
Nightmares. Oracles. Aliens. Robots. Complete sequels droomde ik als kind. Nacht na nacht. Avond na avond. Stripverhaal. Demonen. Tovenaars. Feeën. Cowboys en indianen. Ridders. Spannend. Vervolgverhalen in full color of zwart wit. Droomde ik. Hoe dan ook. Ik droomde! Vastgeketend in een kinderlijf dat zich er met moeite van los kon scheuren. Van de droomwereld. Van de duisternis. Van het licht. Om vervolgens met piepende oren te ontwaken in een nieuwe droom. Nog een. En dan opnieuw wakker worden in de volgende. Tot aan de dageraad. Safe Havens waren er ook. Alles untouchable. Daar. In die havens. In die dromen. Savior machines. Kleurloos kijken. Spikkels. Vormloos.
Mijn demonen zijn allang getemd maar vanochtend ergens tussen vier en vijf was het toch weer raak. Weird dreams. Niet heel verrassend want het zweet gutste me onderwijl van het het lijf. Dekbed doorweekt. Koorts! IJskoud. Bloedheet. Niks ertussen. Träumen garandiert! Zo fokking realistisch dat je je in een andere werkelijkheid waant. Dat je plots niet bewegen kan. Vastgepind door zwaartekracht. Platgedrukt op een platte wereld. Totally squeezed. Die Thaise van Facebook deed ook mee. In die droom. Tussen struiken. In de tram. Onder asfalt. Ergens. Overal. Verrassend, want in mijn feed komt ze niet meer voorbij. Ze droeg een oversized t-shirt. Die beauty van Facebook. Zuurstokroze. Autism Rules! Stond erop. De letters dikgedrukt onder een rafelige afbeelding van Elon Musk. Op dat t-shirt. In datzelfde felle roze. De letters. Uitroepteken incluis. Details? Zinsbegoocheling? Wereldbeeld. Ik laat het los. Dromen zijn.
We dronken er koffie met slagroom. In die droom. Elon Musk, gezellig keuvelend over de kunst van het punniken en the future of mankind, ondertussen aangeschoven. Het t-shirt schittert effen roze. Zuurstok. Ergens in een Britse pub. Irish! Met liters whisky. In die koffie. Helemaal in Australië. Die pub. Ver weg. Daar dronken we koffie. Voorbij de rode toverberg. Waar sjamanen dansen en iedereen sigaren rookt. Zelfs het t-shirt rookt er sigaar. Dat meisje uit Bangkok. Bloedmooi. Een forse jongen rookt ze. Helemaal uit Cuba. Ooit gerold door Castro himself. Bezweert ze. Exclusief voor haar; rolled for just this moment. ¨Ik zie, ik zie wat jij niet ziet,¨ zegt ze en blaast me plagerig slome witte rook in de ogen. Ik smelt. Die stem. ¨I just want to say, thank you for today.¨ Ze lacht, zingt luidkeels en lost swingend op in maneschijn.
Kortom, het was best ontspannen wakker worden vanmorgen vroeg. Een paar uur later is de koorts getemperd. Maar suikerspin spookt nog in m’n kronkelkop. Het gaat zo’n niksdag worden vandaag. Op zeker. Te brak om iets voor elkaar te bakken. Maar te fris om in bed te hangen. Ik denk dat ik straks lijn twee neem. Na het ontbijt: twee avocado´s. Peper. Zout. Orange pressé. Maar eerst een warme douche. Heter dan. Zie wel waar ik vandaag beland. Surprise. Surprise. Matinee bij Pathé? Misschien. Malieveld. Kermis? Reuzenrad. Alles open. Behalve conversatie, want helemaal niks heb ik te zeggen. Vandaag niet. Nooit niet. Vissenkom. Hersenmist! Vanavond naar het strand. Zoveel staat vast. Alleen dat. Sunset. Dan lekker Netflix. Life is good. Whatever will be, will be.
PETER BERGER