Frans Terken wint de enige echte virtuele op twee sloffen en een oude voetbalschoen – kameraden – worden we allemaal kampioen op pomgedichten punt nl !

natuurlijk aan alle dichters die inzonden een dankjewel. allemaal kampioen allemaal goud – maar vandaag na die intens droeve mededeling over GINO gisteren de voorrang gegeven aan het mooie – het zo mooie – hoe een dichter kan genieten van zijn kleinzoon – voetballen met je kleinzoon – de onbezorgdheid die zo wreed ook zomaar verstoord kan – het bos in met opa frans terken scoort een zorgeloos goud –

onder het gedicht van frans het gedicht GINO – van Henk van Zuiden – dat ik zojuist op FB las van zijn hand en dat ik naar ik hoop met zijn goedkeuring hier ook op de pom mag plaatsen – als het niet zo is dan verneem ik dat graag. hoe henk de pijn voor iedereen zo voelbaar weet te maken dat je er stil van wordt. en blijft. vreugde en verdriet zo dicht en gedicht bij elkaar.

Zo ontspannen in het bos, het brengt toch iets aan inspiratie.
Bijgevoegd wat er van kwam, kijk maar of je dit inruilt voor J.C.
Het heeft iig de toestemming van genoemde kleinzoon ?

Het bos in

In het bos is elke halfdode den
op zijn minst een doelpaal
kleinzoon dribbelt met de bal
aan zijn linkspoot en legt hem

met een omhaal zo op tafel 
dat die als op de penaltystip 
precies tussen de glazen ligt
alles staat nog recht als een huis

blijven oefenen zeggen wij
ga nog even door en Ajax belt
en als het daar onverhoopt niet lukt 
mag je wellicht toch naar de Arena

steward op de hoofdtribune 
net als eerder je vader 
of in het slechtste geval 
de lege glazen ophalen in een skybox

© FT 04.06.2022

als ajax niet belt belt opa wel voor een potje voetbal – als we frans zo zien zitten zal de kleinzoon trots de open plekken in het bos benutten om zijn voetbalkunst te etaleren. de dichter in opa geeft hem nog realiteitszinnen mee voor het leven in de slotstrofe. maar laten we het voorlopig maar bij die prachtige eerste vijf regels houden – laten we de droom in poëzie gegoten voorlopig nog maar blijven dromen – trouwens het is ook droom om te kunnen genieten van je kleinzoon –
 
In het bos is elke halfdode den
op zijn minst een doelpaal
kleinzoon dribbelt met de bal
aan zijn linkspoot en legt hem

met een omhaal zo op tafel 

 
GINO

Wat doet me dat pijn Gino.
Je bent een stilstaand plaatje
gebleven. Ik hoopte dat in jouw
afbeelding beweging kwam, dat
je levendig in de lens zou kijken.
De foto van jouw step die ik op
veel plekken tegenkwam, is het
laatst vertrouwde wat je vasthield.
Wat een ongeluk dat je de prooi
moest zijn van een gruwelijk
iemand.

Er werd zonet onder de zon een
jong reebokje door een adelaar
bij zijn moeder weggegrist.
De moeder keek hulpeloos
omhoog. Soms lukt het niet,
godallemachtig aan toe, om
iemand te beschermen. Wat
rest is een ondoordringbare
berg vol verdriet.

Henk van Zuiden
Brissago Porta, 5 juni 2022

  • Merik van der Torren – Hij zit er in!!
  • Anke Labrie – ‘Was het weer een schwalbe deze keer?’
  • Rik van Boeckel – gedegradeerd naar het oeverloos nu
  • Max Lerou – de keukenkampioen
  • Frans Terken – hun zullen het zo niet lezen / ga nog even door en Ajax belt
  • Ien Verrips – over Livia
wie wint de enige echte virtuele op twee sloffen en een oude voetbalschoen – kameraden – worden we allemaal kampioen op pomgedichten punt nl ! uw voetbalgedicht deze week (of laat u iemand het leven uit sloffen?) – wellicht vereert de dichter oude helden wellicht nieuwe helden – het mag hier allemaal. dood of levend aan de bal of niet aan de bal – we gaan zien hoe de dichter het balletje laat rollen. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
ajax

voor mij is ajax koetjes repen
tien voor een gulden en natuurlijk gras

de tram lijn negen middenweg
de begraafplaats waar ze liggen nu

de meer met houten hokjes
voor de kaartjes

en piet keizer die de bal
concreet in een abstract deed vloeien

pom wolff

2-1, de bal is rond 

 
Noodweer hangt over het veld en beukt tegen de palen,
en mannen zijn mannen zijn mannen.
 
Zwoegen in vuil en modder, schoffelen ze onder
als de scheids niet kijkt.
 
Gelukkig heeft nr. 14 hem in het net geprikt, maar
over 5 minuten fluit de hondelul af.
 
En een lepe pass van Pietje en hij vliegt er vandoor,
Nr. 14, slalomt om één, twee man, de doelman.
 
Hij zit er in!!
 
Wij hebben de beker!!!
Wij hebben de beker!!!
Wij hebben de beker!!!

Merik van der Torren

met pietje zal ook wel piet keizer bedoeld zijn – de echte voetballiefhebber weet dat niemand maar dan ook niemand beter en artistieker voetbalde dan piet keizer – ooit de linksbuiten van ajax – geen JC, geen messie, geen eusebio, geen pele en ook de hand van maradonna niet – zij vallen in het niet bij de schaarbeweging van piet keizer. na een hersenoperatie na een trap tegen zijn hoofd voetbalde hij nog mooier – er scheerde een schaar over het grasveld maar alleen als piet er zin in had. zo niet dan zag je een man staan links buiten op het veld dromend. merik houdt het korter en schrijft over ‘een lepe pass van Pietje’.
 

Mannen en voetbal

Natuurlijk weet ik wel wat buitenspel is,
twee minuten uitleg waren echt genoeg.
Inzicht in een corner kost nog minder tijd,
een vrije trap is werkelijk kinderspel
en een strafschop is een fluitje van een cent.

Natuurlijk kijk ik met hem mee voor de tv.
‘Was het weer een schwalbe deze keer?’
Hier op onze bank maken wij dit samen uit,
de scheidsrechter kan ons nog meer vertellen.
Wij zitten er met onze neus toch bovenop.

Natuurlijk word ik ook een voetbalkenner:
‘Dat is een echte macho, neemt te veel risico.
Deze mist de penalty, kijk maar naar zijn ogen,
hij is bang’. En ik stijg in achting bij mijn man,
als de keeper deze bal inderdaad kan stoppen.

Natuurlijk volg ik Derksen en z’n team op zeven,
van der Gijp zijn onderarmen mooi in beeld.
Plaagstoten en veel zelfspot, ‘t is een verademing.
Voetbal is maar een spel, mits je de regels kent
leuk om te volgen met een glaasje witte wijn.


Anke Labrie (2010)

dat mannen van voetbal een wetenschap van maken gaat anke te ver. het is maar een spelletje – en een beetje intelligente vrouw heeft minder dan twee minuten nodig om de regels te beheersen. én te doorzien hoe die mannen hun kunsten op het veld zullen etaleren. waar de gemiddelde man een leven over doet is voor een vrouw een fluitje van een cent – dat lijkt de poëtische boodschap hier. stand in de de wedstrijd hier:  testosteron tegen een glaasje witte wijn: 0-1.
 
Aan zet

Mijn Alles Door Oefening niet gepromoveerd door
de veerkracht van Rotjeknor Excelsior

ooit de lob gezien van Johan
in het voorbije Zuiderpark

de ark van voetballende Hagenezen
ligt verstild in het ogenschijnlijk verleden

gedegradeerd naar het oeverloos nu
laten de ballen de tijd niet los

koppen de hoofden in en achter het net
aan zet is nu Dirk met de deinende kuit.


Rik van Boeckel
4 juni 2022

de stand van zaken van ADO prachtig in poëzie beschreven als ‘gedegradeerd naar het (een) oeverloos nu’ – bij ADO  is een en al achter het net vissen – en wordt het kuit of hom vraagt de dichter zich af. de tijd zal het leren.
keukenkampioen
 
het groen geel niet meer
dan een taai ongerief
 
vuurwerk en middelvingers
vliegen richting uitvak
 
een ijzeren staaf corrigeert
het gebit van ome rinus
 
den haag bakt ze bruin
heel holland bakt beter
 
ml
04 06 2022

ook dichter lerou schildert de teloorgang van ons aller ADO – om je groen en geel aan te ergeren na een ruime voorsprong toch de pottebak in – nou ja de titel keukenkampi – oen ligt straks weer voor het grijpen.de supporters slaan zich wel een weg door de ellende van het door Rik van Boeckele beschreven NU. misschien wordt het morgen beter zong vreeeswijk al.
Logisch
-voor J.C.-



Ik schrijf geen gedicht dat logisch is
hun zullen het zo niet lezen
en ik speel niet op de man 
maar leg de bal bij jou

ook dat is logisch zonder bal 
ben je als je hem niet hebt nergens
en ik heb nog tijd van leven
al tikken de jaren naar het eindsignaal

ook wie rookt gaat eens de pijp uit
die voorzet kop je er geheid zelf in
en ik heb niet eens de kop gekrijt
als je maar het juiste nummer telt

later weet je vast wel waar je was 
toen je het doodsbericht hoorde
ja ik kocht twee broden een doos eieren 
(nee geen vis) wacht nu op herrijzenis


© FT 2016

Frans eert de JC van het voetbal in al zijn taaluitingen. net zo onnavolgbaar als de voetbewegingen van JC.
 

Ien Verrips – onze ien schrijft in handschrift een waar eerbetoon voor Livia – de vrouw der vrouwen en houdt zich aan de opdracht van de wedstrijd: ‘ wellicht vereert de dichter oude helden wellicht nieuwe helden – het mag hier allemaal. dood of levend aan de bal of niet aan de bal – we gaan zien hoe de dichter het balletje laat rollen.’ voor wie meer over livia ofwel julia augusta wil weten dat kan hier –

Share This:

Yvonne Koenderman over een blokkade en een goede vriendin: ‘er wordt een behandelplan voor bestralen van de hersentumor besproken, maar bij aankomst blijkt door groei en uitzaaiingen dat geen optie meer te zijn…’

als eerste even bijpassend linkje bij het verhaal ipv foto? https://youtu.be/6NbKWMayTM0



Een kort w appje op de vrijdagmorgen.
Bijna had ik geschreven succes met de verhuizing en laat je niet kisten.
Normaal zou ze zelfs nu gereageerd hebben met …Om de dooie dood niet, maar vandaag, zo vers typte ik toch maar laat je niet gek maken, rustig aan, je ziet me gauw. 


Na een gekke hectische week, waarin ik een rendier met rode neus liet ontwaken op facebook vanwege een blokkade op mijn eigen persoontje i.v.m. een foto gemaakt door Alphons Mucha die ik samen met zijn uiteindelijke werk geplaatst had na een bezoekje aan het kunst museum in den Haag.
Ik zeurde er blijkbaar achteraf te veel over dus de 24 uurs blokkade werd uiteindelijk omgezet naar 30 dagen. 
De reden van dat zeuren? Natuurlijk de enorme preutsheid van social media waar de meest verschrikkelijke beelden gezien mogen worden, maar een stukje schaamhaar of een tepel wereldschokkend blijkt te zijn. 


Het is geen nieuws. Niet iets om je zo druk over te maken als ik deed, maar het was een heerlijk afreageer medium op het nieuws dat een goede vriendin die anderhalve maand geleden nog niets leek te mankeren uitbehandeld is. De tocht naar het ziekenhuis vanuit het revalidatie centrum waar ze sinds kort was ivm niet meer kunnen lopen en schrijven is nog vol goede hoop, want er wordt een behandelplan voor bestralen van de hersentumor besproken, maar bij aankomst blijkt door groei en uitzaaiingen dat geen optie meer te zijn. Geen behandeling is geen verblijf in een revalidatiecentrum, dus vandaag begint op een zonnige vrijdag de reis naar dat laatste hoofdstuk in een hospice.
   
Waar ik heel voorzichtig dat berichtje verstuur komt hard terug.
” Ik laat me nog niet kisten Yvon” 
Brede glimlach op een trieste maar toch weer mooie dag.
We starten hem langzaam weer op.


Yvonne Koenderman

Share This:

Rik van de Boeckel in de wind – waar hij ook wandelt waait het

De flinke wind


Door de flinke wind waaien gedachten
aan de Puys de la France en oud Vulkanië


op de Puy de Dôme zo anders en hoger
dan Kasteel Keukenhofbosch Lisse


adem van de natuur laat zich niet dissen
hoge bomen in het groene licht evenmin


oeroude vulkanen een groen gezicht
van de Chaine des Puys grand prix ah oui


Hooglandse Kathedraal niet weggewaaid
Cathedral de Clermont-Ferrand non plus


hoeden van wandelaars de flinke lucht in
natuurvoeten houden sterke zin


neusgebrek en wortelpijn niet fijn
mee leren leven rond de Duin des Doods


et dans Panoramique des Dômes
bonjour zeggen wandelaars zacht


langs de groene vulkaankraters
en les Puys van bomen waart de wind


de natuur ademt in en stormt uit
flink en met de passie van alle dagen.


Rik van Boeckel
27 mei 2022

Share This:

ANTONY OOMEN – leeft: ‘…je kust – Je haalt adem, je voedt je, je verroert je…’

voor levenslust, je kust

Je haalt adem, je voedt je, je verroert je

Prelude
 
Twee pimpelmeesjes spelend in de takjes
Van de olijf op je balkon, in de vroege zon
Meer heb je eigenlijk niet
Nodig voor levenslust, je kust
 
Je haalt adem, je voedt je, je verroert je
Het is de voorlaatste dag van mei
Je weet, het einde is nabij
Al lijkt het vooralsnog niet op de zomer
 
Wanneer brede rivieren hun oevers verlaten
Brasems en snoeken in de bomen hangen
Gezwollen kadavers door straten drijven
 
Wanneer inferno’s door bos en heide razen
Het jongetje hoog en droog vuurzeeën
Gadeslaat, zijn rode fietsje aan de hand
 
 
© Antony Oomen
1.VI/2022
Amsterdam

Share This:

abraham von solo in de APPIE: ‘Deze gedachten klinken ongetwijfeld als een gepoogde imitatio van Johan Derksen, of eender welk femogyn-gestempeld sujet. Maar dat is het niet. Ik heb medelijden met de droge dozen…’


Daar gaat ze de automatische poortjes na de zelfscankassa van de Albert Hein door. Ze beent langs de verzamelplek voor kartonnen dozen. De mondhoeken naar beneden getrokken. Ongetwijfeld haar neutrale blik. Ze draagt een beige, getailleerde regenjas, met daaronder een lichtblauw, eveneens getailleerd bloesje. Het kan niet verbergen, dat de snit nog niet bepaalt hoe het lichaam gevormd is. Haar blonde haar vertoont sluiks peper- en zoutkleurige accenten. Het is niet vettig, het oogt droog. Haar ogen zijn gefocust op een punt in de verte, visionair, terwijl de deur slechts twee meter verderop is. Ze straalt dwingende kracht uit en groots gelijk. Maar als ik ze zie, moet ik denken aan het zand, dat je vaak in plantsoenen ziet en op boomspiegels. Grijs en stoffig. Geen voedingsbodem voor rijke flora en fauna. Ze is een droge doos.
 
Als ik de supermarkt rondkijk valt het me op, dat het barst van de droge dozen. Dat zijn vrouwen, die heel erg bezig zijn en erg geconcentreerd, met heel belangrijke, snelle dingen. En dan zo weinig tijd hebben, dat ze zich op hun elektrische (bak)fiets met gevaar voor eigen leven naar de duurste yoga les in de buurt haasten om te ontspannen. En als ze dan thuis komen, nog snel even wat mailtjes moeten sturen, want het werk en zo belangrijk weer. Om voorts obligaat Jinek te kijken en daarna met een boek van een Sylvia-Noort-adept onder de wol te kruipen in de VT-wonen slaapkamer, terwijl manlief nog wat berichtjes naar zijn secretaresse stuurt. Ook werk. De volgende dag is het weer dezelfde race tegen de klok. Maar gewichtig. En carrière ook! Sowee!!! Alle vrouwen zouden eens zestig uur in de week moeten werken. Al was het maar als lifecoach.
 
Deze gedachten klinken ongetwijfeld als een gepoogde imitatio van Johan Derksen, of eender welk femogyn-gestempeld sujet. Maar dat is het niet. Ik heb medelijden met de droge dozen. Ze zijn onderdeel en afspiegeling van wat er met moeder aarde gebeurt. De grond verdroogt en wordt onvruchtbaar, doordat ze uitgeput raakt en misbruikt wordt. Geëxploiteerd. En zo is het met deze vrouwen ook. Ze stampen er met twee voeten in dat ‘ze moeten’. Zonder zich af te vragen, wat ze nou eigenlijk zouden moeten of willen. Gelukkig zijn ze middels hun dispuut, vroegjeugdig verenigingsverband of welke vorm van al dan niet bewuste ‘peer-pressure’ wel voldoende gedresseerd om daar geen vragen bij te stellen en de ongeschreven, evoluerende regels als instinctief te volgen. Ik noem dat misleiding. Zij zullen het succes noemen.
 
Op de parkeerplaats zie ik haar in een Mini Countryman stappen en bij het uitrijden van het parkeervak bijna de Urban Arrow met één van haar collega’s met drie kinderen aanrijden. Ze lachen beiden ongemakkelijk, met tanden op elkaar, hun ondergebit bloot. Ik denk enkel: ‘Ik zou ze niet doen. Beiden niet.’ Langzaam begint het te regenen. Maar zij blijven droog. Ik rep me snel naar vruchtbaarder gronden.
 
 

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
 
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

Merik van der Torren over LINDA: ‘Ze droeg een krullende blonde pruik en een gouden glitterrokje…’

Ze droeg een krullende blonde pruik
en een gouden glitterrokje.

Linda
 
Linda ontmoette ik in Paradiso.
Ze droeg een krullende blonde pruik
en een gouden glitterrokje.
 
Voorzichtig swingde ze achter de mike.
“Keep on trucking,” zong ze.
 
De vrachtwagen vol met accordeons,
violen en kruiken wijn scheurde over de weg.
 
“Keep on trucking.”


Merik van der Torren
oa te genieten op maandag 27 juni in BAR BAUT – 15 tot 17uur
voor de liefhebber


 

Share This:

IEN VERRIPS het zonnetje in huis: ‘elke vreugd van korte duur en aan het eind de dood…’

elke vreugd van korte duur en
aan het eind de dood


kon ik toch strelen met mijn zinnen
zodat je dansen gaat en zingen van plezier
de zon ziet schijnen
in het water
maar nee mijn woorden wegen zwaar
het lukt me niet ze op te lichten
’t gemoed is somber donker is mijn ziel
daar elke vreugd van korte duur en
aan het eind de dood
 
mei 2022

Share This:

PETER BERGER aan het cement: ‘Nu eerst de handen in het vet want cement bijt venijnig. Nog steeds. Ongeblust. Olijfolie. Morgenochtend maak ik de klus af. Daarna genadig verder zweten. Gewoon lekker liggen. Pijnloos. In de wildernis. In de zon. Tijdloos. Totdat de avond valt. Tot de oranje maan…’


Vier zakken. Dacht je. Hoogstens. Je nam er vijf. Voor de zekerheid. Eentje te weinig. Alsnog. Het blijft een raadsel. Waar het blijft. Die zakken. Dat cement. In de muur verdwijnt het. Tussen stenen. Dat weet je inmiddels wel. Het verdwijnt altijd zodra je aan het voegen slaat. Als sneeuw voor de zon verdwijnt het. En toch steeds weer te weinig. Un seul sac. Keer op keer. Reden voor een ritje. Altijd leuk. Heen en weer. Op en neer. Grietje ronkt. Grietje knort. Ik geniet. Ik heb haar gemist. Crazy car.

De kassajuf heeft haar dag niet. Vandaag niet. Ze zaagt een rafelige glimlach en haar ogen lijken te klotsen in een poel van onbestemde tranen. Lippen dansen een tandeloze tango. Het hart gebroken. Snap ik. Douleur. Maar toch. Daarbuiten immers druipt de zon wellustig terwijl het hierbinnen, in de bricolage, onvervalst riekt naar gezaagd pershout en oude mensen. Er is niets. Morgen misschien.

Beter zwoegen in stinkende zon. Nat van zweet. De buitenmuur op zuid is trouwens een complete woning. Flatgebouw. City. Wereldstad. Muizen. Bijen. Hommels. Mezen. Borstjes. Zwaluwen. Mieren. Van alles woont er tussen de spleten en spelonken. De stenen zijn kriskras gestapeld met rauwe klei ertussen. Ooit. Klei zo uit de koude grond getrokken. Hier. Ook de stenen. En dat driehonderd jaar geleden. Okee. Tweehonderdvijftig dan. Ofzo. Mensenhanden. Tijd. Eva. Stof. Het is niet raar dus.

Wind. Regen. Droogte. Vorst. Spleten en spelonken. Steeds weer nieuwe. Gatenkaas.
De muur leeft. Gisteren de losse boel uitgehakt en vandaag was dichtsmeerdag. Waar het blijft is me een raadsel. Ieder jaar opnieuw. Vandaag is mooi geweest. Nu eerst de handen in het vet want cement bijt venijnig. Nog steeds. Ongeblust. Olijfolie. Morgenochtend maak ik de klus af. Daarna genadig verder zweten. Gewoon lekker liggen. Pijnloos. In de wildernis. In de zon. Tijdloos. Totdat de avond valt. Tot de oranje maan. Rien ne manque sauf la jungle.


Peter Berger

Share This:

Anke Labrie neemt deel aan de Kunst 10 Daagse Bergen, in oktober – vandaag haar gedicht ‘ditjes en datjes’ op pomgedichten punt nl

ditjes en datjes 


een kind maakt zich niet druk
om ditjes en om datjes  
totdat van lieverlee
een ditje vaak een dit wordt
een datje een grote dat
 
een slecht rapport
dat ene vriendje
het ontslag
 
later pas bij zijn dood
kwamen de hoofdletters
 
de gemaakte echo was een Dit
de uitslag bleek een Dat te zijn
de zorgen om de ditjes en de datjes
waren voorlopig wel voorbij
 
anke labrie
29-05-2022



 

Share This:

JORGE BOLLE wint de enige echte virtuele dit en dat zus en zo – trofee op pomgedichten punt nl – Jako Fennek zilver, Anna Eikelboom brons

Jorge, Jako en Anna Eikelboom Post deze week wat mij betreft in het zonnetje. GOUD. ZILVER en BRONS! van harte gefeliciteerd. Dank ook aan de andere dichters die werk inzonden. Vera welkom weer terug. Het thema evenwichtig aangepakt door Jorge , speels aangepakt door Jako, en min of meer vilein door Anna – dat we daarmee een evenwichtige en speelse bij tijd en wijlen zo nodig ietwat vileine zondag vandaag zullen beleven! wensen wij u van hier toe!

Mijn grote broer zorgde er op mijn zeventiende voor dat ik nooit ben gaan roken. Niet een sigaret, geen drugs, nooit. Zijn verkeerde trip hield mij de scherpst denkbare spiegel voor.

Mijn zus, die mij niet kent, zou ik willen vragen mij te zoeken. Met open armen zou ik je ontvangen. We zouden kunnen dansen in zee. Of elkaar een brief schrijven. Een brief die blijft steken in de tijd en ruimte van een onvervuld verlangen. En zo is het.

Jorge Bolle


een prachtig geschreven evenwichtig gedicht geschreven op het thema zus en zo. eigenlijk klopt alles aan de woorden. geen een te weinig geen een te veel. persoonlijk maar voor de lezer zeer invoelbaar gedicht. schrijf een regel als deze: ‘Een brief die blijft steken in de tijd en ruimte van een onvervuld verlangen.’ en ik geef mij gewonnen.
Hoi Pom,
steeds grenzeloos blauw hier en droog, griezelig droog. En veel zwaluwen, die in de lucht mug noch vlieg heel laten. Vreemde tijden. Maar dat houdt ons niet tegen er een fijne dag van te maken. En dat wens ik je. Groet van Jako.


licht

je zet het op papier
met een paar krabbels ernaast
hoe je het bedoelt

ze  zullen je meewarig aanstaren
er geen jota van begrijpen

je tikt met je vingers op tafel
ongeduldig en legt uit
dat ze het zwart of wit mogen zien
of dik of dun
dat het allemaal lood om oud ijzer is

er zal ze een licht opgaan


jako fennek

we lezen een erg aardig taalspel opgezet door Jako rond het thema zus en zo – niet zwart of wit, niet dik of dun maar wel lood om oud ijzer – een uitdrukking die zo het vergeten woorden item van de taalstraat in kan. een leuke en waardige afsluiting van deze luchtige – zo jako wil – lichte zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl – zeker gelet op de droge humor van jako.
Hi Pom, op deze zonnige zaterdag een kort gedicht over ditjes en datjes, moeders en zonen. 


Mijn kerel 

Als hij boos wordt 
echt boos, steekt zijn moeder 
uit Oud-West met vet 
Amsterdams accent 
als een volgroeide lintworm 
haar platte kop op: 
“En jij dit! En jij dat!” 
Wat een jeugd heeft die man gehad. 


Anna Eikelboom Post

als we toch in de klas aan het uitleggen zijn – zie het commentaar bij frans terken – dan nemen we dit gedicht er meteen ook maar bij. een fijne korte tekst – waar de een van zou kunnen zeggen maar dit is toch geen gedicht dit is een anekdote – de ander zou kunnen zeggen een gedicht mag ook een anekdote als uitgangspunt hebben. maar je moet wel oppassen dat de tekst niet TE persoonlijk bij de lezer overkomt. dat gevaar schuilt wel een beetje in deze tekst – maar wordt naar mijn smaak opgeheven door de kortheid van de tekst en de enorm geestige en vreselijk onredelijke uithaal richting schoonmoeder – zullen we maar invullen. geestig omdat schoonmoeders wordt neergezet als ‘een volgroeide lintworm’ zich door de tijd heen vretend – onredelijk in de zin dat volgroeide lintwormen met een plat amsterdamswest accent nog geboren moeten worden. en zie daar hoewel ze nog geboren moeten worden – treft deze dichter nou net het enig tot leven gekomen exemplaar! ja dat exemplaar moet dan wel een gedicht in. terecht.
  • Rik van Boeckel – zus en zo verlopen die tijden
  • Frans Terken – dat het zus of zo…
  • Anna Eikelboom Post – “En jij dit! En jij dat!” 
  • Vera van der Horst – t is dan weer dit en dan weer dat
  • Jorge Bolle – En zo is het.
  • Jako Fennek – dat het allemaal lood om oud ijzer is

wie wint de enige echte virtuele dit en dat zus en zo – trofee op pomgedichten punt nl? een uitgelezen gelegenheid voor de dichters om het een of het ander met ons te delen. zal het zus zijn of zal het zo zijn – wij van hier nemen u dit of dat echt niet kwalijk – én u kent de regels – die zijn duidelijk: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

dit en dat zus en zo
 
ik weet wel
dat er achter een naam 
een mens zit of moet je zeggen schuilt
en daarachter weer een moeder
 
alles wat hij uitspookte
viel in het niet bij de eerste jaren
die in haar verankerde warmte
zijn eerste woorden
 
later zijn spoken words
over dit en dat
en zusje
het kind dat zij verloor
 
 
pom wolff
Pom, zus en zo zit het met het onduidelijke familie verleden dat naar Nederlands Indië leidt. Groeten Rik


Verborgen verleden

Zussen en broer en opa
vragen beantwoorden verhalen

het eiland Nias is de wortel
voor de kust van Sumatra

de stam van de stamboom
leidt naar ons verborgen verleden

in de lijnen van het nu
gedijen de zinnen met vraagtekens

zus en zo verlopen die tijden
naar 19e eeuwse familieband

de njais nimmer opgeslagen
in de piramide van de stamboom

waar het DNA toe leidt
de vraag hangt in onzekerheid.


Rik van Boeckel
28 mei 2022

rik verzorgt een adequate uitwerking van het ietwat onduidelijke zus of zo vakantiethema deze week op pomgedichten punt nl. met het onduidelijke familie verleden als uitgangspunt – wordt het gedicht bijna een scenario voor een goed bekeken televisie programma. met dichter  rik van boeckel als bewegend strateeg door de tijd. op weg naar de plaatsen en tijden van weleer.
De goede kant

Doe jezelf niet tekort
steek niet onder stoelen of banken weg
dat je met de hand nee éen vinger al
wil wijzen dat het zus of zo

dat je ergens steun zoekt
als het nog naar alle kanten open
er valt zo weinig over te zeggen
moet het als altijd zelf doen

en vraag het niet aan een dichter
die op zoek naar een pen in zijn tas graait
hij haalt slechts oude papieren boven
en stuurt je daarmee het bos in
waar richting ver te zoeken is

vinden hoe het de goede kant op
het hoofd er klaar voor maken
nu nog een vaste hand
en het verlossende woord

© FT 28.05.2022


frans terken kleurt de onduidelijkheid in met een duidelijk advies – de juiste weg vind jij zelf! dichters zijn daar niet voor uitgevonden. dichters doen daar niet aan mee. geestig is dat als en terwijl dichters ergens niet aan meedoen hier in het gedicht er toch aan meegedaan wordt.
weer eens een bewijs dat linksaf en rechtsaf – boven en onder – wellus en niet nietus, redelijkheid en onredelijkheid, 0 en 1  in de poëzie heel goed tegelijkertijd samen kunnen gaan. als je wil uitleggen wat poëzie is dan lijkt me dit gedicht als voorbeeld inhoudelijk heel geschikt.
 
Hoi pom, tot dieper inzicht kon ik vandaag niet komen, in dit kwakkelweer, dat ik het nog op durf te sturen…miss krijg ik verderop in de avond meer inspiratie, maar ik vrees van niet, want ik ga nu Dune kijken.

Tja

liefde is een theatrale trut
wil altijd uitgesproken worden
in plaats van er bedeesd te zijn

nooit kan ze stil de ruimte vullen
t is dan weer dit en dan weer dat
als ik haar daar op aanspreek
zegt ze doodleuk

ach je kent me niet

Vera van der Horst


aha onze vera weer eens terug op het vertrouwde dichtersnest dat pomgedichten toch ook is. blijkt er geen nest te zijn – zit je zo maar in een vrije val van die vreselijke webmaster bij wie je je nooit een moment veilig zult kunnen voelen. nou ja wat betreft zijn commentaar op ingestuurde werken. en zo is het ook. als je gedichten instuurt moet je ook tegen kritiek kunnen anders moet je de gedichten nog even in je eigen veilige omgeving houden. geef je je poëzie aan pomgedichten dan geef je je poëzie aan de wereld van de lezers. als ik van mezelf weet dat ik een briljant gedicht heb geschreven en het commentaar is vreselijk dan maakt de recensent zichzelf voor het leven belachelijk. lijkt me geen pretje. als ik een matig gedicht heb geschreven en de recensent legt de vinger op de pijnlijke wond dan moet ik daar blij mee zijn. zo ongeveer ook het goede advies aan onze brabanders. die nog wel eens webmasters woorden kwalijk nemen. ik denk aan een cartouche, een adelaar, een van der horst. hahaha. de tekst van vera zou door peter le nobel betiteld worden als een lekkere eenhapscracker – vermoed ik zomaar. ik vind het een hele geestige tekst – kan zo het cabaret in. ik lees ook in de tekst de droefheid van een clown. de hele wereld lacht over dingen die hij/zij aandraagt maar hem/haar zien ze niet staan in die hier in de laatste regel subtiel beschreven ellende.

Share This: