pomgedichten.nl

Karlijn groet de vrijdag – zoals je in een labyrinth bij kanteling nooit eerder dan het water de uitgang vindt

zoals je in een labyrinth
bij kanteling
nooit eerder dan het water
de uitgang vindt

**labyrinth**

het café was minder druk
dan gedacht
liet belachelijk veel
stilte toe die dag
liet een ruimte
die geen mens bedekken kon
veel minder klein

en wij waren in de war
alsof we steeds niet wisten waar we moesten zijn
dreven tussen wijn en water
niks geworden
onaantastbaar grenzeloos
zo op de grens

tot we omsloegen
en kantelden
en zij ons bij terugkeer
overspoelde
toen jij van steen
en ik niet zeggen kon
wat ik bedoelde

hadden we moeten weten
dat als een mens
het ooit van stilte wint
zij in stilte heeft gewacht
heeft gedacht dat
in geluid groter gevaar

zoals je in een labyrinth
bij kanteling
nooit eerder dan het water
de uitgang vindt

Karlijn Groet

de laatste woorden van Inge Boulonois – overleden 3 december 2024

Op 1 december zette ze nog dit gedicht, haar laatste, op haar tijdlijn:

Vaak leggen dagen vrede op je bord.
Je hoort de vogelkelen rondom zingen,
ervaart de schoonheid van gewone dingen
en je beseft: de taal schiet hier tekort.

Eens is het er, het afsluitend verdriet –
ook daarvoor heeft de taal de diepte niet.

Inge Boulonois

De zusjes Geerlings – WIE GLAS BLAAST – een recensie: prachtig glas – ondoordringbaar glas – hoe je ook kijkt – door de schoonheid blijft de kern verborgen en uit het zicht.

***Dietske schrijft:***

In ‘wie glas blaast’ vinden twee zussen, Desiree Geerlings (1970) en Dietske Geerlings (1971), elkaar ergens tussen woord en beeld, tussen Roermond en Zutphen. Waar ze altijd dachten heel verschillend te zijn – Desiree promoveerde op protontransfer in de moleculaire dynamica en Dietske studeerde af in de Nederlandse taal- en letterkunde op de poëzie van Hans Faverey – blijken zij toch een gemeenschappelijke fascinatie te hebben voor abstracte structuren. In ‘wie glas blaast’ doen zij eigenlijk hetzelfde, maar op een andere manier. Allebei stellen ze scherp op iets wat verschijnt, Desiree in beeld, Dietske in taal. Wat zij vangen, komt los van de omgeving, waardoor het in eerste instantie vervreemdt. Het is een abstractie geworden, maar doet ook ergens aan denken. Het lijkt of ze iets gevangen hebben, maar tegelijkertijd ook zelf iets hebben geschapen. Als je inzoomt op het kleine, zie je in essentie dezelfde structuren terug als van de grote wereld om je heen. Als je de moeite neemt in te zoomen op de ander, kom je erachter dat de ander in wezen niet veel anders is dan jij. Wie glas blaast, schept een vorm uit iets vloeibaars. Wie fotografeert, laat beweging tot stilstand komen. Wie poëzie schrijft, laat een gedachte stollen in taal. Wat eerst bewoog, ligt nu verstild voor ons. Je nadert het wezen van iets, zonder het ooit te bereiken, maar door het te blijven proberen, kom je nader tot elkaar.
Zie voor meer informatie: https://www.dietskegeerlings.nl/wie-glas-blaast. Een gedrukt exemplaar van de bundel is via iedere boekhandel verkrijgbaar, ook via mijn site. Voor een pdf van de bundel, zie: https://www.dietskegeerlings.nl/e-books, waar je het bestand kosteloos kunt downloaden.

tussen twee zusjes – Desiree Geerlings (1970) en Dietske Geerlings (1971), moet je niet gaan zitten en zeker niet met een recensie – dat is het eerste wat in mij opkomt – als ik voor de tweede keer door de bundel WIE GLAS BLAAST blader, druppel, scrol.

ik heb geen verstand van fotografie dus 50 procent, nee meer dan 50 procent van deze recensie slaat nergens op. de foto’s van zusje Desiree nemen meer dan 50 procent van de bundel in beslag. én – ik heb geen verstand van communicatie tussen zusjes – 100 procent van de foto/dichtbundel behelst een communicatie tussen genoemde zusjes. dus ook in communicatief opzicht slaat deze recensie in wezen voor de volle 100 procent nergens op.

vervolgens is de cursus glasblaaskunst volledig aan mij voorbij gegaan – en bovendien interesseert mij de glasblaaskunst voor geen geblazen meter – al heb ik wel enig glaswerk in mijn kamertje op drie hoog achter in de jordaan staan zoals de hierboven afgebeelde foto – tsja daar heb je het weer – wat is het eigenlijk – geen vaas – geen schaal voor bonbonnetjes – het is een prachtig heel veel alles en in wezen ook heel veel niets – het is glas van glas. prachtig glas – ondoordringbaar glas – hoe je ook kijkt – door de schoonheid blijft de kern verborgen en uit het zicht. zo is het ook met de afgedrukte zwart wit foto’s van zusje Desiree de kern blijft verborgen – je ziet allemaal prachtige dingen maar wat je ziet weet je meestal niet – op een enkele zwaan na die door het beeld drijft – overal zit als verpakking glas omheen – zeg maar.

ik bedenk dat ik deze recensie ook zo had kunnen beginnen: het is een prachtig heel veel alles en in wezen ook heel veel niets – het is glas van glas. prachtig glas – ondoordringbaar glas – hoe je ook kijkt – door de schoonheid blijft de kern verborgen en uit het zicht. we zullen nooit helemaal precies kunnen begrijpen wat de zusjes elkaar te zeggen hebben – én het is de vraag of zusje Desiree – de fotografe – wel heeft gecommuniceerd of wenst te communiceren – zij fotografeert en soleert in haar beeldkunst.

bij zusje Dietske is het anders – zij reageert in taal op de beelden die in de bundel staan afgebeeld. maar ja ook bij Dietske geldt – het is prachtig heel veel taal en in wezen ook heel veel niets anders dan een talige reactie op abstractie – het is als prachtig glas – ondoordringbaar glas – hoe je ook kijkt – door de schoonheid blijft de kern verborgen en ook bij Dietske uit het zicht.

soms moet Dietske even stil houden: na bladzijde 70 met de tekst – ‘ ***en nou stil zeg jij zeg ik zeggen we samen’*** – valt de bundel 10 bladzijden stil.
de woorden lijken soms een min of meer wanhopige poging om de beelden bij te houden of te plaatsen in de wereld van de taal. het jongere zusje doet verwoede pogingen om het iets oudere zusje bij te houden. maar ja woorden kunnen nu eenmaal nooit ‘winnen’ van beelden, of samen één zijn of worden met de beelden – de fenomenen fotografie en dichtkunst verschillen in essentie te wezenlijk van elkaar – hoe dicht ze ook bij elkaar komen soms. de poging tot eenwording/versmelting is gedoemd te mislukken en mislukt dan ook.

het is alsof beeld en woord ooit ontstonden in dezelfde veilige donkere baarmoeder en daar ieder afzonderlijk bescherming genoten maar toch in wezen volstrekt anders – hoe zeg je het – het dicht-licht zagen.
op de pagina’s 39 en 70 – u kunt ze zelf opzoeken – weet zusje Dietske dan ook van haar talige mission impossible bij de mooie zeg maar prachtige maar voor het grootste gedeelte van de mensheid ook volstrekt onbegrijpelijke zwart/wit foto’s van haar zusje.

had ik deze recensie moeten schrijven – NEEN – in het nawoord van de bundel WIE GLAS BLAAST vat Dietske mijn recensie samen. nog nooit eerder werd er een recensie geschreven die voor méér dan 100 procent overbodig was. ik citeer hieronder Dietske:

pom wolff
5/12/24

***Dietske schrijft:***
Eigenlijk doen we hetzelfde, maar op een andere manier, zeggen we tegen elkaar. Allebei stellen we scherp op iets wat verschijnt. Jij in beeld, ik in taal. Wat wij vangen, komt los van zijn omgeving, waardoor het in eerste instantie vervreemdt. Het is een abstractie geworden, maar doet ook ergens aan denken. Het lijkt of we iets gevangen hebben, maar tegelijkertijd ook zelf iets hebben geschapen. Wat eerst bewoog, ligt nu verstild voor ons. Als ik naar jouw beelden kijk, heb ik het gevoel of ik het wezen van iets nader, misschien zonder het ooit te bereiken, en juist dat raakt mij, brengt mij in beweging, omdat ik het blijf proberen. Steeds kom ik weer op iets anders uit en besef ik dat niets ooit hetzelfde is, en dat ik leef.

VON SOLO – Zou het kunnen, dat we telkens opnieuw leven. Dat het allemaal een spelletje is, waar we zelf de hoofdpersoon zijn.

Na mijn vijftigste verbeeld ik me meer dan ooit, dat mijn gezondheid me in de steek zal laten. Mijn conditie is niet meer wat het was. Ik probeer het nog wel op te bouwen, maar dat gaat hopeloos moeizaam. En telkens verzint mijn lichaam ergens anders weer een vaag pijntje of ongemak. Op zich zijn dat allemaal zaken, waar wel mee te leven valt. Tot dat natuurlijk niet meer het geval zou zijn. En daar komt mijn hypochondrie weer om de hoek. Elke pijntje in de buikstreek zou kunnen wijzen op een ernstige dodelijke ziekte, die zich daar schuilhoudt om als een sluipmoordenaar toe te slaan. Elke zere knie zou kunnen wijzen op een terugkeer van mijn nooit verklaarde artritis. En dan denk je weer aan het ooit onvermijdelijke einde. Of is het wel een einde?

Zou het kunnen, dat we telkens opnieuw leven. Dat het allemaal een spelletje is, waar we zelf de hoofdpersoon zijn. Dat we, voor we instappen een set opties meekrijgen om onze speler vorm te geven en bepaalde wendingen van het plot vooraf in te stellen. Uiterlijk, interesses, liefde, hoogtepunten, dieptepunten en de dood. Dat doen we dan natuurlijk op basis van wat we uit ons vorige spel geleerd hebben, in het gunstigste geval. En de mogelijkheid om dingen van tevoren gunstig te bepalen, hangt af van hoeveel punten we in het vorige leven gescoord hebben. Dat bepaalt bijvoorbeeld ook de medespelers, die je kunt ‘inkopen’ en de figuranten. Dat verklaart als je erin zit ook het hoge gehalte minkukels dat rondloopt en opzichte van goede en verstandige mensen. De enige voorwaarde die eraan hangt, is dat als je eenmaal instapt in het spel, je tijdens met hele spel, niet doorhebt, dat je in het spel zit. Je denkt werkelijk, dat dit je enige hele leven is.

En daar zit de adder. Omdat je tijdens het instellen van de parameters voor het spel al weet hoe de vorige spelen verlopen zijn, kun je soms slordig worden. Je denkt bij jezelf, dat het toch niet uitmaakt, omdat je aan het einde van het spel gewoon weer opnieuw kunt beginnen. Je kunt van alles uitproberen. Je kunt bijvoorbeeld voor de grap bedenken, dat vermoord worden wel een leuke dood is, of juist opteren voor een slopende ziekte, of het kan zijn, dat je gewoon geen punten meer had om dat criterium in te stellen en hebt gekozen voor een willekeurig einde. Maar dan wel kiezen voor oneindig veel bier. Als je aan de zijlijn staat kun je daar nog mee lachen, maar eenmaal in het spel zul je het ervaren als bittere ernst. Het is vergelijkbaar met de keuzes die een puber maakt, zonder de consequenties ervan te overzien. Je speelt als ware met je leven.

Het is grappig, hoe, nu ik eenmaal verder in het spel zit, ik pas ervaar hoe bepaalde instellingen uitpakken. Waar je telkens dingen leert, waarvan je denkt, dat ze goed van pas hadden gekomen, als je ze eerder had geweten en je er vervolgens niets meer aan hebt. Alles lijkt een som van leuk en minder leuk. Van moed en angst. Van haat en liefde. Uiteindelijk echter wel, op leven en dood. Hoewel je dat zelf, dus nooit echt zeker zal weten.

**VON SOLO**
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

pom wolff – maar er is geen andere dag…

een moment gaat nog het langste mee
dat hij het belangrijk vond
uit ’t café te komen
voor mij

tot ik hem nodig had
“een andere dag” zei hij
maar er is geen andere dag
zei ik

pw

Ien Verrips – wie je bent en mij laat zijn

al ben je niet mijn noorden, zuiden
oost of west, mijn dag of nacht,
mijn zon of maan de richting
ben je niet in mijn bestaan

je bent mijn 2^e gedachte
de vraag die daaruit volgt
je bent de schaduw die er niet toe doet
zo lijkt het
je bent je bent
je bent altijd wie je bent
en mij laat zijn

nov 2024 – IEN VERRIPS

Ter volledigheid
de inspiratie kwam uit de funeral blues van WH Auden:
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever: I was wrong.

Karin Beumkes op de maandag: ‘Hier beleef ik weer het wreed geheim het vissen villen met de blote handen…’

Karin Beumkes – de laatste (dit jaar) op uw site der sites – Karin heeft aangegeven de maandag op de pom aan een andere dichter te willen laten – wij zijn haar enorm veel dank verschuldigd voor al die prachtige bijdragen waar we eerst wekelijks en de laatste jaren maandelijks van konden genieten. hier wordt voor Karin een standbeeld opgericht. en elke keer zullen we een kleine buiging maken als we aan haar denken en haar vriendelijk toelachen. dank je wel Karin.

Hoi Pom

Ritueel

In de stilte van de nettenschuur
blijft de geest van de visserman hangen
hier liggen de zilveren schubben nog steeds
je lieslaarzen, je gele oliejas,
je bundel met zeemansgezangen.

Hier beleef ik weer het wreed geheim
het vissen villen met de blote handen
rood en rauw worden mijn nagelranden

Jij stond er altijd bij te zingen
dit ritueel verandert niet
ik ben het meisje met de vlechten
jij bent de trotse Inuit.

Muziek: Grace Slick – Seasonshttps://youtu.be/MrZKZlJV4S8
Liefs! Liefs! Liefs!
Karin

Karlijn Groet wint de enige echte virtuele – ik heb je lief zo lief zo lief – o lief ga weg – trofee op pomgedichten.nl naar die prachtsong van annemarie brijder

met dank aan annemarie brijder deze week voor de inspiratie en dank aan de dichters die inzonden. in de wedstrijd die geen wedstrijd is – uw juryvoorzitter deze week op zoek naar een soort echtheid die door alles en alles én nog meer pijn heen beschreven is – een dapper zijn in alle kwetsbaarheid de woorden gezongen door deze annemarie – als ik je dan toch moet verliezen verlies ik je liever aan de liefde – liefde is de enige weg – in totale overgave door Annemarie bezongen – ik ken een meisje in eindhoven dat me schreef – Ach ja, liefde is redeloos om soms radeloos van te worden – en zo is het óók. hoe dan ook onder de gedichten de commentaren. daar leest u waarom Karlijn Groet deze week -van harte.

**voltooid verleden tijd**

het moest en zou
begrepen worden
er werd een verleden
bijgehaald en toen
vergeten

er werden brieven
geschreven die lazen
als een instructie
in een taal die
niemand sprak

ik herinner me
de foto van een
uitgemergeld kind
de roofvogel
die het met veel
geduld bekeek

hoe het voedsel werd
dat het zelf nodig
had gehad

er is geen afscheid
mooier dan een ander
een gat is een gat
is een gat

Karlijn Groet

in dit gedicht lezen we wel iets van absoluutheid – zelf zou ik voor de 1^e, de 2^e en de 5^e strofe gaan – hoe mooi 3 en 4 ook zijn – maar minder is hier volgens mij meer – meer van die genadeloosheid die in het leven vaker dan het je lief is heerst –

hoewel de regels
*“hoe het voedsel werd/ dat het zelf nodig/ had gehad”* bij nader inzien meer genadeloosheid in zich hebben dan ooit eerder beschreven is. kortom GOUD!

Karlijn Groet – voltooid verleden tijd
Rob Mientjes – de liefde overwint.
Rik van Boeckel – zingt verrukkelijk over dagen, maanden en jaren van samenzijn
Luk Paard – zolang je me roept zal ik…
Frans Terken – alles om het niet hardop te zeggen
Anke Labrie – het korenblonde zacht bewegen
Vera van der Horst – hoe ik van jou
Ien Verrips – die liefde o die liefde

wie wint de enige echte virtuele – ik heb je lief zo lief zo lief – o lief ga weg –
trofee op pomgedichten.nl? – naar die prachtsong van annemarie brijder – DE LIEFDE IS DE ENIGE WEG zingt ze en ja zo is het.
– u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.