VON SOLO 6 jaar geleden – ORANJE BITTER met VON SOLO

 

POMgedichten presenteert de donderdag column:

VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!!

Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.

We zijn eensgezind als volk. We zijn een democratie. Alles is duidelijk en excessen worden niet geduld. Wij zijn het volk. L’etat ce sommes nous. We zijn ook een monarchie. Koning en volk zijn één. Soort van…

 

Deel 128. Oranje bitter

Koningsdag. Het door het volk zonder protest geslikte alternatief voor de traditie van Koninginnedag. Waar zijn alle feministes gebleven als je ze nodig hebt? Een feest dat sinds de invoering op rottige data valt met slecht weer.

Laat ik u eerst de achtergrond van Koninginnedag uitleggen. Deze nationale feestdag is uitgevonden op het moment dat de linkse revoluties opkwamen. Monarchieën werden door volksrevoluties omver geworpen. Één Mei was hun ‘Dag van de Arbeid’. Op deze dag werd gedemonstreerd tegen alles door linkse mensen. Zoals linkse mensen dat meestal doen. Daar kwamen revoluties van. De Nederlandse monarchie was niet van zin om op de zelfde wijze te eindigen als vele regimes voor hen. Zij verzonnen dus een feestdag vlak voor de dag van de Arbeid. Op deze wijze was verzekerd dat het proletariaat op 1 mei een zodanige kater zou hebben zodat demonstreren of erger niet meer tot de mogelijkheden zou behoren. Koninginnedag. Een unieke polderoplossing om revoluties in de kiem te smoren. Voor zover een stukje historie. Er is niet veel dat dit volk bindt. De zaken die dat doen zijn grofweg één gemeenschappelijke taal en de Belastingdienst.

Mevrouw Solo ging vanavond naar de friettent aan het pleintje om een zak friet te halen. Voor haar drong een zatte gast voor die een frikandel bliefde. Zij sprak hem aan op het feit dat hij voordrong. Hij werd daarop ronduit agressief. Mevrouw Solo bond in, gezien ze geen zin had in ambras. Een mevrouw naast haar fluisterde haar als steun toe dat het ´het niet waard was´.

De kern van mijn verhaal van vandaag is simpel. Koningsdag is een farce en ‘het volk’ bestaat nog immer voor minstens tachtig procent uit waardeloze, en als je pech hebt, agressieve nitwits. Dat is echter wel het grootste deel van het electoraat. Daar moet u respect voor hebben. Mocht u zich dus afvragen of u in een democratie woont, dan kan ik u verzekeren dat dit het geval is. Mocht u op basis daarvan veronderstellen dat weloverwogen keuzes gemaakt worden, dan moet ik u teleurstellen. De proleet die het volk vertegenwoordigt is niet meer dan een zatte gast op Koningsdag die agressief voordringt in een friettent in uw buurt. Uw medeburger fluistert u toe dat net niet de moeite waarde is daar wat van te zeggen.

Uiteraard had het referendum inzake de Oekraïne geen zin.

Uiteraard is het sowieso niet ´de moeite waard´ daar wat van te zeggen

We hebben toch gestemd

En daarmee is de kous toch af

We hadden een Koningin

Nu hebben we een Koning

Geef me één reden om daar verder over na te denken

Lijkt me niet ´de moeite waard´

 

abravon

 

 

 

Share This:

Merik van der Torren hoorde de russen op oranjedag



30 april,
Koninginnenach in de Govert Flinckstraat
voor Herma


En ik hoorde in het
diepst van Koninginnenach

hoe jij op een matras
op straat door
vijf Russen

Op 1 mei, in de ochtend,
Dag van de Arbeid,
groette jij me weer
vrolijk fietsend
naar het Gemeentehuis.

Zeker een fantasie geweest
dat van die matras enzo.

Merik van der Torren

Share This:

Majesteit!

foto: Ben kleyn

majesteit – ik begrijp niet waarom ik de orde voor grote verdiensten nog niet heb mogen ontvangen

majesteit – u bent toch van poëzie?

jawél dat bent u – en nou afkomen met dat lintje!

pom wolff

Share This:

Ien Verrips – omdat het gaat zoals het gaat…



droef te moede 
nu de tijd van gaan
is bezig aan te breken
vertrek aanstaande

huilen zal ik 
dat je gaat 
niet omdat het moet
maar omdat het gaat zoals het gaat

ik zal niet huilen
als je gaat
dat komt pas later
als het gemis zich voelen laat

maart 2023
Ien Verrips

Share This:

PETER BERGER tussen droom en daad: ‘Weerbarstige wolken, zoals ooit in verf gevangen door de Haagse School. -Volgend weekend maaien en snoeien. Het zal er wel weer een jungle zijn.’


Peter Berger


Even nog. Genieten van het Hollandse. Garnalenkroketten. Het vlakke grijze landschap: l’horizon une ligne. Het gure strand ter hoogte van Kijkduin. Sokken zompig van regen. Haringhappen op het buitenhof. Chinatown met haar exotische geuren. De Turkse bakker om de hoek. Zoeter dan zoet. Weerbarstige wolken, zoals ooit in verf gevangen door de Haagse School. Pindakaas met sambal. Het loze geblaat voor de bühne. Het tranendal der politiek. Alles bij alles een meesterlijke klucht. Even nog.

Volgend weekend maaien en snoeien. Het zal er wel weer een jungle zijn. Om en rond het huis. Regen en zon? Wonderlijk duo. Groeikatapult. Pure levenskracht onvermoeibaar met kleur strooiend. Razendsnelle bleekgroene uitlopers van braamstruiken met tere witte bloempjes. Of toch weer net zo roze als de lente vorig jaar? De beukenhaag kwetsbaar met langzaam ontluikend fijn groen blad. Juichend pluimgras tot voorbij de knie. Dikvette glanzende luizen op rode rozenknoppen. De ronkende tractor van de boerman. Mais? Wuivend tarwe? Wat gaat dit jaar brengen? Dat naar bedorven bloemkool geurende gele gewas misschien? Mooi is het wel: la mer jaune. Koolzaad. Mais oh malheur à cette odeur. Alles mooi. Aventure garantie. Een warboel is het.

Zeker en vast. In mijn hoofd vechten flarden van dwarrelende gedachten om het hardst. Voortdurend. Maar het lawaai zal snel verstommen. Zodra ik de heuvels weerzie zal het doffe gedreun subiet verstommen. De wereld vergeten. Alles vergeven. Alles vers. Alles wieder offen. Vrijdagavond onderweg.


Peter Berger

Share This:

Rik van Boeckel wint de enige echte virtuele – de dichter is altijd onderweg – trofee op pomgedichten punt nl – Rob Mientjes zilver

niet makkelijk om deze week de eremetalen uit te kiezen. ik houd het bij de twee gedichten die hier als eerste binnenkwamen. dank aan de dichters die het wederom waagden hier in te zenden. de gesel van de oude dichter trotserend. soms waren ze me net te zoet de gedichten, dan weer met net teveel ik erin, soms ook net te ver gezocht de inhoud, soms met iets van toverkunst – ze is er wel en ze is er niet – en 2x met gewoon iets van poëzie die er mag zijn op de zondagochtend – zonder opsmuk. Rik van Boeckel goud en Rob Mientjes zilver. van harte.
Hallo Pom
Het thema ‘De dichter is altijd onderweg‘ voelt voor mij in feite als een soort biografie. Maar dat weet je natuurlijk aangezien ik op reis altijd  gedichten schrijf en die naar je stuur.
Hier mijn bijdrage.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel 


Onderweg naar morgen

Naar morgen reist de vliegende tijd
langs onzekere lente uren

naar landen met vele namen
reist de bewegende strateeg

dansend naar Finland en Senegal
langs de snaren van zingende jaren

stil staat de week nimmer
langs kusten vol groene schoonheid

gebaren van onverstaanbare gasten
reiken naar de dichtende wereldreiziger.

Rik van Boeckel
21 april 2023

altijd inderdaad onderweg en zijn dichterlijke notities over verre streken altijd met een grenzeloos maar oprecht enthousiasme verwoord zo kennen we Rik van Boeckel. ik zal hier ook maar eens een persoonlijke ontboezeming plegen – omdat ik zelf nooit zo zou kunnen zijn in de verste verten niet en daardoor enig wantrouwen kende over die aanstekende enthousiaste wereldreiziger totdat ik de man in persoon leerde kennen en wist dat ik nooit meer een meer oprecht en enthousiast mens zou kunnen ontmoeten – en mij zelf om dit wantrouwen beschaamd en  vermanend  toesprak – mijn god waar eindigt deze zin?
hoe dan ook hij noemt zich zelf de bewegende strateeg – zoekt  als wereld reiziger de verbinding tussen mensen in woord en klank en gebaar en ritme – over alle grenzen heen. we kennen nederlanders, we kennen europeanen, we kennen wereldreizigers, én rik van boeckel.
Dag Pom,
Hier mijn bijdrage, immer onderweg oftewel immers onderweg of is het nimmer onderweg? De weg even kwijt dus. Dat mag duidelijk zijn.


Onderweg

Alsof er ook een bovenweg is
ergens achterop een zware motor
kronkelend langs binnenwegen
zoekend naar de top tevergeefs
immers nimmer gaan voor eindbestemming
onderweg zijn is veel belangrijker
schouwend naschouwend vooruit achterom
dolend vol beleven op zoek naar niets
aankomen is zo saai heet niet voor niets eindstop
veel liever koesteren den beginne
met geesten in de zadeltas
en Pirsig in de spiegel
because traveling is always better than arriving at your final destination


Groetjes van far away Rob 

We laten Pirsig maar zijn motor. geen verstand van. we lezen Rob Mientjes’ gedicht als een filosofische bespiegeling over onderweg zijn – met wat uitstapjes. en we komen op niet vermoede plaatsen en lezen  best wel originele gedachten. we dolen wat, aankomen liever niet lezen we, er is een begin en een einde, een boven en een onder. dichter heeft geen last waar juristen wel last van hebben. juristen gaan voor het overzicht waarbinnen de zaken te kwalificeren zijn. criminele organisatie – omkoping – voorkant – achterkant – vrijspraak. dichter husselt liever van alles en nog een beetje door elkaar. begin, einde, dolen, hij is op reis.
  • Rob Mientjes – Alsof er ook een bovenweg is
  • Rik van Boeckel – langs onzekere lente uren
  • Ditmar Bakker – elk hemel blijkt bederflijk
  • Frans Terken – in onze waterjassen
  • Cartouche – altijd maar alleen onderweg…
  • Etwin Grootscholten – ze is er wel en ze is er niet
  • Ien Verrips – ergens wil ik wezen
  • Vera van der Horst – thuis en onderweg
  • Jako Fennek – in talloze schakeringen

wie wint de enige echte virtuele – de dichter is altijd onderweg – onderweg als onder anderen Daan – trofee op pomgedichten punt nl? de zanger met een enorme uitstraling deze week in het zonnetje – onderweg zijn onrustig zijn en onzeker zijn en altijd weer onderweg zijn: dichters kennen deze weg als geen ander – graag uw bijdragen – u kent de regels hier: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
en toch

niets mooier is
als woorden groeien
van verlaten liefde
tijdloos stil

om alleen
nog die te houden
die er echt toe doen


mijn lichaam is hier
mijn hart ligt daar
zo zal ik altijd onderweg zijn

misschien dat ik daarom
zo graag naast je zit
en nergens aan wil komen

pom wolff – foto: ben kleyn – meer Daan? ok meer Daan!

Pom, liefste,
Een tijd gelee schreef ik over het NIN, en vanmorgen rolden de volgende vier strofen uit mijn pen, denkend aan dat…en vooruitgang.


STROOMVAST

Het ‘NIN’: als een orgasme
en weten, dood, inéén,
maar ’t besef ineens was me
een hel. Je bent alleen,

altijd geweest, onsterflijk.
Er zit niets op: berust—
elk hemel blijkt bederflijk
en jij daarvan bewust

na dagen, maanden, jaren,
eonen enkel ‘ik’.
Panieken, en bedaren:
berust maar in je schik.

Verveeld gedachten dwalen
totdat al opensplijt
en ’t zich weer kan herhalen
dankzij—vergetelheid.
***[D.B.]


De betekenis van het gedicht “STROOMVAST” van Ditmar Bakker lijkt te gaan over de vergankelijkheid van het leven en de onontkoombaarheid van eenzaamheid.
Het gedicht begint met een verwijzing naar het ‘NIN’, dat wordt beschreven als een orgasme, maar ook als een dood en een besef dat een hel blijkt te zijn. Dit kan worden geïnterpreteerd als een paradoxale beschrijving van intense ervaringen in het leven, die zowel vreugde als pijn kunnen bevatten.
Vervolgens wordt gesproken over het altijd alleen zijn, het besef van onsterfelijkheid en de berusting daarin. De hemel, die vaak wordt gezien als een symbolische plek van vrede en geluk, wordt beschreven als bederfelijk en de spreker is zich daarvan bewust.
Het gedicht gaat verder met het beschrijven van panieken en momenten van bedaren, waarbij de suggestie wordt gewekt dat de spreker in vrede probeert te berusten, ondanks de verveling en het dwalen van gedachten. Ten slotte wordt vergetelheid genoemd als iets dat herhaling mogelijk maakt, wellicht als een manier om te ontsnappen aan de pijnlijke besef van de vergankelijkheid van het leven.
Al met al lijkt het gedicht een thema van het menselijk bestaan te verkennen, waarbij de spreker zich bewust is van de vergankelijkheid van het leven, de eenzaamheid die daarbij kan komen kijken, en de mogelijkheid van berusting en vergetelheid als manieren om met deze existentiële realiteiten om te gaan.

(met dank aan de ChatGPT)

Dag Pom,
Altijd onderweg, zoals ook enkele weken geleden;
dit bleef hangen in het hoofd; goed dat er dan de pen is, en de virtuele.
Goed weekend,
Frans


Steile Oever

Nog is er niets gebeurd
totdat ik dit schrijf of laat het 
over dat gaan wat zich onderweg 
ophoopt in de kop van mijn pen

het beeld van Steile Oever
dat zich door niets wissen laat
al doen we er in het geniep een plas
klimmen dan tussen bomen de hei op

vangen op het lange pad alle slagregens 
die we opslaan in onze waterjassen 
de hele zandweg rechtuit richting L. 
waar H. wacht om ons verder te brengen

we tellen de kilometers en meten de tijd 
alsof alles vandaag een zaak is van timing
wij drijfnat maar op de minuut binnen
op het laatste stuk nog even de zon zien


© FT 22.04.2023

een ervaring opgedaan tijdens het onderweg zijn. later beschreven. weinig gemak. mooie woorden: waterjassen,  slagregens, vertraging ook – we lezen over het lange pad en de hele zandweg afgelopen.

Frans beschrijft  hoe er nog niets is gebeurd totdat hij het opschrijft of laat overgaan in woorden, waarmee hij benadrukt dat taal en schrijven gebeurtenissen en ervaringen betekenis geven.
De laatste regels van het gedicht lijken te suggereren dat ondanks de uitdagingen en ongemakken van de reis, er nog steeds momenten van schoonheid en hoop zijn, zoals het zien van de zon op het laatste stuk van de reis.

 


Gaandeweg

onrust en tocht in het hart
jaagt en drijft je als een sirene
naar zekerheid in armen
van haar lokroep*

zachte stem, ver leidende muziek
maagdengezicht, het witte zijn
verbetering, perfectie

welk een
manmoedig hoge bestemming
waar zij besterven op lippen
verkleuren op papier

er zijn geen woorden voor
altijd maar alleen onderweg
naar vergetelheid

maar wees
gerust

de eerste kus
zal nooit de laatste zijn

22-04-2023 / Cartouche

*In de oudste legenden waren er twee sirenen (onder andere bij Homerus), recentere schrijvers
telden er drie
en recentere schrijvers hebben er meer aan toegevoegd. De beroemdste waren Parthenope, Ligeia,
en Leucosia.

Dit gedicht van Cartouche lijkt te gaan over de zoektocht naar zekerheid en perfectie in relaties, en de vergankelijkheid van momenten en emoties. Het begint met de beschrijving van onrust en een innerlijke drang die als een sirene aandrijft naar de zekerheid van de armen van een geliefde, maar ook de constante verandering en vergankelijkheid van gevoelens en relaties wordt benadrukt.

De dichter beschrijft een maagdengezicht, dat staat voor onschuld en perfectie, maar ook voor vergankelijkheid. Het gedicht lijkt te suggereren dat er geen woorden zijn om de complexiteit van menselijke emoties en relaties volledig te beschrijven, en dat het leven een voortdurende reis is naar vergetelheid.

Maar ondanks dit besef, is er geruststelling in de gedachte dat de eerste kus nooit de laatste zal zijn, wat kan verwijzen naar de hoop op voortdurende nieuwe ervaringen en verbindingen, ondanks de vergankelijkheid van het leven.




7.766 kilometer

pas als ze er niet is
– maar ze is er wel alleen
  ze is weg –
dan besef je hoe


zielsgelukkig


je bent


omdat ze er is. 



Etwin Grootscholten 

op zich een gevalletje AI – chatGPT – lijkt me – ze is er wel en ze is er niet – volgens mij kun je dat niet hebben in de natuurkunde – dat iets er zowel niet als wel is in een ruimte – maar onze grootscholten tart de natuurwetten in zijn poëzie is alles mogelijk en zeker ook het onmogelijke. eens kijken hoe onze vrienden van de AI tegen dit alles aankijken:

De betekenis van het gedicht “7.766 kilometer” van dichter Etwin Grootscholten lijkt te gaan over het besef van geluk in afwezigheid. De spreker realiseert zich pas hoe gelukkig hij is als “ze” er niet is, maar in werkelijkheid is “ze” er wel, zij het alleen weg op een afstand van 7.766 kilometer. Dit kan verwijzen naar een geliefde, een dierbare of een belangrijk persoon in het leven van de spreker.

Het gedicht suggereert dat we vaak pas de waarde van iets of iemand in ons leven waarderen als het of diegene afwezig is. Het benadrukt het belang van bewustzijn van en dankbaarheid voor wat we hebben, en het besef dat geluk soms in de kleine momenten van het dagelijks leven schuilt. De afstand van 7.766 kilometer kan symbolisch zijn voor een fysieke scheiding tussen de spreker en de persoon waar hij zich gelukkig mee voelt, maar het kan ook een metafoor zijn voor andere vormen van afstand, zoals emotionele of mentale afstand.

Al met al lijkt het gedicht te wijzen op het belang van het koesteren van de aanwezigheid van dierbaren en het waarderen van het geluk dat ze in ons leven brengen, zelfs als ze fysiek of anderszins afwezig zijn. Het roept op tot bewustzijn, dankbaarheid en het besef van het geluk dat we vaak pas echt beseffen wanneer we het dreigen te verliezen.


Hoi Pom,
Ondanks 3 uur in de file en wachten op de pont is het toch een blijde zaterdagavond. Bij de kachel met wat poezie en daarna tv. Huisje weltevree dus eigenlijk.
liefsien



onderweg wil ik zijn
ergens wil ik wezen
misschien bij jou
of
liever blijf ik onderweg 
denken aan jou 
aan hoe het was
dat er niets fijners was
dan onderweg te zijn
naar jou

april 2023
ien verrips


ook bij het gedichtje van Ien hebben we de IA niet echt nodig. je zou denken het is een kleine en fijne tekst. maar dat is niet zo. het is een te kleine en te fijne tekst. je kunt ook zeggen de taart is te zoet geworden. dichter is uitgeschoten met de zoete stroop. een regel ontsnapt: ‘ergens wil ik wezen’- die geldt ons allemaal. maakt een hoop goed maar net niet alles.

Dag meneer wolf, hoe gaat het met u, het leven nog te genieten?Helaas heb ik momenteel geen greintje inspiratie, dat is lastig als je toch een gedicht wilt insturen.
Dus heb ik toch maar wat woorden bij elkaar geritseld.
Je hoeft het niet door de chat gpt te halen, dat heb ik zelf al gedaan, denk niet dat de jouwe veel anders zal melden, al klinkt hij wel veel uitgebreider dan de mijne.
Kijk ook maar wat je doet met je vroege morgen hoofd.




Zolang ben ik op weg
nog steeds niet aangeland
een vagebond
die thuis is onderweg
en onbezorgd verdwalen kan

mijn voertuig is de romantiek
de brandstof het verlangen
naar gedurige schoonheid
de platheid uitgebannen

zoals een fotograaf 
die ik ken me verklikt:
bij de mooiste dingen
gebeurt er eigenlijk niks


Vera van der Horst

hallo hier het vroege morgen hoofd is speaking. de chatbot hoeft inderdaad niet ingezet bij eenduidige teksten. vroeger zou ik hebben opgemerkt – een beetje veel IK – om vervolgens te waarderen of die gepleegde IK ook voor de lezer zou kunnen gelden of dat deze IK slechts de allerindividueelste ellende uitdrukt waaraan de lezer heerlijk voorbij kan gaan. de toegevoegde fotograaf redt het geheel – net op tijd komt ie langs met zijn wereld waarheid.
waarde pom,
genoten van daan. kende hem niet hier in het zwitserse, maar dat ligt waarschijnlijk aan mij.
heb het goed, geniet van de dag, april doet toch wel wat hij wil!
groet van jako


voetpad

we bewegen ons van zwart naar wit
van begin naar einde
over grijstonen
in talloze schakeringen
als wandeling door leven werk liefde

de nooit verstillende zoektocht
van de mens
tussen gedachte en woord
als klanken van harp viool gitaar

onze roep in de echoput
echo als antwoord
wegstervend op het voetpad
van de zoekende

jako fennek

lieve woorden deze week uit het zwitserse van jako – dank je wel. het gedicht onderweg wel een beetje met zware woorden ingezet. ze hangen als het ware te zwaar aan het gedicht. schakeringen, liefde, leven, werk, gedachten, woord. dat we uiteindelijk als lezer die mooie derde strofe bereiken. misschien moet de derde de eerste strofe zijn van een verder luchtig gedicht.

Share This:

TON HUIZER in het openbaar vervoer: plaatsnemend naast een telefoongesprek, telt zijn zegeningen en de haltes.


Een rondje Rotterdamse Elektrische tram 

De lente aarzelt nog even. Een schrale wind verkilt de botten. Geduldig wacht ik bij een halte van de RET. Na een klein kwartiertje afzien komt het rollend materieel in zicht. Tempo bij het instappen: ‘We stappen sneller in en uit’ vermeldt een sticker aan de tramwand. En inderdaad, de klapdeuren vallen na een aantal seconden automatisch en onverbiddelijk dicht.
De straf voor achterblijvers blijkt redelijk mild. De valluiken gaan snel weer open, maar intussen heb je je eerste waarschuwing te pakken.

Vanuit de bestuurderscabine klinkt de lokale radiozender. Luid en duidelijk. Altijd gezellig, vooral de reclameblokken. Om me heen lijkt minstens de helft van de reizigers onderweg in een parallel universum. Gebogen hoofden boven mobiele telefoons zover het oog en oor reikt. De meeste zitplaatsen zijn bezet, dus neem ik onbevangen plaats naast een telefoongesprek.

Een jonge medewerker van een of andere sociale dienst doet luidruchtig verslag van een gesprek met een cliënt. Hij noemt de betrokken persoon, die hij even later ‘patiënt’ noemt, bij naam en voornaam en lijkt niet erg tevreden over de voortgang bij zijn integratie in het arbeidsproces. Prettig te vernemen dat er discrete hulp voorhanden is als je leven even dreigt te ontsporen.
Ik tel mijn zegeningen. En de haltes.

Door een venster op de wereld bekijk ik de nieuwbouwpsoriasis van mijn geboortestad. Ooit een bloeiend wingewest voor havenbaronnen. Nu voor projectontwikkelaars, met huisjesmelkers als kruimeldieven in het kielzog. Gestapelde betonnen hokken in een mist van onverschilligheid. Architectuur voor de een, gebakken lucht voor de ander.

Bij een halte zonder verhoging probeert een hoogbejaarde dame het voertuig te bestijgen. Ze plaatst haar rollator in de tram en trekt zich daarna moeizaam omhoog aan een handvat naast de ingang. Moeizaam en langzaam.
Te langzaam, volgens de regels van het reisbedrijf. De dichtklappende deuren persen de dame nog net niet uit het openbaar vervoer en het leven.

Een behulpzame passagier grijpt gelukkig in, stelt zich met gevaar voor lijf en leden op tussen het dreigende glas-in-lood en helpt de geschrokken vrouw naar een zitplaats.

In de voorste cabine begint de bestuurder intussen zijn radio en thermosfles in te pakken terwijl het 36 ton zware gevaarte piepend en knarsend een kruispunt passeert. De aflossing op het Centraal Station komt in zicht.

Bij het verlaten van de werkplek wordt het personeel  nog even aangesproken door een Aziatisch uitziende meneer met een rolkoffertje.
‘Is this going to the historic centre?’  ‘Yes sir, but it’s not finished yet’ antwoordt de conducteur op ernstige toon.

Ton Huizer

Share This:

VON SOLO: ‘Ze zat pontificaal op de grond, in de zon, een boek te lezen. Dat zoiets nog bestaat! Op een plek die elke charme miste. Maar zij straalde daar…’

foto: Theo Huijgens

Het Schenkviaduct in Den Haag is een troosteloos stuk beton. In de weg- en waterbouw noemt men zoiets een ‘kunstwerk’. Maar zelfs vanochtend, in de prachtige voorjaarszon, wist de verhoogde weg geen enkele sympathie op te wekken. Verwarmd door de zonnestralen, liep ik het busplein over, richting Den Haag Centraal. In de aanloop tot de schuifdeuren zat een jonge vrouw in de zon. Haar blote benen met daaraan zwarte laarzen trokken mijn aandacht. Ze had een mooie krullende bos zwartgeverfd haar. Wat haar het meest interessant maakte, was, dat ze een boek zat te lezen. Recreatief. Ze zat niet op haar telefoon. Ze zat pontificaal op de grond, in de zon, een boek te lezen. Dat zoiets nog bestaat! Op een plek die elke charme miste. Maar zij straalde daar. Toen ik naar binnen liep stond ze op en in het achterom kijken, zag ik, dat ze een lange jurk droeg met splitten tot bijna bovenaan het dijbeen, waardoor bij elke stap haar benen zichtbaar werden. Ze had ook een mooie, kwalitatief goede rugzak op. 

Met grote regelmaat komt het voor dat ik tijdens het lopen of fietsen uitspraken doe zoals ‘dat is echt mijn tiep’ of ‘die zou ik wel doen’. Er is altijd wel iets aantrekkelijks aan een mens te ontdekken. En als je kieskeurigheidsniveau door afstomping door werk, verkeer of eenvoudigweg je medemens, zodanig is gezakt, dan zou je bij wijze van spreken ‘alles wel doen’. Dan is een nauwsluitend of lederen kledingstuk, een stukje blote huid op de juiste plek, een wiegende tred of gewoon hoe het haar valt al genoeg om ‘haar te doen’. Maar dat gebeurt natuurlijk niet. Het zijn het soort ontmoetingen waar Piet Paaltjens zijn gedicht ‘Aan Rika’ over schreef. In de geestelijke arren moede gaat het niet meer om een geheel. Men neemt genoegen met de delen of een deel. Verlangen wordt een fetisj. Dat een man op een vrouw valt vanwege haar grote tieten. Of vanwege haar mooie hair-extensions. Dat één of twee kenmerken maken, dat de rest erbij geaccepteerd wordt. Als neuken met een pop.

In het echt is het anders. Het is een puzzel, die steeds verandert. Het is niet alleen het plaatje op dat moment. Het is het plaatje, dat op het volgende moment in de een andere situatie ineens iets totaal anders kan zijn. Zoals ik laatst zo mooi hoorde zeggen in een James Bond-film: ‘Een Rubik’s kubus, die terug vecht’. En dat maakt het ook zo leuk. Je kunt niet winnen. Daarom is het ook zinloos om op opgepompte lippen, gingers, of mantelpakjes te vallen. Het zijn statische plaatjes. Hoe zij daar zat vanochtend, in die desolate woestijn woestijn van grijs beton, was een plaatje. Een heel mooi plaatje, dat heel veel in zich had, haar ‘mijn tiepje’ te kunnen laten zijn. Een minimaal fragment, van waarschijnlijk een meanderende stroom van nog veel meer en mooiere beelden. Maar in de weerspiegeling van de glazen gevel van Den Haag CS, had ik ook mezelf gezien. En de wereld ziet mij ook. En je moet heel goed kijken om er meer in te zien, dan een kleine, kalende man op middelbare leeftijd met rare laarzen aan. Gelukkig heeft toch iemand in mij een Rubik’s kubus gezien. En die is nog steeds niet opgelost.  

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

Merik van der Torren tekst en de AI interpretaties: ‘De schijn van normaliteit, de absurditeit van het dagelijks leven, de dualiteit van menselijke natuur en de ironie en de humor’



Opsteker

We gaan de hele dag gekke gezichten trekken,
lange neuzen, tong uitsteken, ogen laten rollen
en zeggen dat we gewone mensen zijn.

We komen met lege zakken thuis en
het gaat goed, goed, hoor je.

Merik van der Torren


Het gedicht “Opsteker” van Merik van der Torren kan op verschillende manieren geïnterpreteerd worden, afhankelijk van de perspectieven en contexten waarin het wordt gelezen. Hier zijn enkele mogelijke interpretaties:

De schijn van normaliteit: Het gedicht kan gezien worden als een kritische reflectie op de manier waarop mensen vaak sociale maskers dragen en zich anders voordoen dan ze werkelijk zijn. De dichter beschrijft hoe mensen overdag “gekke gezichten trekken” en doen alsof ze “gewone mensen” zijn, maar uiteindelijk met “lege zakken” thuiskomen. Dit kan verwijzen naar het idee dat mensen vaak een façade ophouden en zich anders voordoen om sociaal geaccepteerd te worden, maar uiteindelijk leeg en onvoldaan kunnen achterblijven.

De absurditeit van het dagelijks leven: Het gedicht kan ook worden geïnterpreteerd als een uitbeelding van de absurditeit en zinloosheid van het dagelijkse leven. De beschrijving van het trekken van “gekke gezichten” en het laten rollen van “ogen” kan duiden op de absurde en vaak betekenisloze handelingen die mensen in hun dagelijks leven uitvoeren. Het feit dat het desondanks “goed, goed” gaat, kan suggereren dat mensen soms genoegen nemen met oppervlakkige en zinloze bezigheden, zonder dieper te kijken naar de echte betekenis van het leven.

De dualiteit van menselijke natuur: Een andere interpretatie kan zijn dat het gedicht verwijst naar de dualiteit van menselijke natuur, waarbij mensen soms tegenstrijdige rollen en gedragingen vertonen. Enerzijds trekken ze “gekke gezichten” en gedragen ze zich anders dan ze zijn, maar anderzijds presenteren ze zichzelf als “gewone mensen”. Dit kan wijzen op de complexiteit en tegenstrijdigheden in de menselijke aard, waarbij mensen vaak verschillende kanten van zichzelf laten zien afhankelijk van de situatie.

Ironie en humor: Het gedicht kan ook gelezen worden als een humoristische en ironische kijk op het leven. Het idee van overdag “gekke gezichten trekken” en toch beweren “gewone mensen” te zijn, kan een komische en absurde wending hebben. Het kan ook verwijzen naar de zelfspot van de dichter of een luchtige benadering van de complexiteit van het menselijk gedrag.
Het is belangrijk op te merken dat poëzie vaak open is voor interpretatie en dat verschillende lezers verschillende betekenissen uit een gedicht kunnen halen op basis van hun eigen persoonlijke ervaringen, percepties en achtergronden.



Share This:

Peter Posthumus – in alles schuilt een begin…



Niet alleen in woorden
in alles ligt een begin
overal valt bij stil te staan
aan mee te doen 
in op te gaan


wat je drijft
waar je een draai aan geeft
op welke fiets je rijdt
in iedere bocht, op iedere hoek
elk moment, op ieder punt
schuilt een begin
en niet alleen in woorden.

Peter Posthumus

Share This: