pomgedichten.nl

Peter Berger: Ik zie, ik zie wat jij niet ziet, zegt ze en blaast me plagerig slome witte rook in de ogen. Ik smelt. Die stem…

Nightmares. Oracles. Aliens. Robots. Complete sequels droomde ik als kind. Nacht na nacht. Avond na avond. Stripverhaal. Demonen. Tovenaars. Feeën. Cowboys en indianen. Ridders. Spannend. Vervolgverhalen in full color of zwart wit. Droomde ik. Hoe dan ook. Ik droomde! Vastgeketend in een kinderlijf dat zich er met moeite van los kon scheuren. Van de droomwereld. Van de duisternis. Van het licht. Om vervolgens met piepende oren te ontwaken in een nieuwe droom. Nog een. En dan opnieuw wakker worden in de volgende. Tot aan de dageraad. Safe Havens waren er ook. Alles untouchable. Daar. In die havens. In die dromen. Savior machines. Kleurloos kijken. Spikkels. Vormloos.

Mijn demonen zijn allang getemd maar vanochtend ergens tussen vier en vijf was het toch weer raak. Weird dreams. Niet heel verrassend want het zweet gutste me onderwijl van het het lijf. Dekbed doorweekt. Koorts! IJskoud. Bloedheet. Niks ertussen. Träumen garandiert! Zo fokking realistisch dat je je in een andere werkelijkheid waant. Dat je plots niet bewegen kan. Vastgepind door zwaartekracht. Platgedrukt op een platte wereld. Totally squeezed. Die Thaise van Facebook deed ook mee. In die droom. Tussen struiken. In de tram. Onder asfalt. Ergens. Overal. Verrassend, want in mijn feed komt ze niet meer voorbij. Ze droeg een oversized t-shirt. Die beauty van Facebook. Zuurstokroze. *Autism Rules!* Stond erop. De letters dikgedrukt onder een rafelige afbeelding van Elon Musk. Op dat t-shirt. In datzelfde felle roze. De letters. Uitroepteken incluis. Details? Zinsbegoocheling? Wereldbeeld. Ik laat het los. Dromen zijn.

We dronken er koffie met slagroom. In die droom. Elon Musk, gezellig keuvelend over de kunst van het punniken en the future of mankind, ondertussen aangeschoven. Het t-shirt schittert effen roze. Zuurstok. Ergens in een Britse pub. Irish! Met liters whisky. In die koffie. Helemaal in Australië. Die pub. Ver weg. Daar dronken we koffie. Voorbij de rode toverberg. Waar sjamanen dansen en iedereen sigaren rookt. Zelfs het t-shirt rookt er sigaar. Dat meisje uit Bangkok. Bloedmooi. Een forse jongen rookt ze. Helemaal uit Cuba. Ooit gerold door Castro himself. Bezweert ze. Exclusief voor haar; rolled for just this moment. ¨Ik zie, ik zie wat jij niet ziet,¨ zegt ze en blaast me plagerig slome witte rook in de ogen. Ik smelt. Die stem. ¨I just want to say, thank you for today.¨ Ze lacht, zingt luidkeels en lost swingend op in maneschijn.

Kortom, het was best ontspannen wakker worden vanmorgen vroeg. Een paar uur later is de koorts getemperd. Maar suikerspin spookt nog in m’n kronkelkop. Het gaat zo’n niksdag worden vandaag. Op zeker. Te brak om iets voor elkaar te bakken. Maar te fris om in bed te hangen. Ik denk dat ik straks lijn twee neem. Na het ontbijt: twee avocado´s. Peper. Zout. Orange pressé. Maar eerst een warme douche. Heter dan. Zie wel waar ik vandaag beland. Surprise. Surprise. Matinee bij Pathé? Misschien. Malieveld. Kermis? Reuzenrad. Alles open. Behalve conversatie, want helemaal niks heb ik te zeggen. Vandaag niet. Nooit niet. Vissenkom. Hersenmist! Vanavond naar het strand. Zoveel staat vast. Alleen dat. Sunset. Dan lekker Netflix. Life is good. Whatever will be, will be.

PETER BERGER

Peter Knipmeijer wint de enig echte virtuele – zie daar – trofee op pomgedichten punt nl

de zondagochtendwedstrijd gesloten – we zijn deze week op zoek naar verstilling, naar contemplatie, zo anders dan in het overvolle utrecht gisteren zaterdag – één horeca mensenmassa onder de door Christo ingepakte DOM – onee dat kan niet want die is dood. op weg naar een gaaf concertje door bjorn van rozen en zijn mannen – domplein 4 bjorn van rozen trio – gisteren – daar was het aan! mooi. hier de zondagochtendverstilling. door Frans Terken prachtig getroffen in die regel: *het uur dat nog even schemert…* maar het goud gaat deze week naar de eenvoud van dichter Peter Knipmeijer – onder het gedicht leest u waarom. dank aan de dichters die inzonden – Peter gefeliciteerd.

‘het blauwe uur’ van Peter Knipmeijer: hoog bezoek vandaag op de pom. gearriveerd stijldichter en een man van de uitgelezen vorm binnen boord. hij zelf spreekt over een oudje in het begeleidend commentaar op FB. het gedicht toont hoe poëzie poëzie kan zijn. de woorden in eenvoud gerangschikt – in een paar regels wordt een wereld open gelegd – en de lezer wordt in het tot dan toe voor de lezer verborgen leven ondergedompeld. is het een vreemde wereld – ja en nee. het is niet vreemd dat je drie gewone mensen ziet als je met de dichter meekijkt. het is wel vreemd dat nou net deze drie mensen de mensheid vormen in de veertienregelige wereld van de dichter. en daar sta je dan na regel 14 als lezer – tuimel je ahw een zwart gat in – in het wit.

Frans Terken – wat de diepzee stil verbergt…
Rob Mientjes – Zoute tranen op het strand…
Mario Reijnen – in jou stroomt het leven…
Peter Knipmeijer – blauw is de tijd…
Rik van Boeckel -het blauw boven vele eilanden
Erika de Stercke -door regenwolken heen
Vera van de Horst een beetje te laat maar het gedicht wel ok hoor!

Vera van der Horst
04:29 (2 uur geleden)
aan mij

Hoi lieve pom, terwijl wij lekker in ons nog veilige bedje liggen vliegen er vannacht weer raketten en drones door het luchtruim, zijn die kerels daar nou helemaal van de pot gerukt.
En dan moet je ook nog voor 8 uur een gedicht inleveren. Maar daar heb je een goede reden voor, zo lief van je dat je haar elke zondag opzoekt, doe haar de groeten en zeg haar dat ik haar kracht bewonder.
Wat zijn de verwachtingen over haar herstel, of kunnen ze daar nog niets over zeggen.

Nou hier dan mijn gedichtje, een inspirerend thema, ben weer te laat begonnen, had nog andere ideeën,
maar we doen het nu maar met deze,
al rammelt hij een beetje, net als ik.

Dag lieve pom, ik hoop dat je voorlopig geen – in memoriams- hoeft te schrijven, ik lees toch liever je gedichten.
Het wordt tijd voor een heel dik verzameld werk boek.
Liefs van mij xxx

**Een uur**

Op een laat uur in droeve dagen
toen de schemer viel en hard
zacht werd, een wolf een hond
en raketten vallende sterren

Waar het schakerende
blauw van de hemel
hoop geeft aan de aarde

daar voedt de schemering
de verbeelding en het verlangen
tot het licht zich terug trekt
en de duisternis is ingetreden

Vera van der Horst

het schilderijfragment mag dienen als inspiratie voor de gedichten deze week – ter contemplatie? wellicht kent u ook een blauw uur – wellicht inspireert het zicht op de einder de dichter – wellicht het wachten of het afwachten – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail. com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**liefde maakt zelfs water stil**

we speelden mooi
alsof het land van water was
alsof de woorden opgehouden
of ver vliegend
van een andere orde
van géén orde waren

met stokjes en steentjes
huisjes in het zand
bij ieder huisje een bloem
ik dacht niet – ik dacht zee
aan samen doodgaan op het water
liefde maakt zelfs water stil

pom wolff

**Uitzicht**

Wachten wij oog in oog
met het aanrollende water
op het uur dat nog even schemert
voor het blauw ons overrompelt

alsof er ergens een begin is
aan wat het licht elke dag brengt
het zijn de ogen die het werk doen
om het ons te doen zien

het watervlak spiegelt blinde vlekken
er ontrolt zich een wazig uitzicht
waarin de contouren ongekend zijn

drijft het een golf van beklemming aan of
bevrijdt het ons van onbestemde vrees
voor wat de diepzee stil verbergt

© FT 12.04.2024

we zijn deze week op zoek naar verstilling, naar contemplatie, zo anders dan in het overvolle utrecht gisteren zaterdag – één horeca mensenmassa onder de door Christo ingepakte DOM – onee dat kan niet want die is dood. op weg naar een gaaf concertje door bjorn van rozen en zijn mannen – domplein 4 bjorn van rozen trio – gisteren – daar was het aan! mooi. hier de zondagochtendverstilling. door Frans Terken prachtig getroffen in die regel: *het uur dat nog even schemert…* we lezen de overwegingen van een dichter – bij het wassende water – de nietigheid van het individu tussen vrees en leven – wat kan een dichter anders zijn.

Goedenmorgen Pom,
Met de handen in de zakken gedicht, met gedachten aan zee.
Groets, Rob

Room with a view
Pallieter knikt
Boer en zee
Ze komen tot elkaar

Nog nooit gezien
Zoute tranen op het strand
Zachte snelle golven, voeten de sigaar
Het strand moet nodig geploegd

Ruiten zakdoek in de wind
Neus gesnoten
Wind speelt met de pet
Onbeteugeld, paarden in draf

Visser peurt pieren
Zand schuurt in de bilnaad
Schuim tussen de tenen
Lang leve stil leven

Rob Mientjes

rob pakt de dingen en het strand luchtig aan. het strand moet nog geploegd – haha – ja zo kan een dichter denken – rob schenkt de lezer zijn vrije expressie – een bruisende cocktail – goed van smaak.

leuk om Mario te ontmoeten op pomgedichten punt nl – welkom. de eerste strofe bevalt mij heel goed. de tweede met goede raad ietsje minder – ik ben een beetje allergisch voor het woord ‘ziel’ – vandaar. daar komt bij dat ik het gedicht eigenlijk helemaal af vind na de titelregel en de eerste vier.

***Rust je hoofd op mooie stranden***

*Gedachten zijn eb en vloed,*
*jij van liefde een oceaan*
*Zo vloeibaar en volledig*
*In jou stroomt het leven*

ik zeg niets meer aan doen.

Goedemorgen Pom
Hier mijn bijdrage aan de blauwe virtuele.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel

**Het licht van de zee**

De zee neemt ons mee door de tijd
tot de zon na veelvuldig schijnen
ondergaat achter de horizon van de toekomst
afscheid neemt van het verleden

de zon verschijnt in het ochtendlicht
met glinsterend zicht op stille golven
op het blauw boven vele eilanden
en ontluikend zand aan liefdevolle stranden

stralen worden het begin van de nieuwe tijd
in de strelende morgenstond realiteit
toekomst haalt telkens het heden in
een onbekend begin aan het licht van de zee.

Rik van Boeckel
13 april 2024

tijd en plaats – het heden verleden en de toekomst vakkundig door de dichter aaneengesmeed – zo kennen we Rik van Boeckel – wat percussie eronder en de wereld golft je tegemoet. in de strofen van van boeckel is het nooit stil – golven de woorden je om je oren. meestal lieve woorden om in te verdrinken.

**horizon**

door regenwolken heen keek ik
terwijl de hemel zijn poorten verschoof
en het tijdsgevoel hevig vooruit holde
ik zocht naar een verlangen waarover
iedereen sprak

lag het daar, hoog tussen de sterren of
over het water bij het einde van ergens
wist ik veel, anderen kenden de wegen
ze zwegen en ik ploeterde in onvaste
grond verder

dag en nacht kaarten bestuderen over
landen en zeeën, het kompas op tafel
brood en een fles wijn ter compensatie
mijn gedachten dansten vreemd tegen
muren van leegte

nu ik achterom zie, de lucht uitgeklaard
zijn de stormen gaan liggen, het leven
brengt wijsheden en jouw lippen zacht
hebben me gekozen in een nacht waar
de gordijnen openbleven

Erika De Stercke

het is me net te weldadig en te veel op en voor een verstilde zondagmorgen – erika zal wel weer boos op me zijn – maar ik lees een prachtig gedicht in dit gedicht – een prachtig gedicht in een hoop teveel en dat gedicht luidt:

ik zocht naar een verlangen waarover
iedereen sprak

ik ploeterde in onvaste
grond verder

mijn gedachten dansten vreemd tegen
muren van leegte

nu ik achterom zie, de lucht uitgeklaard
zijn de stormen gaan liggen, het leven
brengt wijsheden en jouw lippen zacht

was getekend … Ditmar Bakker

***Een portie Campanella revisited…***

NEEM KENNIS VAN LIEFDE, ECHTE LIEFDE
Als liefde doet groeien je kracht, is die echt,
dan groeit ook je ziel, als bij ieder vertoon
van wie je zo liefhebt, waardoor je gewoon
je tranen vergeet, néér de wapenen legt.

Al raken jijzelf en dat mens zo gehecht,
qua heerlijkheid, luister, geluk spant de kroon:
in eeuwigheid één zijn met ’t Hoogste ten troon;
dán raakt je ziel vrij, die het lijf had geknecht.

Ja, vrij om te groeien tot groter, reusachtig,
almachtig, alwetend, met Liefde omplooid
door God, immer anders, maar nooit minder prachtig.

We bijten en klauwen en leren het nooit,
die èchte en lichtende Liefde niet machtig,
en blijven in aanschijn van ’t vlees dus gekooid.
***[D.B.]

frans van de laar hield van poëzie

op een bepaalde leeftijd heb je ongeveer maar met een zekere regelmaat toch om de week een crematie. vandaag was frans van de laar aan de beurt. amsterdam de nieuwe ooster – de bekende aula en aan het einde van het uurtje afscheid met toespraken en muziekjes ging de kist naar boven.

de muziekjes waren alleraardigst – de toespraken bijzonder – een heel erg bijzonder – uitgesproken door een vriend van frans – regisseur acteur van theatergroep Toetssteen in 020. frans van de laar heeft een halve eeuw aan theatergroep O/ werkgroep O ook 020 zijn krachten gegeven. en hij ontving de amsterdamspeld voor zijn werk in onderwijs en politiek en theater. de internationale werd gezongen door vrienden toen zijn kist omhoog ging om in het plafond te verdwijnen.

als je vaker crematies bezoekt zie je ook iets van herhaling – het afscheid duurt precies een uur – en daarna volgt er wijn op een andere locatie. als je ouder dan 70 bent denk je tijdens de afscheidsdienst aan je ervaringen en vaak toch ook aan de mooie dingen die je had met de dode tijdens zijn /haar leven. je denkt ook: wanneer lig ik daar in een kist.

dat is natuurlijk helemaal anders als de pijn van afscheid bitter is en het verdriet heel dichtbij. frans was een collega van mij – op afstand – dat geeft ook ruimte om van alles en nog wat te denken over leven en dood. en over de plechtigheid zelf. frans lag in een eenvoudige prachtige kist. ‘geen bloemen’ stond er op de kaart. op de kist lag één prachtig werkelijk prachtig boeket. een kist, een boeket, een frans in alle eenvoud mooi.
het wijntje op frans klonk in het lommerrijke merkelbach/frankendael aan de middenweg is oost – het amsterdam oost waar een man van in de 80 heel veel leven heeft doorgebracht. directeur van een vmbo – basisschoolleraar – amateurtoneelspeler – deelraad politicus – zo maar weg – het blijft wennen de dood.

van mij had je mogen blijven
dat weet je wel
ik ben een uur gaan zitten
met een boekje in mijn hand
een pen om je te schrijven
het was een zinloos uur

er is er een vertrokken
en een is blijven staan
meer is het niet
ik adem nog
en jij in mij niet minder
dat is het dat ik schrijven kan

pomwolff

VON SOLO oa over pim f en de stille Judas van de BVD

Stel, je bent een Palestijn en je vriendin is een Jodin. Dat ligt natuurlijk gevoelig voor de buitenwereld. Stel dat je dan ook nog kinderen wil, dan moet je een list verzinnen. Woestijnpaddestoelen staan erom bekend om hallucinaties en geheugenverlies te bewerkstelligen. Youssef wist dat wel. En Maria liet zich ook graag tot het metafysische bekoren. Even wat door de muntthee mengen en de schuld op de geilige geest schuiven. Opgelost. Zorgen dat er krachten spelen, die buiten jezelf liggen. Dat daar dan het zo gewenste kind uit rolt, dan is het natuurlijk feest. Dan komen je drie maten goud brengen, en Chanel en wietrook. Tot iedereen grote sterren ziet aan de hemel. Als je in zo’n jong gezin opgroeit, dan weet je het wel.

En Jezus was me er inderdaad eentje. Lang haar, een jurk en een baard. Vage verhalen. Altijd met de jongens op pad. Zuipen als een ketter. Ja, de man kon een broodje breken als het nodig was. Over water lopen, zieken genezen, goocheltrucjes met wijnkaraffen. Zichzelf helemaal Lazarus zuipen en gewoon weer als uit die dood opstaan. Het ging eigenlijk pas mis toen hij zich echt als een goeroe ging gedragen. En dat had nog niet zo erg geweest, als hij dat niet vermengd had met een stukje politiek activisme. De wereld zou aan schuld ten ondergaan. Een soort Extinction Rebellion avant la lettre. Voor je het weet sleept zo’n populist het volk mee een revolutie in.

De gezagsdragers van toen verschilden, net als de jeugdigen van geest, niet zo veel van de huidige generatie. Je weet dat je zo’n probleempje op een gegeven moment moet oplossen. Het recept daarvoor is simpel. Liquideer het object en verzin een verhaal, waar het volk mee aan de haal kan. En zo geschiedde het. Jezus aan het kruis en nog jaren Romeinse overheersing. Status quo is waar het bij heersende macht om gaat. Dat dat christelijk geloof het doel van de macht later weer diende, was mooi meegenomen.

En zo is het Pim Fortuyn eigenlijk ook vergaan. Dat was ook zo’n dandy. Die had er zin an. Altijd lekker anders doen. Ook met een hele horde discipelen achter zijn reet aan. Schijt aan de moslims en de heersende macht. Gewaagd kapsel en krasse uitspraken. Het was eigenlijk een soort moderne Messias. Hij was ‘at your service’. Nou dat heeft hij geweten, toen die stille Judas van de Binnenlandse Veiligheids Dienst hem ten hemel zond op de Tempelberg der Nederlandsche media. En het grappige is, dat als je nu kijkt naar de denkbeelden van groot Rechts, dan zie je dat het machtsspel nog steeds hetzelfde is. En ‘dierenactivist’ durft ook niemand zich meer te noemen sindsdien. In tweeduizend jaar is er bar weinig veranderd.

Er is echter wel één onmiskenbaar verschil tussen Pim en Jezus, dat hen als een Rode Zee scheidt. Jezus komt nog een keer terug! Ergens stond dat laatst op een muur. En dan komt hij in macht en grote heerlijkheid. Pim hoogstens ooit, via de achteringang.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

MIRJAM AL 7 over Gied Jaspers: “Je hebt mooi praten maar ik ben er geweest sprak hij…’

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 7 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

die niet weg te zingen is…

de hele wereld heeft jou zien huilen
en ik jou vandaag weer
het zal wel zo zijn dat oude mannen
op den duur sentimenteel worden

het leven geleefd
nog net niet afgelegd

ook oude mannen kennen liefdes
die ene die verloren ging
weet je – die maar rond zingt
niet weg te zingen is

pw

Peter Berger: Ik zie, ik zie wat jij niet ziet, zegt ze en blaast me plagerig slome witte rook in de ogen. Ik smelt. Die stem…

Peter Knipmeijer wint de enig echte virtuele – zie daar – trofee op pomgedichten punt nl

was getekend … Ditmar Bakker

frans van de laar hield van poëzie

VON SOLO oa over pim f en de stille Judas van de BVD

MIRJAM AL 7 over Gied Jaspers: “Je hebt mooi praten maar ik ben er geweest sprak hij…’

die niet weg te zingen is…

Luk Paard – water zingend lied -waaiend

Peter Posthumus ‘in de desillusie die iedere illusie achterlaat…’

Peter Berger in Lissabon – beestenweer en japanse meisjes

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: