Ditmar ik schreef je toch: maar ik heb het over jou over wie ik het wil hebben een gedicht is soms heel soms een tekening die nog gemaakt moet om te krassen in die boom van toen
HET BINNEN IN
Een droom van mij is dat die bomen daar, door wind haast onberoerd, zó oud en zwaar, niet enkel glimpen duisternis bedekten, erachter doch het Eind van Alles strekte.
Waarin ‘k (liet men mij vrij) dan op een dag door hun immensiteit verdwijnen mag, niet bang dat ik daar ooit weer weide vind of snelweg, traag geteerd met zand en grind.
Zou ik ooit teruggaan? ‘k Denk het niet–waarvoor? Niemand zou mij dan volgen in dat spoor om me te halen, die mij kent als kwijt en weten wil of mijn liefhebben slijt.
Men zou geen ander vinden dan verwacht, wel zekerder van wat ik zeker dacht.
Afgelopen voorjaar was ik met mijn zus onderweg gegaan vanuit Rotterdam naar Dortmund. De reis was gepland om drieënhalf uur te duren. Op het centraal namen we plaats in een fijne ouderwetse intercitytrein met oranje stoelen. We hadden een voorspoedige reis naar Eindhoven en stapten na een uur met goede moed uit. Daar wachtte ons het eerste oponthoud. Een seinstoring tussen Eindhoven en Venlo zou zorgen voor een uur vertraging. We besloten daarop een wandeling te maken door de Eindhovense binnenstad en bekeken bewonderd de Sint Catharinakerk, waar een kopie van de lijkwade van Christus ten toon gesteld werd.
Terug aangekomen op het station moesten we vaststellen dat de vertraging nog minimaal een uur extra zou duren. We vroegen aan de infobalie hoe we dan verder naar Duitsland konden. Die gaven aan, dat het tracé via Oberhausen er een half jaar uit lag wegens renovatie en dat wachten misschien de beste optie was. We besloten op eigen initiatief de trein naar Roermond te nemen en van daar de trein naar Venlo. In de trein naar Roermond raakten we in gesprek met een man, die onderweg was naar Aken. Hij gaf aan, dat we waarschijnlijk urenlange vertraging op zouden lopen en dat we beter via Aken en Keulen konden rijden. Het was een man die de streek goed leek te kennen. Hij zag eruit als een lid van de Rotary, die vier dagen niet geslapen had. Wij bestempelden hem als de ‘onheilsprofeet’ en besloten ons getrokken plan te volgen. Aangekomen in Roermond moesten we drie kwartier wachten en besloten een rondje te lopen door het centrum van Roermond. Daar maakten we een rondgang rond de dertiende-eeuwse Onze Lieve Vrouwe Munsterkerk. We hadden helaas geen tijd om nog binnen te gaan, want we moesten ons boemeltje halen. Het boemeltje bracht ons stipt volgens de Arriva dienstregeling naar Venlo. Daar aangekomen, moesten we vaststellen dat er een seinstoring was tussen Venlo en Viersen (DE). We wachtten een half uur, dat drie kwartier werd. Het perron was inmiddels bomvol. Er arriveerde een trein met vier wagons en daar propten we ons met zijn allen in. Na een half uur wachten in een stilstaande trein besloot ik dat we beter een alternatief konden zoeken. We stapten uit en overwogen via Maastricht of Oberhausen te reizen. Terwijl we op het andere perron stonden zagen we ineens het overvolle veewagentje vertrekken naar Duitsland. Dat was de druppel. Zou die onheilsprofeet het dan toch bij het rechte eind hebben?
We besloten onze museumjaarkaarten te gelde te maken en naar het Limburgs Museum tegenover het station te gaan en te kijken of alles over een paar uur beter zou zijn. En dat was het bijna. Terug op het station hoefden we maar tien minuten te wachten op de trein naar Viersen. Wel was duidelijk dat er al één trein tussendoor was uitgevallen, want het leek wel Koninginnedag op de Dam in vroeger tijden. Wederom propten we ons in een hete trein om al rijdend te concluderen, dat we de aansluiting in Viersen weer zouden gaan missen en dat overstappen in Düsseldorf een veiliger optie zou zijn. Uiteindelijk bereikten we met een vertraging van zesenhalf uur Dortmund. Mijn eerste actie was een heerlijke koude pint halen bij de Bergmann Kiosk en nog één. Het was het waard geweest. En ik was niet boos geworden. We hadden ondanks de incompetentie van de spoorwegen goed gereisd.
Na een ontspannen weekend en een voorspoedige terugreis, zat ik thuis achter mijn computer om restitutie aan te vragen. Binnen twee weken kreeg ik bericht dat we een deel van de reis gerestitueerd zouden krijgen binnen drie weken. Zes weken later mailde ik de klantenservice, dat het de NS niet sierde, dat ze terugbetalingen op hetzelfde tempo uitvoeren als de vertraagde reizen waar ze betrekking op hebben. Die humor ontging ze schijnbaar, want een antwoord kreeg ik niet. Het geld stond wel twee dagen later op mijn rekening. Een beginnetje voor de volgende vakantie.
VON SOLODICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEASTCheck de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl – Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Bijna alle bloemen vergaan in versneld tempo -één dag roos en dan weg kelken verkreukelen en verweren in het aanvliegtempo van steeds weer een hommel zuigend, aan hen hangend, rond sjokkend, zich bepoederend.
Binnen beweeg ik oude toeschouwster steeds trager in gesmolten tijd.
er is altijd meer dan je vermoedde een opsomming zou hier kunnen van van alles en nog wat en liefst nog veel meer
dichters zijn daar goed in dat leren ze op de schrijversvakschool onverwachte combinaties van woorden zijn ook erg in
een onverwachte combinatie van woorden zou hier heel goed kunnen dan haal je vast en zeker en vast voor de vlaming je diploma met een grote D van diploma erop
(nog wel even de laatste termijn van de cursus betalen)
maar ik heb het over jou over wie ik het wil hebben een gedicht is soms heel soms een tekening die nog gemaakt moet om te krassen in die boom van toen
ik hoop dat het gevonden is zei ik al weet ik niet precies wat en wanneer het was dat ik ben kwijtgeraakt ik moet het onderweg verloren zijn
op de schappen ik zag naast een stapel sleutels een doos met telefoons verwonderd keek ik naar een wieg (hoe kwam die daar) een houten been kwam langs een opgezette kat
je bent de eerste niet die zoekt de laatste zul je ook niet zijn je zoekt wat is verslonken in de tijd aldus de dame van het loket
de liefde van je ouders de vrienden waarmee je altijd lachen kon je benen onvermoeibaar die je brachten waar je wou het werk waar je goed in was het leren van een vreemde taal
met lege handen ging ik weer mijn zoektocht bleek voor niets maar bij de supermarkt vond ik alles wat ik op mijn lijstje had
Het contrast kan niet groter. Van de Big Apple terug naar Eva´s Franse appeltjes. De boom staat er bol van. Kleine groene bolletjes. Renetten in de dop. Ik hou ervan. Tegenstellingen. Extremen. Het helpt mij wijsheid vinden. In alle kleine dingen. Waarheid of geluk. Voor zover zoiets zou bestaan. Ieder zijn eigen. Niet mijn ding. Het is hier bloedjes warm. Geen zuchtje bries. Tijd om te zweten. Tijd voor de beukenhaag. Tijd om hersendood te ploeteren onder de gele ploert totdat ik het zoute nat van m´n lijf voel druipen. Druppels. Liters. Likken. Lekker.
De heggenschaar, tegenwoordig met batterij, is vandaag mijn beste vriend. Een blik op de tuin onthult een met bramenslierten doorvlochten chaos waar honden geen brood van lusten. Het gras, de pluimen inmiddels op schouderhoogte, is doordrenkt van alle schoonheid die Eva in zich draagt. Duizend kleuren ontploffen in een zee aan witte pracht. Berenklauw torent hoog. Dat krijg je. Een jaar niet gemaaid. Minstens. Het struikgewas rond de heg is zo dens dat ik er met mijn nog bleke lijf een weg moet banen. Het kriebelt en krioelt. Alles schuurt en jeukt als de ziekte.
Terwijl de schaar zijn werk doet, sta ik plots oog in oog met een kwispelend knorrend zwijntje. Kom je spelen? Zegt het staartje. Nou zie ik wel vaker zwijntjes hier, maar dit beessie is zonder meer anders. De kraaloogjes prangen een ongewis verlangen. Wild is ´ie zeker niet. Dit zwijntje. Dan had ´ie allang de plaat gepoetst. Nee, dit moet het biggetje van de buurman zijn. Op zeker. Hij heeft het postuur van een lumberjack uit Québec. Mijn weinig spraakzame buurman. Rossig bebaard en vierkant als een Viking.
Eenmaal op de hoogte van de ontsnapping, sjokken we gezamenlijk door de woestenij. Van het varkentje geen spoor. Ook niet op de naastgelegen akker. De man haalt stuurs zijn schouders op en loopt zonder er verder een woord aan vuil te maken het erf af. Een minuut of vijf later retourneert hij met een ontwapenende lach. Als een kind zo blij. Binnensmonds iets mompelend over son mignon cochon. Het schatje is terecht. De heggenschaar moet nog tien meter.
nu lieve prachtig mooie dichteres van eindhoven en lieve vriendin verjaart heeft deze site natuurlijk ook feest – we gaan haar zoenen – 70X
nu de verte zo dichtbij de tijd verloren in zichzelf raakt bevreemdt het mij
hoeveel herinneringen zich kunnen verbergen in een vluchtig bestaan alsof ze heel lang sterven
dat voor verwachtingen nauwelijks nog ruimte is en ik daar beter maar de wind mee voed
Vera van der Horst
een terugblik op het leven en ook de verworvenheden die de jaren iemand kunnen brengen beschreven in heerlijke eenvoud maar ook en tegelijkertijd in die vasalis – achtige complexe vervlechting van woorden in met name de begin strofe – hoe kun je algemene waarheden op jezelf leggen in een beminnelijke maar ook zo gracieuze kwetsbaarheid. zo!
elke week kies ik HET gedicht van de week op deze site – uw site der sites – de eeuwige een week durende roem valt RIK VAN BOECKEL ten deel. trouwe inzender en wereldreiziger – deze week geheel buiten zijn comfortzone – een nieuwe rik van boeckel lijkt geboren! was het gorter niet die al schreef – ‘ik wil nieuw worden’ – en zo is het ook – een prachtig en krachtig pleidooi voor nieuw – deze week in het hier en nu – Rik van harte!
Goedemorgen Pom Hoe gaat het? Ik ben nog niet op reis maar kijk af en toe wel terug op de reizen die ik gemaakt heb. En nu een algemeen gedicht.
Reis uit de comfortzone
De reis uit de comfortzone laat ons gaan naar de buitenwereld met gemak of ongemak
landen zijn fantasierijke streken buiten de zone van dagelijks gemak laten ons verkennen en verrassen
voorheen geland en neergestreken laten ze herinnering uit hoofd en hart opduiken en glinsterend doorwerken
nieuwe ervaringen zullen ons dwingen te schrijven en te fotograferen om in de toekomst van herinnering te leren.
Rik van Boeckel 19 juli 2024
RIK VAN BOECKEL – nieuwe CD – De dromende dansers -poëzie op reggae muziek, met de band The Dub Ark
ik schreef al eerder: de eerste nummers vanochtend beluisterd Rik – heerlijke rustgevende soms jachtende en jagende reggaeklanken in mijn ochtendkamer – ik ga zeker een recensie schrijven – waarin ik meer een gemoedstoestand zal beschrijven dan iets muzikologisch verantwoords – van muziek heb ik geen verstand – wel hoor ik een prachtig samengaan van poëzie en heerlijke professionele reggaemuziek – nummer na nummer – en jij in die zachtaardige rol van samensmeder. als je luistert kom je in een meeslepende roes – ik zie nu de straten met de mooie ramen – waar de wind waait waar de wind waait tadam tadam tadam…
De dromende dansers uitgebracht met mijn poëzie op reggae muziek, gemaakt samen met de band The Dub Ark
bestellen via
rikvanboeckel@gmail.com
De cd kost 15 euro excl. verzendkosten!
In het groene licht
In het groene licht zie ik een hoog gezicht van een dromende boom langs de stille stroom in de Hollandse Tuin is het filosofisch fijn hoor de zachte wind langs de oren gaan tot ik op zal staan in het groene licht voel de stappen gaan bij de boomstam staan om de bladeren heen van dit Clingendael
dit is het verhaal van het groene licht van het hoog gezicht van de wakkere bomen na vergeten dromen langs de ochtendstromen
in het groene licht wat een mooi gezicht van het groene licht van de bomen hoog en de lucht zo droog van het wolkendak
hoor de vogels tsjirpen in het groene park lichtgroen donkergroen kleurrijk groen groen groen het tsjirpend ritme van de natuur laat haar winnen laat haar winnen in het groene licht
laat de natuur winnen laat de bossen met rust laat de bomen groeien laat de bladeren bloeien o wind o adem der natuur zo puur zo puur zo puur hoor haar zachtjes gaan langs takken bladeren groene aderen van de lucht groene aderen van de lucht.
Rik van Boeckel 28 juni 2021 Park Clingendael. Den Haag
Rik van Boeckel meets The Dub Ark
CD Release De Dromende Dansers door Blowpipe Records
De Leidse dichter/percussionist en spoken word artiest Rik van Boeckel is al sinds de jaren tachtig actief met een succesvolle combinatie van poëzie, raps en muziek. Zijn poëzie ligt dicht tegen rap en liedkunst aan. In de jaren 80 genoot bij bekendheid als popdichter en bracht twee cassettes uit: Deze hoofden praten (1983) en Hé hé wat moet dat (1984). Hij staat sinds die tijd bekend als een dichter die zijn poëzie onder andere voordraagt met live percussie. Digitaal verschenen vanaf 2010 een album, een EP en een paar singles op Spotify en iTunes. December 2018 kwam zijn poëziebundel met cd Beweeg als een strateeg uit; op de cd is zijn muzikale poëzie te horen op latin, rock, hiphop, jazz en West-Afrikaanse djembé muziek. Februari 2021 kwam de LP Deze hoofden praten uit met zijn muzikale poëzie uit de jaren 80. Januari 2022 kwamen twee gedichten van hem te staan op de LP Vlug van de Franse groepOrganizatsiya, notabene voorgedragen in het Nederlands. En nu brengt hij geïnspireerd door Lee Scratch Perry en Linton Kwesi Johnson op het album Dromende Dansers Nederlandstalige dubreggae uit met Dub Ark bestaande uit bassist, multi-instrumentalist en producer Eric van Drunen Littel aka Clever Lee, percussionist/dubmaster Aernout van Hees en saxofonist Joep Smeenk, bekend van de Haarlemse band Gotcha! Eric van Drunen Littel is actief in diverse bands en heeft de basis voor de reggae muziek bij Van Boeckel’s poëzie geleverd; Aernout van Hees (aka Dr. EchopleX) is als percussionist actief in een aantal bands met oa Cubaanse en Antilliaanse muziek en al vanaf zijn tienerjaren liefhebber van het werk van Lee Scratch Perry. Hij onderzoekt al vele jaren de studiotechnieken die de grondslag vormen voor het werk van o.a. Lee Scratch Perry en King Tubby. Hij heeft het dubwerk voor deze CD verzorgd vanaf de ruwe basis tracks. Een van de eerst geschreven teksten op De Dromende Dansers is Jamaica. Meer recente teksten zijn Ibiza Time, De maanfluisteraar en De zingende bloemen. De andere titels zijn: De Dromende Dansers, In het groene licht, De straten met de mooie ramen, Hallo bergen, Winterland en Een lied van waanzin. Het album wordt uitgebracht door het Haarlemse label Blowpipe Records van Wim Dekker. De Cd is gereleased op 9 juni 2023. Er staan optredens gepland op zondagmiddag 9 juli op het Ootje Festival in Rotterdam-Zuid en op zondagmiddag 27 augustus tijdens een wijkfeest van Tussen de Rijnen in het Ankerpark in Leiden.
