Mirjam Al – 2 voor de prijs van 1 – met het fluweel van Maria Joao Pirez
pom in eijlders
Pom op de dichtersmiddag in café Eijlders van 21 september 2025, met als thema: Eerste keer.
0:00 Zoals het steeds gaat
1:09 Is er dan niemand die van me houden wil?
2:10 We lazen Houellebecq…
2:47 Laat het van de Liefde zijn
Peter Posthumus over de zo matig kunstzinnige kunstmatige intelligentie
De teller ging op tilt
daar in de meterkast
het zoemde, dreunde en het telde
van alles met alles tegelijk werd de kans berekend
door de zo matig kunstzinnige
kunstmatige intelligentie
plus zijn bedrieglijke assistentie
onnavolgbare snelle eindeloze kleine beetjes
het draait, beeft en trilt
om wat gestolen, bij elkaar gegraaid is
tot in het onoverzienbare bewaard is
en bestaat tegelijkertijd
uit leugen en uit waarheid
Peter Posthumus
ALJA SPAAN gedichten opgedragen aan haar moeder: IETS DAT OP EEN ROUTE LEEK EN EEN KAART VAN DIE ANDERE WERELD – een recensie – de bundel adembenemend: moeder ging niet alleen Alja voor maar ook ons lezers.
Het mag gezegd worden in deze nieuwe bundel van Alja – de bundel met de lange titel – speelt moeder een belangrijke rol. Alja Spaan draagt 37 gedichten op aan moeder in een werkelijk weer schitterende uitgave van Uitgever P uit Leuven.
In het voorwoord op de kaft vinden we in de woorden van Alja een leeswijzer of in ieder geval een aanwijzing hoe de gedichten te lezen zijn. Alja bericht ons over de verwarde laatste/latere jaren van haar moeder, die Alja dichter bij haar – in het gewone leven – ietwat afstandelijke moeder brachten. Hoe moeder Alja voorging en liet zien hoe “daar in die andere wereld” – in die verwarring, in die verwarde wereld het leven is. Welke taal “‘daar in die andere wereld” gesproken/verzonnen wordt: een wereld “met bomen die nu niet meer gemaakt worden..’, en vragen die door een moeder aan een dochter gesteld: “Woon jij nog ergens?” en welke handelingen “daar in die andere wereld” worden verricht.
De bundel is erg actueel. Confronterend actueel: hoe ouder wij lezers worden, hoe groter de kans is dat wij in en aan diezelfde verwarring ten onder gaan – of beter gezegd loskomen van de mensen en de dingen – kortom de wereld waarin we leefden, communiceerden, min of meer voor onze geliefden belangrijk waren, woonden en werkten en lief hadden.
Ik had deze recensie ook heel anders kunnen beginnen. Als volgt: het moet gezegd worden in deze nieuwe bundel van Alja – de bundel met de lange titel – speelt moeder merkwaardigerwijs geen belangrijke rol. Ook al draagt Alja Spaan alle 37 gedichten op aan moeder in een werkelijk weer schitterende uitgave van Uitgever P uit Leuven.
De gedichten gaan in wezen over de dochter van een moeder – laten we voor het gemak de dochter Alja Spaan noemen. Alja haalt herinneringen op – heel veel herinneringen over hoe het vroeger was – thuis met dekentje op de bank, de dominee, de zondagse jas, de geur van 4711, de flessen Exota, haar angsten en ook moeders kilte die zij in haar jeugd voelde, de vogels in de achtertuin, het grindpad, het tuinhek, de melkbussen, in de stallen. Het verdelen van de spullen als het ouderlijk huis moet worden leeggehaald: “..het huis lijkt kleiner zoals ook mijn onderkomen veel kleiner zal zijn als het eenmaal leeg is.” – schrijft Alja.
En hoe het verder moet – hoe ALJA verder moet: “nu zij niet meer lijdt voor mij: aan dit leven, de man of de omstandigheden, nu zij niet meer zegt dat de bloemen in de vaas stinken of hoe het regenen zal …” – “Hoe hard zal ik huilen als ze weg is?” “..mag ik misschien compensatie voor al die kou, zou ik misschien eindelijk haar armen mogen voelen nu”. “….waarom pas ik niet in haar jassen en waarom nooit in haar armen, zou ik niet – moet ik niet vreselijk huilen als ze eenmaal gaat.”
Het hele proces van vroeger naar nu tot aan de dood, de verwarring, de teloorgang en het wegvallen van de echte communicatie, communicatie is instemmend meepraten geworden, liefdevol en met mededogen: “..wanneer dan vraagt mijn mamma en ik zeg overmorgen, ik zeg altijd overmorgen.”
Het is allemaal waar. De gedichten gaan zowel over moeder maar in belangrijke mate zeker ook over de dochter. – in zekere zin worden we ook een beetje door de dichter het proza ‘ingerommeld’ in het tweede deel van bundel. Alja laat daar haar bekende tweeregelige strofen reeksen los, ze verworden steeds vaker en steeds prozaïscher in steeds langere prozaïsche gedachtengangen van moeder, haar woorden , haar humor, haar verwarring, de beschrijving van haar handelen.
De gedichten en later de teksten zijn adembenemend. Adembenemend mooi ook. Dit allemaal staat Alja ook te wachten maar dit staat natuurlijk ook ons lezers te wachten. Moeder ging niet alleen Alja voor maar ook ons lezers. Gelukkig hebben we Alja nog als dichter en dan citeer ik een paar regels uit haar troostrijke openingsgedicht:
“misschien meldt het alleen de zinloze omtrekkende bewegingen die men maakt. (…) / Het maakt niet uit waar je zat, je bent er geweest, ergens, daar dicht bij me (…)/ Misschien zegt het alleen maar iets over de betrekkelijkheid van alles, dat we ons toen zorgen maakten om een toekomst die er later gewoon was..”
pom wolff 24/11/25
Rob Mientjes ja of nee
Ja of nee
Wanneer een ja
of toch een nee
geen geja
ja genee
knikje ja
zeg je nee
wat moet ik ermee
dat ik het bega
aan grens
op grens
wat moet ik
met blad voor mond
en maar slikken
ja en nee
ja of nee
sla mij maar over
aan mijn grens
met mes op keel
of in de rug
geen geja
geen genee
ik doe je op de post
opdat je ooit mag aankomen
in letters, woorden schreeuw ik
ja
maar denk toch nee
weg ermee
over mijn rug de krim op
ik wil dat je betaalt
ja nu
nee
dan laat maar zitten
knik maar ja
denk maar nee
ptt
Rob Mientjes
Karlijn Groet wint de enige echte virtuele – over de weemoed die tot alles wel…- trofee op pomgedichten.nl – nou ja zoiets – lieve lezer, lieve dichter – MartinB zilver, Max Lerou brons
Karlijn Groet legt een wondertje in taal neer en dan ook nog gezongen gedeclameerd. ‘mag ik een keer niks zijn’ zingt ze ‘niet meer een ik zijn’ zingt ze ‘niet meer op en neer tussen blij en verdrietig zijn’ zingt ze – ‘ik kan niet kiezen tussen winnen en verliezen’ zingt ze ‘dus doe ik het allebei – net als jij’ – ja wie het thema weemoed zo fragiel en kwetsbaar weet op te voeren raakt het eremetaal aan – we waren al zo blij dat ze – vriendin van de show – een tijdje haar poëzie deelde op deze site – als we zo af en toe ook nog een themasong mogen krijgen…
mooi gedaan zo!
En passant wijst Karlijn ons nog op het prachtige foto streep poëzieboek met een van haar teksten: Het boek van Arne van Steenis is vorm gegeven samen met grafisch vormgever Patrick Jakari Sanders en verrijkt door tekst van Karlijn Groet, dichteres en zangeres.
Het boek vormt een donker geheel en is genaaid met een open rug, de zwarte garen met lijm zichtbaar als een rij van pennen van veren. Ook de cover is uitgevoerd in zwart. Stevig en tactiel waardoor het boek als object even mysterieus oogt als de kraaien zelf.
Fotoboek: We zijn hier / We are here door Arne van Steenis
vrij hysterisch kutwijf
duwt me in de badkuip
slingert glazen naar mijn kop
mist altijd net
liefde is ook
een soort mikken
o wee hè!
die vinger dat gezicht
haar moeder in reprise
ik blijf rustig zitten
de deur is zachter
dan wat ooit haar ogen waren
maar het sluit beter
MartinB
zo we weten wat we moeten weten weer – MartinB aan het woord – dames, ex dames zoekt maar uw dekking – elders! (de laatste regel mag wat mij betreft weg. die is teveel) o heerlijk dat die schoonmoeder ook nog een plaatsje kreeg in het gedicht – het thema weemoed in alle woede behandeld maar met de beheersing van B. ja het is genieten van het beschreven leed van de dichter op een vroege zondagochtend en dat is het. het is wel even wennen maar dan heb je ook wat – en of de woorden van de waarheid zijn doet er niet toe. ik krijg het beeld van de titel samen met die opgevoerde ex schoonmoeder maar niet uit mijn hoofd hahaha.
Hier zit ik dan
over het land een buizerd
een konijn is het haasje
het is de wereld worst en
deze observatie overbodig
zie daar de wereld
verdwijnt alweer
ml
een gemaximaliseerd minimalisme weet max hier te bereiken met de spaarzame woorden. zo kennen we de ware dichter uit den haag scheveningen en omstreken. geen woord teveel met een maximale zeggingskracht.
- Cartouche – de weemoed die me toekomt
- Max Lerou – zie daar de wereld
- Vera van de Horst – Onmogelijke man
- Freda – iedere keer
- MartinB – wat ooit haar ogen waren
- Frans Terken – de geur van je haar
- Rik Van Boeckel – en toch blijf je
- Rob Mientjes – vanuit Café Weemoed Tilburg
- Ien Verrips- en toch..
- Luk Paard – me oge heb je al
- Conny Lahnstein – je was heb ik meegenomen
- Elbert Gonggrijp – met de moeite van weleer.
- Karlijn Groet – ik kan niet kiezen tussen winnen en verliezen – —Karlijn wijst ons en passant nog op het volgende prachtige foto streep poëzieboek met een van haar teksten:
wie wint de enige echte virtuele – over de weemoed die tot alles wel…- trofee op pomgedichten.nl ? – nou ja zoiets – lieve lezer, lieve dichter – de weemoed die een dichter tot in alle staten kan brengen – in vervoering – in een ultieme staat van verlangen of anders wel in die staat van zum tode betrübt – we gaan het lezen – van het gevoel en van de poëzie – we lezen het hier zo graag – u kent de tegels – nee de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
de weemoed die
we waren wie we waren
en dreven ooit op iets van wat ze ook wel
lichte oneindigheid noemen
later hebben we het
nog een keer getracht
nee nooit komt iets terug
de oneindigheid niet
de schoonheid niet en ook
de weemoed die niet triest maakt
niet
pom wolff
Haken en ogen
vind me maar gestoord
echter noem het vooral niet zo
dat het nooit meer klinken zal
alles, ja al wat ik verlang
wil is woordeloos
daarom laat mij
laat me in jou verzwijgen
zo alleen, zonder mond of tand
valt een tuin te onderhouden
blijven wij elkaar – bekennen
drijven op het ritme van een
barenswee – hoe wijsheid zegt men
haken en ogen heeft, jij mij eigen maakte
dichter leerde bij de tijd te leven
de weemoed die me toekomt
en zoveel meer brengt
als omgaan met gebrek
23-11-2025 / Cartouche
of ik het gedicht zo vroeg in de ochtend wel goed begrijp weet ik niet. maar in ieder geval zit er iets van het gevraagde thema in – die weemoed maar dan de versie zum tode betrübt lees ik erin. het is een gedicht over alleen zijn en zwijgen – de relatie waarin alleen w weemoed nog uitkomst biedt – en dat de weemoed de dichter toekomt – zeg maar het verlangen waarin nog iets van geluk te vinden is. pijn pijn pijn zeg ik. cartouche zal straks wel uitleggen dat het allemaal anders bedoeld is. ik vind het een mooi zoekplaatje zo.
weemoed
de verhalen zijn bekend
Adam en Eva, Romeo en Julia
van de liefde
het verraad
het verlangen dat ons drijft
de sleetse pijn die weemoed heet
tis alles reeds verteld
en toch..
Ien Verrips
en toch en toch en toch – de typisch analyse gerichte benadering van en door Ien bij grote thema’s – drie vier onverwoestbare waarheden op een rij en dan die prachtige poëtische twee laatste woorden – vol verlangen, onzekerheid en overwonnen woede – en toch en toch. de hele door de persoon verwerkte wereld op zijn kop. mooi!
Veel liefde uit een herfstig hart.xxx
Onmogelijke man
Ik vraag me af
waarom iets wat nooit gebeurde
zoveel ruimte kan innemen.
Alsof het verlangen zelf
een vorm van bestaan is,
een zachte uitleg
van wat het betekent mens te zijn:
dat je soms vasthoudt
aan wat er niet is,
omdat het is wat je zocht.
Vera van der Horst
nou die pot weemoed van veertje zie ik graag over me heen gestort hoor. kom maar op. haha. ‘omdat dat het is wat je zocht” zou ik schrijven – heerlijke weemoed, vol onzekerheid en twijfel en een halve conclusie die toch liever niet geldt maar de voorlopige stand van zaken is – en meau zou zingen DAT HEB JIJ GEDAAN – de mannelijke lezer legt deze woorden natuurlijk graag op zichzelf – die onmogelijke man wil ik ook wel zijn en dan bezongen worden door dichteres van der horst – dat ze – laat ik de woorden in gewone mensentaal vertalen – dat ze van je houdt.
Je handje grijpt en laat los
in een adem
mijn borst rent achter je aan
met jou is het fijn, zeg je
met je kinderstem
ik smelt als de strijkkralenplak
met het roze hart dat mij
al wekenlang volgt
sporen die jij voor mij uitzet
je bent weg
het knaagt in een lege ruimte
het knaagt aan wie je net was
sprinkhaan, je springt door de tijd
je laat telkens een eerdere jij achter
je groeit achter je aan
en voor mij uit
en iedere keer kom je
nooit meer terug
Freda
een soort wel heel persoonlijk heimweegedicht naar het kind dat gelet op de laatste twee regels er wel is en dan ook weer niet meer. en best wel aangrijpend lief – al zou ik voor een kortere versie kiezen in de poëzie – dan en daarmee is ook alles maar dan ook alles gezegd en ook prachtig gezegd: deze versie:
sprinkhaan, je springt door de tijd
je laat telkens een eerdere jij achter
je groeit achter je aan
en voor mij uit
en iedere keer kom je
nooit meer terug
Freda
Weemoed
Hoe het om zakdoeken vraagt
de keren dat ik wachtte tot je kwam
en jij maar heel even bleef
met droeve ogen zag ik je gaan
hoe de geur van je haar
zich nestelde in mijn neus
niet dat ik die steeds ophaal
maar weten dat die er hangt
ook zonder je te zien
maakt je al tastbaar
het aanraken van iets
dat rondom in de lucht zweeft
elke dag een verse lading
het drijft je dichter bij mij
© FT 21.11.2025
de foto met jolies heij is volstrekt toevallig hoor – al zouden de dicht regels van dichter terken:
het aanraken van iets
dat rondom in de lucht zweeft
van toepassing kunnen zijn op die heij – nee grapje! de dichters terken en heij hebben natuurlijk wel samen een of twee bundels over en weer gedichten uitgebracht – ik zou me kunnen voorstellen dat het gedicht in dat kader geschreven is of had kunnen zijn. frans beschrijft een beetje het proces waar een (elk) mens doorheen gaat in buien vol weemoed. en universeel gedicht.
Hier mijn bijdrage voor het thema weemoed.
Over een voorbije relatie met een vrouw uit een ander land.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel
De laatste kus
De taxi rijdt weg als in een film
het volgende moment
verdwijn je uit mijn leven
met de laatste kus
ik weet niet wanneer ik je weer zal zien
in mijn land en in jouw toekomst
een verscheurd hart zegt tot slot ‘ciao’
daarin is alles verwoord
de laatste kus dat was een weemoedige dus
de afscheidsdans het slotakkoord
ik kan het niet geloven je bent weg
en toch blijf je bij mij
kan het niet bevatten
alsof ik grijp naar wind.
Rik van Boeckel
die wanhopige laatste regel maakt van de beschreven wanhoop poëzie. maar dan ook poëzie met een grote P. beter gezegd met een grote W van Wanhoop & Weemoed. misschien een mooie titel van een liedjesprogramma – van de wanhoop en de weemoed – ze zijn toch zo af en toe van iedereen.
Weemoed en pijnlef
Weemoed en pijnlefvechten om lijf en leed
spelen landjepik
hoofdpersoon
heel ondermaats
bevraagt
stand van zaken
van pijn en wee
moed en lef
om lief zijn
te bedwingen
de overloop
de emmer
de tranen
wellen op
in
ontieglijk verdriet
en
intens verlangen
naar dat alles
achter de wolken
pikzwart
Rob Mientjes
het thema helemaal op zijn Mientjes uitgewerkt in kortdicht. alle elementen verwoord – en door de vorm blijft de afstand van de pijn te behappen- Rob duikt er niet in – rob beschrijft en toch ook dan heb je die gitzwarte laatste strofe van gevoel. net niet gelukt om het gevoel van pijn en weemoed ge-elimineerd te krijgen.
” sprekend “
in me droom beeld ik
je op me netvlies
me oge heb je al met
me hart d’r in gedrage
ik kan mezelf nie blind late
me hart en ziel
de passie van de liefde
verzinke in elkaar
k’maan late we doen zodat
ik je met mij kan drage
zoas me oge spreke
en wacht nie langer
om me van jou te late
© luk paard
(’n fotootje met me hart in de oge dragend)
fijn inspirerend en sprankelend de woorden alle kanten weer opspattend het gedicht van luk te mogen ontvangen – we begrepen dat hij enige medische ingrepen heeft of nog moet doorstaan – sterkte Luk!- de poëzie leeft godzijdank nog in de dichter – in de ogen van liefde het verlangen gevangen. de liefde als altijd opnieuw en levenslustig weer aangeraakt.
HET VEERTJE
Gemeenschappelijk eenzaam licht – zo her en der,
een melkstolp van een verloren verlangen, een
vroege geschiedenis – wit te zijn, zonder enige
vreugde of verdriet. Ik heb dit leven lief, maar
met de moeite van weleer.
Om mij heen niets dan vreemden – ik bemin
ze allen evenveel – de bomen met hun kale
takken, deze tuin in zijn zachte grijzen, dit
langzame monotone blijven.
Ik ben mij niet bij machte, ik wil meer zijn dan ik
wil – niet enkel jij of menig ander, ik wil voorbij
dit geheel. Even oud te kunnen worden, niet
mistroostig of triest – vond ik een veertje,
raapte ik het op –
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 21 november 2025
een soort mijmering – dichterlijke overpeinzing mogen we lezen bij Elbert. we zien hem zitten gebogen over het papier. het gedicht is me net een beetje teveel te persoonlijk – maar ergens – dat heb je dan toch ook weer bij topdichters kan ie het niet nalaten om twee wereldregels te schrijven – regels waar je jaloers op kunt worden:
Ik heb dit leven lief, maar
met de moeite van weleer.
wie zo kan schrijven verdient een standbeeld op het leidseplein in 020. zal het bergen zijn of Egmond aan den Hoef – geen veertje.
Toen de tijd daar was
Voor mijn vader
Het is niet de eerste keer dat we afscheid
namen, jij in je pyjama voor het raam terwijl
we naar elkaar zwaaiden, je stem te zwak
van inspanning die het uit bed gaan van
je vergde. Ik zie je daar nog steeds, ook
al ben je er allang niet meer
Je was heb ik meegenomen, die te grote
pyjama gehouden waarin ik elke avond
moest schuilen, ik nog niet kon huilen,
omdat het verlies te ondraaglijk, de film
tijdens elke was moest worden gedraaid,
steeds een stukje valer, de stof sleetser
tot ik in een rek een glimp bespeurde
van roze rozen en vergeet-mij-nieten,
de stof zo zacht en strelend mooi,
mij neuriënd toezong dat het tijd was
voor ons laatste afscheid en ik mijzelf
weemoedig hul in mijn nieuwe lente
Conny Lahnstein
22 november 2025
een lief en mooi beschreven verwerkingsproces. de pyjama van vader gedragen beschreven – gedragen en beschreven en de nieuwe dagen met een mooi soort weemoed omhuld. voor alle mensen die een lieve vader herdenken.
pom wolff – de weemoed die
de weemoed die
we waren wie we waren
en dreven ooit op iets van wat ze ook wel
lichte oneindigheid noemen
later hebben we het
nog een keer getracht
nee nooit komt iets terug
de oneindigheid niet
de schoonheid niet en ook
de weemoed die niet triest maakt
niet
pom wolff
VON SOLO over Stella Bergsma en andere vrouwen
Wat is dat toch met de geslachtelijke omgang tussen mensen. Het blijft een onderwerp, waar je tot aan het einde der dagen over kan blijven praten en schrijven. En nooit is er een uiteindelijke conclusie, die er als een strik omheen kan, opdat het onderwerp definitief afgesloten kan worden. Het verklaart waarschijnlijk een hoop zaken. Dat Von Solo toch ranzige gedichten kan blijven maken, die elke keer weer applaus oogsten. Dat oxicodon en antidepressiva beter verkocht worden als je een vrouwelijk fotomodel gebruikt als verkoopargument. En dat er een welig tierende markt is voor zowel speeltjes voor de man en voor de vrouw, die steeds beter gericht zijn op een imitatie van het echte.
Maar één onderwerp wil ik toch langzamerhand wel tot een slotsom gaan brengen. Dat is een fenomeen (of was het nou feromoon), dat ik al mijn hele leven heb gadegeslagen vanuit diverse invalshoeken. Het dogma, dat mannen altijd meer zin hebben dan vrouwen. Mijn conclusie is, dat dit dogma klopt. De argumenten die hiervoor spreken zijn de volgende. Ik heb aan den lijve nog nooit een vrouw meegemaakt, die net zo veel zin had als ik over een langere periode van tijd. En dan heb ik nog niet eens een buitenissig libido. Een tweede punt van onderbouwing is, dat mannen bijna nooit door vrouwen verkracht worden, terwijl jongens en vrouwen in vijfennegentig procent van de gevallen door mannen verkracht worden. Mannen hebben gewoon altijd zin. Een derde definitief bewijs is het succes van de app ‘Grinder’. Het is de meest succesvolle app die er bestaat om meteen fysiek contact te bewerkstelligen. Maar het grappige is, dat er alleen mannen op zitten. Dat is ook de reden dat deze app zo succesvol is.
De natuur heeft het marktmechanisme van geslachtsgemeenschap zo ingericht dat er op heterogebied altijd een grotere vraag is, dan het aanbod. Het is of er een natuurlijke schaarste bestaat. Het is gewoon onmogelijk voldoende zin in de wereld te vinden om de behoefte van de man helemaal te vervullen. De mythe dat op ieder potje een dekseltje past kan ik ontkrachten. Vrouwen die niet zo goed in de markt liggen, kunnen zich middel de app ‘Tinder’ binnen een paar uur bedienen van een gewillige man. Mannen genoeg, die bereid zijn hun standaarden daartoe wat bij te stellen. Probeer dit echter als man niet, want dat wordt een regelrechte desillusie. Wat ‘Tinder’ voor de lelijke vrouw is, is prostitutie voor de man die er niet uit ziet. Het is tekenend, dat seks voor een vrouw zelfs in de meest hopeloze gevallen gratis is, waar man de man moet betalen voor gespeelde inschikkelijkheid.
Al die vrouwenbladen verhalen over lustige vrouwen, zoals Stella Bergsma, zijn er slechts om een mythe overeind te houden. Nooit zal de vrouw meer zin hebben dan de man. Zo heeft de natuur het gewoon niet geregeld. En dat de man na zijn hoogtepunt vaak even terug op krachten moet komen, alvorens weer door te kunnen, tsjah. Sommige vrouwen daarentegen….
Maar laat ik daar nu verder geen conclusies aan hangen, behalve dat uitzonderingen de regel bevestigen. Dat staat in ieder geval als een paal boven water.
VON SOLO (in 2023)
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Vera Jongejan en de batterijen
Tijdloos
Als ik de batterijen
uit mijn vogelklok haal
staat alles stil
ook de tafel zwijgt
en mijn lichaam ademloos
staat bevroren daartegenover
veroudert niet
zal ik het maar
zo laten?
Vera Jongejan
IEN VERRIPS op de dinsdag én in de eeuwigheid
als de zon mijn huid verwarmt
een zachte wind tussen mijn kleren klimt
en jij
dan wil ik graag geloven in de eeuwigheid
deze
nu
Ien Verrips
