VON SOLO terug in parijs: ‘Wat Parijs je leert, is te leven met de nietigheid van het bestaan. Er komt uiteindelijk een dag, dat je nooit meer hebt bestaan…’ – over de zevenenveertigste sterfdag van Jim Morrison



Er hing een rozenkrans om mijn nek en twee leren touwtjes met daaraan ronde stenen met een gat erin, uit de esoterische winkel bij de Witte de Withstraat. Aan mijn pols nog een haarelastiekje met een groen steentje aan een hangertje. Over mijn zwarte T-shirt droeg ik een houthakkershemd waar ik de knopen en mouwen van had afgesneden. Mijn haar had ik los. De kale plek op mijn achterhoofd verhul ik al jaren niet meer. Maar dat kan me al lang niets meer schelen. Aan mijn voeten droeg ik slippers. Zo wandelde ik afgelopen vrijdag door Parijs richting Père Lachaise. In mijn hoofd klonk voortdurend: ‘Mr. Mojo Risin’.
 
Om halfzeven in de vooravond van de derde juli tweeduizendtwintig, de zevenenveertigste sterfdag van Jim Morrison, stond ik aan de poort van het kerkhof. Père Lachaise blijkt echter om halfvijf dichtte gaan. Enigszins teleurgesteld besloot ik dan maar naar Saint-Germain te lopen om dan maar wat te gaan drinken in de kroeg waar hij voor het laatst levend was gezien. Een goed uur later bereikte ik Le Mazet op de Rue Saint-André des Arts. Het was donker binnen en op de deur prijkte een A4tje waarop stond dat ze op vakantie waren. Ik liep terug naar de hoek van de straat en keek of ik nog Morricionados zag. Iedereen zag er jong en Frans en gelukkig uit. Ik pakte de metro naar Montparnasse. Op hotel deed ik mijn talismans af en ruilde mijn houthakkershemd voor een zwarte hoody en mijn slippers voor sneakers. Op de Boulevard zocht ik een terrasje en dronk in het invallende duister eenzaam, ijskoud bier tot de nacht inviel.
 
De volgende dag was ik onderweg naar de Place des Vosges. Opeens herkende ik de straat die ik kende van plaatjes. De Rue Beautreillis. Op nummer zeventien was Jim Morrison overleden. Boven de voordeur prijkte wederom een A4tje. Daarop stond te lezen: ‘Jim Morrison did not die in this house’. De gedachte van vallende standbeelden schoot even door mijn geest. Maar zo is Parijs niet, het is iets anders. Parijs laat je als geen andere stad voelen hoe vergankelijk je als mens bent. Zelfs de herinnering aan Jim Morrison heeft de halve eeuw niet gehaald. Ze worden er zelfs liever niet meer aan herinnerd. Dus maak je geen illusies. Wat Parijs je leert, is te leven met de nietigheid van het bestaan. Er komt uiteindelijk een dag, dat je nooit meer hebt bestaan.
 
Ach ja, als troost kan ik enkel Jim Morrison nog aanhalen:
‘There are things known and things unknown and in between are the doors.’
Het zijn dergelijke deuren, die me drijven waar ik ga.


VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 
 
 

Share This:

merik van der torren in de buitenlucht: ‘de vogels twinkeleren gewoon cantates van Bach…’


Swingen in Buitenzorg

Thuis in Tuinpark Buitenzorg
voor de wilde geraniums
en ander opschietend groen
en de koolwitjes vlinderend
rond brandnetels,
 
schroef ik mijn flesje rood open en denk:
volgende week inktpatroon kopen en
die foto van Betty op ware grootte versturen,
daarover Rob bellen, een lastig klusje
 
en de vogels twinkeleren gewoon
cantates van Bach en Betty danst
op deze mooie dag.
 
 
3 juli 2020


Hoi Pom,
 Hierbij een dagboekaantekening van afgelopen vrijdag in Buitenzorg, voor pomgedichten, in de bijlage, groet, Merik van der Torren

Share This:

Anne van Walraven op pad vandaag en naar wij hier vermoeden ook morgen!

Beste Pom, 
Voor de dinsdag. 


ik vertrek 
in mijn eentje 
naar een plek 
waar jij mij niet zal vinden 
want vandaag 
wil ik zielsgraag 
van jou vandaan 
en naar de toekomst 
zal ik gaan. 

Anne van Walraven 

insta: @annevanwalraven 

Share This:

de beum op maandag – keert haar wimpers af maar blijft toch kijken

Lieve Pom
Lees en ervaar.
Aloha dichter en een fijne week!

Karin


Vriesnacht

De hagel zoekt een keihard pad
ik keer mijn wimpers af
maar blijf toch kijken:
het waarom van wanneer
is nauwelijks te ontwijken
de kat zet haar muisgrijze gestalte
tegen de maan en vangt een bang geweten.

De toorn van wrede minnaars
die zich in mij verloren wisten
voor wie de liefde kwelling werd
laat nu de adem los en bijt.

De ramen voelen deze eenzaamheid
uit harde tranen probeer ik weg te rennen.

Karin Beumkes


Muziek: Genesis – Snowbound https://youtu.be/t1YhuD9bd0M

Share This:

Rik van Boeckel verzorgt het tweede enige echte virtuele gedicht van de week op pomgedichten punt nl

de zondagochtendwedstrijd in de ruststand – we houden op zondag de komende weken even vakantie. de dichters kunnen steeds tot zondag een gedicht inzenden. uw webmaster kiest uit de inzendingen het gedicht van de week. de zomer en de zomergeluiden en de zomerse gevoelens in goede en vertrouwde handen van Rik. waar Rik aantreedt valt de zomer in. waar de zomer is ingevallen vinden we Rik. om blij van te worden ook in regenachtige tijden. Anke Labrie verzorgde het eerste gedicht van de week.

Goedemorgen Pom. Hier mijn gedicht voor de zondagochtend zomerpauze. Een zomerse groet, Rik 


Omringd door zomer

De zomerwind waait tegemoet
lente laat een leegte achter

de volle tijd van het rare jaar
haalt verleden in met een klap

richting lange langzame zomer
goed voor de nietsnut en de dromer

het verse normaal is aangebroken
de nieuwe gezelligheid neemt de tijd

wolken drijven eenzaamheid weg
naar een donkere stip achter de horizon.


Rik van Boeckel
3 juli 2020

Share This:

wie schrijft het tweede echte virtuele gedicht van de week op pomgedichten?

– inmiddels al zomerpauze inzendingen van Petra Maria, Anke Labrie en Erika de Stercke
en nieuwe zomergeluiden van Rik van Boeckel én van Elbert Gonggrijp én van Magda Haan

ik bedank de dichters die de zondagochtend ‘wedstrijd’ – wie wint de enige echte virtuele …. trofee op pomgedichten? het afgelopen dichtseizoen tot iets heel bijzonders wisten te maken met hun bijdragen. voor nu geldt de zondagochtend zomerpauze. stuur rustig een gedicht in – ik kies en publiceer dan voor de zondagochtend één gedicht – ‘het gedicht van de week op pomgedichten’. wie schrijft het tweede echte virtuele gedicht van de week op pomgedichten? u kent mijn smaak – die vreselijke hang naar lichte en ook zware romantiek. u kent de regels hier: links heeft voorrang – gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – . stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter – fijne vakantie!
Goedemorgen Pom. Hier mijn gedicht voor de zondagochtend zomerpauze. Een zomerse groet, Rik 


Omringd door zomer

De zomerwind waait tegemoet
lente laat een leegte achter

de volle tijd van het rare jaar
haalt verleden in met een klap

richting lange langzame zomer
goed voor de nietsnut en de dromer

het verse normaal is aangebroken
de nieuwe gezelligheid neemt de tijd

wolken drijven eenzaamheid weg
naar een donkere stip achter de horizon.


Rik van Boeckel
3 juli 2020

Terloops
 
Als een tuin die met je meedenkt, kansen uiteenzet,
nieuwe antwoorden met je uitvindt, antwoorden die je was
vergeten – ik kon ze hebben gemist – in grove lijnen,
een veranderlijk gezicht, een uitgelezen heden –
waar ik mij thans bevind –
 
een weloverwogen onderkomen. Hij was er om uitvoerig
bij stil te staan – hij gerust je, sust je de toevallige vlinders,
hommels, bijen. Dit zegt hij terloops terzijde –
dat ik altijd verder zal gaan ook al behoud ik
mijn vele vragen –
 
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 3 juli 20204
Beste Pom
Mijn zomergedicht:


zeevlam

het zand voelt nog warm
in dichtgeknepen handen
ze mist de verkenning van
de waterwegen van haar hartstocht
hun minnespel in zomerzand

de zon brandt op hun blote lijven
dansen in zee bij ondergaande zon
schuim en zand tussen de tenen
handen die overgaan in genot
prikkels langs haar benen

de lieve woordjes, beloftes op
de golven van het spel
haar ogen wijken
zeevlam stijgt op
het zand ontglipt
aan haar vingers


© Magda Haan


Groet
Magda Haan 

Share This:

VON SOLO wieder daheim – VON SOLO terug in Berlijn


In 1996 was ik met mijn vriend Saint Georges en twee vrienden onderweg naar Berlijn. We waren uitgenodigd om de Pinksterdagen aldaar door te brengen bij een vage kennis van de ex-vriend van een oude vriendin van me, die spoorloos verdwenen was. Het was reizen, zoals je dat doet als je jong bent en niks je kan deren. We hadden veel dope bij en bier was in Duitsland overal wel te scoren. Honger hoefde je in dergelijke tijden maar één keer per dag te stillen. Na een treinreis van twaalf uur met alle mogelijke regionale treinen, en een overnachting in de openlucht in een mottig grensplaatsje tussendoor, bereikten we Berlijn.
 
Het overweldigd worden door de drukte op Bahnhof Zoo, de wetenschap dat je het gehaald hebt. Het kameraadschap. Die dingen houdt je bij je. Als muntjes onderin de zak van een oude jas, die al decennia in de kast hangt. Die je eigenlijk vergeten bent.
We werden op Alexanderplatz opgewacht door de eerdergenoemde ex-vriend. Vandaar belandden we met de S-Bahn in Prenzlauer Berg en wandelden we naar een duister en muf appartement, dat veel aan een scène uit Christiane F. deed denken. Daar crashten we, met veel bier en wiet. Het was gezellig en we sliepen in slaapzakken die we zelf hadden meegenomen. In de ochtend gingen we nog beneveld, via een trappenhuis zonder licht, het dak op. Daar keken we uit over een stad die ontwaakte. Daarna gingen we naar het Mauerpark om graffiti te maken. De naam van de straat waar we logeerden heb ik al die jaren onthouden.

Hemingway schreef ooit, dat je nooit terug moet gaan naar oude slagvelden. Het is er nooit meer zoals in de oorlog. Je vindt er enkel desillusie en een wereld die je nooit meer zo gezind zal zijn als ze ooit was.

Een paar weken geleden, tijdens de uitloop van de lockdown, was ik in Berlijn. De snelle trein had me in één keer daarheen gebracht. Wiet had ik niet bij. Uitnodigingen of afspraken had ik ook niet. Een fijne, ruime kamer in het Mercure Hotel Neukölln vervulde al mijn rudimentaire verblijfswensen. De stad lag elke ochtend toeristlosig aan mijn voeten, die getooid waren met net ingelopen, nieuwe hardloopschoenen. In de middag ging ik fietsen of wandelen. Op een gegeven moment fietste ik door Prenzlauer Berg en wist dat ik zou stoppen in de Lychener Strasse. Het huis waar we vierentwintig jaar eerder hadden gebivakkeerd, zou ik bekijken. En zien hoe het voelde. Uiteindelijk kostte het me meer dan een half uur speurwerk. Op basis van een geniale influistering vanaf mijn andere schouder en een oude foto met twee ramen met timpanen aan de overkant, werd het mogelijk exact vast te stellen welk huis het geweest moest zijn. Het was nu fris opgeschilderd en gerenoveerd. De zon verlichtte mijn gemoed. Ik was een nieuwe man. En vroeger was er niet meer. Alles was in orde zo. Berlijn was veranderd en ik ook. Niks blijft zoals het is, maar we passen nog steeds.

VON SOLO

DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

Merik van der Torren met de nul als uitkomst


Hoi Pom,
 
Dit tekstje schreef ik een tijd geleden op Schrijfgroep de Klus; nu voor pomgedichten; in de bijlage, groet,  Merik


Uitkomst
 
De som woekert de werkelijkheid in,
Blokkeert de stroom van gevoel en verstand.
Je kan niet meer zeggen wat je voor je ziet,
Niet klagen over een kwetsuur.
 
De som ben jij,
Een boom van tekens en getallen
Is gelijk een andere som.
 
Langzaam slikt de ene som de andere in.
De uitkomst is nul.
 
Morgen een andere dag.
Gezond weer op.

Merik van der Torren

Share This:

Peter Posthumus over de klauwen van de splijtzwam en het groen van de boleet

Peter links op de foto – the grand oldie Alfredex staand midden en de jeugdige merik van der Torren voor de kijker rechts – merik morgen weer hier te genieten in dit theater

Lang nadat de ruimte door de einder
werd begrensd
en koorzang over de 
savannes klonk
begon het gif te stromen
uit het groen van de boleet
regende het stenen
en droop het pek
van de kantelen
drongen de klauwen
van de splijtzwam door
in ieders vlees
werd de wereld een bewerking
en verdubbelde het leven
in cyberspace

Peter Posthumus

Share This:

Anne van Walraven verwent de dinsdag

Beste pom,
Voor de dinsdag.

wanneer de tijd
de dag verwend

-Anne van Walraven

Nu met haar veranderde Instagram naam: @annevanwalraven

Share This: