We zaten met een bord op schoot met gebraden kip onder de motto ‘Le coq est mort’. De haan moest eraan. Buiten wapperde de Belgische driekleur. De glazen gevuld met Belgisch bier. Het enige dat nog mis kon gaan, was dat de Fransen te sterk zouden zijn of onze jongens een fout zouden maken. Mevrouw Solo had voor mijn verjaardag gewenst, dat België een keer scoren voor ons. Jammer genoeg stond het aan het einde van de rit ook zo op het scorebord. En nog wel met de naam erbij van de speler, die ik wegens zijn clubverleden net minst mag.
De volgende dag zou Nederland spelen. Dat interesseerde me niet. Het is markant om op te merken bij jezelf, dat je wel sympathie voor Lukaku hebt en niet voor Virgil van Dijk. Hoe je wel geniet van het spel van Kevin de Bruyne, maar niet van dat van Memphis. Als iemand begint over Dennis Bergkamp, dan doet dat me niks. Als het gaat over Eden Hazard, dan spitsen de oren. Als ik de ploegen tegenover elkaar zet, kan ik niet anders concluderen, dan dat ik een beetje een hekel heb aan Holland. Ik voel me dan ook geen Hollander. Misschien is dat te vergelijken met iemand van Turkse afkomst met een Nederlands paspoort. Ook dan ben je in je hart voor Turkije. Zoals wij thuis voor België zijn.
Het geeft maar aan, dat hoe je ook schuift met mensen over de aardbol en hoe je ze ook tot een eenheidsworst probeert te kneden, er iets bestaat, dat hierboven prevaleert. Iets, dat blijkbaar in je DNA ingebakken is door eeuwen aan traditie. Dat je gevoelens op dat vlak door je collectief onderbewuste bepaald worden. En dat is cultuur. Het is niet iets van de laatste jaren, of onderhavig aan trends. Het is iets van de lange adem. Het is waar je in geboren wordt en wat altijd met je mee leeft. Het gevoel dat ik gisteren ontwaarde, maakte dat duidelijk. We kunnen nog zo één Europa zijn. Het kan nog zo duidelijk op mijn identiteitskaart staan. Ik blijf in mijn hart een Zuiderling.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
die avonden nu onze doden niet meer zullen zingen schaduw ons niet dekken wil doorzichtig als we zijn en wij berusten in wat we ooit in mooie woede hingen nu zelfs de leegte niet meer verontrust wij jaren verder zijn en hoeveel adem god mag weten waar gehaald je weet toch dat gemis slechts bestaat bij de gratie van wat geweest is pom wolff
www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 13 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.
het gedicht van Peter Posthumus lijkt geschreven bij de dood van Remco Campert – maar of dat zo is – ik ontving zijn bijdrage precies op het moment dat de uitgever het overlijden van Campert bekend maakte. dat is ook poëzie.
Tussen de spaanders en de splinters van wat kon en wat er was
wanneer je door het onmogelijke bent ingehaald aan je laatste zucht bent uitgeleverd moedeloosheid door al je cellen trekt
dan is er nog dat groot uiteindelijk houvast dat voortaan alles beter is dan dat het, tot nu toe was
Gérard attendeerde me op de onmogelijkheid de site te bereiken dit weekend – de wedstrijd maar gestaakt – de bijdrage van Gérard hier alsnog – laat het van de liefde zijn.
blijf je mij bij, zo zielsveel, al weet ik dat ik me verlies en dat het niet..
Dat het
dat het nooit nooit voorbij zou gaan stond als een paal – onwankelbaar als jij – aan de vloedlijn
het meerminnenlijf, haar vissenoog dat leest al wat je beroert, de mond half open die je als toverlantaarn van honk naar vaste verte voert
hoe wij ons jonger tijden aan elkaar geven, alles werkelijk wat er te vergeven is, elke zomer straal die we in ons hebben, klaar voor een moment van eeuwigheid
jij die naar me omziet en ik die opkijk telkens wanneer je verschijnt, overkomt als avondrood, het zakken van de zon over het water strijkt – zo
staat het – gestaafd en geschreven blijf je mij bij, zo zielsveel, al weet ik dat ik me verlies en dat het niet..
de site kent enige problemen en is nauwelijks bereikbaar – dank aan Frans en Rik – maandag gaan wij van hier voor herstel.
Frans Terken – Zoals jij
Rik van Boeckel – Ode aan
wie wint de enige echte virtuele – vrij naar bjorn van rozens prachtlied – zoho dat ben jij – trofee op pomgedichten.nl? ach u weet het de jaren vergaan – de mensen vergaan – voordat de dichters vergaan graag nog even uw bijdrage aan de zondagochtendwedstijd op de pom – u kent vast wel de regels – gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail. com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd. ach als het maar over liefde gaat – of dichters geen mensen zijn? nee dichters zijn dichters en geen mensen. dank aan bjorn van rozen voor dat prachtige lied.
die ochtenden
ik herinner de poëzie als ons heenkomen volkomen mezelf en jij naakt schreef over de afgeleefde nacht
die ochtenden waarin je schoonheid vloekte met het vroege ochtendlicht ik je lelijkheid liefhad
die ochtenden om wat alleen te voelen is te laten zijn
pom wolff
Goedemorgen Pom, Mooi om de dag zo te beginnen met Bjorn, kippenvel weer. Dat het nooit vergaat! Mijn bijdrage hierbij. Zonnige weekendgroet, Frans
Zoals jij
Zoals de rot in het hout vreet slaat de sloop in het lijf maar jij en ik hebben onze aderen met lood omgoten
tegen het bederf dat loeit blijven wij het bloed voeden met goede woorden voor elkaar het is hoe dichters niet vergaan
niet uit het lood geslagen als de dagen minder worden de woorden trager en karig
de last dragen zoals jij danst lichtvoetig en vol overgave de glans in de ogen
