pomgedichten.nl – Pagina 52 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Paola Tuin (iswm rik vanboeckel) wint de enige echte virtuele rita hovink / de 4 mei oorlogs en vredes trofee op pomgedichten.nl

**PAOLA TUIN (iswm rik vanboeckel) wint de enige echte virtuele rita hovink trofee / de 4 mei oorlogs en vredestrofee op pomgedichten.nl**

er zijn van die dagen dat ik zo ontzettend trots ben op mijn eigen site – op 4 mei houd je geen wedstrijd op 4 mei is hoe dan ook leed aan de orde van de dag. persoonlijk leed bezongen door de te vroeg overleden rita hovink of ….. wereldleed en dat is dan vooral natuurlijk oorlogsleed – bezongen in het wereldlied – sag mir wo die blumen sind – in wereld beroemde vertolkingen door dietrich, door sven ratzke, door ute lemper – uitgedrukt in die wanhopige en zo rake en zo actuele vraag – wann wird man je verstehen?

sinds gisteren namiddag voeg ik aan de – wann wird man je verstehen – opsomming PAOLA TUIN toe die ik dank zij rik van boeckel in een prachtig rauw meeslepend liederen programma zag optreden – te Katwijk aan Zee – de rauwe randen en de rouwranden vertolkend van het thema oorlog en vrede – in een overwegend brecht/eisler/weil programma en eindigde met Dietrichs wereldberoemde legendarische vredessong song. eminente pianobegeleiding niek van der meij en percussie en toneeltekst ‘ónze rik’. op 4 mei wil je eigenlijk alleen maar van de vrede horen – katwijk aan zee één vlaggenparade – en dan daarbij het hierboven beschreven prachtprogramma en die prachtvertolking door Paola – ik was blij te katwijk te zijn gisteren. dank jullie wel.

trots ben ik op de dichters die zonder uitzondering troostrijke of pure vredeswensgedichten inzonden. dank jullie wel. ze zullen mij het niet kwalijk nemen dat ik hieronder voor één keer met een enkel woord hun teksten aanprijs – en de wedstrijd de wedstrijd laat.

Dank aan Antony Oomen – die stilstaat in een zeer kort gedicht bij de struikelstenen, bij een struikelsteen – nooit meer – nooit meer – in stilte dacht.

Dank aan Erika de Stercke met haar herhaalde wensregel dat de doden zullen rusten. de mensheid in schaamte beschreven.

Dank aan Cartouche die gelijk aan Rita Hovink troostrijk een geliefde toespreekt – het leven in zekere zin beperkt tot een relatie van lief en leed met daarin – kleine en grote oorlogen, het woord ‘ onverlaten’ van een poëtisch diepe dimensie voorziet – het laat me niet alleen tracht te voorkomen.

Dank aan Vera van der Horst die schrijft zoals moeders horen te spreken – zij die het leven doorgeven en het verloren zien gaan – met woede en gelatenheid en met een zekere machteloosheid – de ellende van oorlogsleed – het teveel in de wereld – vervloekend – omdat het overal om ons heen de kop opsteekt en daarmee de onwaarachtigheid van een te goedkoop uitgesproken mantra – dat het nooit meer mag gebeuren – blootleggend.

Dank aan Rik van Boeckel die mij attendeerde op het prachtprogramma in Katwijk aan Zee – de oorlogs en vredessongs vertolkt door Paola Tuin in een poëtische tolstoj omlijsting door Rik.

Dank aan Rob Mientjes die in zijn teksten het persoonlijke – het herdenken van mensen die hem erg na stonden – over laat vloeien in het grote herdenkingsmoment – om samen even alleen te kunnen zijn – en om zo samen te kunnen zijn. een ragfijn en oprecht woordenspel.

Dank aan Ien Verrips die troostrijke woorden bij het verliezen en het verlies in het algemeen schrijft – al weet de dichter dat alles tijdelijk is – ook de woorden van troost –

Dank aan Frans Terken die stilstaat bij het eerste wereldoorlogleed met de beroemde klaprozen en ook bij rita hovink stilstaat die in al haar liefdesleed de bitterheid niet toelaat en woorden van hoop en liefde bezingt zoals frans de kracht van de liefde weet te leggen in de woorden van zijn gedicht: een pleidooi voor de liefde.

dank aan Anke Labrie die het verdriet in woorden zo klein tracht te laten zijn dat er heel weinig van overblijft – een onmogelijke poëtische missie – hoe kleiner hoe groter het verdriet. hoe meer alleen de pijn te dragen. mooi.

Antony Oomen – nooit meer, denk je stil nooit meer
Erika de Stercke – dat de doden kunnen rusten
Cartouche – na elke grote oorlog vele kleine
Vera van der Horst – met een beschouwing en een gedicht
Rik van Boeckel treedt op in OORLOG en VREDE – Alleen ben ik iemand vol liefde en zonder verdriet…
Rob Mientjes – Laat me samen alleen zijn…
Ien Verrips – zullen we samen drinken op de toekomst….
Frans Terken – tot in de velden rondom klaprozen
opengaan…
Anke Labrie – zei alleen gaat het een beetje…

wie wint de enige echte virtuele rita hovink trofee op pomgedichten.nl? in tijden van mei, oorlog, verlies – dan maar door alles heen met rita – vroeger zou je smartlap zeggen – nu zeg je – tot op het bot – de glimlach bezongen als pure parodie – soms moeten we even alleen – dat geldt ook de dichters – gaan we weer eens samen huilen op de pom en lekker over de top? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail. com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

samengevat

ik ga er vandoor
ik moet nog schrijven
kloppende gedichten schrijven

misschien moet alleen de dag genoemd
zodat ik later weet wanneer het was
we dronken thee in de winter
de dikke jassen weet ik nog
in je huis de verwondering

ach wie denkt niet terug
aan die onvertaalbare nachten
zoals het zong van de liefde
en als het ware uit zich zelf
poëzie ontstond

pom wolff

**Dodenherdenking**

het glas is goeddeels van de straten weg
de stad hult zich in zwijgen
je struikelt haast
Bernstein-Hemelrijk staat op de steen, en Auschwitz
nooit meer, denk je stil
nooit meer

Antony Oomen
4.V/2024
Amsterdam

**vredig**

dat de doden kunnen rusten
ze hebben het al zo koud

terwijl het vuur ophitst bij
onze bitsige opmerkingen

er is geen enkele reden of
zien we het verkeerd

bij de zerken van verloren
levens valt ons gesprek stil

we kijken elkaar aan, buigen
beschamend het hoofd

dat de doden kunnen rusten
ze hebben het zo koud

Erika De Stercke

**Opgeven is geen optie**

na elke grote oorlog vele kleine
voordat er weer een nieuwe
stille tijd ook van rust en vrede
tussen jou en mij – botert het

van bloem tot meizoen
komen we ons nader, worden we
één, samengebald en -geklit
voor zolang het duurt

tot bij het ochtendgloren wolken
de kop opsteken, licht in ons hoofd
dreigen te smoren, verstikken
opgeven doen we niet – alles

om ons te harden in dit golven
niet ten onder te gaan in ons
dorstig streven naar elkaar
waar we niet buiten kunnen

om niet te worden
teruggeworpen op onszelf
zijn en blijven wij onverlaten
maar te goeder trouw

nietwaar, mijn lief?

04-05-2024 / Cartouche

Hoi pom – Ik denk niet dat ik alleen ben met mijn verdriet en woede over al die agressie in de wereld. De kortzichtigheid, het haantjesgedoe, het machtsmisbruik en noem maar op.
Ik stoor me wel elk jaar weer aan de herdenkingen, dat men blijft zeggen dat we dat we de verhalen moeten blijven vertellen, omdat dit nooit meer gebeuren mag, terwijl elders duizend bommen en granaten hele volksstammen wegvagen van de aardbodem. Ik vind dit zo n leeg mantra geworden. Het helpt blijkbaar niet, wat wel helpt, ik zou het niet weten.
Ach ja, ik kan nog wel even doorgaan, maar ook dat helpt niet.

Er zijn nog wel dingen die me blij maken hoor, is fijn te horen dat er toch flinke progressie is bij je webmeisje en jij ook nog lekker actief blijft.

Liefs Vtje xxx

**Omdat dit nooit meer mag gebeuren**

Hoewel er in de straten waar ik liep
nooit een oorlog woedde, nestelt
zich toch pijn en verdriet in mij
bij de beelden die ik dagelijks zie

Het mantra van het herdenken
van een verleden met zoveel verlies
klinkt elke keer weer uit vele kelen:
… omdat dit nooit meer gebeuren mag

Word wakker, het gebeurt nog elke dag

Vera van der horst

**Laat me in vrede gaan**

Alleen ben ik iemand
vol liefde en zonder verdriet
nu de tijd verder gaat in stilte
verdrijf ik oorlog uit ‘t hart

vrede is geen reden tot strijden
al doen domme figuren dat toch
om hun staat of religie uit te breiden
zo de jaren slingerend door te brengen

laat me rustig in de lichten staan
met vriendelijke gaven en zachte trots
een glimlach laat zich nimmer gaan
op het wonderlijk gezicht van de toekomst.

Rik van Boeckel
3 mei 2024

Dag Pom,
Aftellen naar een moment van bezinnen op dat wat we nog hebben. Vrijheid en vrede, samen en alleen. Memento mori, gedenk de gevallenen.

Groet, Rob

Laat me alleen samen zijn
Met broeders zus en pa
Om het verdriet te tillen
Naar grote hoogte

Laat me alleen samen zijn
Met moeder in gedachten
Veel te jong gestorven
Diep gezonken

Laat me alleen samen zijn
Met oorlog in mijn hoofd
Wapens als emotie
Stuitend heen en weer

Laat me samen alleen zijn
Met slachtoffer en lotgenoot
Een zalig verbond
Ontwapenend lief

Laat me alleen samen zijn
Opdat het nooit gebeurd
Diefstal van de waarheid
Zonde in besluit

Rob Mientjes

och al dat verdriet
na zo’n hartbrekend afscheid
deerniswekkend je tranen
jammerlijk je lot

laat ons je komen troosten
we wiegen je zullen met je treuren
we zullen de haard aansteken
en pap voor je koken
en drinken zullen we
samen drinken op de toekomst
drinken tot het leed vergeten is
voor een poosje

mei 2024

Goedemorgen Pom,
Ach, arme Rita, laat ik haar maar een half hart onder riem steken, in deze droeve tijden; dat ze weet dat ze niet alleen is.
Weekendgroet, Frans

**Vanaf Ieper**

Nog in de oorlog van liefde zingen
die dapper in je borstkas rust
bij elk in- en uitademen groeit
vertrouwen dat het goed komt

hoe je met liefde je naasten
tot in de donkerste momenten
door dreiging en leed heen sleept
je blijft ze moed inblazen

– alsof je achttien keer de Kemmel
en weer door Ieper voor de Last Post
daar gebeden voor ‘n goede afloop
er is geen weg die genade kent –

waar nog een glimlach genoeg is
om in de loopgraven licht te zien
tot in de velden rondom klaprozen
opengaan en samen leven kleuren

© FT 04.05.2024

Ha Pom,
Het blijft een beladen dag vandaag, vooral ook hier in de rivierenbuurt.
Je hebt’ verdriet’ en ‘verdriet’, hetgeen mij (meestal) wel helpt om te relativeren.
Mooi vreedzaam weekend voor jullie,

Hartelijke groet,
Anke

**verdriet**

hij erkende het
misschien herkende hij het wel
werd nooit nerveus
geen woord van troost
geen ingeschonken glas
geen een cliché
dat het op den duur
wel slijten zou

zei alleen
gaat het een beetje ‘droef’
en liet haar goddank alleen

anke labrie
04-05-2024

VON SOLO over Zeeland: ‘Toen Piet Friet nog een oude caravan had in Kattendijke…’

Mijn oude Amerikaanse buurman gaat emigreren naar Frankrijk. Zeker twaalf jaar zijn we buren geweest. Nu zijn we bezig met het inhalen van alle uitjes, die we nog hadden moeten maken. Morgen is het laatste uitje aan de beurt. We gaan met de trein naar Zeeland en pakken daar de fiets langs het verleden, waarin ik opgegroeid ben. Zo heb ik het tenminste voorgespiegeld. We eten een bolus bij de koffie. We gaan bij de oesterputten in Yerseke oesters eten en bubbels drinken. Fietsen langs de Oosterschelde naar het Goese Sas. Bij het Loze Vissertje wat bitterballen en een biertje. En vervolgens afpilsen bij café La Strada. Dan brengen we de fietsen weer naar mijn ouders en nemen de trein terug naar Rotterdam.

Ik merk, dat ik er vreselijk veel zin in heb. Er is iets onderhuids, dat me naar Zeeland trekt. Het kan toch niet alleen de zon zijn vandaag? Misschien is het wel het verlangen naar mijn echte verleden. Toen er nog geen restaurantjes aan de oesterputten zaten. Toen ik op zaterdagavond naar het Goese Sas fietste met gestoorde Charley en er geen feestje was. En het Loze Vissertje ook al dicht. Toen we bij de Vrijbuiter zaten, het café naast La Strada. Want dat was de kroeg waar we altijd kwamen. De Vrijbuiter bestaat niet meer. Toen Piet Friet nog een oude caravan had in Kattendijke. Toen mijn middelbare en lagere school er nog stonden. Toen er daar nog geen toekomst voor me was.

Nu is het toekomst en neem ik het heden mee naar wat er nu in Zeeland nieuw is en nog overgebleven. Ik zal verhalen vertellen van wat waar gebeurd is en me tegelijk herinneren hoe het voelde. Hoe saaie dingen ineens spannend worden, hoe het grote niets ineens verandert in dierbare momenten. Hoe het ongeluk een bitterzoete smaak krijgt. Hoe het geluk nog steeds iets is, dat over de horizon ligt. Mijn gehoor zal geïnteresseerd knikken en denken aan de route die zijn geest heeft afgelegd om te komen waar hij nu voor een moment is.

Ik hoop dat we rond die tijd in de kroeg zitten. Dan zal ik me herinneren hoe de grote glazen Hoegaarden besloegen en hoe dat voelde als de grootste rijkdom die je je kon verwerven op je zestiende. Hoe een Leffe Radieuse in café de Pompe op je achttiende op een dooie zondagavond smaakte als de opmaat tot de grote ontsnapping. Dan hoop ik, dat ik me ondanks alles, herinner waar ik vandaan kom. En weet, dat ook ik, ooit weer thuiskom.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

aja waalwijk bericht overlijden van zijn broer ben

wij van de pom wensen aja alle kracht en sterkte bij die enorme leegte die zomaar ineens een gat in het leven sloeg

‘Vanmiddag is mijn lieve broer Ben onverwachts overleden aan een hartaanval. Gisteren hadden we het over een nieuwe show, naast de Wally Tax tribute in Paradiso deze zomer. We hebben een leven lang samen gewerkt aan ontelbare shows en Ben heeft mijn tekst jaren op muziek gezet. Het kwam als een hamerslag. Ik ben in tranen. Bedankt Ben. Wat ga ik je missen.’

Rik van Boeckel – 1 mei in het licht

*Na bloemen te hebben gezet bij het graf van mijn ouders op begraafplaats Duinhof in Lisse ben ik gaan wandelen door het Keukenhofbosch en in de heerlijke lentezon rondgelopen bij Kasteel Keukenhof!*

**In het nieuwe groene licht**

In het groene licht zie ik een hoog gezicht
van de boom zo hoog
de lucht zo gelukkig droog
zonder ernstig wolkendak
we begroeten de zon met veel gemak

ik voel het blauwe licht
in de stilte van mijn gezicht
de adem van de natuur waait puur
en puur door de groene aderen van de lucht

niemand slaakt een diepe zucht
in het nieuwe groene licht
de bomen groeten de blauwe hemel
vogels tsjirpen op ‘t snavel ritme.

Rik van Boeckel
Keukenhofbosch
1 mei 2024

Vera Jongejan bericht over iepen, duiven en die ladder

de tijd van de iepen en hun zaadjes overal in de stad, daarom stuur ik je dit korte gedicht van mij, geïllustreerd met linoleumdrukjes op A4-formaat

Ien Verrips: ik ga dan maar zei hij…

‘smorgens als het koud is speel ik Assepoes
ik leeg de asla van de haard
en van de voorraad buiten
vul ik het hout bij
om de kachel goed te laten branden
dan speel ik ‘savonds deftig dametje
prominent vanuit mijn relax-fauteuil
nippend aan een glaasje port

soms speel ik nog andere spelletjes
maar deze bevallen mij het meest

IEN VERRIPS

ik ga dan maar zei hij
en ging
nou daag
zei ik
dag hoor
ik had nog veel te leren

Ien Verrips

–>
die dagen dus, die iedereen kent, zich wenst, niet kwamen, nooit kwamen – de opdracht – ook hier een schets in een paar woorden – een situatie – Ien weet – vermoed ik – dat ik houd van de eenvoud waar maximaal het leven in wordt uitgedrukt. ze slaagt met deze tekst daar wonderlijk wel in.

Peter Berger: ‘…vanavond mag ik zuipen tot ik erbij neerval. Niks Spa Rood. Oranje is toch vooral de kleur van feest en grenzeloos genieten?’

Afgezien van dat het een mooie kleur is, heb ik er weinig mee. Met de Oranjes. Het Koningshuis. Koningsdag. Ik sta daar niet alleen in. Ongeveer de helft van de bevolking ziet het oranje sprookje niet echt meer zitten. Volgens onderzoek. Behalve als het feest is natuurlijk. Dan hijst iedereen zich ´s-ochtends in het oranje om ´s-avonds starnakel naar huis te waggelen. Of desnoods, ingeval zwaartekracht een horizontale houding niet meer toestaat, te kruipen. Dankzij alcohol. Of wat voor ander ellendig goedje dan ook. Het is immers feest in de stad. Reclame is het niet, al dat gezuip, voor de Oranjes. Verbinding?

Koning Willem daarentegen vind ik een prima koning. Je zou maar staatshoofd zijn, om, gestript van alle formele macht, toch je koninklijke plicht te moeten vervullen. Ik zou er mijn leven niet voor opgeven. De koning verdient alleen al daarom mijn respect. Ook lijkt hij, al dan niet binnen de grenzen van zijn mogelijkheden, af en toe lekker de rebel uit te willen hangen. Geen mondkapje in de auto met chauffeur en lekker toch met vakantie gaan bijvoorbeeld. Lockdowns. Verplichtingen. Regels. Nou werd dat door velen vooral gezien als een vorm van arrogantie van iemand die zich boven het volk verheven voelt, dat gedrag, maar ik zag er toch vooral een daad van stil verzet in. De mogelijkheden maximaal opgerekt. Elastiek. Als een tot mislukken gedoemde poging om zo aan zijn frustratie over dat complete circus uiting te geven.

Je zou ook kunnen denken dat zijn handelen destijds werd ingegeven door een gebrek aan intelligentie. Domheid. Misschien ziet hij er niet uit als de uitgelezen kandidaat voor De Slimste Mens, maar ook daarin hij zou je nog zomaar kunnen verbazen. Dat ie er juist heel goed in is. Koning Willem. Spelletjes. Hoe dan ook is het aannemelijk dat de goede man voldoende gedrild is om zich te hebben kunnen beseffen dat beide voorvallen niet onopgemerkt zouden blijven. Een bangerik is ie dus niet. Koning Willem.

Ook al heb ik er weinig mee, ik ben er ook niet op tegen: de monarchie. De koning. Een staatshoofd moet je nu eenmaal hebben, zegt men, al was het alleen maar als uithangbord voor wat je als land zoal aan de wereld te verkopen hebt. Economisch belang. The money machine. Dat gaat ze prima af, de Oranjes. Maar blauw bloed of niet, niets menselijks is hen vreemd vrees ik. Tegen de oranje clan als geheel kan ik mij dus wel wat bezwaren voorstellen, maar voor Willem steek ik mijn hand in het vuur. Denk ik.

Nee, dan moeten we een president hebben. Ik moet er niet aan denken. Zo´n machtsgeil haantje, of kippetje als dat zo uitkomt, die binnen de bestaande machtsverhoudingen zijn of haar uit de kluiten gewassen ego wil laten gelden. In de grote boze wereld. Daar kan alleen maar ellende van komen. Want als ik al ergens van zou griezelen, dan staat de concentratie van macht hoog op mijn lijstje. Onvermijdelijk blijkbaar, in deze wereld, helaas, maar daar komen toch vooral minkukels op af? Macht.

Laten we eerlijk zijn, alle ellende op deze planeet wordt toch vooral veroorzaakt door dat soort typetjes. Uit welke windstreek dan ook, en ongeacht politieke ideologie. Machthebbers. Geopolitiek. El Presidente? Nee, geef mij dan toch echt Koning Willem maar. Als men dan per se toch het staatsbestel zou willen hervormen, dan moet men ook radicaal durven omdenken. Nederland als stadstaat bijvoorbeeld. Hoofdstad van Europa. Ridicuul wellicht, maar Willem kan dan gewoon nog aanblijven. Stadhouder Willem? Ik zou ´em er op voorhand al een acht voor geven.

Alle gekheid op een stokje; ik hijs me straks toch maar in m´n oranje jurk en zet m´n laatste joker in: vanavond mag ik zuipen tot ik erbij neerval. Niks Spa Rood. Oranje is toch vooral de kleur van feest en grenzeloos genieten? Regen kan de pip krijgen. Eerst koken. Chicken biryani. Maar dan met buikspek. Langzaam gegaard. Zacht als blubber. Of en hoe ik straks thuiskom, is zorg voor morgen.

PETER BERGER

lintjesregen treft de site der sites – wie wint de enige echte virtuele koningsdag trofee op pomgedichten?

lintjesregen treft geheel onverwacht en tegen elke traditie en weersvoorspelling in de site pomgedichten.nl – de zondagochtendwedstrijd op de pom heeft volgens onze correspondent de site voor de verjaagden uit de wanhoop getroffen met een tsunami aan lintjes – zo kan de dichter Anke Labrie de mythische ridderorde van de wolf bij schrijven – de dichter Sander Meij krijgt voor zijn reislust in den vreemde de ridderorde van de pom, de dichter Rob Mientjes de ridderorde voor de gevallen dichters, blijkt de dichter Frans Terken tot ridder van de oranje tompouce geslagen te zijn, de dichter Cartouche kreeg de ridderorde van en voor alle spaanse schonen uitgereikt, de hiep hiep hoeree trofee trof dichter Vera van dr Horst, en de gouden traan die in de geschiedenis hangen bleef mag de dichter Rik van Boeckel een jaar lang oppoetsen. alle winnaars van harte gefeliciteerd – bij of na overlijden dienen de hier uitgereikte ordes door u zelf te worden geretourneerd – dat dan weer wel. onder de gedichten treft u de verantwoording aan.

Ha Pom,
Het koningschap zelden in een gedicht verwerkt; ik herinner me alleen ‘de koningin op kaplaarzen’ in het watersnood gedicht,
dat ik eens schreef.
Als kind maakte dat indruk op me en qua klank kon ik het later ook goed gebruiken in het gedicht.
Ook qua vorm kan ik er wel iets mee in schilderijen; een kroon met scherpe hoeken werkt goed ten opzichte van ronde vormen.
En de mythes boeien me wel rond koningshuizen door de eeuwen heen.
Ik vond onlangs bijvoorbeeld deze nog:
‘Mythisch beeld’ gemengde techniek/collage uit 1992.
https://www.ankelabrie.nl/

Misschien zit er in de titel toch wel iets poëtisch… (plaatsing niet nodig hoor en buiten mededinging uiteraard)
Fijne avond nog.

Met hartelijke groet,
Anke

*dank je Anke voor de bijzondere en beeldende bijdrage – koningsdag is toch anders dan anders. de mythe verbeeld. mooi. statig en het beeld in een harnas gegoten. de kleuren nog levendig oranjerood.*

Sander Meij – vreten als paprikachips
Rob Mientjes – oranje overal
Frans Terken – tompouce en oranje soes
Cartouche – tompouce of onderbroek lang leve de lol
Vera van der Horst – Oranje kroontjes
Rik van Boeckel – haar traan blijft hangen in de geschiedenis
Anke Labrie – ‘Mythisch beeld’

je kunt veel van mij verlangen
ik wil verder gaan dan ooit
van flatgebouwen springen
hangen

maar koningsdag in drenthe
nooit!

pom wolff

hoe staat de dichter tegenover koningsdag of waartoe brengt de monarchie ons in de poëzie – onze ouwe bea was nogal gericht op schilders – onze alex hebben we nog nooit kunnen betrappen op maar iets van Cultuur of Culturele inzichten – het rot ook niet – dichters vullen wel de gaten – dichters handhaven het onontbeerlijke in ons mooie gave landje waar het koninkrijk tekort schiet – daarom ook hier de uitnodiging koningsdag op te fleuren met iets van poëtische schoonheid. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail. com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**Weg met alles**

een nieuw reisprogramma op SBS6
we noemen het: weg met de koning
het volk zal het vreten als paprikachips

er is voor cohesie geen koningshuis meer nodig
goed en kwaad slapen op hetzelfde speldenkussen
het is ieder voor zich en geen cent voor ons allen

de prinsjes beheren hun pandjesportefeuille
alsof het allemaal van hun eigen geld is, ze
bedenken een format en zeggen beleving

terwijl ze belevenis bedoelen.
Ook het verschil tussen vergeving en vergiffenis
zit alleen tussen mijn oren, want het volk

het volk maalt nergens om, viert feest
is trots op lauw bier, sust zich lallend in slaap
het weet niet beter, denkt niet na
het laat zich het liefste bedriegen

Sander Meij

ik lees sanders tekst aan het einde van de dag en ik moet zeggen het is een briljante samenvatting ver voor koningsdag geschreven. of je zet je hoedje of je dingetje op of je drinkt bitterwater zoveel dat je omvalt om het allemaal niet te hoeven meemaken of je schrijft het allemaal even van je af maar dan wel met het sandergif – dat ZIJ omvallen!

Dag Pom,
Fasten your seatbell. It’s orange that hits the clock. Damned. Fijn feesie.

Oranje onder
Oranje boven
Oranje overal

Blauw onder
Blauw boven
Blauw overal

Wit onder
Wit boven
Wit overal

Rood onder
Rood boven
Rood overal

Zak ik door mijn benen
Val langs de bar
Tussen de krukken

Laveloos
Leveloos
Lang

Op mijn netvlies
Een kroon

Rob Mientjes

ja inderdaad overal zijn ze vandaag in alle hoeken en gaten – niet weg te witten met poëzie! dank je voor de bijdrage.

Goedemorgen Pom,
Koningsdag opfleuren vroeg je, voor een prozaïsche koning maar een prozagedicht;
of vandaag ervan opfleurt? Op naar een oranje zonnetje!
Gedicht wel te lang, maar het kon even niet minder.
Weekendgroet,
Frans

**Vreemd volk**

Je zult als koning
maar een volk hebben
dat voor meer dan de helft zwaar conservatief en
racistisch is en doordrenkt van vreemdelingenhaat

nog afgezien van de stoet aan reactionaire
boerenbedrogtypes die de goegemeente
willen vetmesten met leugens en drogargumenten
maar graag in een oranje tent en met feesthoed op
liefst samen met een blonde volksmenner
naast je op het bordes willen staan

je zou er als een koning je heil zoeken
in een cockpit en jezelf naar zonnige oorden piloteren
om daar in een speedboot door de azuren golven
te scheuren en met het opspattend water
de gedachten daaraan wegspoelen

en dan één dag in het jaar ergens op bezoek
in het achterland bij de gewone mensen en
maar glimlachen en handen schudden
dan terug naar je gouden kooi
in je satijnen bed van betere dagen dromen

eet ik er een tompouce en oranje soes op
om de smaak van dit alles weg te slikken

© FT 27.04.2024

frans laat niet na om het allemaal nog errugger te maken – de omlijsting van het gehele oranje gebeuren – zagen we ook niet dat vreselijke loeder nog even verschijnen – die manke jet met – dan haalt u uw groenten toch uit uw eigen groentetuintje als u de groenten niet meer kunt betalen – ook ik kende vandaag enig mededogen met alex bij een column van max pam – tsja met zo een moeder schreef ik – de banketbakker moet van hoge kwaliteit wezen frans wil je de vieze bijsmaken weggewerkt krijgen!

Goedemorgen Pom,

Koningsdag aangaan was de opgave
voor onze koning hierbij een homaar -stukje
opgeblazen tot een zogenaamd gedicht

alles wordt minder, mensen, leef er maar mee
dat heeft ook zijn goede kanten, wir sind das Volk
alle dagen van het jaar, maar vandaag speciaal?

dan wordt er poppenkast gespeeld, geschreeuwd
gezopen geblowd en gevreten tot we eindelijk
*eens bij zinnen komen, zo wil ik toch hopen*
dat het u wel moge bekomen,
groet, Cartouche

**Wij**

Wij Willem wanen ons vandaag
de dag de koning te rijk, lang lang
leve de majesteit van joleit en Griekse zon
en ja, maxima, mea maxima
culpa, ben je mal, geen sprake van
ik ben er gewoon dol op

mijn lieve dochter
al zul jut wel nooit worden, duh
spreekwoordelijke Spaanse schone
je hebt mijn ogen en rondingen
dat doet ons deugd

maak je niet druk, kind
kijk naar mij, je komt er wel
ze lachen en wuiven naar je
of roepen rot op, zwaaien je uit

dat is ons lot, het volk
een wimpel in de wind, zo gek
als een deur, verzot op elk oranje

bitter, tompouce of onderbroek
lang leve de lol

zolang het duurt

27-04-2024 /

Cartouche dichter cartouche kan er mee leven – nouja een heel ander geluid – moet kunnen zeg ik. al nadert het einde – dat beschrijft ie ook – realisme is cartouche niet vreemd. het zal tijd worden. en dat ie op maxima valt – dat houdt ook op – in de poëzie. haha

**Koninginnedag**

Ik weet het nog
van toen ik jong was
Koninginnedag
Hiep hiep hoeree

’s Ochtends vanuit school
liep ik gedwee
met de hele kudde mee
Hiep hiep hoeree

Oranje kroontjes op de bol
en vlaggetjes paraat
liepen we zingend over straat
tjongejonge wat een lol

Bij het domplein aangekomen
even zwaaien met de vlag
daarna ontheven van corvee
de hele dag vrij, hiep hiep hoeree

Vera van der Horst

het is me net teveel hoeree hoeree deze reeks jeugdherinneringen – geeft niet – het is ook eigenlijk geen doen om van die oranjes nog wat te maken. nee het is vera vandaag vergeven – mooi kind was ze zeker en mooie kinderen worden mooie mensen. ik ken er een.

**Wilhelmus van de nieuwe tijd**

De oranje woning is het huis van de koning
met zijn maximale echtgenote uit tango land
haar traan blijft hangen in de geschiedenis
waarachtig en gewis de weemoedige noten
van de zingende bandoneon uit het land van de zon

zo komen hun dochters het mooie leven in
is het koningshuis een nieuw gezin
rond de koningsdag van Willem Alexander
na zijn jaren als Prins Pils in Leiden
gepromoot tot Wilhelmus van de nieuwe tijd.

Rik van Boeckel
27 april 2024

de positieve klanken van Rik van Boeckel rond die werkelijk prachtige wereldregel: **‘haar traan blijft hangen in de geschiedenis’**. trouwens die hele eerste strofe mag er zijn en zeker op koningsdag. prachtig:

De oranje woning is het huis van de koning
met zijn maximale echtgenote uit tango land
haar traan blijft hangen in de geschiedenis
waarachtig en gewis de weemoedige noten
van de zingende bandoneon uit het land van de zon

VON SOLO en HET MES: een Spyderco PM2 met zwart lemmet

Afgelopen week stond ik met een paar collega’s buiten te praten. Op een gegeven moment vraagt er één, of hij mijn mes mag zien. Een moment twijfel ik of dit wijs is, maar besluit het risico te nemen en overhandig hem mijn zakmes. Gezien ik een liefhebber ben, die zijn zakmes meermalen per dag gebruikt voor simpele dingen als appels schillen en dozen opensnijden, heb ik een goed stuk gereedschap. Het is een Spyderco PM2 met zwart lemmet van tweehonderdvijftig ballen. Het mes heeft drie grote voordelen boven de meeste zakmessen. Het weegt ongeveer de helft van een standaard mes, heeft een zwart lemmet, waardoor het kleiner lijkt en je kan het met een hand razendsnel openen en sluiten.

Mijn collega heeft het mes nog niet goed en wel in zijn hand of hij begint te zeuren dat het een illegaal mes is. Daarop werp ik tegen, dat ik er zelfs laatst nog de rechtbank in Rotterdam mee ben binnengewandeld. Uiteraard moest ik het bij de beveiliging afgeven, maar ik kreeg netjes een nummertje waarmee ik het na de zitting weer kon ophalen. Daarop begon mijn collega de kaart te spelen, dat ik hem het mes zelf gegeven had en we niet hadden afgesproken, dat hij het zou teruggeven. De andere collega die erbij stond hield wijselijk zijn mond. Het was namelijk zijn leidinggevende. In mezelf dacht ik even na en zei verder niets. Het voelde weer een beetje als het schoolplein vroeger. In mijn hoofd repeteerde ik de rechtse hoek en het knietje in het kruis, dat nodig zou zijn om mijn collega uit te schakelen. Het verbaasde me, dat ik in mijn hoofd al zo ver was. Enigszins uitdrukkingsloos staarde ik mijn collega aan. Hij talmde nog even en gaf me toen het mes terug. Dat ik rustig weer van hem aannam en even omhooghield, alvorens het weer in mijn zak te steken.

Later die week tijdens de lunch besprak ik dit voorvalletje met mijn leidinggevende. Ik had het namelijk als naar ervaren, maar wist voor mezelf ook, dat het geen zin had hierover te gaan zeuren. Het lastige aan dit soort zaken is, dat het altijd dingen zijn die als ‘grapje’ bedoeld zijn. Maar dat zijn ze dus niet. Het heeft altijd een andere bedoeling, want er is niets grappigs aan. De bedoeling van mijn collega was waarschijnlijk om me uit mijn tent te lokken en te kijken hoe ik zou reageren. Eersteklas haantjesgedrag. Het was natuurlijk het mooist geweest als ik iets stoms had gedaan. Want daar azen zulke types op. Ik verbaas me daar al lang niet meer over en laat het over mijn kant gaan. Daarbij was er niets misgegaan.

Toch vatte mijn leidinggevende het zwaarder op. Dit viel onder ongewenst gedrag en pesten op de werkvloer. Ik gaf aan er zelf niets mee te doen. Iemand die zoiets doet krijgt bij mij gewoon een kruisje achter zijn naam. Aan de andere kant snap ik het ook weer wel. Want hij zal dit soort geintjes zeker ook bij anderen uithalen op allerlei andere manieren. Ook bij mensen die er minder goed tegen zijn opgewassen. Onder de streep verbaast het me gewoon wel, dat iemand op vijftigjarige leeftijd nog steeds dezelfde geintjes uithaalt als op het schoolplein. Dat ook daar nog een hoop onverwerkt verleden zit.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: