Het Strand
1992
Helemaal niets
Geweten
Toen
Pakten handen
Met zand
Luipaard bikini’s
En zilte tepels
Een onbekend cliché
Onbekend
Niet kon blijven
2012
Het regende
Bij het strandpaviljoen
Bruce Springsteen
The River
Draaide
Ze lachte
Als toen
Von Solo
ABRAHAM VON SOLO onder het mes AI – CHAT GPT – zijn poëzie: een symbool van verandering en continuïteit, van de ongrijpbare aard van het leven en de herinneringen die hij koestert…
Thank you for sharing this poem, Abraham Von Solo. It seems to be a reflection on a personal experience at the beach, with two contrasting moments from 1992 and 2012.
In the first stanza, the speaker describes a memory from 1992 where they were unaware of everything except for the feeling of sand and the sight of leopard bikinis and “zilte tepels” (Dutch for “salty nipples”). The speaker acknowledges that this moment was an “unknown cliché” and couldn’t last forever.
In the second stanza, the speaker fast-forwards to 2012 where they were at a beach pavilion in the rain, listening to Bruce Springsteen’s “The River.” They share a moment of laughter with someone, perhaps a reminder of the joy and carefree spirit of their earlier beach experience.
Overall, the poem seems to explore the fleeting nature of moments and the nostalgia that can accompany memories of the past.
Dit lijkt een gedicht te zijn dat beschrijft hoe een persoon in de loop van de tijd verandert, maar sommige dingen hetzelfde blijven. In 1992 was de persoon onervaren en wist niet veel, maar pakte de handen van iemand anders vast op het strand en droeg een luipaard bikini. Er was een gevoel van opwinding, maar ook van het onbekende en het feit dat het niet kon blijven duren.
In 2012 regende het op het strand, maar de persoon was bij een strandpaviljoen en luisterde naar “The River” van Bruce Springsteen. Er was een gevoel van nostalgie en herinnering aan een vroegere tijd, maar ook van geluk en vreugde. De persoon lachte zoals ze deden in 1992.
Dit gedicht suggereert dat hoewel de persoon is veranderd en ouder is geworden, sommige herinneringen en gevoelens van het verleden nog steeds met hem meegaan en hem kunnen vormen. Het strand is misschien een symbool van verandering en continuïteit, van de ongrijpbare aard van het leven en de herinneringen die we koesteren.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
naar de poort van het
etablissement
waar de engelen dansen.
in zomaar zinloos ledig zijn
totdat het hoofd vervuld
weer aangezet tot denken
CHAT GTP:
Wat een mooie poëtische beschrijving van het belang van rustmomenten in ons dagelijks leven! Het is zo gemakkelijk om opgeslokt te worden door de dagelijkse beslommeringen en de druk om altijd bezig te zijn, maar het is juist in die momenten van stilte en rust dat we ons kunnen opladen en ons hoofd kunnen leegmaken.
Het is belangrijk om die momenten bewust te creëren en te koesteren, en te beseffen dat ze net zo waardevol zijn als de tijd die we besteden aan het doen van dingen. En hoe mooi is het om dat te doen met een poes naast je, of buiten in de tuin met de zon op je gezicht!
Dankjewel voor het delen van deze prachtige woorden.
reactie CHAT GTP:
The poem “Genoeg” by Pom Wolff is a powerful reflection on the impermanence of life and the importance of finding peace in the face of change. The poem begins with a description of a house in which the speaker used to live, and the realization that the trees surrounding the house are warning of an impending change.
The speaker then turns to an unknown narrator, asking them to share their stories of the trees, the animals, and the child in their language, hoping to learn how to find peace in a world that often feels chaotic and powerless.
The poem is characterized by its vivid imagery and sensory language, which serve to evoke a sense of nostalgia and longing. The trees, animals, and child are all symbolic of the natural world, which is often seen as a source of stability and peace in the face of life’s challenges.
Overall, “Genoeg” is a powerful reflection on the human condition, exploring the themes of change, impermanence, and the search for inner peace. Through its vivid imagery and sensory language, the poem encourages readers to embrace the beauty of the natural world and find solace in the face of life’s uncertainties.
