Ton Huizer – Herdacht


Herdacht

Het was weer nooit meer oorlog
we kwamen samen bij de namen

mijn burgervader was aanwezig
en een roedel geüniformeerden
vol edelmetaal

‘vrede is nooit vanzelfsprekend’
was de boodschap
‘waarom eigenlijk niet’  dacht ik
hardop

de oortjes keken om
harde handen bewogen over
zorgvuldig verborgen

het was een mooie dag
het geschut bleef in de schuur

Ton Huizer

Share This:

Mirjam Al herdenkt



Herdenkingsavond

Comfortabel zit ik in mijn tuinstoel. Het is zo tegen achten en deze avond is de herdenkingsavond. Op de Dam, op de Waalsdorpervlakte en op tal van plaatsen waar aan de gruweljaren wordt teruggedacht en terecht.
De merel houdt op met zingen en in de verte klinkt een ijle trompet. Dan is het volkomen stil.
Alleen het ruisen van bladeren dat de stilte omlijst. 
Slechts enkele seconden, want plotseling verheft zich achter de schutting een groot en dreigend blaffen. Dat is een groot exemplaar hond, denk ik nog en dan een zware mannenstem die gebiedt:
” Koest, Nero ! Kappen nou !! Af !!” 

Het blaffen wordt wat dunner en komt tenslotte tot een zacht, smartelijk gejammer.
Ach, was er zo’n tachtig jaar geleden ook maar iemand geweest die op  luide toon geroepen had:
“ Kappen nou, Nero, af !! “
Maar helaas heeft het niet zo mogen zijn.


Mirjam Al

Share This:

Peter Posthumus doet de lente: ‘dit is overvol en heel erg veel – dit is, dit leeft…’

dit is overvol en heel erg veel
dit is, dit leeft



Dit overbodige, zo platte
vervloekte vel papier
roept nagenoeg niets op
vraagt om woorden
om zinnen die iets doen
blijft bij wat gekrabbel
tussen 35 lijntjes
de mazen van een sleepnet
door de taal


terwijl langs de beek muggen dansen
in de houtwal, de eerste bloemen
een vroege bloesem, het kwettert,
fladdert, vliegt, grasduint en
het graaft, bestuift en wordt bestoven
verschalkt en wordt gegeten
sterkt zich uit en steekt de kop op
wordt ondoorgrondelijk gedreven
door wat de bodem is voor wat bestaat
dit is overvol en heel erg veel
dit is, dit leeft


overstijgt vooral een handvol woorden
en dit papier, dit lege vel
ik laat het er bij zitten
voor vandaag, voor één keer,
ja, dat kan wel.


Peter Posthumus

Share This:

Karin Beumkes over Moedertje



Dear Pom,

Het huis is verkocht en de poet is verdeeld, zo gaat dat nu eenmaal.
Haar liefde heerst nog steeds, Af en toe breng ik rozen voor ze mee die ik liefdevol over vazen verdeel, mijn liefste mist haar ook.
ze is nog steeds mijn moeder after all.

Liefs Karin



Moedertje

Daar zitten we aan tafel, zij en ik
met de koektrommel als getuige
en de klok kakelt verder.
zij leest nog een column
en braadt haar vlees.
Ik heb haar kraaienpootje vastgehouden
haar blauwe plek bekeken
en gewaarschuwd voor haar ouderdom.
Ze is op tijd.

Foto`s van mijn vader
blijven in het stof bestaan
ogen kijken. Nu met de loep.
Ze zal gaan eten van haar opgewarmde soep
terwijl de poes voorzichtig tot haar wenkt.
Nee, ik ga niet meer naar de kerk.
Ze schudt haar hoofd, wil je nog wat mee
misschien een appel vol met vitamine C.

Het kan later en vroeger worden
tussen de seconden die ik met haar doorbreng
liggen mijn ingeslikte tranen.
Ik voel het fruit verleppen in de schaal.
en ik verdraag het allemaal.

De tijd scheurt ons aan stukken,
ze prevelt op het puntje van haar stoel
warme momenten die ik zo spaarzaam voel
alsof ze me een alibi verschaft
voor al mijn liefdeloze nukken.

Alsof woorden zo mislukken.

Karin Beumkes
Liesbeth List en Ramses Shaffy – Pastorale https://youtu.be/x5cntzEZo1w



Share This:

Ditmar Bakker wint de enige echte virtuele in dit lied zou ik willen wonen trofee op pomgedichten punt nl – Anke Labrie zilver en Cartouche brons – (‘alleen op zee met hun gedachten…’)

in een prachtige waaier van woord en beeld waait de poëzie de huiskamers van de lezers in op deze zonnige ochtend. onovertroffen mooi sommige gedichten in iets van prachtige droefheid vormgegeven die meer dan troostrijk uitwerken. eremetalen voor Anke en voor Cartouche voor de regels van eenvoud en de liefde – maar boven alles- zelfs boven die hier stralende zon uitstralend – steeg de bijdrage van ditmar bakker vandaag – stralend in die onmetelijke ruimte van de poëzie die hij als geen ander weet te kleuren met het diepste en het zwartste zwart waarbij de magie van zijn zo troostrijke woorden de lezers beroeren. zonder verdriet is ook het dichtersleven niet mogelijk – zoveel is zeker. dank aan alle inzenders – geniet de winnaars – van harte.

ooit schreef ik en ik schrijf het weer omdat ik niet anders kan: zoveel schoonheid in woorden kan een romantisch hart nauwelijks aan in het holst van de ochtend waarin de tijd van de nacht ook nog in een luchtledig lijkt te verdwijnen –  de tranen lopen nu al over mijn wangen – hoe moet dat verder op deze zondagmorgen. bij ditmar wordt het verdriet bijgezet in die onmetelijke ruimte van poëzie waarin niets en de dichter al helemaal niet tot rust kan komen of rust te vinden weet. ‘Onthoud het goed mijn liefste / krijg het niet te kwaad / verdriet is der mensen min / – op liefde volgt verdriet dat is al wat zij biedt…’ – de wankele breekbare en toch zo troostrijke woorden in ditmars gouden stem gedrenkt in een eenvoudig mooi kan niet overtroffen – zo lijkt het nu.
Ha Pom,
Peggy Lee, héél lang geleden; het hielp destijds wel.
Het lied dat me nu het meest ontroert is natuurlijk het door Bjorn uitgevoerde ‘Aan de oevers van de droom’.
Maar Peggy is wel een kostbare herinnering uit mijn jeugd.   
Ik weet niet of dat you tube lukt zo.
Het lied van Bjorn is anders ook prima hoor.

Fijn weekend verder,
 Hrtgr. Anke


niemand die dat begreep 
ikzelf amper
die allereerste keer 
dat het zo lang kan duren
liefdesverdriet

geen handvol maar een land vol 
dat hielp ook niet echt

maar dan Peggy Lee
op dat cassettebandje
door een vriendin 
die me ook niet troosten kon
voor me opgenomen

anke labrie 
(29-04-2023

een dierbare herinnering in meer dan eenvoudige taal verwoord – een echte anke labrie zou je haast zeggen. casettebandjes bestaan ze nog? zijn dat/waren dat nieuwe popgroepen zullen jonge mensen zich afvragen. hoe dan ook peggy voor de ontroostbare maar in liefde vastgelegd door een vriendin voor een vriendin. ‘verdrietig is der mensen min’ dichtte ditmar bakker hierboven – het gelijk van zijn woorden hier maar weer eens bewezen. mooi!


In de nacht

Ga met me mee in de nacht
dan zal ik een lied voor je schrijven
en we nemen elkaar – bij de hand

zand en zee zo bewegen we
als de klepel en de klok, kom mee
naar waar ze ons niet kunnen bedriegen
met chatbots en would be poëzie

en aan de wandel wil ik
op een bewolkte dag in velden
waar gras je boven de knie groeit
dus wil je niet proberen te komen

dan kussen we
elkaar op een heuveltop
ga met me mee en ik zal nooit stoppen
stormachtig stil van je te houden

en wakker worden met de regen die valt
waar ik veilig ben in jouw armen
dat is alles wat ik van je vraag

in de nacht met me mee te gaan
waar tijd ons samen tikt


20-04-2023 / Cartouche

met de zachte zwoele klanken van mevrouw jones valt de ochtendzon dit huis in – dichter Cartouche weet de mensheid met regels van liefde te raken – maar zal ook een snier naar webmaster niet achterwege laten in zijn gedicht. strofe twee is voor webmaster geschreven haha. de laatste drie strofen zijn een prachtgedicht op zich – relatiepoëzie hoor ik ton huizer AL uitroepen in 010 – maar mooie RELATIEPOËZIE ton.
  • Ditmar Bakker – ‘Onthoud het goed mijn liefste / krijg het niet te kwaad / verdriet is der mensen min / – op liefde volgt verdriet dat is al wat zij biedt…’
  • Anke Labrie – maar dan Peggy Lee op dat cassettebandje
  • Vera van der Horst – De bloemen staan elders
  • Rob Mientjes – Wally op de achtergrond
  • Rik van Boeckel – De dromende dansers
  • Cartouche – ik zal nooit stoppen stormachtig stil van je te houden
  • Jako Fennek -gracias a la vida – mijn geluk kent geen grenzen
  • Frans Terken -die ene om bij te blijven

wie wint de enige echte virtuele in dit lied zou ik willen wonen trofee op pomgedichten punt nl? – (‘alleen op zee met hun gedachten…’)

soms brengt een lied de dichter tot aan de uiteinden van zijn of haar poëzie – of tot een heel persoonlijke uiting van een emotie. ook die kant van de dichter zien we hier graag belicht – en hoe kan het anders dan ook graag in eigen woorden. in woorden van de poëzie. (de link naar een youtube versie graag meezenden) – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.



de zanger hij stoort zich werkelijk nergens aan: hij zingt

en zo ook zij die in een zaal 
alleen nog maar zichzelf ziet 
vlak voor mij zit
op zoek naar veel te veel
vergeet te zien hoe mooi zij is
waar ieder op een podium
de dichterstaal slechts lampjeslicht
in de verste verten een mens niet ziet

omdat het zicht de leegte in
voortvluchtig niet te vinden weet
wat zo dichtbij zo zichtbaar is
alsof niet iedereen verliest
je bent een mooie moeder
je hebt een prachtig kind
ik sta hier voor je
begrijp je nou dat ik alleen nog zwijgen wil


pom wolff

https://youtu.be/MwpMEbgC7DA
 


De bloemen staan elders
zijn niet geplukt

wat ik je wil geven
krijg ik niet gedaan
ergens ergens
stil blijven staan

zoals ik ooit
een veld vol bloemen
 liet bloeien voor hem


Vera van der Horst

de onmacht van de ik persoon in enkele overwegingen – de onmacht van elke dichter ook in enkele woorden vormgegeven – wat kun je anders nog dan in een paar woorden – het lijkt alsof de woorden van ditmar bakker – verdrietig is der mensen min – worden uitgewerkt in nieuwe pijnlijke scheuten van taal

Goedenmiddag Pom,

Kort maar bondig. Geen Willie en Wanda, maar zijn Mijn verjaardag. Van good old Guido Belcanto. 
Vlaamse bard.


Belcanto met plastic rozen


Wonen in verjaardagen
Liever toch verhuizen
Huilende gezichten
Tranende zigeuners
Ooms met verkeerde grappen
Sigaretten op tafel in een glas
Kaasblokjes op een stokje
Pinda’s in te kleine schaaltjes
Zoute stengels
Bier uit de fles
Wally op de achtergrond
Zonder zweefmachien
Zeemannen zonder boot
Truckers zonder camion
In zo’n lied wil ik sterven
Maar vandaag nog even niet


https://youtu.be/ipSWMSqEe_8


Groet, Rob Mientjes

– een polleke van ostaijen is het niet deze belcampo – de dichter ook (nog) niet – neemt niet weg dat we een aardige opsomming lezen bij een bekend verschijnsel – wie nou op de achtergrond zingt – is het eddie wallie of is het toch wallie tax – een aardig tijdsbeeld ook – ik zie mijn moeder weer – kaas op stokjes – pindaschaaltjes – leuk gedaan
gracias a la vida


de sfeer in de notenboom
is schandelijk verpest
kraaien zijn de nieuwe
groteboombezitters
hebben in alle rust genest

merels mussen vinken
een zeldzaam roodborstje
moeten het maar elders vinden

de boom zal bevuild bepoept
volgescheten
de noten nauwelijks te eten

ik luister naar violeta parra
gracias a la vida
mijn geluk kent geen grenzen

jako fennek


https://wijsheidsweb.nl/wijsheid/gracias-a-la-vida/

zijn geluk kent geen grenzen – ik denk dat we dat gevoel de dichter moeten gunnen bij de klanken van de schone dame – ‘Dank aan het leven dat me zoveel heeft gegeven.
Het heeft me een hart gegeven dat heftig slaat…’ – we gunnen jako deze momenten van geluk ondanks de kraaien om hem heen.
Hier is een poëtisch lied van mij dat ook de titel is van een cd van mij die dit jaar nog zal verschijnen.  Gemaakt met een band met wie ik al heb opgetreden in Haarlem en Amsterdam. Zie de You Tube link.

Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel 


De dromende dansers

In het jaar van de dromende dansers
zagen ze hem dansen op snelle schoenen
hij passeerde de dansende dames
met een vlotte loensende oogopslag
zij zijn de dromende dansers
met veel plezier dansend onder de zon

op een zonnige dag verliet hij zijn thuis
op zoek naar geluk ver van zijn huis
hij zag een groep vrouwen bij de rivier
eentje zwom er met veel plezier
zij droomde van een man met een snor
toen ze hem zag zwom ze snel door

in haar dromen danste ze met hem
voelde snel het geluk in haar hart
ze zag hem dansen naar de rivier
ze klom op de oever met veel plezier
ze pakte zijn hand voor de eerste dans
haar vriendinnen zagen haar kans
ze zagen hen dansen langs de rivier
een swingende stroom van liefdesvertier.

Rik van Boeckel

https://m.youtube.com/watch?v=VochDmEuODc

het filmpje biedt een onrustig geheel aan geluid mag ik het voorzichtig zo formuleren – bij de woorden kom je ook al niet tot rust – maar die zijn beter te pruimen – er kan gezongen worden – gedronken en gedanst lijkt de dichter te propageren – ik geloof vrij naar marsman de woorden hiervoor – de vrouw aan de oevers van de rivier laat zich dat geen twee toezingen. de woorden van het gedicht dansen met de vrouw mee en bieden een vrolijk schouwspel aan de lezer.
‘The one you love’


“If you can’t be with the one you love
love the one you’re with” was het lijflied
dat ik zong met Stephen Stills


wilde dagen in de vorige eeuw 
in iedereen die gevonden wilde worden
zocht ik die ene om bij te blijven


tot ik jou vond
ogen als een boor op hoog toerental
je sloeg als een kogel in mijn gezicht


sprong er in je zelfgemaakte haakvest
kleurrijk uit tussen fijngetinte schilderingen 
gehangen aan de cafémuur 


in die stilte die rauwe achtergrond 
haakte ik aan en bleef bij je
houd je nog alle dagen vast 


© FT 2016

op de een of andere manier ging hier het commentaar verloren – ik weet dat ik schreef over de woorden van Frans – die met de diamanten precisie van een fijnboor zijn woorden in de taal der liefde graveerde. ik bood mijn excuus aan voor de teloorgang van de tekst – kreeg ik als antwoord dat frans morgen 48 jaar samen met haar zal vieren.
wij van pomgedichten – ik van pomgedichten wensen jullie twee nog heel veel mooie mooie jaren.


Stephen Stills – Love The One You’re With
google.nl

Share This:

TON HUIZER: ‘Het zou natuurlijk zo maar kunnen dat ze tijdens een van haar vele vochtige extases van eigenliefde van haar jojogamatje is gespoeld en een eierstok heeft gekneusd’


wij hier van de pom zijn TON HUIZER zeer dankbaar dat hij in april het gastdichterschap heeft willen vormgeven. ‘Even geen harstocht, warme gevoelens, of relatiepoëzie…’ en zo is het ook – dichter Huizer benadert de poëzie en het leven vaak op zeer subtiele humoristische wijze en beschrijft zijn mede dichters/lotgenoten met lichte ironie. vooral dichters – ook vrouwelijke dichters met ‘relatiepoëzie’ – wil hij nog weleens op de korrel nemen – volgende week vrijdag mogen we op vrijdag zijn laatste lente – bijdrage genieten aan en op deze site. op mijn uitdrukkelijk verzoek zal hij volgende week nog een keer zijn licht laten schijnen op de hem als zodanig benoemde RELATIEPOËZIE. hier alvast een voor proefje:

‘Het zou natuurlijk zo maar kunnen
dat ze tijdens een van haar vele vochtige
extases van eigenliefde
van haar jojogamatje is gespoeld en een
eierstok heeft gekneusd’


ook de inleidingen die TON verzorgt bij zijn lichtvoetige poëzie geserveerd op een bordje van subtiele afrekening lezen we hier zo heel graag:

‘Sobere vrijdagen op de Pom tijdens een kille maand april. 
Even geen harstocht, warme gevoelens, of relatiepoëzie.
Het was afzien lieve lezers…
 Dichtertje is jullie wel een verklaring schuldig
 Fijne zomer saampjes.
Leve de poëzie’
 
T.


Libidooi 

Het ligt aan mij
ik mis gevoel voor romantiek
mijn liefdesbeet gaat tot het bot
ik hoor bij kaarslicht marsmuziek

massa’s hartstochtelijk goede wil
zijn onder mijn gewicht bezweken
elke scheepsramp is een feest
bij mijn voorspel vergeleken

menig liefdevol gastvrije dame
waarin ik mijn geheim verborg
belandde met een heupfractuur
op intensieve zorg

ik dacht: ik kap er mee, ik trek
me terug, ik stop
voordat ik dood gevonden word
met een naaldhak in mijn kop

sindsdien gaat het beter
wie mijn nachten deelt vindt rust
mijn testosteron ging op de bon
mijn waakvlam is geblust

ik ruïneer geen ondergoed
ik rommel niet aan tepels
verspreid een lentefrisse lucht en
lig voorbeeldig lepels

het zal u niet verbazen dat het
niet lang heeft geduurd
voordat ik razend populair werd
bij de dames uit de buurt

Ton Huizer

Share This:

VON SOLO 6 jaar geleden – ORANJE BITTER met VON SOLO

 

POMgedichten presenteert de donderdag column:

VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!!

Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.

We zijn eensgezind als volk. We zijn een democratie. Alles is duidelijk en excessen worden niet geduld. Wij zijn het volk. L’etat ce sommes nous. We zijn ook een monarchie. Koning en volk zijn één. Soort van…

 

Deel 128. Oranje bitter

Koningsdag. Het door het volk zonder protest geslikte alternatief voor de traditie van Koninginnedag. Waar zijn alle feministes gebleven als je ze nodig hebt? Een feest dat sinds de invoering op rottige data valt met slecht weer.

Laat ik u eerst de achtergrond van Koninginnedag uitleggen. Deze nationale feestdag is uitgevonden op het moment dat de linkse revoluties opkwamen. Monarchieën werden door volksrevoluties omver geworpen. Één Mei was hun ‘Dag van de Arbeid’. Op deze dag werd gedemonstreerd tegen alles door linkse mensen. Zoals linkse mensen dat meestal doen. Daar kwamen revoluties van. De Nederlandse monarchie was niet van zin om op de zelfde wijze te eindigen als vele regimes voor hen. Zij verzonnen dus een feestdag vlak voor de dag van de Arbeid. Op deze wijze was verzekerd dat het proletariaat op 1 mei een zodanige kater zou hebben zodat demonstreren of erger niet meer tot de mogelijkheden zou behoren. Koninginnedag. Een unieke polderoplossing om revoluties in de kiem te smoren. Voor zover een stukje historie. Er is niet veel dat dit volk bindt. De zaken die dat doen zijn grofweg één gemeenschappelijke taal en de Belastingdienst.

Mevrouw Solo ging vanavond naar de friettent aan het pleintje om een zak friet te halen. Voor haar drong een zatte gast voor die een frikandel bliefde. Zij sprak hem aan op het feit dat hij voordrong. Hij werd daarop ronduit agressief. Mevrouw Solo bond in, gezien ze geen zin had in ambras. Een mevrouw naast haar fluisterde haar als steun toe dat het ´het niet waard was´.

De kern van mijn verhaal van vandaag is simpel. Koningsdag is een farce en ‘het volk’ bestaat nog immer voor minstens tachtig procent uit waardeloze, en als je pech hebt, agressieve nitwits. Dat is echter wel het grootste deel van het electoraat. Daar moet u respect voor hebben. Mocht u zich dus afvragen of u in een democratie woont, dan kan ik u verzekeren dat dit het geval is. Mocht u op basis daarvan veronderstellen dat weloverwogen keuzes gemaakt worden, dan moet ik u teleurstellen. De proleet die het volk vertegenwoordigt is niet meer dan een zatte gast op Koningsdag die agressief voordringt in een friettent in uw buurt. Uw medeburger fluistert u toe dat net niet de moeite waarde is daar wat van te zeggen.

Uiteraard had het referendum inzake de Oekraïne geen zin.

Uiteraard is het sowieso niet ´de moeite waard´ daar wat van te zeggen

We hebben toch gestemd

En daarmee is de kous toch af

We hadden een Koningin

Nu hebben we een Koning

Geef me één reden om daar verder over na te denken

Lijkt me niet ´de moeite waard´

 

abravon

 

 

 

Share This:

Merik van der Torren hoorde de russen op oranjedag



30 april,
Koninginnenach in de Govert Flinckstraat
voor Herma


En ik hoorde in het
diepst van Koninginnenach

hoe jij op een matras
op straat door
vijf Russen

Op 1 mei, in de ochtend,
Dag van de Arbeid,
groette jij me weer
vrolijk fietsend
naar het Gemeentehuis.

Zeker een fantasie geweest
dat van die matras enzo.

Merik van der Torren

Share This:

Majesteit!

foto: Ben kleyn

majesteit – ik begrijp niet waarom ik de orde voor grote verdiensten nog niet heb mogen ontvangen

majesteit – u bent toch van poëzie?

jawél dat bent u – en nou afkomen met dat lintje!

pom wolff

Share This:

Ien Verrips – omdat het gaat zoals het gaat…



droef te moede 
nu de tijd van gaan
is bezig aan te breken
vertrek aanstaande

huilen zal ik 
dat je gaat 
niet omdat het moet
maar omdat het gaat zoals het gaat

ik zal niet huilen
als je gaat
dat komt pas later
als het gemis zich voelen laat

maart 2023
Ien Verrips

Share This: