Frans Terken wint de enige echte virtuele – ja ja als je haar maar goed zit – zondagochtendtrofee op pomgedichten.nl

dank aan alle inzenders – maar vandaag hebben wij van de pom weinig woorden nodig – in de eenvoud ligt het gouden eremetaal te glimmen – het goud vandaag voor FRANS TERKEN – in het commentaar leest u waarom. van harte Frans:


Geknipt voor mij

Met de dag het haar dunner
niet om alles beter te willen zien
of verder te kunnen kijken
maar de afdracht van jaren

hoe er haren voor het netvlies zweven
die scheurtjes ontstaan in de tijd maskeren
zoals zij die verknocht aan haar 
krultang de watergolven fixeert 
tegen tranen van verlies

dat het daar niet om draait
maar dat zij en ik er nog zijn
en het haar zo behaagt
naast me te gaan 
zo geknipt voor mij


© FT 29.11.2025

een lieflijk eerbetoon bij het verstrijken van de jaren. samengevat in een liefdevolle laatste strofe. eenvoud behoeft geen grote woorden.
 
  • Jorge Bolle – voor Frans
  • Rob Mientjes – over haar gesproken
  • Rik van Boeckel – kapsels zijn verdwenen in de tijd 
  • Frans Terken – dat ‘het haar zo behaagt’ naast hem te gaan
  • Cartouche –  zo draag ik haar
  • Ien Verrips – zo mooi was je
  • Vera van der Horst – zoekende
  • Anke Labrie – kapt

wie wint de enige echte virtuele – ja ja als je haar maar goed zit – zondagochtendtrofee op pomgedichten.nl? ach black saterday of black sunday wat maakt het uit – de buitenkant is soms toch ook belangrijk – het eerste gezicht, het eerste aanzicht – onderweg naar liefde zeg maar. hoe denken dichters eigenlijk over de buitenkant? – altijd maar dat innerlijk ook – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.




goed bij het hoofd
 

het hoofd het dacht:
van jou houd ik meer
dan ik kan leven
 

het hoofd het dacht:
ook aan haar
bewerkelijke onuitputtelijke lichaam


het hoofd het dacht:
alles rook goed
en alles naar haar

pom wolff

Klein eerbetoon

Frans Halsema zong
met zijn nooit te vergeten stem
een tijdloos lied over liefde,
voor haar

zijn leven werd kortgeknipt
in zijn laatjes
nog zoveel meer
melodie en woord
gulle lach
en muziek

hij verstond de kunst
van bij ons horen
maar zijn lichaam ging niet mee
deze woorden zijn niet voor haar
maar voor hem

Jorge Bolle

dank je wel voor de passende bijdrage Jorge – frans halsema uit het stof gehaald – nou ja zijn stem – mooi liedje. een eerbetoon.

Over haar gesproken

Over haar gesproken
dat zit lang niet altijd goed

over haar gesproken
soms te lang en soms te kort

over haar gesproken
soms uitgesproken soms kort door de bocht

over haar gesproken
soms vet onstuimig soms strak omhoog

over haar gesproken
in alle kleuren van de regenboog

over haar gesproken
soms dom blond dan weer pikzwart

over haar gesproken
met hoog knuffelgehalte en altijd lief

Rob Mientjes

een opsomming – mannelijke dichters zijn altijd goed in opsommingen – betoogde ooit een groningse of friese dichteres – zal het drente geweest zijn – maria van dalen met een of twee aas was haar naam dacht ik – vrouwen schrijven meer over gevoel. dat zei ze ook. vervolgens somde ze talloze gedichten van mannen op met opsommingen.

Het haar van de tijd 

Het haar van de tijd laat van alles zien 
lang kort of krullend langs oren en wangen 
blond bruin zwart of vanouds grijs 
niemand raakt van dat haar van de wijs
  
het hoofd daalt soms neer naar de baard
woorden over haren zijn de moeite waard 
wees dus dapper ga rustig naar de kapper 
de lange haren verwachten kort te worden 

vrouwen dragen weelderige kapsels 
mannen hebben moeite met het kalende hoofd
hun kapsels zijn verdwenen in de tijd 
mutsen of petten laten dat nauwelijks zien. 


Rik van Boeckel 
29 november 2025

rik vliegt het thema procesmatig aan. wensen wij hem tevens een prachtig optreden in het verre buitenland – dichter doet Marokko aan – een reisverslag met of zonder foto’s van dames met ‘weelderige kapsels’ – we zijn benieuwd. mannen hoeven daar geen hoofddoek om. maar ja – ‘hun kapsels zijn verdwenen in de tijd’- mooi gezegd.


Haar

nog zie ik haar – bloot
gegeven huid, warm de lucht
zich over zandig gras begeven

naar de bisonbaai
waar zij zich drenken kon
aan beeld van water, aarde

wapperende manen langs
een edel hoofd en wakker oog
dat onvervaard de einder peilt

tenen krommend tot 
een soepel afwikkelen
treden in tomeloze pas

schrapende benen
die wolken gaandeweg
tot vloedlijn schragen

zo draag ik haar
voorgoed binnenin mij mee


28-11-2025 / Cartouche

ergens vermoed ik dat Cartouche zijn ouwe trouwe hond beschrijft – het kunnen ook paarden zijn met al die wapperende manen. wellicht bedoelt de dichter alle vrouwen die voor hem op de loop zijn gegaan. het is me nog te vroeg in de ochtend voor dit soort snelheid. maar het is allemaal goed gekomen lezen we in de laatste strofe.

ik vatte vlam
toen ik je zag
zo mooi was je

ik wist niet wat ik zag (zo mooi)
maar zeker dat ik
daar wil zijn dichtbij
bij jou wil zijn

en dat terwijl
die anderen 
deden alsof ze niet zagen
hoe mooi je was
jou doodgewoon 
tegemoet traden
als één van ons
en jij deed mee

pas later hoorde ik
jouw antecedent van
verschroeide aarde

maar toen daar zag ik jou 
nakende schoonheid
ontbrandende hartstocht
verzengend vuur
wij

Ien Verrips

heel veel buitenkant ineens gepresenteerd hier op de pom en dat dan nog voor het ontbijt. moet kunnen. wel uitkijken hoor daar in het zaanse met al die brandbare licht ontvlambare houten huisjes. voor je het weet is het china in zaandam.

Als het haar maar goed zit

Vanochtend lag mijn hoofd
naast mijn gedachten
het ene wilde opstaan
het andere bleef liggen.

en zo zat ook mijn haar

mijn gezicht een landschap
waar je vaak geweest bent
waar je zoekt
naar wat vroeger anders was.

Vera van der Horst

het thema kort en bondig aangevlogen. zo zien we het graag bij mevrouw van der horst – nou nog even dat hoofd in de reparatie en alles zal regt kom. voorlopige stand van zaken – een verwilderd geheel – ik zou zeggen gewoon blijven liggen – kruip nog maar even lekker onder de warme dekens – dat haar komt wel goed ergens op de zondagochtend laat.








herfst
 
zodra de kruin weer zichtbaar is
wordt ze gekapt
 
hazelnoot
goudbruin
dieprood
 
zij ziet haar eigen herfst niet graag
 
pas als ze gelooft
dat zij minstens een eik is
viert ze elk jaargetij
 
anke labrie

een meer natuurlijke benadering van het thema door Anke Labrie. in herfstkleuren uitgevoerd. ik begrijp dat de ene boom de andere niet is. altijd uitkijken voor de processierups – roepen ze hier in het nachtcafé. mevrouw van der horst tracht haar gedachten in haar hoofd te houden. Mevrouw Verrips vat vlam. Meneer Cartouche verhaalt over wapperende manen. De heer Bolle zingt met Frans Halsema mee  en voor haar – In het nachtcafé valt het leven best wel mee. wellicht een goed advies – de natuur weer in de lente het café voor in de winter. en de herfst.

Share This:

INA BOT: ‘Zal ik vandaag een onbewoond eiland kopen of gewoon het licht aanknippen’

pomgedichten eert de komende vrijdagen INA BOT – we laten haar ‘godvergeten talent’ nog even spreken – wij willen haar ‘godvergeten talent’ niet vergeten.

lies sprak nog een keer over INA BOT. aan het tafeltje viel het stil – het schreeuwen voorbij:

Ina heette ze.
Ina Bot.
We speelden samen poezieliedjes, met Lisan erbij gingen we alle poeziepodia af, op zoek naar nieuwe dichters, we maakten teksten door haar godvergeten talent. We lachten, huilden, een requim, nu

Toen ze dood was, na drie pogingen:
aspirines met chocoladepudding, uitgekotst in de vroege ochtend,
met vuilniszakken de oven het gas naar haar toe laten stromen, gefabriceerde luchtslang met afplaktape, net op tijd gevonden,
en toen, de in Frankrijk gewonnen pil die godzijdank het einde voor haar in zicht bracht

Ze kon niet meer

Ik zie nog de blik in haar ogen toen ze, na de eerste poging, wakker werd en lag in een steriel ziekenhuisbed, zo ontzettend gelaten…
Toen ze weg was en verdwenen kwam er een vlinder in mijn huis. Ze dwarrelde om me heen en als ik huilde kwam ze naast me op de muur rustig zitten. Drie dagen lang bleef ze. Toen heb ik haar naar buiten gebracht.

Ze verdween in de zonsondergang

Onweer

Zal ik vandaag een onbewoond eiland kopen
of gewoon het licht aanknippen

of naar de kapper op de hoek
voor een potje zon in mijn haar

of naar de betere dierenwinkel
voor een dikke rode kater

of weer eens ouderwets dubben
over de oorsprong der dingen
van voor de zondvloed

opeens hoor ik mijn vader
‘grijze luchten moet je uitzitten’

INA BOT

Share This:

pom wolff – de middag licht



de middag licht

afstand  is een woord
met net teveel betekenissen
en die voor de hand liggen
hoor ik liever niet

ik wil je bij me houden
hoe dan ook
én dichtbij
zo dichtbij als maar kan

in een soort nonchalance
wandelden we door de dagen
de momenten van elkaar aankijken
het ongezegde weten

de dagen die ons tot vandaag
brachten het middag licht
om langzaam bij te ontwaken
 om ook weer langzaam bij weg te dromen

hoe het een uit het ander
 
pom wolff

Share This:

VON SOLO over De Folder – bewapen U!


‘Bereid je voor op een noodsituatie. Denk vooruit. Wat jij vandaag doet, maakt ons morgen sterker. De vraag is niet óf, maar wanneer.’ 
Dit is de boodschap in de folder, die de Nationaal Coördinator Terrorisme en Veiligheid en de andere overheden bij ons op de deurmat deden belanden. Zorg dat u water heeft en kaarsen. Dekens en blikvoer. Een radio, zaklamp en EHBO-doos. En contant geld….vraag me niet waarom, daar wilden we toch juist zo graag vanaf? En alles gebaseerd op een scenario van 72 uur. Waarom 72 uur? Omdat de Overheid dan alles weer aanzet?

Het grappige is, dat de boodschap helemaal niet zo slecht is. Een beetje voorbereiding voor als de stroom uitvalt is gewoon verstandig. Eigenlijk is alles dat in de folder staat wel nuttig. Het probleem is de afzender. De Overheid.  Die heeft zelf geholpen een systeem te creëren, dat zo kwetsbaar is, dat dit soort noodsituaties kunnen ontstaan. Door alles aan ‘De Markt’ over te laten, alles in de Cloud te flikkeren en alles op Microsoft en Oracle te laten draaien en de Ring deurbel toe te staan. Een beetje hacker kan nu zo de killswitch omzetten, die alle vitale infrastructuur plat legt. En nu vraagt dezelfde Overheid u ook nog om de gevolgen van hun wanbeleid zelf te mitigeren. Wat volgt? Dat u moet gaan vechten voor uw ‘Vaderland’. Je kan er op wachten. 

Vooral doen wat in de folder staat en niet zelf nadenken. En wachten tot de Overheid u weer redt. Nee, dan zorg ik liever dat ik een dieselaggregaat in de tuin heb staan met voldoende brandstof voor stroom. Een goede voorraad brandhout en een oliekachel om echt warm te blijven en te koken. En niet te vergeten een goede voorraad drank, om er toch nog een feest van te maken. En wat we vooral onbesproken moeten laten, is verdediging tegen ongewenste elementen. Als je de politie niet meer kan bellen, is het vrij spel voor de minder door normen en waarden gehinderde bevolkingsgroepen. En daar zijn er voldoende van in Nederland. Dan kun je beter zorgen dat je voldoende bewapend bent, zodat je je woning kan verdedigen wanneer nodig. 

Een paar jaar geleden werd je als je je voorbereidde op een ramp nog als wappie afgedaan. Nu wordt van u gevraagd een brave, minimaal voorbereide prepper light te worden. Want ja, de vraag is niet zozeer of u erbij genaaid gaat worden door uw falende Overheid, maar vooral wanneer. De disclaimer heeft u vandaag al ontvangen.
  
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

Mirjam Al – 2 voor de prijs van 1 – met het fluweel van Maria Joao Pirez

pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 49 en 50 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

Share This:

pom in eijlders

Pom op de dichtersmiddag in café Eijlders van 21 september 2025, met als thema: Eerste keer.

0:00 Zoals het steeds gaat

1:09 Is er dan niemand die van me houden wil?

2:10 We lazen Houellebecq…

2:47 Laat het van de Liefde zijn

Share This:

Peter Posthumus over de zo matig kunstzinnige kunstmatige intelligentie


De teller ging op tilt
daar in de meterkast
het zoemde, dreunde en het telde
van alles met alles tegelijk werd de kans berekend
door de zo matig kunstzinnige
kunstmatige intelligentie
plus zijn bedrieglijke assistentie


onnavolgbare snelle eindeloze kleine beetjes
het draait, beeft en trilt
om wat gestolen, bij elkaar gegraaid is
tot in het onoverzienbare bewaard is
en bestaat tegelijkertijd
uit leugen en uit waarheid

Peter Posthumus

Share This:

ALJA SPAAN gedichten opgedragen aan haar moeder: IETS DAT OP EEN ROUTE LEEK EN EEN KAART VAN DIE ANDERE WERELD – een recensie – de bundel adembenemend: moeder ging niet alleen Alja voor maar ook ons lezers.

ALJA SPAAN gedichten opgedragen aan haar moeder: IETS DAT OP EEN ROUTE LEEK EN EEN KAART VAN DIE ANDERE WERELD – een recensie – de bundel adembenemend: moeder ging niet alleen Alja voor maar ook ons lezers.
 
Het mag gezegd worden in deze nieuwe  bundel van Alja – de bundel met de lange titel – speelt moeder een belangrijke rol. Alja Spaan draagt 37 gedichten op aan moeder in een werkelijk weer schitterende uitgave van Uitgever P uit Leuven.

In het voorwoord op de kaft vinden we in de woorden van Alja een leeswijzer of in ieder geval een aanwijzing hoe de gedichten te lezen zijn. Alja bericht ons over de verwarde laatste/latere  jaren van haar moeder, die Alja dichter bij haar – in het gewone leven – ietwat afstandelijke moeder brachten. Hoe moeder Alja voorging en liet zien hoe  “daar in die andere wereld” – in die verwarring, in die verwarde wereld het leven is. Welke taal “‘daar in die andere wereld” gesproken/verzonnen wordt: een wereld “met bomen die nu niet meer gemaakt worden..’, en vragen die door een moeder aan een dochter gesteld: “Woon jij nog ergens?”  en welke handelingen “daar in die andere wereld” worden verricht.

De bundel is erg actueel. Confronterend actueel: hoe ouder wij lezers worden, hoe groter de kans is dat wij in en aan diezelfde verwarring ten onder gaan – of beter gezegd loskomen van de mensen en de dingen – kortom de wereld waarin we leefden, communiceerden, min of meer voor onze geliefden belangrijk waren, woonden en werkten en lief hadden.

Ik had deze recensie ook heel anders kunnen beginnen. Als volgt: het moet gezegd worden in deze nieuwe  bundel van Alja – de bundel met de lange titel – speelt moeder merkwaardigerwijs geen belangrijke rol. Ook al draagt Alja Spaan alle 37 gedichten op aan moeder in een werkelijk weer schitterende uitgave van Uitgever P uit Leuven.

De gedichten gaan in wezen over de dochter van een moeder – laten we voor het gemak de dochter Alja Spaan noemen. Alja haalt herinneringen op – heel veel herinneringen over hoe het vroeger was – thuis met dekentje op de bank, de dominee, de zondagse jas, de geur van 4711, de flessen Exota, haar angsten en ook moeders kilte die zij in haar jeugd voelde, de vogels in de achtertuin, het grindpad, het tuinhek, de melkbussen, in de stallen. Het verdelen van de spullen als het ouderlijk huis moet worden leeggehaald: “..het huis lijkt kleiner zoals ook mijn onderkomen veel kleiner zal zijn als het eenmaal leeg is.” – schrijft Alja.

En hoe het verder moet – hoe ALJA verder moet: “nu zij niet meer lijdt voor mij: aan dit leven, de man of de omstandigheden, nu zij niet meer zegt dat de  bloemen in de vaas stinken of hoe het regenen zal …” – “Hoe hard zal ik huilen als ze weg is?” “..mag ik misschien compensatie voor al die kou, zou ik misschien eindelijk haar armen mogen voelen nu”. “….waarom pas ik niet in haar jassen en waarom nooit in haar armen, zou ik niet – moet ik niet vreselijk huilen als ze eenmaal gaat.”

Het hele proces van vroeger naar nu tot aan de dood,  de verwarring, de teloorgang en het wegvallen van de echte communicatie, communicatie is instemmend meepraten geworden, liefdevol en met mededogen: “..wanneer dan vraagt mijn mamma en ik zeg overmorgen, ik zeg altijd overmorgen.”

Het is allemaal waar. De gedichten gaan zowel over moeder maar in belangrijke mate zeker ook over de dochter.  – in zekere zin worden we ook een beetje door de dichter het proza ‘ingerommeld’ in het tweede deel van bundel. Alja laat daar haar bekende tweeregelige strofen reeksen los, ze verworden steeds vaker en steeds prozaïscher in steeds langere prozaïsche  gedachtengangen van moeder, haar woorden , haar humor, haar verwarring, de beschrijving van haar handelen.  
           
De gedichten en later de teksten zijn adembenemend.  Adembenemend mooi ook. Dit allemaal staat Alja ook te wachten maar dit staat natuurlijk ook ons lezers te wachten. Moeder ging niet alleen Alja voor maar ook ons lezers. Gelukkig hebben we Alja nog als dichter en dan citeer ik  een paar regels uit haar troostrijke openingsgedicht:

“misschien meldt het alleen de zinloze omtrekkende bewegingen die men maakt. (…) / Het maakt niet uit waar je zat, je bent er geweest, ergens, daar dicht bij me (…)/  Misschien zegt het alleen maar iets over de betrekkelijkheid van alles,  dat we ons toen zorgen maakten om een toekomst die er later gewoon was..”


pom wolff 24/11/25
Alja Spaan en Uitgever P tijdens de bundelpresentatie onlangs in Alkmaar

Share This:

Rob Mientjes ja of nee


Ja of nee

Wanneer een ja
of toch een nee
geen geja
ja genee
knikje ja
zeg je nee
wat moet ik ermee
dat ik het bega
aan grens
op grens
wat moet ik
met blad voor mond
en maar slikken
ja en nee
ja of nee
sla mij maar over
aan mijn grens
met mes op keel
of in de rug
geen geja
geen genee
ik doe je op de post
opdat je ooit mag aankomen
in letters, woorden schreeuw ik
ja
maar denk toch nee
weg ermee
over mijn rug de krim op
ik wil dat je betaalt
ja nu
nee
dan laat maar zitten
knik maar ja
denk maar nee
ptt

Rob Mientjes

Share This:

Karlijn Groet wint de enige echte virtuele – over de weemoed die tot alles wel…- trofee op pomgedichten.nl – nou ja zoiets – lieve lezer, lieve dichter – MartinB zilver, Max Lerou brons

de zondagochtendWedstrijd gesloten – GROTE dank aan alle dichters die instuurden, schreven of zongen van de weemoed – blijkbaar een bekend en geliefd thema onder dichters. leest de comments/ de verantwoording onder de gedichten het knagende gevoel herkend – over hebben en niet hebben wat je wil hebben en dat het hebben niet of niet altijd als genoeg wordt gevoeld. er zijn duizend manieren om weemoed te beschrijven. prachtige voorbeelden hieronder. van de woede en ook van de pijn – van het directe gevoel en van het proces waar je doorheen gaat om bij de weemoed te belanden – kortom het leven beschreven in een staat van  wel en weemoed- dank jullie wel – lieve dichters – deze zondag troostrijk en invoelend mooi gemaakt door jullie. als altijd arbitrair het goud en zilver en het brons. op het gevaar af dat u een beetje bevooroordeeld acht toch maar het goud naar Karlijn Groet – fragiel en kwetsbaar mooi – bent u toch met mij eens. het zilver naar martinB met en in  zijn onovertroffen beschreven woede uitval en het prachtige brons voor het  gemaximaliseerde minimalisme van de dichter Max Lerou – van harte gefeliciteerd.

Karlijn Groet legt een wondertje in taal neer en dan ook nog gezongen gedeclameerd. ‘mag ik een keer niks zijn’ zingt ze ‘niet meer een ik zijn’ zingt ze ‘niet meer op en neer tussen blij en verdrietig zijn’ zingt ze – ‘ik kan niet kiezen tussen winnen en verliezen’ zingt ze ‘dus doe ik het allebei – net als jij’ – ja wie het thema weemoed zo fragiel en kwetsbaar weet op te voeren raakt het eremetaal aan – we waren al zo blij dat ze – vriendin van de show – een tijdje haar poëzie deelde op deze site – als we zo af en toe ook nog een themasong mogen krijgen…
mooi gedaan zo!

En passant wijst Karlijn ons nog op het prachtige foto streep poëzieboek met een van haar teksten: Het boek van Arne van Steenis is vorm gegeven samen met grafisch vormgever Patrick Jakari Sanders en verrijkt door tekst van Karlijn Groet, dichteres en zangeres.
Het boek vormt een donker geheel en is genaaid met een open rug, de zwarte garen met lijm zichtbaar als een rij van pennen van veren. Ook de cover is uitgevoerd in zwart. Stevig en tactiel waardoor het boek als object even mysterieus oogt als de kraaien zelf.

Fotoboek: We zijn hier / We are here door Arne van Steenis


vrij hysterisch kutwijf

duwt me in de badkuip
slingert glazen naar mijn kop
mist altijd net 

liefde is ook 
een soort mikken

o wee hè!
die vinger dat gezicht
haar moeder in reprise

ik blijf rustig zitten

de deur is zachter
dan wat ooit haar ogen waren
maar het sluit beter


MartinB


zo we weten wat we moeten weten weer – MartinB aan het woord – dames, ex dames zoekt maar uw dekking – elders! (de laatste regel mag wat mij betreft weg. die is teveel) o heerlijk dat die schoonmoeder ook nog een plaatsje kreeg in het gedicht – het thema weemoed in alle woede behandeld maar met de beheersing van B. ja het is genieten van het beschreven leed van de dichter op een vroege zondagochtend en dat is het. het is wel even wennen maar dan heb je ook wat – en of de woorden van de waarheid zijn doet er niet toe. ik krijg het beeld van de titel samen met die opgevoerde ex schoonmoeder maar niet uit mijn hoofd hahaha.

Ha Pom, weemoed ja, daar lusten dichters wel pap van.

                            Hier zit ik dan                                                                                         

over het land een buizerd
een konijn is het haasje


het is de wereld worst en
deze observatie overbodig


zie daar de wereld
verdwijnt alweer


ml

een gemaximaliseerd minimalisme weet max hier te bereiken met de spaarzame woorden. zo kennen we de ware dichter uit den haag scheveningen en omstreken. geen woord teveel met een maximale zeggingskracht.
  • Cartouche – de weemoed die me toekomt
  • Max Lerou – zie daar de wereld
  • Vera van de Horst – Onmogelijke man
  • Freda – iedere keer
  • MartinB – wat ooit haar ogen waren
  • Frans Terken – de geur van je haar
  • Rik Van Boeckel – en toch blijf je
  • Rob Mientjes – vanuit Café Weemoed Tilburg
  • Ien Verrips- en toch..
  • Luk Paard – me oge heb je al
  • Conny Lahnstein – je was heb ik meegenomen
  • Elbert Gonggrijp – met de moeite van weleer.
  • Karlijn Groet – ik kan niet kiezen tussen winnen en verliezen – —Karlijn wijst ons en passant nog op het volgende prachtige foto streep poëzieboek met een van haar teksten:

wie wint de enige echte virtuele – over de weemoed die tot alles wel…- trofee op pomgedichten.nl ? – nou ja zoiets – lieve lezer, lieve dichter – de weemoed die een dichter tot in alle staten kan brengen – in vervoering – in een ultieme staat van verlangen of anders wel in die staat van zum tode betrübt – we gaan het lezen – van het gevoel en van de poëzie – we lezen het hier zo graag – u kent de tegels – nee de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.


de weemoed die
 
we waren wie we waren
en dreven ooit op iets van wat ze ook wel
lichte oneindigheid noemen

later hebben we het
nog een keer getracht
nee nooit komt iets terug

de oneindigheid niet
de schoonheid niet en ook
de weemoed die niet triest maakt
niet
 
pom wolff

Haken en ogen

vind me maar gestoord
echter noem het vooral niet zo
dat het nooit meer klinken zal
alles, ja al wat ik verlang
wil is woordeloos

daarom laat mij
laat me in jou verzwijgen
zo alleen, zonder mond of tand
valt een tuin te onderhouden
blijven wij elkaar – bekennen

drijven op het ritme van een
barenswee – hoe wijsheid zegt men
haken en ogen heeft, jij mij eigen maakte
dichter leerde bij de tijd te leven
de weemoed die me toekomt

en zoveel meer brengt
als omgaan met gebrek

23-11-2025 / Cartouche

of ik het gedicht zo vroeg in de ochtend wel goed begrijp weet ik niet. maar in ieder geval zit er iets van het gevraagde thema in – die weemoed maar dan de versie zum tode betrübt lees ik erin.  het is een gedicht over alleen zijn  en zwijgen – de relatie waarin alleen w weemoed nog uitkomst biedt – en dat de weemoed de dichter toekomt – zeg maar het verlangen waarin nog iets van geluk te vinden is. pijn pijn pijn zeg ik. cartouche zal straks wel uitleggen dat het allemaal anders bedoeld is. ik vind het een mooi zoekplaatje zo.



weemoed

de verhalen zijn bekend
Adam en Eva, Romeo en Julia
van de liefde
het verraad
het verlangen dat ons drijft
de sleetse pijn die weemoed heet
tis alles reeds verteld
en toch..

Ien Verrips

en toch en toch en toch – de typisch analyse gerichte benadering van en door Ien bij grote thema’s – drie vier onverwoestbare waarheden op een rij en dan die prachtige poëtische  twee laatste woorden – vol verlangen, onzekerheid en overwonnen woede – en toch en toch. de hele door de persoon verwerkte wereld op zijn kop. mooi!
als je toch een pot weemoed over je heen wil
Veel liefde uit een herfstig hart.xxx



Onmogelijke man

Ik vraag me af
waarom iets wat nooit gebeurde
zoveel ruimte kan innemen.

Alsof het verlangen zelf
een vorm van bestaan is,
een zachte uitleg

van wat het betekent mens te zijn:

dat je soms vasthoudt
aan wat er niet is,
omdat het is wat je zocht.

Vera van der Horst

nou die pot weemoed van veertje zie ik graag over me heen gestort hoor. kom maar op. haha. ‘omdat dat het is wat je zocht” zou ik schrijven – heerlijke weemoed, vol onzekerheid en twijfel en een halve conclusie die toch liever niet geldt maar de voorlopige stand van zaken is – en meau zou zingen DAT HEB JIJ GEDAAN – de mannelijke lezer legt deze woorden natuurlijk graag op zichzelf – die onmogelijke man wil ik ook wel zijn en dan bezongen worden door dichteres van der horst – dat ze – laat ik de woorden in gewone mensentaal vertalen – dat ze van je houdt.
Sprinkhaan

Je handje grijpt en laat los
in een adem
mijn borst rent achter je aan
met jou is het fijn, zeg je
met je kinderstem
 
ik smelt als de strijkkralenplak
met het roze hart dat mij
al wekenlang volgt
sporen die jij voor mij uitzet
 
je bent weg
het knaagt in een lege ruimte
het knaagt aan wie je net was
sprinkhaan, je springt door de tijd
 
je laat telkens een eerdere jij achter
je groeit achter je aan
en voor mij uit
 
en iedere keer kom je
nooit meer terug

Freda 

een soort wel heel persoonlijk heimweegedicht naar het kind dat gelet op de laatste twee regels er wel is en dan ook weer niet meer. en best wel aangrijpend lief – al zou ik voor een kortere versie kiezen in de poëzie – dan en daarmee is ook alles maar dan ook alles gezegd en ook prachtig gezegd: deze versie:
 
 sprinkhaan, je springt door de tijd
 
je laat telkens een eerdere jij achter
je groeit achter je aan
en voor mij uit
 
en iedere keer kom je
nooit meer terug

Freda 

Weemoed

Hoe het om zakdoeken vraagt
de keren dat ik wachtte tot je kwam
en jij maar heel even bleef
met droeve ogen zag ik je gaan

hoe de geur van je haar
zich nestelde in mijn neus
niet dat ik die steeds ophaal
maar weten dat die er hangt
ook zonder je te zien
maakt je al tastbaar

het aanraken van iets
dat rondom in de lucht zweeft
elke dag een verse lading
het drijft je dichter bij mij

© FT 21.11.2025

de foto met jolies heij is volstrekt toevallig hoor – al zouden de dicht regels van dichter terken:
 
het aanraken van iets
dat rondom in de lucht zweeft
 
van toepassing kunnen zijn op die heij – nee grapje! de dichters terken en heij hebben natuurlijk wel samen een of twee bundels over en weer gedichten uitgebracht – ik zou me kunnen voorstellen dat het gedicht in dat kader geschreven is of had kunnen zijn. frans beschrijft een beetje het proces waar een (elk) mens doorheen gaat in buien vol weemoed. en universeel gedicht.
Hallo Pom
Hier mijn bijdrage voor het thema weemoed.
Over een voorbije relatie met een vrouw uit een ander land. 
Met dichterlijke groet 
Rik van Boeckel 


De laatste kus


De taxi rijdt weg als in een film
het volgende moment 
verdwijn je uit mijn leven 
met de laatste kus

ik weet niet wanneer ik je weer zal zien 
in mijn land en in jouw toekomst 
een verscheurd hart zegt tot slot ‘ciao’ 
daarin is alles verwoord   

de laatste kus dat was een weemoedige dus
de afscheidsdans het slotakkoord 
ik kan het niet geloven je bent weg 
en toch blijf je bij mij 
kan het niet bevatten 
alsof ik grijp naar wind. 


Rik van Boeckel

die wanhopige laatste regel maakt van de beschreven wanhoop poëzie. maar dan ook poëzie met een grote P. beter gezegd met een grote W van Wanhoop & Weemoed. misschien een mooie titel van een liedjesprogramma – van de wanhoop en de weemoed – ze zijn toch zo af en toe van iedereen.


Virtueel vanuit Café Weemoed Tilburg om nooit te vergeten …


Weemoed en pijnlef


Weemoed en pijnlefvechten om lijf en leed
spelen landjepik


hoofdpersoon
heel ondermaats
bevraagt
stand van zaken
van pijn en wee
moed en lef


om lief zijn
te bedwingen


de overloop
de emmer
de tranen
wellen op


in
ontieglijk verdriet
en 
intens verlangen


naar dat alles
achter de wolken
pikzwart

Rob Mientjes

het thema helemaal op zijn Mientjes uitgewerkt in kortdicht. alle elementen verwoord – en door de vorm blijft de afstand van de pijn te behappen- Rob duikt er niet in – rob beschrijft en toch ook dan heb je die gitzwarte laatste strofe van gevoel. net niet gelukt om het gevoel van pijn en weemoed ge-elimineerd te krijgen.
 

Home – café Weemoed

(de rockdichter): zo…zondag en dus ter pom opdravend…voor de wedstrijd die geen…we kenne’et al en’et is altijd mooi….ik zeg’et nu weemoedig en


” sprekend “

in me droom beeld ik
je op me netvlies
me oge heb je al met
me hart d’r in gedrage
ik kan mezelf nie blind late

me hart en ziel
de passie van de liefde
verzinke in elkaar

k’maan late we doen zodat
ik je met mij kan drage
zoas me oge spreke

en wacht nie langer
om me van jou te late

© luk paard
(’n fotootje met me hart in de oge dragend)

fijn inspirerend en sprankelend de woorden alle kanten weer opspattend het gedicht van luk te mogen ontvangen – we begrepen dat hij enige medische ingrepen heeft of nog moet doorstaan – sterkte Luk!- de poëzie leeft godzijdank nog in de dichter – in de ogen van liefde het verlangen gevangen. de liefde als altijd opnieuw en levenslustig weer aangeraakt.

HET VEERTJE

Gemeenschappelijk eenzaam licht – zo her en der,
een melkstolp van een verloren verlangen, een
vroege geschiedenis – wit te zijn, zonder enige
vreugde of verdriet. Ik heb dit leven lief, maar
met de moeite van weleer.

Om mij heen niets dan vreemden – ik bemin
ze allen evenveel – de bomen met hun kale
takken, deze tuin in zijn zachte grijzen, dit
langzame monotone blijven.

Ik ben mij niet bij machte, ik wil meer zijn dan ik
wil – niet enkel jij of menig ander, ik wil voorbij
dit geheel. Even oud te kunnen worden, niet
mistroostig of triest – vond ik een veertje,
raapte ik het op – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 21 november 2025

een soort mijmering – dichterlijke overpeinzing mogen we lezen bij Elbert. we zien hem zitten gebogen over het papier. het gedicht is me net een beetje teveel te persoonlijk – maar ergens – dat heb je dan toch ook weer bij topdichters kan ie het niet nalaten om twee wereldregels te schrijven – regels waar je jaloers op kunt worden:
 
Ik heb dit leven lief, maar
met de moeite van weleer.


wie zo kan schrijven verdient een standbeeld op het leidseplein in 020. zal het bergen zijn of Egmond aan den Hoef – geen veertje.



Toen de tijd daar was
Voor mijn vader


Het is niet de eerste keer dat we afscheid 
namen, jij in je pyjama voor het raam terwijl 
we naar elkaar zwaaiden, je stem te zwak 
van inspanning die het uit bed gaan van 
je vergde. Ik zie je daar nog steeds, ook
al ben je er allang niet meer  

Je was heb ik meegenomen, die te grote
pyjama gehouden waarin ik elke avond 
moest schuilen, ik nog niet kon huilen,
omdat het verlies te ondraaglijk, de film 
tijdens elke was moest worden gedraaid,
steeds een stukje valer, de stof sleetser

tot ik in een rek een glimp bespeurde 
van roze rozen en vergeet-mij-nieten, 
de stof zo zacht en strelend mooi, 
mij neuriënd toezong dat het tijd was 
voor ons laatste afscheid en ik mijzelf 
weemoedig hul in mijn nieuwe lente 


Conny Lahnstein
22 november 2025

een lief en mooi beschreven verwerkingsproces. de pyjama van vader gedragen beschreven – gedragen en beschreven en de nieuwe dagen met een mooi soort weemoed omhuld. voor alle mensen die een lieve vader herdenken.

Share This: