op Facebook, Twitter en LinkedIn!!!
ach ja schreven wij hier op deze site in 2011 al niet:

eva

bij beelden leed en watersramp
en gatverdamme weer die bank
van scheringa en hans van goor
maar ook bij louis van gaal
die hem net op tijd nog wist te smeren
ik zie je steeds hetzelfde denken
het is het topje van de ijsberg
en die van gaal wat wordt ie kaal

eva mooier had je naam niet
ik zie je elke dag in kleuren
die ze bij de rampen dragen
christo’s droom – goed verpakt
mijn oranje necrofiele
koningin van het journaal

maar waarom steeds toch weer dat topje
kan het nieuws niet hormonaal
laat de doden nou eens liggen
en al die lijken op van gaal
en waarom draag je zoveel glitter
mijn god je rammelt helemaal
of denk je – de goudprijs kan niet hoger
ik pluk ze allemaal maar kaal


©pw

Share This:

Mirjam AL: ‘…van het oorverdovend verdriet of de bloeivreugde van sneeuwklokjes…’


Hoi Pom, op verzoek van Mirjam stuur ik je deze tekst van haar toe; hij is nogal zwaarmoedig, maar kan toch op pomgedichten, dacht ik, groet, Merik

het kan de redactie niet zwaarmoedig genoeg zijn merik, de huidige tijd is nu eenmaal in zwaarmoedigheid gedrenkt. de enige weg om te overleven is de zwaarmoedigheid. de romantici gingen ons voor. niet dat zij ons, zichzelf of het leven overleefden maar ze leefden wel even op – zwaarmoedigheid. dank je wel voor het insturen en groet mirjam van me.


Nieuwzuur


Je zei: loop deze weg af, helemaal rechtdoor,
en ja, het is een doodlopende weg.
Aan het eind gekomen ga je links, of rechts naar keuze.
Het hangt er van af wat je bestemming is,
de hel of de hemel of een doodse stilte.
Doodeenvoudig zeg je, je hebt immers toch niets te zeggen?
Laat staan dat je liederen zou zingen, in gedichten zou spreken,
van het oorverdovend verdriet of
de bloeivreugde van sneeuwklokjes,
geborduurde zakdoeken, noem maar op,
aandelen op de bank in het park,
een ton haringen in pekelwater.
Schiet op,zei je, loop deze weg af,
Anders ben ik nog genoodzaakt,
je rechtstandig een gaatje in je hoofd te schieten
of een lans in je rug te breken,
als je je omdraait, het weiland in vlucht,
omdat je voor de vrijheid wilde kiezen.
Dit alles zei je met een stalen gezicht,
dat precies overeenkwam met de woorden die je sprak.


Mirjam Al

Share This:

henk van zuiden – DE dichter van de troost – jarig vandaag – van harte!



TOEGENEGEN

Zij zijn zich aan het losmaken
van de omgeving waarin ze groot werden.
Zij zijn niemand anders dan voorheen,
voel maar: de vertrouwde hand, zoen op wang.
Alleen kunnen wij de wereld waarin ze
aankwamen niet vinden –
Oude en nieuwe boeken worden achter
elkaar in hun hoofden open en dicht geslagen.
Soms verhalen ze (hardop of fluisterend)
over iemand die je niet eerder kende.
Blijf luisteren, schuif dichterbij.
Laat ze niet alleen als ze ver dwalen
in andere taal die ze spreken.
Maak jezelf niet wijs dat er nog weinig
in hun leven toe doet, wandel genegen
hun naamloze dagen in en uit, totdat
een vlinder of engel de boeken sluit.


Henk van Zuiden

Share This:

brief aan diana

brief aan diana

 het is dat je gestorven bent
en elton zo mooi omhoog keek
aan het einde van zijn liedje – voor jou

 

nou hebben ze je zoon weer als schietschijf

en vooral je schoondochter

dat ik je schrijf

 

een dikke 22 jaar geleden is het
dat ze voor je uitliepen
het volk zweeg – de rest keek ongemakkelijk
veel heb je niet gemist
wat poppenkast hier een aanslag daar

 en dat ze soms ermee koketteren
uit het leven te willen stappen
dat heb je ook nog steeds
maar het niet doen
dan moet ik weleens aan jou denken
wat zuiver is gaat blijkbaar minder lang mee

 pw

 

 

 

Share This:

monet zien en dan … (2) – ik wil het zacht jou schrijven


monet 2

het is de boot
het water
en zo de moederschoot

dat ik mijn ogen
om wat alleen te voelen is
sluit

zo onuitwisbaar
zacht wil ik het jou schrijven


pomwolff


lees ook monet 1
van de eenvoud adem ik vol van liefde



monet zien en dan

nu ik aan het einde gekomen ben
en kijken kan zoals nooit eerder

weet ik het zeker
van de eenvoud adem ik
vol van liefde

dat vanzelfsprekende geluk

pom wolff

Share This:

monet zien en dan…. van de eenvoud adem ik vol van liefde



monet zien en dan

nu ik aan het einde gekomen ben
en kijken kan zoals nooit eerder

weet ik het zeker
van de eenvoud adem ik
vol van liefde

dat vanzelfsprekende geluk

pom wolff
monet 2

het is de boot
het water
en zo de moederschoot

dat ik mijn ogen
om wat alleen te voelen is
sluit

zo onuitwisbaar
zacht wil ik het jou schrijven


pomwolff

Share This:

Lisan Lauvenberg over de verdwenen heren: ‘Ze zijn verdwenen uit de straten, van de stad zij die ik liefhad, om wie ik bij hun was.’


Verdwenen heren

Ik worstel al een leven lang met mijn gave
om te vinden wat ik zoek in elke man, die mij vindt.

Vrijdagavond laat de stad nog in
en dan weten wie ik niet meer zal ontmoeten

van de mannen die me voorgingen
en al die mannen die mijn wezen wilden

ze lazen, spraken, dronken en schreven veel
om hun gevoeligheden te verbergen met genot

waar ik talent uitplukte en helder terug gaf, zoals
een klein kindje, schelpjes geeft met waarde

en er is er een wiens naam ik steeds vergeet
hij sprak je bent van goud, vergeet dat nooit

zo drink ik om te herdenken, die mij eerden
en me lazen als hun lievelingsboek, nachtenlang.

Ze zijn verdwenen uit de straten, van de stad
zij die ik liefhad, om wie ik bij hun was.



©Lisan lauvenberg

Share This:

rik van boeckel: ‘we hebben een dichter een icoon een Rotterdammer geëerd met jazz en poëzie applaus en stilte’

Pom, het oude jaar eindigde met de bijzondere herdenking van Jules Deelder in De Doelen. Het nieuwe jaar begon grijs maar belette anderen niet even de koude Noordzee in te duiken. Daar was ik getuige van maar vervolgens warmde ik mezelf op met tropische salsa dansen.

Ik wens je een voorspoedig en poëtisch 2020.

Rik 


Grijze dag

Grijs is de dag van het nieuwe jaar
de mist is met ons nog niet klaar
agenda van het klimaat een mysterie
branden blussen de verandering niet

de duivel kijkt toe vanachter de wolk
hoe vuurwerk oplost in de toekomst
het oude jaar begraven onder mos
we komen ervan los los los los

we zoenen lippen van het verleden
onze wang naar de aarde gekeerd
de bosnimf roept de geesten aan
naar de horizon te waaien

we hebben een dichter een icoon
een Rotterdammer geëerd
met jazz en poëzie applaus en stilte
het uurwerk stil gezet op het eindejaar

we hebben salsa gedanst op ritmes
van andere landen verre stranden
de nieuwjaarsduik ziek overleefd
zetten de tanden in dichtbije verre dagen.

Rik van Boeckel
2 januari 2020

Share This: